ความคิดเห็นที่ 1 “ตั้งแต่แต่งงานกันมาฉันก็ยังเหมือนเดิม เคยรักมากแค่ไหนก็แค่ไหน ....ไม่รู้สิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน” หล่อนกัดปากแน่นหลังพูดจบราวกับกลัวว่าคำพูดที่ไม่อยากให้กรินทร์ได้ยินจะพรั่งพรูออกมา พักเดียวหล่อนก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดใบหน้าน้ำตาก็พร่างพรายลงมาอย่างไม่อาจระงับ กรินทร์เดินอ้อมไปนั่งข้างหล่อนเขาโอบไหล่เบาๆ อรพินทร์เอียงกายพิงเขาแล้วซบใบหน้าไม่นานร่างกายก็สะเทือนจนกรินทร์ต้องกอดไว้ “ฉันอยากให้คุณช่วยสังเกตุให้หน่อยได้ไหมว่าดนัยสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ” อรพินทร์ฮั่กสะอื้นพลางฝากฝัง กรินทร์เงยหน้ามองเพดาน เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี... กลับถึงที่ทำงาน โฟร์แมนก็นำแบบพิมพ์เขียวมาให้กรินทร์ “คุณดนัยตามหาตัวตั้งแต่เที่ยงแล้วครับ” “มีอะไรอีกล่ะ”กรินทร์ขมวดคิ้ว “ไปห้องทำงานคุณดนัยดีกว่าครับผมไม่ทราบอะไรมาก คุณสุรัตนาก็อยู่ที่นั่นแล้วครับ” “อืมจะตามไปก็แล้วกัน” กรินทร์มองโฟร์แมนเดินออกจากห้อง เขาพิงศีรษะกับพนักเก้าอี้ครู่เดียวก็ลุกขึ้นเก็บแบบพิมพ์เขียวแล้วเดินออกจากห้อง ห้องทำงานของดนัยที่ไซด์งานกั้นด้วยกระจกสามด้านอีกด้านติดผนังตึก ด้านในมีม่านบังสายตาที่สามารถปรับปิดเปิดได้โดยรีโมท ตอนนี้ม่านด้านติดกับทางเดินเปิด กรินทร์เห็นสุรัตนานั่งอยู่ที่โซฟา ชุดสั้นติดกันสีน้ำเงินของหล่อนขับให้ผิวน้ำนมเด่นจนต้องหันมองซ้ำ หล่อนกำลังอ่านนิตยาสารอย่างสนใจ ส่วนดนัยนั่งอยู่ที่โต๊ะ เขากำลังจดจ่อกับโน๊ตบุ๊คตรงหน้า  กรินทร์เลื่อนสายกลับมาที่สุรัตนาอีกครั้ง สมัยเรียนมหาวิทยาลัยหล่อนเหมือนผู้ชายจนเขากับดนัยออกจะหนาวๆเวลาทำหล่อนโกรธ “ไอ้ปองมันเกิดผิดเพศเปล่าวะ” ดนัยเคยบ่นตอนที่โดนสุรัตนาปล่อยหมัดขวาเข้าเบ้าตาที่ดันไปแซวเหล็กดัดฟันของหล่อน กรินทร์ยิ้มหยัน ตอนนี้ทอมที่ว่ากลายเป็นสาวสวยเร้าใจเสียจนต้องเรียกมานั่งให้กำลังใจทำงานกันถึงในห้องหรือไงกัน ชายหนุ่มหยุดยิ้ม ใบหน้าขรึมลงจนเรียกได้ว่าหน้าเสีย อรพินทร์ถามเขาถึงปองเพื่อนเก่า เขาปั้นหน้าซื่อบอกไม่รู้เรื่องของปองนานแล้ว มันช่างน่าละอายจริงๆ แต่ที่เขาทำไปก็เพราะไม่อยากให้เพื่อนฝูงมาบาดหมางเพราะเรื่องที่ยังไม่รู้แน่ชัดเท่านั้นเอง เรื่องนักสืบของอรพินทร์ทำให้กรินทร์ต้องหันกลับมาทบทวนทุกอย่างอีกครั้ง สองสามเดือนก่อน สุรัตนาชวนเขาไปดื่ม หล่อนเมาจนประคับประคองสติไม่อยู่ สุรัตนาร้องไห้ทุบอกตัวเองแล้วว่าไม่อาจทานทนกับแรงกดดันจากความลับที่คับหัวใจอีกแล้ว “ฉันเล่นชู้รู้ไหมกรินทร์” คำพูดผ่านน้ำเสียงอ้อแอ้ของสุรัตนาทำเอากรินทร์แทบหายเมา รู้จักกันมานานหล่อนนักสิทธิสตรีคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ เหตุใดถึงลดตัวเองไปเกลือกกลั้วกับเรื่องขายหน้าพวกนั้น “อารมณ์กับความรักน่ะมันไม่เข้าใครออกใครหรอกกรินทร์” หล่อนอ้อแอ้กระซิบที่ข้างหูของกรินทร์ เขาทอดถอนใจเรื่องอย่างนั้นทำไมเขาจะไม่เข้าใจ “เมียเขารู้หรือยังล่ะเนี่ย” “ให้รู้ไม่ได้ ตายลูกเดียว สนิทกันจะตาย” สุรัตนาชูนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก แล้วหล่อนก็ร้องไห้กับกรินทร์เหมือนคนเสียสติ เรื่องราวต่างๆหลุดจากอกผ่านคำพูดที่จับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่กรินทร์ก็รู้ว่าหล่อนทำเรื่องอันตรายเสียแล้ว ดนัยเงยหน้าจากจอคอม พอเห็นกรินทร์ก็กวักมือเรียก กรินทร์โบกมือแล้วรีบเร่งฝีเท้า สุรัตนามองเขาผ่านกระจก ใบหน้าแววตาของหล่อนเรียบเฉยแต่ยังคงมีแววปวดร้าว กรินทร์พยักหน้ายิ้มๆให้ขณะเปิดประตูเข้าไป “นายหายไปไหน”ดนัยลุกจากโต๊ะ “อ้อ อ้า ไปธุระนิดหน่อย” กรินทร์วางพิมพ์เขียวบนโต๊ะ “ดื่มกาแฟไหมรินทร์” สุรัตนาลุกขึ้น หล่อนดึงกระโปรงเข้าที่ “อืมก็ดี ผมไปช่วยนะ” กรินทร์หันมายิ้มกับดนัย “เดี๋ยวมา เอาอะไรชาหรือกาแฟดี” เขาถาม “ขอเป็นกาแฟ” “ได้เลย” กรินทร์ยักไหล่แล้วหันหลังเดินตามสุรัตนา แต่ก็หันกลับมาหาดนัยอีกครั้ง “ธุระที่ว่า เราไปพบอรพินทร์มา เขากลุ้มใจเพราะสงสัยว่านายจะมีชู้” คำพูดเรียบนิ่งของกรินทร์ทำให้ทั้งสองคนชะงัก สุรัตนาส่ายหน้าแล้วเดินออกไป ดนัยเดาะปากแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง กรินทร์เม้มปากก่อนหันหลังเดินตามสุรัตนาออกไป กรินทร์มองสุรัตนาใช้ช้อนคนกาแฟพักหนึ่งแล้วตัดสินใจถาม “คุณเป็นชู้กับสามีคนอื่นไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ” “เจ็บ เสียใจ และรู้สึกด้อยค่าตลอดเวลาน่ะสิ ความหวาดกลัวทำให้กินไม่ได้นอนไม่หลับ” “แล้วอย่างนี้แล้วยังจะทำอีกหรือ” “นายไม่เคยเป็นชู้กับใครจะไปรู้อะไร ความรู้สึกของเหล่าชู้ทั้งหลาย” “อะไรนะ เหล่าชู้หรือ” กรินทร์หัวเราะออกมา สุรัตนาเจ้าคารมมาตั้งแต่สมัยเรียนมาเดี๋ยวนี้ยังเหมือนเดิม “ช่ายสิ ความรักสีดำมืด รสชาดขมปี๋ แต่กลับกินอร่อยกว่าความรักสีชมพู รสชาดหวานเลี่ยน” “คุณเกลียดคนที่ทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” “นั่นล่ะที่ทำให้ฉันแหกปากร้องไห้อย่างไม่มีเก็บจนห้องแทบพังเวลาอยู่คนเดียว” “ผมคิดว่าผมเข้าใจนะ” กรินทร์มองออกไปนอกหน้าต่าง เบนซ์คันหรูสีดำเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ สุรัตนายิ้มออกมา “บอกดนัยด้วยนะว่า ฉันไม่เข้าประชุมแล้ว คุณนายแอนเดอร์สันมาแล้ว” “เกี่ยวอะไรกับประชุมของเราล่ะ” “เรามีนัดไปช๊อปปิ้งกันย่ะ” “นี่น้อยหน่อย ไม่เอาใจนายใหญ่ของคุณไปหน่อยหรือ” “โบนัสมันงามนี่นา แถมคุณแอนเดอร์สันจ่ายสดด้วย” สุรัตนายิ้มกว้างแล้วผละเดินห่างออกไป หล่อนนึกได้หันกับมา “นี่น้ำหอมที่ซื้อให้นี่”กรินทร์ทำท่าสูดดม “ช่ายถูกใจมากเลย” “ก็คุณบอกว่าชอบนี่นา” “ได้กลิ่นตอนที่นายใส่มันเร้าใจมากๆเลย” สุรัตนายิ้มแล้วรีบเดินออกไป ที่ด้านนอกหล่อนเข้าต้อนรับคุณนายแอนเดอร์สัน สามีของหล่อนเป็นเจ้าของบริษัทที่ดนัยกับสุรัตนาทำงานอยู่ กรินทร์กดน้ำร้อนใส่ถ้วยกาแฟขณะมองสองคนทักทายกันอย่างสนิทสนม นายแอนเดอร์สันนี่กระมังที่สุรัตนาบอกว่าสนิทที่สุดในเวลานี้ “กาแฟของฉันได้หรือยัง”ดนัยชะโงกเข้ามาใกล้ กรินทร์สะดุ้ง “เฮ้ อย่าทำแบบนี้ซิ ตกใจนะ” กรินทร์ถอนใจเฮือก “นายรู้เรื่องของปองกับมิสเตอร์แอนเดอร์สันหรือเปล่า” “นายก็รู้เหรอ”กรินทร์หยุดมือที่กำลังคนกาแฟ “ก็ปองมันเพื่อนซี้ จับจุดได้มันก็พ่นออกมาหมด” “ช่างปองมันเถอะ ว่าแต่นายเองก็มีชู้ไม่ใช่เหรอ อรพินทร์น้ำตาท่วมเลยตอนเจอเราน่ะ” “นี่ล่ะจะถามอยู่นี่ล่ะ” “หล่อนจ้างนักสืบ ระวังตัวด้วย”กรินทร์รู้สึกตัวเองกำลังเลือกเข้าข้าง และเขาก็เลือกเพื่อนมากกว่าคนเคยรัก “ต้องเตือนชู้ของฉันด้วยหรือเปล่า” “ทำเป็นเล่นอีกแล้ว” “น้ำหอมที่อรพินทร์ได้กลิ่นจากเสื้อนายน่ะ กลิ่นที่ปองมันใช้ใช่ไหม”ดนัยมองสุรัตนาคุยยิ้มหัวกับเมียเจ้านาย “ก็ใช่แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้ว”ดนัยยักไหล่แล้วหยิบกาแฟเดินออกไป กรินทร์เสยผมเขาผลักชุดกาแฟไปข้างหน้า แล้วเดินไปเดินมาในห้องแคบๆราวเสือติดจั่น เขาทำอะไรลงไป... ดนัยอยู่ทำงานจนดึก เขากดโทรสายในเรียกชู้รักเข้ามาพบหลังเสร็จงาน “มานี่สิ” ดนัยมองใบหน้าอีกฝ่ายแล้วนึกถึงคืนแรกที่เขานอกใจ ความรู้สึกผิด ความรู้สึกสงสาร ความรู้สึกเข้าใจถึงความทุกข์ทนของฝ่ายนั้นทำให้เขาอยากปลอบใจอย่างน้อยก็เป็นการไถ่โทษที่พรากดวงใจของคนที่ดีกับเขา ในความเป็นเพื่อนทำให้ฝ่ายนั้นไม่โกรธขึ้งนอกจากทุกข์ใจจนแทบจะเป็นบ้า แต่ความเมามายจนขาดสติทำให้การณ์เปลี่ยนรูปไปหมด จากจูบแรกจึงกลายมาเป็นสัมพันธ์ทางกายที่ไม่สามารถหยุดยั้งได้ เขายังรักอรพินทร์เสมอแต่เบื้องลึกความรักนั้นคือความกลวงโบ๋ที่ไม่สามารถอธิบายได้ “เราหลงทางอยู่หรือเปล่า” กรินทร์พยายามเอ่ยขณะริมฝีปากของเขาถูกริมฝีปากของดนัยรุกรานหนักหน่วง “ไม่เป็นไรหรอก นักสืบนั่นต่างหากที่เราจะหลอกให้หลงทางเอง” ดนัยกระซิบ กรินทร์หัวเราะและจูบตอบ คำพูดของสุรัตนาดังในโสต นายไม่เคยเป็นชู้กับใครจะไปรู้อะไร ความรู้สึกของเหล่าชู้ทั้งหลาย กรินทร์หอบหายใจเมื่อรู้สึกถูกดนัยลูบไล้ทุกสัดส่วน เรื่องนั้นทำไมเขาจะไม่รู้ “ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเปล่านะอรพินทร์ไว้ใจนาย นายถึงให้น้ำหอมนั่นกับปองไป กลิ่นใหม่ที่นายใช้เราก็ชอบนะ ต่อไปรู้ล่ะว่าต้องทำอย่างไงถ้าเราจะนอนกับนาย” ดนัยถอดเสื้อแล้วโยนไปที่โซฟา กรินทร์ย่นคิ้วยิ้มๆก่อนจะเอนตัวลงนอนกับโต๊ะ ดนัยก้มลงจูบกรินทร์บดเบียดกลีบปากกับเขาเหมือนคนตะกละ ....แล้วสุรัตนาก็พูดถูกอีกครั้งที่ว่าความรักผิดศีลธรรมผิดธรรมชาติแม้จะมีสีดำมืด รสชาดขมปี๋ แต่กลับกินอร่อย “เรารักอรพินทร์นะ รักอย่างไรก็รักอย่างนั้น แต่เราก็ต้องการนายทั้งตัวด้วย”ดนัยมองยิ้มแล้วกดรีโมทปิดม่านทั้งสี่ด้าน ภาพด้านในหายไปพร้อมกับความนึกคิดของกรินทร์ที่ว่า ...อรพินทร์ที่รักผมเสียใจและขอโทษ แต่นี่คือโลก โลกที่ตัณหา ริษยา เปลี่ยวเหงา และความรู้สึกห่อหุ้มไว้จนมิดมืด และความผิดอันนี้.... ขอโทษอย่างที่สุด ผมเองก็ไม่มีวันเข้าใจชั่วชีวิต... ****************** แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 50 20:31:56 แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 50 11:50:16 จากคุณ : vannessia - [ 15 ก.พ. 50 16:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้าว จากคุณ : scottie - [ 16 ก.พ. 50 00:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว่าแล้วว่ามันต้องเปนแบบนี้ เหอๆ จากคุณ : พริมระตา - [ 16 ก.พ. 50 02:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว่าเหมือนกันอ่ะ เฮ้อ... จากคุณ : Rcc กลับมาแล้ว - [ 16 ก.พ. 50 10:43:47 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ซะงั้นอ้า จากคุณ : Ezel - [ 17 ก.พ. 50 21:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบอย่างที่ลุ้นเลยแฮะ จากคุณ : The SoVo - [ 18 ก.พ. 50 17:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กะว่าคงเป็นอย่างนั้น... นี่ถ้าปอง "เล่น" กับคุณนายแอนเดอร์สัน แทนที่จะเป็นคุณสามี คงครบสูตรไปเลย ไม่ค่อยเข้าใจว่าน้ำหอมจะช่วยให้นักสืบเขวได้ยังไงครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ก.พ. 50 14:42:36 ]