ความคิดเห็นที่ 1 ใช้คำได้มีพลังดีมากครับ จากคุณ : เกรียงไกร (huaboonsan) - [ 14 ก.พ. 50 12:21:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่ค่อยเข้าใจ แต่คาดว่าคงอุปมาอุปมัย สิ่งใดสักอย่าง จากคุณ : sugarhut - [ 14 ก.พ. 50 15:49:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับคุณเกรียงไกร, คุณน้ำหวาน ผมกระโชกตัวเองครับ....สมัยหนุ่มกับสมัยนี้ ไยมันถึงได้ แตกต่างกันนัก เคยเป็นหมูไม่กลัวน้ำร้อน เดี๋ยวนี้แค่ผ่าน น้ำเย็นก็สะดุ้งแล้ว-แย่จัง! ๒. ๏ ผกาดิน.. เคยดมฉมกลิ่นพิกุลแก้ว หอมฟุ้งทุ่งขวัญตะวันแวว พรายแพรวพบูทัดหูลออ ๚ ๏ งอกเงยแง่งามความเรียบง่าย กลีบทอประกายบรรเจิดก่อ ไกวัลวางแสงระแหงทอ ดอกดวงยังช่ออรชร ๚ ๏ หัวใจเราล่องรมณีย์ ณ พ่างปฐพีพำนักผ่อน ปราสาทเมฆเคลื่อนทิฆัมพร ละนิดติดตอนสัญจรตา ๚ ๏ ผลักใจให้ใจด้วยซึ้งใจ เดินเท้าเข้าไปด้วยซึ้งค่า รักแล้วรักเล่าไม่เลิกรา ๚ ยอมแล้วยอมว่าพยายาม ๏ หอมดอกลั่นทมอุดมการณ์ หอมทุกข์ทรมานทะยานข้าม น้ำตาหลั่งย้อยต้องคอยปราม ขบถงดงามไม่เคยมี ๚ ๏ ล่วงเลยเวลาผกาดิน กลีบสรวงร่วงสิ้นพนาศรี ดอกหญ้าทัดหูเคยดูดี มิใช่มาลีอนรรฆนั้น ๚ะ จากคุณ : เขียน - [ 14 ก.พ. 50 19:05:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นานๆ..ถึงจะได้อ่านแบบนี้สักที ถนนฯ นี้นานแล้วร้างแววรุ้ง แต่ฝุ่นฟุ้งอำพรางขึ้นขวางกั้น ดุ่มดุ่มด้อมอยู่ไม่รู้วัน สรวงสวรรค์ล่มลับเห็นกับตา. จากคุณ : สดายุ... - [ 14 ก.พ. 50 19:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับคุณสดายุ ไฟมันหมดในหลายเรื่อง ๆ ครับ แปลกท้ ๆ พออายุยาวยื่น ขึ้น อะไร ๆ หลายอย่างในตัวมันกลับลดลง :) เลยว่าจะขอ คว้านใจตัวเองสักยก สองยก ๓. ๏ รินใจ.. แวะดื่มน้ำใสจากใจฉัน อีกนานกว่าถึงทุ่งแสงจันทร์ พักเหนื่อยสักวันวางเวลา ๚ ๏ เรือนทับกระท่อมอาจซอมซ่อ ก็พอผ่อนปรนหากปรารถนา ปลงหาบฝันก่อนเถิดอ่อนล้า หลับตาสักครู่เช้าตรู่นัก ๚ ๏ ขึ้นเขาลงเขาอนันต์เขา ค่ำคืนหมอกเคล้าคงขลุกขลัก ทางด่านสายดาวหากร้าวรัก ลึกลับเกินจักจะพบเจอ ๚ ๏ ด้วยว่าวิถีคนเดินทาง มาลีคลี่วาง-ว่างเสมอ! กลับหินบิ่นคมบาดคอยเธอ แผลเว่อวัดใจของคนจริง ๚ ๏ ฉันเชื่อนกฟ้าประทับฝัน บินในเธอนั้นไม่หยุดนิ่ง หวั่นไหวว่าพรานอำพรางยิง เหมือนฉันเคยดิ่งระดับลง ๚ ๏ จอกจ้อยรินใจฉันให้เธอ ผ่านเจอพบจากหากประสงค์ ปวดร้าวผ่าวเข็ญขอมั่นคง ตื่นแล้วฉันจะส่งที่ปากทาง ๚ะ จากคุณ : เขียน - [ 15 ก.พ. 50 04:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะลุงเขียน ฮี่ๆ วันก่อนพาท่านยายไปให้หมอดู หมอดูแล้วบอกว่า ไม่ฉะบาย ให้พาไปให้หมอดูใหม่ในเดือนหน้า โรงพยาบาล สถานที่ที่ไม่มีใครอยากไป แต่ทำไม ผู้คนจึงหลั่งไหลไม่ขาดสาย ดูแล้วตาลายคล้ายจะ วิงเวียน ห้องคลอดอยู่ทางซ้าย ห้องตายอยู่ทางขวา (จริง ๆ สลับกัน เขียนให้มันคล้อง อิอิ) นึกภาพบรรดาคุณแม่ ๆ ไปคลอด เดี๋ยวก็ปุ๊ด เดี๋ยวก็ปุ๊ด คุณพยาบาลเข็นรถเด็กแรกเกิดออกมา ให้ญาติดู นี่ลูกนางส้มลิ้ม นี่ลูกนางส้มแป้น นี่ลูกนางส้มฉุน เป็นที่สนุกสนาน ลุ้นกันว่าในรถเข็นนั่นใช่ลูกของเรา หรือเปล่า อีกฟากหนึ่งก็เข็นเหมือนกัน เข็นร่างที่ไร้วิญญาณ เหลือแต่ซากสังขาร ญาติพี่น้องต่างร้องระงม หนึ่งเกิด หนึ่งดับ วนเวียนอยู่อย่างนี้ทุกวี่วัน กว่าท่านยายจะให้หมอดูเสร็จ นั่งเป็นค่อนวัน ถ้านั่งถึงค่อนคืน หนูว่าจะลาบวชสักสามเดือน ข้อหา เห็นแล้วปลง..... จากคุณ : หญิงซอมฯ - [ 15 ก.พ. 50 11:08:32 A:unknown X:202.129.0.74, 202.129.0.74, 202.129.0.74 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 7 @ งดงามในคำเขียน...ชื่นชมๆ ^_^ @ จากคุณ : นาฬิกาทราย - [ 15 ก.พ. 50 17:47:08 A:203.188.58.128 X: TicketID:103033 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีจ้ะหญิงซอมฯ, คุณนาฬิกาทราย ชื่อใหม่ฟังจักจี้หัวใจไงไม่รุ! เรียกชื่อเดิมก็ได้ ขอให้คุณ ยายหายเร็ว ๆ อยู่ใกล้หมอหายห่วงได้, แล้วไปบวชวัดไหน ช่วยบอกด้วย จะตามไปเป็นโยมอุปัฏฐาก :) หวัดดีครับคุณนาฬิกาฯ วันนี้ผมอารมณ์ฝืด ๆ กร่อย ๆ ไง ชอบกล เกิดไปคิดถึงใครบางคนขึ้นมาอย่างปัจจุบันทัน ด่วน ต้องเคี่ยวเข็ญอยู่นาน..จำเป็นจบแบบขาดสมาธิ :( ๔. ๏ ไอดาว.. ผ่าวแพรวประไพใสสว่าง โค้งคืนดื่นค่ำทุ่งน้ำค้าง ลานสรวงใครสร้างสล้างแท้ ๚ ๏ สอยดาวสักดวงประดับดิน สอยใจสักจินต์หัวใจแข สักหนุ่มสักสาวสักดาวแด สอยแด่กันดารนับล้านนั้น ๚ ๏ ลอยลำดารณีกรีรอง เงินยวงลำยองละอองฝัน ชักใจใบเรียงกระเชียงกัน พ้นจิตแรมจันทร์สะบันงา ๚ ๏ บ่ายหน้าฝ่าข้ามแม่น้ำไฟ เปลวเพลิงเริงภัยถามไถ่ค่า ลุล่วงหรือไม่-ใช่ชะตา! หัวเราะหรือว่าน้ำตาริน? ๚ ๏ คนเดียวตอบได้-หัวใจเธอ! มุ่งมาละเมอคงหมดสิ้น แน่นอกนกฟ้าผกาดิน ย่อมลอยคล้อยถิ่นทุ่งน้ำค้าง ๚ ๏ ลานดาวหว่านดาว,ดาวดวงเดิม ไอดาวผ่าวเจิม,ผ่าวกระจ่าง หากแต่ตำนานผู้ผ่านทาง บันทึกถ้อยต่าง,ต่างกันไป ๚ะ แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 21:17:27 แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 12:24:52 จากคุณ : เขียน - [ 16 ก.พ. 50 01:16:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งามดวงดอกไม้ สีสันสดสวย กลิ่นหอมระรวย รินรื่นชื่นใจ ชูช่อกอใบ รับแสงตะวัน พวงดอกผายผัน หลอกล่อแมลง ซอมพอสีแดง บานยามลมร้อน มะลิพุดซ้อน การะเวกโนรา อัญชัญเฟื่องฟ้า พวงแสดพวงคราม ดอกไม้ล้วนงาม ประดับโลกเรา หวัดดีค่ะพระรามลุยไฟ ลองเขียนดู ทางเหนือเขาเรียกว่า คำร่ำ (เพิ่งเห็นมา) สัมผัสท้ายวรรคบน ต่อท้ายวรรคล่าง นอกนั้นปล่อย เขาบอกว่าถ้าจะจบ ให้ลงโคลงสอง ดูตัวอย่างแล้วก็บ่ค่อยเข้าใจ ก็เลยหัวทิ่มดังนี้แล..^_^ ประเมินแล้วท่าจะไม่เวิร์ค สุขสันต์วันศุกร์ ขอให้สุขในวันเสาร์ สร่างเมาวันอาทิตย์ จิตใสในวันจันทร์ ถ้าใจสั่นวันอังคาร ขอให้เบิกบานวันพุธ พฤหัสให้จุดธูปบูชาครู ฮิๆๆ จากคุณ : ซอมฯ - [ 16 ก.พ. 50 15:03:46 A:172.21.131.228 X:202.6.107.51, 202.6.107.51 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวัดดีจ้ะหญิง ทนหน่อยนะ เกือบจบแล้วล่ะ บทหน้าหมายเลข ๖ ให้เป็น บทสุดท้าย-สัญจร ขี้เกียจขยายเรื่องแล้ว, ที่ยกมาดูเผิน ๆ คล้ายกลอนสี่ที่เคยเห็นในหนังสือเก่า ๆ มีกางเกงลิงมั้ย ลิงค์ให้ดูหน่อยซิ :) ๕. ๏ ร้าวจันทร์.. ร้าวรื่นคืนวันเคยจันทร์ใกล้ ร้าวเธอเอ่อตาเหลืออาลัย ร้าวไล่คนลวงล้วงฤดี ๚ ๏ ร้าวรอนช้อนขวดกระหน่ำเคาะ ร้าวเราะแก้วเหล้าแหลกเกลื่อนที่ ร้าวรวดดวดสุราเกินกว่าปี ร้าวรสบทกวีไม่มีรส ๚ ๏ แตกต่างทางตันจึงจนตรอก เกี่ยวก้อยแกะออกอกกำสรด ขวาทางซ้ายทางช่างรันทด บริบทบาดบดบดบาดใจ ๚ ๏ แหละเรา-เลือกเท้าทยอยฝุ่น เดินสู่คราบขุ่นอันรักใคร่ แหละเธอ-สะบัดหน้าเข้าหาใคร เดินสู่เป็นไปที่อยากเป็น ๚ ๏ จึงจันทร์เพ็ญสรวงมีดวงเดียว จันทร์ใจคนเลี้ยวแล้วแต่เห็น เธอ-ฉัน,จันทร์ต่างถ่างประเด็น ต่างเล่นต่างต่างที่ต่างขอ ๚ ๏ เดินผ่านวันวัยหลายเวลา ทุกข์ตรมขมปร่าปะติดปะต่อ รัดใจร้าวจันทร์เคยควั่นคอ ฉันแอบหัวร่ออยู่คนเดียว ๚ะ                             (แด่ต้นปี ๒๕๒๔) แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 50 01:51:21 จากคุณ : เขียน - [ 16 ก.พ. 50 21:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จบดีกว่า ๖. ๏ สัญจร.. ลากแตะตะลอนตะลุยเดี่ยว เสื้อยืดยู่ยี่สีซีดเซียว บลูยีนส์เหม็นเปรี้ยวปัสสาวะ ๚ ๏ ผ่ายผอมออมแรงย่องแย่งก้าว ผมยาวยันไหล่ไม่ค่อยสระ ไหล่ซ้ายสะพายงามด้วยย่ามพระ เขาละ-คือเราเมื่อเก่านั้น ๚ ๏ 'เรารักเสรี!' คัมภีร์คาบ! เหมาฯ'มารกซ์วากย์วาบตาอาบฝัน เจอเพื่อนก็เพียงทุ่มเถียงกัน ใครงงและงัน-มันน่ะเชย! ๚ ๏ ต้องให้ดูดี 'เพื่อชีวิต' กอดคำกายสิทธิ์ 'ผิด' ถูกเสย เรื่องสั้นบทกวีต้องนี่เลย ค้อนเคียวเพื่อนเอยจึงของแท้! ๏ ทบทวนหวนเรา-ครั้งเหน้าหนุ่ม แง่มุมบางงอ,เรา-หลอแหล ผมสลวยถึงหลัง,เรา-รังแค เรา-แผลพาดเนื้อในเสื้อบัง ๏ สอยดาวสาวเดือนควรด้วยทำ ปากเบี้ยวบิดคำแค่ขำขลัง สัญจรป้อนทั่วแต่ตัวยัง เขาจัก-อนิจจัง! ด้วยอ่อนใจ ๚ะ๛ จากคุณ : เขียน - [ 17 ก.พ. 50 04:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ๏ ก้องกังวานปานสรวงจะล่วงภพ ทอดกระทบกระเทือนใจไม่มีหยุด โหมกระหน่ำตำตีคีตาวุธ ใช่มนุษย์แน่หรือฝีมือนี้ ๚ ๏ แผ่วก็เพียงพลิ้วไหวใบไม้ร่วง หวานก็ฉ่ำน้ำผึ้งหลวงย้อยรวงรี่ อ่อนก็อ้อล้อลมโน้มธรณี กร้าวก็สีหราชนาทฉะนั้น ๚ ๏ พุ่งกระแสแต่ละเสียงแผ่กำซาบ เย้ยความหยาบเย็นชาอันน่าหยัน ทุกจังหวะจะโคนขนลุกชัน เหมือนตะวันแหวกหมอกกระฉอกแสง ๚ ๏ จักรวาลยิ่งใหญ่ด้วยไฟรัก วิถีถักไหมทางวางแขนง เอื้อนอาทิตย์อุทัยเกินใจแจง สดับเถิดเสียงแห่ง 'คีทาโร' ๚ะ๛ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 50 03:33:33 จากคุณ : เขียน - [ 18 ก.พ. 50 17:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กางเกงลิงต้องไปขอปังคุง เคยดูป่าว ขำกลิ้งลิงกับหมา ฮ่าๆ ลิงก์นี้ค่ะ http://www.ketalanna.com/images/lannacorner/langues/chantalak/chantalak1.htm พี่ว่า คนที่คิดสูตรคณิตศาสตร์ที่เห็นแล้วทึ่ง คิดได้ไง! กับคนที่คิดฉันทลักษณ์คำประพันธ์ต่าง ๆ ที่เห็นแล้วอึ้ง คิดได้ไง!.... ใครบ้ากว่ากัน!!! จากคุณ : ซอมฯ - [ 19 ก.พ. 50 12:12:09 A:unknown X:202.129.0.74, 202.129.0.74 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวัดดีจ้ะน้องซอมฯ ตามลิงค์เข้าไปแล้ว อ่านอยู่สักพักให้รู้สึกชอบทั้งเวบก็ เลย Favorites ไว้ จะเข้ามาดูเรื่อย ๆ ขอบคุณมาก ๆ เด้อ ส่วน 'ขำกลิ้งลิงกับหมา' ดูจ้ะ พี่มักขำหมามากกว่า เพราะดู มันทึ่ม ๆ ทื่อ ๆ ตอนที่ขำท้องแข็งตอนหนึ่ง ลิงกระโดดข้าม น้ำไปได้แล้ว ก็จะเดินต่อไปข้างหน้า ทีนี้หมามันยังไม่ได้ ข้าม เมื่อเจ้าลิงพยายามจะไปต่อ หมาก็เลยต้องพยายาม เบรคถอยหลัง..กลัวตกน้ำ เย่อกันไปเย่อกันมาอยู่เป็นพัก กว่าหมาจะกัดฟันกระโดดข้ามไป ฮิ ๆ ตลกจริง ๆ เรื่องที่ปุจฉามา สงสัยว่าจะวิสัชนาไม่ได้ ขอวิสัชเดาก็แล้ว กัน คำว่า 'บ้า' พี่คิดว่าการให้แก่กันคงเป็นฝ่ายที่อยู่ตรง ข้ามกันมากกว่า ฝ่ายเดียวกันมีแต่จะ 'ทึ่ง' อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์คิดทฤษฎีสัมพัทธภาพขึ้นมา พี่ไม่เข้า ใจอะไรเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากไม่ชอบด้านวิทยาศาสตร์ เมื่อได้ศึกษาประวัติศาสตร์ตอนระเบิดลงฮิโรชิมา-นางาซา กิ อันมีที่มาจากทฤษฎีนี้ พี่ก็นึกด่าอยู่ในใจว่า 'ไอ้บ้า! เก่ง ฉิบหาย ทำคนตายเป็นเบือ' ตอนอ่าน 'The Old Man And The Sea' เล่มบาง ๆ ซึ่ง ประพันธ์โดย 'Ernest Hemingway' ทั้งเรื่องมีตัวละคร สำคัญแค่คนกับปลา แต่อึ้งวางไม่ลงและ 'ทึ่ง' ในฝีมือเขา จริง ๆ หรือ-เอาอีกเรื่อง 'Tobacco Road' ประพันธ์ โดย 'Erskine Caldwell' อ่านจบก็อึ้งและทึ่งเช่นกัน ทำไม เขาทำให้เรารู้สึกห่อเหี่ยวแห้งแล้งได้มากมายขนาดนั้นนะ นี่ยังไม่ได้ล่วงล้ำเขามาในเรื่องของร้อยกรองซึ่งพี่จะอ่อน ไหวมากกว่าพวกร้อยแก้วร้อยขวดนั่นอีก นั่นว่าจากด้านของพี่ที่เอียงมาทางใฝ่ศิลปะ อีกฟากหนึ่ง เอาที่ใกล้ตัวที่สุดก็เป็นเพื่อนเคยเรียนห้องมัธยมเดียวกัน มา ปัจจุบันเป็นแพทย์ เคยถามพี่ในงานเลี้ยงรุ่นว่า 'เอ็ง ยัง 'บ้า' เขียนหนังสือเหมือนเดิมหรือเปล่า' แต่-เอาอีกคน เป็นรุ่นน้อง ตอนนี้ไปเป็นอาจารย์อยู่ ม.แห่งหนึ่ง โทด้าน จิตวิทยา กำลังต่อเอก ไม่รู้เขาไปอ่านเจอบทร้อยกรองชิ้น ไหนจากที่ไหน เมื่อเจอกันคุยกันเขาถามว่า 'พี่เขียนไอ้นั่น ได้ไงนี่ ผมอ่านแล้วซึมไปเลย' ฮิ ๆ ดังนั้นเมื่อถามว่า 'ใครบ้ากว่ากัน' จึงขอตอบว่า 'คนที่ คิดสูตรคณิตศาสตร์' นั่นแหละ 'บ้ามากกว่า! และบ้าที่สุด ในโลก!!' ง่า-คืนนี้ของดกลอนสักคืนนึงนะ :) จากคุณ : เขียน - [ 20 ก.พ. 50 02:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 วันดีคืนดีขอยืมอ่าน 2 เรื่องที่ว่าหน่อยนะคะ ใคร ๆ ก็ว่า ดีนักดีหนา อย่างนี้ต้องพิสูดดดดดด....^_^ จากคุณ : ญ. - [ 20 ก.พ. 50 10:58:55 A:unknown X:202.129.0.74, 202.129.0.74, 202.129.0.74 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวัดดีจ้ะ ญ ไม่ต้องวันดีคืนดีหรอก วันศุกร์นี้จะส่งไปให้คอยรับแล้วกัน ขอให้อ่านอย่างเดียว แล้วจะเอาเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า วรรณกรรมต่างประเทศ พวกโนเบลก็มี จากคุณ : เขียน - [ 21 ก.พ. 50 10:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เอ่อ..... แล้วถ้านักวิทยาศาสตร์ที่มานั่งอ่าน-เขียนกลอนอยู่นี่ ไม่กลายเป็นบ้าหมดทั้งสองด้านเลยรึครับเนี่ย //เกาหัวแกรกๆ แล้วเดินโซเซจากไป จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 22 ก.พ. 50 07:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เดินเข้ามาจากบ้านหัวยุ่งฟู คุณท่านเจ้าขา สีน้ำน้อยกลับมาแว้ว อิอิอิ ขอ นุยาด ท่านราม คุณคนเดินดินจ๊ะ ใครว่านักวิทยาศาสตร์ไม่เขียนกลอนละ พ่อนักประพันธ์ชื่อดังของฝรั่งมังค่าเขามีตั้งหลายคน อีตอนเรียนทีแรกเขาก็เรียนด้านวิทยาศาสตร์นะเจ้าค่ะ แต่ไหงจบออกมากลายเป็นจินตกวีก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจถ้าโลกนี้อะไรมันจะไม่ปกติ อิอิอิ จากคุณ : sugarhut - [ 22 ก.พ. 50 09:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หวัดดีครับคุณเดินดินกินข้าวแกง, คุณน้ำหวาน ฮิ ๆ เรื่องอย่างว่านั่น ผมเย้าแหย่ยายหญิงเล่นน่ะครับ ไม่ ได้หมายเป็นจริงเป็นจังมาก เพราะตอนที่โม้น้ำไหลไฟดับ อยู่นั่นก็นึกถึงคุณวิศวกร 'สดายุ' อยู่ เจ้านี้เขียนร้อยกรอง น้ำไหลไฟสว่าง ทั้ง ๆ ที่เรียนทางด้านวิศวกรรมมา :) หาก จะให้วิพากย์วิจารณ์เรื่องนี้ต้องจะค้นคว้ากันยาว ถึงขั้นวิจัย ทีเดียว คือมันต้องมีหลักฐานด้านวิชาการไว้อ้างอิงยืนยัน หาไม่เราจะกลายเป็นผู้ 'ป้ายสี' ไป ซึ่งบ่ใช่วิสัยผมอยู่แล้ว บันทัดนี้หมายเฉพาะคุณคนเดินดินกินข้าวแกงโดยเฉพาะ นะครับ ว่าเดินโซเซหมายถึง เพิ่งสร่างหรือแฮงค์โอเวอร์ หว่า? หากเป็นเมาค้างล่ะก็ ทน ๆ เอาหน่อยนะ ผมพอจะที่ ทราบบรรยากาศของมันอยู่บ้างเล็กน้อย..ทารุณชะมัด! เอ๋อได้ทั้งวัน ครั้นอาการหายได้ที่-ผมก็จะทำให้มันเอ๋อต่อ อีกในวันต่อไป :) คุณน้ำหวาน-สีน้ำน้อยหมายถึงไรน่ะ? คิดมาเป็นเดือนแล้ว เช่น ทำไมไม่สีน้ำเฉย ๆ หรือสีน้ำมัน หรือดินสอสี และมีสี น้ำมากอยู่แถวโน้นหรือเปล่า ฯลฯ เนี่ยะ-ที่ผมคิด! ฮิ ๆ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 50 12:24:08 จากคุณ : เขียน - [ 22 ก.พ. 50 12:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 20 วิทยาศาสตร์ทำให้โลกหมุนไป สุนทรีย์ศาสตร์ทำให้โลกไม่แห้งแล้งเกินไป เราจึงเห็นดอกไม้เสียบอยู่ปลายกระบอกปืน อันนี้มันเป็นปรากฎการณ์ที่หาดูยาก ฮี่ๆๆๆ ขอบคุณหลายในความกรุณาค่ะ ปล.เดี๋ยวไปซื้อปลาหมึกย่าง จะไปดูวิกสังกะสีหน่อย เฮียโจ๊กจะพายายจ๊ะเข้าป่าตอนไหนไม่รู้ ต้องลุ้น ๆ ฮ่าๆ จากคุณ : ญ. - [ 22 ก.พ. 50 16:24:29 A:unknown X:202.129.0.74, 202.129.0.74, 202.129.0.74 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หวัดดีจ้ะ ญ. เข้ามาบันทึกตบบั้นท้ายไว้หน่อย..ไปรื้อ ๆ ค้น ๆ ที่กอง หนังสือ หัวก็คิดต่อไปว่า พระน้องนางควรจะไปได้ยินใคร กล่าวขานกันถึงหนังสือชื่อเรื่องอะไรอีกบ้าง ซึ่งควรเป็นรูป เล่มที่พอเหมาะพอสมในการหอบหิ้วไปไหนมาไหนด้วย ก็ เลยได้เพิ่มมาอีกสอง เป็นสี่ บวกนิทานของน้องหนูอีกหนึ่ง เป็นห้า ดังนี้ก่อนนะ.. เฒ่าผจญทะเล ผู้แปล วิทย์ ศิวะศริยานนท์, ถนนยาสูบ ผู้ แปล สิทธิชัย ธาดานิติ, คนนอก ผู้แปล อำพรรณ โอตระ กูล, โจนาธาน ลิฟวิงสตัน นางนวล ผู้แปล ชาญวิทย์ เกษตรศิริ และ นิทานพื้นบ้าน รวบรวมโดย ธวัช ปุณโณทก และวันไหนเกิดอยากเบื่อโลกก็บอกได้ มีประเภทเล่มหนา ใช้หนุนหัวต่างหมอนได้อยู่บ้างเล็กน้อย ฮิ ๆ ชอบเอามา อ่านตอนนอนไม่ค่อนจะหลับ อย่าง 'นายแพทย์ชิวาโก' ตอนมัธยมน่ะอ่านจบ แต่ตอนโตแล้ว มักหลับก่อน :)  'ผล พวงแห่งความคับแค้น' ก็อีกเรื่อง หลับเหมือนกัน  'หนึ่ง ร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว' นี่ก็กรน พูดไปพูดมาก็คือ เรา มักจะได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของหนังสือดี ๆ มากมายเต็ม โลก แต่มันจะดีหรือไม่ ต้องไม่ถูกใครทำให้เคลิ้มตามไป เราต้องค้นพบด้วยตัวของเราเอง บางเวลาคนเรายังไม่ทัน ได้อ่าน ก็บอกว่าดีเสียแล้ว เพราะได้ยินเขาว่ามายังงั้น หรือชื่อของคนมันกลืนเราไปเสียก่อน เช่น เป็นนักเขียน รางวัลโนเบลต้องดีแน่นอน ซึ่งอาจไม่จริง! (เทศนาอีก แล้ว สงสัยเริ่มจะแก่ ฮิ ๆ) สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม คนหนึ่งตาแหลมคม มองเห็นดาวอยู่พราวพราย กลอนที่ยกมา จำได้ครบถ้วนถูกต้องตรงหรือเปล่าก็ไม่รู้ นะ เพราะแม้แต่ท่านผู้ประพันธ์ ก็เลือนจากหัวไปเสียแล้ว เป็นกลอนเตือนสติคนเราที่ดี แต่ยกมาเพียงอยากบอกว่า ในอีกด้านหนึ่ง คนที่เห็นดาวน่ะ แท้จริงดาวอาจเป็นโคลนก็ ได้ คือมองผิด คะเนผิดนั่นเอง จากตาที่คิดว่าตนแหลมคม ในขณะที่ คนที่เห็นโคลนตมกลับมองทะลุชัดว่ามันเป็น โคลนเป็นตมอย่างไม่ต้องสงสัย ท้ายที่สุดก็คือเรื่องของ นานาจิตตัง ตามกระบวนทัศน์แต่ละคนไป ง่า- ญ.ห้ามตอบ คืนนี้จะตีหัวเข้าบ้าน ฮิ ๆ-ปิดประชุม!!! จากคุณ : เขียน - [ 23 ก.พ. 50 00:36:12 ]