ความคิดเห็นที่ 1 ๑ หลงจันทร์อันกระจ่าง เด่นกลางนภาสวย เพ็ญพักตร์ลักษณ์สำรวย โสมช่วย รตีสาง ห่างไกลใคร รึ รู้ โฉมตรูดูสว่าง เล่ห์คลุม เพราะหลุมพราง ไหววาง ณ กลางฟ้า ใช่แสงแห่งอนงค์ ยวนหลงองค์สง่า แฝงแสงสุริยา ส่งมาสะท้อนนวล เปรียบเช่นจะเล่นเงา ฉวยเอากระเซ้าสรวล ทรงกลดสลดรวน จิตครวญล้วนรูปทอง กี่ใคร นะได้คิด พลั้งจิตติดสนอง เจ้าจันทร์พลันลำพอง ผยองคะนองหาว ควรแค่ นพเคราะห์ ฤาเหมาะจะเกราะกร้าว ด้อยค่ากว่าแม้ดาว แสงขาวก็แสงตน ๒ คิดขวยหลงจันทร์อันกระจ่าง แลสล้างเด่นกลางนภาสวย งามนัก เพ็ญพักตร์ลักษณ์สำรวย กลางอัมพรโสมช่วย รตีสาง กลกระจ่างห่างไกลใคร รึ รู้ เสมือนว่าโฉมตรูดูสว่าง คลี่ขยายเล่ห์คลุม เพราะหลุมพราง กลไกไหววาง ณ กลางฟ้า แสร้งว่าใช่แสงแห่งอนงค์ ไห้หวนยวนหลงองค์สง่า กลับแกล้งแฝงแสงสุริยา สาดส่อง  ส่งมาสะท้อนนวล เย้ายวนเปรียบเช่นจะเล่นเงา เรียกร้องฉวยเอากระเซ้าสรวล ปล่อยปลดทรงกลดสลดรวน ร้อยฤทธิ์จิตครวญล้วนรูปทอง โปรดตรองกี่ใคร นะได้คิด ปวดร้าวพลั้งจิตติดสนอง หลงเงาเจ้าจันทร์พลันลำพอง แสดงตน ผยองคะนองหาว คู่คราวควรแค่ นพเคราะห์ ดิ่งดลฤาเหมาะก็เพราะกร้าว ผู้น้อยด้อยค่ากว่าแม้ดาว สว่างแรงแสงขาวก็แสงตน ๓ หลงจันทร์อันกระจ่าง . . . . . . . คิดขวย เด่นกลางนภาสวย. . . . . . . แลสล้าง เพ็ญพักตร์ลักษณ์สำรวย. . . . . . .  งามนัก นอแข โสมช่วย รตีสาง. . . . . . . กลางอัมพร ห่างไกลใคร รึ รู้. . . . . . . กลกระจ่าง โฉมตรูดูสว่าง . . . . . . . เสมือนว่า เล่ห์คลุม เพราะหลุมพราง. . . . . . . คลี่ขยาย ไหววาง ณ กลางฟ้า. . . . . . . กลไก ใช่แสงแห่งอนงค์. . . . . . . แสร้งว่า ยวนหลงองค์สง่า. . . . . . . ไห้หวน แฝงแสงสุริยา . . . . . . . กลับแกล้ง ส่งมาสะท้อนนวล. . . . . . . สาดส่อง  สว่างพราย เปรียบเช่นจะเล่นเงา. . . . . . . เย้ายวน ฉวยเอากระเซ้าสรวล. . . . . . . เรียกร้อง ทรงกลดสลดรวน. . . . . . . ปล่อยปลด จิตครวญล้วนรูปทอง. . . . . . . ร้อยฤทธิ์ กี่ใคร นะได้คิด. . . . . . . โปรดตรอง พลั้งจิตติดสนอง. . . . . . . ปวดร้าว เจ้าจันทร์พลันลำพอง. . . . . . . หลงเงา ผยองคะนองหาว. . . . . . . แสดงตน สว่างวาว ควรแค่ นพเคราะห์. . . . . . . คู่คราว ฤาเหมาะก็เพราะกร้าว. . . . . . . ดิ่งดล ด้อยค่ากว่าแม้ดาว. . . . . . . ผู้น้อย แสงขาวก็แสงตน. . . . . . . สว่างแรง มัดหญ้าผูกหนึ่งผู้. . . . . . .  พยนต์ กลตั้งเป็นตัวตน. . . . . . .  ขันธ์ห้า กลสองส่อไส้ปน. . . . . . .  มรรคแปด กลครบจบจึงว่า. . . . . . .  สุภาพ สดับเสี จากคุณ : greeny pony - [ 17 ก.พ. 50 15:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมชอบอ่าน บทกวี ของคุณคมเย็น เสียดายเขียนโคลงไม่เป็น ก็เลยไม่ค่อยได้ร่วมวงด้วย จากคุณ : สนิทใจ - [ 17 ก.พ. 50 21:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีทั้ง๒ท่านครับ คุณgreeny ponyขียนมายาว  หลายขนาน อ่านเพลินดี คุณสนิทใจ ขอบคุณที่ชอบ ผมก็ชอบกลอนของคุณสนิทใจเหมือนกัน อยากเฃียนอะไรก็เขียนเถอะครับ ผมเองนึกอะไรได้ก็เขียนไปเรื่อย  ที่เขียนครั้งนี้ก็เป็นทั้งโคลงและกลอน วางอักษรอ่อนด้อย............ค่อยวน เขียนหัดวัจน์เวียนทน.........เปลี่ยนแก้ เขียนใหม่ค่อยเพียรจน........คนเบื่อ  เหลือฤา ใจอยากเขียนได้แท้............ไม่ท้อจะขอลอง เรียงเป็นกลอน....... วางอักษรอ่อนด้อยค่อยวนเขียน หัดวัจน์เวียนทนเปลี่ยนแก้เขียนใหม่ ค่อยเพียรจนคนเบื่อเหลือฤาใจ อยากเขียนได้แท้ไม่ท้อจะขอลอง เขียนแล้วอ่านดูรู้สึกแปลกๆ จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 18 ก.พ. 50 11:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เคยเขียนประมาณนี้ไว้ในไทยโพมสักสามสี่ปีมาแล้วกระมัง คะ แต่วันนี้ยังไม่มีเวลาค้นมาฝาก จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 20 ก.พ. 50 22:41:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดีจังเลยค่ะ คุณคมเย็น ได้เห็นตัวอย่างแบบนี้ ว่างๆจะลองเขียนบ้าง ขอบคุณคะ จากคุณ : treehouse - [ 21 ก.พ. 50 08:42:46 ]