ความคิดเห็นที่ 1 หน้าที่สิบ : เส้นทางลับแห่งดวงดาว ถึงผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ ไนส์ ดาร์ลาคุ / กระถิน พฤกษานนท์ กาแรน ดรากลันส์ / ราน่า ดรากลันส์ ขอต้อนรับเข้าสู่ด่านทดสอบสาม ย่อยหนึ่ง ด่านทดสอบสี่ ย่อยหนึ่ง ด่านทดสอบห้า ย่อยหนึ่งและสอง และด่านทดสอบหก ย่อยหนึ่ง เส้นทางลับแห่งดวงดาว ...เงื่อนไขการผ่านด่านทดสอบทั้งหมด... ...คือการเอาชีวิตรอด เดินทางไปให้ถึงสุดขอบแห่งดวงดาว... ...ไม่มีกำหนดเวลา ไม่มีข้อจำกัดในวิธีการหรือเวทมนต์ที่ใช้... ...... ..ขอให้โชคดี.. อนึ่ง ผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ทั้งสี่ถือเป็นสมาชิกในกลุ่มเดียวกัน หากมีผู้ใดในกลุ่มเสียชีวิตในระหว่างการทดสอบ ผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ที่เหลือทั้งหมด จะถูกส่งย้อนกลับไปยังด่านทดสอบด่านที่แล้วอีกครั้ง --------------------------------------------------- “ฮะ ฮะ ฮะ ด่านทดสอบเส้นทางลับแห่งดวงดาวงั้นรึ?” ชายร่างใหญ่หัวเราะแห้งๆ “อลังการดีชะมัดเลยแฮะไอ้ด่านทดสอบลับเนี่ย” พร้อมกับพลิกบัตรประจำตัวสอบเก็บกลับเข้ากระเป๋าเสื้อ ทันทีที่แสงสว่างสีเขียวอ่อนดับหายไป ความมืดมิดก็ย่างกรายเข้าปกคลุมลูกแก้วกลมสีฟ้าใส “เฮ้อ..นี่ถ้าไม่ให้ราน่าสร้างชั้นอากาศขึ้นมาหุ้มเอาไว้ก่อนล่ะก็..” ก่อนจะก้มหน้าทิ้งพื้น ถอดถอนลมหายใจ “..คงได้พากันตายก่อนสอบแหงๆ” ..ด้วยความมืดมิดที่กว้างใหญ่ไพศาล..ด้วยความมืดมิดที่ล้ำลึกสุดจะหยั่ง.. “นั่นสิคะนี่ซัง” สาวน้อยยิ้มแก้มปริ ภูมิใจกับผลลัพธ์ที่ได้ “..แต่หนูไม่อยากเชื่อเลยนะคะ..ว่าการทดสอบรอบนี้จะเล่นพามาถึงสถานที่แบบนี้ได้น่ะ” ..ทุกสิ่งที่ถูกรายล้อม..ก็เหมือนเป็นเพียงลูกปลาตัวน้อยที่แหวกว่ายอยู่ในทะเลแห่งความมืดมิด..และเงียบงัน.. “ก็นะ พี่ก็นึกว่าพวกเราจะไปโพล่ที่ก้นทะเลลึก..” เพราะไม่เห็นใบหน้าของผู้พูด “หรือไม่ก็ยอดเขาสูงเสียดฟ้าที่ไหนซักแห่งเสียอีก” เสียงทุ้มจึงฟังเหมือนดังก้องออกมาจากทุกทิศทาง “..ก็คาดไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าจะต้องถูกเปลี่ยนแรงดันกะทันหัน ..แต่เล่นมาโผล่ในที่แบบนี้โดยให้เวลาปรับแรงดันอากาศแค่สิบนาทีเนี่ย...มันก็เกินไปหน่อยแฮะ” ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดมิด.. ..โรคประจำตัว..ใช่..มันก็แค่โรคประจำตัว.. ..แต่ถ้าหากตั้งสติจ้องมองดูให้ดีแล้ว ก็จะพบกับแสงระยิบจากดวงดาวที่แสนห่างไกลนับล้านดวง ..ใช่แล้ว..มันก็แค่โรคประจำตัว.. แสงระยิบที่มาพร้อมกับเสียงบ่นพึมพำเบาๆของคนเสียสติ ..ใช่ก็แค่โรคประจำตัว..ถึงจะรักษาได้ด้วยการอัดเท้าเข้าที่ท้องอย่างจังก็เถอะ.. “เฮ้ยไนส์! เลิกสติแตกได้แล้วน่า!” กาแรนกล่าวโพล่งขึ้นอย่างหัวเสีย “จะตกอกตกใจอะไรกันหนักหนา ก็บอกแล้วไงว่าการถีบเข้าที่ท้องน่ะเป็นการรักษาแบบกดจุดไง!” พร้อมกับเหวี่ยงท่อนแขนออกไปท่ามกลางความมืดมิด หวังเรียกสติให้สหายหนุ่ม ..กดจุดงั้นเรอะ..ฮึ..กดจุดงั้นสินะ.. วืด... ทว่าท่ามกลางความมืดมิด ก็ยากที่จะเหวี่ยงให้โดนเป้าหมาย “แหม..แหม...มืดแบบนี้ควานหาตัวกันไม่ถูกหรอกนะคะคุณกาแรน” กระถินรีบกล่าวปราม “ดิฉันว่าคุณเลิกเหวี่ยงแขนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะโดนคนอื่นเข้า” “ก็จริง..สงสัยต้องปล่อยให้หายบ้าไปเองแล้วล่ะ” ถึงแม้จะมองไม่เห็น “ฟู่..แสงจากดวงอาทิตย์คงถูกดาวดวงไหนสักดวงบังเข้าซะล่ะมั้ง?” แต่ชายร่างใหญ่ก็รีบทำตามคำบอกของร่างบางแทบจะทันที “งั้นราน่าช่วยจัดการหน่อยสิ ถ้ายังมืดแบบนี้อยู่คงทำอะไรไม่ได้กันพอดี” “รับทราบค่~า นี่ซัง” ราน่าตอบรับเสียงใส ก่อนที่ประกายแสงสีขาวนวลจะสาดส่องไปทั่วบริเวณ เผยให้เห็นธารน้ำแข็งที่ทอดยาวไปจนสุดขอบสายตา “วงแหวนดาวเสาร์?” ทันทีที่ภาพปรากฏชัด กาแรนก็หลุดปากออกมาเบาๆ “วงแหวนของดวงดาวดวงที่หกแห่งระบบสุริยะจักรวาล..ดาวเสาร์” บัดนี้ เบื้องหน้าของเหล่าผู้เข้าสอบทั้งสี่คือลานกว้างที่อัดแน่นไปด้วยก้อนน้ำแข็งและเศษฝุ่นจำนวนมหาศาล ทอดขนานคู่ไปกับดาวดาวกลมใหญ่สีน้ำตาลเหลือง ดาวเคราะห์ดวงกลมใหญ่ที่ปรากฏวงเส้นสีน้ำตาลเหลืองหลายสิบวง ไหลขดสวนทางกันราวกับมีชีวิต “หว๋า..นี่พวกเรายืนอยู่บนธารน้ำแข็งหรือคะเนี่ย? มิน่าล่ะหนาวน่าดูเลย..” สาวน้อยโอดครวญ ก่อนจะตวัดมือร่ายวงเวทมนต์สีแดงฉาน “..หนูจุดไฟเพิ่มความอบอุ่นหน่อยดีกว่า...” แต่ก่อนที่จะได้ร่ายเวทมนต์จนจบ หมับ! “อย่าเชียวนะราน่า!” มือกร้านของชายหนุ่มก็พุ่งเข้าคว้าแขนของสาวน้อย หยุดยั้งการร่ายเวทมนต์ทันที “ก้อนน้ำแข็งพวกนี้มันเกิดจากผลึกของแก๊สไนโตรเจนกับแก๊สมีแทน ถ้าเกิดมีประกายไฟกระทบเข้าล่ะก็ เกิดเรื่องใหญ่แน่ครับ” ก่อนจะชันตัวลุกขึ้น พร้อมกับเก็บบัตรสอบเข้ากระเป๋า “เส้นทางลับแห่งดวงดาวงั้นหรือ? เฮ้อ..คนคิดด่านทดสอบนี่คงสติไม่สมประกอบแหงๆ..” “เฮอะ มีหน้ามาว่าคนอื่นอย่างนั้นจะดีหรือไนส์?” กาแรนแสยะยิ้ม “ตัวเจ้าเองก็พึ่งหายสติแตกไม่ใช่รึไงกัน?” “ชิ!” ไนส์ตอบสวนทันควัน “โดนแบบนั้นใครไม่สติแตกก็เป็นคนบ้าแล้วเฟ้ย!” ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นกุมขมับส่ายหัวอย่างหมดอารมณ์ “ช่างเถอะๆ จะยังไงก็ช่าง..พวกเรามาเริ่มการทดสอบต่อดีกว่า” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ต้องให้ได้อย่างนี้สิไนส์” ชายร่างใหญ่กล่าวพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น “ถ้าเป็นลูกผู้ชายก็ต้องอย่างคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้” ก่อนจะหยุดเสียงหัวเราะ หันมาไต่ถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้ารู้รายละเอียดของด่านทดสอบนี้แล้วใช่ไหม?” “อืม พึ่งได้อ่านเมื่อกี้เลย..เป้าหมายคือสุดขอบแห่งดวงดาวสินะ” “ใช่” “ถ้าอย่างนั้น..ฉันว่าพวกเรากระโดดลงไปที่ผิวของดาวเสาร์เลยดีไหม?” “เฮ้ยๆ นี่เจ้ายังไม่เลิกสติแตกอีกงั้นรึ?” กาแรนโพล่งขึ้นอย่างเสียอารมณ์ “ตามปกติแล้ว ในสถานการณ์แบบนี้ มันต้องวิ่งวนให้ครบรอบวงแหวนดาวเสาร์ไม่ใช่รึไงกัน?” พร้อมกับชี้นิ้วไปยังธารน้ำแข็งเบื้องหน้า “แล้วก็นั่นด้วย การทดสอบแรกของเส้นทางลับแห่งดวงดาวยังไงล่ะ” เมื่อชายหนุ่มหันมองไปตามนิ้วของคู่สนทนา เสียงหวีดหวิวอย่างแผ่วเบาก็ดังเข้ากระทบโสตประสาท.. ฟิ้ว.... ..ถึงแม้จะเป็นเพียงเสียงหวีดหวิวที่แผ่วเบา แต่ก็ดังก้องขึ้นต่อเนื่องกันไม่ขาดสาย เช่นเดียวกับเส้นแสงขนาดเล็กที่พาดผ่านธารน้ำแข็งในเสี้ยววินาที “ฝนดาวตก!?!” ชายหนุ่มอุทาน “ใช่แล้วค่ะไนส์นี่ซัง” หลังจากยืนเงียบอยู่นาน สาวน้อยก็เริ่มออกปาก “การทดสอบแรกต้องเป็นการวิ่งฝ่าดงฝนดาวตกไปแน่ๆค่ะ เพราะถึงจะวิ่งไปทางซ้ายหรือทางขวาของวงแหวนก็มีฝนดาวตกเหมือนกัน” “ต แต่..” “เฮ้ยๆ อย่าพูดอย่างกับมันเป็นเรื่องใหญ่อย่างนั้นสิฟะ” กาแรนกล่าวด้วยความเหนื่อยใจ “กระถินเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว เรื่องที่เจ้าทำลายแผ่นศิลาที่แข็งที่สุดในโลกได้ด้วยมือเปล่าน่ะ ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ไอ้การวิ่งหลบฝนดาวตกก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอกน่า” เนื่องจากสหายหนุ่มยังคงทำตัวไม่สมกับพลังเวทมนต์อันมหาศาลที่เขามีเสียที “ไอ้ที่ยากจริงๆคือระยะทางรอบวงแหวนดาวเสาร์ที่ยาวประมาณ 1,900,000 กิโลเมตรต่างหากล่ะ เพราะถ้าจะวิ่งให้ครบรอบภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง ก็ต้องวิ่งให้เร็วกว่าเสียงประมาณสองพันเท่า...ซึ่งลำพังข้ากับเจ้าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ราน่ากับกระถินนี่สิ จะทำยังไงดี?” ...อาจเป็นเพราะว่าผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องของเวทมนต์เลยก็ได้ ที่ทำให้ผมในตอนนี้รู้สึกหวาดกลัวเวทมนต์จับใจ..ไม่สิ น่าจะเรียกว่ารู้สึกสับสนเสียมากกว่า... “.....” เมื่อได้ฟังคำกล่าวของชายร่างใหญ่ สีหน้าของไนส์ก็เปลี่ยนไปทันที “..วิ่งให้เร็วกว่าเสียงสองพันเท่าเนี่ยนะ..” ทั้งจากไม่อยากเชื่อว่าจอมเวทมนต์จะเก่งกาจได้ถึงเพียงนี้ “..เรื่องแบบนี้มัน..” และทั้งจากไม่อยากเชื่อว่าตนอาจจะเก่งกาจได้ถึงเพียงนี้ “..เป็นไปไม่ได้...” ...เพราะถึงอย่างไรผมจะเป็นหนึ่งในเหล่าจอมเวทมนต์ เหล่าจอมเวทมนต์ที่ทำเรื่องซึ่งไม่มีทางเป็นจริงให้เป็นจริงได้ เหล่าจอมเวทมนต์ที่พูดเรื่องเกินขีดความสามารถของสิ่งมีชีวิตได้ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา... จากคุณ : DarkNine - [ 18 ก.พ. 50 14:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เป็นไปไม่ได้งั้นหรือ?” กาแรนทวนคำ “ข้าก็เข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าเจ้าน่ะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องของเวทมนต์ แต่ข้าขอบอกเลยนะว่าแผ่นศิลาที่เจ้าทำลายด้วยการชกเพียงครั้งเดียว โดยไม่อาศัยเครื่องมือใดๆช่วยน่ะ” ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นเกาหัวระบายอารมณ์ “การกระทำเช่นนั้นเจ้าต้องใช้ปริมาณเวทมนต์มหาศาลในการเพิ่มพลังให้ร่างกาย..มหาศาลพอๆกับปริมาณที่ใช้เพื่อให้สามารถวิ่งได้เร็วเท่าแสงเลยล่ะ” “..เร็วเท่าแสง?..” ...ผมไม่แปลกใจแล้วล่ะครับว่าทำไมถึงมีกลุ่มคนที่ต่อต้านเหล่าจอมเวทมนต์อยู่ด้วย..สำหรับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์เหมือนกัน..แต่กลับมีพลังที่แตกต่างกันถึงเพียงนี้...มันก็ไม่น่าแปลกใจหรอกครับที่จะเกิดความรู้สึกต่อต้านขึ้นมา... “อืม เร็วเท่าแสง” ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของสหายหนุ่ม “แต่ความเร็วระดับนั้นไม่ใช่ว่าใครอยากทำก็ทำได้หรอกนะไนส์ พูดกันตามตรงข้าก็ไม่สามารถเร่งความเร็วให้เท่าแสงได้หรอก” กาแรนก็ลดระดับความไม่พอใจลงแทบจะทันที “เอาเถอะ! สำหรับเรื่องนี้เอาไว้เจ้าเข้าโรงเรียนได้เขาก็สอนเจ้าเองล่ะ” พร้อมกับรีบกล่าวเปลี่ยนหัวข้อเรื่องสนทนา “ข้าว่าตอนนี้พวกเรารีบทำการทดสอบให้มันจบๆไปดีกว่า” ก่อนจะหันไปยกร่างน้องสาวขึ้นมาแบกบนบ่า “ข้าจะแบกราน่าไปเอง เจ้าก็แบกกระถินไปแล้วกัน..แล้วที่เหลือเจ้าก็พยายามตามข้ามาให้ทันก็พอ” “..ได้สิ..” ไนส์รับคำอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะหันไปหาร่างบางที่เดินตรงเข้ามาหาพร้อมทั้งรอยยิ้ม “ว่าไงกระถิน อยากจะให้อุ้มแบบเดิมหรือเปล่าล่ะ?” “อื้อ” ร่างบางพยักหน้าแทนคำตอบ “แล้วก็นะฉันบอกไนส์ไปแล้วไง ว่ากาแรนกับราน่าน่ะเป็นผู้สืบทอดแห่งจอมเวทมนต์อันดับหนึ่งของแผ่นดินใหญ่ รับประกันเลยว่าความสามารถของพวกเขาน่ะเป็นระดับต้นๆของโลก” ก่อนจะเอี้ยวหัวไปกระซิบข้อความที่ข้างหูของชายหนุ่มเบาๆ “แล้วจอมเวทมนต์ที่มีความสามารถระดับเดียวกับกาแรนน่ะ ในโลกนี้มีไม่ถึงสิบคนหรอกนะ ฉะนั้น ถ้าหากนายจะหวาดกลัวจอมเวทมนต์แล้วล่ะก็ ฉันคิดว่านายควรจะหวาดกลัวตัวเองซะมากกว่านะ” “ขอบใจกระถิน รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลยล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มตอบ ขณะก้มตัวลงยกร่างบางขึ้นมาในอ้อมแขน “แต่ถ้าจะปลอบกันแบบนี้ล่ะก็ คราวหลังไม่ต้องก็ได้นะ” “คิก คิก นั่นสินะ” เมื่อไนส์กระชับร่างบางในอ้อมแขนจนมั่นใจว่าจะไม่ร่วงหลุดมือแล้ว ก็หันหน้าไปส่งสัญญาณให้ชายร่างใหญ่ที่ยืนพร้อมอยู่ข้างตัว “จะ..” แต่ทว่าก่อนที่เขาจะได้กล่าวอะไร “เฮ้อ นี่ถ้าราน่าไม่บาดเจ็บล่ะก็ ข้าขอแบกกระถินเองดีกว่าแฮะ” กาแรนก็บ่นพึมพำขึ้นมาเบาๆ ในระดับที่จงใจให้ร่างบางในอ้อมแขนของชายหนุ่มได้ยิน “..ได้อุ้มกับแบบนี้เห็นแล้วชักอิจฉา..” “พูดบ้าอะไรของนายฟะกาแรน?” ไนส์กล่าวพลางขมวดหน้า ถอยตัวออกห่างจากคู่สนทนาร่างใหญ่ “กระถินเป็นผู้ชายนะเฟ้ย! มาอิจฉาอะไรบ้ารึเปล่าฟะ?!?” “ฮะ...ฮะ...” ชายร่างใหญ่หัวเราะตอบแห้งๆ “..ข้าพูดเล่นน่า..พูดเล่น..” “แล้วที่บอกว่าถ้าราน่าไม่บาดเจ็บนี่หมายความว่าไง? นายกะให้น้องสาวตัวเองวิ่งเอางั้นหรือ?” “ก็เออสิ” กาแรนตอบกลับโดยไม่ต้องคิด “ถึงจะเห็นแบบนั้น แต่ราน่าก็เป็นจอมเวทมนต์สายต่อสู้นะ ไม่ใช่จอมเวทมนต์สายพิเศษแบบกระถินสักหน่อย ถ้าไม่ติดที่ว่าบาดเจ็บเสียเลือดมากไปล่ะก็ วิ่งตามข้าทันได้สบายๆอยู่แล้ว” พร้อมกับถอนใจออกมาเสียงดัง “เฮ้อ..ราน่านี่ก็ชอบพ่นเลือดเล่นซะจริง แย่ชะมัด” ปึด! ...นี่ถ้าผมไม่ได้หูฟาดไปเองล่ะก็ ผมว่าผมได้ยินเสียงของเส้นอะไรบางอย่างในตัวผมมันขาดออกจากกันครับ... ฉันว่าแกควรจะสำเหนียกตัวเองหน่อยนะกาแรน! แกเองไม่ใช่หรือฟร่ะที่ให้ราน่าพ่นเลือดใส่ฉันเล่นน่ะ!!! --------------------------------------------------- ท่ามกลางธารน้ำแข็งกว้างใหญ่ที่ทอดยาวไปจนสุดสายตา.. ฟุบ! ฟุบ! ..เหล่าผู้เข้าสอบภายในลูกแก้วกลมสีฟ้าใสพุ่งทะยานไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว จนห่ากระสุนดาวตกที่เป็นอุปสรรคดูเหมือนจะลอยค้างหยุดนิ่งอยู่กับที่ “ไนส์ ข้าจะเร่งความเร็วเป็นสองพันมัคแล้วนะ ยังพอตามทันอยู่ใช่ไหม?” “อือ เร่งความเร็วขึ้นได้เลย” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงแผ่ว “ฉันยังวิ่งตามได้สบายๆ” ก่อนจะเบี่ยงสายตาทิ้งพื้นด้วยสีหน้าลำบากใจ “เฮ้ๆ แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั่นล่ะ?” กาแรนกล่าวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ร่างกายรับพลังงานเวทมนต์ไม่ไหวหรือไง?” “เปล่า..” ไนส์ชะลอเบี่ยงตัวหลบก้อนอุกกาบาตตรงหน้า ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นให้ทันคู่สนทนา “ก็แค่รู้สึกแปลกๆที่ตัวเองทำได้ก็แค่นั้น” “ฮะ อย่างงั้นเองหรอ” ชายร่างใหญ่คลี่ยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เจ้าชินกับความเร็วระดับนี้แล้ว ข้าจะเร่งความเร็วขึ้นอีกหน่อยนะ อย่างน้อยก็อาจกระตุ้นความสามารถเก่าๆของเจ้าออกมาได้บ้าง” ก่อนจะเอี้ยวหน้าหันไปสนทนากับสาวน้อยบนบ่าของตน ราวกับไม่ได้สนใจที่จะฟังคำตอบ “..ราน่า..ร่างกายน้องดีขึ้นมาบ้างรึยัง..?...” “อา..” ชายหนุ่มกล่าวรับคำ ทั้งๆที่รู้ดีว่าคู่สนทนาไม่ได้รับฟังแล้ว “..รู้สึกโกรธตัวเองที่คุ้นเคยและชินชากับพลังเวทมนต์ที่ตัวเองเคยหวาดกลัวได้อย่างรวดเร็ว..รู้สึกสงสารตัวเองที่มีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเพราะสามารถใช้พลังเวทมนต์ได้อย่างคล่องแคล่ว..รู้สึกสมเพชตัวเองที่ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าตัวเองเข้าใจความคิดของเหล่าผู้ที่ไร้พลังเวทมนต์..รู้สึกรังเกียจตัวเองที่ตอนนี้ยอมรับพลังเวทมนต์อย่างเต็มใจทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เคยหวาดกลัว...” ร่างบางในอ้อมแขนเอ่ยขึ้นมาเบาๆพอให้ได้ยิน “ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ฉันแอบอ่านความทรงจำของนายอีกแล้ว” “....” เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มก็หยุดเงียบไปช่วงหนึ่ง “..ไม่เอาน่ากระถิน แอบอ่งแอบอ่านความทรงจำที่ไหนกัน” ก่อนจะส่งยิ้มแหยๆคืนให้ร่างบาง “ก็ฉันเล่นอุ้มนายเองแบบนี้ ความสามารถที่หากสัมผัสร่างกายก็จะอ่านความทรงจำได้มันก็ทำงานน่ะสิ” พร้อมกับน้ำเสียงที่แผ่วเบา “เพียงแต่..นายอ่านความทรงจำของฉันแล้ว คงคิดว่าฉันน่าสมเพชมากสินะ?” “คิก ไม่เอาน่าไนส์” กระถินกล่าวตอบเสียงใส “ขอบอกตามตรงเลยนะ ถึงฉันจะพึ่งพบจอมเวทมนต์ที่มีความคิดแบบนี้เป็นครั้งแรก..แต่สำหรับฉันแล้ว คนที่มีความคิดอย่างนายน่ะไม่ได้น่าสมเพช หรือน่ารังเกียจอะไรหรอก ออกจะน่ายกย่องซะด้วยซ้ำไป” “..ขอบใจนะกระถิน..คราวนี้เป็นการปลอบใจที่ยอดมากเลยล่ะ..” “แหมๆ ปรับอารมณ์กลับมาเป็นไนส์คนเดิมเร็วจังเลยนะ” ร่างบางฉีกยิ้มขึ้นทันทีที่ได้รับคำตอบ “แต่ก็เพราะไนส์เป็นคนแบบนี้ยังไงล่ะ ฉันถึงได้ชอบ” ..ฮึ..ขอบใจนะ..เพียงแต่คราวนี้ฟังแล้วรู้สึกขนลุกชะมัดเลยแฮะ.. To be continued. --------------------------------------------------- * ข้อมูลเพิ่มเติม มัค คือ หน่วยวัดที่ใช้เรียกระดับความเร็วที่เทียบเท่ากับความเร็วเสียง (ระดับความเร็วประมาณ 343 เมตรต่อวินาที หรือระดับความเร็วประมาณ 1,234.8 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) ระดับความเร็วของแสง คือความเร็วประมาณ 299,792,458 เมตรต่อวินาที จากคุณ : DarkNine - [ 18 ก.พ. 50 14:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอแถมนิดนะครับ สำหรับคำถามของคุณ โก้ (เซโก้4) ขออุบไว้ก่อนแล้วกันครับ เดี๋ยวจะหมดสนุกเสียก่อน แล้วก็ที่ว่าสองคนนี้เพี้ยนผมก็คิดเหมือนกันครับ ตอนแรกไม่ได้กะจะให้เพี้ยนขนาดนี้ แต่ไปๆมาๆกลับเพี้ยนสุดกู่เสียนี่ (ทั้งๆที่กาแรนยังไม่ได้แสดงนิสัยเสีย/ความสามารถแปลกของตัวเองออกมาเลยนะครับ) และก็ต้องขอขอบคุณคุณ scottie มากครับสำหรับคำติชม ท้ายนี้ผมก็ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านมากครับ และถ้าหากไม่รบกวนมากไปก็ความกรุณาติดตามนิยายผมต่อด้วยนะครับ ขอบคุณครับ ปล. ผมสอบเสร็จประมาณตอนต้นเดือนมีนาคมนะครับ ถ้าหากมีอาทิตย์ไหนหยุดไปก็ขออภัยก่อนล่วงหน้านะครับ จากคุณ : DarkNine - [ 18 ก.พ. 50 14:38:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อ แบบงงๆ จากคุณ : scottie - [ 18 ก.พ. 50 17:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หมู่นี้กระถินเริ่มทำตัวเป็นผู้หญิงมากขึ้นเรื่อยๆจนคนอ่านยังรู้สึกเลย (ตั้งกะก่อนจะเฉลยแล้ว)  แต่ทำไมเจ้าไนส์มันถึงไม่รู้สึกเลยนะ จากคุณ : Ezel - [ 18 ก.พ. 50 20:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 : D จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 19 ก.พ. 50 10:11:56 ]