ความคิดเห็นที่ 1 "ข้ามิรู้..เพลา ยามนี้ยามใด ข้ามิหมายรู้ เพียงแต่รู้สึกได้ว่า เหลือน้อยสำหรับข้ายิ่งนัก" พระเอกเริ่มบท "3 คืนผ่านผัน รักกันสุขล้น ท่านมิเพียงพอใจหรือ" นางเอกเอ่ยโดยที่ยังแนบหน้ากับแขนตนเอง "ใยข้าปรารถนาตัวเจ้ายิ่งนัก แม้ในยามที่กายข้า เหนื่อยล้าเต็มทน" "ท่านหมาย จะสำลักสุขนี้ให้ตายไป ในครานี้เช่นนั้น ฤ" นางเอกส่งตาเย้า "หากเจ้าสุขล้นเช่นข้า ข้าก็ยินดี" พระเอกยกหัวขึ้นมองหน้าตอบจริงจัง นางเอกหลบตา "มิอาจเป็นไปได้.. ท่านยังต้องกลับออกไป ทั้งท่าน..และตัวข้า.." นางเอกพูดจบพระเอกหนุนหัวลงที่ไหลของนางเอก "ได้โปรด อย่าเอ่ยถึงสิ่งลวง โลกภายนอก ที่ข้ามิอยากออกแต่ต้องเผชิญ ข้ารู้อยู่เต็มอก โปรดตอบตกลงว่าจะมิย้ำ" "ข้าเพียง..." ยังไม่ทันที่นางเอกจะพูดอะไรต่อพระเอกก็เอ่ย "ข้ารู้ ยอดรัก เจ้ามิได้หมายให้ข้าขัดเคืองคำพูดเจ้าแม้แต่น้อย แต่ข้าอยากบอกเจ้าว่า บัดนี้ข้ามีโลกความจริงแห่งตัวข้า อยู่เพียงในโรงนาร้างแห่งนี้ มีเพียงเจ้าที่เป็นตัวตนจริงแห่งชีวิตข้า ยามนี้ สุขล้นเกินบรรยาย เมื่อถึงเวลาที่ข้า ต้องร้างลาที่นี้ไป แยกจากยอดดวงใจ ข้าเหมือนจำต้องไปอยู่ในโลกลวง ที่ ๆ ข้ามิเคยต้องการ ทำในสิ่งที่มิได้มีสุขใดแท้จริงดังเช่นยามได้อยู่กับเจ้า.. หดหู่ใจยิ่งนัก" พระเอกพูดบทสายตามองเหม่อไร้จุดหมาย "ยอดดวงใจข้า ข้าอยู่ในดวงใจท่านเสมอ หากท่านเห็นข้าเป็นความจริง ข้าก็เป็นความจริงที่ท่านรู้สึก สัมผัสนึกถึง ได้ตลอดเวลา จนหาไม่" เธอพูดพร้อมหันหน้าไปทางพระเอก ยกมือลูบที่แก้มช้า ๆ พระเอกจับมือที่ลูบแก้มอยู่ไปหอม แล้วกล่าว "ดังว่า..เป็นเพราะข้ารักเจ้ายิ่งนัก จนอยากเคียงใกล้ทุกโมงยาม" แล้วหันสบตานางเอก "ท่านติดใจตัวข้ากระนั้นสิ" นางเอกเย้ายิ้มเล็ก ๆ "ติดใจเช่นนนั้น ฤ ..หากข้าตอบว่าใช่ ก็มิต่างกับการแสดงว่าข้าเพียงหลงไหลกายเจ้า หากตอบว่าไม่ ก็คงหมายได้ว่าเจ้าทำมาสูญเปล่า แม้นหากคาดคั้นให้ข้าตอบ ข้าคงต้องบอกเจ้าว่า มิใช่หลงไหล แต่มากด้วยปราถนา หากติดใจคงเพราะมิเคยได้รับความรู้สึก รักล้น จนมากกว่าวาจาที่จะเอ่ยออกมา มิเคยได้สัมผัสความสุขแห่งรสรักเจ้าที่สุขกว่าความสุขใดที่ได้เจอ ทุกอณูแห่งสัมผัสเจ้าเต็มไปด้วยความรู้สึกแห่งรักที่ข้ามิเคยพบพานและ อาจจะหาพานพบไม่อีกแล้วชั่วชีวิต" พระเอกพูดจบก้มลงจุมพิตนางเอกเบา ๆ "ข้าเองก็มิหมาย ให้ท่านต้องผิดหวัง แต่จำต้องบอกท่านว่า นี่เพลาใกล้รุ่งแล้ว ข้าจำต้องกลับไปหาครอบครัวข้า" นางเองหยุดนิ่งตาเหม่อลอยครู่หนึ่ง "ข้าจากมา 3 วันนั้นนานนักแล้ว ท่านก็ยังมีห่วงอยู่ทางนั้น ขอท่านจงเชื่อมั่นรักข้าแล้วลากัน" นางเอกพูดจบพระเอกจ้องหน้านางเอกนิ่ง "ข้าตามหาตัวเจ้ามานานนัก แต่ความรักมักทำให้ฉงน ได้เห็นเจ้ากอดเจ้าเป็นตัวตน แต่ฟ้าดลให้เราต้องแยกกัน อันรักแท้ ข้าเคยเกรงแต่ว่าจะหาพบไม่ แต่ไม่เคยคิดเตรียมใจว่าต้องพราก.." พระเอกถูกนางเอกใช้นิ้วมือปิดที่ปากเบา ๆ ตามบท "..มิได้จากกันตลอดกาล หากวันหนึ่งซึ่งท่านอยู่ แม้นที่ไหนหรือที่ใด หากวันนั้นท่านต้องการตัวข้าคงเดิม เมื่อข้าพร้อม ข้าจะตามหาท่านเอง" นางเอกถอนมือออก แลัวยิ้มให้ด้วยดวงตาอ่อนโยน "รอวันกระนั้น ฤ ใครเลยจะได้ล่วงรู้ ว่าวันนี้ย่ำรุ่งหรือพรุ่งนี้ ชีวีข้าจะหาไม่ด้วยคมดาบใด แม้นมิอยากคิดแต่เป็นได้ หาใช่เพียงข้า แม้กระทั่งเจ้าเองเล่ายอดชีวา ก็มิอาจรู้ว่าชีวาจะลาจากโลกไปเมื่อใด แล้วผู้อยู่นั้นเล่าจะต้องเฝ้าทุกข์ตรมสักเพียงไหน แทนที่ยามยังอยู่จะมีสุข กลับต้องทุกข์รอจิตหวั่นไหว โชคชะตาช่างเล่นตลกเสียนี่กระไร ..หรือฟ้าอยากพิสูจน์สิ่งใดจากใจข้าอีก!" พระเอกเสียงดังขึ้นในประโยคสุดท้าย "ท่านโปรดอย่ากล่าวคำที่ฟังทรมาน เมื่อวันวานที่ผ่านเป็นเช่นไร วันพรุ่งนี้หากเราสิ้นชีวาไป แต่คงจำสิ่งนั้นไว้ด้วยวิญญาณ.. ข้ารักท่าน ท่านรู้อยู่มากเพียงใด โปรดรักษาจิตใจให้มั่นคง หากแม้นฟ้าพิสูจน์รักจากสองคน วันหนึ่งฟ้าคงรู้ผลเป็นเช่นไร... ข้าเองก็จะขอให้คำมั่น ไว้กับท่านยอดดวงใจ แม้นชาตินี้หากตัวข้าทำมิได้ เกิดชาติใหม่ข้าจะรอขอแก้ตัว" กล่าวถึงตอนนี้นางเอกน้ำตาไหล พระเอกใช้มือเช็ดน้ำตาให้ช้า ๆ "ขออภัยต่อวาจาเห็นแก่ตัวจากตัวข้า เพียงเพราะรักและต้องการเจ้านักยอดชีวา ข้าจะขอรักษาไว้เช่นกัน.. และข้านี้จะตั้งมั่นความรู้สึก เป็นกำลังสรรสร้างให้ข้านั้น อดทนอยู่รักเจ้าอยู่เพื่อรอวัน ที่สองเรานั้นได้กลับมาคู่เคียง" พระเอกก้มลงจุมพิตอีกครั้งแล้วหยุดไว้อย่างนั้น จนไฟบนเวทีหรี่ลงจนเกือบมืด "คัต" เสียงมาจากด้านล่างหน้าเวที ทีมงานทุกคนปรบมือ ไฟสว่างขึ้นอีกครั้ง เพราะเอกกับนางเอกยังนอนกันอยู่ที่เดิมทั้งคู่สบตากันอยู่ น้ำตาอาบแก้มทั้งสอง แล้วพระเอกก็ลุกขึ้นเช็ดน้ำตาเดินเข้าเวทีไป เสียงพึมพำชื่นชมกับผลงานเทกเดียวจบ.. หลังจากนั้น ทุกคนมายืนอยู่หลังจอมอนิเตอร์เล็ก ๆ ของกองถ่ายเพื่อดูผลงานเมื่อครู่ นางเอกเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ตามมายืนดูอยู่ด้านหลังเงียบ ๆ ทุกคนต่างจ้องดูในมอนิเตอร์อย่างพอใจผลงาน "ได้อารมณ์มาก มืออาชีพจริง ๆ " ผู้กำกับกองถ่าย เอ่ยขึ้น แต่ตายังจ้องมอนิเตอร์อยู่เช่นเดิม.... ด้านหลังสุดของทีมงานทุกคนที่ยืนดูจอมอนิเตอร์อยู่นั้น พระเอกกับนางเอก แอบยืนกุมมือกันอยู่ นางเอกยังคงตาแดง ๆ พระเอกละสายตาจากจอแล้วปล่อยมือนางเอกแล้วเดินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไม่บอกกล่าว หลังจากนั้นเขาตรงไปที่ประตูทางออกโรงละครโดยไม่ได้มีใครสนใจหรือหันมามอง มีเพียงนางเอกเท่านั้นที่เฝ้ามองเค้าอยู่ เธอจึงรีบเดินตามไปที่ทางออก เพราะเอกเปิดประตูออกไป เขาได้ยินเสียงนางเอกเปิดประตูเดินตามออกมาจึงหยุดเดิน นางเอกเห็นดังนั้นก็หยุดอยู่เบื้องหลังเขา พระเอกพูดขึ้นโดยมิได้หันกลับมามอง "ใครช่างเขียนบทละครเรื่องนี้นะ.." ทั้งคู่ต่างเงียบ "เอ่อ...พี่อาจจะพาครอบครัวไปอยู่ที่อื่น 2-3 ปี แล้วอาจกลับมาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่พี่ที่นี่... " เขายังคงยืนนิ่งไม่หันหลังมา "แล้วละครเรื่องนี้ละคะ"เธอยืนพูดมองด้านหลังของเขา "พี่จะโทรคุยกับผู้กำกับอีกที คิดว่าคงถอนตัว...หวังว่าคงมีโอกาสได้ร่วมงานกันอีกนะ" เขาตอบ นางเอกยืนก้มหน้านิ่งเงียบเขาจึงเอ่ยขึ้นอีก "พี่ไปละนะ..ดูแลตัวเองด้วย" แล้วเขาก็ก้าวเดินไปโดยยังมิได้หันหน้ามา นางเอกมองตามแผ่นหลังที่กำลังเดินห่างออกไปแล้วพูดตามหลังเขาไปว่า "น้องจะรอค่ะ.." คำพูดนั้นทำให้เขาหยุดชะงัก ครู่หนึ่งแล้วเขาก็ก้าวเดินต่อไป นางเอกมองตามจนลับหลัง เธอจึงก้มหน้าเดินอ้อยอิ่งกลับมาผลักประตูเข้ามาในโรงละคร แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ส่งสัญญาณว่ามีข้อความเข้า มันฟ้องว่าผู้ที่ส่งข้อความมาคือพระเอกคนนั้น เธอเปิดอ่านข้อความ ข้อความถูกส่งมาว่า "-อดทนอยู่รักเจ้าอยู่เพื่อรอวัน ที่สองเรานั้นได้กลับมาคู่เคียง-" เธอเงยหน้าจากข้อความ ยิ้มทั้งน้ำตา จากคุณ : Untrue - [ 17 ก.พ. 50 12:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาเหมือนกันเหรอตัวเอง... จากคุณ : ลูกชิ้นปลาเด้ง - [ 17 ก.พ. 50 20:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป แหะๆ จากคุณ : Untrue - [ 17 ก.พ. 50 21:54:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทีนี้ เจ้าครอบครัวเนี่ย มาแต่ใด จากคุณ : scottie - [ 18 ก.พ. 50 11:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งงครับ แหะๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ก.พ. 50 14:31:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณพีทงงตรงไหนครับ ถ้าผ่านมาแจงทีครับ ผมจะได้เอาไปปรับปรุง แสดงว่าผมยังเขียนไม่ค่อยดี ขอบคุณครับ จากคุณ : Untrue - [ 19 ก.พ. 50 18:28:32 ]