บอกแล้วไม่ฟัง
รถไฟสายตะวันออกเฉียงเหนือขบวนหนึ่ง ซึ่งมีแต่โบกี้ชั้นสามล้วน ๆ และมีผู้โดยสารแน่นขนัดยัดเยียดทุกที่นั่ง อันเป็นเรื่องธรรมดาของเทศกาลขึ้นปีใหม่ ได้แล่นเข้าไปจอดที่สถานีเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในตอนใกล้ค่ำ
เมื่อรถไฟเริ่มเคลื่อนออกจากสถานี เด็กชายปั๋ง วัยห้าขวบ ที่นั่งอยู่ชิดหน้าต่างด้านซ้าย ก็หันมาถามมารดาค่อนข้างสาว ซึ่งกำลังกระมิดกระเมี้ยนเลิกชายเสื้อ ให้น้องชายคนเล็กกินนมอยู่อย่าทุลักทุเล เพราะคนที่นั่งและยืนอยู่รอบข้าง เป็นผู้ชายแทบทั้งนั้น
แม่
.แม่
..
เด็กชายปั๋งเขย่าแขนมารดา
อะไรนะ
..ยุ่งจริงเชียว จะให้น้องกินนม
แม่
..แม่
..ดูนั่นซี
เอ๊ะ
.บอกว่าอย่ากวนแม่ เห็นมั้ยน้องโป๋กำลังกินนม
แม่
เมื่อกี้นี้
..
พอ
..เลิกเซ้าซี้เสียที ถามจู้จี้จุกจิกอยู่ได้
แม่
เมื่อกี้สถานีอะไร ?
มืดค่ำแล้วใครจะมองเห็น หยุดถามซะทีได้มั้ย คอยดูน้องปุ๋ยให้ดีก็แล้วกัน
มารดาหมายถึงน้องคนกลางวัยสามสี่ขวบ
ก็ดูแล้ว เห็นเขายืนอยู่ที่สถานีเมื่อกี้นี้ไง หนูทึ้งได้บอกแม่
..................ฮา..................
จากคุณ :
เจียวต้าย 
- [
14 ก.พ. 50 05:49:44
]
บอกแล้วไม่ฟัง (เรื่องสั้นหรรษา)
