ความคิดเห็นที่ 1 บอกรัก ตอนที่1 กึก... ปากกาด้ามสีน้ำเงินหล่นบนพื้นห้องนอน สมุดปกแข็งสันห่วงเล่มหนาถูกปิดลงช้าๆ ปิดบังข้อความข้างในที่ถูกขีดฆ่าเสียจนแทบอ่านไม่ออก หญิงสาวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน หล่อนนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หน้าสมุดจดบันทึกเพลงมานานกว่าสองวัน เสียงบ้านข้างๆ ที่กำลังต่อเติมห้องครัวดังให้ได้ยินตลอดเวลาทำให้หมดสมาธิในการทำงาน นี่ถ้าบ้านหลังข้างๆ เป็นใครก็ไม่รู้หล่อนจะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่... เจ้าของบ้านหลังนั้นดันเป็นคนที่สั่งให้หล่อนเขียนเพลงนี้ “ผมจะต้องได้เพลงภายในสามวันนะ” มันคงจะสามแน่นอน ถ้าเขาจะหยุดต่อเติมบ้าน และยกเลิกประโยคที่เขาอยากให้มีในเนื้อเพลง ...เลิกลา... ร่างบางลุกจากที่นั่ง คว้าเสื้อคลุมแขนยาวออกจากบ้านมุ่งหน้าไปสถานที่ที่จะทำให้สมองโลดแล่น อีกทั้งข้อมูลมากมายให้ได้หยิบเอามาใช้ในการเขียนเพลง รถขนาดกลางจอดนิ่งสนิทที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หญิงสาวล๊อกประตูรถเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อเดินทางต่อไปที่หมาย ร้านหนังสือมือสองเล็กๆ ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่วุ่นวาย แปลกที่ว่าทุกครั้ง... เมื่อใดที่หล่อนหลุดเข้ามาในห้องหนังสือแห่งนี้ ความสับสนวุ่นวายภายนอกและภายในใจจะเงียบสงบลงพลัน สมาธิทั้งหมดถูกหันเหมาหากองหนังสือตรงหน้าทันที “วันนี้พวกกลอนหรือกวีบ้างหรือเปล่าคะ” บอกรักถามหาหนังสือที่หล่อนต้องการจากพนักงานในร้าน “อยู่แถวที่สามค่ะ ลองหาดูนะคะ” ความจริงแล้วหล่อนไม่ต้องถาม...พนักงานก็รู้ว่าหนังสือชนิดไหนกันที่หล่อนจะซื้อติดมือกลับไปทุกครั้ง บอกรักไล่สายตาขึ้นไปตามที่พนักงานบอก คว้าหนังสือเล่มบางออกมาเปิดดู... เมื่อรักล้างลา... ชื่อหนังสือเรียกรอยยิ้มให้ใบหน้าหวาน เนื้อหาข้างในชวนเศร้า การจากลาจากคนที่เรารักไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจได้ง่ายๆ ใบหน้าหวานบัดนี้เริ่มหมองลงเมื่อสัมผัสถึงความที่ผู้เขียนต้องการสื่อสารผ่านตัวหนังสือ หัวใจเริ่มสั่นคลอน บางเบา หนังสือในมือถูกปิดลง ทว่ามือเรียวยังถือมันเอาไว้มั่น หลับตาลง ปล่อยให้คลังภาษา ประโยคต่างๆ แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ แล้วลืมตาขึ้นเอื้อมมือส่งหนังสือให้พนักงาน “ฝากเล่มนี้ไว้ก่อนนะคะ” ใจนั้นอยากรีบกลับบ้านไปอ่านมันต่อให้จบ แต่กองหนังสือตรงหน้าอีกมากมายนั้นยากต่อการห้ามใจที่จะเปิดมันออกอ่าน *มีต่อค่ะ จากคุณ : ชนกมล - [ 19 ก.พ. 50 09:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยามบ่ายหญิงสาวก็เดินหอบหนังสืออกมาจากร้านหนังสือร้านโปรด ทั้งกวี กลอน นวนิยาย “สวัสดีครับ” เสียงทุ้มเสนาะหูทักเบาจากโต๊ะอาหารเล็กๆ ของร้านกาแฟบริเวณลานโล่งหน้าร้านหนังสือ บอกรักชะงักเท้ามองหาต้นเสียงที่คุ้นเคย สีหน้ารื่นรมย์แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งเมื่อเห็นหนุ่มคู่ปรับนั่งอยู่โต๊ะมุมสุดของร้าน ร่างบางหอบหนังสือเดินไปหาเขา “สวัสดีค่ะ แล้วก็ขอลาเลยนะคะ เพราะต้องรีบกลับไปทำงานต่อ “ไม่ต้องรีบก็ได้มั้งครับ เพราะผมอยากคุยกับคุณเรื่องงานอยู่พอดี” ชายหนุ่มบอกแล้วเอื้อมมือคว้าถุงหนังสือของหล่อนมาวางไว้บนโต๊ะเสียเอง เป็นการบังคับกลายๆ ว่าหล่อนต้องนั่งคุยกับเขาก่อน “มีเรื่องอะไรคะ คุณรีบๆ พูดได้ไหม...ฉันรีบ” บอกรักนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้างเขาอย่างจำใจ ประกายตาของเพลงรักวาวคล้ายขบขันหญิงสาวตรงหน้ากับท่าทีของหล่อน ไม่มีวันไหนที่หล่อนจะเต็มใจคุยกับเขาสักวัน ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนๆ “สั่งอะไรดื่มก่อนดีกว่าไหมครับ เผื่อว่าเราจะต้องคุยกันยาว” หญิงสาวมองเพลงรักตาขุ่นแต่ก็สั่งกาแฟมาดื่มเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักอย่าง “มีเรื่องอะไรหรอคะ” “ผมก็อยากรู้ว่างานเดินไปถึงไหนแล้วครับ จวนเสร็จหรือยัง แล้วก็มีงานเพิ่มให้คุณด้วย... แต่คงจะอีกสักพักถึงจะเริ่ม แล้วผมจะบอกคุณอีกทีว่าเป็นแนวไหน แบบไหน” เขาบอกแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบอย่างสบายอารมณ์ หญิงสาวดื่มกาแฟที่บริกรนำมาเสิร์ฟแล้วเสหยิบหนังสือที่พึ่งซื้อมาออกอ่าน หล่อนไม่อยากบอกว่าทุกครั้งทีได้ฟังเสียงทุ้มนุ่มของเขาแล้วใจมันเต้นรัวแฝงเอาไว้ด้วยความรู้สึกปลอดภัย อบอุ่น “แล้วมันอีกนานแค่ไหนล่ะคะ คุณพอจะระบุวันที่มาได้ไหม” ตาโตสบกับตาคมอย่างไม่ตั้งใจ เพลงรักยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบซ่อนรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ามีอาการขัดเขิน “คงประมาณกลางเดือนนี้มั้งครับ ผมต้องขอเวลาคิดคอนเซ็ปก่อน แต่เพลงที่ต้องการคงไม่มาก 2-3 เพลง” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำง่ายๆ พลันฉุกคิดว่าเขามาทำอะไรที่นี่? น้ำเสียงที่เขาทักหล่อนก็ราบเรียบไม่แปลกใจที่บังเอิญมาพบกัน “คุณมาทำอะไรที่นี่หรอคะ” “เอาของมาให้เพื่อนแถวนี้ พอดีอยากดื่มกาแฟก็เลย... “ เขายักไหล่แทนคำพูดคำสุดท้าย “งั้นถ้าหมดธุระแล้วฉันขอตัวเลยนะคะ” บอกรักเก็บหนังสือที่รื้ออกมาอ่านใส่ถุง คว้ากระเป๋าสะพายเตรียมลุกขึ้น “กลับพร้อมกันสิ ผมก็กำลังจะกลับพอดี” เพลงรักเอ่ยชวนอย่างใจคิดเมื่อเห็นว่าหล่อนสวมชุดทะมัดทะแมง น้อยครั้งนักที่เขาจะเห็นหล่อนสวมกระโปรงหวานๆ เหมือนหญิงสาวทั่วไป ร่างบางมองสำรวจการแต่งกายของชายหนุ่มขณะที่เขาคว้าเสื้อหนังหนาๆ มาสวมทับกับเสื้อยืดสีน้ำเงินอ่อน “คุณเอามอไซน์มานี่คะ” หญิงสาวเลิกคิ้ว แหงนหน้าถามคนตรงหน้า เวลาที่เขายืนขึ้นหล่อนจะตัวกระจ้อยทันตาเห็น “ใช่ครับ คุณไม่กล้านั่งมอร์ไซน์หรือ” ภาพมอเตอร์ไซค์สีน้ำเงินคันใหญ่มหึมาเด่นชัดขึ้นมาในมโนภาพของหญิงสาว เสียงของมันกระหึ่มกึกก้องยามที่เขาขับผ่านหน้าบ้านหล่อน “กล้าสิคะ แต่มันมีที่นั่งเดียวไม่ใช่หรือ” หล่อนบอกอวดเก่งด้วยรู้ดีว่าอย่างไรหล่อนก็ไปกับเขาไม่ได้ “ที่ไหนได้ ผมสั่งประกอบใหม่แล้วเอาเบาะมาใส่เพิ่ม” ...จะใส่เพิ่มทำไมนะ... หญิงสาวบ่นในใจ  หล่อนเก็บชีวิตรอดมาได้ถึง 28 ปี มาวันนี้เองที่ต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงกับความอวดเก่งของตัว “ไปครับ... มา เดี๋ยวผมถือของให้” ถุงหนังสือปลิวหลุดจากมือเรียวสู่มือใหญ่ “ฉันไม่มีหมวกกันน๊อค” บอกรักรีบเอ่ยเมื่อนึกข้ออ้างขึ้นมาได้เพื่อปฎิเสธ “ผมมีให้คุณครบทุกอย่าง เพียงแค่คุณเดินตามผมมาเท่านั้น” เพลงรักเดินนำหน้าอมยิ้มแก้มปริ ขณะที่คนเดินตามหลังหน้างุด นึกโมโหตัวเองไม่หาย หล่อนเคยขึ้นมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ขนาดนี้ที่ไหน ไม่อยากนึกถึงตอนที่มันลงไปนอนกะเท้เล่อยู่กลางถนน... มันคงจะเหมือนตึกใหญ่ถล่ม ไม่มีโอกาสบูรณะซ่อมแซม ร่างสูงเดินนำหน้าอย่างมาดมั่นในความคิดของบอกรักแล้ว เขาเป็นคนที่ไม่มีอะไรโดดเด่นมากนัก ไม่ใช่ชายจ้าวเสน่ห์ที่ผู้หญิงทั่วไปเห็นแล้วต้องมองเหลียวหลัง แต่หากว่าได้พูดจากับเขาแล้วนั้น... น้อยคนนักที่หลุดออกไปจากสุ้มเสียง ท่าทางที่มั่นใจ และความคิดเป็นตัวของตัวเองของเขาไปได้ *มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 50 10:30:45 จากคุณ : ชนกมล - [ 19 ก.พ. 50 09:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทั้งคู่มาหยุดยืนข้างรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ เพลงรักส่งหมวกกันน๊อคเต็มใบให้บอกรักที่รับไปถืออย่างเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับหมวกใบใหญ่นี่ดี “มาเดี๋ยวผมใส่ให้” เพลงรักหัวเราะเบาๆ แล้วสวมหมวกกันน๊อคให้หล่อนอย่างอ่อนโยน ร่างบางโยกศีรษะเล็กน้อย ทำตัวให้ชินกับน้ำหนักของเจ้าหมวกใหญ่บนศีรษะ “เป็นไง... ไม่หนักนะ” เพลงรักโน้มตัวลงมองหน้าหวานผ่านกรอบแว่นสีขุ่นของหมวกกันน๊อค กิริยาที่หญิงสาวตอบกลับมาด้วยการส่ายหน้าทำให้เขาสบายใจ ชายหนุ่มก้าวขึ้นมอเตอร์ไซค์คู่กายด้วยความทะมัดทะแมงหลังจากดูแลเรื่องความปลอดภัยของตนเรียบร้อย อากาศตอนนี้โปรดโปร่ง ลมเย็น เป็นใจให้เหล่านักบิดทั้งหลาย แต่บอกรักก็ยังเกร็งๆ หวั่นใจกับยานพาหนะตรงหน้า หล่อนยังนึกไม่ออกว่าจะปีนป่ายขึ้นรถไปได้ยังไงในเมื่อเบาะมันอยู่สูงเคียงอกซะขนาดนี้ เสียงติดเครื่องยนต์ดังก้องกระชากหัวใจ “ขึ้นรถสิครับ จะได้ไปกัน” ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวอย่างสงสัยว่าทำไมหล่อนยังไม่ขึ้นรถเสียที แล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อสบตาลังเลของหล่อน  “เหยียบที่พักเท้าตรงนั้นนะ เห็นไหมครับ แล้วก็ขึ้นมาเลย” เขาบอกพร้อมกับยื่นมือไปช่วยดึงหล่อนขึ้นรถอย่างง่ายดาย ...นี่หล่อนจะเอาชีวิตมาทิ้งกลางถนนไหมน้า... บอกรักคิดแล้วกอดเอวเขาแน่น ซุกซบหน้าอิงหลังหนา ลืมสนิทว่ามันไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก อากาศบนเบาะสูงนี้ช่างหนาวเหน็บเหมือนอยู่บนดอย เสื้อคลุมยีนส์ที่สวมอยู่ไม่ได้ทุเลาความสั่นในใจ “ไปส่งฉันที่อ่อนนุชนะคะ ฉันจอดรถไว้ที่นั่น” ร่างบางกัดฟันบอกออกไป ...พ่อจ๋า แม่จ๋าช่วยลูกด้วย ขอวันนี้ได้กลับบ้านไปพบหน้ากันทีเถอะ... หล่อนหลับตาภาวนาเมื่อชายหนุ่มเร่งเครื่องยนต์ลัดเลาะไปตามท้องถนนอย่างคล่องแคล่ว อ้อมแขนที่ลัดเอวชายหนุ่มแน่นเมื่อตอนออกรถมาใหม่ๆ คลายลง เพลงรักควบคุมรถง่ายขึ้นเมื่อบอกรักลดอาการเกร็ง “ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง” เสียงทุ้มเรียกสติของร่างบางให้กลับคืนมา หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ ดันตัวออกห่างจากแผ่นหลังหนา ยกมือดันกรอบแว่นกันลมของหมวกกันน๊อกขึ้นเพื่อมองให้ชัดว่าที่นี่คือที่ไหน ลานจอดรถกว้างเรียกรอยยิ้มลิงโลด ...พระคุ้มครองลูกช้างให้ปลอดภัย... หล่อนโดดลงจากรถอย่างรวดเร็ว ถอดหมวกกันน๊อคส่งคืนให้ชายหนุ่ม ถึงว่าการเดินทางแบบนี้จะรวดเร็วดั่งใจนึก แต่หล่อนก็ไม่ขอนั่งมันอีกต่อไป “สนุกไหมครับนั่งมอร์ไซค์ ว่างๆ เชิญอีกนนะครับ” เพลงรักบอกแล้วออกรถจากไปอย่างรวดเร็ว “คุณ...” บอกรักยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิดที่เรียกเขาเอาไว้ไม่ทัน หนังสือหล่อนอยู่กับเขาทั้งหมด ...หนีอีตานี่ไม่พ้นจริงจริ๊ง... หญิงสาวกุมขมับ ไม่อยากคิดว่าหล่อนจะต้องตามไปเอาหนังสือคืนกับเขาที่บ้าน เพลงรักขับรถกลับบ้านพร้อมกับหนังสือหอบใหญ่ของบอกรักอย่างสบายใจ ความอบอุ่นจากร่างบางยังติดตรึงอยู่ในใจ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเวลาที่ได้อยู่ใกล้หล่อน รู้สึกเหมือนว่าชีวิตของเขาเต็ม ไม่ขาดอะไรอีกแล้ว ...หล่อนจะรู้ไหมนะว่าเขารู้สึกดีกับหล่อนมากขนาดนี้... บอกรักนั่งกระสับกระส่ายไม่ติดเก้าอี้อยู่ในบ้าน ตาโตมองฝ่าความมืดออกไปที่หน้าบ้าน “เป็นอะไรรัก แม่เห็นนั่งชะเง้อมองออกไปนอกบ้านตลอดเลยลูก” นงเยาว์อดถามลูกสาวที่มองออกไปหน้าบ้านเหมือนว่ากำลังรอใครสักคน “เปล่าค่ะแม่ หนูก็มองไปเรื่อยเปื่อยอะค่ะ” ลูกสาวหันมายิ้มกลบเกลื่อนแล้วขอตัวเข้านอน ทิ้งความสงสัยไว้กับผู้เป็นแม่ ร่างบางทิ้งตัวลงนอนเป็นเตียงนุ่มอย่างเซ็งๆ ข้อมูลงานของหล่อนอยู่ที่เขาทั้งหมด ถ้าหล่อนไม่ได้หนังสือกลอนเล่มนั้นคืนมาจะเขียนงานออกได้อย่างไร ในเมื่อหล่อนไม่เคยมีความรู้สึกแท้จริงเกี่ยวกับการเลิกราเลยสักนิด แล้วจะรู้ไหมว่าคู่รักที่ต้องเลิกลากันต้องเสียใจแค่ไหน จะเสียใจเท่ากับตอนที่ปลากัดหล่อนตายไหมนะ จำได้ว่าตอนที่เสียปลากัดสีแดงสุดรักสุดหวงไป หล่อนนั่งร้องไห้อยู่เกือบสิบนาทีกว่าจะทำใจได้ ไม่น่าเชื่อว่าปลาตัวเล็กๆ จะสานสายใยผูกกับหล่อนไว้ได้แน่นขนาดนั้น ‘...หากวันใดมีน้ำตา ขอแค่เธอบอกฉันมาจะซับมันให้หล่อน จะเปียกปอนก็ช่างมันจะช่วยหล่อนเติมพลัง ฝ่าฝันกันต่อไป...’ เสียงเพลงที่บอกรักร้องเอง เขียนเนื้อเอง และทำนองด้วยตัวเองดังขึ้น เพลงนี้เป็นเสียงเรียกเข้าที่หล่อนจัดเอาไว้สำหรับเพื่อนๆ “ฮัลโหล” บอกรักส่งเสียงไปตามสาย “รักหรอ... ฮื่อๆ ๆ” เสียงเพื่อนรักดังคละเคล้ากับเสียงสะอื้นฮัก “เฮ้ย! เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมแอค” บอกรักถามอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเพื่อนรัก “...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากทางปลายสายนอกจากการโหมร้องไห้อย่างหนัก “นั่นแกอยู่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้” หล่อนร้อนใจถามด้วยความเป็นห่วง “แกไม่...ไม่ต้องมาหรอก ฮื่อๆ ๆ ฉันอยู่คนเดียวได้ ฮื่อๆ ๆ ๆ...” “ใจเย็นๆ นะใครทำอะไรแก บอกฉันมาสิ” ได้ยินเสียงตอบรับของเพื่อน บอกรักก็ใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยเพื่อนก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง “ไม่มี... ฮื่อๆ ๆ” “ไม่มีแล้วแกร้องไห้ทำไม” ร่างบางเริ่มงง “ก็ร้อง... ฉันอยากร้อง ฉันเลิกกับพี่ฉัตรไปแล้ว... ฮื่อๆ ๆ” ...ไอ้ฉัตรตรี นายถือดีอย่างไรมาหักอกเพื่อนฉัน... ฉัตรตรี หนุ่มรูปหล่อถูกเปลี่ยนคำนำหน้าชื่อจากพี่เป็นไอ้โดยฉับพลัน “นายนั่นกล้าทิ้งแกเลยหรอแอค มันรู้ตัวไหมว่าชาตินี้ทั้งชาติก็หาผู้หญิงที่ดีอย่างแกไม่ได้อีกแล้ว” บอกรักประกาศก้องอย่างโมโห อัญญาพร เพื่อนรักของหล่อนเป็นผู้หญิงที่น่ารัก มีชาติตระกูล จิตใจอ่อนโยน ซึ่ง... มันแทบจะต่างกับหล่อนลิบลิบ อิอิ “พี่ฉัตร...ไม่ได้ทิ้งฉันหรอก ฮื่อๆ ๆ” “อ้าว! แล้วนายนั่นทำอะไรแก แกถึงร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้” หล่อนถามเสียงอ่อย ...ขอโทษทีนะคะพี่ฉัตร รักไม่ได้ตั้งใจว่าพี่นะคะ สถานการณ์มันพาไปค่ะ... “ฉันบอกเลิกพี่เค้าเองล่ะ ฉันว่าเราเข้ากันไม่ได้ ฮื่อๆ ๆ” “เฮ้ย! ฉันก็เห็นพี่ฉัตรเค้าดีกับแกจะตาย แล้วแกก็เคยบอกฉันนี่ว่าไม่เคยทะเลาะกันเลย” คิ้วโก่งดังคันศรขมวดเป็นโบว์อย่างงุนงง “ก็เมื่อเย็นนี้... ฮื่อๆ ๆ พี่เค้ามารับฉันไปกินข้าว พี่ฉัตรพาฉันไปร้านอาหารทะเล... ฮื่อๆ ๆ แกคิดดูสิ พี่ฉัตรบอกว่าเค้าชอบทานอาหารทะเลมาก... ฮื่อๆ ๆ แต่ฉันดันแพ้อาหารทะเล แล้วอย่างนี้เราจะไปกันลอดหรอ ขนาดอาหารยังชอบไม่เหมือนกันเลย... ฮื่อๆ ๆ” บอกรักยกมือเกาศีรษะอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีกับความอ่อนไหวของเพื่อนรัก “แกก็ให้พี่เค้ากินอาหารทะเลอย่างที่พี่เค้าชอบสิ แล้วแกก็สั่งอย่างอื่นมากินสิเล่า ร้านอาหารมันมีกับข้าวให้เลือกสั่งมากมาย แกก็เลือกเอาสักอย่างที่ไม่ใช่กุ้ง หอย ปู ปลาสิว้า” “จริงด้วย! ฉันลืมคิดไป” เสียงปลายสายใสขึ้นมาทันที “แล้วนี่พี่ฉัตรจะคิดยังไงกับฉัน จะเลิกกับฉันจริงๆ หรือเปล่า” “แกก็อยู่ของแกเฉยๆ นั่นล่ะ เดี๋ยวพี่ฉัตรก็ไปหาแกเหมือนเดิม” หล่อนบอกเพื่อนรักเอือมๆ ...พี่ฉัตรเค้าไม่บ้าเหมือนแกนี่ แล้วเค้าก็รักแกออกจะตายไม่งั้นจะทนความอ่อนไหวของแกมาได้นานขนาดนี้หรอ... “จริงหรอรัก แกอย่าโกหกฉันนะ” อัญญาพรถามหวั่นๆ ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เพื่อนบอก “จริงดิ... วันนี้แกนอนได้แล้ว เชื่อฉันนะ พรุ่งนี้พี่ฉัตรจะไปรอรับแกไปส่งที่ทำงานเหมือนทุกวัน” หล่อนยืนยัน “อืม... แกก็นอนได้แล้วนะ  หวัดดี” “จ้า สวัสดี” บอกรักบอกเมื่อได้ยินเสียงสูดน้ำมูกวินาทีสุดท้ายก่อนตัดสายสนทนา *มีต่อค่ะ **แก้คำผิด แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 50 10:34:23 แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 50 09:37:57 จากคุณ : ชนกมล - [ 19 ก.พ. 50 09:18:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...เลิกราเพราะเข้ากันไม่ได้ อืม... สมองของหล่อนสว่างวาบขึ้นมาดั่งแสงแทนในถ้ำอันมืดมิด หล่อนพุ่งตัวเข้าหาเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ปลายเตียง เปิดเครื่องและเปิดโปรแกรมอัดเสียงอย่างคล่องแคร่ว มือเรียวเปิดลิ้นชักหยิบสมุดเล่มหนาและปากกาขึ้นเปิดเขียนมันอย่างว่องไว ด้วยเกรงว่าเนื้อร้องและทำนองที่ดังก้องในหัวจะหายวับไป ...เราอาจจะรักกันมากกว่าสิ่งใดๆ จนเราลืมคิดไปว่าอะไรว่าอะไรที่เราต่างกัน... ได้ท่อนแรกหญิงสาวก็ฮัมบันทึกทำนองไว้ในโปรแกรมอัดเสียง เปิดฟังท่อนนั้นซ้ำๆ พร้อมกับพยายามเขียนท่อนต่อไป ...วันเวลาผ่านพ้น ต่างเหตุผลมากมายที่เราขัดแย้งกัน ทำเอาเธอและฉันต้องเสียน้ำตา *หรือว่าเราต้องร้องไห้ไปอย่างนี้ สักวิธีช่วยหยุดน้ำตาได้ไหม... เนื้อร้องและท่วงทำนองไหลลื่นไม่ขาดสายจนจบเพลง บอกรักมองเนื้อเพลงที่เขียนลงไปอย่างมีความสุข หล่อนเริ่มร้องเพลงทั้งหมดเพื่อสำรวจว่ามีอะไรขาดตกบกพร่องไปบ้าง เมื่อเห็นว่าดีสมใจ หล่อนก็จัดแจงบันทึกเพลงลงในโปรแกรม พยายามปรับน้ำเสียงและอารมณ์ให้เข้ากับเนื้อร้องและทำนองให้มากที่สุด สุดท้ายก็คือต้องเข้าถึงเพลงที่ขียนขึ้นมา ...เราอาจจะรักกันมากกว่าสิ่งใดๆ จนเราลืมคิดไปว่าอะไรที่เราต่างกัน วันเวลาผ่านพ้น ต่างเหตุผลมากมายที่เราขัดแย้งกัน ทำเอาเธอและฉันต้องเสียน้ำตา *หรือว่าเรา ต้องร้องไห้ไปอย่างนี้ สักวิธีช่วยหยุดน้ำตาได้ไหม **ก็เลิกรากันซะดีกว่า ต้องฝืนทน มันก็ไร้ค่าไม่มีความหมาย ยิ่งทิ้งไว้ใจก็ยิ่งเจ็บ ต้องรีบตัด ก่อนไม่มีเหลือเยื่อใยดี ๆ  หากรักเรามันจะต้องจบ ต้องแยกทาง เดินไปข้างหน้าไม่ย้อนกลับหลัง ให้รู้ไว้เธอไม่ได้อยู่ เพียงผู้เดียว ยังคงมีฉันมองอยู่ไม่ห่าง    เธออาจไม่เข้าใจและโกรธเกลียดตัวฉัน มันคงมีสักวันที่เธอนั้นจะยอมอภัย เราคงไม่ต่างกัน ช่วงเวลาดีๆ มากมายติดหัวใจ มันคงยากใช่ไหมที่เราต้องลืม ...ตีสองสี่สิบสามนาที... ฟ้านอกหน้าต่างมืดมิดในช่วงที่พระอาทิตย์กำลังหลับใหล อากาศเย็นเริ่มแผ่กระจายเล็ดลอดผ่านเข้ามาในห้องนอน ในที่สุดบอกรักก็จะได้นอนหลับอย่างสบายใจ เพลงที่ติดมานานก็เสร็จ เหลือก็แต่ว่าเจ้านายชั่วครั้งชั่วคราวจะพอใจหรือเปล่าเท่านั้น หล่อนเช็คให้แน่ใจว่าเพลงที่บันทึกนั้นเรียบร้อยดีทุกอย่างก็ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เดินไปหาเตียงนุ่มที่อ้าแขนรอรับสาวน้อยแพนด้าตาโหลคนนี้  ...พรุ่งนี้ถ้าแดดไม่ไล่ไม่มีตื่น... คำสัญญาส่งผ่านสายลมหนาว บอกรักกระชับผ้าห่มพันรอบกาย คืนนี้หนาวจนหล่อนตัวสั่นทั้งที่ไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศหรือว่าพัดลม ...อย่าบอกนะว่าเราจะหนาวจนนอนไม่หลับ ไม่ยอม... หล่อนพยายาข่มตานอนอีกครั้ง “ติ๊งต่อง” เสียงออดดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของร่างบางที่กำลังรั้งผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมศีรษะ ปิดกั้นเสียงปลุกยามรุ่งสางเช่นนี้ “ติ๊งต่อง” เสียงออดดังขึ้นอีกครั้ง ครานี้มันดังกังกังวาลจนบอกรักต้องตะเกียกตะกายลุกนั่ง หล่อนลากขาลงจากเตียงนอน ปรือตาควานหยิบเสื้อคลุมจากตู้เสือผ้าแล้วเดินงัวเงียไปต้อนรับแขกยามเช้า *จบตอนที่ 1* ** เพลงที่เขียนเอาไว้มีอยู่จริงนะคะ เข้าไปฟังกันได้ที่ www.chanokkamon.bloggang.com ค่ะ ** *** แนะนำติชมกันได้นะคะ *** ***แก้คำผิด**** แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 50 10:26:38 แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 50 09:39:37 จากคุณ : ชนกมล - [ 19 ก.พ. 50 09:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นชื่อเลยเข้ามาทัก ยังไม่ได้อ่านนิยายหรอกนะคะ กะว่าจะรอให้จบก่อนแล้วค่อยอ่านเหมือนเรื่องที่ผ่านๆมา ว่าแต่หายไปนายเลยนะคะคุณชนกมล ยังไงก็รีบๆแต่ง ให้จบไวไวนะคะ จะรออ่านทีเดียวรวด จากคุณ : Bralee - [ 19 ก.พ. 50 11:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คงจะต้องแก้คำผิดอีกนะคะ motorcycle มอเตอร์ไซค์ ร้างรา หมวกกันน็อค ไปกันรอด และคิดว่าเลิกรามากกว่าเลิกลาค่ะ จากคุณ : scottie - [ 19 ก.พ. 50 12:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 19 ก.พ. 50 12:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่าวนึกว่าเรื่องสั้น จากคุณ : Untrue - [ 19 ก.พ. 50 13:51:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาให้กำลังใจหนูมิ้ม (ชนกมล) ฮับ จากคุณ : เกียรตินำ - [ 19 ก.พ. 50 23:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านตอนต่อไป จากคุณ : วังวน - [ 20 ก.พ. 50 13:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วอยากนั่งซ้อนท้ายมอไซค์ ครับ อิๆๆ บอกรักกับเพลงรัก อื้ม.... เอิ่ม... แค่กินอาหารทะเลไม่ได้แค่เนี้ย ถึงกับร้องไห้เลยเหรอครับ น่าจ๋งจ๋านเนาะ... ไปฟังเพลงแล้ว เพราะดีนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 ก.พ. 50 14:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบชื่อตัวละครมากค่ะ น่ารักดี จากคุณ : Super Nerd (NAKORN66) - [ 20 ก.พ. 50 22:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เด่วสักพักจะลองเข้าไปฟังเพลงนะคะ จากคุณ : oldword - [ 21 ก.พ. 50 14:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “วันนี้พวกกลอนหรือกวีบ้างหรือเปล่าคะ”  --- "วันนี้พวกกลอนหรือกวีมีบ้างหรือเปล่าคะ” ...แล้วอย่างนี้เราจะไปกันลอดหรอ  --- ไปรอดเหรอ น่ารักจริงๆ เพลงรัก กับการ บอกรัก .... จากคุณ : manimontra - [ 23 ก.พ. 50 20:44:46 ]