ความคิดเห็นที่ 1 ใครจะรู้ว่าโลกจะเล่นตลกกับชลกานต์คนนี้จนน่าตกใจ เมื่อมนตราลากคอเธอออกจากที่ทำงานอย่างเร่งร้อนทันทีที่หมดเวลางาน ทั้งที่หญิงสาวหมายมั่นปั้นใจจะนั่งทำโอทีสักสามสี่ชั่วโมง เพิ่งงบประมาณในการฉลองรับเงินเดือนด้วยสาเหตุที่ทำให้เธอแทบกัดลิ้นตาย “ เราต้องรีบแต่งตัวไปงานเลี้ยงรุ่น ” เสียงอย่างนี้ หน้าตาอย่างนี้ มนตรากำลังขู่เข็นบังคับเธออย่างไม่ต้องสงสัย เพราะความหมายเดียวที่แปลได้จากดวงตาคู่นั้นคือ ...อยู่เงียบ ๆ มนตราจัดการเอง... เพื่อนที่ดีต้องรู้จักโอนอ่อนผ่อนตามกัน เวลานี้ยกให้คุณมนตราเธอไปก่อน เดี๋ยวแม่คุณจะเชือดคอหนูกานต์น้อย แต่เอ๊ะ... “ งานเลี้ยงรุ่น ? ” เธอตะโกนลั่นรถจนมนตราหันมาเลิกคิ้วมอง “ ฉันบอกเธอไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วนี่ ดรัณย์เขาเสนอให้เริ่มจัดงานเลี้ยงรุ่นเสียที เพราะเราก็จบมาตั้งนานแล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนานน่าจะนัดมาเจอกันเสียที ” เวรของกรรม กรรมของเวร ชลกานต์เอ๋ย “ ทำไมกานต์ไม่เห็นรู้เรื่อง...แล้วจะไปเตรียมตัวอะไรทัน มนไปคนเดียวเถอะ ” มือชั้นนี้แล้ว ชลกานต์เสียอย่าง หาเรื่องลื่นไหลไปได้เสมอ แต่ไม่ใช่กับมนตรา เพื่อนสาวแสนสวยที่ทำเหมือนจะรู้เท่าตามทันแม่ปลาไหลจอมแสบอย่างชลกานต์เสียทุกเรื่อง แล้วเพื่อนรักก็หันมาส่งยิ้มหวาน “ มนเตรียมชุดไว้ให้เรียบร้อยแล้วจ้ะ รู้หรอกว่ากานต์ต้องลืมแน่ ๆ เพราะตอนบอกไปเธอก็มัวแต่นั่งเขียนโปรเจคท์ท่าเดียว ไม่มาสนใจเรื่องของเราบ้างเลย ” คราวนี้มนตราสูดลมเข้าปากอมไว้จนแก้มป่องขณะมือยังขับรถอย่างชำนาญ ดวงตากลมโตมองตรงไปข้างหน้ามีแววอะไรบางอย่างที่ทำให้เพื่อนสาวรู้ว่าควรจะรีบง้อโดยเร่งด่วน “ โอ๋ ๆ มนจ๋า กานต์ขอโทษนะ กานต์รู้หรอกว่ามนต้องช่วยดูให้กานต์อยู่แล้วกานต์เลยไม่กังวลไง ” ชลกานต์ยื่นนิ้วก้อยมาทำท่าง้องอนเหมือนเด็ก ๆ ทั้งที่เลยวัยมากว่าสิบปีแล้ว ทำให้มนตราหลุดหัวเราะคิก “ เปลี่ยนสปีชี่ส์ดีไหม ? กานต์น่ะ ” มนตราอมยิ้มล้อ ๆ ขณะที่ชลกานต์ส่ายหน้าเร็ว ๆ จนผมกระจาย “ ไม่เอาหรอก...มนจะให้เราไปเป็นปลาไหลอีกล่ะสิ ” สองสาวหัวเราะลั่นรถ สนุกจนชลกานต์แทบลืมไปเลยว่ามนตราลากคอเธอออกมาเร็วๆ  เพื่ออะไร และไม่ได้คิดเลยว่ามันจะทำให้เธอต้องเจอกับใคร จากคุณ : Argent - [ 27 ก.พ. 50 21:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาคิดได้เมื่อสายเสียแล้ว รถยุโรปคันหรูสีดำมันสมฐานะลูกสาวนายทหารชั้นผู้ใหญ่แล่นเข้ามาจอดหน้าบันไดโค้งของโรงแรมชั้นนำก่อนที่ประตูทั้งสองข้างจะถูกเปิดออกด้วยมือของพนักงานหนุ่มสองนายที่กุลีกุจอวิ่งเข้ามารับตามคำสั่งที่ได้รับจากชายหนุ่มซึ่งระบุหมายเลขทะเบียนมาเป็นพิเศษสำหรับการดูแลอย่างดีที่สุด ชลกานต์ที่เปลี่ยนหน้าที่มาเป็นคนขับรถเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หากก็ส่งกุญแจให้พนักงานด้วยความเคยชิน แล้วพาตัวเองไปเดินไปยืนข้างมนตรา ภาพหญิงสาวสองคนที่ยืนอยู่เคียงกันทำให้ ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์อดอมยิ้มไม่ได้ ยิ่งเมื่อเห็นว่าผู้ชายหลายคนเหลียวมองหญิงสาวทั้งคู่แทบเป็นตาเดียว เขาไม่แปลกใจกับมนตราที่ดูเหมือนจะสวยเป็นกิจวัตร แต่ที่เขาขันคือหญิงสาวที่เดินข้างเธอต่างหาก เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นเทพสาวจอมโหดของเพื่อน ๆ ในสภาพแบบนี้ สภาพแบบไหนก็ไม่เท่าไรหรอก แค่วันนี้ร่างแบบบางที่เคยกระโดดกระเดกเป็นม้าดีดกะโหลกนั้นเปลี่ยนมาเป็นเทพธิดาแสนสวยในชุดเกาะอกสีส้มอมชมพูประดับลูกไม้ที่ชายกระโปรงยาว ด้านข้างผ่าสูงเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย รัดเอวบางเน้นรูปร่างกลมกลึงได้ส่วนด้วยเข็มขัดเพชรเส้นเล็กพาดไว้หลวม ๆ ทิ้งชายยาวดูเรียบเก๋ ขณะที่เส้นผมดำยาวถูกดึงมาพันเป็นเกลียวรวบไว้ครึ่งศีรษะปล่อยส่วนที่เหลือทิ้งตัวล้อมกรอบดวงหน้าขาวเรียวที่ถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อย เน้นดวงตาคู่คมกับขนตายาวงอนให้ดูเด่นรับกับจมูกโด่งและริมฝีปากได้รูป จะผิดไปก็ที่ผู้หญิงคนสวยนั้นดูจะตื่นเต้นกับความงามของเพื่อนสาวมากกว่า คงไม่รู้หรอกว่าตัวเองน่ะงามมากเพียงใด หากจะเปรียบว่ามนตราคือกุหลาบแดงสัญลักษณ์แห่งความรักและความสวยงาม ชลกานต์คงเป็นลิลลี่ขาวที่สดใส บริสุทธิ์ แต่...คงเป็นลิลลี่ที่ประหลาดเอาการ เพราะอย่างคุณเธอต้องมีหนามแหลมคมเหมือนกุหลาบด้วยแน่ ๆ ชายหนุ่มเผลอหลุดหัวเราะออกมาจนพนักงานในโรงแรมมองกันตาค้าง ก่อนจะนึกได้รีบกระแอมเบา ๆ กลบเกลื่อนแล้วหันไปกวาดตาดุ ๆ ใส่พนักงานในโรงแรมพร้อมทั้งรีบสาวเท้าตามหญิงสาวทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าไปในงาน ดรัณย์ก็รู้ว่าเขาคิดไม่ผิดที่สร้างโรงแรมนี้ขึ้น และยิ่งคิดไม่ผิดที่จัดงานนี้ขึ้นที่นี่ จะแย่หน่อยก็ตรงที่ว่าผู้หญิงที่เขาเฝ้ารอมานับสิบปีกลับเมินหน้าเขาเสียนี่ คิดแล้วก็อยากตะโกนบอกแม่คุณเธอนักให้ช่วยสนใจเขาสักนิดก่อนที่จะถูกเพื่อนสาวรุมตอมไปมากกว่านี้ เขาไม่รู้หรอกว่าแม่คุณของเขาน่ะกำลังชี้ชวนมนตราให้ดู “ แมลงวันตอมอุนจิ...” และแน่นอนว่าอุนจิก้อนนั้นหน้าตาเหมือนเขาเป๊ะ และนั่นก็ทำให้มนตราหันมามองชายหนุ่ม เปิดโอกาสให้เขาเดินยิ้มเข้ามาหาโดยไม่มีใครกล้าตามมาให้วุ่นวาย ก็ลองใครกล้าตามมาวุ่นวายสิ อาจได้เจอฤทธิ์สองเทพอย่างมนตรากับชลกานต์เอาง่าย ๆ ยิ่งเห็นลูกตาขวาง ๆ เป็นสุนัขติดพิษโรคกลัวน้ำของชลกานต์ยิ่งไม่มีใครคิดจะลองดีเป็นอันขาด อ้อ...เว้นคนหนึ่งก็คงเป็นดรัณย์นี่ล่ะ “ สวัสดีครับ...มน ” เขาทักอย่างสุภาพ ดูเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้วจนชลกานต์เบะปาก “ สวัสดีจ้ะ ดรัณย์ หล่อขึ้นจมเลยนะ ” “ ใช่ หล่อจนสาว ๆ งี้ตอมหึ่งเชียว ” ชลกานต์รีบเสริม สีหน้าเจ้าเล่ห์ทำให้ดรัณย์หุบยิ้มได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งเมื่อแปลความหมายของคำคำนั้นแล้วเขาก็อยากจะปิดปากสวย ๆ ของเธอนัก แต่เมื่อทำไม่ได้เขาก็เลยสวนกลับด้วยเจ้าปุกปุยพันธุ์ดีที่ถนอมเลี้ยงไว้ในปาก “ เพิ่งรู้นะว่ามนมีเพื่อนสวยใสไร้สมองแบบนี้ ” เท่านั้นล่ะ แม่คุณลิลี่หนามคมถลึงตาใส่เขาทันที “ นายดรัณย์ ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม นานเท่าไรแล้วนะที่ไม่ได้ยินเสียงแบบนี้ เขายืนนิ่ง รอฟังคำที่เธอจะว่าต่อ แต่กลับกลายเป็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเขายืนนิ่งเหมือนถูกสาป ดวงตาคู่คมมองผ่านเขาไปด้านหลังซึ่งเป็นประตูเปิดสำหรับเพื่อน ๆ ที่มาลงทะเบียนเข้างาน เพียงไม่ถึงอึดใจ ร่างบางของชลกานต์ก็ก้าวฉับ ๆ ออกไปทันที ดรัณย์มองตาม เขาเห็นหลังผู้ชายคนหนึ่งเดินลับไปไว ๆ ก่อนที่ชลกานต์จะไปถึงนอกห้อง “ วีรภาพ...แฟนยายกานต์นี่นา ” มนตราพึมพำเบา ๆ ถ้าเมื่อครู่เธอตาไม่ฝาด เธอคิดว่าเธอเห็นผู้ชายที่เป็นแฟนเพื่อนเดินควงแขนไปกับหญิงสาวผมทองท่าทางก๋ากั่นในชุดรัดรูปดูเย้ายวน “ วีรภาพ...” ดรัณย์ถอนใจยาวเมื่อได้ยินชื่อนั้น ร่างสูงก้าวตามชลกานต์ออกไปอย่างรวดเร็ว เขารู้จักลูกค้าประจำของโรงแรมดีพอที่จะรู้ว่าวีรภาพมักใช้โรงแรมแห่งนี้เป็นเครื่องมือในการล่อสาว ๆ ให้หลงใหลในความหรูหราของที่นี่ และแน่นอนว่ามันเป็นการแสดงถึงฐานะที่ไม่ด้อยกว่าใครของชายหนุ่มได้อย่างดี ภาพที่เขาเห็นเมื่อเดินคือชลกานต์ยืนอยู่ตรงหน้าวีรภาพ สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีนัก “ พอดีกานต์มางานรุ่นน่ะค่ะ ” เธอบอกเรียบ ๆ “ เอ่อ...ครับ แล้วนี่...” ชายหนุ่มพูดไม่ออก ดูท่าทีอึกอักอย่างชัดเจน ชลกานต์เสียอีกที่กล้าถามอย่างเรียบเฉย “ คู่ควงคุณหรือคะ ” วีรภาพเบิกตากว้าง เขาตกใจกับคำถามตรงไปตรงมาของเธอ เท่ากับท่าทีเรียบเฉยนั้นที่ดูราวจะบอกว่าเขาจะควงใครที่ไหนมันไม่สำคัญกับเธอเลย ที่ร้ายคือหญิงสาวข้างกายเขาดันปากมาก บอกหน้าตาเฉย “ ไม่ใช่คู่ควงค่ะ แต่เป็นคู่นอน ” ชายหนุ่มสะบัดมือออกจากแม่ดาวยั่วสาวประจำผับที่เพิ่งลากมาทันทีเหมือนถูกของร้อน มือหนาพยายามดึงมือชลกานต์มากุม แต่เจ้าหล่อนถอยหนี “ ไม่ใช่นะกานต์...คือ ผม...” หญิงสาวคลี่ยิ้มเย็น พยายามซ่อนรอยร้าวในดวงตาอย่างยากลำบาก เธอเคยได้ยินเรื่องราวความเจ้าชู้ประตูดินของเขามามาก แต่ยังเชื่อใจ วางใจอยู่เรื่อยมาเพราะคิดว่าเคยตกลงกันดีแล้วถึงขอบเขตของความสัมพันธ์ ทั้งเธอเองก็บอกชัดเจน “ วันไหนที่คุณเจอคนที่พอใจมากกว่าฉัน บอกนะคะ...ฉันพร้อมจะหลีกทางให้ ” เขาควรจะรู้ว่าเธอใจเด็ดแค่ไหน เธอไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจคำที่ใครบอกว่าไปพบเขาเหลวไหลที่ไหน แต่ยิ่งเงียบเขาก็ยิ่งได้ใจ วันนี้ได้มาเห็นด้วยตัวเอง ชลกานต์ก็ควรจะยอมรับและทำตามกฎเกณฑ์ที่เธอตั้งไว้อย่างไม่มีเงื่อนไขอื่นใดไม่ใช่หรือ “ พอทีเถอะค่ะวี กานต์ไม่เคยเชื่อเลยที่ใครมาบอกว่าคุณไปทำอะไรไม่ดีไว้ที่ไหน แต่วันนี้...กานต์เห็นด้วยตาตัวเองแบบนี้คงไม่ต้องฟังคำแก้ตัวแล้วมั้งคะ ” หญิงสาวเอ่ยคำอย่างสงบเหมือนไม่รู้สึกรู้สา ทั้งที่หัวใจมันร้าวจนชา อะไรก็ไม่ร้ายเท่า...ความรู้สึกของคนถูกหักหลัง ดรัณย์มองชลกานต์นิ่ง เธอดูปกติ แต่เขารู้ว่าไม่ใช่ ชายหนุ่มเฝ้าดูเธอมานานตั้งแต่วันแรกที่พบ ความทระนงในตัวเองจนดูเหมือนจะหยิ่งยโสนั้นสะกดใจเขาได้ง่ายดาย แต่แล้วผู้หญิงคนนี้ก็มีเรื่องให้เขาแปลกใจอยู่เรื่อย ๆ เธอยิ้ม เธอแกล้งใครต่อใครให้หัวเราะ ให้สนุกสนานได้ง่ายดาย แต่หลายครั้งที่เขาเห็นรอยเศร้าในดวงตาที่ซ่อนไว้อย่างแนบเนียน เขาไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมีเวลาเศร้าอะไร จนวันหนึ่งที่ได้เห็นร่างบางทรุดตัวกอดเข้าอยู่มุมเล็ก ๆ ใต้บันได ในเวลาที่หลาย ๆ คนกลับบ้านกันหมดแล้ว จำได้ว่าคราวนั้นเธอมีเรื่องกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งถึงขนาดท้าต่อยกันทีเดียว แล้วเรื่องที่ทำให้เธอทุกข์ได้ขนาดนั้นก็คือการที่อีกฝ่ายปากแตกเพราะโดนฤทธิ์หมัดเทพเข้าไปเต็ม ๆ แม้อีกฝ่ายจะไม่เอาเรื่องเพราะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ดรัณย์รู้ว่าชลกานต์ไม่สบายใจที่ต้องทำร้ายเพื่อน ถึงจะเป็นไปเพื่อให้มันเลิกโดดเรียนก็เถอะ เด็กสาวคนนั้นร้องไห้เงียบ ๆ ไม่มีเสียงสะอื้น มีแต่น้ำตาที่ไหลรินเพียงครู่เดียวเธอก็เงยหน้าปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วเดินออกมาหน้าตาเฉยจนเขาแทบหลบไม่ทัน ก่อนจะถือกระเป๋าไปขึ้นรถกลับบ้าน ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อไรที่รู้สึกตัว สายตาก็ไปหยุดที่เธอคนนั้นตลอดมา อยากดูแล อยากอยู่ใกล้ ๆ แม้จะเป็นได้แค่คู่กัด แต่คราวนี้ เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว ชลกานต์พูดอะไรอีกสองสามคำก่อนจะเชิดหน้าเดินออกไปจากบริเวณหน้าล็อบบี้ด้วยอาการสงบ หากดวงตาสีดำจัดกวาดมองรอบ ๆ หาสถานที่ที่เป็นส่วนตัวจนได้พบกับสวนด้านนอกที่จัดให้ร่มรื่นเป็นซุ้มไม้ระย้า ร่างบางจึงรีบสาวเท้าตรงไปอย่างไม่ลังเล หญิงสาวไม่ได้รู้เลยว่าเบื้องหลังเธอมีร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคู่กัดเดินตามมา ร่างบางมุ่งหมายเพียงจะพาตัวเองไปในที่ที่จะไม่มีใครเห็น ขอเวลาเงียบ ๆ สักพักให้ได้นั่งร้องไห้ระบายความเจ็บปวดในหัวใจที่ไปหลงรักคนอย่างวีรภาพ ทั้งรักและเชื่อใจจนหลอกตัวเองด้วยความเงียบเฉยเรื่อยมา แล้วมันก็ถึงเวลาต้องยอมรับความจริง เธอยืนนิ่งใต้เงาไม้มืด ปล่อยน้ำตาไหลรินเป็นสายโดยไม่ใยดีต่อเครื่องสำอางที่แต่งแต้มอยู่บนหน้า เพราะมัวแต่ร้องไห้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ถูกมือใหญ่ของใครบางคนกระชากเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเสียแล้ว ดวงหน้าเปื้อนน้ำตาดูตื่นตระหนกไม่น้อยเมื่ออยู่ ๆ ก็มีคนดึงตัวมากอดแล้วกดหน้าลงให้ซบกับไหล่หนากว้าง มือเล็กพยายามจะยันตัวออกแต่ไม่สำเร็จเมื่ออีกฝ่ายได้เปรียบด้วยขนาดตัว และเธอเองก็ล้ากับเรื่องที่รับรู้จนอ่อนใจ “ อยากร้องก็ร้องไห้ออกมาสิ ร้องไห้พอแล้วกลับมายิ้มให้ได้นะ ” เสียงทุ้มอ่อนหวานอย่างที่เธอได้ยินในความฝันถึงคนที่ไม่ได้พบมานาน เหมือนฝันที่น่าอายนั้นจะย้อนมาเป็นจริง ความตั้งใจที่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันโกรธตัวเองในฝันที่หลงไปร้องไห้ซบไหล่ตาบ้าคู่กัดมลายหายไป เพราะหัวใจมันเจ็บจนเกินจะห้ามได้ น้ำตาอุ่น ๆ ไหลรินออกมาเหมือนสายน้ำไหลจนไหล่เสื้อสูทสีเข้มของชายหนุ่มเปียก แต่เขาก็ยังกอดเธออยู่อย่างนั้น ใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังปลอบโยนเหมือนจะให้เธอปล่อยวางความทุกข์ต่าง ๆ ไว้ที่ไหล่กว้างนี้ ทิ้งความเจ็บปวดไว้ที่เขา เธอร้องไห้อยู่นาน ดีแต่ไม่มีเสียงสะอื้น เพราะพยายามกลั้นจนตัวโยน ยังไงก็ไม่อยากทำตัวน่าสมเพช เดี๋ยวหยุดร้องแล้วนายดรัณย์จะเอาไปล้อทีหลังได้ แค่นี้ก็อายจะแย่ยู่แล้ว ชลกานต์ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนมันแห้งหายไปเองจึงดันตัวออกห่างจากชายหนุ่ม เงยหน้าขึ้นมองเขาให้เต็มตาด้วยความหวาดกลัวนักว่าจะเห็นรอยยิ้มหยัน แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับแย่ยิ่งกว่านั้น เพราะมันทำให้เธอต้องรีบก้มหน้าหลบทันที ก็ดวงตาคู่นั้นที่เคยวาววับยามแกล้งเธอ เวลานี้กลับพราวแสงเหมือนดวงดาว อ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อ หัวใจดวงน้อยไหวรับผิดจัวหวะเหมือนที่เคยเป็นกับวีรภาพเมื่อนานมาแล้ว แต่ด้วยความดื้อรั้นของตัวเอง คำที่ออกมาจึงไม่สู้จะน่ารักนัก “ ใครให้นายมาปลอบฉัน ? ” จากคุณ : Argent - [ 27 ก.พ. 50 21:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดรัณย์คลี่ยิ้มอ่อน ถ้าเป็นปกติเขาคงสวนกลับด้วยคำเผ็ดร้อนให้เธออึ้งบ้าง แต่เมื่อเวลานี้เขาคิดว่าหัวใจเธอว่างพอให้เขาหาทางเข้าไป การจะใช้ถ้อยคำให้ความสัมพันธ์หยุดลงแค่ความเป็นเพื่อนหรือคู่กัดก็ดูโง่เขลาสิ้นดี “ หัวใจเราบอก...” ชลกานต์ผงะถอย ดวงหน้าขาวบูดบึ้งทันที เสียงหวานร้องอย่างขนลุกขนพอง “ อี๋...หัวใจนาย น่ากลัว...ขนลุกเลยนะเนี่ย ” เธอลูบแขนตัวเอง พยายามทำท่าเหมือนสยดสยองขนลุกขนพองกับคำหวาน ๆ ของเขา ดรัณย์เลยได้ที ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเขาอุตส่าห์เตรียมการเสียตั้งนาน ไหนจะนัดเพื่อนรวมรุ่น จัดงาน แถมเลือกเวลาที่มั่นใจว่าวีรภาพจะออฟเด็กมาให้เธอได้เห็นขนาดนี้ จะว่าเขาเลวก็ใช่นะ แต่ขอเถอะ ผู้หญิงคนนี้เขาจ้องจองมาตั้งนาน จะยอมให้คนเจ้าชู้ที่ดูแลเธอไม่ได้อย่างวีรภาพคว้าไปน่ะหรือ ดรัณย์คนนี้เป็นซาตานนักธุรกิจนะครับ ไม่ใช่พ่อพระ เอ...หรือให้เป็นพ่อพระ เรื่องของผู้หญิงคนนี้ยังไงเขาก็ขอเป็นมาร ร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้ ดึงมือขาวนั้นมาจับไว้เบา ๆ “ เรา...เอ้อ...ผม ” เขาเปลี่ยนสรรพนามตัวเอง เวลานี้ไม่อยากเป็นเพื่อน “ ผมรู้ว่าคุณเพิ่งเจ็บเพราะผู้ชายคนนั้น...” ไม่อยากพูดชื่อให้เธอได้ยิน เดี๋ยวแสลงหู เป็นเสนียดปากเขาด้วยเปล่า ๆ “ แต่เอาเป็นว่า...ผมขอให้คุณเก็บไปพิจารณาหน่อยได้ไหม ” ชลกานต์อึ้งงัน มองงง ๆ เริ่มโกรธนาฬิกาปลุกที่ปลุกเร็วเกินแทบทุกครั้งทำให้เธอไม่เคยเห็นฉากนี้ในฝัน และแน่นอน ไม่เคยคิดเลยว่าจะรับมืออย่างไร “ เอาล่ะ...ทีนี้ผมถือว่าเตือนแล้ว ต่อไปถ้าผมรุกขึ้นมาจริง ๆ ก็อย่าตกใจนะ ” ดรัณย์ยิ้ม ปล่อยมือเธอออก ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้เธอรับไปซับน้ำตาที่ยังเปื้อนแก้ม แล้วกลับมาจูงมือเธอเดินมาส่งหน้าห้องน้ำหน้าตาเฉย “ ล้างหน้าเถอะ ถึงไม่แต่งอะไรคุณก็สวยอยู่แล้วรู้ไหม ” ชลกานต์ถูกดันเข้ามาในห้องน้ำ เพิ่งรุ้จักอาการเหวอสุดชีวิตก็คราวนี้ นี่นายดรัณย์จอมกวนเพิ่งขอให้เธอรับเขาไปพิจารณาใช่ไหม แล้ว...เตือนแล้ว ถ้าจะรุกไม่ให้ตกใจ มันเรื่องอะไรน่ะ ? ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองนะ แต่...ตานั่นคงไม่ได้ชอบเธอหรอกใช่ไหมยายกานต์ หญิงสาวก้มหน้าล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย ไม่คิดจะเสียเวลาแต่งหน้าใหม่ เพราะเธอไม่ใช่มนตราที่จะพกเครื่องสำอางติดตัวเป็นร้านเสริมสวยเคลื่อนที่ แค่ล้าง ๆ เอากระดาษซับพอให้แห้งก็ออกไปเข้างานใหม่ได้สบาย ๆ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมนตราชอบจับเธอแต่งหน้า หาอะไรมาโปะนัก ไม่หนักหน้าบ้างหรือไงก็ไม่รู้ และคงเพราะคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นนี่เองทำให้ดรัณย์อดยื่นมือไปแตะเล่นไม่ได้เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ แน่นอนว่าชลกานต์หันควับมองตาขวาง จะอ้าปากสวนกก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะตาบ้านั่นกัดกับเธอมานานพอจะรู้ว่าควรจะเผ่นอย่างรวดเร็ว แล้วใครจะเชื่อล่ะว่าเมื่อเธอเดินกลับเข้าไปในงาน จะได้เห็นคนที่เพิ่งเผ่นแผลวจากเธอไปไม่ถึงห้านาทีจะไปยืนอยู่บนเวทีในงานเลี้ยงรุ่น กรอกเสียงทุ้มนุ่มที่เจ้าตัวคงคิดว่าเท่ห์เสียเต็มประดาใส่ไมโครโฟนตรงหน้า “ ก็นานแล้วที่เราไม่ได้พบกัน เรา...ไม่สิ ขอเป็นผมละกัน ต้องเป็นทางการหน่อยเพราะในนี้มีทั้งท่าน ๆ อัยการ ผู้พิพากษา นายทหาร นายตำรวจเป็นกระบุง...” ช่วงแรก ๆ ก็ดีหรอก แต่อย่างนายดรัณย์อดกัดใครเล่นได้เสียเมื่อไร แต่นั่นก็ทำให้เกิดเสียงหัวเราะดังไปทั่ว พร้อมกับที่ท่าน ๆ ในกระบุงกำปั้นชูกันเป็นแถบ เหมือนจะเขกหัวคนพูดในอากาศ “ ที่จริง...ต้องขอบคุณเพื่อน ๆ หลาย ๆ คนที่ช่วยให้งานนี้สำเร็จขึ้น แม้จะบอกว่าผมเป็นตัวการ แต่สาบานได้ว่าตัวต้อนคิดจริง ๆ ก็คือเพื่อนสารพัดพิษ และเพื่อเห็นแก่ความดีความชอบของมันทั้งหลายผมจะไม่บอกว่าเป็นใครนะครับ บ้านใครโดนถล่มไปผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด ” ชลกานต์ขมวดคิ้วด้วยความงุนงงกับคำพูดแปลก ๆ นั้น แต่เพื่อนร่วมรุ่นมัธยมต้นของเธอกลับหัวเราะกันอย่างขบขันเหมือนรู้เรื่องราวดี ทั้งหลายคนยังหันมามองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ “ มน...มนเข้าใจที่เขาพูดไหม ” เธอเดินเข้าไปถามเพื่อนรัก แต่มนตรากลับคลี่ยิ้มกว้าง ไม่ตอบคำใด ๆ แต่หันไปหัวเราะกับเพื่อนอีกคนแทน ดรัณย์กระแอมไอเรียกความสนใจเบา ๆ ทำให้ชลกานต์หันไปมอง แล้วดวงตาเธอก็ถูกตรึงไว้ด้วยสายตาของเขาที่มองมาสบพอดีเหมือนตั้งใจ พร้อมกับเสียงทุ้มหวาน “ ผมอยากมอบเพลงนี้ให้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ผมจัดงานนี้ขึ้น ให้ทุกคนได้มารวมกัน และให้ผม...ได้พบเธออีกครั้ง ” ชลกานต์รู้สึกเหมือนมีใครมาจุดระเบิดในหัวเธอ ปุ้ง...! แล้วควันก็ออก หน้าแดงก่ำบอกอุณหภูมิที่พุ่งสูงกว่าปกติจนหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะต้องฉีดเลือดมาระบายความร้อน เสียงดนตรีดังขึ้น ก่อนที่เสียงร้องคลอจะลอดออกมาจากริมฝีปากได้รูปของคนบนเวที ทำเฉยๆ ไม่ได้มาคิดวุ่นวายเธอ ทำเบลอๆ เวลาที่เราได้ใกล้กัน ทำเฮฮา ก็อยากให้เธอมาไว้ใจ และไม่คิดระวัง เปิดทางอยู่อย่างนี้ มันเป็นอาการของคนจะหว่านล้อม เลยต้องมาทำฟอร์มอย่างนั้น ใจมันชอบเธอ มันกลัวเธอไม่ชอบใจ เลยเนียนเรื่อยไป ทำกลมกลืนอยู่ข้างเธอ ใจมันชอบเธอ มันรอวันที่เธอมาสนใจกัน ถึงตอนนั้นไม่ฟอร์มแล้วเธอ ไม่อยากจะคิดหรอกนะ แต่ทำไมนายดรัณย์ต้องมองแต่หน้าเธอด้วยล่ะ พยายามก้มหลบก็แล้ว แต่มองไปทีไรก็ต้องสบตาพราว ๆ นั่นทุกที โอย...เธอเพิ่งอกหักมานะชลกานต์ ยังไม่เข็ดหรือไงกับผู้ชาย เกือบแล้ว เธอเกือบเชิดหน้าแข็งเป็นนางพญาอย่างที่เพื่อนเรียกเล่น ๆ แล้ว แต่ดันเชิดมากไป ดวงตาเลยไปเห็นคนบนเวที...อีกแล้ว ทำเมินๆ เวลามีคนสนใจเธอ ทำเบลอๆ เวลาที่เธอส่งยิ้มมา ทำกวนๆ เพื่อจะยั่วยวนชวนให้เธอ ต้องมาวุ่นวายกัน ติดพันอยู่อย่างนี้ มันเป็นอาการของคนจะหว่านล้อม เลยต้องมาทำฟอร์มอย่างนั้น ใจมันชอบเธอ มันกลัวเธอไม่ชอบใจ เลยเนียนเรื่อยไป ทำกลมกลืนอยู่ข้างเธอ ใจมันชอบเธอ มันรอวันที่เธอมาสนใจกัน ถึงตอนนั้นไม่ฟอร์มแล้วเธอ เสียงนุ่ม ๆ หวาน ๆ กับดวงตาคู่นั้นทำเธอหน้าแดงแล้วแดงอีกจนไม่รู้จะเหลือตารางนิ้วไหนยังกล้าซีดอีก “ สำหรับผู้หญิงที่เป็นแรงบันดาลใจในชีวิตผม...คนวางฟอร์มคนนี้ขออนุญาตจีบอย่างเป็นทางการนะครับ ” เสียงโห่ฮิ้วดังมาจากทุกสารทิศในห้อง ขณะที่ชลกานต์ผสมโรงโห่ไปกับเขาด้วยหน้าตาเฉย เป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าเพลงนี้เขาตั้งใจมอบให้เธอ ไม่ยอมรับเด็ดขาด แม้ว่าดวงตาคู่นั้นจะจ้องเธอนิ่งไม่มองไปทางไหนเลยแม้แต่วินาทีเดียว ใจมันชอบเธอ มันกลัวเธอไม่ชอบใจ เลยเนียนเรื่อยไป ทำกลมกลืนอยู่ข้างเธอ ใจมันชอบเธอ มันรอวันที่เธอมาสนใจกัน ถึงตอนนั้นไม่ฟอร์มแล้วเธอ “ ผมไม่ฟอร์มแล้วนะครับ...กานต์ ” เฮือก... จากคุณ : Argent - [ 27 ก.พ. 50 21:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชลกานต์เงยหน้ามองด้วยความตกใจ อะไรก็ไม่เลวร้ายเท่ากับความจริงที่ว่าตอนนี้เธอตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนทั้งรุ่นไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แต่มันแปลก ๆ นะ...ทำไมแต่ละคนดูยิ้ม ๆ ไม่ได้ตกใจหรืออะไรเหมือนเธอบ้างเลยหรือ “ มนจ๋า...รุ่นเรามีกี่กานต์น่ะ ” เธอกระซิบถามเพื่อนสาวที่มองเธออย่างมีเลศนัย แล้วแน่นอนว่าคำตอบคือ “ เธอคนเดียวนั่นล่ะ...” เวรแล้ว...ตาบ้านั่นโยนหมามุ่ยมาให้เธอทั้งกอเลย ตกเป็นเป้าสายตายิ้ม ๆ อย่างนี้มันชักจะคัน ๆ วูบ ๆ ไปทั้งตัว สงสัยต้องหาเรื่องต่อยใครระบายอารมณ์สักหน่อย แน่นอนว่าคนคนนั้นก็เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากดรัณย์ที่เดินลงมาจากเวทีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตรงมาจับมือเธอเบา ๆ แต่...คนอย่างชลกานต์ จะรุกก็จงอย่าให้ตั้งตัว เพราะเมื่อเธอตั้งตัวได้แล้ว มือขาวก็ยกขึ้นกำแน่นพุ่งตรงเข้าไปที่หน้าหล่อ ๆ นั้นทันที โครม...!!! หมัดเล็ก ๆ แต่หนักจนน่ากลัวทำเอาดรัณย์หน้าหัน แต่เพียงไม่นานเขาก็กลับมายิ้มได้ เช่นเดียวกับชลกานต์ที่เริ่มยิ้มออก “ ไอ้บ้า...” “ เฮ้ย...วิทย์ ที่แกบอกมันไม่ใช่อย่างนี้นี่หว่า ” ดรัณย์ตะโกนต่อว่าเพื่อนผู้ร่วมวางแผน เล่นเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง รู้ตัวแน่นอนว่าโดนโยนโพยจึงต้องรีบหันมายิ้มแหย ๆ สู้ตาเจ้าแม่ประจำโรงเรียน “ ไม่ใช่เราคนเดียวนะกานต์...” ไหน ๆ ก็โดนแล้วก็ต้องรวบให้หมด แล้วก็สำเร็จเมื่อไอ้ผู้สมรู้ร่วมคิดแทบทั้งห้องจัดเลี้ยงร้องลั่น ชลกานต์เบิกตากว้าง ร้องถามเสียงหลง “ นี่ร่วมมือกันหมดเลยหรือ ? ” คนตอบคือมนตราที่พยักหน้ารับหงึกหงัก แล้วรีบปลอบเพื่อนสาวที่ตกเป็นจุดเด่นของงานให้สงบลงด้วยรู้ดีว่าหากช้ากว่านี้ชลกานต์คงแผลงฤทธิ์ชนิดที่ใครก็เอาไม่อยู่แน่ แต่ที่จริง...ถ้าถึงเวลานั้นเธอว่ามันก็คงไม่มีใครกล้าอยู่หรอก “ โธ่กานต์จ๋า...เราก็แค่ช่วยให้ดรัณย์เขาได้จีบเธอได้สะดวก ๆ เท่านั้นเอง หลงรักเธอมาตั้งแต่ม.1 น่าสงสารจะตาย ” ดรัณย์ก็ทำตัวเป็นบุคคลที่สามในบทสนทนาได้อย่างดีด้วยการตีหน้าตาน่าสงสารออดอ้อนจนน่าเตะ ชลกานต์กวาดตามอง เพื่อน ๆ แต่ละคนดูท่าทางจะลุ้นกันตัวโก่ง แล้วใครบางคนก็ตะโกนออกมาอย่างลืมกลัว “ แค่อนุญาตให้รันมันจีบ ไม่สึกหรอหรอกน่ากานต์ ” แน่นอนว่าสายตาคม ๆ ตวัดไปหาเจ้าของเสียงทันที ก่อนที่คนพูดจะเริ่มรู้ตัวว่าแทรกได้ผิดจังหวะ เพราะหญิงสาวสะบัดกระโปรงที่ผ่ามาเหนือเข่าเล็กน้อยให้ยกสูงเตรียมวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่ติดที่มือใหญ่ ๆ ของคนข้าง ๆ ยื่นมาดึงไว้เสียก่อน “...เธอ...คุณยังไม่ได้ให้คำตอบเลย ” ชลกานต์อ้าปากค้าง เขายังกล้ามาทวงคำตอบเธออีกหรือนี่ “ น่า...กานต์ ” ดูยายมนก็เป็นไปกับเขาด้วย ไม่ได้รู้เลยว่ามันทำให้เพื่อนยิ่งลำบากขึ้น เพราะตอนนี้ทั้งรุ่นทำท่าเป็นสมัชชาเพื่อน เรียกร้องข้อตกลงอนุญาตให้จีบจากปากเธอ อะไรก็ไม่เท่าดวงตาวาว ๆ ของคนที่จับแขนเธออยู่ กับเสียงนุ่ม ๆ “ นะ...กานต์...” หญิงสาวถอนใจยาว คราวนี้ดวงตาคมมองหน้าเขานิ่งทำให้ทุกเสียงรอบด้านหยุดลงทันที ร่วมลุ้นไปกับดรัณย์จนตัวโก่ง “ ฟังนะ...นายดรัณย์ คนอื่นด้วยก็ได้ใครที่รู้ว่าฉันคบกับคุณวีรภาพ จงรู้ไว้ว่าพวกแกบ้ามากที่ยุให้นายนี่ทำแบบนี้ทั้งที่รู้ว่าฉันมีแฟนแล้ว ” หลายคนเริ่มตีหน้าไม่ถูกกับคำประกาศก้องงานของเธอ เพราะมีหลายคนที่รู้ดีว่าชลกานต์มีเจ้าของ เช่นเดียวกับที่ดรัณย์รู้ แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะต่างก็รู้ดีอีกเช่นกันถึงกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของแฟนเพื่อนที่ดูอย่างไรก็ไม่ได้คู่ควรกับเจ้าแม่ชลกานต์แม้แต่น้อย ชลกานต์กวาดตามองเพื่อนที่เริ่มเสียใจกับการกระทำของตัวเอง เพราะไม่เพียงจะทำลายความรู้สึกดี ๆ ของชลกานต์และดรัณย์ แต่แผนการนี้ยังกลับกลายเป็นตอกย้ำความเจ็บปวดของดรัณย์ได้อย่างไม่ต้องสงสัย เพราะดวงตาของชายหนุ่มตอนนี้เศร้าร้าวจนแม้ชลกานต์เองก็ยังไม่กล้ามอง ...ตั้งแต่เมื่อไร ที่เขารักเธอมากขนาดนี้...? “ เอาล่ะ...” เธอกระแอมเบา ๆ เรียกความสนใจกลับมาอีกครั้ง “ สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าฉันคบกับคุณวี ก็ไม่จำเป็นต้องรู้แล้ว เพราะฉันเพิ่งเลิกกับเขา ” “ อ้าว...” เสียงอุทานดังขึ้นจากแทบทุกมุมในห้อง เช่นเดียวกับมนตราที่ขมวดคิ้วมุ่นพลางเดินเข้ามาแตะแขนเธอกึ่งจะปลอบ เมื่อเห็นว่าดวงตาสีสวยเริ่มรื้นน้ำอุ่น ๆ อีกครั้ง ชลกานต์ส่ายหน้าช้า ๆ กับเพื่อนสาวเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะหันมามองหน้าดรัณย์ที่ยังยืนนิ่ง รอคำตอบของเธอ “ ขอโทษนะ ดรัณย์ แต่ฉันยังไม่คิดว่าตัวเองจะเปิดใจให้ใครได้ในตอนนี้ มันยัง...เจ็บ เข้าใจใช่ไหม ” เธอมองหน้าเขา เพียงไม่นานชายหนุ่มก็ยิ้มให้ ก่อนพยักหน้ารับ “ แต่ผมยังมีสิทธิ์ใช่ไหม ” เขาถามเสียงนุ่ม ขณะที่ชลกานต์ขมวดคิ้วมุ่น “ ผมยังมีสิทธิ์ที่จะดูแลคุณใช่ไหม ” เขาย้ำคำให้ชัดยิ่งขึ้น เช่นเดียวกับดวงตาที่บอกความหมายอ่อนหวานจนหญิงสาวหน้าแดงจัด ชลกานต์และดรัณย์ไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อน ๆ ค่อย ๆ รวมกลุ่มกันเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไร แต่เวลานี้ดูเหมือนจะไม่มีใครในรุ่นโดดเด่นเท่าเธอและเขาอีกแล้ว โดยเฉพาะเมื่อชายหนุ่มเอ่ยอธิบายความรู้สึกของเขาต่อหน้าเธอให้กระจ่างชัดเป็นครั้งแรก “ ตั้งแต่วันแรกที่เจอคุณ...คงบอกไม่ได้ว่าเป็นรักแรกพบ แต่เหมือน...ประทับใจเสียมากกว่า ดูคุณเข้มแข็ง เชื่อมั่นในตัวเอง มีหลาย ๆ อย่างที่ดึงดูดให้ทุกคนอยากเข้าหา อยู่ใกล้ ๆ แต่อีกด้านหนึ่งที่ผมเห็นคือความอ่อนโยน อ่อนไหวในหัวใจคุณที่ทำให้ผมอยากปกป้อง ” เพื่อนหลายคนแอบอมยิ้มกันอย่างเอ็นดูในความรักมั่นคงของชายหนุ่มที่ทุกคนในรุ่นต่างรู้ดีว่าเขาเฝ้าหวง เฝ้าถนอมเจ้าแม่ชลกานต์มานับสิบปี ชนิดที่ว่าใครกล้าแตะแม่คุณเธอเป็นต้องมีเรื่องกับนายดรัณย์ก่อน ชลกานต์นิ่งงัน ดวงหน้าขึ้นสีเรื่อ ไม่อยากเชื่อว่าจะมีใครมาพูดอย่างนี้ ความฝันของผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง จะมีอะไรมากไปกว่าการได้เป็นคนที่รักของใครสักคน และมีคนที่คอยปกป้องดูแลเหมือนที่พักพิงของหัวใจให้วางมือและชีวิตไว้ในอ้อมกอดที่แสนหวาน “ ผมไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบ...รู้ว่าคุณยังเจ็บ แต่อยากให้รู้ ให้เข้าใจ ผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนหรือคู่กัด แต่จะขอเป็นผู้ชายที่คุณจะวางใจได้ เป็นบ้าน เป็นที่พักพิงให้คุณ ” หญิงสาวถอนใจยาว เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีนัก ยังมีอารมณ์ มีความรู้สึกหวั่นไหว และปรารถนาในความรักที่งดงาม และนั่นก็ทำให้อดสะท้อนใจไม่ได้เมื่อต้องนำชายหนุ่มตรงหน้าไปเปรียบเทียบกับคนที่ต้องเรียกว่า อดีตคนรัก วีรภาพอ่อนหวาน อ่อนโยนกับเธอจนหญิงสาวตกปากรับคำยอมวางหัวใจให้เขา แต่เขาก็ไม่ได้ปกป้องดูแลเธอมากไปกว่าหน้าที่ของคนที่คบกัน เหมือนกับเธอที่คงไม่ได้รู้สึกอะไรลึกซึ้งไปกว่าสำนึกของผู้หญิงที่เป็นแฟน ไม่รู้ว่ามันคือรักหรือเปล่า แต่หัวใจตอนนี้สับสนจนน่ากลัว “ ขอโทษนะ...ดรัณย์ ฉันยังไม่พร้อมให้คำตอบนาย ” เธอพูดได้แค่นั้น และดรัณย์เองก็เข้าใจ เขาไม่คิดเร่งร้อนเอาคำตอบ ไม่อยากให้เธออึดอัดหรือลำบากใจกับการดูแลของเขา เพราะจากวันนี้ เขาให้สัญญากับตัวเอง จะค่อย ๆ รักษาแผลในใจเธอ แล้วทำให้เธอยอมวางใจไว้ในมือนี้ให้ได้ สถานการณ์กลับมาเป็นปกติ เมื่อคู่รักคู่ลุ้นของเพื่อน ๆ แยกไปตักอาหารที่จัดเป็นแบบบุฟเฟต์อย่างไม่คิดจะสนใจใครอีก และแน่นอนว่าไม่มีใครโง่พอจะพูดถึงเรื่องนี้ให้ชลกานต์และดรัณย์ต้องวุ่นวายใจจนความสัมพันธ์ที่ทำท่าจะดีต้องล่มสลายลงเพราะอารมณ์ใครอีก มนตราถอนใจยาว ก่อนดีดนิ้วอย่างนึกได้ แล้วก้าวขึ้นไปบนเวทีอย่างรวดเร็วจนเพื่อนมองตามกันงง ๆ “ พอดีเพิ่งนึกได้ว่ามีเพลงเพราะ ๆ ที่เพื่อนรักของมนชอบนัก ลองฟังดูนะคะ ” ไม่กี่คนที่จะเคียงข้างกัน ไม่กี่คนที่จะคอยร่วมทุกข์ใจ และไม่ทิ้งฉันไว้ลำพัง ไม่ว่าเจอเรื่องร้ายใดๆ ก็พร้อมเดินไปกับฉัน ไม่กี่คนที่จะรักฉันจริง ทำให้ยิ้มในชั่วโมงที่เหงาใจ ในชีวิตที่ล่วงเลยมา ไม่กี่คนที่ฉันไว้ใจให้กุมมืออยากฝากชีวิต และหนึ่งในนั้นก็คือเธอคนดี ที่ฉันนั้นโชคดีที่เราได้พบกัน จากหนึ่งในร้อย หนึ่งจากในล้าน ได้มาร่วมทางเดิน ให้หนึ่งใจฉันได้เจอกับรักดีๆ ไม่กี่คนที่จะคอยหวังดี มีแค่เพียงไม่กี่คนให้เชื่อใจ มนตราคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเพื่อนสาวที่เงยหน้ามองอย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเพลงนี้ กรอกเสียงใสใส่ไมโครโฟน “ คิดว่าคงมีคนอยากฟังเพลงนี้ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ฉบับเสียงมนตรา ” เธอพูดพลางหัวเราะ เรียกเสียงหัวเราะตามจากเพื่อน ๆ ได้อย่างไม่ยาก เมื่อทุกคนมองมาที่โต๊ะตัวกลางที่ชลกานต์นั่งเหมือนจะรู้ว่าฉบับเสียงที่มีคนอยากฟังนั้นควรจะเป็นของใคร ดรัณย์หัวเราะเบา ๆ กับความเจ้าเล่ห์ของมนตราที่ทำเอาเพื่อนรักหน้าเขียว ก่อนจะต้องรีบหุบปากฉับเพราะเจ้าของเสียงที่เขาอยากให้ร้องเพลงนี้ให้ฟังหันมามองเขาตาเขียว ตาคว่ำ เหมือนจะยกเอาความอายทั้งหมดในตัวมาเปลี่ยนให้เป็นความขุ่นเคืองใจแล้วยกความเคืองเขินนั้นมาใส่เขาที่เป็นต้นเหตุเอาอย่างพาล ๆ ในชีวิตที่ล่วงเลยมา ไม่กี่คนที่ฉันให้ใจ แค่บางคนที่อยากบอกรัก และหนึ่งในนั้นก็คือเธอคนดี ที่ฉันนั้นโชคดีที่เราได้พบกัน จากหนึ่งในร้อย หนึ่งจากในล้าน ได้มาร่วมทางเดิน ให้หนึ่งใจฉันได้เจอกับรักดีๆ ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งแทนที่ที่มนตราเพิ่งลุกออกไป ชลกานต์จึงรีบเตือนทันที “ อย่าทำให้ฉันลำบากใจนะ ” คนฟังหัวเราะเบา ๆ เขารู้ว่าเธอยังไม่พร้อม และไม่ได้คิดจะรุกอะไรมากมายจนเพลงที่มนตราขึ้นไปร้องมากระตุ้นนี่ล่ะ ทำให้เขานึกอยากให้เธอร้องเพลงนี้ให้ฟังบ้างแล้วสิ “ คุณไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ...เพลงนี้ ” ชลกานต์เบนสายตาหนี ทำท่าเหมือนสนอกสนใจกับอาหารในจานเสียเหลือเกิน ขณะแสร้งพูดเสียงเรียบ ไม่รู้สึกรู้สา “ รู้สึกอะไรล่ะ...อ้อ...รู้สึกว่ายายมนร้องเพลงเพราะดีนะ นายว่าไหม ” คนถูกถามยิ้มพลางพยักหน้ารับ ก่อนบอกเบา ๆ “ ผมแค่จะมาบอก...” เขาพูดแล้วก็เงียบไปทำให้เธอละสายตาจากอาหารมามอง ขณะที่ชายหนุ่มยิ้มจาง ๆ ปล่อยให้เสียงเพลงอ่อนหวานดังต่อไปจนใกล้จบ และหนึ่งในนั้นก็คือเธอคนดี ที่ฉันนั้นโชคดีที่เราได้พบกัน จากหนึ่งในร้อย หนึ่งจากในล้าน ได้มาร่วมทางเดิน ให้หนึ่งใจฉันได้เจอกับรักดีๆ ...อยากบอกว่าฉันรักเธออีกครั้งคนดี... “ ผมอยากให้คุณร้องเพลงนี้ให้ฟัง...” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย เมื่อมนตราทอดเสียงร้องท่อนสุดท้ายยาว เหมือนจะยืนยันความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ อยากให้เธอรัก เชื่อใจ และวางใจในตัวเขา ให้เขาได้ปกป้อง ดูแล และรักเธอให้หมดทั้งหัวใจที่มี ชลกานต์เบือนหน้าหนี ไม่ได้เอ่ยตอบ แต่อดคิดไปถึงความฝันซ้ำ ๆ ในทำนองเดียวกันนั้นไม่ได้ ใครจะเชื่อว่าฝันน่าอายบ้า ๆ นั่นกลับเป็นจริงขึ้นมาได้ แล้วใครจะเชื่อว่าเมื่อมันเป็นจริงแล้ว จะอ่อนหวาน งดงามขนาดนี้ หญิงสาวเงยหน้ามองเพดานห้อง ขณะที่ดรัณย์เดินออกไปเมื่อมนตราก้าวเข้ามานั่งที่เดิมของเธออีกครั้ง ดวงตาของชายหนุ่มยังจารลึกอยู่ในหัว อ่อนหวานจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนายดรัณย์ที่เธอเคยรู้จัก คนที่เคยยั่วให้เธอโกรธ แกล้งให้เธอเคือง ต่อล้อต่อเถียงกันทุกวันเมื่อสิบปีก่อน แค่ไม่ถึงชั่วโมงที่เธอบอกเลิกวีรภาพ มันนานพอหรือยังนะที่จะเริ่มต้นใหม่ ช่างมันเถอะ มันไม่เกี่ยวกับเธอ นายดรัณย์ต่างหากที่จะต้องหาทางเอาเอง ...เอาสิ...ลองทำให้ชลกานต์คนนี้ร้องเพลงนั้นให้นายฟังให้ได้สิ...นายดรัณย์ --------- เครดิตเพลง คนวางฟอร์ม ของไอซ์ศรัณยู หนึ่งในไม่กี่คน ของโบว์ สุนิตา --------- รีไรท์ใหม่ตามใบสั่งเพื่อนรักเจ้าค่ะ ขอบคุณคุณ scottie ที่ช่วยให้ความเห็นดี ๆ นะคะ ขอบใจมากสำหรับป้าฟางสุดที่รักที่แนะนำให้รีไรท์ แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 50 21:08:49 จากคุณ : Argent - [ 27 ก.พ. 50 21:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งเลิกกับแฟนมา ไฟเขียวให้อีกคนไวอย่างนี้เชียว จากคุณ : scottie - [ 28 ก.พ. 50 00:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม...ไอซ์ก็คิดว่ามันเร็วไปเหมือนกันค่ะ พอดีเรื่องนี้ได้มาโดยกะทันหัน พอวางพล็อตเขียนเสร็จแล้วถึงเพิ่งมารู้สึกว่าชลกานต์มันไม่น่ารักเอาเสียเลย แหะ ๆ ขออนุญาตไม่แก้ตัวแทนนังหนูกานต์นะคะ เพราะข้อนี้ไอซ์ก็นั่งด่าตัวเองอยู่เหมือนกัน โฮ ๆ จากคุณ : Argent - [ 28 ก.พ. 50 09:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านแล้วนะ ไม่ลองรีไรท์อีกทีหรอ? เพราะเท่าที่ดูมีแค่เรื่องที่กานต์ตอบรับคำขอจีบดรัณย์เร็วไปหน่อยนั่นแหละที่มันดูไม่ค่อยดี นอกนั้นถ้าไม่นับคำผิดก็โอนะ ...ด้วยรักและคิดถึง.... (ป้า)fang จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ 28 ก.พ. 50 17:17:16 ]