ความคิดเห็นที่ 1 ๑ วกวนเวียนว่ายเวิ้ง..........กรรมเวร บาปข่มบุญเคลื่อนเบน........เบี่ยงป้อง ปูนเรือป่ายคลื่นเอน...........ออกฝั่ง เร่เนอ ลมตื่นน้ำแตกต้อง..............ติดเวิ้งคลื่นวน ฯ ๒ เทียวหาทั่วแห่งพื้น.........พันแดน คล้ายทั่วเขตถิ่นแคลน........ขาดร้าง โทษเทพว่าท่านแหน..........หวงรูป งามฤๅ จนท่านเผยรูปสร้าง............สุดล้างรูปเลือน ฯ ๓ นับนานใครนี่เคลิ้ม...........คำนึง รูปนั่นไยเหนี่ยวดึง..............จิตได้ สบรูปสื่อความถึง...............เทพที่ สร้างนา เทพช่วยบอกรูปให้.............ห่วงร้อนอกเรียม ฯ ๔ เหมือนตามมาแต่เบื้อง....ปางบรรพ์ มาแลกเปลี่ยนร่วมปัน.........แปลกรู้ ศึกษาสืบสานสัน-..............ถวะรจน์ ร่วมนา เสริมส่งจนสุดกู้.................กลบแก้แรงกรรม ฯ ๕ ยอกรรมยกกล่าวแกล้ม....กลกานท์ มุ่งดับหม่นดวงมาน.............แม่ร้าง พากย์ร้อยเพื่อรำบาญ.........บดเคลือบ แคลงนา ครวญใคร่เถิดใครค้าง..........ติดค้างกรรมใคร ฯ ๖ พันแสงผายส่องฟ้า.........ฝั่งไหน ย่อมบอกอีกฝั่งใคร.............ค่ำแล้ว จับวันแตกสองไป..............เปล่งส่อง พร้อมฤๅ แอบพลบอิงพร่างแพร้ว......อย่ารู้ต่างเรา ฯ ๗ เดือนเดียวลอยเด่นห้วง....เวหน นับสุดฤๅกี่คน....................ที่จ้อง หน้าหนึ่งกลับลอยบน.........บังส่อง จันทร์เนอ ลอยอยู่บนตาฟ้อง..............บอกฟ้าบอกขวัญ ฯ ๘ เพียงเรียมที่รับรู้.............ฤๅพอ ใครเล่าจักอือออ...............เอ่ยพ้อง ใครนั้นอาจหน้างอ.............เง้าอยู่ จักรับรู้พร่ำพร้อง................ผ่านเนื้อความไฉน ฯ ๙ รอพากย์หวังผ่านรู้..........ความใคร พากย์ผ่านหวังรู้ใจ..............ตราบแจ้ง เดือนแม้นดับแสงไป...........ดาวปราศ สิ้นนา ความจักผ่านมืดแว้ง...........วกแจ้งมาใจ ฯ ๑๐ หนาวอกในอีกฟ้า..........ฟากสรวง เชิญร่วมเทรดทรวง.............ถ่ายร้อน ให้หนาวห่มเนื้อทวง............ทิพรูป เทียบนา อิงรูปออดรูปอ้อน..............โอบเนื้อเจือหนาว. จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ก.พ. 50 07:06:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๐ บายศรีคำสู่แก้ว.............กานดา แทนหมื่นหอมมาลา..........มอบให้ เผยออกผ่านพรรณนา.......พร่ำบ่ง นัยแม่ หมายติดตรึงทรวงไว้.........อย่ารู้ลบเลือน ฯ ๐ คร่ำครวญเสียงขับอื้น......อาลัย คล้ายคร่ำคลายความนัย......บอกเจ้า ดำขลับเนตรคมใคร...........สุดข่ม แม่เอย สุดข่มแววรุมเร้า................เริดร้างอกเรียม ฯ ๐ เนตรดั่งดาวดิ่งห้วง.........เวหน เปล่งปลั่งแววปลาบปน.......แปลกส้อน อรเอยที่อึงอล.................อัดอยู่ นี้นา คือสุขสืบซ้ำซ้อน..............หยั่งซึ้งในทรวง ฯ ๐ ขังตัวภายใต้โอบ............อ้อมดาว อบร่ำริ้วลมหนาว...............เหน็บล้อม ครั้นนิ่งนิทราราว................ได้ร่วม ฝันแฮ ร่วมเหนี่ยวโค้งฟ้าอ้อม.........โอบไว้อุ่นหวัง ฯ ๐ เพียรฝันจะผกฟ้า .........โผบิน ข้ามสมุทรปฐพินทร์............แผ่นน้ำ ชลอเทียบลงดิน................แดนทวีป พู้นนา บรรจบขวัญฝากย้ำ.............ร่วมย้ำอาลัย ฯ ๐ ถ้วนองค์ทั้งอกฟ้า...........แลดิน นบเทพทังสาวสินธุ์.............สื่อรู้ พระเอยสะโรชริน...............มนต์ร่าย ร่วมฤๅ ร่วมพากย์แจ้งใจชู้..............ชื่นด้วยเรียมเดียว ฯ ๐ งามนั่นยิ่งเนตรถ้วน..........ทั่วคราญ มอบหม่นหมองทรมาน.........หมื่นหน้า โอนระบับรำบาญ................มืดบอด เรียมเนอ จนสี่ห้องใจว้า .................หวั่นร้างนัยน์ประโลม ฯ ๐ คมเนตรควรนุชป้อง.........ปิดบัง ป่นประกายซ่อนขัง.............ข่มไว้ ชายอื่นหมื่นแสนหวัง..........อย่าวาบ แววแม่ เว้นแต่เรียมเดียวไซร้..........สบได้จึ่งควร ฯ ๐ โอนหวงทั่วแห่งห้อง.........หัวใจ เป็นกรอบกั้นความใน..........เนตรเจ้า น้ำดินน่านฟ้าไกล...............ฟังกล่าว จักคร่ำอยู่ค่ำเช้า.................ชั่วฟ้าดินสมัย ฯ สาวสินธุ์...นางมณีเมขลา สะโรช.....ผู้เกิดจากน้ำ หมายถึงพระนารายณ์ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 50 20:28:26 จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ก.พ. 50 07:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอย ตายๆๆๆๆ ม่วนน้อยตายดีกว่า >__________< จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 19 ก.พ. 50 08:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพราะจริง ๆ เลยค่ะ นับถือ นับถือ จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 19 ก.พ. 50 09:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีเพียงเสียงใสทางสาย ล้าเอยละลายหายขึ้ง สบตาวูบนั้นพลันตรึง วูบหนึ่งล้าหายสบายใจ จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน - [ 19 ก.พ. 50 16:30:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ม่วนน้อย... ทำไมต้องตายล่ะ... หวานจนเลี่ยนเหรอ....ฮี่ๆๆๆ หมอยาผู้น่ารัก...(หวังว่าคงสมชื่อ..) หนึ่งมิตรชิดใกล้น่ะ...ผมมีเพลงนะครับ เวอร์ชั่นแท้...วสันต์ โชติกุลเลยทีเดียว เอาไปแปะประกอบนิยาย...ให้เอามั๊ยครับ เภสัชกร...มาเขียนนิยาย... รายได้ลดลงเยอะเลย...จะคุ้มรึเปล่านะ อิๆๆ คุณแสงแรกฯ ดวงตาใน..คคห ๑...คู่นี้ ขยี้จักขุวิญญาณผมแหลกลาญ เสียแล้วครับ +++++++++++++++++++++++++++++ มีคนชอบรูปขาวดำ... รูปนี้ก็เป็นรูปขาวดำ มีคนชอบเขียนกลอนไทย มีคนชอบอ่านกลอนไทย แต่ครั้งนี้คนชอบเขียนกลอนไทย...ลองเขียนกลอนอังกฤษ คนชอบอ่านกลอนไทย...ช่วยเกลากลอนอังกฤษ (หวังว่าคุณครูคนสวยคงไม่มาแอบยิ้ม...นะ) As morning sunshine, Touching earth, lives and trees. Like lonely blue eyes, Emerging, when they see. Softly between 'out loud', Sonorously in mind, Quietly piercing through the cloud, My heart filled with pride. Without anything to say, I now cannot deny, Rhyme drifting night by day, With never a need to define. จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ก.พ. 50 18:52:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ ๐ กรองฉันทะคั้นสุภะประพจน์ มธุรสะวาที ความเรื่องประเทืองวุฒิวิถี ระบุชี้ระบัดชม ๐ เขียนธรรมะย่ำทิฐิวิบัติ บริษัทะปรารมณ์ แยกนัยพิจัยอรรถะผสม พิเคราะห์ข่มและขับเขลา ๐ ร้อยรักฉลักรติพิลาส ดนุ- นาฏะแนบเนา แทรกซ้อนบ่ผ่อนรสะเฉลา ระอุเร้าระรุมขวัญ ๐ พากย์กรองสนองพฤติพิลาป กระแหนะภาพกระหนาบพรรณ หวังรื่นผิว์คลื่นวรรษะวสันต์ จะละหลั่นประโลมใจ. จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ก.พ. 50 19:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฉันท์อะรูมิไร้ ๑๔ 100100     11101012 100102     11101013 ๐ ลอออ่อนขจรแอบ เฉพาะจะแนบละม่อมละไม ประโลมกลิ่นประทิ่นไกล ผิวะจะไหวเพราะใจนะหวัง ๐ สดับภาษะปราชญ์พจน์ ปณิธิบทระแวดระวัง สุพจน์เฝือละเพื่อฝัง กระแดะประดังประดิษฐ์ประดอย อิๆ แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 50 07:32:02 จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ก.พ. 50 21:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับ พี่สดายุ และทุกท่าน แวะมาอ่าน ยังหวานเหมือนเคยนะครับ ไม่ได้แต่งฉันท์นานแล้ว ว่าจะแต่งต่อจากเดิมที่ไม่ได้เรื่อง เอาไปเอามาสงสัยอ่านกระทู้เยอะไป เลยกลายเป็นแบบนี้น่อครับ พี่ ปนกันไปหมด แหะๆ ๐ วูบวาบ หวามไหว ยามยล อักขระทำ ทุรน ทุรายห้วง ราวกับ จะประทับ ผนึกทรวง ดังจะล่วง เข้ากุมใจ ๐ ไหวไหวจะวาดทะลุจะไป สติไร้จะควบคุม อุดตันสมองลหุมิกุม สระสวยก็บินหนี เขียนให้ตัวเองอ่ะ ไม่ได้เขียนบ่อยเลยเป็นเช่นนี้น้อ ว่าแต่ฉันท์พี่นี่ชื่อคล้ายฝรั่งนะครับ แหะๆ อะรูมิไร้ ไรก็บ่รุน่อ อิอิ ----------------------------------------- ขออภัย ผิดลหุในฉันท์ครับ แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 50 00:46:56 จากคุณ : xers - [ 19 ก.พ. 50 23:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวัดดีเซอร์... ผมก็เขียนมันเรื่อยเปื่อยตามอารมณ์ ไปไหว้พระมาเหรอ...ใจบุญสุนทาน สาธุ...อิๆๆ ๑.แดดฉายมาลย์ช้อยช่อ.......รับชอน สั่งละอองเกสร..................สาปผึ้ง โฉมฉายสุดชื่นตอน............ตฤปรส รมย์นอ เสพลอออ่อนซึ้ง................สร่างสิ้นฤๅเขษม ฯ ๒.ครวญอยู่คล้ายยากเอื้อน...ออกฟัง เหมือนอกพลอยแอบหวัง......แว่วอ้อน สบตาหลบตายัง.................ย้อนสบ ตาสบตาซ้ำซ้อน................ซ่อนพ้นฤๅใจ ฯ ๓.หมายแววตาทอดสะเทิ้น...ผกายทอ หวังอกรับแอบออ...............อุ่นอ้อม หมายอวบอิ่มปากรอ............รับจูบ เรียมเนอ หวังนุ่มเนื้อแนบน้อม............ปากร้อนอกรุม ฯ ๔.หอมมาลย์หอมมากล้ำ......ลำยอง หอมยิ่งมาลัยกรอง..............กลิ่นแก้ม นึกหอมแนบหอมครอง.........ควรอยู่ เริ่มแต่ใครเริ่มแย้ม..............ยั่วยิ้มชวนหอม ฯ ๕.เพ่งภาพพูนพรั่งพร้อม......พิสมัย เนตรสบนัยน์สื่อนัย.............ต่อหน้า โอนร่างอักขราไข...............ความออก นัยน์เนอ หมายอกหนึ่งวุ่นว้า..............หว่างเนื้อความนัยน์ ฯ ๖.ควรเนตรคมเนตรค้อน......ใครฤๅ ห่วงว่าค้อนใครคือ..............คู่แล้ว ให้หมายมั่นกุมมือ ...........แม่แต่ เดียวเฮย จนอกหวั่นเกรงแคล้ว...........คลาดค้อนเนตรคม ฯ ๗.ร่วมเถิดร่วมรับรู้..............ปรารมภ์ คอยสืบคอยสั่งสม..............สวาดิพ้อง อย่ารู้อย่าร้างจม.................จ่อมจิต จ่อเลย เมื่อห่างเมื่อห่วงร้อง.............ร่ำด้วยเรียมเดียว ฯ ๘.เร็วแม่รวมทุกค้อน...........มาเรียม มาจบให้ใจเจียม.................แจ่มรู้ ให้คนหนึ่งคลายเหนียม........เนื่องแต่ งามเนอ เปล่งเรื่อรางรอยชู้..............ช่วงรู้ใจเรียม ฯ ๙.จนพรากจนผ่านร้าง.........แรมไกล จากแม่จากเมืองไป.............แปลกพ้น อยู่ดีอย่าหมองใด...............ดังห่วง เรียมนา รู้เถิดแม่โศกล้น.................กว่าล้น,ใจเรียม ฯ ๑๐.ขวัญเอยฟังทดท้อ.........ทรมา แต่ห่างเฝ้าโหยหา...............ห่วงแก้ว คำนึงนั่นเหลือคณนา...........นับสุด แล้วแม่ เช้าค่ำอกคร่ำแล้ว...............ยากแล้วระทมเรียม ฯ ๑๑.เห็นคนเคียงคู่เย้า...........หยอกกัน อิงแอบแนบอกปัน..............สุขป้อน เรียมอยู่ห่างไกลขวัญ..........เกินฝ่า มาแม่ สุดโอบเนื้อฟังอ้อน.............ออดคล้ายอย่างเขา ฯ ๑๒.เห็นนกเคียงผกโล้.........แรงลม เรียมแต่โล้ปรารมภ์.............ยากร้าง อกใจที่จ่อมจม..................แจ้งอยู่ ฤๅแม่ โล้ฝ่าแรงถวิลสร้าง.............สู่ร้อนสวาดิเรียม ฯ ๑๓.มาดหมายให้แม่รู้..........อาวรณ์ ว่าเหนี่ยวดึงถอดถอน..........ยากแท้ คงตราบชีพม้วยมรณ์...........ลับแม่ แลแม่ จึงอาจคลายสวาดิแก้...........กลับพ้นกรรมเวร ฯ ๑๔.นานช้าแต่ชาติโน้น........ชาติไหน คงแม่เอ่ยสัตย์ใด................ดักล้อม ชาตินี้จึ่งนำใจ....................จบกับ ดักเนอ เหลือแต่ใจแม่พร้อม............ผ่านย้อนสัตยา ฯ ๑๕.คล้ายอกใครโอดอื้น......อาดูร ลนลวกร้อนแรงกูณฑ์..........กร่อนไหม้ เห็นแต่ดับแสงสูรย์..............สิ้นส่อง แลแม่ จึงอาจดับร้อนให้................เหือดร้างอกเรียม ฯ ๑๖.รำพันพิลาปพร้อง..........พรรณนา ให้สืบนัยอักษรา................ซ่อนร้อย หวังบรรจบปริศนา..............แนบอยู่ นะแม่ จวบคิดถึงแต่ถ้อย..............เท่าร้อยรวมถวิล. จากคุณ : สดายุ... - [ 20 ก.พ. 50 07:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มีรูปสาวเยอะดีจริง!!! ^_________^" จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 20 ก.พ. 50 08:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ ม่วนน้อย... เจ้าบ้านเป็นชาย มีรูปสาวเยอะ ไม่แปลก ถ้ามีรูปหนุ่มเยอะสิ เป็นแปลก (หรือว่าสมัยนี้ ไม่แปลกซะแล้ว.. อิอิ) หวัดดีค่ะเจ้าของไร่อ้อยแปรรูป ฉันวางมือไว้ในอุ้งมือเธอ เท่ากับฉันวางชีวิตและจิตใจ เธอกุมกำไว้อย่างถนอม สัมผัสละมุนนั้นอุ่นซ่าน หล่อหลอมใจให้เข้มแข็ง เธอก้าวเดินไปข้างหน้า ฉันก้าวตามมาติดเบื้องหลัง เธอวิ่ง ฉันวิ่ง... ฉันหยุด เธอหยุด เนิ่นนานในกาลเวลา แต่ไม่นานในความรู้สึก เธอยังคงจูงมือฉัน ทุกวัน ทุกวัน.... จากคุณ : หญิงซอมฯ - [ 20 ก.พ. 50 09:24:25 A:unknown X:202.129.0.74, 202.129.0.74, 202.129.0.74 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กลับมาเจอใส่ อีโรติค โพม อีกแย้ว สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านชายสดายุ คิดทึ๊งคิดถึง จากคุณ : sugarhut - [ 20 ก.พ. 50 10:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ม่วนน้อย... สาวเยอะ...เพราะพี่ชอบสาว ยิ่งโดยเฉพาะสาวสวยนี่...ชอบมาก จนมิอาจหักใจที่จะไม่คำนึง..แม้เพียงชั่วยาม ฮะ..ฮา... หญิง... ฮ่า...ถ้า..."เธอวิ่ง ฉันวิ่ง... ฉันหยุด เธอหยุด" ท่าจะต้อง...คิดหนัก...เสียแล้ว ตามกันทุกฝี..กร้าวววว..แบบนี้...คงเป็นเรื่องเข้าสักวัน มองใครไม่ได้เลยสิงั้น... ฮิๆๆ หวัดดีน้องกระท่อมน้ำตาล.... ให้สมกับบรรยากาศฤดูแห่งฟามรัก ต้องหวานกันหน่อย ++++++ Quietly as rosebuds, Talk to the thin air, Love came so lightly I knew not he was there. Quietly as lovers Creeps at the middle moon, Softly as players tremble In the tears of a tune; Quietly as lilies Their faint vows declare Came the shy pilgrim: I knew not he was there. Quietly as tears fall On a warm sin, Softly as griefs call In a violin. ...Pretty ๐ เงียบงันผิว์พรรณมัทนะมาล- ยะละลานกระซิบลม เบ่งบานตระการรติภิรม- ยะฤข่มฤอาจขืน ๐ รักเร้นก็เช่นชยุติแข ขณะแปร ณ ค่ำคืน นุมนวลผิว์ครวญดุริยะฟื้น ทุขะอื้นประโลมองก์ ๐ เงียบราวอะคร้าวพิศุทธ์มาล- ยะผสานวิโรจน์ทรง ล้อมแหล่งแสวงสุริยะมง- คละรงคะเรืองไร ๐ เงียบปานสะท้านอุระเทวษ ชละเนตระนองนัยน์ นุ่มนวลผิว์ครวญมนัสะไข ทุขะนัยะผ่านพิณ ...The Beast ๐ เงียบงันราวเกสรดอกกุหลาบ กระซิบทราบลมแล้วอย่างแผ่วค่อย ความรักเข้าแอบออ.อยู่รอคอย ให้รู้รอยรูปใคร..ว่าไม่มี ๐ เงียบงันราวความรักที่ซ่อนเร้น ช้า-ช้าเช่นจันทร์เวียนคาบเปลี่ยนสี นุ่มนวลเหมือนจินตพลนักดนตรี บรรเลงเพลงโศกนี้ผ่านคีตา ๐ เงียบงันราวกรุ่นกลิ่นดอกลิลลี่ ปลอดท่วงทีเปล่าปวงในท่วงท่า ราวผู้เสาะแสงสว่างให้พร่างมา ย้ำรู้ว่ารอยใคร..นั้นไม่มี ๐ เงียบงันราวน้ำตาที่บ่าหยด จากกำสรดทรวงสะท้อนสะท้านถี่ นุ่มนวลราวเสียงโศกการโบกตี อันเรื่อยรี่บรรเลงผ่านเพลงพิณ ...Lonely Guy แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 50 17:47:51 จากคุณ : สดายุ... - [ 20 ก.พ. 50 12:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยากเรียงคำร่วมร้อย..........รจนา เกรงอักษรภาษา................อ่อนด้อย เพียรเขียนคิดจิตผวา...........พาเหนื่อย คิดไม่ออกเหงื่อย้อย............ค่อยเค้นคำไข คิดได้บทเดียว สวัสดีครับ  อ่านของคุณสดายุแล้วทำให้อยากศึกษาเพิ่ม เสียดายว่าอายูมากไปหน่อย จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 20 ก.พ. 50 13:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีครับคุณคมเย็น... งานผมยังพื้นๆครับ... บทร้อยกรองที่ยังไม่อาจนับเป็นบทกวี... แต่อย่างใด...เขียนเอามัน...อิๆๆ ๐ โปรยปรายหิมะขาว เจ้าเหน็บหนาวเย็นเฉียบ..เราเงียบหงอย เจ้าหล่นแล้วหล่นเล่า..เราเฝ้าคอย โปรยปรายรอยอาลัย..จากใครนั้น..? ๐ หวังคงอีกไม่นาน หวังเผยผ่านรู้ใจ..ผู้ไหวหวั่น หนาวหน้าเจ้าหล่นแล้ว..คงแคล้วกัน คงไม่เหงาเงียบงัน..อย่างวันนี้ ๐ ยามนี้ขอแค่ฝันถึง ยังอ้ำอึ้ง..คำกระซิบยิ่งริบหรี่ ดอกพิกุลหากร่วงบ้างเป็นบางที อาจหนาวนี้จะอุ่นล่วงถึงดวงใจ ๐ ดวงดาวคู่งาม กระพริบข้ามขอบฟ้า..คิดว่าได้ อย่าเก็บงำแววหวานให้นานไป ด้วยว่าใครทรมานอยู่นานแล้ว..! ๐ ในค่ำคืนหม่น ปลิวปอยหล่นพร่างพราว..ใจผ่าวแผ่ว งามง่ายเงียบสิ้นเหมือนถิ่นแนว รอสองแวววามพิลาส..ให้สาดทอ ๐ ช้าอยู่ไยเล่า มาช่วยเร้าบรรเจิดให้เกิดก่อ ช่วยแต่งใจหมองหม่นผู้ทนรอ ให้ชื่นพอข่มหนาวจนร้าวเลือน ๐ ร้างร้าวจากพราวแสง คงเหือดแห้งห้องใจยากใครเหมือน แต่หากมีวาววิบกระพริบเตือน ตาจะเลื่อนรับงามทุกยามคืน ๐ ดึกเอยดึกแล้ว ยังผ่องแผ้วยังระยับทุกหลับตื่น ใครเล่าอาจเก็บงำคอยกล้ำกลืน ข่มแรงคลื่นรอบถวิลให้สิ้นลง ๐ ให้ยามค่อยค่อย..ผ่าน ค่อยค่อยซ่าน..หวานเติมเข้าเสริมส่ง ค่อยค่อยหยั่ง..หยัดย้ำแรงจำนง ค่อยค่อยบ่ง..บอกใคร..บอกให้รู้! จากคุณ : สดายุ... - [ 20 ก.พ. 50 18:00:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาดูอีกที รู้สึกดีเหมือนเดิม ช่วยกันหารูปมาเติม เอาที่ม่ายช่ายดารา จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน - [ 20 ก.พ. 50 23:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีครับคุณสดายุ งามทั้งบทกวี และงามทั้งภาพครับ จากคุณ : เกรียงไกร (huaboonsan) - [ 21 ก.พ. 50 11:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีครับคุณแสงแรก... รูปดาราสวยๆ..ช่วยให้อารมณ์ รื่นรมย์ครับ คุณเกรียงไกร... ภาพสวยครับ กลอน...ยังไม่แน่ใจ...อิๆๆ ++++++++++++++++++++++++++ วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ ๐ พบงาม ณ ยามสุริยะแสง จะละแหล่งลุค่ำคืน พบกันก็พลันวตะทะมืน ปะทะพื้นทิฆัมพร ๐ วาบเวียนวิเชียรประจุลุแล่น ปะทุแสนยะภาพซอน ดั่งเนตรและเจตนะสะท้อน ระอุซ้อนผสานสม ๐ เห็นพลันถวัลยะถวิล อุระถิ่นก็ปรารมภ์ ภาพผ่านตระการนัยน์ปฐม อภิรมย์ ฤ ข่มหาย ๐ พบเจ้าระเร้าจิตะกระหวัด ปฏิพัทธะพริ้งพราย บันดาลสราญภพะสยาย อภิปราย ฤ อาจเหมือน ๐ ฟ้าผืนคะครืนอสนิบาต ดุจะฟาดเพราะฟั่นเฟือน จิตผืนเพราะคลื่นรตะสะเทื้อน ตละเคลื่อนก็บีบคั้น ๐ พบเห็น ฤ เป็นนิมิตะสรวง สมะพ่วงและผูกพัน พริ้งพรายผิสายวรรษะวสัน- ตะละหลั่นประโลมแดน ๐ สายเส้นกระเซ็นอุทกะหลั่ง ชะภวังคะคลอนแคลน เส้นสายขจายขณะละแถน ผิวะแหงนจะเห็นงาม ๐ บ่มร่ำกะสัมผัสะกระทบ รติภพะเติบตาม เอ่อออกระลอกรสะละลาม จะผละข้ามก็ขื่นขม ๐ ฤๅอุ่นละมุนบทะตระกอง ภวะพ้องเพราะหัตถ์พรหม โอนเนตรและเจตนะผสม รติห่ม ณ แรกเห็น ๐ ฟ้าหม่นวิกลกษณะนี้ ผิวะปรีดิแปลกเป็น ย่อมใจเพราะใครประทุษะเข็ญ ยุติเร้นปลาตรอย ๐ แจ้งเจตน์เพราะเนตระประกาย นยะคล้ายจะรอคอย แม้นภานิศากระจะถอย บ่จะคล้อยก็ใจคน ๐ ยิ้มให้เพราะใจสมะสมาน พิสดาระบันดล ฉุดเคลื่อนเขยื้อนบทะสถล วตะบนก็เบาบาง ๐ บัดดลพิมลรัศมิแข รุจะแผ่เพราะพ้นพราง บัดนั้นก็พลันนิละมล้าง ฤจะต่างกะใจตน จากคุณ : สดายุ... - [ 22 ก.พ. 50 06:43:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ท่านชาย พอหายไปนาน กลับมาที ก็ลั่นกลองรบซะจน อิอิอิ จากคุณ : sugarhut - [ 22 ก.พ. 50 13:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ราตรีสกาวศศิวิไล กระจะนัยน์กระจ่างเห็น ส่องแสงระเรื่อชยุติเพ็ญ ดุจเป็นชวาลา อ้อมกอดประทับรติประเทือง ขณะเรืองลออตา ดาราระยิบระดะนภา ผัสสะดาริกาพราว คืนรักประจักษ์รติภิรม- ยจะชมจะห่มหนาว ห่างกันผิว์ร้างมธุระราว อุระร้าวระทมใจ คืนฝันประโลมปฏิพัท- ธมนัสสิหวามไหว หวังรักมิร้างละผละไกล ดลให้หทัยลาญ ใต้แสงสกาวศศิวิกรม อภิรมยสุขปาน เคียงเธอณ.ทิพยวิมาน ดุจผ่านสวรรค์ชม หวังรักสลักณ.หฤทัย บมิไกลมิร้างรมย์ เคียงขวัญนิรันดร์รติประสม อุระบ่มสวาทปรน สวัสดีครับคุณสดายุ วานช่วยวิเคราะห์เจาะลึกหนาบางตื้นที่เขียนมาหน่อย ไม่แน่ใจว่าบางตอนอ่านรู้เรื่องหรือเปล่า และบางคำใช้ถูกหรือเปล่า ผมเขียนไปเปิดพจนานุกรมไปด้วย  บางคำก็ดูของคุณสดายุนั่นแหละ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 50 13:41:26 จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 22 ก.พ. 50 13:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาดูมาดุ่มเดี้ยง...........แดนกลอน มาดับร้อนแรงสมร.......รบเร้า มาดึงกระเดื่องดอน......กาพย์ดับ มาเมื่อมอดแตกเต้า......ไป่แล้งแรงใจ จากคุณ : mere - [ 22 ก.พ. 50 13:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แอม... ที่จริงก็ไม่ได้หายไปไหน ส่วนมากเขียนอะไรเล่นอยู่ที่บล็อคนั่นแหละ เปิดบล็อคฟังเพลง...ทำงานได้ ที่นี่ฟังเพลงไม่ได้... คุณคมเย็น... ต้องออกตัวว่าเป็นแค่ความเห็นครับ ผมสังเกตดูว่าจะติดเสียงกลอนนะครับ อย่างไรก็ยินดีครับ...ที่มีคนลองเขียนฉันท์ ส่วนใหญ่ก็ติดกันที่คำศัพท์นี่แหละครับ อย่างบทแรก.. ราตรีสกาวศศิวิไล........... ศศิวิไล...พระจันทร์งาม.. ราตรีรุจีศศิวิไล...อะไรที่ทำให้พระจันทร์งาม... ก็คือ.แสง คือ รุจี ส่วนสกาวแปลว่า..ขาว...บริสุทธิ์ กระจะนัยน์กระจ่างเห็น.... ตรงนี้ความไม่ค่อยเดินครับ   ถ้าจะเล่นคำก็พอได้.... ตรงที่ความไม่เดินเราอาจใช้การเล่นคำมาช่วย ให้ฟังดีขึ้นได้... กระจะ<u>ให้</u>กระจ่าง<u>เห็น</u>..... คือความจะรับช่วงมาจากบรรทัดแรก... ว่าแสงจันทร์งามกลางคืนนั้น...จนเห็นได้ถนัดชัดตา ส่องแสงระเรื่อชยุติเพ็ญ.... เพ็ญ..คือเต็มหรือกลม..เป็นภาวะของสิ่งที่มีรูป แต่ก็ใช้กับนามธรรมเช่น...ความโศกเศร้า...หรือ.. อำนาจวานา..ได้ด้วย... ประภาพเพ็ญ-เต็มไปด้วยอำนาจ ชยุติ...คือแสง..ไม่เป็นรูป...การใช้... ชยุติเพ็ญ...ไม่เหมาะเท่า...ศศินะเพ็ญ... แต่ความมันซ้ำเพราะพูดถึงดวงจันทร์ ไปแล้วที่บาทแรก ดุจเป็นชวาลา... ชวาลา..คือโคม..ตะเกียง เข้าใจว่าจะเปรียบจันทร์เป็นโคมกลางฟ้า แต่คำมันฟังธรรมดาครับ เพราะ...เป็น...นี่เสียงสามัญ...มันเรื่อยๆไปนิดนึง แล้วลงด้วย..ลา...สามัญอีกนั่นแหละ ดุจะเช่นชวาลสรวง....จะฟังดีกว่าครับ ที่จริงก็เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ... แต่บทสองความจะซ้ำ...ความไม่เดินครับ อ้อมกอดประทับรติประเทือง ขณะเรืองลออตา............ความวรรคนี้ไม่รับกับวรรคแรก <u>ดารา</u>ระยิบระดะนภา........ดาราแรก ผัสสะ<u>ดาริกา</u>พราว...........ดาราที่สอง คืนฝันประโลมปฏิพัท-.........ตกลหุไปตัวหนึ่ง..ประโลมจะลากหาง...เป็นประโลมะ...ไม่ได้ ธมนัสสิหวามไหว...........ไม่ต้องมีสิ..ความก็ได้แล้วครับ เพราะ..มนัส...ลากหางได้...เป็นมนัสะ หวังรักมิร้างละผละไกล.....ผละ...อ่านแบบควบกล้ำ...ไม่แยกอ่านว่า..ผะ  ละ....นอกจากตัว....ผลประโยชน์..อ่านแยกได้...แต่..ผละออก...ผละจาก...อ่านควบกล้ำสถานเดียวครับ....ได้แค่ลหุเดียว ดลให้หทัยลาญ....โอเค เอาแค่นี้พอนะครับ ที่จริงเขียนเหมือนกลอนนะครับ แต่เล่นความหมายกันแค่วรรคแรกต่อวรรคสอง แล้วสลับเปรียบเปรย..หรืออะไรก็แล้วแต่เป็น วรรคสามต่อวรรคสี่...แล้วความต้องจบในบท เสียงท้ายวรรคสำหรับฉันท์ ท้ายวรรคแรก...เต้น ท้ายวรรคสอง...ต้องสามัญ ท้ายวรรคสาม...จัตวา ท้ายวรรคสี่.......สามัญ ถ้า... ท้ายวรรคสามเป็น...สามัญ ท้ายวรรคสี่ควรเป็น....จัตวา ครับ บทพาหุงใช้เป็นตัวเทียบเสียงเสนาะในฉันท์ ได้เลยครับ...หวังว่าคงเคยท่องกันมา สมัยเป็นนักเรียนก่อนกลับบ้าน..อิๆๆ ปางเมื่อพระองค์ปรมพุท-.........ธวิสุทธศาสดา ตรัสรู้อนุตระสมา-..................ธิณโพธิบัลลังก์ ฯลฯ จากคุณ : สดายุ... - [ 23 ก.พ. 50 21:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีครับคุณ mere ขอบรรยายภาพด้านล่างสักหน่อย โคลงสี่สุภาพ.... ๐ โคจรลับล่วงแล้ว        ทินกร เหลือแต่สีแดงชอน        ฉาบฟ้า ล่วงลับดั่งอาวรณ์           วายจาก ใจนอ เหลือแต่ความเหว่ว้า       อยู่เลี้ยงอาลัย ฯ กลอนแปด... ๐ ปลายฟ้าเลื่อนเตือนวันให้ผันลับ เหลือดาดแดงสำหรับต้อนรับแข บริบทหลากล้วนคือปรวนแปร บอกนัยความเที่ยงแท้....ต้องแปรปรวน กาพย์ยานี๑๑... ๐ เหลือเพียงจะจมลับ จึงระยับให้มองยล ลับตาเจ้าหน้ามน ยากผ่านพ้นความ..โหยหา อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑... ๐ มืดค่ำลุลำดับ ขณะลับตะวันลา เดือดดิ้นถวิลหา ก็จะจ้า ณ ห้วงใจ วสันตดิลกฉันท์ ๑๔... ๐ อาทิตย์พิจิตระจะละลาญ อวสานวิโรจน์ทรง เฝ้าคอยละห้อยอุระอนง- คะประสงคะหนักหนา อีทิสังฉันท์ ๒๐... ๐ ขอบวิกาละโน้มประโลมสวรรค์ สุรียะลับจะรับบุหลัน ถวัลย์สรวง สัทธราฉันท์ ๒๑... ๐ ปลายฟ้าเรื่อแหล่งแสดงยาม สุริยะรัศมิทราม จันทร์ถวัลย์งาม ละลามสรวง ๐ เพื่อรวบรวมคอยละห้อยหวง กมละถวิละปวง ฉาบกำซาบทรวง จะห่วงเห็น จากคุณ : สดายุ... - [ 24 ก.พ. 50 10:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณคุณสดายุมาก  ไม่เคยรู้ว่ามันจะมีรายละเอียดมากมาย ขออนุญาตินำข้อแนะนำของคุณสดายุไปเก็บไว้ดูในbloggนะครับ จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 24 ก.พ. 50 11:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขออนุญาตนะเจ้าค่ะ ช่วงนี้เริ่มเบื่อบล็อก เริ่มจะไม่ค่อยอยากอั๊พ แบบว่าบางทีได้รับมิตรภาพ จากบุคคลที่ไม่ต้องการ จากบล๊อกมาเกินไป แอมถ้าจะบ้า คนเขามีไมตรีก็ไม่ชอบ เลยไม่ค่อยโผล่หน้าไปไหน บล็อกก็ร้างๆ กำลังคิดว่าจะหาไรทำดี ปกติทำบล็อกเพราะติดใจกับการใส่โค้ด ตอนนี้เริ่มเบื่อแล้ว อยากหันไปนั่งทำแอนิเมท เลยห่างเว็บไป กลอนก็หัดแต่งลงสมุดไม่ค่อยได้ลง ที่สำคัญกำลังบ้าหัดเขียนตัวหนังสือล้านนา แล้วจะเอามาฝากให้ดูเจ้าค่ะ แอมเป็นโรคจิต ถ้าฟังเพลงแล้วจะอยากกิงเบียร์ แฮ่ะๆๆ ตอนหลังปิดลำโพง ท่องเว็บ ใส่เพลงในบล็อกไปก็งั้นๆ ตอนนี้ แอมเริ่มเข้าใจผัง กวี ที่เขาลงกันแย้ว แต่ยิ่งแต่ง มันยิ่งเนือย มันยิ่งแย่ หมดจินตนาการ (สงสัยเป็นวัยทอง เอิ้ก) จากคุณ : sugarhut - [ 24 ก.พ. 50 22:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณคมเย็น... ตามสบายครับ ที่จริงผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญอะไร เพียงแต่ชอบเขียนอยู่บ้าง....ถือว่าแลกเปลี่ยน ความเห็นกันครับ แอม... ...แบบว่าบางทีได้รับมิตรภาพ จากบุคคลที่ไม่ต้องการ จากบล๊อกมาเกินไป... ของแบบนี้อยู่ที่ตัวเราเอง มิตรภาพของคนไทยเป็นแบบแห่ตามซะเยอะ ถ้าเห็นคนมาเขียนกันเยอะก็จะตามมาช่วยกันเขียน ถ้าไม่มีใครมาเขียนก็จะด้อมๆมองๆอยู่นั่น ไม่กล้า.... ภาวะไทยมุง...อย่างนั้นเลยทีเดียว มิตรภาพมากเกินไปก็ไม่ดีซะอีก... อิๆๆ...มนุษย์หนอ ในบล็อค เห็นมีแต่คนโหยหา...มิตรภาพกันหนักหนา เยี่ยมกันไปเยี่ยมกันมา....ชมกันไปชมกันมา ทั้งๆที่....ที่เขียนกันไม่น่าสนใจแม้สักนิดเดียว อิๆๆ....ถ้ามาเยี่ยมเราแล้วเราไม่ไปเยี่ยมตอบ ก็จะโกรธขึ้งขุ่นเคือง..น้อยใจ..และหายไปเลย อย่าสนใจมาก ทำที่อยากทำก็แล้วกัน อะไรที่ทำแล้วไม่หนักกบาลใคร...ก้ทำไปเหอะ ขี้เกียจทำก็ไปทำอย่างอื่น....งานอดิเรกมีหลายอย่าง ๐ ในเส้นทาง ๐ ๐ ฉันหยุดยืน เคว้งคว้าง ในทางน้อย สืบร่องรอย เลือนลาง - รอยข้างหน้า ค่อยดุ่มดั้น เดินผ่าน กาลเวลา มุ่งฟันฝ่า กับหน้าที่ ของชีวิต ๐ สองตาฉัน คอยเล็ง - คอยเพ่งหา กับคุณค่า งามใส อันไพจิตร จึงกอดเกี่ยว เอี้ยวแล ทุกแง่คิด ผ่านช่องทาง ถูก-ผิด ให้จิตจำ ๐ ฉันเห็นใบ ไม้น้อย ลิดลอยลับ คือท่วงที ลำดับ ของสรรพส่ำ ร่วงพลิกคว่ำ พลิกหงาย กับปลายกรรม ก่อลำนำ เวียนวน อยู่บนทาง ๐ บ้างร่วงผล็อย ลอยแผ่ กระแสสินธุ์ มอบชีวิน ซบกับซาก ของขวากขวาง หลากหลายโขด หินแหลม ตั้งแซมกลาง จะผ่านพราง ฤๅให้รอด ตลอดธาร ๐ สกุณา จำเรียง ส่งเสียงแว่ว ระหว่างแก้ว รวีแสง สีแดงฉาน ฉันยิน-ยล หยัดร่าง อยู่กลางกาล อีกไม่นาน คงเห็นปลาย ที่หมายรอ. จากคุณ : สดายุ... - [ 25 ก.พ. 50 18:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เปลือกกิ่งก้านสาขาและใบ ปลิดปลิวลงห่มพื้นพสุธา รอแค่เพียงเพลามอดไหม้ บ่เคยอาทรต่อสิ่งใดใด ทิ้งเอาไว้แค่นามแห่งตน ------------------------ ช่วงนี้แป๊กอย่างจังเจ้าค่ะ อันไมตรีหากมาด้วยจริงใจ คงเต็มใจรับยิ่ง แต่ส่วนมาก ได้แต่ไมตรีลวง จากคุณ : sugarhut - [ 25 ก.พ. 50 22:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แอม... พี่จะพูดมากไปหรือเปล่าเนี่ย... ไมตรีลวง?? อย่างไรถึงลวง....อย่างไรถึงจริง เราหวังอะไร..จากไมตรี? หากเราหวัง เราจะผิดหวัง เพราะใครๆก็ตาม...เราไม่อาจรู้ได้ว่า... ลวงหรือจริง เรารู้แค่เพียงคำพูดและการแสดงออก.. ให้เราเห็นเท่านั้น เราประเมินไม่ออกหรอก.... และที่ถูกแล้ว..เราก็ไม่จำเป็นต้องประเมิน หากเราเข้าใจโลกได้ดีพอว่า คนพบกัน คนมีปฏิสัมพันธ์กัน คนตัดสินคุณค่าของกันและกัน คนประมวลเป็นความชอบ...ไม่ชอบต่อกัน คนรักษาสัมพันธ์กันได้ระยะหนึ่ง คนเปลี่ยนไป...ทั้งสองฝ่าย...เพราะหลักอนิจจัง คนค่อยๆ...ห่างหายจากกันไป ณ ตอนนี้ เรามีเพื่อนสมัยประถมสักกี่คนที่ยังคบค้ากันอยู่ เพื่อนมัธยมล่ะ เพื่อนมหาวิทยาลัย เพื่อนร่วมงาน ??? แล้วดูที่พ่อแม่เรา....ตายายเรา เราก็จะเป็นอย่างนั้น เป็นธรรมดา.... สาธุ....อิๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 26 ก.พ. 50 12:24:58 ]