เคยเขียนลงบล็อคนานมาแล้ว ขออนุญาตเอามาปันกันอ่าน เป็นเรื่องสั้นๆครับ

..........................................................................

เงาสะท้อนบนโถส้วม
.
.
.
.
วันก่อนหลังจากสวนปัสสาวะให้คนไข้เสร็จ
ผมก็เข้าส้วมไปชิ้งฉ่องบ้าง

ขณะที่กำลังยิงกระต่ายลงชักโครกอยู่นั่นเอง
ฉับพลันตัวเองก็คิดขึ้นมาได้ว่า......

โชคดีขนาดไหนแล้ว ที่สามารถเยี่ยวเองได้โดยไม่ต้องรอให้ใครมาสวนให้

โชคดีขนาดไหนที่สามารถเดิน สามารถพูด สามารถขยับแขนขา จับนู่นทำนี่ได้ตามใจต้องการ

ขณะที่มีอีกหลายคนไม่อาจทำสิ่งง่ายๆเหล่านี้ได้ ได้แต่นอนแหมะรอคนช่วยอยู่บนเตียง

บางที......
การที่เราดำเนินชีวิตอย่างตามคนปกติทั่วๆไปมาตลอดก็ทำให้เราลืมไปว่าการได้รับรู้สัมผัสทั้งห้านั้นมันมีความสุขขนาดไหน

เราสามารถมองเห็นได้ ในขณะที่ป้าคนนั้นต้องอยู่ในโลกที่มืดบอดอย่างนั้นไปชั่วชีวิต

เรากินได้ เราลิ้มรสความเอร็ดอร่อยของข้าวทุกเม็ด ชุ่มฉ่ำกับความสดชื่นของน้ำทุกหยด ในขณะที่ลุงที่นอนเตียงนั้น ต้องให้อาหารทางสายยางไปตลอด

เราสามารถขยับแขนขาได้ ในขณะที่เขาคนนั้นเป็นอัมพาตครึ่งซีก อยากจะกระดิกนิ้วใจจะขาดแต่ร่างกายไม่สามารถ

เราสามารถหายใจได้เอง ขณะที่เธอเตียงนั้นต้องใส่ท่อช่วยหายใจไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้ว่าจะเอาท่อออกได้เมื่อไหร่

เราลืมความสุขในสิ่งง่ายๆเหล่านี้ไปหรือเปล่า

ลืมที่จะมีความสุขกับการมองเห็นแสงสว่าง การได้ลิ้มชิมรสอาหารทุกจาน การได้เดินไปไหนมาไหนได้ตามต้องการ การที่สามารถฉี่สามารถอึได้เองโดยไม่ต้องรอให้ใครมาสวน มาพลิกตัว มาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้

เรื่องบางเรื่องมันก็ง่ายๆแบบนี้เอง
เพียงแต่คนส่วนใหญ่มองข้ามไป

เพราะความสุขเกิดขึ้นได้ทุกชั่วขณะของลมหายใจ

Keano ลงจากยูแล้ว
22 ตุลาคม 2549