15 ก.พ. 2550  / 23.10 น. / บ้านที่ระยอง
    ที่รักฉันขอเรียกเธอว่าที่รักน่ะ  ซึ่งเป็นคำที่ฉันเคยเรียกเธอเพียงแค่ครั้งเดียว  ตอนที่เธองอนฉันมากครั้งหนึ่งจนไม่ยอมรับโทรศัพท์ของฉันเลย  ฉันต้องส่งข้อความหาเธอว่า " ที่รักได้โปรดรับโทรศัพท์ของฉันด้วย "  แต่ตอนนี้ฉันอยากเรียกเธอว่าที่รักจริงๆ น่ะ  อยากเรียกให้สมกับที่ผ่านมาฉันไม่ได้เรียก  แม้ว่าสำหรับเธอฉันจะไม่ใช่ที่รักของเธออีกต่อไปแล้วก็ตาม  มันผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วน่ะ  ที่เราไม่ได้เป็นคนรักกันแล้ว  3 ชั่วโมงแล้วสิน่ะ  แต่ความจริงฉันรู้  เธอไม่คิดว่าฉันเป็นคนรักของเธอมานานก่อนหน้านี้แล้ว
    ที่รักอีกแค่ 7 วันเท่านั้น  เราก็จะเป็นแฟนกันครบ 1 ปี  ตลกดีน่ะ  ถ้าวันนี้เราไม่ได้เลิกกัน  อีก 1 อาทิตย์ข้างหน้าเวลาเดียวกันนี้  ฉันกับที่รักคงจะได้ไปทานข้าวฉลอง 1 ปีของเรา  แต่มันอาจจะตลกร้ายกว่านั้นก็ได้  ถ้าเรายังฝืนไปทานข้าวกันอยู่ทั้งที่รู้กันอยู่ว่าเราไม่เหมือนเดิมแล้ว  วันนี้ฉันจะนอนหลับได้อย่างไร  คำว่า "เราเลิกกันเถอะน่ะ"  คงจะหลอนเข้าไปในความฝันของฉัน  ได้โปรดเถิดอย่าได้ตามเข้าไปถึงในห้วงฝันของฉันเลยน่ะ  ฉันอยากฝันดีฝันอย่างมีความสุขว่าเธอยังรักฉันอยู่
    ขณะที่ฉันเขียนจดหมายอยู่นี้ที่รักนอนหลับไปแล้ว  เธอคงไม่รู้ว่าฉันทรมานขนาดไหน  ฉันไม่สามารถทำอะไรได้  นอกจากนั่งเป็นเบื้อที่โต๊ะ  น้ำมูกน้ำตาไหลตลอด  ที่รักคงไม่ได้สังเกตุด้วยซ้ำว่าตอนที่ที่รักตื่นมาขอน้ำดื่มที่ฉัน  เสียงฉันมันอู้อี้ไปหมด  ตอนที่ที่รักหันหลังให้ฉันต้องรีบเช็ดน้ำมูกออก  เพราะไม่อยากให้ที่รักรู้ว่าฉันร้องไห้อยู่  ไอ้หนังสือที่ฉันกางไว้บนโต๊ะแล้วที่รักแซวฉันว่าหนังสือสนุกไหมน่ะ  ฉันไม่ได้อ่านมันหรอกน่ะ  ฉันทำอะไรไม่ได้จริงๆ  พอที่รักกลับไปนอนต่อ  ฉันจึงเขียนจดหมายฉบับนี้  ฉันอยากระบาย  ไม่น่าเชื่อมันช่วยได้เยอะทีเดียว  ตอนนี้ฉันหยุดร้องไห้ได้บ้างแล้ว
    ที่รักฉันรักเธอ  เธออาจไม่เสียใจเหมือนฉัน  เพราะเธอผ่านชีวิตรักมามากกว่าฉัน  อดีตของเธอซึ่งเธอเคยบอกว่ามันขมขื่น  แต่สำหรับฉันนี้เป็นความรักครั้งแรก  ฉันไม่รู้ว่าฉันจะหยุดรักเธอได้เมื่อไหร่  รู้ไหมว่าตอนที่เราคุยกันแล้วฉันบอกเธอว่า  ครั้งต่อไปถ้าเผื่อฉันมีคนรักใหม่  ฉันจะเอาประสบการณ์ครั้งนี้เป็นบทเรียน  สิ่งที่อยู่ในใจที่ฉันไม่ได้บอกเธอก็คือ  ฉันไม่รู้ว่าฉันจะรักใครได้มากเท่านี้หรือเปล่า  เธอคงไม่รู้ว่าฉันรักเธอมากขนาดไหน  เธอก็รู้นี้ว่าฉันไม่ใช่คนช่างพูดและขี้อายมาก  ฉันบอกเธอตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์  มันสายไปแล้ว  มันสายไปแล้วจริงๆ กับหลายๆ สิ่งที่ฉันทำไม่ดีกับเธอ  ก็อย่างที่ฉันเคยบอก  ทุกอย่างที่ฉันทำให้เธอ  ฉันทำด้วยความเต็มใจและอยากทำ  ฉันไม่ได้ทำเพราะเห็นว่าเป็นหน้าที่  ถ้าฉันเห็นว่ามันเป็นหน้าที่ฉันคงทำได้ดีกว่านี้  หลายครั้งฉันเลยทำอะไรงี่เง่าๆ ออกไป  ช่างเถอะน่ะมันผ่านไปแล้ว  ฉันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว  ที่รักฉันขอโทษในทุกเรื่องที่ฉันทำไม่ดีกับที่รัก  ที่ฉันทำให้ที่รักต้องร้องไห้น่ะ  ให้อภัยฉันด้วย
    ที่รักเก็บโปสการ์ดของเราไว้ให้ดีน่ะ  อันที่เป็นรูปเด็ก 2 คนจูงมือกันที่เกาะเสม็ดไง  ตอนที่ฉันเห็นรูปฉันก็นึกถึงตอนที่เราไปเที่ยวเกาะเสม็ดทันทีน่ารักดี  น่าเสียดายที่เราไปไม่ถึงสัญญา 5 ปีนั้น  สัญญาของเราที่บอกว่า  อีก 5 ปีเราจะไปเที่ยวเสม็ดกันใหม่  แต่ไม่เป็นไรฉันมีสัญญาอันใหม่ให้รักษา  ก็สัญญาที่บอกกับเธอไว้ว่า  ถ้าอีก 4 ปีกว่า  เธอและฉันไม่มีใครในช่วงนั้น  เราจะไปเสม็ดกัน  ที่รักฉันแอบขอเพิ่มอีกนิดได้ไหม  ไม่รู้เธอจะคิดยังไง  ถ้าตอนนั้นฉันอยากให้เธอยอมรับรักจากฉันใหม่  เรากลับมารักกันอีกน่ะ
    แต่ก็อย่างที่ฉันเขียนในโปสการ์ดวาเลนไทน์ที่ส่งให้เธอเมื่อวาน  ฉันอยากให้เธอมีความรักและมีคนรักที่ดี  ซึ่งฉันอยากเป็นและฉันได้โอกาสนั้นแล้วแต่ฉันทำไม่ได้  ฉันอยากให้เธอได้เจอคนคนนั้นของเธอจริงๆ น่ะ  เธอรู้ไหมที่ฉันเข้ากรุงเทพฯ เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา  แล้วฉันคลุกอยู่ร้านหนังสือตลอด  เพราะฉันอยากซื้อหนังสือเล่มหนึ่งให้เธอเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์  ซึ่งเธอรู้เนื้อหาแล้ว "The missing piece meet the big O" ฉันอยากให้เธอเป็นอย่าง The missing piece ตอนจบน่ะ เข้มแข็งได้ด้วยตัวเธอเอง  แล้วก็ได้เจอวงกลมซึ่งเป็นคู่ของเธอด้วย  แต่ถ้าเธอหาไม่เจอล่ะก็  แสดงว่าวงกลมของเธอคือฉันนั้นเอง(นิสัยขี้ตู่ไม่เลิก)  ระหว่างนี้ฉันคงต้องไปทำพื้นที่ว่างของตัวเองให้สามเหลี่ยมอย่างเธอเข้ามาได้พอดีก่อน
    สุดท้ายนี้(เชยไปไหม)  เธอยังกอดฉันได้เหมือนเดิม  ฉันยังปลุกเธอตอนเช้าเหมือนเดิม(ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ฉันชอบมากที่จะได้เห็นเธอลืมตาก่อนใคร แล้วพูดคำว่าอรุณสวัสดิ์กับเธอ  แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีโอกาสได้ปลุกเธออีกกี่เช้ากัน)  และแน่นอนตอนนี้เราเปลี่ยนมาเป็นพี่น้องกันน่ะ
    ที่รักฉันรักเธอ  ได้ยินไหมฉันรักเธอ
 
หมูอ้วนของเธอ
24.15 น.