อยากกล่าวกลอนถึงตอนเริ่มมีรัก
สุดจะหักห้ามจิตพิสมัย
นับอายุตอนนั้นมันถึงวัย
เรื่องหัวใจสุดกลั้นพร่ำพรรณนา
ช่วงคิมหันต์เหมันต์ฉันไม่สน
เกิดเป็นคนห้ามรักยากนักหนา
นั่งมองเมฆเงาไม้สายธารา
อนิจจาช่างสวยด้วยอารมณ์
มองทุกสิ่งดูยิ่งจะพริ้งเพริศ
ให้บรรเจิดเสน่หาพาสุมสม
ร้อนรุ่มเร้ารสรักอยากเชยชม
ยามสายลมพัดผ่านซ่านอุรา
ดูหวิวหวิววาบหวามยามคิดถึง
สักนิดหนึ่งก็ได้หายกังขา
แม้โผล่ช่องหน้าต่างเพียงหางตา
ได้รู้ว่าอยู่ดีพี่สุขใจ
เมื่อยามบ่ายตะวันคล้อยลอยลงต่ำ
ใกล้มืดค่ำไม่เห็นใบไม้ไหว
ยินแต่เสียงสั่นรัวของหัวใจ
อีกเมื่อไหร่จะได้หายคิดถึง
สุริยาล่วงลับจนดับแสง
ใจเต้นแรงคะนึงหาพาสุดซึ้ง
ทุกวันเห็นหน้าเธอยังตราตรึง
ประเดี๋ยวหนึ่งแสงส่องจากห้องเธอ
เพียงเห็นแสงไฟส่องใจร้องหา
เป็นเวลาสบตากันเสมอ
พี่นั่งคอยอีกฟากตรงห้องเธอ
ไม่เคยเผลอนั่งมองจ้องแสงไฟ
เมื่อไหร่หนาน้องจะมาเปิดผ้าม่าน
ให้เสียวซ่านนั่งคิดจิตหวั่นไหว
ได้เวลาน้องโผล่หน้ามาทันใด
เจ้าหัวใจร้องลั่นเสียงสั่นเครือ
แต่เสียงนั้นน้องหาได้ยินไม่
เหมือนเสียงใบ้หายไปไม่มีเหลือ
ส่งผ่านเป็นสัญญาณไม่คลุมเครือ
เนตรช่วยเหลือส่งต่อพอเข้าใจ
ว่าตัวพี่นั้นเฝ้าถวิลหา
สบจ้องตาใจพี่ยิ่งสั่นไหว
ยิ้มมุมปากพี่เห็นค่อยชื่นใจ
สุขเหนือใดเปรียบได้สายธารา
ครั้งหนึ่งส่งเสื้อไปให้เธอปัก
ลงลายลักษณ์อักษรเสน่หา
เป็นชื่อย่อโรงเรียน..ธาฯ
ส่งกลับมาสุดสวยด้วยฝีมือ
เหตุไฉนใยเสื้อกลิ่นหอมนัก
หลังลงลักษณ์น้องอบให้ด้วยหรือ
สมุนไพรไทยหอมสมเล่าลือ
อยากฉุดยื้อกลิ่นนี้ติดที่ใจ
หลังจากนั้นไม่นานบ้านเธอย้าย
สุดใจหายสุดเศร้าสุดหวั่นไหว
จำวันแรกที่เธอจะจากไป
สองหัวใจเกาะมองจ้องสบตา
เกาะลูกกรงสีอ่อนก่อนจะจาก
พูดกันมากสองใจดังใฝ่หา
ไม่มีเสียงเพียงพูดผ่านสายตา
ให้รู้ว่าเราสองต้องใจกัน
หากบุญพระบารมีนั้นมีจริง
ขอชายหญิงคู่นี้ได้สุขสันต์
เพียงส่งให้เราสองจ้องตากัน
อย่างวันนั้นเป็นมาน่าดีเอยฯ
จากคุณ :
hita 
- [
24 ก.พ. 50 22:08:38
]
เริ่มรัก
