ความคิดเห็นที่ 1 เขาไม่เคยคิดฝันถึงสิ่งใด เพียรขีดไปด้วยใจใคร่อยากเขียน ลิขิตถ้อยสรรคำคล้ายลอกเลียน บางทีเจียนจะทำสำเนางาน บทกวีคือสิ่งใดเขาไม่รู้ เพียงชอบดูถ้อยคำพร่ำอ่อนหวาน จึงหลงไหลฝักใฝ่อักษรธาร ยามสื่อสารสื่อด้วยคำลำนำ กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนแปรผัน นวลแสงจันทร์ยังคงงามคมขำ ยังมีคนหลงไหลในถ้อยคำ แม้ลำนำคำกวีจะหายไป กวีเอ๋ยจะทุกข์ใจไปใยเล่า ชีวิตเรามากเรื่องอสงไขย จะคร่ำครวญทวนกระแสไปไย ปล่อยเอาไว้ เดินไปตามเส้นทาง +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ บทกวีที่นิ่มนวลแต่หนักแน่น งานคุณคมเย็นนี่เป็นเอกลักษณ์จริงจริง แต่ใยคมมันไม่เย็นดั่งชื่อน้อ กลายเป็นโคมแล้วมั้ง โคมเย็น คิคิคิคิคิ :ก็อยากเรียกสีน้ำน้อยเป็นแม่หูดแม่หัดทำไมกันเล่า เข้าดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับเจ้าม่วนนักเชียว ก็จงเป็นโคมซะเถิด หรือจะเป็นลังโคม เจ้าค่ะ ของนอก: อย่าลืมทานข้าวนะเจ้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 50 16:22:32 จากคุณ : sugarhut - [ 28 ก.พ. 50 16:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พุธสวัสดิ์ค่ะ คุณคมเย็น เรียงอักษรถูกต้อง..........ตรงกระสวน ความคิดก่อกระบวน...............ระบัดถ้อย อยากคมดั่งปลายทวน............ทะยานศึก บวกรสหวานอ้อยสร้อย...........สลับเสี้ยวผสมผสาน วานหัวใจป้ายรัก............แรเงา เจียดเจ็บวางต่อเถา...............ถ่วงบ้าง แทรกโกรธแค่บางเบา............คล้ายบ่น เติมเหตุผลขนาบข้าง.............สนุกเคล้าตามประสา อุปมาเก็บก้อนกรวด........ก้นตะแกรง หวังก่อเป็นกำแพง.................เพริศแพร้ว สงสัยหมื่นปีแสง...................จึงเสร็จ ทุกบทเพียงเศษแก้ว..............มิกล้าเรียก 'กวี' ..วันนี้เผอิญผ่านมา เลยขอฝากเศษแก้วก่อฐานกำแพงไว้ซักกะนิด จากคุณ : อังศนา - [ 28 ก.พ. 50 16:59:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บ ท สุ ด ท้ า ย ศิริวร แก้วกาญจน์ - - - แล้วเขาก็ลืมตา... ตื่นจากห้วงปรารถนาที่เปื่อยเน่า จากห้วงกาลแห่งค่ำเคยงำเงา จากบทสวดบทเก่าเคยเมามาย แล้วเขาก็ไถ่ถาม... เสาะหาสิ่งสวยงามซึ่งสูญหาย จากภาพสีชีวิตที่ร่วงราย ครั้งปิดตายทั้งดวงใจ ทั้งนัยน์ตา แล้วเขาก็ตื่นใจ... ต่อดอกไม้ดอกเก่า ที่เขาฆ่า ยังระดะสะพรั่ง เหนือฝั่งเวลา ยิ่งกว่าความเป็นจริง เขาเคยชิงชัง แล้วเขาก็ลงมา... ปลดอัตตาเหวี่ยงทุ่มลงหลุมฝัง ย่องเท้าย่าง,กลัวฝุ่นผงส่งเสียงดัง เกรงว่าโลกหนหลังจะรั้งไว้ แล้วเขาก็ออกมา... จากหมอกม่านมายา ทักฟ้าใหม่ ขับขานเพลงกล่อมตัว กล่อมหัวใจ กล่อมดอกไม้ดอกใหม่ในแสงตะวัน แล้วเขาก็ร้องไห้... ราดรดห้วงดวงใจแล้งไร้ฝัน ดับมายาไฟฟืนเคยยืนยัน ไล่ตีจันทร์ ณ วันเก่า เขาเสียใจ แล้วเขาก็ทักทาย... รางธารใสไหลสาย  ลายน้ำไหล "ชีวิตข้าขอดเขินจนเกินไป เถิดโลก,หยาดน้ำใส แด่ใจชรา..." "ชีวิตข้าขัดสนจนเกินไป เถิดโลก,หนึ่งดอกไม้  แด่ชายชรา..." จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 28 ก.พ. 50 17:05:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพราะรักรวมหลงไหลไล่ลำนำ จึงจดจำจารึกมาฝึกฝน ขีดเขียนคำเข้าคู่ดูวกวน ไต่เต้าตนตั้งต้นจนเชี่ยวชาญ ก็กล้ากรอกกลอนกรองประลองเล่น และเปรียบเป็นประหนึ่งมิตรสนิทสถาน ร่วมเล่นร้องเริงร่วนล้วนกลอนกานท์ หมายมาตรแม้นเหมือนสราญงานร้อยกรอง เมื่อมิกล้า เริ่มดำริ ชำนิชำนาญ อาขยาน อาขยับ สดับสนอง ต่อกวี ตีเพลง ประเลงประลอง เล่นทำนอง ร้องทำเนา ประเล้าประโลม ประหนึ่งเป็น เช่นครู ผู้สอนสั่ง ประหนึ่งดัง ตราสาส์น  ให้หาญโหม ประหนึ่งแรง แกร่งเกรียว มาเหนี่ยวโน้ม ประหนึ่งโคม ประทีปทอง ส่องเส้นทาง จึงรักจะ ประดิษฐ์ จะคิดเล่น เมื่อฉุกเห็น ประเด็น หรือเว้นว่าง ตัดสินใจ ก้าวไป ในเส้นทาง ครูท่านวาง แบบอย่าง สร้างสรรค์ไว้ เผดียงเผื่อ เพื่อบอก เพื่อตอกย้ำ ท่วงลำนำ ทำนอง ลองหลั่งไหล มาขับกล่อม เกลาสะกิด ทุกจิตใจ รับรู้ไว้ ว่ากวี นี้งดงาม . .๚ จากคุณ : greeny pony - [ 28 ก.พ. 50 19:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ... จากคุณ : toggae095 - [ 28 ก.พ. 50 20:44:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอานี่มาให้อ่านด้วย... - - - หน้าสุดท้าย : บางถ้อยคำในใจ ศิริวร แก้วกาญจน์ - - - บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าได้ยินได้ฟังคำถามที่ว่า "ทำไมจึงเขียนบทกวี?" และ "เขียนเพื่ออะไร?" นี่คือคำถามพื้นๆ ที่ต้อนข้าพเจ้าเข้าสู่มุมอับทางสติปัญญา นั่นน่ะสิ, เพราะสาเหตุอันใดเล่า  ข้าพเจ้าจึงเลือกทุ่มเทชีวิตให้กับงานเล็กๆ ซึ่งแทบไม่มีความสลักสำคัญใดๆ ต่อโลกและชีวิตของผู้คนส่วนข้างมาเยี่ยงนี้  อีกทั้งการงานซึ่งแทบมิเคยมอบดอกผลใดๆ อันทำให้สถานภาพชีวิตของข้าพเจ้าดีขึ้น  มั่นคงขึ้น ถามว่า  ข้าพเจ้าเคยนึกเสียใจ  หรือเสียดายชีวิต และวันเวลาที่สูญเสียไปต่อวิถีเลือกนั้นบ้างหรือไม่?... แน่นอน,ข้าพเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ชัดเจนต่อคำตอบ และแน่นอน,หากใช้แว่นขยายแห่งโลกธุรกิจเข้ามาตรวจวัด  ข้าพเจ้าคือบุคคลผู้ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง! ดูอย่าง "ห้วงน้ำภายใน" : รวมกวีนิพนธ์เล่มเล็กๆ  บางๆ เล่มนี้  ข้าพเจ้ายังต้องใช้จ่ายวันเวลาของชีวิตไปถึงห้าปีเต็มๆ -- ห้าปีเต็มๆ ที่กาลเวลาได้โปรยฝุ่นผงแห่งความชราลงสู่ดวงชีวิตข้าพเจ้า  เท่าเทียมกับชีวิตอื่นๆ  ซึ่งถือกำเนิด ณ ดาวเคราะห์ดวงนี้ สี่ปีแรก,ข้าพเจ้าใช่จ่ายหมดไปกับการตุหรัดตุเหร่ซอกซอนไปตามสายทางซึ่งทอดยาวอยู่ในดวงใจ  พร้อมๆ กับที่แบกเป้สัมภาระ - ชีวิต  แรมเร่พเนจรไปตามหนทางต่างๆ เท่าที่พอมีกำลังเรี่ยวแรง วันเวลาเหล่านั้นได้มอบดอกผลมาในรูปงานกวีนิพนธ์จำนวนหนึ่งซึ่งไม่มากมายนัก ส่วนช่วงปีหลัง, ข้าพเจ้าละลายไปกับขั้นตอนการคัดสรรดอกผลทั้งหมดนั้นมาจำนวนหนึ่ง  เพื่อรวบรวมไว้ในรูปหนังสือเล่ม  ขัดเกลา  ตกแต่งรอยตำหนิ อย่างเงียบๆ ช้าๆ ปรารถนาสูงสุดในการขัดเกลา  ก็เพื่อความสมบูรณ์และความลงตัวในแต่ละชิ้นงานเพียงเท่านั้น ข้าพเจ้ามิเคยเฉลียวใจแม้แต่น้อย  ว่าขณะที่กำลังขัดเกลาเพื่อความสมบูรณ์แห่งการงานอันเป็นที่รักของตัวเองอยู่นั้น  กวีนิพนธ์ทั้งหมดก็กำลังขัดเกลาข้าพเจ้าอยู่อย่าง เงียบๆ ช้าๆ ไม่ต่างกัน โดยลักษณาการเดียวกันนี้ , ใช่หรือไม่ว่า ขณะที่ข้าพเจ้าหลวมรวมชีวิตลงในการขีดเขียนวรรคแรกของกวีนิพนธ์แต่ละบท  กวีนิพนธ์เหล่านั้นก็หลวมรวมชีวิตตนเองลงขีดเขียนวรรควลีแห่งชีวิตของข้าพเจ้าอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน โดยกระบวนการสามัญเช่นนี้นี่เอง  ที่กล่อมเกลาให้ข้าพเจ้ารู้จักรักโลก  และรักชีวิตเล็กๆ อื่นๆ ในทุกท้องทุ่งหญ้า  ป่า  ธารอันไร้นาม...  กระทั่งหยั่งเห็นความงามในสิ่งต่ำค่าและในนาฏกรรมธรรมดา ทั้งหมดนั้นล้วนคือความเบิกบานแห่งชีวิต ถึงนาทีนี้ , ข้าพเจ้ายังอับจนอยู่ดีต่อคำถามข้างต้น :"ทำไมจึงเขียนบทกวี?" และ "เขียนเพื่ออะไร?..." ศิริวร  แก้วกาญจน์ ปลายธันวาคม 2541 / กรุงเทพมหานคร - - - ปล. ถ้าสังเกต ก็จะเห็นว่า หนังสือรวมบทกวีส่วนใหญ่ พิมพ์ได้ไม่เกินพันเล่ม จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 28 ก.พ. 50 22:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รูปจาก www.manager.co.th ค่า จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 28 ก.พ. 50 22:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ คมเย็น             เมื่อคิดจะพิมพ์หนังสือเล่มต่อไป ก็ลาก บทกวีนิพนธ์แห่งชาติสารพัดสารพันเล่ม ซึ่ง "กวี "เหล่านั้น ได้รับเกียรติในการแต่งประกวด ประชันขันแข่งเฉลิมฉลองกรุงในวาระต่างๆหลากหลาย จาก คณะรัฐบาลในยุคนั้นๆ             ต้องยอมรับว่า ท่านกวีเหล่านั้น "ภูมิแน่น"สม คุณค่าจริงๆ จนข้าพเจ้า จำต้อง "ชิดซ้าย" หยิบเอา หนังสือพระที่เคยพิมพ์ปีก่อน มาปัดฝุ่นพิมพ์ใหม่แทน            เพราะ "คุณค่า" ที่เรามีให้แก่สังคม เทียบไม่ถึง วรรณกรรมประเทศ ที่เขานำมาพิมพ์รวมเล่ม ในวาระแห่งชาติต่างๆ          หนังสือของกรมศิลปากร ตั้งนั้น ให้ข้อคิดแก่ เรามากมายว่า            กวี ย่อมเป็นกวี       กวีที่ได้รางวัล ร้อยกรอง ในวาระต่างๆ มีสิ่งหนึ่งเหมือนกัน คือ ความอดทน อดกลั้น อดออม และ ขยันหมั่นเพียร       หวังว่า กำลังใจที่มีเล็กน้อยที่มาให้คุณ "คมเย็น" อย่างสม่ำเสมอนี้ เป็น "ของฝาก" จาก คนข้างถนนกวีฯ ที่เป็นกำลังใจให้คุณ       ว่า วันหนึ่ง เมื่องานเขียนอันงามยิ่งใน พฤกษทัศน์ ของคุณ จะได้รวมเล่มสักครั้ง   มีคนหนึ่งที่เป็นกำลังใจอยู่ที่นี่      อย่าหมดกำลังใจ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 1 มี.ค. 50 00:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาให้กำลังใจอีกคนด้วย จากคุณ : Jiasin - [ 1 มี.ค. 50 01:31:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีครับ คุณคมเย็น และทุกท่าน นั่นสินะ แอม มาคราวนี้คุณคมไม่เย็นแล้วเฉียบด้วย ติดตามอ่านตั้งแต่ กระทู้ของครูอังฯ มานาน ขยันจริงๆ ครับ ซึ่งผมก็เคยหัดจากที่นั่นเหมือนกัน ตามอ่านเสมอครับ ริ้วฤดูสร้างรอยฤดู ประทับฤดูดูพริ้วไหว ผ่านซากฤดู ดูด้วยใจ แม้ฤดูใหม่ยังรอยฤดูเดิม... -------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 50 04:03:34 จากคุณ : xers - [ 1 มี.ค. 50 04:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีทุกท่านครับ  ส่วนใหญ่ก้เจอกันทุกวันคุณแอม คุณม้วนน่อย คุณgreeny  pony คุณtoggae095 สวัสดีครับ คุณอัง สวัสดีครับ แล้วจะตามไปตอบในกระทู้ทางฝั่งโน้นนะครับ  รู้สึกช่วงนี้คึกคัก  ผมตามอ่านแตไม่ค่อยได้เขียน คุณtiki คุณjiasin  คุณxers ขอตอบว่า  แหะ แหะ ผมก็เขียนไปเรื่อยเปื่อย บางครั้งก็ตั้งใจหน่อย  บางครั้งก็เขียนเอามัน  อยากเขียนให้ดีขึ้น  แต่ไม่ได้คิดเรื่องก้าวหน้าอะไร  เพราะอายุมากแล้ว กรองมธุรพจน์ร้อย............เรียงคำ กลอนกาพย์ฉันท์โคลงนำ........ผนึกร้อย หมายนฤมิตมโนจำ..................จารจรด จำหลักอักษรสร้อย......................เสกสร้างวรรณศิลป์ สรรรินรจเรขไว้..........วรรณกานท์ เพียรมุ่งหมายสืบสาน.......ร่วมสร้าง หวังกวียั่งยืนนาน................ชั่วนิจ นิรันดร์นา คงอยู่ตราบโลกร้าง..................สุดหล้าฟ้าดิน แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 50 11:47:46 จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 1 มี.ค. 50 11:46:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กวีคือความเศร้ายุคสมัย แต่คือความเริงใจของตัวเอง จากคุณ : เกรียงไกร (huaboonsan) - [ 1 มี.ค. 50 13:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขึ้นชื่อว่า กวี ยังไงก็เป็นกวีอยู่วันยันค่ำ ค่ะ จากคุณ : นู๋ก้อย (koyano) - [ 1 มี.ค. 50 13:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เขียนเรื่อย ๆ เพื่อความสุขในใจ ชาตินี้อาจจะไม่สามารถเรียกตัวเองว่า กวี ก็เป็นได้ ก็ไม่เป็นไร แค่เขียนแล้วรื่นเริงใจ แค่นั้นก็พอ ปล. ชอบคำของพี่เกรียงค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 1 มี.ค. 50 23:09:25 ]