PANTIP.COM : W5128607 Guardian University.(ตอนพิเศษ 2) ขอความกรุณาทุกท่านช่วยติชมด้วยครับ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

“คิก..เป็นห่วงเป็นใยเพื่อนจังเลยนะคะ” ร่างบางคลี่ยิ้ม ก่อนจะเอื้อนเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงนวลใส “ใช่ค่ะ เป็นอย่างที่คุณกล่าวมา ดิฉันเป็นผู้หญิง..ไม่ว่าจะในตอนนี้หรือตอนไหน ไม่ว่าสภาพร่างกายจะเป็นเช่นไร ดิฉันก็ยังคงเป็นผู้หญิงไม่เปลี่ยนแปลง..” แต่กระนั้นก็ยังไม่วายคลายท่าทีระมัดระวังตัวลง

“..เป็นอย่างที่คิดเอาไว้..ไม่ผิด...” กาแรนบ่นพึมพำเบาๆ รับทราบข้อความจากร่างบางตรงหน้า

“ส่วนสาเหตุที่ดิฉันต้องโกหกเพื่อนของคุณ..ไม่สิ สำหรับสาเหตุที่ดิฉันต้องปกปิดเรื่องนี้ไม่ให้ไนส์รู้นั้น..” กระถินเบนสายตาทำสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะยกแขนขึ้นกระชับอกจนแน่นตึง “..ไม่ทราบว่าคุณเคยได้ยินชื่อจอมปีศาจไดส์อโบล่าไหมคะ?..”

“....” ชายร่างใหญ่นิ่งเงียบไม่ตอบกลับ จะมีก็เพียงสายตาที่ขุ่นข้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “..กรอด-ด-ด-ด-ด!!!..” กับเสียงกัดกรอดกรามอย่างเข่นแค้นเท่านั้น ที่บ่งบอกว่าเขาพร้อมจะรับฟังเรื่องราวต่อไป

“..ต้องขออภัยด้วยค่ะ ดิฉันก็ลืมคิดไป” เมื่อเห็นสีหน้าของคู่สนทนา กระถินก็รีบลดระดับเสียงลงทันที “แต่ถ้าหากเป็นคุณกับน้องสาวของคุณล่ะก็ ความคับเค้นที่มีต่อเจ้าปีศาจตนนั้น..” พร้อมกับคำกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ “...คงจะไม่แตกต่างไปจากของดิฉันหรอก..ใช่ไหมคะคุณกาแรน?..”

“จ จ เจ้า!” กาแรนระเบิดเสียงดังลั่น ด้วยใบหน้าที่สับสนราวกับว่าโลกใบนี้กำลังจะแตกออกเสียให้ได้ “ไม่สิ! แม่นางกระถินคิดว่าไนส์คือไอ้ปีศาจตนนั้นงั้นรึ?!?” ก่อนจะรีบลดระดับเสียงลง เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มที่อยู่คนละฝั่งห้องได้ยิน “ถ้าแม่นางกุเรื่องนี้ขึ้นมาโกหกข้าล่ะก็! ข้าจะไม่ยกโทษ...”

ทว่ายังไม่ทันจะกล่าวจบ..

“ดิฉันทราบดีค่ะ” เสียงใสก็ดังแทรกขึ้น “ความรู้สึกเคารพรักราวบิดา ความรู้สึกห่วงหาราวญาติสนิท ความรู้สึกที่คุณมีต่อไนส์ ดิฉันก็รู้สึกต่อเขาเช่นเดียวกันค่ะ” พร้อมกับรอยยิ้มละไมบนใบหน้า “นอกจากนี้ ความรู้สึกที่ว่าคุณกับดิฉันเป็นพวกเดียวกัน..ไม่สิ! เป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาเพื่อเป้าหมายเดียวกันนั้น” และท่าทีของร่างบางที่คลายความระมัดระวังตัวลง “ดิฉันคิดว่าคุณกาแรนก็คงคิดเหมือนกับดิฉัน ใช่ไหมคะ?”

“..ใช่...ความรู้สึกไว้วางใจอย่างประหลาดนั่น ความรู้สึกไว้วางใจที่ข้าไม่เคยมีให้กับผู้ใดนอกจากน้องสาวของข้านั่น ข้าก็รู้สึกเช่นเดียวกัน..แม่นางกระถิน..” กาแรนยิ้มรับ ก่อนจะนิ่วหน้าถามกลับเสียงแน่น “..เพียงแต่ข้าไม่เข้าใจ ถ้าแม่นางกระถินมีความรู้สึกต่อไนส์เช่นเดียวกับข้า แล้วทำไมแม่นางถึงไม่ไว้วางใจไนส์ล่ะ? ทำไมถึงต้องปกปิดเรื่องที่ตนเป็นหญิงเอาไว้ไม่ให้ไนส์รู้ด้วยล่ะ?”

“ก็เหมือนกับที่คุณไม่ไว้วางใจดิฉันตอนพบกันครั้งแรกยังไงล่ะคะ” กระถินตอบ “หรือจะพูดให้ถูกว่าดิฉันเห็นไนส์เป็นเจ้าปีศาจนั่นก็ได้ค่ะ” พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆ “คิก..ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ ไนส์น่ะไม่ใช่เจ้าปีศาจนั่นหรอก ดิฉันขอยืนยัน” เนื่องจากสีหน้าสับสนของคู่สนทนาหนุ่ม “อ้อ แต่ถ้าคุณกาแรนจะถามเหตุผลนอกจากนี้แล้วล่ะก็ คงจะไม่มีคำตอบหรอกนะคะ เพราะมันเป็นความลับส่วนตัวของดิฉันค่ะ”

“ฮึ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องมาบอกข้าหรอกแม่นาง” แม้จะปากแข็งกล่าวไปเช่นนั้น แต่สีหน้าของผู้พูดก็คลายความสับสนลงทันทีเมื่อได้รับคำตอบ “ถึงไนส์จะมีอะไรที่แตกต่างไปจากจอมเวทมนต์ทั่วไป แต่ข้าก็เชื่อว่าไนส์ไม่ใช่เจ้าปีศาจนั่นตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”

“คิก ทราบแล้วค่ะ” กระถินยิ้มรับ ก่อนจะหันไปค้อนคู่สนทนา “แต่ว่านะคะคุณกาแรน ช่วยกรุณาหยุดเรียกดิฉันว่าแม่นางด้วยเถอะค่ะ!”

“ฮะ ฮะ ฮะ โทษทีๆ” กาแรนหัวเราะร่า “ก็กระถินเล่นใช้เวทมนต์ลดฮอร์โมนเพศหญิงลง เพื่อให้ดูเหมือนเป็นผู้ชายใช่ไหมล่ะ? ถึงเครื่องตรวจจะบอกว่าเป็นผู้ชายเพราะตรวจได้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงก็เถอะ แต่สำหรับข้าน่ะร่างกายแบบนั้นไม่เรียกว่าเป็นผู้ชายหรอกนะ ข้าก็เลยพลั้งปากเรียกไปแบบนั้นเอง..” ด้วยระดับเสียงที่ไม่ดังจนได้ยินถึงอีกฝั่งห้อง “..เอาไว้คราวหน้าข้าจะเรียกว่าแม่นาง เฉพาะตอนที่กระถินเลิกใช้เวทมนต์ลดฮอร์โมนเพศก็แล้วกันนะ”

“บู่ บู่ ที่เรียกดิฉันว่ากระถินเฉยๆนั่นแหละค่ะดีแล้ว ไม่ต้องมาเรียกว่าแม่นงแม่นางหรอกค่ะ ฟังแล้วดิฉันรู้สึกเหมือนกับจะใช้วิชาตัวเบาได้น่ะ”

“ฮะ ฮะ ฮะ ได้สิท่านจอมยุทธ์” ทันทีที่สิ้นเสียง กาแรนก็ทิ้งตัวลงคุกเข่ากับพื้นหิน เลียนแบบตัวละครจากหนังกำลังภายใน “เพียงแต่ข้าน้อยอยากถามอะไรท่านสักข้อ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนจะได้ไหมขอรับ?”

ถึงจะดูเหมือนเป็นการล้อเลียนคู่สนทนา แต่การกระทำเช่นนี้กลับสามารถเรียกรอยยิ้มคืนมาจากร่างบางได้แทบจะทันที

“ได้สิเสี่ยวเอ้อ ว่าคำถามของเจ้ามาเลย”

“ถ้าเช่นนั้น ข้าน้อยก็ขอเสียมารยาท” เมื่อเห็นว่ากระถินยอมเล่นด้วย “ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าไม่ไว้วางใจสหายของท่าน ท่านจึงไม่ได้บอกเล่าความจริงเรื่องการปลอมตัวแก่เขาไป” ชายร่างใหญ่ก็สวมบทบาทเป็นเสี่ยวเอ้อต่อทันที “แต่ท่านยังไม่ได้ตอบข้าน้อยเลยว่า ทำไมท่านถึงต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายด้วย? ทั้งๆที่ท่านก็งามงดดุจดวงจันทราเช่นนี้”

“.....” คราวนี้ไม่มีคำตอบจากร่างบาง นอกเหนือจากการก้มหัวซ่อนสีหน้าลำบากใจ

“..ต้องขอโทษด้วยกระถิน..เรื่องนี้คงจะเป็นความลับสินะ?..”

“ป เปล่าค่ะ ถ้าเป็นคุณกาแรนล่ะก็ มันไม่ใช่ความลับอะไรหรอกค่ะ..” กระถินกล่าว พร้อมกับเม้มริมฝีปากปากแน่น “คือ................................”

...กาแรนโว้ย! กาแรน!..บอกให้ราน่าน้องแกเลิกทำแบบนี้ซะทีจะได้ไหม!...

แต่เพราะเสียงตะโกนที่ดังแทรกบทสนทนา..

...แค่ก!..แค่ก!..ไนส์นี่ซังอ่ะ..อย่าหนีหน้าหนูแบบนี้สิคะ...

..คำตอบจึงกลายเป็นแค่การขยับริมฝีปากไป

“เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองหรือ?” ถึงจะเบาจนไม่ได้ยิน แต่กาแรนก็ได้รับข้อความครบถ้วนทุกถ้อยคำ “ต้องขอโทษด้วยนะที่ข้าเสียมารยาทถามออกไป”

“..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..” กระถินคลี่ยิ้มให้แทนคำตอบ “ถ้าเป็นดิฉัน ดิฉันก็ทำแบบเดียวกันนั่นแหละค่ะ” ก่อนที่เสียงหัวเราะเบาๆจะดังลอดออกมาจากริมฝีปากเรียวบาง “คิก..แต่ดิฉันคิดว่าคุณกาแรนน่าจะหันไปโต้ตอบเพื่อนบ้างนะคะ? ดูสิ..กำลังโบกไม้โบกมือขอความช่วยเหลือใหญ่เชียว”

“ไม่ล่ะ” กาแรนกล่าวตัดบท “ปล่อยให้สองคนนั้นเขาสวีทกันต่อไปเถอะ” พร้อมกับเร่งเสียงเพื่อให้คนอีกฟากห้องได้ยิน “ดูสิ..เหมาะสมกันดี...”

ทว่าก่อนจะได้พูดจบ..

...เฮ้ย! กาแรน!..แถวบ้านแกเขาเรียกแบบนี้ว่าสวีทงั้นหรือฟระ!?!...

..เสียงต่อว่าก็ดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

...อ๊ะ! .ราน่าอย่างทำหน้าแบบนั้นสิครับ...

“คิก คิก คิก” หลังจากเหลือบไปเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของชายหนุ่ม “นั่นสินะคะ” กระถินก็รีบกลั้นหัวเราะทันที “เหมาะสมกันจริงๆด้วยสิ”

“..นี่กระถิน..”

“คะ?”

“สำหรับเรื่องที่ไนส์คิดว่าเจ้าเป็นผู้ชายนั้น ข้ากับน้องสาวจะไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยว” กาแรนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะ..ถึงข้ากับน้องสาวจะไม่ได้พูดออกไป ยังไงไนส์ก็ต้องรู้เข้าสักวันว่าเจ้าเป็นผู้หญิง ถ้าหากมีโอกาสล่ะก็รีบแก้ความเข้าใจผิดให้ได้แล้วกัน”

“ค่ะ” ร่างบางฉีกยิ้มจนดวงตากลมโตปิดสนิท “ขอบคุณมากค่ะ”

“..เอ่อ..แล้วก็นะกระถิน..”

“คะ?”

“ก่อนหน้านี้ที่ข้าบอกว่าเจ้าสวยน่ะ ข้าพูดจริงๆนะ” ถึงจะกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แต่ดวงตาคมเข้มสีน้ำตาลแดงของชายร่างใหญ่ กลับจับจ้องร่างบางตรงหน้าไม่วางตา “ถ้าหากกระถินไม่รังเกียจล่ะก็..ช่วยรับข้าไว้พิจารณาเป็นคู่ชีวิตหน่อยจะได้ไหม?”

“คะ?!?” กระถินนิ่วหน้าทวนคำถาม “เมื่อครู่คุณกาแรนพูดว่าอะไรนะคะ?” ราวกับว่าไม่เชื่อหูของตัวเอง “ดิฉันฟังไม่ทันค่ะ”

“ถึงกระถินจะสามารถอ่านใจคนได้” กาแรนยกมือขึ้นลูบหัวแก้เขินเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวคำพูดของตนต่อโดยไม่สนใจคำถามของหญิงสาว “ข้าก็แค่พูดแต่ความจริงเท่านั้น มันก็ไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหมล่ะ?”

“..ร..เรื่องนั้น..”

“เอาไว้ค่อยให้คำตอบกับข้าทีหลังก็ได้”

...เพราะว่า..อีกสามนาทีการทดสอบก็จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว...
...ในตอนนี้..ข้าคงต้องขอตัวไปรักษาราน่าก่อนล่ะ...

End page.

จากคุณ : DarkNine - [ 11 ก.พ. 50 17:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ขอแถมอีกนิดนะครับ (ขอยกความเห็นเก่ามาเลยนะครับ)

ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณ คุณscottie และคุณปิยะรักษ์ มากครับที่เข้ามาติชม

สำหรับเรื่องคำว่า นี่ซัง ผมต้องขออภัยจริงๆครับ ความจริงคุณพีทคุง (พิธันดร) ก็เคยถามมาแล้วในตอนที่สี่ครับ ซึ่งผมก็ให้คำตอบไปว่า
----- "นี่ซัง" ที่คุณพีทคุงถามนั้น มาจาก "โอะนี่" ที่แปลว่า พี่ชายครับผม (คำภาษาญี่ปุ่น) ปกติแล้วถ้าสนิทกันจะเรียกย่อเหลือแค่นี่ครับ ส่วนซังเป็นคำลงท้ายแบบให้ความนับถือบ้าง ประมาณว่า คุณ ครับ (ในการ์ตูนส่วนใหญ่จะเป็น นี่จัง เพื่อแสดงความสนิทสนมมากขึ้นครับ)
ที่จริงเขียนแบบนี้ก็เพราะจะเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวละครน่ะครับ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ -----

ก็เหมือนกับคำตอบด้านบนครับ คือการที่ผมให้ราน่าเรียกคนอื่นที่มีอายุมากกว่าว่า นี่ซัง มีสาเหตุส่วนหนึ่งมาจาก ผมอยากให้เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวละคร แบบที่ว่าเห็นแค่คำพูดก็รู้ว่าใครน่ะครับ แต่การที่คุณscottie และคุณปิยะรักษ์ เห็นว่ามันสะดุดตาเพราะตัวละครไม่ใช่คนญี่ปุ่น คือจุดนี้ผมผิดพลาดเองครับ ความจริงแล้วราน่ากับกาแรนเป็นคนญี่ปุ่นครับ (ผมขออธิบายดังรายละเอียดข้างล่างครับ)

ก่อนที่จะอธิบายผมต้องขอกล่าวนอกเรื่องซักหน่อยนะครับ คือนิยายที่ผมแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องในอนาคตอีก100ปีข้างหน้า ซึ่งส่วนตัวแล้วรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆผมอยากให้ผู้อ่านค่อยๆรับรู้ไปพร้อมกับพระเอกที่สูญเสียความทรงจำครับ (ประมาณว่าพระเอกรู้เรื่องราวทั้งหมด ผู้อ่านก็รู้พร้อมกันครับ ทำให้มีบางเรื่องที่ดูค้างๆคาๆ ซึ่งในความจริงผมวางโครงเรื่องอธิบายไว้แล้วครับ เพียงแต่ถ้าฝืนเร่งเปลี่ยนโครงเรื่องเพื่อจะอธิบายก่อนมันคงจะดูเปล่งๆไม่เป็นธรรมชาติน่ะครับ ซึ่งในจุดนี้ผมก็ต้องขออภัยด้วยครับ) และนิยายที่ผมแต่งขึ้นมาเรื่องนี้มีเนื้อเรื่องเริ่มขึ้นจากโรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่พิเศษแตกต่างจากโรงเรียนธรรมดา เนื่องจากมีการสอนเวทมนต์ควบคู่ไปด้วย และที่สำคัญคือมีแค่เพียงสามโรงเรียนเท่านั้นในโลกนี้ ซึ่งตรงจุดนี้แหละครับที่ทำให้โรงเรียนแห่งนี้มีคนหลากหลายเชื้อชาติ ไม่ใช่ว่าเป็นนักเรียนไทยซะหมด (โดยแต่ละวิทยาเขตจะมีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันครับ ทำให้มีนักเรียนที่ความจริงบ้านอยู่ใกล้วิทยาเขตB ต้องถ่อมาเรียนที่วิทยาเขตA ก็มีครับ ซึ่งในจุดนี้ผมขออุบให้ติดตามอ่านนะครับ)

เอาล่ะครับ มาถึงตรงนี้ผมก็ขอชี้แจงว่าทำไม กาแรนกับ ราน่า ถึงเป็นคนญี่ปุ่น ทั้งๆที่ในนิยายผมบอกว่าเป็นผู้สืบทอดของจอมเวทมนต์จากแผ่นดินใหญ่(จีน)ครับ คืออย่างที่บอกไป นิยายนี้เป็นเรื่องในอีก100ปีข้างหน้า ซึ่งผมได้กำหนดให้ประเทศญี่ปุ่นได้กลายเป็นประเทศปิดอีกครั้งครับ
*อนึ่ง เนื้อหาต่อจากนี้เป็นจินตนาการของผม ไม่ใช่ความจริงแต่ประการใดครับ

หากทุกท่านติดตามข่าวจะทราบดีว่าตอนนี้ญี่ปุ่นกำลังขาดแคลนชนชั้นแรงงาน (ชนชั้นสมองด้วยครับ) เพราะสังคมที่เหลวแหลกของประเทศญี่ปุ่นเองครับ (ถ้าทุกท่านยังจำหนังเรื่อง BR1 กับ BR2 ได้จะรู้ครับว่าปัญหานี้หนักหนาเพียงไร แต่ ผมไม่ขอแจงในรายละเอียดนะครับ ถ้าอยากทราบรายละเอียดของความเห็นผมลึกๆก็สามารถติดต่อมาถามได้นะครับได้นะครับ) ทำให้ผมจำลองไปว่าอีก100ปีประเทศญี่ปุ่นกลายเป็นประเทศที่ยากจน จนต้องปิดประเทศอีกครั้งครับ ซึ่งในระหว่างปิดประเทศนั้นสภาพภายในประเทศคงไม่ต้องพูดถึงครับ (ยากจนค้นเค้นมาก) ซึ่งพอมีเรื่องจอมเวทมนต์โผล่มา ก็ทำให้คนในประเทศก่อการต่อต้านครับ ยิ่งเป็นประเทศปิดด้วยแล้วการต่อต้านจึงรุนแรงถึงขั้นวิกฤตครับ ซึ่งก็ส่งผลให้กาแรนกับราน่าที่เป็นหนึ่งในเหล่าจอมเวทมนต์ได้พากันหนีตายขึ้นฝั่งจนมาปักหลักที่จีนครับ (ผมได้แทรกรายละเอียดตรงที่กาแรนจะสติแตกทันทีที่ได้ยินเรื่องคนที่ต่อต้านเหล่าจอมเวทมนต์ครับ นอกจากนี้ยังมีรายละเอียดปลีกย่อยอื่นอีก แต่ผมขออุบเอาไว้ให้ติดตามอ่านนะครับ)

นอกจากนี้ผมขออธิบายก่อนล่วงหน้าเลยนะครับว่าโลกในนิยายของผมจะแตกต่างจากโลกปัจจุบันอยู่หลายจุด ซึ่งมีจุดเห็นที่เด่นชัดคือการที่น้ำทะเลกลืนแผ่นดินเข้าไปเพราะปัญหาโลกร้อนครับ (ซึ่งจุดนี้ก็ส่งผลทำให้พวกที่ต่อต้านเวทมนต์ พวกสนับสนุนเวทมนต์ ตลอดจนถึงสัตว์ประหลาดที่ผมยังไม่ได้กล่าวถึง มีปัญหาขัดแย้งกันรุนแรงมากครับ) และยังมีจุดรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆที่ทุกท่านจะได้ทราบไปพร้อมกับตัวเอกที่ไร้ซึ่งความทรงจำใดๆครับ

หากถามว่าทำไมต้องคิดรายละเอียดปลีกย่อยมากมายแบบนี้ด้วย ผมต้องขอตอบครับว่า ผมอยากให้นิยายเรื่องนี้ดูสมจริงมากที่สุดครับ ถึงแม้ผมจะแทรกรายละเอียดเข้าไปในนิยายได้ไม่หมด แต่อย่างน้อยผมก็อยากให้นิยายเรื่องนี้สะท้อนมุมมองต่อโลกในอนาคตของผมให้ทุกท่านได้อ่าน(เพื่อความสนุก)
และตระหนัก(ถึงปัญหาที่อาจเกิดขึ้นจริงครับ) แม้ว่าผมจะไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่ผมก็รวบรวมข้อมูลอ้างอิงที่เชื่อถือได้มาเป็นฐานของนิยายนี้ครับ ดังนั้นข้อมูลต่างๆที่เขียนจึงมีความน่าเชื่อถือพอตัวครับ

*ขอแทรกด้วยความอายนิดนึงครับ ถึงผมจะบอกว่าพยายามให้ดูสมจริงเพียงใด แต่การที่ชื่อของตัวละครไม่ได้บ่งบอกสัญชาติเลยนั้น ผมต้องขออภัยด้วยครับ (สำหรับเรื่องนี้ผมไม่มีข้อแก้ตัวครับ แต่ถ้าหากมีโอกาสได้แก้ไขเมื่อใด ผมจะลงมือแก้ไขทันทีครับ ในตอนนี้ก็ขอให้คิดเสียว่าเป็นชื่อในช่วงทดลองก่อนก็แล้วกันครับ ต้องขออภัยจริงๆครับ)

ท้ายนี้ ผมขอบอกเลยนะครับว่า ผมไม่ได้มาแก้ตัวเนื่องจากถูกแนะนำ เพราะทุกคำที่ทุกท่านแนะนำมาผมจะรับทราบและเก็บรวบรวมเพื่อพัฒนาตัวเองครับ (อย่างเรื่องนี่ซังก็เช่นกันครับ เพราะผมยังไม่เก่งพอจะอธิบายเรื่องนี้ลงในนิยายช่วงระหว่างการสอบให้ทุกท่านเข้าใจได้ ซึ่งผมก็ขอน้อมรับข้อผิดพลาดนี้จริงๆครับ การที่ผมออกมาอธิบายก็เพราะผมไม่เห็นลู่ทางใดๆจะอธิบายข้อความที่ผมเขียนด้านบนให้ทุกท่านเข้าใจได้ในตอนนี้ครับ) ซึ่งต่อจากนี้ไปผมก็ขอน้อมรับคำติชมจากทุกท่านเช่นเคยครับ

* นอกจากนี้ผมต้องขอกราบขออภัยในกรณีที่อาจใช้คำไม่เหมาะสมออกไป ต้องขออภัยด้วยครับ

ปล. to be continued (อย่าลืม d) ต้องขอขอบคุณมากครับคุณscottie ที่เตือน ผมจะทำการแก้ไขในตอนต่อๆไปครับ (ความจริงลองกลับไปค้นเรื่องนี่ซัง แล้วเจอว่าคุณscottie ได้เตือนไว้ตั้งแต่ตอนที่สองแล้ว...อายมากเลยครับ ^^")

ปล.2 สำหรับเรื่องคำ ซาวด์เอฟเฟ็คท์ ผมจะพยายามปรับปรุงครับ ถึงแม้จะไม่เห็นผลในทันที แต่ผมจะค่อยๆปรับปรุงเรื่อยๆครับ ต้องขอขอบคุณจริงๆสำหรับคำแนะนำครับ

ปล.3 พิมพ์เสียยาวไม่รู้ว่าพิมพ์พลาดตรงไหนบ้าง (พยายามแก้ไขบ้างแล้ว แต่คงได้ไม่หมดเนื่องจากเวลาจำกัด) ต้องขออภัยด้วยครับ

ปล.4 ความจริงแล้วถ้านิยายเรื่องนี้ไม่มีมุขตลกแทรกล่ะก็ ผมคิดว่าคงเป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดมากเลยล่ะครับ (ผมกลัวว่าเครียดเกินไปจะไม่มีใครอ่าน ก็เลยแทรกมุขตลกเข้าไปด้วยครับ)

ปล.5 ผมจะขอยกข้อความนี้ไปแปะพร้อมตอนต่อไปด้วยนะครับ(เผื่อว่าบางท่านยังไม่ได้อ่าน) และตอนต่อไปอาจของดหนึ่งอาทิตย์นะครับ (ปัญหาเรื่องการเรียนครับ) ก็ต้องขออภัยก่อนล่วงหน้าครับ

+++++++++++++++++++++++++++
ต้องขออภัยอีกครั้งครับ สำหรับเรื่องฉุกละหุกทั้งไม่ได้ตรวจทานเนื้อหาและคำผิดก็ดี เอานิยายตอนแถมมาลงก็ดี หรืออื่นๆก็ดี ผมต้องขออภัยด้วยครับ

หลังจากนี้ไปผมจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีกแล้วครับ ต้องขออภัยอีกครั้งครับ

*อนึ่งนิยายอีกเรื่องผมของดไว้ลง(ให้ทุกท่านช่วยแนะนำ)คราวหน้านะครับ (ความจริงแล้วสำหรับนิยายอีกเรื่องผมก็มีคำกล่าวขอโทษ คุณscottie และ คุณปิยะรักษ์ ด้วยนะครับ แต่ขอยกไว้แจงรายละเอียดคราวหน้านะครับ ในครั้งนี้ขอให้คุณscottie และ คุณปิยะรักษ์ ช่วยรับคำขอโทษของผมไปก่อนแล้วกันครับ "ต้องขอโทษคุณscottie และ คุณปิยะรักษ์ จริงๆนะครับ ที่ช่วยอ่านนิยาย พร้อมให้คำแนะนำดีๆแก่ผม แต่ผมกลับเอานิยายแย่ๆมาให้ท่านอ่าน")

ขอตัวก่อนละครับ หากผิดพลาดที่ใดต้องขออภัยด้วยครับ

จากคุณ : DarkNine - [ 11 ก.พ. 50 17:15:04 ]