ความคิดเห็นที่ 1 โน้ตเชื่อว่าหลายคนอาจจะสงสัยว่าหน้าที่หลักๆของพีอาร์คือทำงานติดต่อกับสื่อ รวมทั้งหน่วยงานต่างๆที่เกี่ยวข้องกับโปรเจ็คของเรา แล้วแบบนี้ เราวัดผลสำเร็จของงานที่ตรงไหนล่ะในเมื่อทุกอย่างมันดูเป็นนามธรรมมากๆ ถ้าเป็นมาร์เก็ตติ้งหรือเซลล์ เรายังสามารถวัดกันได้ชัดเจนจากยอดขาย แต่พีอาร์ล่ะ ดูที่ตรงไหน คำตอบอยู่ในตัวของมันเองแล้วค่ะ เพราะจริงๆแล้ว จุดประสงค์พื้นฐานอย่างหนึ่งของพีอาร์ ก็คือการได้ลงข่าว ใช้พื้นที่ในหน้าของสื่อ เช่น โทรทัศน์ นิตยสาร และหนังสือพิมพ์ โดยที่เราไม่ต้องเสียเงินซื้อเหมือนอย่างโฆษณา ดังนั้น วิธีการวัดค่าวามสำเร็จของพีอาร์อย่างง่ายๆที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน ก็คือการวัดพื้นที่ข่าวของเราทั้งหมดในทุกสื่อที่ลงข่าวเกี่ยวกับเราแล้วนำมาคิดคำนวณเป็นเงินค่ะ การทำเช่นนี้จะเป็นการทำให้ทราบว่า เราสามารถทำให้บริษัทของเราแบรนด์ของเราปรากฏอยู่บนสื่อต่างๆโดยที่เราไม่ได้เสียเงินซื้อพื้นที่มากแค่ไหน ซึ่งมักจะวัดกันเป็นรายเดือน แล้วนำมาดูกันทั้งปีอีกทีหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่น สมมติว่าอัตราการลงโฆษณาในนิตยสารวัยรุ่นเล่มหนึ่งคิดเป็นเงิน 50,000 บาท เมื่อโน้ตจัดการประกวดแผนการตลาดให้แก่น้องๆที่กำลังศึกษาอยู่ระดับปริญญาตรี โน้ตมองเห็นแล้วว่าตรงกับ target ของนิตยสารเล่มนี้ โน้ตก็อาจจะโทรไปคุย ไปขายงานให้นิตยสารฟังว่านี่นะ โน้ตเพิ่งทำกิจกรรมนี้มา น่าสนใจมากเลย น่าจะเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่น้องๆคนอื่นที่กำลังศึกษาอยู่ ฯลฯ ถ้านิตยสารฟังแล้ว อืม โอเค ใช้ได้ ก็อาจจะมีการนัดกันถ่ายทำ scoop สัมภาษณ์น้องๆ ถ่ายภาพไปลง ซึ่งสมมติว่านิตยสารใจดี ลงสัมภาษณ์ให้เต็มๆ 3 หน้า โดยมีการพูดถึงชื่อของบริษัทออกมา ตรงนี้ก็เท่ากับแผนกของโน้ตสามารถทำให้เราได้ลงพื้นที่ในสื่อโดยไม่ต้องเสียเงินซื้อเป็นมูลค่าถึง 150,000 บาท (บริษัทโน้ตยังยึดค่าตาม advertising value จะไม่มีการคูณ 3 เพื่อเป็น PR value เหมือนกับหลายๆที่ ซึ่งเหตุผลของการคูณ 3 เนื่องจากตามหลักแล้ว credibility ของข่าวพีอาร์ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่ได้เสียเงินซื้อ เป็นการเขียนด้วยมุมมองของนักข่าวที่พีอาร์คอนโทรลสารที่จะออกมาไม่ได้ จะเหนือกว่าโฆษณาที่เราสามารถควบคุมได้ทุกอย่าง) ส่วนถ้าข่าวของเราลงในนิตยสารแต่ไม่เต็มหน้า เราก็จะใช้วิธีวัดพื้นที่ ดูเป็นเปอร์เซ็นต์จากส่วนที่เราได้ลง เช่น หน้าข่าวสังคม มีลงทั้งหมด 6 ข่าวแบ่งส่วนกันลง อันนี้เราอาจจับราคาโฆษณาหนึ่งหน้าหาร 6 เป็นค่าที่เราได้เลยก็ได้ แต่สำหรับหนังสือพิมพ์จะยากกว่านิดหน่อย เพราะถ้าไม่ได้ลง full page (ซึ่งโอกาสได้ลงยากมากๆๆๆๆ) เราจะต้องวัดพื้นที่เป็นคอลัมน์นิ้ว ซึ่งตรงนี้จะมีตารางตายตัวอยู่แล้ว เปิดตารางมา จะบอกเลยว่า หนังสือพิมพ์ฉบับไหน ราคา full page พื้นที่สีเท่าไหร่ ขาวดำเท่าไหร่ ถ้าวัดจากคอลัมน์นิ้ว พื้นที่สีเท่าไหร่ ขาวดำเท่าไหร่ (คอลัมน์นิ้ว หมายถึงการวัดความกว้างกับความยาวของข่าวของเรา แล้วจับมาคูณกันเหมือนการคำนวณหาพื้นที่สี่เหลี่ยมธรรมดาๆนี่ล่ะค่ะ แล้วค่อยนำไปเทียบกับตารางที่จะบอกว่าคอลัมน์นิ้วหนึ่งราคาเท่าไหร่) เรื่องข่าวนี่ บริษัทโน้ตจ้างบริษัทที่รับทำ PR monitoring report จากข้างนอกมาช่วย โดยที่เราจะได้รับ daily report ทุกวัน และทุกเดือนก็จะมีการส่ง report เป็นเล่มและแผ่นซีดีมาให้ตรวจสอบดูว่าถูกต้องหรือไม่ เพราะถ้าข่าวไหนหลุดไปมันจะยังตามกันได้ทัน ถ้านานไปแล้ว database อาจจะหาย ตามไม่เจอแล้วก็ได้ เรื่อง monitoring report เป็นอะไรที่ปวดหัวสุดๆ และต้องสู้รบปรบมือกับบริษัทที่เก็บข่าวให้เราเป็นประจำเพราะมานั่งดูๆแล้วมักจะ เฮ้ย ข่าวหลุดอีกแล้ว เพราะบางทีเรารู้นี่ว่าเวลาเราจัดงานใครมางานเราบ้าง หรือข่าวที่เฉพาะเจาะจงมากๆ เราส่งให้เล่มไหนบ้าง บางเล่มที่สนิทกันก็อาจจะโทรมาบอกว่าลงให้แล้ววันนี้นะ บางเล่มใจดีมาก ลงให้แล้วคั่นหน้านั้นๆส่งมาให้ด้วย หรือบางทีเราก็ยืนอ่านเอง เปิดเจอข่าวเอง แต่บริษัทที่เก็บข่าวตกข่าวของเราไป ก็ต้องคอยโทรบอกว่าวันนี้ข่าวเราลงนะ เล่มนี้ หน้านี้ ช่วยไปค้นให้ใหม่ด้วย เรื่องการตกข่าวบางทีพูดยากเนื่องจากเราจะเป็นคนรู้ดีที่สุดว่าข่าวไหนของเรา ข่าวไหนไม่ใช่ แต่คนอื่นๆอาจไม่รู้ เพราะบางข่าวพูดถึงสินค้าในไลน์ของเราที่ไม่ได้ใช้ชื่อ category นั้นๆออกมา บอกแต่ชื่อรุ่น ซึ่งเรามองปุ๊บรู้เลย นี่ข่าวเรา เรื่องนี้ทำให้ต้องคอยบรีฟกันใหม่บ่อยๆเหมือนกัน และถ้าส่งข่าวไหนออกไปในช่วงนั้น เพื่อป้องกันการพลาด ควรโทรไปบอกทางคนที่เก็บข่าว และอีเมลภาพข่าวและเนื้อหาที่เราเพิ่งส่งออกไปให้ด้วยเพื่อความชัวร์ ดังนั้น หลังจากทำงานเครียดๆ อยากพักผ่อนบ้าง พีอาร์ก็มักจะเปิดนิตยสาร หนังสือพิมพ์หน้าที่เราเพิ่งส่งข่าวดูเหมือนกัน เผื่อว่าจะเจอข่าวไหนของเราที่ตกหล่นไปบ้าง ยิ่งในนิตยสารโอกาสที่ข่าวจะหลุดเยอะมาก เนื่องจากบางครั้งสินค้าที่ลงไม่ได้ลงในรูปของหีบห่อ บางทีอาจถูกแกะเป็นชิ้นๆมาลง มาเป็นผงๆ หรือมาเป็นหยดๆบ้าง ใครที่อ่านนิตยสารเป็นประจำคงนึกออก หน้าที่มีภาพเยอะๆ แล้วมีตัวเลข 1 2 3 ให้ลงไปดูข่าวล่างเอาว่า 1 คือของอะไร 2 คือของอะไร 3 คือของอะไร ประมาณนั้น จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 17 ก.พ. 50 15:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นอกจากคอยดูไม่ให้ข่าวตกหล่น เราก็ต้องมาดูว่า report ถูกต้องหรือไม่ บวกยอดรวมถูกไหม แล้วก็เอามาเก็บเป็น data โดยในบริษัทโน้ตจะแยกเก็บเป็นข่าว corporate และข่าวของแบรนด์ต่างๆ และเก็บข่าวของคู่แข่งในธุรกิจเดียวกัน แยก corporate และแบรนด์ด้วย ซึ่ง เป็นตัวเลขที่เยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ในส่วนของ corporate ยังไม่ค่อยลำบากเท่าไหร่ เพราะคู่แข่งนับกันเป็นบริษัท มีไม่ค่อยเยอะ แต่ในส่วนของแบรนด์ คู่แข่งของแบรนด์เดียวของเรา อาจจะมีเป็นสิบๆแบรนด์ในท้องตลาดก็ได้ เราก็ต้องเก็บข้อมูลของเขาทั้งหมด แล้วนำมาใส่ในตารางของเรา แยกทีละแบรนด์ ทำแบบนี้เป็นประจำทุกเดือน คิดดูสิคะ บริษัทโน้ตมีสินค้าแยกเป็น 4 categories โดยที่แต่ละ category ยังแบ่งสินค้าในนั้นออกเป็นหลายแบรนด์ แต่ละแบรนด์ก็มีลักษณะเฉพาะที่มีคู่แข่งเฉพาะตัว ดังนั้น แต่ละเดือนกว่าจะลงตัวเลข coverage ของเรากับคู่แข่งครบก็มึนๆตาลายเหมือนกัน (ความจริงการตรวจ report และใส่ตัวเลขนี้ พี่ในแผนกโน้ตจะเป็นคนทำ แต่โน้ตจะต้องเอาตัวเลขดิบเหล่านี้มาย่อย แล้วทำกราฟของเราเปรียบเทียบกับคู่แข่งให้เจ้านายพรีเซนท์ MD ทุกเดือนอีกที) นี่แหละค่ะ เราถึงต้องตาลาย มึนกันบ่อยๆ เมื่อถึงเวลาที่เจ้านายจะต้องพรีเซนท์ทุกเดือน เพราะบางทีข่าวหายไปแล้วเราต้องการเพิ่ม แต่จะให้รอให้บริษัทที่เก็บข่าวทำแล้วส่งมาให้ใหม่ไม่ทันแน่ ก็ต้องนั่งวัดพื้นที่ คำนวณเอง เติมเองใหม่หมด ไม่ยากแต่ยุ่งและตาลายดีแท้ๆ.. ความยุ่งยากในเรื่องของตัวเลขยังไม่หมดลงเพียงเท่านั้น ที่อื่นเป็นยังไงโน้ตไม่รู้ แต่ของโน้ต เราต้องหักภาษี ณ ที่จ่ายเองด้วย ในส่วนของพีอาร์ เรามักจะมีกิจกรรมที่ต้องจ้างช่างฝีมือค่อนข้างบ่อย เช่น การแต่งหน้า ทำผม ค่าจ้างน้อง temp มาช่วยงาน ฯลฯ โน้ตทำไม่เป็นก็มาทำเป็นที่นี่แหละ ว่าการหักภาษี ณ ที่จ่ายเขาทำกันยังไง เพราะเวลาพีอาร์ไปคุมงาน เช่น การถ่ายภาพ การเป็นสปอนเซอร์งานนั้นงานนี้ แล้วมีคนมาช่วย ถ้าเงินมันไม่เยอะมาก เรามักจะต้องจ่ายเงินสดหลังจากงานสิ้นสุดลงในวันนั้นเลย โดยต้องให้เขาเตรียมสำเนาบัตรประชาชนมาพร้อม เราก็เตรียมในเสร็จรับเงินมาให้เซ็น พร้อมเขียนใบหักภาษี ณ ที่จ่ายกันตรงนั้น เรียกได้ว่า วิ่งวุ่นๆดูงานอยู่แค่ไหน เสร็จงานต้องดูแลเอกสารเรื่องการจ่ายเงินไว้ให้ครบ กระเด็นไม่ได้ ไม่งั้นเบิกเงินคืนไม่ได้คนที่ควักเนื้อจ่ายก็คือเรา (หรือพูดอีกที ก็เจ้านายของโน้ตนั่นแหละ ควักเงินจ่ายไปก่อนทุกที ซึ่งความจริงเราควรเบิก floating advance เอาไว้ แต่ไม่เคยมีเวลาเตรียมการล่วงหน้าเพราะมือยุ่งตลอดเวลา แค่จะเบิก expense คืนยังสะสมยอดกันอยู่นานเลยค่ะ - -‘’’ ไม่ดีเลย) นอกจากจ่ายเงินสด ถ้าเราจะเข้าสู่ระบบวางบิลของบริษัทก็เหมือนกัน ต้องมีการเปิด DED (หรือใบ PO Purchase Order ซึ่งระบุจำนวนเงินและ vendor ให้เรียบร้อย) ซึ่งความจริงแล้ว division อื่นๆในบริษัทจะมีคนจัดการให้ เนื่องจากต้องเปิดให้กับเซลล์หรือมาร์เก็ตติ้งอยู่แล้ว แต่กับฝ่ายพีอาร์ของโน้ต ด้วยความที่เราก็ทำงานกันอยู่แค่ไม่กี่คน ดังนั้น เราก็ต้องเปิดกันเอง ดูแลควบคุมค่าใช้จ่ายกันเอง ซึ่งเป็นอะไรที่ยุ่งยากใช้ได้ supplier ก็มีหลายแบบ ทำงานกันไปปวดหัวไป โน้ตคงไม่พูดถึงในส่วนของการจัดอีเวนท์ในแต่ละครั้งนะคะ แต่โน้ตบอกได้เลยว่า ทุกครั้งที่จัดงาน พีอาร์จะมี budget ก้อนเดียวที่ต้องมานั่ง manage เองว่าจะใช้ทำอะไรได้มากแค่ไหนให้ effective ที่สุด หลายครั้งที่ไอเดียดีๆก็เกิดขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่างไม่ได้เพราะงบประมาณไม่พอค่ะ น่าเศร้ามากๆ ((จบตอนที่ 4 ค่ะ)) จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 17 ก.พ. 50 15:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นยังไงบ้างคะ อ่านมา 4 ตอนแล้ว หลายคนคงพอจะเข้าใจความยากลำบากของชีวิตสาวพีอาร์กันแล้ว โน้ตว่าคงเป็นอย่างที่หลายคนบอกค่ะ ว่างานพีอาร์ เป็นงานที่สอนให้เราทำได้ทุกอย่าง everything I can do และมันจะกลายเป็นทักษะติดตัวถ้าเราพยายามมองในแง่บวกว่ามันท้าทายและพยายามเอาชนะ แทนที่จะท้อถอยกับมัน ซึ่งโน้ตก็หวังว่าตัวเองจะยังตั้งใจทำงานและพัฒนาควาสามารถของตัวเองให้ดียิ่งขึ้นกว่านี้ คุณ Bangkokian คะ อิอิ จริงด้วยเนอะ ^^ แต่รู้สึกว่าการรับน้องเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วนานมากๆเลยค่ะ อิอิ คุณ namtanzay ใช่เลยค่ะ งือ... อย่างเมื่อวานว่าจะกลับไวหน่อย ปรากฏว่ามีแบรนด์ในบริษัทอยากทำพีอาร์ด่วนมาก (จัดงานวันสิ้นเดือน) และยกทีมมาขอคำปรึกษา เลยนั่งประชุมกันไปอีกสามชั่วโมง ทุ่มนึงกว่าจะเสร็จได้ออกมาแพ็คข่าวส่ง กว่าจะปั๊มซีดีเสร็จก็เกือบ 5 ทุ่มเข้าไปแล้ว แง... เมร์จ๋า แต๊งกิ้วจ้าที่เข้าใจ แต่มันก็ท้าทายและแปลกๆดีนะ ถ้าเราพยายามสนุกไปกับมัน (โน้ตว่าโน้ตเริ่มเหนื่อยจนเลยจุดเหนื่อย จนกลายเป็นไฮเปอร์แล้วหละ) คุณ scottie ยินดีมากค่ะ :) และหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนติดตามผลงานต่อไปนะคะ :) คุณส้ม อิอิ แต๊งกิ้วค่า แต่คงไม่ถึงกับรวมเล่มหรอกมั้งคะโน้ตว่า... ลูกพี่ แน่นอน เราต้องสู้ ขอบคุณลูกพี่ที่คอยรับฟังและให้กำลังใจมาตลอดจ้า เฟิร์นจ๋า ฮ่าๆๆๆ เออ ใช่ๆ ทำงานหนักแทบตาย พอเงินเดือนเข้าทุกเดือนก็ลืม อิอิ พี่จริง ฮี่ๆๆๆ โน้ตก็ว่างั้นแหละ... แถมนะ เพื่อนก็เคยแซวว่าทำงานยุ่งมากแบบนี้ สมมติถ้าแต่งงานไประวังสามีไปมีเมียน้อยนะ โน้ตบอกเลยว่า เออ... ชั้นคิดว่าชั้นคงไม่รู้หรอกถ้าเค้าไม่ทำให้จับได้ เพราะชั้นคงไม่มีเวลาเช็คหรอก ฮา... คุณ TSURUGI ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ :) น้อง แมวเหมียวสีขาว ขอบคุณค่า :) พี่ชมพู่ อิอิ นั่นดิ ฟังดูน่ากลัวเนอะ ^^ มู๋เตย ฮ่าๆๆๆๆ แต๊งจ้า แต่จิตใต้สำนึกพี่คงบ้างานน่ะพี่ว่า แค่คิดว่าจะให้อยู่เฉยๆก็ไม่ไหวแล้วอ่ะ แม้บางทีพี่ก็อยากพักเหมือนกัน แล้วพบกันใหม่ตอนที่ 5 นะคะ ^^ ลิงก์ตอนแรก เป็น PR ใครว่าสบาย.... เกริ่นนำและตอนที่ 1. รู้จักกันด้วย label http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5087786/W5087786.html ตอนที่2. พีอาร์กับปาร์ตี้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5100917/W5100917.html#20 ตอนที่ 3 ความอดทน คุณสมบัติคู่อาชีพของสาวพีอาร์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5121836/W5121836.html#16 จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 17 ก.พ. 50 15:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พีอาี์ร์นี่ต้องทำได้ทุกอย่างจริง ๆ อ่านแล้วคิดถึงตัวเอง ตอนมัธยมหนีวิชาคณิตสุดฤทธิ์ แต่ที่สุดแล้วก็ต้อ'วุ่นวายอยู่กับมันจนได้สิน่า ตรุษจีนนี้ ขอให้ได้ซองแดงเยอะ ๆ นะคะ :) แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 50 17:04:40 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ก.พ. 50 17:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยกนิ้วให้เลยนะโน้ต ถึงขั้นวัดข่าวเป็นเเปอร์เซ็นต์เนี่ยสุดยอดของความละเอียดจริงๆ ได้ความรู้ถึงวิธีการพีอาร์เยอะเลยนะเนี่ย เดี๋ยวจะแอบเอาไปใช้บ้าง จากคุณ : เม-ดา - [ 17 ก.พ. 50 18:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โห อย่างงี้แล้วจะตามข่าวกันครบเหรอคะ ทั้งหนังสือพิมพ์ นิตยสารรายสัปดาห์ รายปักษ์ รายเดือน เยอะแยะมากมาย จากคุณ : TSURUGI - [ 17 ก.พ. 50 19:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โห...นับถือในการทำงานจริงๆ เลยค่ะ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 17 ก.พ. 50 21:59:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ เรื่องตัวเลขนี่ขอยอมแพ้ จากคุณ : waidhaya - [ 17 ก.พ. 50 22:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แค่อ่านก็มึคนแล้วอะ จากคุณ : scottie - [ 18 ก.พ. 50 13:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ชอบตัวเลข แต่ก็หลีกไม่พ้นเหมือน โชคดีปีหมูทอง รับอั่งเปาเยอะๆนะน้องสาว จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 18 ก.พ. 50 16:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มึนด้วย จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ก.พ. 50 22:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอให้ได้รับอั่งเปาเยอะๆ เช่นเดียวกันค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 19 ก.พ. 50 01:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มึนตามอีกคน ขนาดเวลาพักจากทำงานเครียดๆยังต้องอ่านนิตยสารตามข่าวอีก โน๊ตสู้ๆ จากคุณ : จริง - [ 19 ก.พ. 50 01:28:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 -_ _ _ _-" จบPR มาค่ะ แต่ไม่เคยอยากจะทำงานตามสายที่เรียนเลย เหอๆ (ละจาเรียนทำมายยยย) จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 20 ก.พ. 50 13:06:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สารภาพว่าอ่านตอนนี้ไม่ค่อยเข้าใจ อาจเพราะไม่ค่อยถูกกับตัวเลข (แต่ถ้าเป็นตัวเลขที่อยู่บนธนบัตรจะชอบมาก เลขยิ่งเยอะยิ่งชอบ...หุหุ) ตรุษจีนปีนี้รันทดหนัก แตะเอีย + อั่งเปา ไม่ได้สักอย่าง เฮ้อ...เซ็ง !!! จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 20 ก.พ. 50 21:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ได้สาระเต็มกบาลจริง ๆ ครับ สนใจเสนอรวมเล่มมั้ย ลองคุยกันได้นะคับที่ b_lek2000@hotmail.com ขอบพระคุณยิ่งครับ จากคุณ : - - [ 23 ก.พ. 50 17:37:26 A:125.26.234.10 X: TicketID:124970 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ 5 ตัวเล็กลง เมื่อเป็นพีอาร์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5169442/W5169442.html จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 24 ก.พ. 50 23:35:03 ]