ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากวันนั้นมีนก็กลายเป็นแขกประจำของบ้านผม บางหนเจ้าตัวมาทำการบ้านกับน้ำ บางคราวก็มาอ่านหนังสือด้วยกัน และเมื่อได้พูดคุยกับมีน ก็กลายเป็นว่าเราสองคนมีอะไรคล้ายคลึงกันหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นรักการอ่านหนังสือ ชอบเขียนไดอารี่ ติดใจร้านหนังสือของพี่อ้าย หลงใหลทะเล ฯลฯ แต่ถ้าถามความรู้สึกผม ผมก็ยังไม่รู้สึกอะไรกับเธอมากไปกว่า ‘น้อง’ หรือ ‘เพื่อนของน้อง’ ถึงแม้เราจะชอบอะไรคล้ายกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้ มีนอาจจะสะดุดตาผม แต่ไม่รู้เหมือนกันครับ...ราวกับหัวใจของผมไม่สามารถยอมรับเธอในฐานะอื่นได้ ผมยังคงไปนั่งที่ร้านของพี่อ้ายอย่างสม่ำเสมอ แต่กลับไม่เคยเจอมีนอีก วันอาทิตย์นี้ก็เช่นกัน หลังจากไม่พบเล่มที่น่าสนใจจากชั้นหนังสือออกใหม่ ผมจึงตรงไปยังชั้นบน “สวัสดีครับพี่” “หวัดดีจ้ะ” พี่อ้ายยิ้มรับ ดวงตามีแววกระตือรือร้น “วันนี้ดินลองกินแยมโรลบลูเบอรี่มั้ย? พี่ลองทำดูน่ะ ให้ชิมฟรีเลย อยากรู้ว่าเวิร์คมั้ย” “ได้ครับ ของฟรีชอบอยู่แล้ว” ผมหัวเราะเบาๆ ครู่เดียวแยมโรลรสใหม่พร้อมกาแฟหอมกรุ่นและหนังสืออีกเล่มก็วางอวดโฉมอยู่บนโต๊ะ “หนังสืออะไรอะครับพี่?” “หนังสือทำมือน่ะ เมื่อวานนี้มีน้องที่เรียนที่เดียวกับดินน่ะแหละ เค้าลองเอามาให้อ่าน บอกว่าจะฝากวางที่ร้าน เสนอให้เปอร์เซ็นต์พี่ด้วยนะ แต่พี่บอกไปแล้วว่าไม่เอาน่ะ” ประโยคท้ายพี่อ้ายพูดกลั้วหัวเราะ “ดินลองอ่านหน่อยสิว่าเป็นไงบ้าง พี่ว่าก็โอเคนะ ก็สไตล์เด็กๆ วัยรุ่นแหละ พี่เลยกะว่าจะมาวางแถวนี้แหละน่าจะเหมาะกว่าไปวางข้างล่าง” “ครับพี่” ผมยิ้มให้ร่างที่เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์พลางหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา มันเป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นและกลอนตามประสาวัยรุ่นทั่วไป เขียนด้วยลายมือน่ารักตัวเล็กๆ จนแทบไม่ต้องเดาว่าเป็นผู้หญิง แนวเรื่องก็ประมาณรักหวานแหววทั่วไป ซึ่งมองโลกใสเสียจนผมอดยิ้มไม่ได้ แต่ก่อนที่จะอ่านจนจบเล่ม ร่างเพรียวบางไม่คุ้นตาที่มานั่งยังเก้าอี้ตรงกันข้ามก็ต้องทำให้ผมต้องละสายตาขึ้นมา “สวัสดีค่ะ” รอยยิ้มสดใสส่งมาก่อนทันที เจ้าตัวไม่ใช่คนสวยโดดเด่น แต่ตากลมโตเป็นประกายพราวรับกับคิ้วเข้ม ปากหยักได้รูปและลักยิ้มที่สองแก้มนั้นก็ชวนมองอยู่ไม่น้อย ผมหยักศกสลวยถูกปล่อยอิสระให้คลอเคลียที่หลัง เธอสวมเสื้อสีดำแขนยาวแต่เปิดไหล่โชว์ผิวสีแทนนวลเนียน ที่คอมีสร้อยแบบติดคอซึ่งร้อยจากหินสีดำรูปร่างแปลกตา “ชื่อพายค่ะ พันพระพาย พายเป็นคนเขียนหนังสือเล่มนั้นเองหละ เป็นไงบ้างอ้ะพี่ดิน?” “เอ่อ..” ผมอึ้งกับการจู่โจมแบบตรงจุดทันทีของเธอ และที่งงกว่าคือ “รู้จักชื่อพี่ด้วย?” “อ้าว..รู้จักสิพี่ พายเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่นะ แต่พายอยู่มอสี่ พี่คงไม่เคยเห็นพายหละมั้ง โรงเรียนเราคนออกเยอะ” รอยยิ้มกึ่งกวนกึ่งเย้าพรายที่ริมฝีปาก ดวงตามีประกายรื่นเริง “แต่พายน่ะเห็นพี่ตลอดแหละ” ท้ายประโยคเจ้าตัวทำตาพราวล้อ จนผมออกจะขัดเขินกับทั้งประโยคปิดท้ายและแววตานั้น “ตกลงหนังสือทำมือเล่มแรกของพายเป็นไงมั่งอ้ะพี่” “ก็..เขียนน่าอ่านดีครับ สำนวนก็ใช้ได้ อ่านแล้วไหลลื่นดี เพียงแต่ตัวพล็อตไม่มีอะไรใหม่เท่าไหร่น่ะครับ” ผมเลือกพูดตามความรู้สึก แม้กลัวว่ามันอาจทำลายความตั้งใจแรกของคนตรงหน้า ทว่าเจ้าตัวกลับหัวเราะเสียงดัง “พี่ดินนี่ตรงดีเนอะ นี่แหละ...พายชอบ เพื่อนพายนะให้ใครอ่านก็ไม่มีใครกล้าบอกพายตรงๆ อย่างนี้เลย แต่เอาเหอะ เล่มแรกน่ะพี่ พายลองชิมลางดูแค่นั้นเอง” เจ้าตัวอมยิ้มในประโยคท้าย แต่เมื่อเห็นผมอึ้ง พายก็หัวเราะร่วน "พี่ดินช็อกไปเลยอ้ะ น่าพี่..พายก็เป็นคนตรงๆ อย่างนี้แหละ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรหรอก เป็นคนวางแผนไม่เป็นเหมือนคนอื่นเค้า” จบประโยคนี้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนริมฝีปากได้รูปนั้นครู่หนึ่ง “พี่ไม่ต้องกลัวพายหรอกน่า” ผมยังคงพูดอะไรไม่ออก คนตรงหน้ายังคงมองมานิ่งนาน ระบายยิ้มน้อยๆ ที่ดูราวขบขันแกมเอ็นดูก่อนจะลุกขึ้นยืน “พายไปแล้วนะพี่ เจอกันที่โรงเรียนก็ทักกันบ้างก็ได้นะ ส่วนหนังสือเล่มนั้นพายให้พี่ฟรีในฐานะที่ช่วยวิจารณ์ให้พายแล้วกันค่ะ เดี๋ยวพายบอกพี่อ้ายเอง” จบประโยคเจ้าตัวก็ทำท่าตะเบ๊ะก่อนลิ่วไปที่เคาน์เตอร์ ผมจึงเพิ่งเห็นว่าเธอใส่กางเกงยีนส์เพ้นท์เป็นรูปดอกไม้สีสวยแปลกตา หลังจากที่พูดคุยกับพี่อ้ายและบุ้ยบ้ายมาทางผมแล้วร่างเพรียวนั้นก็เดินจากไป ผมมองตามเธอจนลับสายตา หัวใจยังคงเต้นแรงและจดจำทุกอย่างที่ปรากฏในเวลาไม่ถึง 10 นาทีที่ผ่านมานั้นได้เป็นอย่างดี ไม่รู้สิครับ..ถ้าเทียบระหว่างผู้หญิงสองคนที่ผมเพิ่งได้รู้จัก- -มีนเหมือนสายลมฤดูหนาวที่ค่อยๆ ชำแรกผ่านมาสัมผัสผิว แต่สำหรับพาย- -เธอเหมือนพายุฤดูร้อนที่พัดพาเข้ามาอย่างรุนแรงและสร้างร่องรอยไว้ให้จนยากที่จะลืมเลือน ~~~~~~ จบการลงครั้งที่ ๑ ~~~~~~ จากคุณ : มีนเมษ - [ 14 ก.พ. 50 11:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่ได้เขียนหนังสือนานแล้ว ติดๆ ขัดๆ เหมือนกัน - -" รบกวนแสดงความเห็นได้เต็มที่ ยินดีรับฟังคับผม จากคุณ : มีนเมษ - [ 14 ก.พ. 50 11:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำนวนลื่นดีนะคะ เสียดายหน่อยเดียวที่เป็นเด็กมัธยม ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 15 ก.พ. 50 18:23:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ scottie ขอบคุณมาก T^T ยังคงน่ารักในการอ่านงานของเพื่อนๆ อย่างสม่ำเสมอนะนี่ ^^ ตอนเอาลงบล็อก มีคนบอกว่า "บรรยายมากไปหน่อยทำให้อ่านติดขัด" พอเจอความเห็นของคุณ scottie ก็เลยใจชื้นขึ้นนิดหนึ่ง อ่า..ที่ตัวละครต้องเป็นเด็กมัธยม เนื่องจากเกี่ยวข้องกับจุดพลิกผันในอนาคตอ้ะ เลยจำเป็นต้องให้ตัวละครเรียนอยู่ชั้นมัธยม แหะๆ อีกอย่าง..อย่างที่บอกคือ เรื่องนี้มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้อยากเขียนถึง ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ก็เลยยังวางตัวละครเรียนในระดับเดียวกับตัวเองตอนนั้น ถึงแม้ตอนมาเขียนจนจบจะอายุมากกว่าวัยมัธยมเยอะ (มาก) แล้ว แต่ก็ไม่อยากเปลี่ยนวัยตัวละครน่ะ แหะๆ ขอบคุณอีกครั้งที่อ่านและคอมเม้นท์ ครั้งที่สองคงจะลงประมาณวันจันทร์นะ จากคุณ : มีนเมษ - [ 16 ก.พ. 50 15:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านง่ายดีค่ะ พายพูดเก่งดีค่ะ ชอบผู้หญิงบุคลิกแบบนี้ แต่ว่าดูคำพูดเป็นการ์ตูนๆ ไปนิดหนึ่ง ส่วนเรื่องบรรยายดีแล้วอ่ะค่ะ ไม่เยอะไปหรอก กำลังสวยเลย... จากคุณ : The SoVo - [ 28 ก.พ. 50 18:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 The SoVo ขอบคุณที่มาอ่านและตามคอมเม้นท์ตอนที่ ๑ ให้นะ (ซึ้งใจน้ำตาไหลพราก T^T) คำพูดดูเป็นการ์ตูนหรือ? อืมม์.. จากคุณ : มีนเมษ - [ 1 มี.ค. 50 14:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สำหรับครั้งที่ ๒ ที่นี่นะคะ (ลืมมาบอก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5173989/W5173989.html#8 จากคุณ : มีนเมษ - [ 1 มี.ค. 50 14:42:14 ]