ร่างกาย คือ องคาพยพที่เป็นหนึ่งเดียวกับจิต ไม่อาจแบ่งแยก
ร่างกายประกอบด้วยอวัยวะภายในหลายอย่าง ยังมี เนื้อเยื่อ กระดูก เส้นเอ็น ผิว และเลือดลมที่วิ่งเคลื่อนไปไม่หยุดภายในระบบหนึ่งเดียว
ลมปราณ คือ จุดเชื่อมต่อระหว่าง ความเป็นกับความตาย
มันอยู่ที่ชายขอบแห่งสภาวะสมดุลขององคาพยพ
ความอดกลั้น คือ ขอบเขตแห่งการควบคุมกายของจิต
หรือมันคือ ชายขอบที่จิตสามารถสื่อสารหรือควบคุมกายได้มากน้อยเพียงใด
ร่างกาย หรือองค์ชีวิต เป็นอิสระจากสิ่งแวดล้อมได้มากกว่าต้นไม้และสัตว์อื่น ๆ
ต้นไม้อาศัยผืนดินเพื่อดูดซับสารอาหาร โดยจำกัดตัวเอง ณ สถานที่หนึ่ง ๆ บนผืนโลก
แต่ร่างกาย กลับมีเสรีภาพมากกว่า เพราะสามารถไปทุกหนแห่งได้ โดยมีช่วงหน่วง คือ ความหิว
ความหิวเป็นตัวบ่งบอกว่า เราเป็นอิสระจากโลกแต่ไม่ใช่ตลอดเวลา เพราะเราต้องกิน
การกินที่แท้จริงนั้น ย่อมบ่งบอกว่า เราเป็นส่วนหนึ่งของโลกธรรมชาติ..................
แต่เพราะเสรีภาพที่ไร้ขอบเขตของคนทำให้บ่อยครั้ง มนุษย์ก็หลงทางและทำตัวให้แปลกแยกจากธรรมชาติ........
ด้วยวิถีการกินที่สังเคราะห์ขึ้น อันส่งผลระยะยาวต่อมาตรฐานสุขภาพที่ลดต่ำลงเรื่อย ๆ .........
ร่างกายต้องการการออกกำลังกาย เพราะ มัน คือ การใส่ความตั้งใจที่จะใช้ร่างกายอย่างมีระบบของความเหน็ดเหนื่อยในห้วงเวลาหนึ่ง
เพื่อ ใช้งาน หัวใจและปอดรวมถึงการชำระล้างระบบหลอดเลือดทั้งผองภายในให้โปร่งโลงเหมือนการพบสันติสุขภายหลังฟ้าหลังฝนฉะนั้น..........
การนอน คือ การคืนกายในกายให้กับความเงียบสงบเมื่อยามค่ำมาเยือน
เพื่อจักได้ให้กฏแห่งการเยียวยาของร่างกายได้ทำงานและเก็บสะสมพลังสำรอง เพื่อมาใช้ในยามตื่นของวันใหม่..
จากคุณ :
dicky5
- [
27 ก.พ. 50 07:21:51
]