ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง ดีใจร้าย ตอนที่ 2-2 เส้นทางลงเหว ไม่รู้นานเท่าไรกัน เขามองไปที่ประตูดูเหมือนว่าจะยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่ตรงนั้น ประตูได้ถูกเปิดออก มีพยาบาลมาถามว่าหน้าห้องว่าใครเป็นญาติคนไข้ ครอบครัวเขาเดินเข้าไปหาพยาบาลพูดด้วยสีหน้าตื่นและไม่ค่อยสบายใจ               “ญาติคนไข้ ใช่ไหมคะ” พยาบาลถามเพราะไม่ทราบว่าใครเป็นญาติกับคนไข้ หลังจากนั้นพยาบาลก็พวกด้วยสีหน้าวิตกมากๆ              “คือทำใจดีๆไว้นะคะ ตอนนี้หมอกำลังปั้มหัวใจคนไข้อยู่คะ” พยาบาลพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดี               “หลังจากเข้าไปในห้องไอซียู หัวใจคนไข้ก็หยุดเต้นคะ ทำให้หมอต้องรีบปั้มหัวใจคนไข้อยู่ตอนนี้”               “เดี๋ยวเชิญเข้าไปข้างในก่อนนะคะ เพื่อไปดูอาการ แต่เรายังไม่รับรองนะคะว่าจะทำให้หัวใจกลับคืนมา”                พยาบาลพยามพูดให้ดูมีน้ำหนักเบาที่สุด เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนจิตใจของญาติคนไข้ และดูเหมือนว่าจะพยายามไม่สร้างความรู้สึกที่ไม่ดีให้กับญาติของคนไข้               พารนขณะฟังพยาบาลพูด ด้วยความรู้สึกอยากจะวิ่งเข้าไปดูแม่เดี๋ยวนี้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง คราวนี้การเต้นหัวใจไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัด มันแรงขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เดินเข้าไป              “จะทำยังไงดี” เขาคิดบ่นในใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ เขาจะเป็นเช่นไร ในขณะที่เดินเข้าไปพร้อมพ่อและพี่สาว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือภาพที่ไม่สามารถบอกถึงความรู้สึกและคำอธิบายได้ หมออยู่บนเตียงและกำลังปั้มหัวใจแม่ด้วยมือ ในขณะที่พยาบาลหลายคนล้อมหมอและช่วยหมอในการใช้อุปกรณ์ช่วยชีวิต ขาของเขาไม่มีแรง เข่าอ่อน หัวใจสลายในขณะที่เห็นภาพนั้น              “แม่กำลังจะจากเราไปแล้วรึนี่” เขารำพันอยู่ในใจ                หมอคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพ่อ ในขณะที่หมอที่อยู่ในห้องกระจกและพยาบาลที่ล้อมรอบเตียงแม่ กำลังช่วยกันปั้มหัวใจแม่อย่างเต็มความสามารถ             “คุณเป็นเจ้าของคนไข้รึเปล่าครับ”             “ครับผมเป็นสามี” พ่อพูดด้วยเสียงสั่น             “หมอขอบอกคุณตรงๆเลยว่าโอกาส 50-50 ครับ” หมอพูดดูเหมือนยังให้ความหวังว่าหัวใจแม่จะกลับคืนมา             “และจากประสบการณ์ของผมเอง การปั้มหัวใจเป็นเวลานานๆ อาจทำให้ภายในบอบช้ำ กระดูกอาจหักได้ และถึงแม้ว่าหัวใจกลับมาเต้น แต่อาจเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดเลยก็ได้ เพราะว่าสมองขาดเลือดเป็นเวลานานเกินไป” หมอเริ่มอธิบายญาติของคนไข้ให้เข้าใจอะไรบางอย่างที่หมอจะบอกต่อมา             “แค่เกิน 5 นาทีก็แย่แล้วครับ” พวกเราได้แต่ฟังและฟังเท่านั้น             “หมอขออนุญาต สั่งหยุดการปั้มหัวใจเพียงเท่านี้นะครับ ก่อนที่ร่างกายจะบอบช้ำมากกว่านี้” หมอรอฟังคำตอบจากพ่อที่ต้องตัดสินใจ พ่อลังเล             “หมอขอบอกว่าหยุดแค่การปั้มหัวใจ แต่เราให้ยากระตุ้นหัวใจตลอดจนกว่าหัวใจจะหยุดไปเอง ซึ่งนั่นก็ 50-50 ขึ้นอยู่กับคนไข้ เป็นตายวินาทีต่อวินาที” หมอพูดกับพ่อว่า หมอเคยสูญเสียแม่ในลักษณะเดียวกันนี้ หมอถึงรู้สึกและเข้าใจพวกเราในขณะนี้             “ครับ หยุดครับ หยุด” พ่อกล่าวด้วยเสียงที่เศร้าอย่างมาก หมอสั่งหยุดในทันที             “ขอบคุณครับที่เข้าใจ ปล่อยให้เขาไปสบาย ดีแล้วครับ นับว่าตัดสินใจได้ถูกต้องแล้ว” หมอพูดจบท้ายก่อนเดินจากไป               หมอและพยาบาลในห้องกระจกเดินออกมาจากห้อง และเปิดโอกาสให้พวกเราเข้าไปอยู่กับแม่ที่เตียง  เส้นกราฟหัวใจยังทำงาน แต่เพียง 30 เปอร์เซนต์เท่านั้น ลูกชายภาวนาขอให้เกิดปาฏิหารย์กับแม่ แต่ไม่เป็นผล ทุกอย่างจบลง ในอีกไม่ช้า              พารนรู้ว่าต่อไปนี้เขาไม่มีคนที่รัก และรักมากที่สุดในโลกอีกแล้ว  เขาหัวใจสลายในเวลานั้น  แต่ต้องเข้มแข็งเพื่ออีก 2 คนในครอบครัว เขาจับมือแม่อีกครั้งมองแม่ให้มากที่สุดเท่าที่จะจำได้ชัดในหัวใจ เหลือบเห็นพ่อยืนดูอยู่ที่เท้าแม่ พ่อไหว้แม่และอธิฐานอยู่นาน พ่อคงพูดอะไรไม่ออก ส่วนพี่สาวที่สนิทกับแม่มาก เพราะมีแม่เป็นเพื่อนมาตลอดคงเศร้าไม่น้อยไปกว่าทุกคน พี่สาวกราบที่เท้าแม่ และเงียบอยู่นาน คงขอให้แม่มีความสุขเช่นกันพยาบาลเดินเข้ามาและให้พวกเราออกไปจากห้องก่อน เพื่อจัดเตรียมเรื่องแม่ให้เรียบร้อย              เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้งในห้องที่แม่แต่งตัวสวย บัดนี้แม่ไม่มีลมหายใจแล้ว ลูกชายจับมือแม่อีกครั้งมือที่อุ่นเริ่มเย็น แต่ยังคงความอบอุ่นให้กับลูกคนนี้อยู่เสมอ เขาก้มลงหอมแก้มแม่ ลูบแก้มแม่ด้วยความรักที่สุด  น้ำตาเริ่มคลอเบ้า มีแต่แม่เท่านั้นที่รักและเข้าใจเขาอย่างที่สุด              พารนเป็นคนหาชุดที่สวยที่แม่ชอบมาให้พยาบาลแต่งตัว ภาพที่เห็นคือความทรงจำ ทุกอย่างกระทันหันมากเกินไป เมื่อเช้ายังคุยกัน เมื่อเที่ยงแค่พาแม่มาหาหมอเพื่อให้เกลือแร่ คิดว่าบ่ายจะพากลับบ้านมานอนที่บ้านต่อ  แต่นี่ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแม้คำร่ำลา ไม่มีคำสั่งเสีย ไม่มีเสียงแม่อีกต่อไป  เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะจำเสียงแม่ไม่ได้ กลัวว่าจะจำหน้าแม่ไม่ได้ กลัวว่าจะไม่มีแม้แต่ในฝันที่จะพบแม่  เวลานี้ย่อมไม่มีแม่แล้ว              งานศพของแม่ผ่านไป เป็นช่วงเวลาที่หนุ่มคนนี้ทุกข์ใจอย่างที่สุด แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ร้องไห้ให้ใครเห็น  มีคนถามว่าเขาร้องไห้บ้างไหม เขาไม่ตอบอะไร ไม่มีใครรู้ ที่ตัวเขาทำหน้าเฉยๆและไม่ได้ร้องไห้ในงานของแม่เพราะเขาไม่พยายามคิดเรื่องแม่  เพียงแค่นึก หรือพูดเรื่องแม่ขึ้นมาเมื่อไร น้ำตาจะไหลลงสองแก้มของเขาทุกครั้ง น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามีขึ้นเมื่อไร ไม่มีอะไรที่เศร้ามากไปกว่าการที่แม่จากไปอีกแล้ว หัวใจที่สุดจะทน หากห้วนคิดเรื่องต่างๆในอดีตกับแม่อันเป็นที่รักยิ่งที่สุดของลูกคนนี้แล้ว              พารนคิดว่าตัวเองดวงตกอย่างที่สุดแล้วในชีวิต และดวงตกของเขานี่ละที่เป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้แม่ตาย เพราะลองสังเกตช่วงเวลาเพียงไม่นาน ผ่านไปเพียงครึ่งเดือนเท่านั้นหลังจากตกงาน  แม่ก็มาจากไปโดยไม่ได้ร่ำลา หรือมีโอกาสให้เตรียมตัวอะไรเลย              เริ่มจากการตกงานอย่างกระทันหัน ทั้งที่ไม่เคยเตรียมตัวและเตรียมใจมาก่อน ย่อมอดคิดมากไม่ได้อยู่แล้ว ในขณะที่วันรุ่งขึ้นที่เขาอยู่บ้าน แม่ก็อาการไม่ดีหลังจากการติดเชื้อ และอาการหนักมากขึ้น ทำให้ใจไม่ค่อยดี อาการของแม่มีลักษณะมือสั่นในขณะหยิบจับสิ่งของจะมีอาการสั่นอย่างนั้นตลอดเวลา หยิบจับอะไรไม่ได้ถนัด ในเวลาทานข้าวแม่จับช้อนด้วยตัวเองไม่ค่อยได้ ต้องป้อนให้ทาน                 ทางบ้านลงความเห็นกันว่า ต้องพาเข้าโรงพยาบาลเพื่อเข้ารับการรักษาอาการติดเชื้อ ซึ่งต้องได้รับการให้ยาทางสายน้ำเกลือนานประมาณ 21 วันหรือ 2 สัปดาห์จึงจะครบระยะเวลาของการให้ยาฆ่าเชื้อดังกล่าว แต่ยังไม่ทันหมดเชื้อ แม่ขอออกจากโรงพยาบาลก่อน เพราะต้องการพักผ่อนที่บ้าน  เขาเองก็ไม่ได้ทัดทานเรื่องการรักษา เพราะในใจคิดว่าคงไม่เป็นไรมาก กลับบ้านแล้วค่อยมาเอายาไปทานคงหายจากอาการติดเชื้อได้เอง                  แต่นั่นนับว่าเป็นความคิดที่ผิดของเขา เพราะจากที่ฟังหมอมาอธิบาย ตอนหลังทราบว่า การให้ยาทางสายน้ำเกลือได้ผลในการฆ่าเชื้อได้ดีกว่าการทานยาฆ่าเชื้อเสียอีก                การที่แม่มีอาการติดเชื้อ และยังไม่หายนี้เองเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้แม่ร่างกายอ่อนแอลง ประกอบกับโรคหัวใจที่ไม่ได้ทานยาต่อเนื่อง และมองข้ามมันไปเนื่องจากหมอโรคหัวใจที่แม่ไปหาแจ้งว่าแม่ไม่เป็นอะไรมาก แค่ทานยาที่ให้มาแล้วค่อยมาหาหมอตามนัดใหม่อีกครั้ง               จนกระทั่งเมื่อแม่เข้าห้องน้ำ ทำให้แม่เหนื่อยและอาจหมดแรง และน่าจะเป็นสาเหตุทำให้หัวใจแม่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ซึ่งหัวใจแม่อาจจะรวนมากขึ้น มีผลทำให้ออกซิเจนในเลือดน้อยลงในที่สุด                จากการวัดด้วยเครื่องวัดที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ประกอบกับร่างกายที่ไม่แข็งแรงมาก่อน  จากอาการติดเชื้อที่ยังคงมีอยู่ ได้ออกอาการตามมา  ทำให้หัวใจเต้นอ่อนลงไปเรื่อยๆ และได้หยุดเต้นในที่สุด จากการวินิจฉัยของแพทย์แจ้งสาเหตุการตายในใบมรณะบัตรว่า หัวใจขาดเลือด ซึ่งก็คือกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน หรือที่เรียกว่าหัวใจวายฉับพลันนั่นเอง                ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดถึงดวงชะตาตัวเอง เป็นช่วงเวลาดวงตกมากที่สุดของชีวิตเลยทีเดียว และดวงตกของเขาอาจเป็นสาเหตุยิ่งทวีความเจ็บป่วยของแม่ในเวลานี้ให้ยิ่งรุนแรงถึงขั้นเสียชีวิต คิดแล้วเสียใจว่าทำไมไม่เป็นที่ตัวเขาเองที่เจ็บป่วย หรือเป็นอะไรไปแทนที่จะเป็นแม่ของเขาเอง                  ก่อนแม่จากไป เขารู้สึกแย่เอามากๆกับการที่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงในเรื่องหน้าที่การงานและอนาคต  พ่อต้องการให้เขาทำงานที่มั่นคง พอหลังจากออกจากงาน พ่อดูไม่สบายเอามากๆ ในขณะที่แม่ให้กำลังใจและคอยพูดกับพ่อว่าต้องให้เขาช่วยเหลือทางบ้านก่อนในช่วงที่แม่ไม่สบายนี้ เพราะพ่อเองก็ไม่แข็งแรงจะมาดูแลไม่ได้มาก พี่สาวเองก็ไม่สามารถดูแลเรื่องติดต่อราชการ หรือทำธุระนอกบ้านได้  จึงเป็นจังหวะที่ให้พารนเข้ามาช่วยเหลือ  พ่อเริ่มเห็นด้วยกับที่แม่บอก และยังคงให้พารนช่วยเหลือต่อจากงานแม่                   ตัวเขาเองเข้าใจในความภาคภูมิใจของพ่อแม่ คือ การที่ได้เห็นลูกประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน ไม่ว่าด้านครอบครัว ด้านหน้าที่การงาน ด้านการเงิน ด้านสุขภาพ และความมั่นคงในชีวิตตลอดไป  เขารู้ตัวเองดีว่าตอนนี้ไม่มีอะไรเลยที่ทำให้ท่านภูมิใจ และโดยที่แม่จากไปในครั้งนี้ แม่ไม่ได้รับความภูมิใจในทุกด้านของตัวลูกคนนี้เลย                  และนี่คือสิ่งที่เขาอมทุกข์จากการสูญเสียคนที่เขารักมากที่สุดไป และมันเป็นสิ่งหนึ่งที่ยังคงค้างคาจิตใจของเขามาตลอด ก่อนแม่จากไป เขาอยากทำให้แม่ภูมิใจและมีความสุขมากกว่านี้ อยากให้เห็นความสำเร็จ ความมีชื่อเสียงของเขาคงทำให้แม่ยิ้มดีใจ และจากไปอย่างมีความสุขไม่ต้องห่วงอะไรอีกเลย จากคุณ : อนันต์สิทธิ์  - [ 28 ก.พ. 50 21:13:28 ] จากคุณ : เปียร์รุส - [ 1 มี.ค. 50 23:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ความคิดเห็นที่ 1   ลงเนื้อเรื่องต่อกันในช่องความคิดเห็นได้นะคะ สะดวกคนอ่านมากกว่าค่ะ แยกกระทู้แบบนี้ทำให้อ่านไม่ต่อเนื่อง จากคุณ : จริง   - [ 28 ก.พ. 50 21:46:01 ]      ความคิดเห็นที่ 2   คราวหน้าถ้ามีเนื้อหามากกว่า 1 ช่อง ลงต่อในช่องความคิดเห็นเหมือนที่คุณตอบความเห็นเถอะค่ะ กระทู้จะได้ไม่ตกเร็ว ยังมีปัญหาเรื่องการพิมพ์ การสะกดคำนะคะ โดยเฉพาะการใช้วรรณยุกต์ จากคุณ : scottie  - [ 28 ก.พ. 50 23:55:13 ] จากคุณ : เปียร์รุส - [ 1 มี.ค. 50 23:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาต รวมกระทู้ให้เลยนะคะ เพราะแต่ละตอนสั้น อีกอย่างจะได้อ่านสบายด้วยค่ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 1 มี.ค. 50 23:33:18 ]