29 ธันวาคม 2549
ฉันจรดปากกาลงบนกระดาษของสมุดบันทึกแห่งความโศกเศร้า  ฉันหวังแค่เพียงว่าความเศร้าอาจจะจางลงไปบ้าง น้ำตาอาจจะน้อยลง
ฉันเขียนวันที่ฉันถูกบอกเลิก ฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมฉันถูกบอกเลิก ไม่ใช่ว่าฉันไม่ถามนะ ฉันถาม แต่คำตอบที่ได้มันทำให้จุกจนพูดอะไรไม่ออก
คำตอบของคนที่ฉันรักคือ "พี่กลัวเขาเสียใจพี่ทนไม่ได้ทีทำให้เขาเสียใจ" เฮ้อ ฉันลืมถามเขาต่อไปว่าแล้วฉันละ ฉันเสียใจไม่เป็นรึยังไง ฉันจุกจน
ร้องไห้ไม่ออก ฉันกลับมาร้องไห้ที่บ้าน ก่อนเข้าบ้านฉันทำแบบคนสติแตกที่ถูกบอกเลิกโดยทั่วไป (เอ้อ อาจจะไม่ปกติก็ได้) ฉันไปทำเล็บลายที่ฉัน
ว่าจะทำวันวาเลนไทน์ (เอ้อ ฉันอาจจะเตรียมเร็วไปหน่อย แต่เฮ้ ฉันมักว่างแผนอะไรล่วงหน้านะ ถ้าเกี่ยวกับคนที่ฉันใส่ใจ) วันที่ฉันตั้งใจจะให้ของขวัญเขา
ของที่ฉันซื้อเตรียมไว้แล้ว เฮ้อ พูดไปก็คิดถึงวันที่ฉันซื้อของ ฉันไปซื้อล่วงหน้าเพราะคิดว่าตัวเองไม่มีเวลาไปซื้อใกล้วันแน่ๆ และฉันก็ซื้อของขวัญวันเกิด
พร้อมไปด้วยเลยเพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาอยากได้อะไร ฉันบ้าไหมฉันซื้อมือถือ โนเกีย N70 ให้เขาเพราะเขาบ่นมาหลายครั้งว่าอยากได้ และฉันก็ไม่ได้ให้
ฉันประกาศขายมันก่อนที่จะมาเขียนบันทึกนี้
ฉันร้องจนไม่รู้จะร้องยังไง  เขียนไปก็ร้องไป ทำไมถึงหยุดร้องไม่ได้ซะทีนะ
30 ธันวาคม2549
วันนี้ฉันตื่นนอนพร้อมคราบน้ำตา ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังอยู่ข้างๆหู เป็นน้องที่ทำงานนี้เองที่โทรมาหาฉัน น้องที่ฉันสนิทมากๆ
ฉันพยายามทำเสียงให้น้องไม่สงสัย  น้องโทรมาชวนฉันไปเที่ยววันส่งท้ายปีเก่าขึ้นปีใหม่ด้วยกัน ฉันบอกน้องไปว่าไม่แน่ว่าจะไปไหม น้องฉันคนนี้
ก็ดีเหลือใจ  แซวฉันว่า "โอ้ยขอโทษฝุ่นลืมไปพี่พูคงจะไปไหนกะแฟนใช่ไหมละ" เท่านั้นละฉันร้องไห้เลย  น้องตกใจว่าฉันเป็นอะไรร้องไห้ทำไม
ฉันเล่าให้น้องฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งน้ำตาที่ไหลไม่หยุด แต่ฉันต้องหยุดร้องทันทีเมื่อ ฉันได้ยินเสียงน้องฉันสะอื้น  น้องร้องไห้เพราะฉันร้องไห้
ฉันรูสึกผิดอย่าบอกใครเลย ฉันเลยพยายามที่จะหยุดร้องไห้ เพราะฉันทนไม่ได้จริง ๆ ที่ใครจะร้องไห้เพราะฉัน ฉันทนไม่ได้ที่เพื่อนและคนอื่นๆ
จะเสียใจที่ฉันร้องๆไห้และเป็นทุกข์ กว่าฉันจะว่างหูจากน้องใด้ก็หลังจาดที่ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าฉันจะไปเที่ยวกับน้องส่งท้ายปีเก่า
หลังจาดเหตุการณ์นี้ฉันตัดสินใจจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นหรือรู้ว่าฉันร้องอีก ต่อให้ฉันเจ็บเจียนตาย เพราะฉันรูแล้วว่าฉันทนเห็นคนที่ฉันรักและ
เป็นห่วงเศร้าไม่ได้ ฉันจะระบายมันด้วยการเขียนแทน
31 ธันวาคม 2549
ฉันมาเที่ยวบ้านน้องที่กาญจนบุรี เราถึงนี้กันประมาณบ่ายโมงกว่าๆ ฉันพยายามที่จะไม่เศร้าให้น้องๆและเพื่อนๆของฉันเองกังวล
แต่คงไม่ง่ายเพราะฉันเองก็ซึมๆและเหมอหน่อยๆเหมือนกัน พวกเราช่วยกันเตรียมอาหารที่จะฉลองกัน ฉันพยายามหาอะไรทำ แต่พอหมดงาน
ที่จะทำฉันเห็นพวกเพื่อนๆน้องๆกำลังสนุกเลยเดินแยกออกมาที่ท่าน้ำฉันนั่งคิดนู้นคิดนี้แล้วก็มาจบลงคำถามเดิมที่ฉันคงไม่มีวันหาคำตอบได้
ฉันไม่ดีพอที่เขาจะรัก ฉันผิดอะไร และสุดท้าย ทำไมฉันรักเขามากขนาดนี้นะ ฉันคิดนั้นคิดนี้โดยไม่รู้ว่าตวเองน้ำตาไหลออกมาพี่ชายของฝุ่น
มานั่งตรงข้ามฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ถามฉันว่า "ร้องทำไม" ฉันตกใจสะดุ้งเลย ถึงขั้นน้ำตาหยุดไปเลยเพราะเสียงพี่ฝุ่นดุจะตาย แต่ฉันก็สนิทกับเขามาก
เขาพูดก่อนที่ฉันจะตอบหรือเล่าอะไรให้เขาฟัง "พูไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดีนะ ในสายตาดิน  ดินว่าพูเป็นคนดีมากนะ นิสัยดีเพราะฉะนั้นอย่าโทษตัวเองไปเลย
การที่เขาไม่เห็นค่าความรักของเราก็อย่าไปสนใจ  อย่าโทษตัวเอง เขาไม่มั่นคงพอ ไม่รู้ว่าสิ่งทีเราทำให้เราทำด้วยใจก็อย่าไปเจ็บให้มันนานนัก"ฉันรู้ทันที
ยัยน้องตัวดีคงเอาเรื่องของฉันไปเล่นให้ดินฟังแหง่ๆดินเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทและไว้ใจฉันรักดินเหมือนกันแต่ไม่ใช่แบบคนรักแต่เป็นแบบเพื่อนที่เข้าใจกัน
ไม่ใช่จากระยะเวลาที่ยาวนานแต่อาจจะจากการที่เราเคยผ่านเหตุการณ์ที่หนักสำหรับชิวิตเรามาเหมือนกันก็ได้มั้ง
"แต่เขาไม่รู้ว่าเขาจะหายเจ็บได้ไหมดิน เขารักจนไม่เพื่อใจความไม่แน่นอนเลย ตอนนี้เขาไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน "ฉันตอบดินแบบไม่ปิดบัง
ฉันเล่าให้ดินฟังถึงเงินที่แฟนเก่าฉันเคยยืมไปเขาไม่ได้เอยขอยืมฉันหรอกแต่ฉันให้เขาและบอกเขาว่าถ้ามีค่อยเอามาคืนและเขาก็รับปากฉันตอนเลิกกันฉัน
ก็คิดว่าจะไม่เอาแล้วเพราะฉันอยากขาดแล้วขาดเลยแต่ไม่รู้ตอนนั้นฉันคิดยังไงฉันถึงทวงสัญญาเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อนฉันที่รู้เรื่องบางคนให้ฉันปล่อยไปแต่ดินกลับบอกฉันว่า  "ดีแล้ว เอาคืนมาก็ดี จะได้ไม่ต้องเป็นเวรเป็นกรรมต้องกลับมาชดใช้กันอีก " แล้วดินก็ถามฉันว่า เขามีเงินใช้ฉันหรอ ฉันไม่แปลกใจที่ดิน
ถามฉันอย่างนั้นเพราะเขาเป็นคนที่ใช้เงินเก่งมากและไม่เคยมีเงินเก็บเลย(ถ้าใช้พอเขาจะยืมฉันหรอจริงไหม)
"เขาจะค่อยๆทยอยผ่อนให้นะ" ดินฟังแล้วก็พยักหน้าไม่พูดอะไรอีกแต่ชวนฉันเขาไปรวมกับน้องๆ  พอตกกลางคืนเราส่งท้ยปี่เก่าด้วยการที่ดินดีดกีตาร์
ร้องเพลงให้พวกเราฟังฉันเป็นคนที่เดินขึ้นบ้านก่อนแล้วมานั่งเขียนเรื่องสัพเพเหกระโลกแตกเพราะนอนไม่หลับ
1 มกราคม 2550
ฉันรู้สึกตัวตื่นตอนเช้ามืดฉันเห็นว่าตัวเองคงนอนไม่หลับแล้วเลยลงไปที่ครัวข้างล่างกะทำอะไรเป็นอาหารเช้าไห้พวกน้องๆเพื่อนๆกินตอนเช้าซะ
หน่อย(ฉันค่อนข้างสนิทกับครอบครัวนี้จนจะกลายเป็นลูกสาวอีกคนของบ้านนี้ไปแล้ว)แต่พอเดินเข้าครัวไปฉันเห็นดินกำลังช่วยแม่เตรียมอาหารเช้าอยู่
"แม่ตื่นเช้าจังค่ะ"
"พูก็ตื่นเช้าจัง"
"เมื่อคืนนอนเร็วนะค่ะ กะลงมาแสดงฝีมือทำอาหารเช้าให้ พ่อกับแม่ได้ทานด้วยละค่ะ"
"จริงรึเปล่าพูแม่ไม่ได้ทานอาหารฝีมือเราตั้งนานแล้วนะนี้"แล้วแม่ก็หันไปเตรียมของจนเสร็จแล้วเดินออกจากครัวไปเป็นที่รู้กันว่าฉันจะเป็น
คนลงมือปรุงเอง ระหว่างที่ทำอาหารฉันก็หันไปคุยกับดินเรื่องสัพเพเหระต่าง
"ได้นอนตอนกี่โมงนะดิน"
"ไมได้นอนหรอก เจ้าพวกตัวดี เสียงดัง เอาแต่จะให้ร้องเพลงให้ฟัง ไม่รู้ว่าไม่เคยพูดกับเรารึไงก็ไม่รู้ขอเพลงนั้นเพลงนี้อยู่นั้นละ"
"ฮึ ๆ ๆ เอ้อ ไปว่าน้องนานๆเจอกันทีนี้หน่า แล้วเสียงของดินก็เพราะดีนี้น้องๆเลยอยากฟังเป็นธรรมดา"ดินทำเสียงขึ้นจมูกแล้วก็ช่วยฉันทำอาหารเช้าต่อไป
ระหว่างที่ทำอาหารฉันก็คิดถึงตอนที่ฉันทำอาหารกับแฟนฉันไปด้วยตอนนั้นมันสนุกดีแต่ตอนนี้มันทำให้ฉันน้ำตาจะหยดอีกแล้วแหะ
พอเราทานอาหารเช้ากันเสร็จดินก็ขอตัวขึ้นไปนอนแล้วบอกให้ฉันรออย่าเพิ่งกลับเดี๋ยวไปส่งที่บ้านฉันบอกว่าไม่เป็นไรแต่แม่บอกว่ากลับ
พร้อมดินและดีแล้วเพราะดินจะเข้ากรุงเทพเลยมาอยู่ตั้งสองอาทิตย์ก่อนปีใหม่แล้วแม่หายคิดถึงแล้วเลยให้กลับๆไปแม่บอกไปก็หัวเราะไปฉันเลย
ทำนู้นทำนี้รอดินตื่นแต่พอบ่ายสองดินไม่ตื่นซะทีฉันเลยไปเที่ยวข้างนอกกับพวกฝุ่นและน้องๆเพื่อนๆคนอื่นจะได้ไม่คิดมากพอกลับมาถึงบ้านฉัน
เห็นดินแต่งตัวออกเดินทางเรียบร้อยแล้วเอากระเป๋าเสื้อผ้าฉันไปขึ้นรถให้เรียบร้อยแล้วด้วยฉันเลยเข้าไปล้างหน้าล้างตาส่งของที่ไปซื้อที่ตลาด
ให้ดินเอาไปเก็บที่รถแล้วก็ไปไห้วลาแม่ดินแล้วก็กลับแต่ฝุ่นไม่ได้กลับมาด้วยบอกว่าอยากอยู่ก่อนเราเลยกลับกันมาแค่สองคนพอถึงบ้านดินช่วย
ฉันขนของลงจากรถสวัสดีแม่ฉันแล้วบอกว่า"ไม่ต้องคิดมากละ เอาไว้ว่างๆเดี๋ยวนัดไปเที่ยวกัน"ฉันยิ้มไม่ได้ตอบว่าอะไรแต่พยักหน้าน้อยๆ
แล้วดินก็ขับรถออกไป
2 มกราคม 2550
ฉันตัดสินใจจะเลิกเขียนบันทึกเล่มนี้ทั้งๆที่ฉันเขียนมันได้ไม่กี่วัน เพราะฉันจะเก็บมันไว้เป็นบทเรียน ไว้เป็นความหลัง ฉันจะทิ้งความโศกเศร้า
ไว้แค่นี้ ถึงฉันจะยังไม่สามารถเลิกรักเขาได้แต่ฉันจะไม่ทำให้ตัวฉันเองไร้ค่า มีอะไรหลายๆอย่างที่ฉันอยากบอกกับเขา แต่ฉันคงไม่มีโอกาสได้บอกแล้ว
ฉันจะอยากบอกเขาว่า ฉันเป็นผู้หญิง ที่ดูเหมือนเข้มแข็ง แต่ฉันก็ร้องไห้ และอ่อนแอเป็น ฉันเชื่อว่าฉันเป็นคนที่รักใครมั่นคงและเปลี่ยนแปลงยาก
เหลือเกินเพราะฉะนั้นการที่เขาบอกให้ฉันเลิกรักเขาซะเพราะเขาไม่รักฉันแล้วมันคงยากเหนือสิ่งอื่นใด ทุกคนอาจบอกว่าเวลาจะช่วยฉันได้ ฉันไม่คิดเช่นนั้นเวลาอาจจะทำให้มันกลายเป็นอดีตแต่ความเจ็บปวดที่เราเคยได้รับมันก็ยังคงเดิม  ฉันแค่หวังว่าสักวันฉันจะรักใครได้จริงจังแบนี้อีก และเขาเห็นค่า
ความรักของฉันจริงๆ ต่อไปนี้ฉันจะนับถือตัวเองให้มากกว่านี้ ฉันจะเป็นผู้หญิงที่ดีเพื่อตัวฉันเองไม่ใช่เพื่อใคร  ฉันต้องเป็นผู้หญิงที่ ถ้ามีใครถามว่า "ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันจะเลือกผู้หญิงแบบไหน?" ฉันจะไม่ตอบว่า แบบนั้นสิ แบบนี้สิ ฉันจะตอบว่าฉันจะเลือกฉันที่เป็นผู้หญิงอยู่ในขณะนี้ถึงฉันจะไม่สวยเลิศ
ไม่ฉลาดเกินคน ไม่เก่งกล้าสามารถ แต่ฉันสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อคนรัก ฉันรักใครแล้วฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจ ฉันเชื่อว่าตัวฉันมั่นคงเพียงพอ
ฉันจะฝั่งความเศร้าในใจให้ลึกที่สุดไม่ว่ามันจะนานขนาดไหน มันคือบทเรียนที่มีค่า ฉันเชื่อว่าสักวันฉันจะเจอคนทีเห็นค่าฉันจริงๆ  

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 02:52:03

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 02:50:51

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 02:49:27