ความคิดเห็นที่ 1 ประสบการณ์ในการสะสมพระเครื่องกว่า 10 ปี และการหมั่นศึกษาหาความรู้ในเรื่องนี้อยู่เสมอ จึงไม่เป็นการยากที่ผมจะการันตี พระสวย เนื้อดี และพิมพ์งดงาม ไร้ที่ติ อย่างพระองค์นี้ว่าเป็นพระแท้ “เท่าไรละเฮีย” ผมยิงคำถามใส่ชายร่างท้วมที่นั่งอยู่ตรงข้ามหลังจากไม่มีการพูดคุยกันเสียนาน “ถ้าคุณวิชัยสนใจ ผมคิดราคาพิเศษ 8 พันเอากับบ้านไปเลย” “โอโห....อะไรกันเฮีย ราคามันหนักไปหน่อยนะ 6 พันน่าจะกำลังดี ” ผมพยายามต่อรองราคาให้ต่ำลง “ อั๊ยหยา............” ชาย ที่นั่งอยู่หน้าผมอุทาน “ไม่ได้จริง ๆ พระเนื้อดี สวยๆ อย่างนี้หาที่ไหนได้ง่าย ๆ ยิ่งรุ่นนี้ทำออกมาไม่ถึงหมื่นองค์ พิมพ์ก็เป็นพิมพ์นิยม ยิ่งเนื้อผง ยิ่งหาไม่ใช่ง่ายๆ” เฮียจวงคุยอวดถึงสรรพคุณ “6 พันนะเฮียถ้าได้ผมเอาเลย” ผมทำน้ำเสียงอ้อนวอนสุดชีวิต “ไม่ได้จริง ๆ เฮียซื้อ มาก็ 7 พันแล้ว ” เฮียจวงปฏิเสธ ด้วยเสียงแข็งขัน ผมครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะส่งพระปิดตาองค์งามคืนให้กับเฮียจวง เป็นคำตอบว่าผมไม่ตกลงในการซื้อ – ขายครั้งนี้ เหตุผลที่ผมไม่ตกลงซื้อพระองค์นั้นก็คือราคาของมันแพงเกินไปกับเงินที่ผมมีอยู่ในกระเป๋าตอนนั้น ผมมีเงินแค่หกพันสามร้อยบาทถ้วน บวก ลบกับค่าแท็กซี่กลับบ้านแล้วพระองค์นี้ต้องราคา 6 พันเท่านั้นผมจึงจะได้ครอบครอง ครั้นจะบอกให้เข้าเก็บไว้ให้แล้วผมมาซื้อ ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสได้มาที่นี่อีกเมื่อไร เกรงใจเฮียเขาเปล่าๆ พระสวยเนื้อดีขนาดนั้นไม่นานก็ต้องมีคนมาซื้อไปแน่ ตาของผมมองตามมือเฮียจวงที่บรรจงก้มเก็บพระใส่ตู้ตามเดิมด้วยความเสียดาย แต่ตอนที่เฮียแกก้มลงผมเก็บพระใส่ตู้กระจกน่ะสิ ผมก็รู้สึกสงสารแกอย่างบอกไม่ถูกจะอะไรอีกเล่าก็สิ่งที่ห้อยอยู่บนคอแกนั่นไง เป็นพระเครื่องนับสิบองค์ ถ้าเฮียแกก้มต่ำลงอีกหน่อยผมมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าแกต้องเงยคอกลับขึ้นมา ตั้งฉากกลับพื้นโลกไม่ได้แน่ๆ ไม่เป็นไรน่าดวงของเรากับพระองค์นั้นคงจะไม่สมพงกันจริงๆ ผมพยายามคิดปลอบใจตัวเองก่อนจะเดินออกจากศูนย์รวมพระเครื่องแหล่งใหญ่ของเมืองไทยโดยไม่ได้แวะที่แผงพระแผงไหนอีก เพราะเจ้าสิ่งที่อยู่บนข้อมือของผม เข็มสั้นมันชี้ไปที่เลข10 เข็มยาวอยู่เกือบจะถึงเลข 5 มันฟ้องว่า สี่โมงห้าสิบนาทีแล้ว อีกไม่นานทินกรก็จะลับตาความมืดเข้ามาปกคลุมท้องฟ้าสีแดงเรื่อๆ ที่เป็นอยู่ในขณะนี้ ผมรีบสาวท้าวออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็วในใจก็ยังคิดถึงเรื่องพระปิดตาองค์นั้นอยู่ไม่หาย อุตสาห์เก็บเงินมาหลายเดือนเพื่อวันนี้เลยทีเดียว กลับไม่ได้อะไรไปวางเพิ่มในตู้พระที่บ้านเสียนี่ คิดไปคิดมาก็เลยเถิดเกลียดงานที่ทำขึ้นมาก็เพราะว่าเงินเดือนของมันช่างน้อยเสียยิ่งกระไรทำให้ผมมีเงินไม่พอซื้อพระองค์นั้น บ้านที่ผมอยู่ก็ห่างจากที่นี่พอสมควร ผมต้องโบกแท็กซี่กลับบ้าน ก็เพราะมนุษย์เงินเดือน (น้อย)อย่างผมไม่มีเงินดาวน์รถอย่างแน่นอน ระหว่างชะเงื้อคอรอรถสีเขียวสลับเหลืองอยู่ริมถนนนั้นก็มีเสียง เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมต้องหันหลังกลับเพื่อมองหาที่มาของต้นเสียง “ น้า ๆ หนูขอตังค์ซื้อข้าวกินหน่อยนะ” เสียงเด็กผู้หญิงตัวน้อย แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ หน้าตามอมแมมแววตาซ่อนไปด้วยความอ้อนวอน เธอพูดกับผม “น้า ๆ หนูหิวข้าว” เด็กหญิงคนเดิมพูดกับผมอีกครั้ง “หนูหิวข้าวหรอ” ผมตอบเธอด้วยน้ำเสียงเอ็นดู “ค่ะหนูหิวข้าว แต่หนูไม่มีตังค์ ขอเงินหนูหน่อยนะ” จากคุณ : คุณหนูข้างบ้าน - [ 28 ก.พ. 50 12:42:52 A:203.113.45.196 X: TicketID:128692 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อเด็กน้อยพูดจบ ผมก็เปิดกระเป๋าตังค์หยิบ ธนบัตรสีแดงส่งให้เธอทันทีด้วยความสังเวชใจ โดยไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลยสักนิด เธอรีบเอามือน้อยๆคว้าแบงก์ร้อยไปจากมือของผมเร็วราวกับไฟทำปฏิกิริยากับน้ำมันเบนซินเมื่ออยู่ใกล้กัน “ขอบคุณมากค่ะคุณน้า” เด็กน้อยพูดด้วยเสียงปิติ พลางยื่นพระที่เลี่ยมอยู่ในกรอบสแตนเลตเก่าๆองค์หนึ่งส่งมาให้ผม “ให้น้าหรอจ๊ะ” ผมกล่าวถามเธอ “ค่ะ หนูให้น้า” เธอตอบ “น้าไม่เอาหรอกหนู ไปเอามาจากไหน” “หนูเจอที่โคนต้นไม้หน้าบ้านไม่รู้ใครเอามาทิ้งไว้” “เอาไปให้แม่หนูเถอะ” ผมบอกเธอ “น้าให้เงินหนู หนูก็อยากให้พระองค์นี้ตอบแทน” เมื่อเด็กน้อยพูดจบเธอก็ยัดพระองค์นั้นใส่มือของผมแล้วก็วิ่งหนีไปไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธของจากเธอ เมื่อเด็กน้อยจากไปผมจึงเปลี่ยนมาให้ความสนใจกันท้องถนนที่มีรถวิ่งขวักไขว่เพื่อมองหาแท็กซี่สักคันเพื่อกลับบ้าน แท็กซี่มาแล้ว.......... ว่างเสียด้วย ผมรีบโบกทันที แท็กซี่จอดเทียบฟุตบาทที่ผมยืนอยู่ ผมรีบเปิดประตูรถเข้าไปสัมผัสกับแอร์เย็นๆ และเพลงลูกทุ่งเบาๆที่คนขับแท็กซี่เปิด มันทำให้ผมเคลิบเคลิ้มไปได้สักพัก เมื่อนั่งรถไปได้สักครู่หนึ่งผมก็คิดได้ถึงพระที่เด็กผู้หญิงคนนั้นให้มาเมื่อตอนรอแท็กซี่อยู่ มันอยู่ในกระเป๋าเสื้อข้างซ้าย ผมใส่ไว้ตอนก่อนเปิดประตูขึ้นรถ พอหยิบขึ้นมาพิจารณาก็เห็นองค์พระซึ่งลักษณะภายนอกเป็นเทวรูปนั่งขัดสมาธิอยู่บนหัวกะโหลกดูแล้วน่ากลัวน่าเกรงขาม แล้วก็เป็นธรรมดาของบรรดาคนชอบพระที่เมื่อมีพระอยู่ในมือก็อดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องมาส่องดูนู่นดูนี่ ผมก็เช่นกันเมื่อตาของผมมองลอดผ่านเลนส์ขนาดกำลังขยาย 25 เท่า ก็รู้ได้ทันทีว่าพระองค์นี้อายุการสร้างไม้ต่ำกว่าร้อยปีเพราะเนื้อพระมีความเก่ามาก แต่ผมไม่รู้จักชื่อ ประวัติ และที่มาของพระองนี้ แต่ก็ไม่เป็นไรเดี๋ยววันไหนว่างๆ ค่อยไปให้พวกเซียนแถวสนามพระท่าพระจันทร์ดูให้ก็ได้ว่าเป็นพระอะไรต้องมีคนรู้สักคนแหละน่าดีไม่ดีอาจเป็นพระมีราคาที่เราเองไม่รู้จัก มีคนมาขอซื้อในราคาแพงๆ รวยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยเรา ผมกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ พอเงยหน้าขึ้นมองข้างทางอีกทีก็ถึงซอยเข้าหน้าบ้านของผมแล้ว “ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายเลยพี่ อยู่หลังที่สี่เลย” เสียงผมออกคำสั่งบอกคนขับแท็กซี่ที่กำลังจะเลี้ยวเข้าซอยที่ซุกหัวนอนของผม เมื่อจ่ายค่าโดยสารเรียบร้อย ผมก้าวลงจากรถด้วยความอ่อนเพลียหลังจากเดินส่องพระมาในวันนี้ แต่อย่างน้อยก็ได้ของติดไม้ติดมือกลับมาก็พอจะบรรเทาความเหนื่อยลงได้บ้าง นับจากอาทิตย์นั้น ชีวิตของผมก็ยังคงดำเนินไปเหมือนเดิมทุกวัน ผมทำงาน จันทร์ – เสาร์ พอวันอาทิตย์ก็หลับเป็นตายจากความเหนื่ออ่อนจากการทำงานมาหกวันเต็ม ตื่นอีกทีก็เกือบเที่ยงเป็นเช่นนี้อยู่ทุกอาทิตย์ นี่แหละครับชีวิตของพนักงานเช็คสต็อกของบริษัทที่ไม่มีนโยบายเพิ่มพนักงานเพื่อแบ่งเบางานของพนักงานที่มีอยู่ มีแต่นโยบายปลดพนักงานที่ไม่มีความกระตือรือร้นในการทำงานแหละไม่ว่า แต่มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในชีวิตของผม ก็คือผมเป็นคนมีโชคตลอดเวลา ทั้งที่ปกติผมเป็นคนดวงซวงอยู่เป็นนิจ ขนาดที่ว่าถ้าให้คนซัก 100 คนนั่งรวมกันและผมก็อยู่ในร้อยคนนั้นด้วย แล้วให้เครื่องบิน f 16 ของกองทัพอากาศไทย จากคุณ : คุณหนูข้างบ้าน - [ 28 ก.พ. 50 12:44:09 A:203.113.45.196 X: TicketID:128692 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บินเหนือกลุ่มคนร้อยคนนั้นแล้วทิ้งก้อนหินลงมาจากฟากฟ้า ผมเชื่อเหลือเกินว่าก้อนหินก้อนนั้นต้องตกโดนหัวผมโดยไม่ต้องสงสัย แต่พอผมกลับมาจากสนามพระท่าพระจันทร์ในวันนั้นดวงผมก็ดีขึ้นเรื่อยมาทั้งถูกหวยเลขท้าย 3 ตัว 2 งวดติด ได้โบนัทจากการทำงานเพิ่มขึ้นจากปีที่แล้วถึง 2 เท่าอีกทั้งได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าพนักงานเช็คสต็อก แทนคนเก่าที่ลาออกไปโดยไม่มีใครรู้สาเหตุ และความที่โชคดีเล็กๆน้อยๆอีกมากมาย ต้องใช่แน่ ๆเป็นเพราะพุทธคุณจาก พระผงที่เด็กหญิงคนนั้นให้ผมมาแน่นอนที่ทำให้ชีวิตผมดีขึ้นขนาดนี้ ผมล้มเลิกความคิดที่จะขายพระองค์พระองค์นี้แล้ว ก็พระดีอย่างนี้ใครจะไปขาย แต่ก็มีความสงสัยค้างคาอยู่ในโสตประสาทของผมไม่จางเลยในเรื่องที่ว่าพระองค์นี้ ชื่ออะไร สร้างที่ไหนและเมื่อไร หรือพวกประวัติอะไรเกี่ยวกับพระองค์นี้ ผมพยายามค้นหาข้อมูลของพระองค์นี้ ทั้งในหนังสือพระทั้งเก่า และใหม่ จนถึงทางอินเทอร์เน็ตก็ไม่เคยเห็นพระองค์นี้ปรากฏอยู่ที่ใดเลย แล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง ผมเดินเข้าไปในที่มีผู้คนผลุกพล่าน เสียงพูดคุยถกเถียงเรื่องพระเครื่องดังอยู่เป็นระยะๆ ใช่แล้วสนามพระท่าพระจันทร์ การมาของผมในครั้งนี้ไม่ได้มาหาซื้อพระเครื่องเหมือนที่เคย แต่ผมมาเพื่อต้องการให้เซียนพระทั้งหลายได้ลองทำข้อสอบตอบโจทย์ ปัญหาว่าพระเนื้อผงที่ผมถืออยู่ในมือ ที่ผมได้มาจากการให้เงินเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หิวโซคือพระอะไร ผมถึงที่นี่ประมาณ 10 โมงเช้าเซียนพระมากหน้าหลายตาผลัดเปลี่ยนกันส่องพระผงองค์นี้ แต่ไม่มีใครสักคนที่จะรู้เลยว่าพระองค์นี้คือพระอะไรรู้กันแต่เพียงว่าเป็นพระที่มีเนื้อเก่า และรูปร่างลักษณะองค์พระแปลกตา จนเวลาล่วงเลยมาถึง 6 โมงเย็น ก็ยังคงไม่มีใครสามารถตอบโจทย์ข้อสอบข้อนี้ได้ ผมคงไม่มีหวังแล้วแต่ก็ไม่เห็นเป็นไรไม่รู้ว่าเป็นพระอะไรก็ไม่เห็นสำคัญ แค่พระองค์นี้ศักดิ์สิทธิ์ และทำให้เราโชคดีก็พอแล้วผมคิดในใจ กว่าจะเดินออกจากสนามพระท่าพระจันทร์ กว่าจะโบกแท็กซี่ขึ้นได้ ตอนที่ผมก้าวท้าวขึ้นแท็กซี่ก็เป็นเวลาเกือบ 1 ทุ่มแล้ว กว่าจะถึงบ้านคงปาเข้าไป 2 ทุ่มเพราะต้องเจอกับรถติด ผมทิ้งตัวลงนั่งเบาๆก่อนจะค่อยๆเอนหลังพิงกับเบาะของรถ เมื่อล้อเริ่มหมุนผมรู้สึกว่าแอร์ของรถคันนี้เย็นเสียจนผมรู้สึกหนาว มันหนาวจับใจ หนาวไปถึงกระดูก บนรถก็ยังมีกลิ่นอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งผมรู้สึกว่าคล้ายกลิ่นน้ำอบไทย แต่ก็ไม่ใช่กลิ่นน้ำอบเสียเลยที่เดียวเพียงแต่คล้ายๆเท่านั้น กลิ่นที่ว่านี้หอมแบบแปลกๆตลบอบอวนไปทั้งรถ ทำใช้บรรยากาศของรถดูน่ากลัวและวังเวงอย่างมาก “เบาแอร์หน่อยได้ไหมครับ” ผมพูดเชิงขอร้องกับลุงคนขับแท็กซี่ “ได้ครับ” เสียงพูดที่ดูเยือกเย็นผ่านริมฝีปากหนาๆ ของชายที่อยู่ในชุดฟ้านั่งอยู่หน้าของผมพร้อมกับเอามือหมุนปุ่มลดความเย็นลง “ชอบเล่นพระหรือครับ เห็นคุณขึ้นมากจากหน้าสนามพระท่าพระจันทร์” ชายทำหน้าที่เป็นสารถี เอ๋ยถามผมก่อนจะหันมายิ้มให้ทีนึง ทำให้ผมได้เห็นหน้าของเขาชัดเจนขึ้น หน้าตาของเขาดูหน้ากลัวพิกลบวกกับบรรยากาศขณะนั้นทำให้ผมอดขนลุกขนพองไม่ได้ “ครับ” ผมตอบลุงหลังจากความกลัวคลายลงความจริงผมไม่น่าจะกลัวอะไร ก็เพราะว่าข้างรถคันที่ผมนั่งอยู่ก็ยังมีรถวิ่งขวักไขว่ไปหมด “และลุงละครับชอบสะสมพระไหม ผมเริ่มการสนทนาขึ้นอีกครั้ง” “พระนะหรอลุงไม่ชอบเล่นหรอก” คนขับรถแท็กซี่ตอบ “นี่ผมก็เพิ่งกลับมาจากสนามพระท่าพระจันทร์ ไปให้เขาดูพระมามันเป็นพระที่ผมได้มา ตั้งแต่ 2 เดือนที่แล้ว ไม่รู้จักว่าเป็นพระอะไร” จากคุณ : คุณหนูข้างบ้าน - [ 28 ก.พ. 50 12:44:52 A:203.113.45.196 X: TicketID:128692 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ไหนลองให้ลุงดูหน่อยได้ไหมเพื่อลุงรู้จะรู้จัก” “ได้ครับผมพูดพร้อมส่งพระให้ลุงคนขับดู” เพราะคิดว่าคงไม่เสียหายอะไร ชายที่อยู่หน้าของผมเอี้ยวตัวพร้อมกับเอื้อมมือมาหยิบพระไปในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งยังประคองพวงมาลัยรถอยู่ ลุงคนขับแท็กซี่ก้มมองดูพระสลับกับการดูทาง แล้วส่งพระคืนให้ผม “พระองค์นี้เขาเรียกว่าพระผงกระดูกผี สร้างเมื่อร้อยปีที่แล้ว ทำที่ประเทศเขมร มีเกจิอาจารย์ทางเขมรหลายรูปร่วมกันปลุกเสก มวลสารที่ใช้ทำพระองค์นี้ก็มีหลายอย่างหลายเช่น ดินวิเศษ ผงพุทธคุณ ว่านศักสิทธิ์ตากแดดให้แห้งแล้งบดละเอียดใส่ลงไปในพระด้วย อ้อ........แต่มีอีกอย่างหนึ่งลุงเกือบลืมก็คือผงกระดูกจากคนตาย 39 ศพป่นละเอียดผสมลงไปด้วย เข้าจึงเรียกพระผงกระดูกผีกันไงหละ” ชายวัยทองอธิบายเสียยืดยาว “มีผงกระดูกคนด้วยหรือลุง” ผมถามย้ำโดยที่ไม่รู้สึกประหลาดใจอะไร ก็ขนาดเซียนพระเก่ง ๆแถวท่าพระจันทร์ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นพระอะไร แล้วลุงคนนี้ขับแท็กซี่นี้ไปวันๆ แถมไม่ใช่คนเล่นพระอีกจะรู้เรื่องพระประหลาดองค์นี้ได้อย่างไรกันผมว่าแกต้องโกหกผมอย่างแน่นอน “แล้วลุงรู้ได้ยังไงหละ ข้อมูลของพระองค์นี้ ขนาดเซียนพระในสนามพระท่าพระจันทร์ยังไม่รู้จักเลย” ผมถามแนวดูถูกคำพูดที่ผ่านปากของลุงออกมาเพราะนึกสนุกอยากรู้ว่าแกจะโกหกอะไรผมต่ออีก ส่วนลุงแกก็ได้แต่หัวเราะไม่ยอมตอบอะไร สักครู่หนึ่งชายในชุดฟ้ายิ้มกริ่มก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “จะไม่ให้ลุงรู้เรื่องนี้ดีได้ยังไงละ ก็กระดูกของลุงเป็นหนึ่งใน 39 ศพที่ใช้ทำพระองค์นี้” หลังจากพูดจบร่างของชายที่อยู่หน้าผมก็แห้งเหี่ยวลงดั่งซากศพร้อยปีความรู้สึกสุดท้ายที่ผมสัมผัสได้คือความกลัวสุดขีดก่อนที่สติสัมปชัญญะจะหลุดลอยออกจากร่างไป จากคุณ : คุณหนูข้างบ้าน - [ 28 ก.พ. 50 12:45:36 A:203.113.45.196 X: TicketID:128692 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “พระเนื้อละเอียดสวยมากเลยนะเฮีย” ผมสบถโดยมือที่จับพระก็หมุนองค์พระไปเรื่อยๆ เพื่อจะดูทุกรายละเอียดของเจ้าสิ่งที่อยู่บนมือ อ่านแล้วไม่รู้สึกว่าสบถอ่ะค่ะ ประมาณปรารภ หรือรำพึงชมเชยอะไรเทือกนั้นมากกว่า สมพง น่าจะเป็นสมพงศ์นะคะ โบนัท  = โบนัส ค่ะ อ่านจบแล้ว บรื๋ออ่ะค่ะ (น่าจะเขียนให้ยาวกว่านี้หน่อย เสียดาย plot เฉลยเร็วไป) อ่ะ...ข้อมูลเพิ่มเติมนะคะ เผื่อจะใช้ได้ ปู่เคยเล่าให้ฟังค่ะว่า พระผงกระดูกผี คือพระที่ทำมาจากของวิเศษต่าง ๆ + กับกระดูกคนตาย (ซึ่งท่าทางจะเป็น active ingredient) ปู่บอกว่า สรรพคุณอย่างนึงของพระนี้คือ ห้อยคอไว้แล้วไปไหนคนเดียวก็ไม่ต้องกลัว เพราะใครต่อใครจะเห็นว่าเรามีเพื่อนเดินไปด้วยเพียบ (แต่สภาพเพื่อนจะเป็นยังไงนั้น ไม่ทราบได้เหมือนกันค่ะ) ประมาณว่ายืนคนเดียวเรียกสามล้อแล้วสามล้อไม่รับ เพราะกลัวจะพากันอัดขึ้นรถไปทั้งแก๊งค์ ให้ข้อมูลเพิ่มเติมไว้ เผื่อจะเอาไปเขียนให้น่ากลัวเพิ่มขึ้นอ่ะค่ะ อย่าถามมากกว่านี้นะคะ เพราะตอนนี้ปู่ไม่อยู่แล้ว จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 28 ก.พ. 50 15:13:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใช้ได้ทีเดียวครับ  อ่านแล้วชวนให้ติดตามดีเหมือนกันแต่ตอนจบผมว่ามันสั้นไปหน่อย  น่าจะบรรยายความน่ากลัวอีกสักนิด จากคุณ : BoZee (BoZee) - [ 28 ก.พ. 50 15:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แถมให้อีกคำ ว่านศักสิทธิ์ (ศักดิ์สิทธิ์) เขียนเขาเป็นเข้าอยู่บ้างนะคะ ตอนแรกว่าจะท้วงว่าทำไมต้องกลับแท็กซี่ ในเมื่อเขียนว่าไม่ได้ร่ำรวย จนถึงตอนจบถึงเข้าใจ อือ .. น่าจะส่งไปลงพวกนิตยสารได้นะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 28 ก.พ. 50 16:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ระวังถูกคัดลอกนะครับ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 1 มี.ค. 50 09:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ปรับนิดหน่อย แล้วลองส่งไปดูนะ จะได้ไม่เกิดเหตุอย่างคห.ที่ ๘ จากคุณ : มีนเมษ - [ 1 มี.ค. 50 17:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในฐานะ เคยเรียนแถวนั้น ผ่านตลาดพระบ่อยๆ หากต้องไปอีก คงนึกถึงเรื่องนี้ เขียนได้ชวนขนลุกดีค่ะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 1 มี.ค. 50 19:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอคุณทุกคำติชม ขอรับ จากคุณ : สุครีพ - [ 1 มี.ค. 50 19:59:38 A:203.113.45.197 X: TicketID:128692 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งืม...สบถอาจใช้คำว่า "อุทาน" แทนก็ได้มั้ง คือว่า บรรยายปูพื้นมาน่าสนใจมากค่ะ ชวนให้ติดตามดี แต่น่าเสียดายตรงที่มันมีส่วนสัมพันธ์กับจุดหักเหน้อยมาก พูดง่ายๆก็คือ คุณสามารถตัดเจ้าการเดินทางของชายคนนี้ที่ท่าพระจันทร์ให้เหลือเพียงแค่ไม่กี่ย่อหน้าด้วยซ้ำ เพราะเรื่องสำคัญจริงๆก็คือการเจอกับเด็กผู้หญิงมากกว่า (เหมือนกับจุดเริ่มต้นจริงๆคือตรงนี้ จะเกริ่นก่อนเข้าเรื่องบ้างก็ได้ แต่อันนี้มันเยอะเกิน) คุณใส่รายละเอียดฟุ่มเฟือยมากเกินที่จะเป็นเรื่องสั้น และเป็นรายละเอียดที่คนอ่านคาดหวังว่าคุณจะเฉลย แต่มันก็ไม่มี เอาเท่าที่เด่นๆละกันนะ 1. เฮียจวงโผล่มาทำไม ---> เรื่องสั้นตัวละครที่มีบทบาทควรเป็นตัวดำเนินเรื่องสำคัญจริงๆ ไม่ใช่มีหน้าที่เพียงแค่เป็นคนขาย แล้วก็ฆ่าตัวละครนี้ทิ้งไปได้) 2. ทำไมพระผงกระดูกผีนั่นถึงถูกทิ้งอยู่ที่โคนต้นไม้ ---> เหมือนการเชื่อมโยงเรื่องตรงนี้มันหายไป คุณลองเติมจิ๊กซอนี้ให้สมบูรณ์ดูละกัน 3. ทำไมปล่อยให้มีโชคมีลาภอยู่ตั้งนานแล้วตาลุงแท็กซี่นี่ถึงเพิ่งโผล่มาให้เห็น ---> ถ้าเป็นหนังผีทั่วไป ส่วนมากมันก็อิงกับเรื่องเล่าแต่เก่าก่อน สมมติว่าซาดาโกะ ดูวีดีโอแล้วจะเกิดเรื่องภายในเจ็ดวันอะไรประมาณเนี้ยะ คือเราก็ไม่เคยดูหรอกนะ แต่เรื่องบางเรื่องมันก็มี norm ของมันอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่นึกจะเฮี้ยนก็เฮี้ยนลอยๆซะงั้น 4. สุดท้ายเกิดอะไรขึ้นกับคุณวิชัย ---> เป็นไปได้ว่าคุณต้องการจบแบบประเภทค้างคาให้คนอ่านไปเดา แต่นั่นต้องอยู่ในพื้นฐานที่ว่าคุณให้รายละเอียดกับคนอ่านมากพอจะให้เดาได้ เช่นว่า ตอนที่วิชัยไปถามหาคนที่รู้จักพระที่มีอาจหูผึ่งว่าเด็กคนที่ให้พระมา (สมมติว่าเด็กคนนี้ทำมาหากินแถวนั้น) ชอบไปขโมยของจากศพคนตายด้วยอุบัติเหตุมา เป็นต้น หรืออีกกรณีหนึ่งซึ่งมักเป็นตอนจบเรื่องประเภทนี้ก็คือ พอจบจากที่วิชัยสติหลุดลอย ก็อาจจะต่อด้วยว่า มีเด็กผู้หญิงคนเดิม เอาพระเครื่องไปให้ชายที่ให้เงินแก่เธออีกต่อหนึ่ง แล้ววันนั้นเขาเรียกแท็กซี่พอดี คนขับมีไฝที่ปาก (สมมติว่าคุณบรรยายวิชัยว่ามีไฝที่ปาก) กระหยิ่มยิ้มแล้วพยักหน้าพาผู้โดยสารนั้นออกจากท่าพระจันทร์ไป เป็นต้น เรื่องของเรื่องก็คือ คุณใส่รายละเอียดมากในส่วนที่ไม่จำเป็นต่อเรื่อง และในส่วนที่จำเป็นต่อเรื่อง คุณกลับไม่ได้เก็บรายละเอียดตรงนั้นไป เราเข้าใจว่าคุณต้องการจะใส่จุดนี้ลงไปให้คนอ่านได้อ่าน แต่บางครั้งคนเขียนมีเต็มร้อยที่อยากเขียน แต่ท้ายที่สุดจริงๆคนเขียนต้องเลือกข้อมูลให้พอเหมาะกับเรื่องที่สุด เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีค่ะ ปรับอีกนิดก็จะสมบูรณ์ขึ้น ลองส่งไปให้สนพ.ก็ได้ค่ะ พยายามเข้านะคะ จากคุณ : peiNing - [ 2 มี.ค. 50 22:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แม้จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวอภินิหาร แต่ก็ควรมีความสมจริงในตอนจบ การที่คนขับรถแท็กซี่หายไป และผมก็สิ้นสติไป ผู้เขียนตั้งใจว่า หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น น่าจะต่ออีกสักหนึ่งประโยคนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 มี.ค. 50 11:05:10 ]