ความคิดเห็นที่ 1 หน้าที่สิบเอ็ด : บริวารแห่งดาวเสาร์ ท่ามกลางธารน้ำแข็งกว้างใหญ่ที่ทอดยาวหายเข้าไปในความมืดมิดสุดขอบตา.. ฟุบ! ฟุบ! ..เหล่าผู้เข้าสอบภายในลูกแก้วอากาศสีฟ้าใสพุ่งทะยานไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว จนห่ากระสุนดาวตกที่เป็นอุปสรรคดูเหมือนจะลอยค้างหยุดนิ่งอยู่กับที่ ทว่าแม้จะวิ่งด้วยความเร็วระดับนั้น ดาวเคราะห์ยักษ์สีน้ำตาลเหลืองก็ยังคงตีเกลียวหมุนวนได้ราวกับมีชีวิต “เฮ้..ไนส์ ดูนี่สิ! ดูนี่!” หลังจากออกวิ่งโดยไม่ได้พูดจากันสักพัก ชายร่างใหญ่นามกาแรนก็ออกปากทำลายความความเงียบสงบ “เหมือนซุปเปอร์ -ตื๊ด- แมนรึเปล่าล่ะ?” ท่ามกลางแสงระยิบของดวงดาวนับล้าน ที่ยังคงส่องประกายเจิดจ้าจากอีกฝากฝั่งที่แสนไกล “นี่กาแรน ถ้าหากนายไม่อยากพาดพิงถึงชื่อตัวละครจริงๆ นายจะพูดชื่อเต็มแล้วเติมเซ็นเซอร์ทำไมฟะ?...” ไนส์กลั้นเสียงถอนใจ ก่อนจะหันคอไปหาคู่สนทนา “..อะ!..อา....” ภาพของสาวน้อยร่างบางนามราน่า ที่ถูกผูกแขนติดร่างเข้ากับต้นคอของผู้เป็นพี่ชาย พลิ้วไสวไปตามแรงลมราวกับเป็นผืนผ้าคลุมขนาดใหญ่ ผืนผ้าคลุมที่มีของเหลวสีแดงฉานไหลทะลักออกมาจากริมฝีปากเรียวบางตลอดเวลา “อ๊ะๆ ยังไม่หมดแค่นี้นะ” กาแรนฉีกยิ้มพลางสะบัดหัวซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ร่างบางที่ต้นคอเบี่ยงตัวไปตามแรงสะบัด “เป็นไง..มีตัว ‘S’ สีแดงด้วย เห็นไหมล่ะ?” สายเส้นของเหลวสีแดงฉานจึงตวัดตัวโค้งงอเป็นรูปอักษร ราวกับถูกมนต์สะกดให้ลืมเลือนทุกสิ่ง ชายหนุ่มจับจ้องภาพสองพี่น้องไม่ละตา..ด้วยสีหน้าเอือมระอาเกินบรรยาย... ผลัก!!! ลืมแม้กระทั่งสิ่งกีดขวางตรงหน้า เป็นผลให้ศีรษะของชายหนุ่มพุ่งเข้าชนหินดาวตกเสียงสนั่น “เฮ้ๆ...นี่เจ้าหลงเสน่ห์น้องสาวข้าจนลืมหลบหินดาวตกเลยงั้นรึ?” “มันจะเป็นอย่างนั้นได้ไงฟร่ะ-ะ-ะ!!!” เสียงโกรธแผดลั่น “นี่นายเอาเซลล์สมองที่ปลายเท้ามาประมวลผลรึไง? หา?!?” ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเอียงคอลงซับเลือดกับแขนเสื้อ “เห็นไหมคะนี่ซัง!” หลังจากแปลงตัวเป็นผ้าคลุมอยู่นาน ราน่าก็ออกอาการต่อว่าพี่ชายทันที เมื่อได้รับคำวิจารณ์จากชายหนุ่ม “หนูก็บอกแล้วไงคะว่า ถ้าหากไม่เอากางเกงในมาสวมด้านนอกล่ะก็ ไม่มีใครเขาคิดว่าเหมือนหรอกค่ะ!” ...อะ..เอ่อ ราน่าครับ..เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับว่าแต่งตัวได้เหมือนหรือแต่งตัวได้ไม่เหมือนหรอกครับ...คำพูดประโยคนี้คือสิ่งที่ผมอยากจะตะโกนออกไปใจแทบขาด..ถ้าไม่ติดที่ผมเหนื่อยใจจนไม่มีแรงส่งเสียงล่ะก็นะ... “จริงด้วย!” กาแรนอุทานขึ้นมาราวกับมันเป็นเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวพันถึงชีวิต “โทษทีนะไนส์! ข้าจะรีบเปลี่ยนเอากางเกงในมาไว้ด้านนอกเดี๋ยวนี้แหละ!” ...ก็ใครมันจะไปคิดล่ะครับ ว่าสองพี่น้องคู่นี้จะบ้าบอได้จนเกินคำว่าสามัญสำนึกแบบนี้...ดะ! เดี๋ยวก่อนสิ! นี่ราน่าไม่ได้โดนบังคับงั้นรึ?!?... “ช..ช่างมันเถอะ..” ชายหนุ่มรีบหันหน้ากลับไปกล่าวท้วง พร้อมกับทำท่าจะตวัดมือขึ้นมากุมขมับ “แค่นี้ก็เหมือนมากพอแล้วล่ะ” ...ใช่แล้วครับ เหมือนมากเลยล่ะ..เหมือนคนบ้ามากเลยล่ะครับ... “เอ้านี่” ร้อนถึงร่างบางในอ้อมแขน ที่ต้องยกมือขึ้นมาจับขมับให้แทน “ขอบใจนะกระถิน” ไนส์ยิ้มรับ ก่อนจะถอดถอนลมหายใจออกมายาวเสียจนราวกับถึงวันโลกาวินาศ “เฮ้อ~อ~อ” “คิก ด้วยความยินดี” กระถินตอบ ขณะเลื่อนมือไปปาดคราบเลือดเหนือคิ้วซ้ายให้ชายหนุ่มเบาๆ “แต่ฉันไม่ได้ยื่นมือไปให้นายใช้เก็กท่าหรอกนะ แค่จะปาดเลือดให้เท่านั้นแหละ” “อะฮ้า! ดูสิราน่า” กาแรนกล่าว “ไนส์กับกระถินเล่นปาหี่ให้พวกเราดูล่ะ” ก่อนจะตวัดหลังมือเปลี่ยนหินดาวตกตรงหน้าให้กลายเป็นเศษฝุ่นอวกาศ โครม! “จริงด้วยค่า” ...เฮ้ๆ ถ้านี่เรียกว่าปาหี่แล้วล่ะก็ เมื่อกี้ที่พวกคุณท่านทำมันเรียกว่าอะไรฟร่ะ-ะ-ะ-ะ!!!..เป็นอีกครั้งครับ ที่ผมอยากจะตะโกนออกไปใจแทบขาด... “..นี่กาแรน..” เสียงทุ้มเปลี่ยนประเด็นดังขึ้นจากชายหนุ่มที่แสดงสีหน้าราวกับเสียไม่ได้อยู่ “..ตอนที่อยู่ในด่านโบราณสถานน่ะ..” ...แต่ก็เอาเถอะครับ ตอนนี้ผมถือคติหมากัดอย่ากัดตอบ หรือคนบ้าทักอย่าทักกลับอยู่..เฮ้อ ทั้งๆที่เป็นคนพึ่งพาได้แท้ๆ แต่ทำไมถึงสติแตกได้ขนาดนี้น้า จริงสิ..ถ้าจะว่าไปแล้ว... “นายรู้ได้ยังไงเหรอว่ามีทางลับอยู่?” ก่อนจะเว้นช่วงให้เจ้าของเสียงก้มหน้าลงมองร่างในอ้อมแขน พร้อมกับถอนใจ ...คนที่ผมอุ้มอยู่นี่ก็ไม่ได้แตกต่างกันเลยนี่นา เผลอๆอาจเข้าขั้นกว่าก็ได้...อยากรู้จริงๆเลยล่ะครับ ว่าจอมเวทมนต์นี่สติไม่สมประกอบแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่า?... “อ้อ สำหรับเรื่องนั้น ข้าใช้วิธีพิเศษตรวจหาน่ะ” กาแรนยืดอกตอบอย่างภูมิใจ “คืออย่างนี้นะ..” โป๊ก! “โอ๊ย! ฟาดหัวพี่ทำไมล่ะราน่า?” “นี่ซังก็ลองถามตัวเองดูสิคะ!” สาวน้อยเจ้าของกำปั้นพองหน้าใส่พี่ชาย “ก็รู้อยู่แล้วนี่คะว่าหนูโกรธอยู่!” “ว..หวาย..” แม้จะไม่ได้ถูกฟาด แต่กระถินก็หลับตาปี๋ราวกับบาดเจ็บแทน ...ในตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ ว่าทำไมกระถินถึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนกาแรนขนาดนั้น... “อ้าว..นี่ยังโมโหพี่อยู่อีกหรอ?” “ก็แน่สิคะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามีทางลับอยู่ แต่นี่ซังก็ยังทำแบบนั้นอีก จะไม่ให้หนูโกรธได้ยังไงคะ?” “เอ๋?” ไนส์เอี้ยวตัวหลบหินดาวตกก่อนหันมากล่าวทวนคำถาม “นายรู้อยู่แล้วงั้นหรอว่าต้องมีทางลับน่ะ?” “อื่อ..ก็อัสเต็กน่ะเป็นชนเผ่าโบราณของทวีปอเมริกาใต้ พวกเขาเชื่อกันว่าดวงอาทิตย์คือเทพเจ้าสูงสุดของพวกเขา และเทพเจ้าสูงสุดก็ต้องการเลือดกับหัวใจสดๆของมนุษย์เป็นเครื่องเซ่นสังเวยทุกวัน...เฮ้ย!” กาแรนตะโกนขณะหลบสันมือจากสาวน้อยผู้น้อง “คราวนี้มีอะไรอีกล่ะราน่า?” “นี่-ซัง!” ราน่ากล่าวลากเสียง “ก็ได้ๆ งั้นข้ามส่วนนี้ไปเลยแล้วกัน” “เข้าใจก็ดีแล้วค่ะ!” “คืออย่างนี้นะไนส์...ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงมายังโลกตามความเชื่อของพวกเขาคือดวงอาทิตย์ดวงที่ห้าแล้วล่ะ ซึ่งทั้งสี่ดวงก่อนหน้านี้ถูกทำลายไปโดย ดินถล่ม น้ำท่วม ลมพายุ และเปลวเพลิง” เมื่อเสร็จธุระกับสาวน้อยราน่าแล้ว กาแรนก็หันกลับมาเล่าเรื่องของตนต่อ “แต่ก็นะ ข้าคิดว่าพวกเขาคงพบสุริยะคราสมาสี่ครั้งมากกว่า ทำให้พวกหมอผีประจำเผ่าแต่งเรื่องนี้ขึ้นมา” “อืม” ไนส์ตอบรับขณะดีดตัวข้ามหินดาวตกก้อนเขื่อง “จากเรื่องที่ข้าเล่ามา พวกอัสเต็กน่ะจะสร้างประตูห้องโถงใหญ่ให้มีจำนวนเท่ากับเทพเจ้าของพวกเขาเสมอ เพื่อเป็นการสักการะหรืออะไรเทือกนั้นแหละ” ชายร่างใหญ่กล่าวอธิบาย “ทว่าห้องโถงใหญ่ในด่านทดสอบกลับมีประตูแค่สองบานเองใช่ไหมล่ะ ข้าก็เลยรู้ทันทีว่ามันต้องมีทางลับซ่อนอยู่” “มิน่าล่ะ..ฉันก็คิดไว้แล้วเชียวว่าห้องโถงนั่นมันต้องมีประตูมากกว่าสามบาน จริงด้วยสิ แล้วนายเจอประตูที่เหลืออีกสองบานรึเปล่ากาแรน?” “ไม่เจอหรอก ข้าคิดว่าห้องโถงที่มีประตูห้าบานคงอยู่ในด่านทดสอบสองย่อยสองซะมากกว่า...เนื่องจากข้อจำกัดทางด้านเวทมนต์สายมิติ ข้าคิดว่าด่านทดสอบด่านเดียวกันมันน่าจะใช้สถานที่ทดสอบเดียวกันด้วย ดังนั้นความแตกต่างคงอยู่ที่รายละเอียดปลีกย่อยซะมากกว่า” กาแรนตอบกลับไปแทบจะในทันทีที่สิ้นเสียงถามจากชายหนุ่ม “ก็เลยทำให้มีด่านย่อยเหมือนกับเกมที่แบ่งระดับความยากง่าย โดยการเพิ่มหรือลดจำนวนศัตรูนั่นแหละ แต่ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกนะ” ราวกับว่าได้คิดคำตอบไว้ล่วงหน้าแล้ว “อ้อเกือบลืม ด่านลับที่พวกเราอยู่คงจะเป็นด่านเอกเทศ ไม่เกี่ยวข้องกับด่านปกติหรอก ดูได้จากที่ด่านลับด่านเดียวกลับเล่นรวบซะสี่การทดสอบแบบนี้” “อืม อย่างนี้เอง” ไนส์กล่าวก่อนก้มตัวลอดผ่านช่องว่างระหว่างหินดาวตกและธารน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ “นี่กาแรน เท่าที่เห็น หินดาวตกที่ฉันลอดผ่านมานั่นน่าจะเป็นก้อนสุดท้ายแล้วนะ” “ก็แน่สิ พวกเราวิ่งมาจะยี่สิบนาทีแล้วนี่นา” ชายร่างใหญ่ตอบ “ถ้าจะให้บอกเป็นระยะทางก็ได้สักสามสิบเปอร์เซ็นแล้วมั้ง ความจริงมันก็ควรจะเปลี่ยนเป็นด่านทดสอบต่อไปได้ตั้งนานแล้วล่ะ” “งั้นหรอ?” ชายหนุ่มนิ่วหน้าลำบากใจ ก่อนจะเอี้ยวคอเป็นสัญญาณให้คู่สนทนามองตามสายตาของตน “ถ้าอย่างนั้น..ไอ้ก้อนอุกกาบาตยักษ์ที่กำลังพุ่งมาหาพวกเรานั่น ก็คงเป็นการทดสอบในด่านต่อไปสินะ” ท่ามกลางความมืดมิดที่กว้างใหญ่ไพศาล ก้อนอุกกาบาตยักษ์สีส้มแดงพุ่งรี่ตรงเข้าหาเหล่าผู้เข้าสอบอย่างรวดเร็ว ทว่าด้วยขนาดที่ใหญ่โตและระยะทางที่แสนไกล จึงดูเหมือนกับก้อนอุกกาบาตยักษ์นั้นค่อยๆคืบคลานเข้าหาอย่างเชื่องช้า ครืน..น..น! พร้อมกับแรงสั่นสะเทือนเนื่องจากการปะทะกันของสนามแรงดึงดูดจากวัตถุขนาดใหญ่สองชนิด หนึ่งคือดาวเคราะห์ยักษ์นามดาวเสาร์ กับอีกหนึ่งคือก้อนอุกกาบาตยักษ์ขนาดเท่าดาวเคราะห์โลก “..คงใช่มั้ง..” กาแรนกล่าวตอบลอยๆ “..ต่อจากหินก้อนเล็กก็ต้องเป็นหินก้อนใหญ่สิ..” ราวกับว่าก้อนอุกกาบาตยักษ์ตรงหน้าไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร จากคุณ : DarkNine - [ 25 ก.พ. 50 16:21:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เฮ้ย ตั้งใจหน่อยสิฟะกาแรน!” ไนส์สวนกลับไปทันทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่างจริงล่ะก็ พวกเราตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่แล้วนะ” “ย่ำแย่งั้นหรือ?” “ใช่ ย่ำแย่มากเลยล่ะ ก็ไอ้ก้อนอุกกาบาตยักษ์ที่เห็นอยู่นั่นคือ Titan หนึ่งในดาวบริวารทั้งห้าสิบหกดวงของดาวเสาร์” ชายหนุ่มสำทับเพิ่มเหตุผลให้กับคำกล่าวของตน “ถ้าหากการทดสอบรอบนี้คือการวิ่งฝ่าการโจมตีจากดาวบริวารของดาวเสาร์แล้วล่ะก็..” “พวกเราก็ต้องวิ่งฝ่าดาวบริวารทั้งห้าสิบหกดวงไปใช่ไหม?” เสียงเนือยๆเป็นทองไม่รู้ร้อนยังคงลอยออกมาจากปากของชายร่างใหญ่นามกาแรน “ไม่เป็นไรหรอกน่า ถึงจะมีตั้งห้าสิบหกดวง แต่ทุกดวงก็เป็นแค่ก้อนน้ำแข็ง ไม่ก็ก้อนผลึกของสารไวไฟไม่ใช่รึไง? ถ้าอย่างนั้นก็ทำลายทิ้งได้สบายๆอยู่แล้วน่า” “เดี๋ยวสิกาแรน! ไอ้เรื่องที่มันเป็นวัตถุทำลายได้ง่ายน่ะฉันก็รู้” เมื่อเห็นท่าทีไม่หยีระของคู่สนทนา ไนส์ก็เร่งกล่าวสำทับเพิ่มเหตุผล “เรื่องที่ฉันบอกว่าแย่จริงๆน่ะคือลานน้ำแข็งที่เราวิ่งอยู่นี่ต่างหาก ไอ้ลานน้ำแข็งนี่มันก็เป็นสารไวไฟนะ เข้าใจเรื่องที่ฉันอยากจะบอกรึยัง?” “ข้าเข้าใจ แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า แค่ไม่ให้สะเก็ดไฟกระเด็นมาโดนก็พอไม่ใช่รึไงกัน? เรื่องแค่นี้น่ะข้าควบคุมได้สบายๆอยู่แล้ว” ถึงแม้โทนเสียงจะยังอยู่ในระดับเดิม “อีกอย่างนะไนส์ ในสภาวะสุญญากาศแบบนี้ เรื่องแรงระเบิดหรือสะเก็ดไฟน่ะ มันไม่กระจายตัวออกออกมาง่ายๆหรอกน่า” แต่กาแรนก็หันกลับไปตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ต้องวิตกกังวลให้มากนักหรอก เจ้าน่ะแค่อุ้มกระถินต่อไปก็พอแล้ว ส่วนที่เหลือเดี๋ยวข้าจะจัดการให้เอง” “..ฮึ...” ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม ด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมที่มอบให้แก่คู่สอบร่างใหญ่ “งั้นก็ฝากด้วยนะกาแรน” “ขอฝากด้วยนะ คุณกาแรน” เช่นเดียวกัน ร่างบางในอ้อมแขนของชายหนุ่มก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อใจไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน “ได้! เชื่อมือกันได้เลย!” ชายร่างใหญ่กล่าวรับรอยยิ้มของคู่สองทั้งสอง “นี่ราน่า..เกาะพี่ให้แน่นๆนะ” ก่อนจะหันไปกล่าวเตือนสาวน้อยที่กอดคอของตนอยู่ “ค่ะ นี่ซัง” ราน่ารับคำ พร้อมเพิ่มแรงกอดกระชับให้แน่นขึ้น “ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน!” กาแรนประกาศก้อง “ออกมาได้แล้วอาวุธของข้า ขวานเหล็กหมายเลข 28!!!” ขณะเอื้อมมือเข้าไปคว้าอาวุธประจำกายออกมาจากกระเป๋าหลังกางเกง “ไนส์! เดี๋ยวข้าจะเร่งความเร็วขึ้นอีกนะ จะได้ไม่ต้องโดนแรงดึงดูดจากอุกกาบาตนั่นรบกวน” ขวานเหล็กยักษ์ กว้างสามสิบเซนติเมตร ยาวห้าสิบเซนติเมตร หนากว่าแปดเซนติเมตร ถูกตวัดขึ้นรับประกายแสงจากดวงดารานับล้าน ด้วยแขนกร้านที่กระชับด้ามขวานยาวเกือบหนึ่งเมตร “เจ้าคงเร่งความเร็วขึ้นได้อีกใช่ไหมไนส์? เพราะถ้าหลุดออกจากชั้นอากาศที่ราน่าสร้างขึ้นมาล่ะก็..ลำบากแน่ๆ” “อืม วิ่งนำไปได้เลยกาแรน” ไนส์ตอบ ก่อนจะเร่งฝีเท้าแซงหน้าคู่สนทนาไปอย่างรวดเร็ว “เพียงแต่..ถ้านายยังวิ่งช้าแบบนี้อยู่ล่ะก็ ฉันว่านายต่างหากล่ะที่จะวิ่งตามฉันไม่ทัน” ถึงแม้ขวานเหล็กจะมีขนาดใหญ่โตเพียงใดก็ตาม แต่เมื่อมาอยู่ในมือของชายร่างใหญ่นามกาแรนแล้ว ขวานเหล็กกลับมีขนาดพอดีมืออย่างน่าประหลาด “ชะ!” กาแรนกล่าว พร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นมาตีขนานคู่กับชายหนุ่ม “นี่เจ้าคิดว่าเจ้าพูดอยู่กับใครงั้นรึ? ไนส์!” “ฮะ ฮะ” ชายหนุ่มหัวเราะกลับแห้งๆ “เออ จริงสิกาแรน นายเก็บขวานยักษ์นั่นไว้ในกระเป๋าได้ยังไงหรอ?” ก่อนจะเบนสายตาจับจ้องขวานยักษ์ในมือคู่สนทนา “ความลับเฟ้ย! ความลับ!” กาแรนเน้นเสียงยียวน “เรื่องแบบนี้บอกกันไม่ได้หรอกเฟ้ย!” “งั้นรึ...” ไนส์แสยะยิ้ม “เฮ้ย!” ทว่ารอยยิ้มก็ถูกเปลี่ยนให้เป็นความหวาดวิตก ถ้าหากจ้องดูให้ดีแล้ว ตัวขวานสีเงินที่ส่องประกายแสงวับวาวนั่น มันก็แค่ชั้นอลูมิเนียมที่เคลือบหยาบๆลงบนผิวพลาสติกเกรดบีเท่านั้น เหมือนกับบริเวณส่วนคมของตัวขวาน ที่กลมมนตามรูปแบบความปลอดภัยของเล่นเด็กไม่ผิดเพี้ยน ยิ่งไปกว่านั้นคือส่วนสันขวานที่ทำจากพลาสติกใส ซึ่งใส่เอาไว้เพื่อปิดกันหลอดไฟสีเล็กๆนับสิบที่อัดแน่นติดกับแผงวงจรไฟฟ้าหลุดออกมาจากตัวขวาน.. “ดะ! เดี๋ยวก่อนสิ!” ..แน่นอนว่าด้ามขวานก็ทำขึ้นมาจากพลาสติกเกรดไม่แตกต่างไปจากกันสักเท่าไหร่ แถมจุดขันสกรูเหล็กก็เปิดให้เห็นเป็นร่องลึกอย่างโจ่งแจ้ง “ไอ้ขวานนั่นมันเป็นของเล่นเด็กที่มีขายตามงานวัดไม่ใช่หรือไงฟระ?!?” “เฮ้ย! เฮ้ย! พูดหมาๆแบบนี้ได้ไงฟระไนส์!” เมื่อได้ฟังคำว่าร้ายของที่ตนถืออยู่ในมือ กาแรนก็แผดเสียงไม่พอใจดังลั่น “ไอ้ที่นายกำลังดูถูกอยู่นั่น มันเป็นขวานประจำตระกูลของข้านะเฟ้ย!” “ใช่แล้วค่ะไนส์นี่ซัง!” เมื่อสิ้นเสียงของพี่ชาย สาวน้อยราน่าก็รีบกล่าวเสริมขึ้นทันที “ถึงจะเป็นไนส์นี่ซังก็เถอะ แต่ถ้ามาว่าร้ายสมบัติประจำตระกูลของหนู หนูก็ไม่ยอมเหมือนกันนะคะ!” ...ตอนนี้ผมแทบจะขอความมั่นใจคืนจากกาแรนเลยล่ะครับ..สมบัติประจำตระกูล! สมบัติประจำตระกูลงั้นรึ! นี่พวกนายเป็นเด็กเล่นขายของกันรึไงฟระเนี่ย!!!... “อา...ขอโทษที..” ชายหนุ่มพ่นคำขอโทษออกมา ด้วยสีหน้าลำบากใจอย่างสุดซึ้ง “..ฉะ..ฉันไม่รู้ว่ามัน...มันเป็นสมบัติประจำตระกูล..ขอโทษนะ..” “คิก คิก คิก” ต่างจากร่างบางในอ้อมแขนที่กลั้นหัวเราะเอาไว้แทบไม่อยู่ ...บอกตามตรงเลยครับ เท่าที่ดูเนี่ย! ไอ้สมบัติประจำตระกูลนั่น! ราคาค่างวดมันไม่น่าเกินสองร้อยห้าสิบบาทหรอก!... “ช่างเถอะ..ช่างเถอะ..” กาแรนหยักไหล่แสดงท่าทีไม่สนใจ “อีกเดี๋ยวก็จะถึงระยะโจมตีแล้ว เรื่องนี้เอาไว้ทีหลังก็ได้” “ดะ!” ...เดี๋ยวก่อนสิเฮ้ย! นี่ใจคอแกกะใช้ของเล่นเด็กนั่นจริงๆใช่ไหมเนี่ย?!?... “อะฮ้า..ห่วงเรื่องความเข้มข้นของพลังงานที่จะวิ่งผ่านสุญญากาศใช่ไหมล่ะ?” ชายร่างใหญ่ยืดอกพูดอย่างภูมิใจ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกไนส์ ระดับข้าแล้ว ความจริงจะให้ยิงพลังเวทมนต์ตั้งแต่ตอนผ่านด่านฝนดาวตกก็ได้นะ เพียงแต่มันเปลืองพลังงานเวทมนต์ไปนิดน่ะ ก็เลยอยากวิ่งเข้ามายิงใกล้ๆมากกว่า” ก่อนจะตวัดนิ้วเลื่อนสวิตซ์ที่ด้ามขวาน “เอาล่ะ! ข้าจะแสดงพลังของขวานประจำตระกูลให้เจ้าดูเป็นบุญตาเอง” ทันทีที่สวิตซ์เชื่อมโยงวงจรไฟฟ้าภายใน หลอดไฟหลากสีที่สันขวานก็เปล่งแสงวิ่งสลับกันไปมาเป็นจังหวะ “พลังของขวานประจำตระกูล ที่ไม่ใช่ของเด็กเล่น!” ...ตูไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นเลยสักนิด! ที่ท้วงแกก็เพราะไอ้ขวานนั่น! ถึงจะพูดให้ตายยังไงมันก็เป็นของเล่นเด็กอยู่ดีล่ะเฟ้ย!!!... “เป็นไง..แจ๋วไปเลยใช่ไหมล่ะ?” เสียงทุ้มกล่าวโพล่งขึ้นอย่างมั่นใจ “ขวานด้ามนี้พอข้าใส่พลังเวทมนต์เข้าไป มันก็จะเปล่งประกายแสงหลายสีแบบนี้ล่ะ” ...มันเป็นเรื่องปกติครับคุณท่าน! ก็คุณท่านกดสวิตซ์ไฟมันก็ติดสิฟระ!!!... --------------------------------------------------- ครืน..น..น! ...บัดนี้..ก้อนอุกกาบาตยักษ์ตั้งตระหง่านขวางทางอยู่เบื้องหน้า ดูราวกับจะท้าทายให้ของเล่นเด็กอันละสองร้อยห้าสิบบาทฟาดฟันใส่อยู่ก็ไม่ปาน... ครืน..น..น! ...ส่วนเสียงสะเทือนจากสนามแรงดึงดูดของก้อนอุกกาบาตยักษ์ ก็ดังก้องขึ้นราวกับเสียงหัวเราะเย้ยหยัน... ครืน..น..น! ...โว้ย!! แล้วแบบนี้มันจะไปทำลายกันยังไงฟระเนี่ย!!!... ...อ๊ะ! เกือบลืมเลยไปครับ ไอ้ไฟสีๆที่วิ่งอยู่บนสันขวานน่ะ เชยสุดๆไปเลยล่ะครับ สีเขียว สีเหลือง สีแดง ทำยังกะไฟจราจร เชอะ..อย่าให้ผมไปซื้อมาเล่นบ้างก็แล้วกัน จะเอาให้มีครบห้าสี แดง เขียว ฟ้า เหลือง ชมพู เลยเชียว!!... To be continued. ++++++++++++++++++++++++++ แหะๆ ตอนนี้เขียนแล้ว กาแรนกับราน่ากลายเป็นตัวตลกไปซะแล้ว ^^" ทั้งๆที่กาแรนต้องรับบทเป็นเสนาธิการประจำกลุ่มแท้ๆ แหะ ครั้งนี้ก็ต้องขออภัยครับ ที่ไม่มีเวลาตรวจแก้มากนัก (ตรวจแก้คำผิดรอบเดียว) จึงอาจทำให้นิยายอ่านแล้วไม่สนุกไปบ้าง ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ท้ายนี้หากท่านใดกำลังสอบเอ็นฯ อยู่ก็ขอให้ทำคะแนนได้เยอะๆนะครับ ปล. ผมขอตัวไปอ่านหนังสือสอบต่อล่ะครับ ปล.2 ขวานเหล็กหมายเลข 28 ( http://www.robot-japan.com/Gallery/Bandai/SOC/GX24/GX-24-Tetsujin-28.jpg ) แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 50 16:27:40 แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 50 16:26:38 จากคุณ : DarkNine - [ 25 ก.พ. 50 16:25:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม .. ท่าทางจะไม่ใช่แนวแล้วล่ะค่ะ คิดตามไม่ทัน ตัวละครดูเด็กๆ แต่เหตุการณ์เหลือเชื่อมาก ผ่านมาหลายตอนแต่ไม่ค่อยเห็นคืบหน้าไปไหน คงต้องขออำลาแล้วค่ะ ไม่ถนัดจริงๆ ขออภัย จากคุณ : scottie - [ 25 ก.พ. 50 22:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ซาวน์เอฟเฟค ยังคงเป้นปัญหาสำคัญที่สุด ในอวกาศไม่มีเสียงนะครับ (เสียงจากภายนอกลูกแก้ว) และนี่เป็นนิยายไม่ใช่หนังหรือการ์ตูนแนวอวกาศที่เขาจำเป็นต้องใส่เสียงเข้าไปเพื่อให้สนุก ไม่งั้นจะเป็นหนังเงียบ แต่นี่เป้นนิยายไม่ใช่หนัง มันคนละกรณี ทำให้รู้สึกขัดต่อสามัญสำนึกเป็นอย่างมากจนทำให้ไม่น่าอ่าน ส่วนในกรณีตัวละครคุยกันได้นี่ OK เพราะถือว่าอยู่ในลูกอก้วที่มีการปรับอากาศ ไม่ขัดความรู้สึกเสียง แคต่มาขัดความรู้สึกเรื่องลมแทน เพราะมีอยู่ฉากที่บอกว่า..... ที่ถูกผูกแขนติดร่างเข้ากับต้นคอของผู้เป็นพี่ชาย พลิ้วไสวไปตามแรงลมราวกับเป็นผืนผ้าคลุมขนาดใหญ่ .......ถ้าเป็นอากาศถูกกักบริเวณแบบในท้องเรื่อง ถึงจะเคลื่อนตัวด้วยความเร็ว มันก็ไม่ควรมีลมพัดนะครับ อีกประการ คำว่าสุญญากาศ กับ อวกาศ มีตวามหมายไม่เหมือนกันนะครับ พื้นที่ระหว่างดวงดาวเขาใช้คำว่าอวกาศมากกว่าสูญญากาศครับ นี่ไม่ใช่การจับผิดนะครับ พอดีเข้าของเรื่องบอกว่าให้ติชมได้ ก็เลยแสดงความเห็นครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยเด้อ แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 50 05:47:02 แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 50 05:36:45 จากคุณ : GTW - [ 26 ก.พ. 50 05:02:12 ]