 |
บุ๊คคอฟฟี่ ถนนสายเก่า กับคนเหงาๆ คนเดิม
ผ่านไป........
วันเวลาทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไปทุกวัน แต่...เมื่อวานดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกอย่างไร วันนี้ดวงอาทิตย์ก็ยังขึ้นทางทิศเดิมอย่างนั้น เหมือน สายน้ำที่ยังคงไหลจากสูงลงต่ำ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะไหลย้อนกลับไป
ดูเหมือนในขณะที่โลกนี้เปลี่ยนแปลงไปทุกวัน แต่บางอย่างบนโลกก็ยังคงยืนยันที่จะรักษาไว้ซึ่งความสม่ำเสมอ และบางสิ่งบางอย่างก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
เหมือนเช่นความรู้สึกคนเรา ในขณะที่หลายๆความรู้สึกผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ความรู้สึกบางอย่างเก่าๆ มันก็จะยังคงซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจอย่างซื่อสัตย์
"ความเหงา"
ความรู้สึกเก่าๆ ที่ซื่อสัตย์กับฉันที่สุด มันไม่เคยจางหาย แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แม้หลายครั้งจะยิ้ม หรือ หัวเราะ ความเหงาก็ซ่อนตัวรอคอยวันกลับมาทุกครั้ง ให้ตายสิฉันไม่เคยหนีความเหงาพ้นได้เลยสักครั้ง
ครั้งหนึ่งฉันเคยมียาขนานดีใช้รักษาความเหงาอยู่ที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง ไม่รู้ว่าพวกคุณจะรู้จักมันไหม
" บุ๊คคอฟฟี่ "
ร้านกาแฟเล็กๆ ที่อบอวลไปด้วยมิตรภาพและความอบอุ่น ถ้าฉันจำไม่ผิดรู้สึกว่าร้านนี้จะตั้งอยู่บนถนนสายเล็กๆ ในชุมชนที่ใหญ่โตขึ้นทุกวัน
มีหนอนหนังสือเป็นบริกร มีเอ่อ่อ่ะนะคะ เป็นแคชเชียร์ มีพี่หมูพยาบาลแสนสวยเป็นเจ้าของร้าน วันดีคืนดี ร้านนี้ก็มี song925 มารบรากับ Phychoman มีลูกค้าขาประจำได้เช่น พี่Testy พี่แทน พี่scottie คุณสัตยา และอื่นๆอีกมากมาย มาคอยสร้างสีสัน เสียงหัวเราะ ความอบอุ่นให้สมาชิกในร้านได้คลายเหงาลงได้
และฉันนอกจากจะเป็นลูกค้าขาประจำแล้ว บ่อยครั้งยังเข้าไปทำหน้าที่เป็นพนักงานจำเป็นอีกด้วย
วันนี้ฉันเดินเข้ามาบนถนนสายเก่า สายที่ร้านบุ๊คคอฟฟี่เคยเปิดทำการอยู่ ผู้คนหลายคนในถนนเป็นคนหน้าใหม่ที่ฉันไม่คุ้นเคย แต่ฉันก็ยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นเดิมๆ
จากเดิมที่ฉันเคยเป็นพนักงานต้อนรับคนใหม่ๆที่เข้ามาในถนนสายนี้ แต่ ณ วันนี้ฉันคือคนใหม่เสียเอง บอกตรงๆว่าบางครั้งก็รู้สึกใจหาย แต่จะโทษใครได้ละ ในเมื่อฉันเลือกทางเดินของตัวฉันที่จะก้าวออกไปจากถนนสายนี้เองนี่นา
3 ปีมันก็มากพอที่จะเกิดความเปลี่ยนแปลงมากมาย ซึ่งความเปลี่ยนแปลงนั้นมันก็คือสัจธรรมไม่ใช่เหรอ แต่ก็อย่างที่บอกท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงฉันเชื่อว่ายังคงมีอีกหลายอย่างที่ไม่เปลี่ยนแน่ๆ
ฉันนึกถ้อยคำมากมายที่อยากจะบอกกับคนคุ้นเคยที่ฉันพบเจอในถนนสายนี้ ฉันอยากเล่า อยากอธิบายในสิ่งต่างๆที่ฉันได้พบได้เห็นบนโลกภายนอก โลกใบใหญ่ที่เรียกว่าชีวิตและความจริง โลกที่ทำให้ฉันทิ้งฝันบนเส้นทางของถนนสายมิตรภาพออกไปเพื่อดิ้นรนต่อสู้เพื่อปากท้อง
แต่จนแล้วจนรอดฉันก็นึกไม่ออกเลยจริงๆว่าจะเริ่มเล่าสิ่งที่ฉันพบเจอจากตรงไหน มันเหมือนไม่มีอะไรเลยแต่ในขณะเดียวกันสิ่งละอันพันละน้อยเหล่านั้นก็มากมายในความไม่มีอะไรนั่นแหละ เอาเถอะสักวันฉันได้แต่หวังว่ามันคงเรียบเรียงออกมาได้เอง
ฉันเดินมาเรื่อยๆ บนถนนสายเดิม ผู้คนมากมายบนถนนสายนี้บางคนมองฉันแล้วยิ้มให้ บางคนเข้ามาทักทายต้อนรับ ในขณะที่บางคนแค่เดินผ่านไป
แต่ฉันก็มีความสุขเล็กๆ ที่ตอนนี้ฉันกำลังจะเดินทางไปหาฝันวัยเยาว์ของฉันอีกครั้ง การหาฝันเพื่อเติมเต็มความต้องการ โดยไม่ได้คิดถึงสิ่งอื่นได้มากกว่าความสุข ฉันพร้อมที่จะสร้างสุขนั้นด้วยตัวฉันเองอีกครั้งแล้ว
ฉันหยุดอยู่หน้าร้านบุ๊คคอฟฟี่ อีกครั้งฉันไม่รู้ว่าในร้านตอนนี้จะมีใครอยู่บ้าง จะมีเพื่อนเก่าของฉันอยู่บ้างไหม หรือจะเป็นว่าที่เพื่อนใหม่ทั้งหลาย หรืออาจจะไม่เหลือใครเลยในร้านนี้
ฉันเดินวนไปมาอยู่หน้าร้าน ด้วยคิดไม่ตกว่า 3 ปีที่จากไปจะมีใครต้อนรับฉันอยู่ไหม ฉันจะแปลกหน้าแค่ไหนกัน และฉันจะแปลกแยกเกินไปหรือเปล่า บอกตามตรงบางครั้งฉันก็อยากจะเดินหนี ไม่อยากเข้าไปในร้านนั้นแล้ว
แต่ลึกๆ ก็หวังว่าทุกอย่างคงเหมือนเดิม เช่นพระอาทิตย์ที่ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปอย่างไรมันก็ยังคงขึ้นทางทิศตะวันออกอย่างนั้น
แล้วคุณละ....
คิดว่าฉันควรจะเข้าไปในร้านนั้นดีไหม ??????
จากคุณ :
*แชมพู*  
- [
13 ก.พ. 50 00:19:54
]
|
|
|
|
|
|
ก็มีแพลนไว้ในปีนี้แหละคะ กัยคนเก่าคนเดิม ต้องรีบมัดมือชก เดี๋ยวเค้าเปลี่ยนใจ นานๆจะมีหลงมาสักที อิอิ