ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9 . . .                อเล็กซ์นิ่วหน้า พลิกตัวไปมา ค่อยๆ รู้สึกตัวทีละนิดว่ามีแสงส่องเข้ามาแยงตา และอะไรสักอย่างที่แข็งเป็นก้อนวางอยู่บนที่นอน เธอขยับตัวหนี แต่ก็ยังไม่พ้น ยังรู้ตัวว่ากำลังนอนทับสิ่งนั้นจนเจ็บหลัง                หญิงสาวไขว้แขนไปใต้แผ่นหลังทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา ควานหาจนเจอแล้วกำมันไว้ รู้สึกว่าสิ่งนั้นจะเหมือนกล่องพลาสติกแข็งๆ เย็นๆ เธอเอามันออก ชูขึ้นตรงหน้า แล้วพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น แต่ต้องหยีตาทันที เมื่อกระทบกับแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใกล้ เพจเจอร์เหรอ - เธอนึกอย่างประหลาดใจ จ้องมองเจ้ากล่องเล็กๆ สีดำในมืออย่างงงๆ เจ้าเพจเจอร์มาทำอะไรอยู่ในเตียงเธอกันล่ะ                ไม่ใช่นี่ ไม่ใช่เตียงเธอสักหน่อย เตียงของเคนต่างหาก                อเล็กซ์ตื่นเต็มที่ อ้าปากค้าง ผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง ผ้าห่มเลื่อนหลุดไปอยู่ที่เอวขณะที่เธอเหลียวมองรอบตัว ในห้องมีเธอคนเดียว แต่ได้ยินเสียงน้ำไหลจากฝักบัวในห้องน้ำที่อยู่ติดกัน                ภาพจากความทรงจำในค่ำคืนที่ผ่านมาไหลทะลักเข้ามาในห้วงความคิด ทำให้หญิงสาวหายใจเร็ว แล้วปิดตาลงชั่วขณะ เธอไม่เคยสัมผัสกับค่ำคืนไหนที่จะดีไปกว่านี้แล้ว ไร้ที่ติ สวยงามที่สุด                น่าตระหนกที่สุด                "อยู่กับผมนะ ไม่ใช่แค่คืนนี้คืนเดียว อย่ากลับไปชิคาโก้เลยนะ"                เธอลืมตาขึ้นทันที เพื่อให้แน่ใจว่า คำพูดนั้นมันดังจากภายในตัวเธอเอง แต่กลับได้ยินอย่างชัดเจนเต็มสองหูทีเดียว เธอจะไม่ประหลาดใจเลย ถ้าลืมตาแล้วเห็นเคนยืนอยู่ที่ปลายเตียง และพูดย้ำให้เธอฟังอีกครั้ง แต่เสียงน้ำไหลจากฝักบัวก็ยังดังอยู่เช่นเดิม แถมยังได้ยินเสียงเคนฮัมเพลงสนุกๆ ดังเกือบกลบเสียงน้ำอีกด้วย แล้วเธอก็ผวา                หญิงสาวโยนเพจเจอร์ไปที่โต๊ะหัวเตียง รวบเก็บเสื้อผ้าจากพื้นห้อง แล้วรีบใส่ ไม่สนใจว่าจะกลัดกระดุมทุกเม็ด หรือรูดซิบกางเกงเสร็จเรียบร้อยหรือยัง หัวใจเต้นแรงและเร็วราวกับว่ากลัวจะถูกจับฐานลอบเข้ามาขโมยของในบ้านของคนอื่น ถึงจะรู้ตัวว่า ทิ่คิดที่ทำอยู่นั้นไร้เหตุผล แต่เธอต้องรีบหนีหลบออกไปก่อนที่เคนจะกลับเข้ามาในห้อง                พอสวมรองเท้าไม่ทันเสร็จดี อเล็กซ์ก็ถลาวิ่งออกไป ข้ามสนามหญ้าที่แฉะชื้นไปด้วยน้ำค้าง พาตัวเองเข้าไปในบ้านหลังข้างเคียง ไม่ยอมเสียเวลาหยุดคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่                นักเขียนสาวนึกดีใจที่ไม่มีใครอยู่ในห้องครัวขณะที่เปิดประตูหลังบ้าน ทั้งบ้านยังเงียบสงบ เธอรู้ดีว่าเพื่อนร่วมบ้านสูงวัยต่างตื่นสายกว่าปกติเป็นประจำในเช้าวันอาทิตย์ แค่ให้เหลือเวลาพอที่จะทานอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว แต่งตัว แล้วก็ไปโบสถ์ เธอตั้งใจที่จะหลบออกไปจากบ้านก่อนที่ทุกคนจะตื่นลงมาชั้นล่าง                อเล็กซ์รีบเปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์และเสื้อผ่าหน้า ใส่รองเท้าผ้าใบที่เหมาะสำหรับวิ่ง เพราะคิดไปไกลถึงขนาดว่า ณ เวลานี้ ร้องเท้าชนิดนี้เหมาะสำหรับเธอมากที่สุด แล้วก็เขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้ด๊อตตี้ บอกให้ทราบว่า จะออกไปวิจัยหาข้อมูลเพิ่มเติมทั้งวัน ไม่ต้องรอทานอาหาร เมื่อเรียบร้อยแล้ว เธอก็หลบขึ้นรถเช่า รีบขับออกไปโดยที่ไม่มีจุดหมายปลายทาง เพียงแต่รู้ว่า ต้องการเวลาที่จะอยู่ตามลำพัง เพื่อที่จะคิดทบทวน เพื่อที่จะตัดสินใจในเรื่องบางอย่าง เพื่อที่จะวิเคราะห์ปมด้อยของตัวเอง วิเคราะห์ความรู้สึกสับสนจนแยกแยะไม่ออก ความรู้สึกที่มีต่อเคน โลเวลล์                เพื่อที่จะชักแม่น้ำทั้งห้าทำให้ตัวเองเชื่อได้ว่า เธอไม่ได้ตกหลุมรักอย่างตั้งตัวไม่ติด รักแน่นอนและตลอดไป รักอย่างหมดหัวใจกับหนุ่มที่เป็นสมบัติของทุกคนในโลกใบนี้                เคนวิ่งถลาออกประตูหน้าบ้าน ทันพอที่จะเห็นรถของอเล็กซ์ลับหายไปจากถนน มุ่งหน้าไปคนละทิศกับทางเข้าเมืองแอนเดอร์สันวิลล์ "ให้ตายซิ" เขาสบถ ต่อสู้กับความรู้สึกที่อยากจะกระโดดขึ้นรถ แล้วขับไล่ตามหญิงสาวไป "ให้ตายซิ อเล็กซ์!"                ไม่จำเป็นต้องถามเลยว่า ทำไมเธอถึงหนีหน้าไปอย่างนั้น บางที อาจเป็นเพราะเขาเองก็เดาไว้ก่อนแล้วว่า เธอจะทำอย่างนี้ก็ได้ล่ะมัง                ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอาการตื่นตระหนกของนักเขียนสาว เมื่อขอให้เธออยู่กับเขาในยามที่อารมณ์อ่อนไหวเมื่อคืนนี้ เขาน่าจะรอไปก่อน น่าจะรู้ว่ามันเร็วเกินไปที่จะพูด แต่เมื่อคิดว่า อเล็กซ์จะกลับไปหาชายคนอื่น หลังจากที่ได้กอดรัดแนบชิดในอ้อมแขนของเขาแล้ว มันทำให้เคนขาดสติ ขาดความยั้งคิด                ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม แต่ตอนนี้ อเล็กซ์เป็นผู้หญิงของเขาแล้ว และไม่คิดว่า ตัวเองจะยืนดูอยู่เฉยๆ ปล่อยให้เธอจากไปได้ง่ายๆ                เขาเคยถอดใจ หักใจจากรักมาก่อน ได้แต่ยืนมองสาวคนรักเดินจากไป ในครานั้น มันฉีกกระชากหัวใจความรู้สึกทั้งมวลเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเจ็บปวดสุดทน มาครั้งนี้ เคนไม่แน่ใจว่า จะฝืนฟื้นตัวผ่านมันไปได้ด้วยดีหรือไม่                เขารักเคธี่อย่างหนุ่มวัยรุ่น ด้วยความรู้สึกที่กระตือรือร้นไร้เดียงสา ทั้งรักทั้งหลงเห็นโลกเป็นสีชมพูโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ความรู้สึกที่มีให้แก่อเล็กซ์นั้น เป็นความรู้สึกของชายหนุ่มเต็มวัยยามที่พบสาวคนนั้น คนที่ใช่เลย คนที่เขาอยากให้อยู่เคียงข้างคู่กันตลอดไป และถ้าจำเป็น ก็จะทำอย่างบุรุษเคยทำกันมาในกาลก่อน เขาพร้อมที่สู้เพื่อให้ได้เธอมา                วันนี้ ถ้าอเล็กซ์จำเป็นต้องหนีหน้า เขาก็จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้าอยากจะทำให้ตัวเธอเองเชื่อว่า สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกันเมื่อคืนนี้ เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ มาแล้วก็ผ่านไปนั้น เขาก็จะยังไม่ว่าอะไร                แต่เคนสัมผัสได้ยามเมื่ออเล็กซ์ถึงจุดที่ทุกอณูในร่างกายพลันแตกกระจายในอ้อมกอดของเขา เห็นแววตาพิศวงงงงวยที่ได้ค้นพบบางสิ่งบางอย่างยามที่เธอหมุนคว้างไปกับแรงลมพิศวาสที่ร้อนรุ่มสุ่มด้วยแรงไฟปรารถนา ชายหนุ่มรู้ดีว่า สิ่งอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น มันรุนแรงพอๆ กับที่เขารู้สึกได้เช่นกัน สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนยามที่อยู่กับชายคนอื่น พอๆ กับที่เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นกับสาวคนอื่น แต่เอาเถอะ เขายอมให้เวลาเธออีกหน่อย ที่จะค้นพบความจริงด้วยตัวเอง                แต่ให้เวลาแค่อีกหน่อยเท่านั้นนะ เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ แค่ชายธรรมดาคนเดินดินคนหนึ่งเท่านั้น กระทั่งเวลานี้ เขาแทบอดใจรอที่จะกอดเธอ มีสัมพันธ์รักกับเธออีกครั้งไม่ได้ และไม่รู้ว่าจะอดทนรอต่อได้อีกนานแค่ไหน รอที่จะให้เธอมาหาเขาเอง                เคนพ่นลมอย่างอัดอั้น หันกลับเข้าไปในบ้านก่อนปิดประตูตามหลัง ถึงวันนี้จะเป็นวันอาทิตย์ แต่ก็ต้องเข้าไปตรวจคนไข้รอบเช้าที่โรงพยาบาล เขารู้ว่าทำไมอเล็กซ์ถึงกังวลที่จะมีความสัมพันธ์กับหนุ่มที่มีภาระหน้าที่อย่างเขา โดยเฉพาะหลังจากที่เธอเล่าเรื่องพ่อแม่ให้ฟัง เคนเห็นใจเธอที่รู้สึกระแวง กลัวว่าจะเกิดเรื่องซ้ำรอยขึ้นอีก - และก็เข้าใจเธอดีด้วย                เขาจะให้เวลาเธออีกหน่อย ให้รู้เองว่า มันสายไปเสียแล้วที่จะถอยกลับ ให้รู้เองว่าความรู้สึกรู้สมทั้งปวงที่เกิดขึ้นระหว่างกันนั้น มันรุนแรงและมั่นคงพอที่จะเอาชนะอุปสรรคต่างๆ นานาที่ขวางหน้า ถ้าเพียงแต่เราสองคนจะพร้อมและรวมใจกันเดินฝ่าอุปสรรคเหล่านั้น                เคนพร้อมที่จะทำ แต่ตอนนี้ สิ่งที่ต้องมาก่อนก็คือ เกลี้ยมกล่อมให้อเล็กซ์เห็นว่าสิ่งตอบแทนที่จะได้มานั้น มันคุ้มที่จะพยายามฟันฝ่าไปด้วยกัน . . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 50 00:48:14 A:203.113.32.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . . .                "อเล็กซ์ไม่ได้กลับมานอนที่นี่เมื่อคืนนี้" ด๊อตตี้บอกให้รู้ทั่วกันอย่างพออกพอใจ                จอห์นนี่ เมย์ เบิ่งตาโต "แน่ใจเหรอ"                มิลเดรดทำหน้าไม่พอใจ "ฮึ แค่หล่อนกับเคนไปมีอะไรกันเมื่อคืนนี้ ไม่ได้หมายความว่าจะต้องแต่งงานกันเมื่อไรล่ะ ที่หล่อนทำน่ะ บางทีเป็นสิ่งธรรมด๊าธรรมดาที่พวกหนุ่มๆ สาวๆ ในชิคาโก้เขาทำกันทุกวัน"                "พูดอย่างนั้นได้ยังไงกัน มิลเดรด! เธอก็รู้อยู่กับอกว่า อเล็กซ์เป็นเด็กดี ส่วนลูกชายพี่ไม่ใช่หนุ่มที่ชอบมีอะไรกับใครแค่คืนเดียวก็ทิ้งกันแล้ว เธอก็เห็นสายตาที่เขามองอเล็กซ์ เคนเขาชอบอเล็กซ์มาก"                "มันไม่ได้แปลว่า หล่อนจะชอบเคนด้วยนะ" มิลเดรดพูดแย้ง "แล้วก็ยังมีหนุ่มอีกคนที่ชิคาโก้ด้วย"                ด๊อตตี้ถอนใจ "เรื่องนั้นพี่ก็รู้ แต่ถ้าจะรู้ให้แน่เลยก็ดีสิว่า ทั้งสองคนมีอะไรกันหรือเปล่า เพราะถ้ามี อเล็กซ์ก็น่าที่จะพูดคุยถึงหนุ่นคนนั้นบ้าง ใช่มั้ยล่ะ แต่พี่ยังไม่เห็นอเล็กซ์โทรไปหาเขาอีกเลยหลังจากครั้งนั้นครั้งเดียวที่บอกให้รู้ว่า พักอยู่ที่ไหน"                จอห์นนี่ เมย์บิดมือไปมา "ฉันล่ะคน คงทนไม่ได้ถ้าอเล็กซ์จะทำให้เคนอกหักอีก ครั้งที่แล้วที่เคธี่ทิ้งเขาไป ฉันก็เจ็บแทนไปทีแล้ว หมอเคนเป็นคนใจอ่อนเกินใป เขาไม่สมควรจะได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่เคธี่เคยทำ - หรือที่อเล็กซ์อาจจะทำก็ได้ ถ้าหล่อนไม่คิดจะรักจะชอบเขา เหมือนอย่างที่เคนคิดกับหล่อนจนทุกคนเห็นได้ชัด"                "ฉันว่า อเล็กซ์ก็ชอบเคนอยู่นะ" ด๊อตตี้ตอบอย่างครุ่นคิด ถึงจะไม่สบายใจเมื่อนึกถึงว่า เคนเจ็บปวดแค่ไหนหลังจากที่เคธี่คืนหมั้น "แต่เข้าใจล่ะว่า อเล็กซ์คงสับสนเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก และก็รู้ด้วยว่าใครก็ตามที่มาเป็นภรรยาของเคน ต้องเข้าใจธรรมชาติของงานเขาและต้องอดทนใจเย็นพอด้วย พวกเธอก็เห็นไม่ใช่หรือว่า อเล็กซ์ผิดหวังแค่ไหนตอนที่เคนถูกเรียกตัวไปก่อนที่เราจะทานอาหารค่ำกันเมื่อวานนี้ มันก็ธรรมดาอยู่เองที่อเล็กซ์ต้องสงสัยว่า ตัวเองจะต้องเจออย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่า"                "แล้วถ้าหล่อนตัดสินใจว่า ทำใจไม่ได้ล่ะ" มิลเดรดถามต่อ                ด๊อตตี้ยักไหล่ "พี่ก็ไม่รู้สินะ ได้แต่หวังว่าเคนจะเกลี้ยกล่อมให้อเล็กซ์เห็นว่า เขามีค่าพอที่ทุ่มแรงทุ่มใจลองเสี่ยงกัน"                "มีแต่สาวโง่เท่านั้นแหละ ที่จะไม่รู้ว่าเขามีค่าแค่ไหน" จอห์นนี่ เมย์ พูดเข้าข้างเต็มที่                "ฉันพนันได้เลยว่า หนูเมลานีรู้แน่ๆ" มิลเดรดผงกหัวที่ปกคลุมด้วยผมสีเทา เหมือนกับจะท้าให้ใครสักคนปฏิเสธคำพูดของหล่อนว่าไม่จริง                "มิลเดรด ถ้าเคนสนใจเมลานี เขาคงขอนัดออกเที่ยวด้วยกันไปนานแล้วล่ะ" ด๊อตตี้ชี้ให้เห็นอย่างหมดความอดทน                "เขาก็แค่ติดอกติดใจ ชอบอเล็กซ์ เพราะหล่อนแปลกจากสาวคนอื่นๆ แถวเมืองเรานี้ แต่พี่จำที่ฉันพูดไว้เลยนะ เดี๋ยวเคนก็ต้องมีสติ เห็นความจริงเองว่า เขาต้องการผู้หญิงอีกแบบ คนที่จะทำบ้านให้เป็นบ้าน ให้เขารู้สึกอบอุ่น"                "แต่อเล็กซ์ก็จัดหาอาหารรสเยี่ยมมาให้เราทานกันได้ ทั้งๆ ที่มีเวลาเตรียมตัวนิดเดียวเองนะ" จอห์นนี่ เมย์พูดพึมพำ ยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น                "แล้วก็ยังหาเพื่อนได้มากมายในเมืองนี้อีกด้วย" ด๊อตตี้พูดเสริม "อเล็กซ์ไม่ได้ทำตัวหยิ่งยโส หรือเย็นชากับคนที่เราแนะนำให้รู้จักนะ"                "แถมยังเป็นเพื่อนกับหนูเมลานีอีกด้วย" จอห์นนี่ เมย์พูดเคล้าหัวเราะ                มิลเดรดทำหน้านิ่วคิ้วขมวด "ถ้าอย่างนั้น เรื่องเด็กๆ ล่ะ เราก็รู้กันอยู่ว่าเคนอยากมีลูกของตัวเองแค่ไหน หนูเมลานีรักเด็กจะตายไป ส่วนอเล็กซ์น่ะ เผลอๆ ไม่รู้จะดูแลลูกยังไงด้วยถ้าเกิดมีเองสักคน พวกสาวเมืองกรุงบ้างานพวกนี้ เขาไม่สนใจที่จะมีลูกกันหรอกจ้ะ"                "เธอพูดเหมารวมอีกแล้วนะ มิลเดรด แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่า อเล็กซ์จะเลี้ยงเด็ก ดูแลเด็กไม่เป็น" ด๊อตตี้ถาม "ก็ดูสิ แสนจะอ่อนโยน และใจเย็นกับทอมมี่จะตายไป!"                "ทอมมี่น่ะ โตเป็นวัยรุ่นแล้วนะพี่ ฉันอยากเห็นหล่อนเป็นพี่เลี้ยงดูแลเด็กหลายๆ คนสักทีจริงๆ เชียว พนันได้เลยว่า หล่อนต้องรีบวิ่งหนีกลับไปชิคาโก้แน่ หนีกลับไปเร็วกว่ากะพริบตาเสียอีก"                ด๊อตตี้เลิกคิ้วข้างหนึ่ง ท่าทางที่ใครๆ ก็จำได้ว่าเหมือนกับลูกชายเป็นพิมพ์เดียวกัน "เธอว่ายังงั้นเหรอ"                "แน่นอน"                ด๊อตตี้ฉีกยิ้มหวานให้ "ถ้าอย่างนั้น พี่ว่าเราก็คงต้องมาลองกันดูสักครั้งแล้วล่ะ"                จอห์นนี่ เมย์มองเพื่อนอย่างสงสัย "ด๊อตตี้ นี่เธอกำลังวางแผนจะทำอะไรกับอเล็กซ์กันแน่"                "เธอไม่ต้องคิดให้เสียเวลาหรอกจ้ะ จอห์นนี่ เมย์ ฉันรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร"                จอห์นนี่ เมย์ ส่งเสียงครวญ "นั่นแหละ ที่ฉันกลัว น่าสงสารหนุ่มๆ สาวๆ พวกนี้จังเลย" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 50 00:56:15 A:203.113.32.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . . .                อเล็กซ์ไม่รู้จะลำดับเรื่องราวว่าไปยังไงมายังไง เธอถึงจู่ๆ ก็ต้องมาเป็นพี่เลี้ยงที่บ้านของด๊อตตี้ยามบ่ายวันอังคาร ให้เด็กเล็กๆ สามคนที่ไม่เคยอยู่นิ่ง หญิงเจ้าของบ้านจัดการให้เธอมานั่งเฝ้าลูกเล็กๆ ที่น่ารักของเพื่อนบ้านสาวที่เผอิญมีนัดกับหมอฟันตอนบ่ายวันนั้น                ด๊อตตี้อธิบายให้ฟังว่า ตัวหล่อนเองเสนอที่จะดูเด็กๆ ให้ แต่ถูกตามตัวไปโบสถ์ให้จัดการกับปัญหาขั้นวิกฤติเกี่ยวกับงานออกร้านที่จะมาถึง และถึงนักเขียนสาวจะพยายามอธิบายว่า ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยเป็นพี่เลี้ยงเด็ก รับดูแลเด็กมาก่อนเลย แต่ไปๆ มาๆ เธอก็ต้องมาเป็นพี่เลี้ยงให้อยู่ดี ตามลำพังเสียด้วย                อเล็กซ์หายใจเข้าลึก เด็กเล็กๆ สามคนต่างเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างคาดหวัง รอคอยให้เธอหาอะไรสนุกๆ มาเล่นกันให้เพลินเพลิน "เอ่อ เด็กๆ จ๋า พวกหนูอยากเล่นอะไรกันล่ะจ๊ะ"                ร้อกกี้ เด็กชายอายุห้าขวบ ที่มีผมสีทองจนเกือบขาว ลูกคนโตของครอบครัวซิมป์สัน ชายตาไปมองน้องสาวฝาแฝดที่มีผมสีทองแดง "เคซี่ชอบกินกรวด เคลลี่ชอบเล่นในห้องน้ำ ส่วนผมชอบดูหนังเรื่องคนเหล็กทุกภาคในเคเบิ้ลทีวีคร้าบ ตอนนี้ ก็น่าจะมีเรื่องหนึ่งกำลังเล่นอยู่ด้วย"                แต่ละอย่างฟังไม่เหมาะสมเอาเสียเลย - นักเขียนสาวพนันได้ว่า พอลลี่ ซิมป์สัน แม่ของเด็กๆ พวกนี้ คงไม่เคยปล่อยให้ร้อกกี้ดูหนังดุเดือดเลือดพล่านในทีวีเป็นแน่ - เธอรู้ตัวว่า คงต้องหาอะไรอย่างอื่นมาให้แล้ว "เรามาเล่นเกมกันก็ได้นะ"                ร้อกกี้ทำหน้าเบื่อ เคลลี่กำลังเดินไปทางห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด "เกมอะไรค้า" เคซี่ถาม ยกมือปัดผมม้ายาวให้พ้นลูกตากลมโตสีฟ้าจัดของแม่หนู                ขอบคุณสวรรค์ที่คู่แฝดไม่ได้เหมือนกันจนแยกไม่ออก ขอเพียงแต่มองดูชัดๆ อเล็กซ์ก็พอจะบอกได้ว่า คนไหนเป็นคนไหน! เธอพยายามที่จะคิดหาเกมที่เด็กพวกนี้พอจะสนใจได้บ้าง                ซ่อนแอบหรือ? ไม่เอาดีกว่า เพราะเคลลี่ก็จะถือโอกาสหลบเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดน่ะสิ                ไซมอน เซยส์เหรอ? สงสัยว่าจะยากเกินไปสำหรับเด็กสามขวบล่ะมั้ง                ไพ่โปเกอร์มั้ย? ยัยเบ็นเน็ต คิดให้ถูกกาลเทศะหน่อย                "มาเล่นเลียนแบบหัวหน้ากันดีกว่านะจ๊ะ" เธอรีบตอบ แล้วรีบเดินไปขวางเคลลี่ไม่ให้เดินออกประตูไป                "เกมอะไรค้า" เคซี่ถามอีก เป็นคนเดียวที่แสดงความสนใจ                "ก็น้าจะทำอะไรสักอย่าง แล้วพวกหนูก็ต้องเลียนแบบทำตามไง สนุกนะ" อเล็กซ์พยายามทำสุ้มเสียงให้มั่นใจมากกว่าที่รู้สึก "บ่ายนี้ อากาศดีออก อุ่นสบายด้วย เราออกไปเล่นข้างนอก ที่สนามหลังบ้านกันดีกว่า" บางที ถ้าทำอย่างนี้ จะช่วยให้บ้านของป้าด๊อตตี้อยู่รอดปลอดภ้ย เผื่อว่าเด็กๆ จะเล่นเกมจนสนุกกันเกินไป                "แล้วจะได้รางวัลอะไร" ร้อกกี้อยากรู้                "รางวัลเหรอจ๊ะ"                "คร้าบ คนชนะจะได้รางวัลอะไร"                "แต่เกมนี้ ไม่ใช่เกมแบบแจกรางวัลกันนะจ๊ะ ร้อกกี้ ไม่มีคนแพ้คนชนะหรอก"                "งั้น เราจะเล่นกันไปทำไมล่ะคร้าบ"                "ก็เล่นสนุกๆ น่ะสิ"                "อ๋อ คนเหล็กก็สนุกนะคร้าบ" เขาตอบทันที "คุณน้าดูตอนที่ผู้ร้ายเอามีดเสียบทะลุ . ?"                หญิงสาวพูดตัดบทอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่า น้องสาวตัวน้อยๆ กำลังเงี่ยหูฟังพี่ชายทำเสียงเล่าอย่างสยดสยอง "ร้อกกี้จ๊ะ คุณพ่อคุณแม่อนุญาตให้หนูดูหนังพวกนี้หรือเปล่า"                เขาขยับขาไปมา พร้อมกับก้มลงมองเท้าตัวเอง "พี่ฮีเธอร์อนุญาตนี่"                "ใครคือพี่ฮีเธอร์จ๊ะ"                "พี่ฮีเธอร์เป็นพี่เลี้ยงชั่วคราวของพวกเรา พี่เขาอยู่ตั้ง ม.ปลาย แล้วนะคร้าบ" เด็กชายพูดเสริมอย่างชื่นชม                "แต่น้าไม่ใช่พี่ฮีเธอร์ น้าคือน้าอเล็กซ์ และน้าว่า เรามาเริ่มเล่นเกมกันเลยดีกว่า" เธอพูดเสียงแบบผู้ใหญ่ที่น่าเกรงขาม แล้วก็ต่อว่า "น้าเรียบจบ ม.ปลาย มาตั้งนานแล้วด้วย"                ร้อกกี้ถอนใจ แต่ก็ยอมเล่นด้วย ส่วนคู่แฝดนั้น เธอก็พูดหลอกล่อให้เข้าร่วมได้อย่างรวดเร็ว อเล็กซ์ยิ้ม คิดในใจว่า ดูไปแล้ว งานนี้คงไม่ยุ่งยากมากหรอกนะ                แต่หลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดี เธอก็พร้อมที่จะโบกธงขาวขอยอมแพ้ และขอความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่คนแรกที่จะผ่านมา                นักเขียนสาวเหนื่อยจนหมดแรง เคซี่หกล้มที่ระเบียงนอกบ้าน หัวเข่าเป็นแผลถลอก ร้อกกี้หายเข้าไปในห้องนั่งเล่น กว่าจะตามตัวกลับออกมาได้ ก็เป็นไปอย่างลำบากยากเย็น ส่วนเคลลี่ แขนเสื้อก็เปียกไปถึงข้อศอก เพราะแม่หนูจุ่มมือลงไปในโถส้วมเล่นขณะที่อเล็กซ์เข้าไปถอดปลั๊กเคเบิ้ลทีวีในห้องนั่งเล่น อเล็กซ์เริ่มกลัวจนเสียขวัญ เพราะนึกถึงเรื่องต่างๆ ที่เคยได้ยินมาว่า เด็กเล็กๆ สามารถจมน้ำตายในโถส้วมได้ ว่าแล้วเธอก็ไม่ยอมปล่อยให้เคลลี่คลาดสายตา - ซึ่งก็เป็นเหตุผลที่อธิบายได้ว่า ทำไมเคซี่ถึงหกล้มโดยที่อเล็กซ์ไม่ได้อยู่ใกล้ พอจะช่วยจับไว้ทัน                "อย่าร้องไห้นะจ๊ะ เคซี่คนดีของน้า" เธอกึ่งปลอบกึ่งอ้อนวอน กอดเด็กน้อยที่ร้องไห้ฮือๆ โยกไปก็โยกมา แต่สายตาจับจ้องเด็กอีกสองคน ที่วิ่งจี๋แข่งกันข้ามสนามหญ้าเหมือนกับชาร์ตพลังงานไว้มากเกินไปหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุ "น้าว่า เราไปหาคุ้กกี้ หรือขนมอย่างอื่นทานกันดีกว่า เอามั้ยจ๊ะ"                เคซี่หยุดร้องไห้ทันทีเหมือนปิดสวิตช์ "คุ้กกี้เหรอค้า"                "จ้ะ คุ้กกี้" อเล็กซ์ตอบยืนยันทันทีอย่างไม่ต้องคิด แต่ภาวนาขอให้แม่ของเด็กพวกนี้ ไม่ใช่ประเภทที่วิตกกังวลเรื่องอาหารของลูก จนไม่ยอมให้ทานขนมหวาน                เอาล่ะน่า เธอก็รู้ว่าไม่สมควรจะใช้ขนมเป็นเครื่องล่อ หรือเป็นรางวัล เพราะมันจะทำให้เกิดปัญหาด้านโภชนาการเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วน้ำตาลก็อาจเป็นต้นเหตุของการไม่มีความรับผิดชอบของเด็กๆ อีกด้วย แต่หญิงสาวหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว                "เราเข้าไปในครัว และดูสิว่า มีคุ้กกี้กับนมบ้างหรือเปล่านะจ๊ะ" อเล็กซ์ชวนเสียงสดใส พยายามทำให้ตัวเองสบายใจและเชื่อว่า อย่างน้อย นมก็ดีสำหรับเด็กๆ พวกนี้                แม้กระทั่งร้อกกี้ ยังเห็นด้วยว่าเป็นความคิดที่ดี "มีแบบช็อกโกแลตชิ้ปมั้ยคร้าบ" หนุ่มน้อยถาม เดินข้ามระเบียงมาหาเธอ                "น้าก็ไม่แน่ใจ แต่เราไปหาดูกันดีกว่า น้ารู้ว่ามีคุ้กกี้ เพราะคุณยายโลเวลล์ทำคุ้กกี้เอง"                "คุ้กกี้ของคุณยายด๊อตตี้อร่อยค้า" เคซี่เห็นด้วย                อเล็กซ์เขี่ยปอยผมให้พ้นลูกตาของเด็กน้อย แล้วมองไปอีกฟากหนึ่งของระเบียง ที่เคลลี่กำลังยืนเขย่งเกาะลูกกรงเหล็กหล่อ ตั้งอกตั้งใจเพ่งมองตรงไปยังป่าละเมาะอีกด้านหนึ่งของสนามหญ้า "เคลลี่จ๋า เข้าไปข้างในทานขนมกันมั้ยจ๊ะ"                แม่หนูเหลียวมามองเธอข้ามไหล่เล็กๆ ของเจ้าหล่อน "วัว"                นักเขียนสาวกะพริบตา "อะไรนะ"                "เห็นวัวค้า ตรงนู้น" เคลลี่พูดต่อ ชี้นิ้วกลมป้อมไปที่ป่าละเมาะ                อเล็กซ์คราง "น้าไม่อยากได้ยินคำนี้เลย" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 50 01:18:42 A:203.113.32.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . . .                เสียงบุรุษทุ้มลึกเคล้าหัวเราะก็ดังขึ้นจากประตูครัว ด้านหลังของเธอ "ตอนนี้ คุณก็ทำให้เด็กๆ ทั้งคิดทั้งเห็นเหมือนคุณแล้วล่ะสิ"                หญิงสาวหายใจสะดุดเมื่อได้ยินเสียงเคน และก่อนที่จะควบคุมความคิดตัวเองได้ ในสมองของเธอก็เต็มไปด้วยจินตนาการภาพในห้องสลัว เตียงหลังใหญ่ ที่นอนนุ่ม อุ่น และร่างแกร่งล่ำสันที่เบียดชิดกับร่างของเธอ พร้อมกับรู้สึกใบหน้าร้อนซู่ขึ้นมา อเล็กซ์หันไปหา ยกมือเหน็บขอดผมไว้หลังหูอย่างไม่รู้ตัว "สวัสดีค่ะ เคน มาทำอะไรที่นี่คะ"                หมอหนุ่มยักไหล่ เอนพิงขอบประตู ภาพนั้นดูดีเสียจนปากเธอเริ่มแห้ง ในดวงตาเขาฉายแววแห่งความทรงจำเดียวกันที่ทำให้หัวใจของสาวนักเขียนเต้นเร็วระรัว "ผมว่างอยู่สองสามชั่วโมง เลยแวะมาดูเสียหน่อยว่าที่บ้านนี้ เป็นยังไงกันแล้ว มีอะไรเกิดขึ้นบ้างหรือเปล่า เอ่อ . แล้วนี่ มีอะไรเกิดขึ้นล่ะครับ"                เธอโบกมือไปมาแสดงให้เห็นว่ามีเด็กๆ รอบๆ ตัวเธอ "คือ ฉันรับเป็นพี่เลี้ยงเด็กๆ พวกนี้ค่ะ"                "งั้นเหรอ" เขายิ้มให้เคลลี่ ที่เดินตรงเข้าไปหา เงยหน้ามองอย่างคาดหวังอะไรสักอย่าง ปากอมนิ้วป้อมๆ "แล้วแม่ไปไหนเสียล่ะ ปกติ แม่จะรับอาสาเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกๆ ของพอลลี่"                "คุณป้าต้องไปโบสถ์ ฉันเลยตัองรับหน้าที่นี้แทน"                เคนยิ้ม เมื่อสังเกตเห็นผมที่ยุ่งเหยิงของอเล็กซ์ พร้อมกับกางเกงยีนที่มีรอยเปื้อนหญ้า "แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะครับ"                "คุณรู้สึกยังไงกับเด็กเล็กๆ" หญิงสาวถาม บอกกับตัวเองว่า นี่ไม่ใช่คำถามเรื่องส่วนตัว แต่แค่อยากจะรู้เท่านั้น                "ผมชอบเด็ก" เขาตอบ ยกมือขยี้ผมร้อกกี้                "ดี ถ้างั้นก็มาร่วมทานนมกะคุ้กกี้กับเราได้เลย"                หญิงสาวหันกลับ แล้วเดินตรงไปในครัว พยายามจะหลีกหนีสายตาที่กรุ่นไปด้วยไฟปรารถนาของเคน ถ้าเขาไม่ยอมหยุดมองเธอด้วยแววตาวิบวับอย่างนี้ เธอก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่า ตัวเองจะเผลอทำอะไรกับเขา แต่แน่ใจได้ว่า มันไม่สมควรจะทำต่อหน้าเด็กๆ เธอก็พอจะเดาได้ว่า เคนต้องโผล่มาขอคำอธิบายจากเธอหลังจากที่ทิ้งช่วงมานานพอประมาณ แต่ไม่คิดว่าเขาจะโผล่มาในเวลาอย่างนี้น่ะสิ!                เคซี่เปิดแผลถลอกให้เคนดู ขณะที่อเล็กซ์เทนมใส่แก้ว และจัดคุ้กกี้ช้อกโกแลตชิ้ปที่ด๊อตตี้ทำเอง วางเรียงในจานกระดาษ "อย่าออกไปนะจ๊ะ เคลลี่" เธอรีบห้าม เมื่อเห็นแม่หนูกำลังเดินไปที่ประตู "มากินคุ้กกี้กันดีกว่า"                แม่หนูเคลลี่ที่มีอารมณ์ดีตลอด ปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ แล้วหยิบขนมใส่ปาก เหมือนกับยอมรับกับตัวเองว่า น้าอเล็กซ์คงไม่ยอมให้เล่นน้ำตอนนี้อีกแน่นอน                หลังจากจัดขนมให้เด็กๆ เรียบร้อยแล้ว สาวนักเขียนก็จัดคุ้กกี้ชิ้นโต สองชิ้นใส่จานให้เคน บังคับมือไม่ให้สั่น ขณะที่ยื่นให้เขาได้สำเร็จ แต่เมื่อนิ้วมือเขาแตะไล้เบาๆ กับนิ้วเธออย่างจงใจเมื่อรับจานไป ความรู้สึกสะท้านพุ่งวาบไปทั่วตัว จากปลายนิ้วสู่ปลายเท้า อเล็กซ์สูดหายใจเข้าเสียงดัง แล้วรีบถอยห่างออกมา รู้ดีว่ามีสายตาสามคู่กำลังจับจ้องมองอยู่                แต่ดูเหมือนว่า ร้อกกี้จะไม่รู้สึกถึงความตึงเครียดระหว่างผู้ใหญ่สองคนในห้อง พ่อหนุ่มน้อยเริ่มเล่าถึงภาพยนตร์ที่ตัวเองและฮีเธอร์นั่งดูกันเมื่อสัปดาห์ก่อนอย่างสนุกสนาน และคงคิดว่าเคนจะชอบฉากบู๊ดุเดือดอย่างที่ตัวเองชอบ เคนฟังอย่างสงบชั่วครู่ ก่อนจะส่งสายตาที่ฉายแววพูดไม่ออก บอกไม่ถูก มองหญิงสาว "ผมคงต้องคุยกับพอลลี่เรื่องหนังที่ฮีเธอร์ชอบดูเสียหน่อยแล้วล่ะมัง"                "เป็นความคิดที่ดีค่ะ" อเล็กซ์ตอบเสียงเบา ถ้ารู้จักพอลลี่ดีกว่านี้หน่อย เธออาจพูดเสียเองก็เป็นได้                ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างนุ่มนวล หันเหความสนใจของร้อกกี้มายังเรื่องสะสมตุ๊กตานินจาเต่าแทน "ได้ตัวใหม่มาบ้างหรือยัง ตั้งแต่หมอเห็นครั้งสุดท้ายน่ะ" เขาถาม                ร้อกกี้พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น แล้วเริ่มอธิบายเกี่ยวกับตัวละครต่างๆ ที่สำหรับอเล็กซ์แล้ว ฟังดีกว่าเรื่องคนเหล็กนิดเดียว แต่ท่าทางเคนดูหายเครียดเมื่อพูดคุยกันเรื่องนี้ นักเขียนสาวจึงคิดว่า การ์ตูนเรื่องนินจาเต่าน่าจะเป็นที่ยอมรับได้สำหรับเด็กวัยห้าขวบที่ดูแปลกๆ คนนี้ เด็กผู้ชายในวัยนี้เป็นเหมือนกันทุกคนหรือเปล่า ที่คิดว่าเรื่องน่าขยะแขยงช่างเป็นเรื่องแสนสนุก แต่ตัวเองก็ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ เธอจึงบอกไม่ได้                แล้วกลับมานึกดูว่า ในหลายปีที่ผ่านมานี้ เมื่อคิดถึงเรื่องมีลูกทีไร เธอต้องรู้สึกหดหู่ แต่หลังจากบ่ายนี้ที่ใช้เวลากับเด็กๆ ของครอบครัวซิมป์สันแล้ว เธอตระหนักว่า การเลี้ยงเด็กนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หรือน่าประทับใจเหมือนกับที่คิดฝันในมโนภาพสักนิด บางที เธออาจไม่ได้เกิดมาเพื่อรับหน้าที่นี้ก็ได้                อเล็กซ์ช้อนตาขึ้นจากคุ้กกี้ที่กัดทานไปครึ่งคำ ก็เห็นแม่หนูเคซี่ยิ้มกว้างให้จนลักยิ้มบุ๋มลึก "น้าอเล็กซ์ค้า คุ้กกี้อาหร่อยค่า" เด็กน้อยตัวจ้อยเอ่ยขึ้น ราวกับรู้ว่าน้าอเล็กซ์ต้องการคำปลอบให้กำลังใจอย่างนั้นเชียว                นักเขียนสาวยิ้มคืนให้ "น้าดีใจที่หนูชอบจ้ะ เคซี่" บางที เธออาจเปลี่ยนใจมาชอบดูแลเด็ก อยู่กับเด็กก็ได้ เพียงแต่ขอให้มีประสบการณ์มากขึ้นหน่อย                หลังจากทานขนมกันเสร็จเรียบร้อย เคนไปหาหนังสือนิทานสำหรับเด็กจากชั้นหนังสือของแม่ แล้วอุ้มเคลลี่ให้นั่งบนตักตัวเอง ขณะที่อเล็กซ์อุ้มเคซี่ไว้ แล้วอ่านนิทานให้เด็กฟัง เธอทำสุ้มทำเสียงให้ฟังตลก จนเด็กทั้งสามทุ่มความสนใจทั้งหมดให้กับนิทาน มันไม่ง่ายเลยที่จะตั้งสมาธิให้จดจ่ออยู่กับนิทานตรงหน้า ขณะที่เคนยังส่งสายตาจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น ราวกับว่ายังหิวโหยอยู่เสียเหลือเกิน และเธอก็ดูน่าทานมากกว่าคุ้กกี้ที่แม่เขาทำเองเสียอีก แต่อเล็กซ์ก็ยังพอมีสติที่จะซึมซับภาพที่เคนอุ้มแม่หนูกอดไว้บนตักตัวเองนั้น ดูช่างจับตา จับใจเสียเหลือเกิน                - ยัยอเล็กซานดร้า ตั้งใจอ่านนิทานเลยนะ มัวแต่คิดโน้นคิดนี้ เดี๋ยวก็ทำเรื่องโง่ๆ ให้ขายหน้าตัวเองอีกหรอก -                แล้วเธอก็ทำสำเร็จ แม้แต่ร้อกกี้ยังตั้งใจฟัง นอนคว่ำอยู่บนพื้นห้อง เตะขาไปมา ก่อนจะลืมตัวว่าต้องวางฟอร์มทำเก๊ก แล้วหัวเราะร่วมไปกับน้องสาวคู่แฝด                ด๊อตตี้กลับมาเห็นภาพนั้นพอดี เมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับมิลเดรด และพอลลี่ที่เป็นแม่ของเด็กๆ ตามหลังมาติดๆ "ทุกคนสนุกกันจนเพลินเชียวนะจ๊ะ" หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยทัก ฉีกยิ้มกว้างให้อเล็กซ์                ร้อกกี้เงยหน้าขึ้นมองแม่ตัวเอง "หมอทำปากแม่จนเลือดไหลหรือเปล่าคร้าบ แล้วหมอต้องเจาะฟันด้วยใช่มั้ย รูใหญ่มั้ยแม่"                พอลลี่ถอนใจ "จริงๆ นะ ร้อกกี้ แม่ไม่รู้เหมือนกันว่า หนูไปเอาความคิดอย่างนั้นมาจากไหน"                อเล็กซ์กับเคนสบตากันข้ามศีรษะเล็กๆ ของคู่แฝด แล้วหัวเราะออกมา                ด๊อตตี้สังเกตดูทั้งสองหนุ่มสาว แล้วยิ้มอย่างมีความสุข                            <>-<>-<>-<>-<> ( :จบบทที่เก้า : )<>-<>-<>-<>-<> . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 50 01:37:00 A:203.113.32.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . . . ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้าไปอ่านในเว็บนะคะ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนเข้าอ่านกันร่วมร้อยกว่า - ปลื้มค่ะ ว่าแต่มีใครเปิดเพลงฟังบ้างหรือเปล่าคะ - เข้ากับบทดีมั้ย อยากจะขออธิบายให้เพื่อนนักอ่านใหม่ๆ ที่เพิ่งจะตามอ่านเรื่องนี้ค่ะว่า ที่สับกันไปมาระหว่างพันทิบและเว็บของตัวเองนั้น เป็นเพราะว่าตั้งแต่เรื่องแรกมาแล้ว จะไม่ลงตอนที่มีบทรักบทหวิวในพันทิบค่ะ ถ้าเมื่อไร ประกาศว่า ขอให้ตามอ่านในเว็บ - ก็จะแปลได้สองอย่าง - มีบทหวิว หรือถึงบทจบแล้ว... . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ก.พ. 50 01:44:19 A:203.113.32.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 1-2-3 => http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/10/W4782759/W4782759.html บทที่ 4-5 => http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/11/W4883400/W4883400.html บทที่ 6-7-8 => http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4987412/W4987412.html .....หายไปนาน ขอกลับไป ทบทวนตอนเก่าๆ ก่อน ;-) จากคุณ : ผ า ย ล มใต้เงาจันทร์ - [ 11 ก.พ. 50 12:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม นึกว่าจะไม่มาลงต่อซะแล้ว ^_^ จากคุณ : scottie - [ 11 ก.พ. 50 22:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีใจนะคะได้อ่านต่อแล้ว จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 12 ก.พ. 50 11:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จบบทเก้า...แสดงว่าบทที่สิบจะมาต่อที่กระทู้นี้ใช่มั๊ยคะ? จะรอตอนต่อไปนะคะ.... จากคุณ : แม่หนูพริม - [ 12 ก.พ. 50 12:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เปิดเพลงฟังไม่ได้ค่ะ คุณณวรา เลยไม่ทราบว่าเข้ากับบทมั้ย เสียดายจัง ฮิฮิ จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 12 ก.พ. 50 22:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 . . คุณ ฯใต้เงาจันทร์ <> ขอบคุณค่ะ ที่ให้บริการทำลิงค์ทุกคราว _/\_ คุณ scottie <> ไม่ลงได้ยังไงคะ - เสียประวัติแย่เลย อิ อิ อิ                       เพียงแต่ช้าไปหน่อยเอ้งงงง นะ นะ :) คุณ แอมโบรเซียร์ <> อิ อิ ข่าวดี คิดว่า                               บทที่ 10 น่าจะได้อ่านเร็วกว่าบทที่ 9 ค่ะ ;) คุณแม่หนูพริม <> อ่า .. ไม่บอกอะว่าบทที่สิบจะต่อในกระทู้นี้ หรือที่เว็บ                          เพราะถ้าบอก ก็เดากันถูกอ่ะสิคะ อิ อิ คุณกระรอกเมือง <> เปิดเพลงไม่ได้??? ได้ไง้????                            เพลงเพราะมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ค่ะ อิ อิ อิ *** โปรดอ่านอีกครั้ง .. มีท่านใดเปิดเพลงฟังได้บ้างคะ *** - - อยากทราบจริงๆ ว่า ลูกเล่นตรงนี้ เวิร์คหรือเปล่าค่ะ ?? . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ก.พ. 50 22:40:33 A:203.113.32.10 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เพลงเปิดฟังไม่ได้ค่ะ ลองเข้าเว็ปอ่านแล้วก็ขึ้น ป๊อปอัพเหมือนเดิมค่ะ แล้วพอเข้าได้ อ่านๆอยู่หน้าที่อ่านก้เปลี่ยนไปเป็นให้ดาวน์โหลด โปรแกรม erorsafe อ่ะค่ะ จากคุณ : นู๋ปลาทอง - [ 14 ก.พ. 50 13:50:20 A:161.200.255.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 Yes, I can listen now.  It's so beautiful and romatic. จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 15 ก.พ. 50 02:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้าไปอ่านบทที่ 8 ไม่ได้เลยอะคะ อยากอ่านจังเลย จากคุณ : shinshing - [ 20 ก.พ. 50 19:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มานั่งรออ่านบทต่อไปค่ะ จากคุณ : ฌาฎา - [ 21 ก.พ. 50 20:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 . . บทที่ 10                หลังจากที่พอลลี่รับลูกกลับไปแล้ว อเล็กซ์ไม่มีโอกาสที่จะได้พูดคุยกับเคนสองต่อสอง ขณะที่ด๊อตตี้และมิลเดรดบอกให้รู้ว่า คณะกรรมการจัดงานออกร้านจะมาประชุมกันต่อที่บ้าน เป็นการประชุมนัดสุดท้ายก่อนวันงาน พร้อมกับชวนหมอหนุ่มให้อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกัน และเขาก็ตอบรับ หลังจากนั้น หญิงพี่น้องสูงวัยทั้งคู่ก็พากันเข้าไปเตรียมอุ่นอาหารและขนมที่จะเสิร์ฟให้สมาชิกในคณะกรรมการ ทิ้งให้อเล็กซ์และเคนอยู่กันตามลำพัง                เคนกำลังจะเอ่ยปากพูด ก็เป็นเวลาที่จอห์นนี่ เมย์กลับจากงานที่ทำเป็นพนักงานต้อนรับ เปิดประตูบ้านเข้ามาและรีบเล่าให้ฟังอย่างตื่นเต้นว่า ที่ห้างที่หล่อนทำงานอยู่นั้น จับคนขโมยของได้เมื่อตอนบ่ายๆ อเล็กซ์รีบฉวยโอกาสช่วงที่หล่อนหยุดเล่าชั่วขณะ ขอตัวไปล้างหน้าล้างตา พร้อมกับเปลี่นเสื้อผ้า หวีผม แต่งเติมเมคอัพอย่างช้าๆ รู้ทั้งรู้ว่าเคนคงรอให้เธอกลับเข้าไปในห้อง                ถ้าเขาพาเธอหลบจากคนอื่นออกไปข้างนอกกันได้ เธอก็ยังนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรกับเขาดี อเล็กซ์แน่ใจว่า เคนต้องหาทางพาเธอหลบออกไปแน่ เพราะเห็นสีหน้าแววตาของเขาที่แสดงให้เห็นความตั้งใจอย่างเต็มเปี่ยมก่อนที่จอห์นนี่ เมย์ จะเข้ามาขัดไว้เสียก่อน แล้วเคนจะคาดคั้นขอคำอธิบายจากเธอไหมว่า ทำไมถึงต้องรีบหนีออกไปจากห้องนอนของเขาเมื่อเช้าวันอาทิตย์? แล้วทำไมยังต้องหลบหน้าเขาอีกด้วย?                แล้วเขาจะรู้บ้างไหมว่า - แต่คิดว่าเขาคงรู้นะ - เธอตระหนกมากแค่ไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกัน และความรู้สึกที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่มีวันจะลืมเลือนได้ตลอดชีวิตนี้                และเธอคิดถึงเขามากแค่ไหนยามที่ไม่เห็นหน้ากัน?                ถ้าจะข้ามไปหาเขาระหว่างสองคืนที่ผ่านมา ก็เป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายมาก เธอเกือบอดใจไว้ไม่ได้ที่จะข้ามสนามหญ้า และโผเข้าสู่อ้อมกอดที่รอคอยเธออยู่ แต่อเล็กซ์ตั้งใจที่จะอยู่ห่าง เพื่อจะคิดหาเหตุผลต่างๆ นานาว่า ทำไมถึงไม่สมควรจะผูกปมสัมพันธ์กับเขาให้แน่นไปกว่านี้                เธอมีวิถีชีวิตของตัวเองในชิคาโก้ มีห้องชุด เพื่อนฝูง ภาระต่างๆ ถึงจะมีความสุข สนุกกับเวลาที่อยู่ในเมืองแอนเดอร์สันวิลล์ แต่ไม่เคยนึกตรองที่จะย้ายมาตั้งรกรากในเมืองเล็กๆ ทางใต้อย่างนี้ เพราะเธอคุ้นเคยกับชีวิตที่เร่งรีบในเมือง และใช้ชีวิตเช่นนั้นมาตลอด เมื่อครั้งวัยเยาว์ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ตามลำพัง นั่งนับเวลารอให้พ่อแม่กลับบ้านจากงานหนัก ที่แทบจะต้องทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้ แล้วเธอยังอยากที่จะใช้ชีวิตที่เหลือ ทำอย่างนั้น ซ้ำรอยเดิมกับเคนด้วยหรือ?                หญิงสาวได้แต่บอกกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่า ตอนนี้ ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอไม่ใช่เด็ก แต่เป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง ดูแลตัวเองได้ดี ไม่มีภาระใดๆ ทำงานมีอาชีพของตัวเอง และต้องการเวลาที่จะอยู่ตามลำพังเพื่อจะได้ทำงาน! แต่ในขณะเดียวกัน อเล็กซ์คอยบอกกับตัวเองตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาด้วยเหมือนกันว่า อยากมีครอบครัว จะได้ไม่ต้องอยู่อย่างเงียบเหงาคนเดียว                แต่ความขมขื่นแลขุ่นเคือง ความรู้สึกเมื่อครั้งก่อนว่าถูกทอดทิ้ง ความรู้สึกไม่มั่นคงเมื่อครั้งกระโน้น ยังอยู่ล้อมรอบตัวเธอ ทั้งๆ ที่ผ่านเวลาเยาว์วัยมานานมากแล้วก็ตาม และอเล็กซ์รู้ดีแก่ใจว่า เธอยังไม่สามารถลุกขึ้นยืน ฟื้นตัวเองจากความรู้สึกเลวร้ายเหล่านั้นได้หมดจด แล้วถ้าความรู้สึกเหล่านั้นตามมาขวางระหว่างเธอกับเคนอีกล่ะ ถ้าความรู้สึกไม่มั่นคงนั้นทำให้เธอไม่สามารถทำใจยอมรับหน้าที่ความรับผิดชอบของเขาได้ล่ะ แล้วชีวิตคู่ก็คงจบลงด้วยการทำร้ายกันและกันให้เจ็บปวด ทั้งๆ ที่ต่างต้องการกันและกันมากจนสุดที่จะเอ่ยเป็นคำพูดได้ในเวลานี้                แล้วถ้าเคนเกิดพบว่า เขาอยากได้สาวหัวเก่าล่ะ สาวที่เกิดและโตในเมืองเดียวกัน คุ้นกับประเพณีวัฒนธรรมถิ่นเดียวกัน มีภูมิหลังคล้ายๆ กัน สาวแบบที่จะไม่เตือนให้นึกถึงคนในอดีตที่เคยทำให้เจ็บปวดรวดร้าวมก่อนล่ะ                อเล็กซ์รู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุด จนต้องกำมือทุบเคาน์เตอร์ในห้องน้ำ จ้องมองตัวเองในกระจกเงาเหนืออ่างล้างหน้าอย่างเคืองจัด "ให้ตายสิ ยัยเบนเน็ต โตสักทีได้มั้ย!" กัดฟันพูดสั่งตัวเอง โกรธที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง เปลี่ยนใจไปก็เปลี่ยนใจมาอยู่อย่างนี้                บางที มันก็ไม่ง่ายที่จะทำสิ่งที่ควรทำ ถึงจะรู้ว่าต้องทำก็ตาม แต่ครั้งนี้ เธอไม่รู้เลยว่า ตัวเองต้องทำอะไรบ้าง                เมื่อกลับเข้าไปร่วมวงกับคนอื่น ด๊อตตี้และมิลเดรดได้ยกหม้อที่ใช้ตุ๋นเนื้อมาทั้งวันออกมาตั้งเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับผักเครื่องเคียงที่เตรียมไว้ ขนมปังก้อนก็ยกออกมาจากเตาอบ และพร้อมเสิร์ฟอาหารค่ำ หญิงสูงวัยทั้งสามต่างพูดคุยกันอย่างสนุกระหว่างทานอาหาร แทบไม่ให้โอกาสเคนกับอเล็กซ์ที่จะพูดอะไรมากกว่าจะตอบว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย หรือถามคำถามเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น                นักเขียนสาวรู้สึกตัวอยู่ตลอดว่า สายตาเคนมองมาทางเธอบ่อยมาก และสบตากันมากกว่าหนึ่งครั้ง และทุกครั้งที่ประสานตากัน เธอพลันนึกสงสัยว่าความทรงจำลึกซึ้งระหว่างกันนั้น มันฉายในแววตาเธออย่างแจ่มชัดให้เขาอ่านได้อย่างง่ายดาย เหมือนกับที่เธออ่านแววตาเขาอยู่หรือไม่                ทุกคนช่วยกันเก็บโต๊ะเกือบไม่ทันเมื่อสมาชิกคณะกรรมการจัดงานคนแรกมาถึง เพิรล์ เชสเท็นกับหลานสาวนั่นเอง เมลานีเอ่ยทักทายอเล็กซ์อย่างเป็นกันเอง ก่อนที่จะหันไปทักทายเคนด้วยรอยยิ้ม                "มีเรื่องอะไรที่น่าสนใจ ที่อยากเล่าให้ฉันฟังบ้างมั้ย" แขกสาวถามอเล็กซ์เบาๆ ขณะที่คนอื่นกำลังทักทายกันและกัน                "เช่นเรื่องอะไรล่ะ" นักเขียนสาวกระซิบกลับ นึกสงสัยว่า เธอกับเมลานีสนิทกันมากพอที่จะเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่พบกันครั้งสุดท้ายให้ฟังได้หรือไม่                เมลานีเลิกคิ้วขึ้นสูง เมื่อเห็นบางสิ่งบางอย่างในสีหน้าของอเล็กซ์                "ฉันก็แค่ถามเฉยๆ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว คุณมีอะไรจะเล่าจริงๆ แหละ ใช่มั้ย"                แต่อเล็กซ์ไม่พร้อมที่จะพูดคุยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเคนให้หล่อนฟัง - ถ้าจะเรียกได้ว่าเป็นความสัมพันธ์นะ สาเหตุหนึ่งก็เพราะ หญิงสาวรู้ว่า เมลานียังเป็นคู่แข่งของเธออยู่ - อย่างน้อย ก็ในความคิดของน้ามิลเดรดล่ะ                สองสาวจำเป็นต้องหยุดซุบซิบคุยกันเมื่อสมาชิกคณะกรรมการท่านอื่นมาถึง เสียงทักทาย พูดคุยเคล้าหัวเราะ และยืนล้อมรอบอาหารว่างที่ด๊อตตี้ มิลเดรดและจอห์นนี่ เมย์ ช่วยกันจัดเตรียมไว้ในห้องทานอาหาร ส่วนใหญ่จะดื่มกาแฟกับอาหารประเภทบุพเฟ่ แต่ด๊อตตี้ก็ยังเตรียมพันช์รสผลไม้ไว้ในอ่างแก้วโบราณที่สะท้อนแสงเป็นประกาย . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 มี.ค. 50 14:56:20 A:203.113.32.13 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 17 . . .                ขณะที่เมลานีพูดคุยกับคนอื่น อเล็กซ์ได้ยินด๊อตตี้อุทานขึ้น "ตายจริง ลืมหยิบถุงน้ำแข็งจากตู้แช่มาด้วย"                หญิงเจ้าของบ้านกำลังยุ่งวุ่นวายรับแขก ส่วนอเล็กซ์เองก็กำลังจะเอ่ยปากรับไปหยิบมาให้ เมื่อสมาชิกหญิงผมสีน้ำตาลแดง สวมเสื้อชุดสีเขียวรับอาสาจะไปหยิบให้แทน "ฉันไปเอามาให้เองจ้ะ ด๊อตตี้ อย่างน้อยก็ขอให้ได้ทำอะไรบ้าง เพราะเธอไม่ยอมให้ฉันเอาอาหารมาช่วยเย็นนี้เลย"                "ก็มิลเดรดกับฉัน แค่สองคนก็รับมือกับอาหารได้สบายๆ แล้วล่ะจ้ะ เอเธิล แต่ถ้าจะไปช่วยหยิบน้ำแข็งให้ ก็จะขอบคุณมากๆ เธอรู้ว่าตู้แช่อยู่ไหนนะจ๊ะ"                "โธ่เอ๊ย รู้จ้ะ รู้ ฉันเข้าๆ ออกๆ บ้านหลังนี้มาสามสิบกว่าปีแล้วมั้ง ด๊อตตี้ โลเวลล์!"                ด๊อตตี้หัวเราะร่วน แล้วหันกลับไปรับแขกต่อ ขณะที่อเล็กซ์หันไปสนใจกับเคนที่เดินเข้ามาหาทางด้านหลัง หลังจากที่เมลานีเดินห่างออกไป "เดี๋ยวเราหลบออกไปตอนที่เขาเริ่มประชุมกันดีมั้ย" เคนถามเสียงต่ำ เพื่อให้เธอได้ยินคนเดียว                "ไปนั่งรถเล่นกันก็ได้" เขาพูดเสริมเมื่อเห็นเธอถามด้วยสายตา "คืนนี้ อากาศดีออกครับ"                อเล็กซ์รู้ว่า จะถ่วงเวลาต่ออีกก็ได้ - นานเท่าที่ต้องการ แต่ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องคุยกับเคน แต่จะคุยเรื่องอะไรนั้น เธอก็ยังนึกไม่ออก "ได้ค่ะ ฟังดูน่าสนใจดี"                ชายหนุ่มยิ้มอย่างยินดี "คุณรู้ใช่มั้ยว่า เราจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาไปทันทีในที่ประชุมคืนนี้"                อเล็กซ์อึ้งไป "คุณไม่น่าพูดขึ้นมาเลย"                เขาหัวเราะหึๆ เอาหลังมือแตะไล้แก้มเธอ "ช้าไปแล้วที่จะปฏิเสธครับ คนดี"                คำเรียกขานที่ลากเสียงยาวนั้น ทำให้นักเขียนสาวนึกดีใจ ความรู้สึกปลื้มปีติแล่นซู่ไปตามสันหลัง แต่ความปลื้มนั้นก็ถูกบดบังด้วยความกลุ้มใจเมื่อคิดว่า คำพูดเตือนของเขาอาจกลายเป็นคำทำนายที่แม่นยำมากกว่าที่เคนจะคิดเสียอีก                ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังมาจากห้องครัว ก้องไปทั้งห้อง สงบเสียงพูดคุย เสียงหัวเราต่อกระซิกให้เงียบลงทันควัน ในวินาทีนั้น ทุกคนยืนตัวแข็ง ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และพอสุดเสียงกรีดร้อง ก็ตามมาด้วยเสียงล้มดังโครม                "ตายแล้ว! คูโจ้!" ด๊อตตี้ร้องลั่น เอามือปิดปากตัวเอง                เคนและอเล็กซ์ที่ยืนอยู่ใกล้ห้องครัวมากที่สุด ต่างวิ่งถลาไปตามเสียง เพราะจำได้ว่า เอเธิลเดินไปที่ตู้แช่ในห้องเก็บอาหาร ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องครัว นักเขียนสาวร้องครางเมื่อนึกตามด๊อตตี้ได้ว่า มันเกิดอะไรกันขึ้น                และก็เป็นไปดังที่คิด สองหนุ่มสาวเจอเอเธิลที่น่าสงสารนอนหงายอยู่บนพื้นห้องเก็บอาหาร มีก้อนน้ำแข็งกระจัดกระจายรอบตัว พร้อมกับแผ่นไม้กระดานเล็กๆ หนึ่งแผ่น ที่มีซากแช่แข็งของแมงมุมขนาดยักษ์ขนเต็มตัวนอนสงบอยู่ อเล็กซ์ขนลุกซู่ รู้ดีว่า ตัวเองจะมีปฏิกิริยายังไงถ้าเปิดตู้แช่ในบ้านของคนอื่น แล้วหยิบเอาแมงมุมพิษติดมือออกมา เธอคงลงไปนอนแผ่บนพื้นเหมือนเอเธิลแหละ                เคนสบถในลำคอ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างตัวของหญิงสูงวัยที่นอนอยู่บนพื้น ตัวสั่นระริก อเล็กซ์หยิบแผ่นไม้กระดานโยนไปอีกทาง ระวังที่จะไม่แตะเจ้าสัตว์ที่ถูกตรึงอยู่บนแผ่นไม้นั้น แล้วคุกเข่าลงข้างตัวอีกด้านหนึ่งของหญิงเคราะห์ร้าย ด๊อตตี้ มิลเดรด จอห์นนี่ เมย์ และคนอื่นๆ พากันมายืนอออยู่ที่ประตู จอห์นนี่ เมย์ บิดมือไปมา ขณะที่มิลเดรดดุว่าหล่อน ส่วนด๊อตตี้พูดขอโทษขอโพยรัวเร็ว ทุกคนพากันส่งเสียงดังจนต่างฟังกันไม่รู้เรื่อง                เคนยกมือขึ้นข้างหนึ่ง "เงียบหน่อยครับ" เขาพูดเสียงธรรมดา โดยไม่ต้องตะโกน                อเล็กซ์เบิ่งตาโต เมื่อทุกคนพร้อมใจกับหยุดพูด ดูท่าว่า เคนน่าจะเป็นบุรุษอรรถประโยชน์ที่สมควรมีไว้ติดบ้านนะ เธอคิดไปนอกเรื่อง                "น้าเอเธิลครับ" เคนถามเสียงอ่อนโยน "รู้สึกเป็นยังไงบ้าง"                สีหน้าเอเธิลแสดงให้เห็นว่าหล่อนเขินจัดแกมตกใจ มือยังสั่นอย่างเห็นได้ชัด "ไม่เป็นไรจ้ะ เพียงแต่ว่า ฉันไม่คิดว่าจะ ---"                "มันเป็นของเจสัน หลายชายฉันเอง" จอห์นนี่ เมย์ รีบบอกอย่างเสียใจแกมกังวล "ฉันป้อนจิ้งหรีดที่มียาฆ่าแมลงให้มันกิน เลยอยากจะเก็บซากให้เจสัน เผื่อว่าเขาอยากจะสตัฟเก็บมันไว้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่ามันนะ แต่ --"                "นึกอยู่แล้วว่าเดี๋ยวก็ต้องเกิดเรื่องอย่างนี้" มิลเดรดพูดโพล่งขึ้นมา เสียงกระด้าง "มันแย่พอแล้วที่เราต้องอยู่ร่วมบ้านกับเจ้าสิ่งนั้น พระเจ้ารู้ดีว่า ฉันพยายามแค่ไหนที่จะให้เธอโยนทิ้ง แล้วตอนนี้ มันทำให้แขกของเราต้องตกอกตกใจจนประสาทจะเสีย นี่ถ้าฟังฉันเสียหน่อย บางที --"                "ความผิดของฉันเอง!" ด๊อตตี้โอดครวญ สองมือกุมแก้มไว้ ขณะที่มองเอเธิลอย่างขอโทษ "ฉันลืมไปเสียสนิทว่ามีมันอยู่ในตู้แช่ เอเธิลจ๋า ยกโทษให้ฉันได้มั้ย"                เอเธิลลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้ว มีเคนและอเล็กซ์คอยช่วยพยุง หล่อนสั่นหน้าไปมา "ด๊อตตี้ อย่าเรื่องมากเลยจ้ะ มันก็แค่ทำให้ฉันตกใจเท่านั้นเอง จอห์นนี่ เมย์ ก็เหมือนกัน ฉันเองก็เลี้ยงลูกชายมาห้าคน ถ้าบอกไป พวกเธอก็คงไม่เชื่อหรอกว่า เคยเจออะไรมาบ้างในตู้แช่ตลอดเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมานี้ อ้อ ไม่รวมถึงที่อยู่ใต้เตียงด้วยนะ"                "หวังว่า เจสันจะเข้าใจฉันได้ดีอย่างเธอนะ ตอนที่เขากลับมาอาทิตย์หน้านี้ แล้วรู้ว่าฉันทำสัตว์เลี้ยงเขาตาย" จอห์นนี่ เมย์ตอบ แล้วก็ถอนใจ                "อะไรกัน นี่เธอยังไม่ได้บอกเจสันเลยหรือ" มิลเดรดถาม "จอห์นนี่ เมย์ หลานเธอโทรมาหาตั้งสองครั้ง เพื่อถามไถ่เรื่องเจ้านั้นนะ!"                "ฉันรู้" จอห์นนี่ เมย์ขยับเท้าไปมา ท่าทางสำนึกผิด "ฉันก็แค่ไม่อยากทำให้เขาหมดสนุก ถ้าขืนบอกให้เขารู้ล่ะก้อ"                "แล้วเธอบอกเขาว่าอะไรล่ะ"                "บอกว่า คูโจ้ยังอยู่ดีทั้งตัว" จอห์นนี่ เมย์ รับสารภาพ "ก็มันจริงนิ ฉันแค่ไม่บอกว่า มันตายแล้วเท่านั้น"                "สวรรค์ช่วยด้วยเถอะ จอห์นนี่ เมย์ เธอนี่ ความเฉลียวฉลาดที่พระเจ้าประทานมาหายไปไหนเสียหมด มีสมองไว้เสียเปล่า . "                "หยุดได้แล้ว ทั้งสองคนแหละ" ด๊อตตี้เตือนเสียงหนัก "เรามีแขกกันนะจ๊ะ เอเธิล เธออยากจะนอนพักสักครู่มั้ย"                "พูดเป็นเล่นไปได้ ไม่ต้องหรอก ฉันเป็นประธานคณะกรรมการนะจ๊ะ แล้วเราก็ควรจะเริ่มประชุมกันได้แล้ว มีเรื่องตั้งหลายประเด็นที่ต้องตัดสินใจกันคืนนี้ ถ้าคิดว่าจะให้ทุกอย่างพร้อมที่จะจัดงานวันหยุดสุดสัปดาห์หน้ากันได้"                เคนแตะบ่าหญิงสาว "โอกาสมาถึงแล้วล่ะ" เขากระซิบบอก                "เคน ลูกจะกลับแล้วหรือจ๊ะ" ด๊อตตี้ถาม ส่วนคนอื่นๆ หันเดินกลับไปทางห้องทานอาหาร เสียงหัวเราะยังส่อแววตกใจกันไม่หาย ขณะที่คุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นกับเอเธิล                "อเล็กซ์กับผมจะออกไปนั่งรถเล่น หรือไม่ก็ไปทานไอสครีมกัน" ลูกชายว่า พลางเดินไปยังประตูหลัง "เราไม่อยากอยู่ขัดงานประชุมของแม่ครับ"                มารดาพยักหน้าเห็นด้วย "ดีจ้ะ ประชุมคืนนี้ คงน่าเบื่อพอสมควร หลังจากที่เจอเรื่องตื่นเต้นมาเรียบร้อยแล้ว ขอให้สนุกกันนะจ๊ะ" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 มี.ค. 50 15:05:02 A:203.113.32.13 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 18 . . .                อเล็กซ์รู้สึกเหมือนกับสาววัยรุ่นออกเที่ยวกับแฟนหนุ่มมัธยมปลายยังไงยังงั้น เธอใส่เสื้อแจ๊กเก็ตเนื้อเบา แอบหลบออกจากบ้านไปพร้อมกับเคนหลังหนึ่งทุ่มนิดหน่อย นักเขียนสาวพยายามคิดให้ขำไว้ว่า อย่างน้อย ด๊อตตี้ก็ไม่ได้จำกัดเวลาให้กลับบ้านก่อนสี่ทุ่มล่ะนะ! เธอกับเคนก็คงเที่ยวได้จนถึง เอ่อ ประมาณสี่ทุ่มครึ่งก่อนที่เสียงซุบซิบในที่ประชุมจะกลายเป็นเสียงดังกระหึ่ม!                ทั้งสองแทบไม่ได้พูดคุยกันขณะที่เคนขับรถออกจากถนนหน้าบ้าน และขับต่อไปอย่างไร้จุดหมายเป็นครู่ใหญ่ มีเพียงเสียงเพลงเบาๆ ดังมาจากวิทยุในรถ เมื่อเขาเลี้ยวเข้าถนนเล็กๆ สายเปลี่ยวริมทาง ที่อเล็กซ์จำได้ทันทีว่า ถนนสายนี้วิ่งไปสุดยังแอ่งน้ำที่ทั้งคู่เคยมาจอดรถพักในคืนที่เขาพาเธอกลับบ้านจากงานสังสรรค์ที่โบส์ถ เธอคิดว่ามันคงเป็นสถานที่ที่เหมาะสมเหมือนกับที่อื่นๆ สำหรับพูดคุยกันสองต่อสอง                หญิงสาวกำมือแน่นบนตัก ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพลางนึกว่า เธอจะพูดอะไรกับเขาดี และเขาอยากจะให้เธอพูดอะไรบ้าง                เคนจอดรถบริเวณที่โล่งเตียนข้างๆ แอ่งน้ำ ทำให้เห็นแผ่นน้ำที่ต้องแสงจันทร์สีเงินยวงเป็นประกายให้บรรยากาศที่โรแมนติก ชายหนุ่มมองตรงไปด้านหน้าผ่านกระจกบังลม กระแอมนิดๆ ราวกับกำลังจะเอ่ยพูด แต่แล้วก็กลับเงียบอีกครั้ง เหมือนนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี อเล็กซ์ชายตามองผ่านแพขนตาในเวลาเดียวกันกับที่เคนหันมามองเธอเต็มตา                "เรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านแม่ผม ทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีนะ ว่ามั้ย" เขาถาม เห็นได้ชัดว่า ตัดสินใจที่จะเริ่มคุยเรื่องทั่วๆ ไปก่อน                "อืม.. ค่ะ เสียงกรี๊ดของคุณเอเธิลก็ชวนตื่นเต้นเร้าใจเหมือนกันนะ"                อเล็กซ์กัดริมฝีปาก พยายามจะไม่หัวเราะเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เธอสงสารคุณนายเอเธิลเสียจริง หล่อนไม่สมควรที่จะ .. แล้วสายตาเธอก็ประสานกับเคนผ่านเงามืดในรถ                ทั้งคู่ต่างหัวเราะออกมาในเวลาเดียวกัน                "โอ้ เราไม่ควรหัวเราะขำกันนะ" อเล็กซ์เอ่ยติงพลางหัวเราะ มือสองข้างกุมแก้มไว้ "มันไม่ขำเลย แต่ เคนคะ ... "                "ผมรู้" ชายหนุ่มยิ้มกว้าง "แค่นึกภาพว่าน้าเอเธิลเอื้อมมือเข้าไปในตู้แช่ แล้วหยิบเอา "                "ไม่ต้องพูดต่อแล้วค่ะ" นักเขียนสาวขอร้อง หยุดหัวเราะไม่ได้ แม้จะสงสารเพื่อนของป้าด๊อตตี้ที่เกิดโชคร้ายขึ้น "แค่นึก ก็แย่แล้วล่ะ"                "ใช่เลย น้าเอเธิลที่น่าสงสาร คงนึกว่า ครั้งสุดท้ายที่ล้างตู้แช่กัน มันคงนานมากแล้วสิท่า ผมเองก็เคยเก็บอาหารที่เหลือไว้ในตู้เย็นนานจนราขึ้นเขียวเต็มจาน แต่ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของคูโจ้เลยนะ"                "ลองนึกภาพเจสันว่าจะเป็นยังไง ตอนที่กลับมาแวะรับสัตว์เลี้ยงไป แล้วเจอมันถูกแช่แข็งนอนไม่กระดิกอยู่บนแผ่นไม้"                "ถ้าผมซื้อหมามาเลี้ยง ผมต้องจำให้ขึ้นใจ แล้วไม่เผลอไปขอให้น้าจอห์นนี่ เมย์ ช่วยดูแลมันแทน"                อเล็กซ์หัวเราะต่อ "ป้าจอห์นนี่ เมย์ นี่ก็น่าสงสารอีกคน ฉันแน่ใจว่าคุณป้าคงไม่มีเจตนาร้าย แต่ค่อนข้างจะ . "                "เพี้ยนๆ ใช่ไหม น้าจอห์นนี่ เมย์ เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ จวนเจียนทำให้น้ามิลเดรดประสาทก็หลายครั้ง"                "แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังเป็นเพื่อนรักกันได้นะ" หญิงสาวนึกขำความสัมพันธ์ที่ออกจะประหลาดๆ ของหญิงสูงวัยคู่นี้                "ครับ ผมว่าทั้งสองคนต่างก็สนุกที่ได้ทะเลาะกันในเรื่องไร้สาระต่างๆ ถ้าไม่อย่างนั้น ก็คงอยู่ร่วมบ้านกันไม่ได้นานอย่างนี้หรอก"                นักเขียนสาวพิงศีรษะกับพนักเบาะ ทอดสายตามองอ่างน้ำเล็กๆ เบื้องหน้า "ที่นี่ ดูสงบดีจังเลย"                "อืม สมัยที่ยังเด็ก ผมชอบมาตกปลาที่นี่ ถึงขนาดโดดเรียนสองสามครั้ง แบกคันเบ็ด หิ้วถังไส้เดือนมาที่นี่ โน้น ตรงโน้นเลยครับ ใต้ต้นวิโลว์" เขาพูดเสริม ชี้นิ้วไปยังบริเวณที่กล่าวถึง                เมื่อนึกภาพเด็กชายเคน ไม่ใส่เสื้อ แถมเท้าเปล่า สนุกกับการใช้เวลายามบ่ายเงียบๆ คนเดียว ทำให้อเล็กซ์อดยิ้มไม่ได้ "ฉันแน่ใจได้เลยว่า ป้าด๊อตตี้ไม่เห็นด้วยกับที่คุณโดดเรียน"                "แน่นอนอยู่แล้ว ครั้งสุดท้ายที่ผมโดดเรียน ผมโดนกักบริเวณตั้งเดือนหนึ่ง แต่มานึกๆ แล้วก็คุ้มนะ" เคนตอบ หวนนึกถึงความหลัง "บ่ายนั้น ผมตกได้ปลาตัวที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต แม่ทอดให้ทานคืนนั้นเลย ถึงจะโกรธจนลมออกหูก็เถอะที่ผมหนีเรียน"                "คุณโชคดีมาก ที่มีแม่ที่เข้าใจลูกๆ"                "แล้วคุณล่ะ อเล็กซ์ ตอนเด็กๆ คุณเป็นยังไงบ้าง" ชายหนุ่มถามโพล่งขึ้นมา                เธอยักไหล่ "เป็นเด็กเงียบ บ้าเรียน เก็บตัวอยู่ในห้องกับหนังสือ กับนิยายที่เขียนเอง ฉันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก"                เขาเอานิ้วเกี่ยวผมเธอเล่น "คุณรู้มั้ยว่า เราเกือบไม่ได้เจอกันแล้ว ถ้าคุณไม่ได้หลงทางมา ."                "ถ้าเจ้าวัวตัวนั้น ไม่มายืนเป็นเจ้าถนน ทำเอาฉันต้องตกไปในคู .."                "ผมเสียใจที่คุณเจ็บตัว แล้วรถยังพังเป็นแถบ" เคนพึมพำ ยกมืออีกข้างขึ้นกุมใบหน้าหญิงสาว "แต่ดีใจมากที่สุดที่คุณเดินหลงเข้ามาในเมืองของผม อเล็กซานดร้า เบนเน็ต"                เคนก้มลงกดริมฝีปากปิดปากเธอ ก่อนที่อเล็กซ์จะได้ทันบอกเขาว่า เธอเองก็ดีใจที่ชะตาได้ลิขิตให้เดินเข้ามาในชีวิตของเขา และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างกัน เธอไม่อยากจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตโดยไม่เคยรู้จักหมอเคน โลเวลล์คนนี้                นักเขียนสาวมองเคนผ่านแพขนตา เห็นเขาเม้มเรียวปากเธอเล่นเบาๆ ขบริมฝีปากล่างเธอไว้ แล้วใช้ลิ้นไล้เลีย ใช้เวลากับการสำรวจปากเธอทุกตารางเซนติเมตร ก่อนที่จะจูบอย่างหนักหน่วง ลึกซึ้ง และหิวโหย อเล็กซ์ซุกซอนนิ้วมือไปตามเส้นผมเขา ประคองให้แนบชิดเข้ามาอีก จูบเขาคืนอย่างเร่าร้อนพอๆ กัน                "อเล็กซ์" เคนครางกับปากเธอ "ผมต้องการคุณมากจนจะทนไม่ไหวตลอดสองวันนี้ อยากจะให้เวลากับคุณ แต่ .. " แล้วเขาก็กดจูบลงมาอีกครั้ง                "ฉันรู้ค่ะ เคน" เสียงที่รอดออกมานั้น แหบปร่าแผ่วเบา "ฉันคิดถึงคุณเหมือนกัน เพียงแต่ว่าฉัน ... " เสียงอเล็กซ์ขาดหายไป                ริมฝีปากเคนจุมพิตเคล้าเคลียบริเวณลำคอเธอ ราวกับจะให้กำลังใจ                "อะไรหรือ คนดี"                "กลัวค่ะ" เธอสารภาพ ซบหน้ากับไหล่ของเขา                "ผมเข้าใจ" เขาพูดเสียงเบา ฝ่ามืออุ่นทาบกับแผ่นหลังหญิงสาว "ผมก็กลัวเหมือนกัน"                คำพูดนั้นทำให้เธอสะดุ้งตกใจ จนต้องเงยขึ้นมามอง "คุณเหรอกลัว ทำไมล่ะคะ"                "เพราะผมทนเห็นคุณจากไปไม่ได้ หลังจากที่เรามีอะไรกันแล้ว ผมไม่อยากคิดว่าคุณจะกลับไปหาผู้ชายอีกคนของคุณ" เขาตอบเสียงขุ่นกระด้าง "ให้ตายซิ อเล็กซ์ ผมมีแต่คุณวิ่งพล่านไปทั่วตัว เติมเต็มให้ทั่วร่าง ผมกอดคุณ ลิ้มรสคุณ เห็นความรู้สึกคุณยามที่ทุกอณูในตัวแตกกระจายในอ้อมแขนของผม แล้วอย่างนี้ คุณยังจะคิดอีกหรือว่า ผมจะยืนอยู่เฉยๆ ปล่อยให้คุณจากไปแต่โดยดี"                "เคนคะ ฉัน -"                มือกำผมเธอแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว "ผมต้องการคุณ ไม่เคยต้องการใครมากเท่านี้มาก่อน แล้วคุณเองก็ต้องการผมเหมือนกัน อเล็กซ์ ให้ตายสิ! ผมรู้ว่าคุณต้องการผมเหมือนกัน ผมเห็นในดวงตาของคุณ"                "ค่ะ" นักเขียนสาวตอบเสียงกระซิบ ปฏิเสธไม่ออกในสิ่งที่ทั้งสองต่างรู้แน่แก่ใจดีอยู่แล้ว "ฉันต้องการคุณค่ะ เคน แต่ -"                "อย่าต่อต้านผมเลย คนดี ให้โอกาสกับผมบ้างนะ ให้โอกาสกับเราบ้างนะครับ" เขาพึมพำ ริมฝีปากอยู่ห่างจากเรียวปากเธอเพียงนิดเดียว "ให้ผมได้พิสูจน์ว่า เราไปด้วยกันได้ดีแค่ไหน นะ" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 มี.ค. 50 15:12:53 A:203.113.32.13 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 19 . . .                อเล็กซ์รู้เต็มอกอยู่แล้วว่า เธอกับเคนไปด้วยกันได้ดีแค่ไหน - อย่างน้อยก็เรื่องหนึ่งล่ะ ถึงจะมีอุปสรรคขวางอยู่ระหว่างกัน แต่ในด้านกายภาพแล้ว ไปด้วยกัน เข้ากันได้อย่างเหมาะเจาะ เธอสนองตอบเขาได้อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครคนอื่น เฝ้าทุรนทุรายอยากอยู่ใกล้ อยากได้เขาอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะต้องการใครมากเช่นนี้ได้                ถ้าเพียงแต่เธอจะทำใจให้เชื่อได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกันนั้น มันมีมากกว่าแค่สนองต่อการเรียกร้องของร่างกาย แค่ผิวเผินชั่วคราว และไม่ใช่การตัดสินใจผิดพลาดอย่างมหันต์ ถ้าเพียงแต่เธอจะทำใจให้เชื่อความรู้สึกที่ยังสับสนของตัวเอง และของเขาได้ว่า มันมั่นคงแน่นอน                "เคนคะ ฉันไม่ --"                แล้วก็อีกคราที่ชายหนุ่มไม่ยอมให้โอกาสอเล็กซ์ได้พูดจบประโยค ริมฝีปากเธอถูกประกบแนบแน่น ปิดกั้นคำพูดเหล่านั้นราวกับไม่ปรารถนาจะได้ยิน ราวกับจะรู้ตัวว่าจะไม่ชื่นชอบกับสิ่งที่เธอตั้งใจจะพูด                ราวกับจะรู้ดีว่า มีสิ่งอื่นที่จะหว่านล้อมให้เธอโอนอ่อนได้มากกว่าคำพูด                บางที อเล็กซ์อาจมีแรงต้านทาน สามารถหาข้อแย้งคำพูดเกลี้ยกล่อมโน้มน้าวของเขาได้ แต่เธอไม่มีแรงที่จะต้านความปรารถนาของเขา ไม่สามารถห้ามตัวเองห้ามความรู้สึกไม่ให้หลุดลอยกระเจิงไปยามที่เขาสื่อความรู้สึกทั้งมวลไปกับจุมพิตที่จะให้เธอรับรู้ว่า เธอเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวสำหรับเขา และไม่เคยต้องการใครมากเท่าเธอมาก่อนในชีวิตนี้                อเล็กซ์จะต้านสิ่งที่เธอใฝ่ฝันอยากจะสัมผัสเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของบุรุษได้ยังไงล่ะ                เรียวแขนหญิงสาวโอบรัดลำคอเคนแน่นขึ้น ริมฝีปากเผยอเปิด เคนครางลึกในอก แล้วสอดลิ้นเข้าไปปากเธอ ให้แนบชิดเป็นหนึ่งเดียว สองมือลูบไล้ไปทั่วร่าง เรียกร้องแกมร้อนรุ่มราวจับไข้ ทิ้งรอยราวไฟนาบทุกแห่งที่มือเลื่อนไล้สัมผัส กล่อมให้เธอสนองตอบได้อย่างง่ายดาย และไม่อาจจะหยุดตัวเองได้ถึงจะพยายามจนสุดความสามารถก็ตาม อเล็กซ์สะท้านไปทั่วร่างเมื่ออารมณ์วาบหวามถูกจุดแล้วกระพือให้โหมแรง เข่าเริ่มขยับออกห่างจากกันเมื่อเขาลูบไล้ไปตามต้นขาใต้กระโปรงที่สวมใส่อยู่                "เคน" เธอกระซิบเสียวแผ่ว หงายศีรษะขึ้นเมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปาก แล้วลากไล้เลื่อนมาซุกไซ้บริเวณลำคอแทน "อ้า เคน"                เขาตอบคำร้องขอที่ไม่ต้องเอ่ยออกมาด้วยการปลดกระดุมเสื้อเธอ อีกไม่กี่วินาทีต่อมา อเล็กซ์ก็ถอนใจอย่างโล่งอกและยินดีเมื่อปากอุ่นนุ่มเล็มดื่มด่ำกับยอดอกที่แข็งชันแน่นตึงไปด้วยไฟปรารถนาอย่างโหยหิว ขณะเดียวกันมือที่ช่ำชองก็ซอนไซ้ไปบริเวณหว่างขา ทำให้เธอสั่นระริกทั่วร่าง นิ้วมือขยุ้มผมสีเข้มดกหนาของเขาแน่นขึ้น "เคน!"                เคนขยับร่างเพื่อให้เข้าใกล้เธออีก แต่ต้องสบถใส่คอนโซลรถที่ขวางไว้ "ให้ตายสิ ผมแก่เกินกว่าที่จะปฏิบัติกิจในรถแล้วล่ะ" เขาบ่นเสียงต่ำ น้ำเสียงกึ่งหงุดหงิดกึ่งขำตัวเอง "ให้ผมพาคุณกลับบ้านนะ ที่รัก"                อเล็กซ์รู้สึกว่าตัวเองกำลังคลี่ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ เธอลูบไล้หน้าอกเขาช้าๆ "อ้า .. ไม่ทราบสิคะ" เสียงแผ่วต่ำ น้ำเสียงเย้ายวน ดึงหัวนมเขาเล่นเบาๆ ผ่านเสื้อเชิ้ต แล้วยิ้มกว้างขึ้นอย่างพอใจเมื่อเขาสนองตอบด้วยเสียงที่ครางออกมา "ฉันไม่เคยเมคเลิฟในรถมาก่อนเลยค่ะ เป็นสุภาพสตรีที่เรียบร้อยมากๆ ถ้าคุณตั้งใจอีกสักนิด คิดอีกสักหน่อย คุณพอจะจำได้มั้ยคะว่าต้องทำยังไงบ้าง"                เคนหัวเราะเสียงห้าวปร่าเบาๆ แล้วลากหัวแม่มือเป็นวงกลมช้าๆ ทำให้หญิงสาวสูดหายใจ แล้วแอ่นตัวในเบาะที่นั่ง "ผมแน่ใจว่า เราต้องหาทางทำกันจนได้" เขาว่า "แต่มันน่าจะดีกว่ามากๆ ถ้าเปลี่ยนเป็นเตียงของผม ทั้งใหญ่ ทั้งอุ่น แล้วเปล่าเปลือยกันได้ด้วย"                "อืม" อเล็กซ์ทำท่าพิจารณาคำเสนอของเขา ลดมือลงมาลูบไล้ต้นขาที่แกร่งด้วยกล้ามเนื้อ ไล่จากหัวเข่าขึ้นไป "ฟังน่าลองจังเลยค่ะ" เธอเห็นด้วย ขยับนิ้วเข้าไปด้านในขาช้าๆ แตะไล้กับพลังความหนุ่มผ่านเนื้อผ้ากางเกง "แต่ ."                และแล้วนิ้วมือที่กำลังสำรวจอยู่นั้น แตะเข้ากับสิ่งหนึ่งที่แข็งและไร้ความรู้สึก - ที่ไม่ใช่ส่วนใดๆ ของเคน                ครั้งนี้ เจ้าเพจเจอร์ไม่จำเป็นต้องส่งเสียงใดๆ ก่อนที่จะทำให้บรรยากาศค่ำคืนนี้พังทลายลง อเล็กซ์หลับตา อารมณ์เปลี่ยนจากขี้เล่นเย้ายวนที่เริ่มกรุ่นด้วยความวาบหวามรัญจวน ไปเป็นความเยือกเย็นพร้อมเรียกสติกลับคืนมา นักเขียนสาวเริ่มจะเชื่อแล้วว่า เจ้าเพจเจอร์ของเคนนั้น เป็นสัญลักษณ์ของอุปสรรคนานาชนิดที่ขวางกั้นทั้งสองให้ห่างจากกัน เป็นเครื่องเตือนถึงเหตุผลในด้านลบต่างๆ สำหรับความสัมพันธ์นี้ มันโผล่ขึ้นมาในเวลาสำคัญได้ทุกครั้งสิหน่า                เคนสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป "อเล็กซ์ มีอะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้น" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 มี.ค. 50 15:25:05 A:203.113.32.13 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 20 . . .                หญิงสาวขยับตัวออกจากอ้อมแขนเขาอย่างช้าๆ "ฉันว่า เรากลับกันดีกว่าค่ะ ดึกแล้ว"                "แต่เราเพิ่งออกกันมาได้ชั่วโมงกว่านิดหน่อยเอง มีอะไร ." พอมือเขากุมมือเธอ ที่ยังแตะอยู่ที่เอว เคนพลันนิ่งงัน "อ๋อ.."                อเล็กซ์ดึงมือออก แล้วกุมมือตัวเองบนตัก รอยสัมผัสของเจ้าเพจเจอร์ยังติดแน่นกับนิ้วมือ "ไม่แน่ใจว่า พวกที่บ้านประชุมกันเสร็จหรือยัง"                "อเล็กซ์ ผมต้องมีเพจเจอร์ติดตัวอยู่ตลอดเวลา ถึงจะไม่ได้อยู่เวรก็ตาม ผมไม่ชอบเวลาที่คนไข้ต้องการตัว แต่ติดต่อผมไม่ได้"                นักเขียนสาวหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างด้านคนนั่ง เหม่อมองไปที่ป่าละเมาะอีกฟากหนึ่งของแอ่งน้ำ "ฉันทราบค่ะ เคน"                "แต่ถึงผมจะถูกเรียกตัวไป ต้องอยู่ห่างคุณ มันก็ไม่ได้หมายความว่า ผมเห็นคุณสำคัญน้อยลงไปเลยนะ" เขาพยายามต่อ "ผมไม่แน่ใจว่า คุณจะรู้หรือไม่ว่า คุณสำคัญแค่ไหนสำหรับผม แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่า ผมต้องไม่สนใจทุกคนที่ต้องการผม เพราะในพื้นที่แถบนี้ มีหมอไม่กี่คนเอง จนนับได้ว่าน้อยมาก ขณะที่มีคนจำนวนมากที่ไม่มีเงิน หรือไม่มีเวลามากพอที่ขับรถไปหาหมอในเมืองใหญ่ มันถึงจำเป็นต้องให้ติดต่อผมได้ง่าย ในกรณีที่มีคนไข้ฉุกเฉิน"                "ฉันทราบเรื่องนั้นดีค่ะ เคน แล้วก็เข้าใจด้วย จริงๆ นะ"                "แต่คุณไม่ชอบใจ" เขาพูดต่อ น้ำเสียงแห้ง                "เปล่าค่ะ" เธอกระซิบตอบ สายตามองไปอีกทางที่ไม่ใช่ชายหนุ่ม "ฉันชื่นชมกับการอุทิศตัวให้กับงาน สมัครใจ เต็มใจที่จะให้ความสำคัญกับผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือ ต้องพึงพาคุณ มากกว่าที่จะคิดถึงแต่ตัวเอง คุณเป็นคนที่พิเศษมาก รู้ตัวบ้างมั้ย เพียงแต่ฉันไม่รู้ว่า ตัวฉันเองจะใจเย็นพอ และไม่เห็นแก่ตัวได้มากเท่าคุณหรือเปล่า"                "อเล็กซ์ ได้โปรดเถอะ กลับบ้านกับผมนะ เรามาคุยเรื่องนี้กันอีกหน่อย นะ"                "อย่าเลยค่ะ ไม่ใช่คืนนี้ เพราะเวลาที่อยู่กับคุณ ฉัน-- ฉันคิดอะไรไม่ออก กลายเป็นคนไร้เหตุผล ไร้สติ ไม่รอบคอบ ฉันต้องการคุณมาก มากเสียจนคิดอยู่ได้อย่างเดียวว่าอยากอยู่ใกล้คุณ แต่ฉันกลัวว่า ถ้าขืนปล่อยให้ตัวเองถลำลึกไปกว่านี้ แล้วดึงตัวเองกลับไม่ได้ สุดท้ายก็คงทำให้เราเจ็บกันทั้งสองคน ฉันทนไม่ได้ที่จะทำให้คุณเจ็บค่ะ เคน"                "ให้ตายสิ อเล็กซ์ คุณยอมแพ้โดยที่ไม่ให้โอกาสกับเรื่องของเราเลย ผมรู้ว่างานของผมเป็นงานหนัก ใช้เวลาเกือบทั้งหมด ความซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ก็ถูกแบ่งแยก แต่มันไม่ได้หมายความว่า ผมจะมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ได้ มีความรัก มีครอบครัวไม่ได้ หรือมีสิ่งอื่นๆ ที่ผู้ชายธรรมดามีกันไม่ได้"                "ค่ะ" เธอตอบเสียงแผ่ว กะพริบตาไม่ให้น้ำตารินไหลออกมา "คุณมีทุกสิ่งได้ค่ะ คุณสมควรที่จะได้รับทั้งหมดด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่า ฉันมีความสามารถพอที่จะช่วยคุณในเรื่องนั้น ไม่รู้จริงๆ ว่าทำได้หรือเปล่า"                "หรือคุณไม่อยากจะทำต่างหากหรือเปล่า คุณจะมีความสุขมากขึ้นมั้ย ถ้าผมย้ายไปชิคาโก้ รับงานสบายๆ เข้าทำงานแปดโมงเช้า เลิกห้าโมงเย็น อย่างหมอโรคผิวหนังเป็นยังไง?" เขาถาม น้ำเสียงขื่นขม "แล้วยังมีเวลาสมัครเป็นสมาชิกสโมสรกีฬา ออกรอบเล่นกอล์ฟได้อีกด้วย เพราะมันเป็นกีฬาของพวกหมอไฮโซไงล่ะ"                อเล็กซ์หันขวับมาเร็วเสียจนเส้นผมสะบัดโดนใบหน้า "คุณกล้าดียังไง เอาฉันไปเปรียบเทียบกับเคธี่! ฉันไม่เคยขอให้คุณเลิกทำอะไรทั้งนั้น คุณเป็นคนของที่นี่ เคน คนพวกนี้เขาขาดคุณไม่ได้ และคุณก็ขาดพวกเขาไม่ได้เหมือนกัน คุณนึกว่า ฉันไม่รู้หรือยังไง"                "พวกเขาเป็นคนดีนะ อเล็กซ์ ในเมืองนี้ ทุกคนมีชีวิตที่สุขสบายพอสมควรกันด้วย"                "ใช่ค่ะ" เธอเห็นด้วย "ฉันทราบดี เพียงแต่ไม่รู้ว่า มันเหมาะสำหรับตัวเองหรือเปล่า"                ชายหนุ่มถอนใจ ยกมือเสยผม "คุณเพิ่งมาอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่อาทิตย์ บางที น่าจะให้เวลาตัวเองมากอีกหน่อย"                นักเขียนสาวกลืนน้ำลาย "คิดว่า กลับบ้านน่าจะดีที่สุดค่ะ"                เคนนิ่งงันไป "หวังว่า คุณหมายถึงบ้านแม่ผมนะ"                "ไม่ใช่ค่ะ หมายถึงบ้านของฉันที่ชิคาโก้"                เคนกำพวงมาลัยแน่นจนเธอเห็นข้อนิ้วโปนได้อย่างชัดเจนในเงามืด และรู้ดีว่าเขากำลังบังคับตัวเองอย่างที่สุด ที่จะไม่ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน "เมื่อไร?" เขาถามห้วนๆ                "เร็วๆ นี้ค่ะ ฉันทำวิจัยที่จำเป็นเสร็จแล้ว พร้อมจะลงมือเขียนได้"                "คุณเขียนที่นี่ก็ได้"                "ก็จริง แต่ฉันต้องกลับบ้าน ให้เวลาตัวเองคิดค่ะ เคน ถ้าอยู่ที่นี่ ล้อมรอบไปด้วยตัวคุณ แม่คุณ และเพื่อนๆ ฉันทำอย่างที่อยากไม่ได้ ช่วงเวลาที่อยู่ในเมืองแอนเดอร์สันวิลล์ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข สนุกมาก จริงๆ นะคะ แต่ไม่รู้ว่า ตัวเองพร้อมหรือยังที่จะทิ้งทุกอย่างที่มีในชิคาโก้ เพียงเพราะได้มาพักผ่อนอย่างสนุกสนานแค่สองสัปดาห์ที่นี่"                "คุณเห็นผมเป็นเพียงแค่นั้นเองเหรอ" ชายหนุ่มถามเสียงแผ่วเบา เบาเสียจนเธอต้องตั้งใจฟัง "สิ่งที่ทำให้คุณสนุกชั่วคราวแค่สองสัปดาห์ที่มาพักผ่อน"                อเล็กซ์หลับตาเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ปวดร้าวของเขา "ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าคุณต้องการอะไรจากฉัน" เธอกระซิบตอบ "ไม่รู้ว่า คุณอยากให้ฉันพูดอะไร"                เคนนิ่งเงียบ ถึงจะแค่ชั่วไม่กี่นาที แต่กลับรู้สึกว่ายาวนานเสียเหลือเกิน เมื่อเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงเปลี่ยนไปเป็นเรียบแกมกระด้างมากขึ้น "ถ้าคุณยังไม่รู้ว่าผมต้องการอะไร คุณก็สมควรจะกลับบ้าน กลับไปนั่งคิด บางที ถ้ามีเวลาสักหน่อย คุณอาจจะนึกออกว่า ผมกำลังเสนออะไรให้คุณ และพอจะตัดสินใจได้ว่า ที่ผมจะให้นั้น มันเพียงพอสำหรับคุณหรือไม่"                หญิงสาวนึกไม่ออกว่าจะตอบอะไรดี เธออยากจะบอกเขาใจแทบขาดว่า ไม่ว่าเขาจะเสนอให้อะไร แค่ไหน มันพอสำหรับเธอเสมอ เพราะเธอต้องการเขามากเสียจน ยอมรับได้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาจะให้ แต่บางสิ่งบางอย่างกลับขัดขวางไม่ให้เธอเอ่ยคำพูดเหล่านั้นออกมา บางที อาจเป็นความหวาดกลัวและความรู้สึกที่ไม่มั่นคงเก่าๆ จากอดีตในวัยเด็กที่ยังฝังรากไว้ หรือความหวาดกลัวและความรู้สึกที่ไม่มั่นคงที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่ที่เกี่ยวกับเคนโดยตรง แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใด อเล็กซ์ได้แต่นั่งเงียบ ก้มหน้าจ้องมองมือตัวเอง                หลังจากได้นิ่งเงียบในบรรยากาศที่เครียดจัดนานหลายนาที เคนพ่นลมหายใจอย่างแรง แล้วสตารท์รถ ไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำเดียว ขณะเลี้ยวกลับรถ แล่นออกไปจากแอ่งน้ำ อเล็กซ์ชายตามองคนข้างๆ อย่างโหยหา ความงดงาม ความปรารถนาที่กรุ่นในอารมณ์นั้น ช่างแปรเปลี่ยนไปเป็นความผิดหวัง สิ้นหวังได้รวดเร็วเสียเหลือเกิน                                  <>-<>-<>-<>-<> ( : จบบทที่ 10 : ) <>-<>-<>-<>-<> . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 มี.ค. 50 15:36:36 A:203.113.32.13 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 21 . . . อีกครั้งที่ต้องแปะช้ากว่าที่ตั้งใจไว้ ........... ที่จริงแปลเสร็จตั้งแต่หลังตรุษจีนแล้วค่ะ แต่ยังไม่ทันจะตรวจทานแก้ไข พอดีงานเข้า ต้องหันไปทำก่อนให้เสร็จ .... ต้องขออภัยด้วยค่ะ ที่ต้องปลี่ยนจากแปะรายสัปดาห์ (อย่างที่ใจอยาก) มาเป็นแปะรายปักษ์ แต่หวังว่า และจะพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ให้ยืดไปกว่านี้แล้ว :) คุณ นู๋ปลาทอง <> ย้ายจาก blog ออกมาหน้าเว็บปกติแล้ว ยังเจอป๊อบอัพเยอะอีกหรือคะ                           มันโผล่ซ้อนทับขึ้นมาเลย หรือว่าเปิดหน้าใหม่แต่ไม่ซ้อน ???                           ขอข้อมูลหน่อยนะคะ เผื่อหาทางแก้ไขได้ คุณ กระรอกเมือง <> อิ อิ อิ เพลงเหมาะกับคู่นี้มากเนอะ ว่ามั้ยคะ :) คุณ shinshing <> ขออภัยค่ะที่มาช้าไปหน่อย                           เข้าไปอ่านไม่ได้ หมายความว่า เข้าเว็บไม่ได้                           หรือเปิดบทที่ 8 อ่านไม่ได้คะ ขอทราบหน่อยค่ะ                           จะได้หาจุดบกพร่อง ไม่อย่างนั้น เดี๋ยวจะมีปัญหาอ่านบทจบไม่ได้ คุณ ฌาฎา <> มาแล้วค่ะ บทที่ 10 ยาวววววววววววววววว... เลยค่ะ :) . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 มี.ค. 50 15:55:49 A:203.113.32.13 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ได้อ่านซะที เฮ้อ...สอบแสร็จแล้นนนน ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณณวรา จากคุณ : เสือผู้ชาย - [ 3 มี.ค. 50 22:17:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ดีใจจังเลย ได้อ่านตอนที่ 9-10 แล้ว คิดถึงค่ะ คุณ ณวรา นะคะ ไม่ใช่ เคน กับอเล็กซ์ จากคุณ : ฮากันตรึม - [ 4 มี.ค. 50 21:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดีใจจังคะได้อ่านแล้ว หวังว่าตอนหน้าคงไม่รอนานนะคะ ^-^ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 5 มี.ค. 50 15:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนที่ 6-8 ลิ้งค์เน่าไปค่ะ ไม่สามารถตามเข้าไปอ่านตอนเก่าๆได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Red Leaves - [ 5 มี.ค. 50 18:07:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 . . . คุณเสือผู้ชาย <> ขอให้ผลสอบออกมาได้ดังใจหวังนะคะ :) คุณฮากันตรึม <> ขอบคุณค่ะที่คิดถึง                         (ดีใจที่มีคนคิดถีงอะ ... ยังงี้เขาเรียกว่ายาหอม ทำให้แปลได้เร็วขึ้น อิ อิ อิ) คุณแอมโบเซียร์ <> สังเกตตัวเองทุกครั้งที่แปะช้า เพราะ edit ไม่ทันทุกที :(                            คราวนี้ จะรีบๆๆๆๆๆๆๆ ทำทั้งแปลทั้ง edit ค่ะ :) คุณ Red Leaves <> แหะ แหะ คือว่า บทที่ 6-8 มันตกหน้าไปแล้ว                             โดนย้ายไปอยู่ในคลังกระทู้ค่ะ ตามอ่านได้ที่นี่ค่ะ: http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/12/W4987412/W4987412.htm                   . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 มี.ค. 50 13:57:48 A:203.113.33.12 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 27 กลับมาอีกทีได้อ่านยาวเลยค่ะ นางเอกนี้เหมือนตัวละครทั่วโลกจริงๆๆ ก่อนจบจะต้องสับสนความรู้สึกตัวเองก่อน กว่าจะรู้ตัวก็เกือบสายซะแย้ว เอาใจช่วยหมอเคน ให้หมดรักนางเอกค่ะ แล้วหันมาสนใจดิฉันแทน กึ่ยยๆๆ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 7 มี.ค. 50 09:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อุ้ยๆ ยาหอมหรอ...งั้นคิดถึงด้วยคน คิดถึงอย่างแรงงงงงง...อิอิ ^ ^ ลืมเลย -- ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่า...สาธุๆ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 50 16:09:43 จากคุณ : เสือผู้ชาย - [ 7 มี.ค. 50 16:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบชื่อคนแปล คิคิคิคิ ณวรา แปลว่าอะไรคะ จากคุณ : sugarhut - [ 12 มี.ค. 50 17:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 รอตอนที่ 11 คะ จากคุณ : มีปัญหานิดหน่อยจ๊ะ - [ 13 มี.ค. 50 08:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หนุกจัง รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ROH - [ 16 มี.ค. 50 20:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ได้โปรดเถิดคุณ ณวรา ให้กราบเท้าก็ได้ กรุณาก๊อปปี้บทที่8 มาไว้ในนี้ได้มั๊ยคะ มันอ่านไม่ได้อ่ะค่ะ ได้โปรด จะตายอยู่แล้ว ไม่ทราบวิธีเข้าไป เวลา คลิ๊กเข้าไปเผลอมันก็เด้งไปเวปอะไรก็ไม่รู้ หรือให้โหลดโปรแกรมอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าไม่สงสาร ไม่เห็นใจแฟนนิยาย ก็ขอได้โปรดเห็นแก่ความเป็นคนไทยด้วยกัน ช่วยด้วยเถิด กรุณาเอาบทที่8 มาลงในทู้นี้ด้วย หรือผู้ที่มีวิทยายุทธท่านใด อ่านแล้วเกิดความสงสาร ก็โปรดก๊อปปี้มาให้อ่านด้วยเถิดนะคะ คิดว่า น่าจะมีคนที่เจอปัญหาแบบนี้อีกหลายคน นะนะนะนะนะ จากคุณ : No More No Mood!!! - [ 18 มี.ค. 50 20:11:44 ]