ความคิดเห็นที่ 1 ศาสตราอาถรรพ์ บทที่ 1 เมืองภูติหลง ตอน 2 โดย...อุกเงียว (ต่อจากตอนที่แล้ว) ...บนชั้นที่สามของเหลาสุราหรูหราขนาดใหญ่ เป็นระเบียงเปิดโล่งลมโกรกโชยช่างชวนให้เจริญอาหาร ดูท่าชั้นนี้จะจำกัดเฉพาะลูกค้ามือเติบเท่านั้น เนื่องด้วยรอบข้างมีเพียงลูกค้าแต่งกายด้วยอาภรณ์ราคาสูงนั่งอยู่เพียงสามสี่โต๊ะ ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มระหว่างที่เดินมาสู่เหลานี้ก็แกว่งแขนร้องเพลงไปพลางช่างดูเป็นคนอารมณ์ดี เซียวเงียวแม้ลดความแคลงใจลงแต่มิอาจกล่าวได้ว่าไว้วางใจชายผู้นี้เท่าใดนัก ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มเดินไปนั่งที่โต๊ะริมระเบียงตัวหนึ่ง โต๊ะที่ดูเรียบง่าย ไม่มีอันใดแปลกพิศดาร ฝั่งตรงข้ามโต๊ะนั่นมีเด็กหนุ่มอีกผู้หนึ่ง เด็กหนุ่มที่ดูเรียบง่าย ไม่มีอันใดแปลกพิศดาร เด็กหนุ่มอายุราวสิบห้าสิบหกปี หน้าตาหล่อเหลา คิ้วหนา ดวงตากลมโตมีเค้าความสัตย์ซื่อดูเป็นที่อบอุ่นใจแก่ผู้คนยามเข้าใกล้แต่มันกลับแต่งกายด้วยเสื้อสีน้ำเงินเข้มแบบเรียบง่ายไม่สะดุดตา เมื่อขึ้นเหลามาเซียวเงียวแทบมิทันสังเกตเห็น ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้ม ยิ้มกว้างจนดวงตาหยีเป็นเส้นเล็กแล้วพลิกฝ่ามือเผยป้ายเหล็กสีดำ เด็กหนุ่มคิ้วหนาเปิดอกเสื้อก็มีป้ายเหล็กสีดำลักษณะเดียวกันคล้องคออยู่เช่นกัน มันลุกขึ้นประสานมือคารวะแล้วกล่าว “ผู้น้อง เง็กมิ่นกิมท้ง (ทารกทองคำหน้าหยก) เลื่อมใสพี่ท่านทั้งสองมาเนิ่นนาน เรียกหาข้าพเจ้าเป็นกิมท้งก็เพียงพอ” เซียวเงียวต้องลอบอมยิ้ม คนเพิ่งพบกันไม่ถึงครึ่งค่อนวันเด็กหนุ่มผู้นี้กลับกล่าวคำว่าเลื่อมใสมานาน แต่ก็ประสานมือคารวะตอบ “ข้าพเจ้ามีนามเซียวเงียว (มัชชาระน้อย) ส่วนแมวขนสีเงินบ่นบ่าข้าพเจ้าเป็นสหายมีนามว่า งึ่นม้อเงียว (มัชชาระขนเงิน) “ เง็กมิ่นกิมท้งเลิกคิ้วคราหนึ่ง จ้องมองปลอกแขนสีเงินที่แขนขวาของเซียวเงียวแล้วกล่าวอย่างตื่นเต้น “ที่แท้พี่ท่านเป็นทายาทของ จับเมี่ยเงียวอ้วงไต้เฮียบ (ผู้กล้าจ้าววิฬาร์สิบชีวิต) และ ปั่วเซาะซีนึ้งเฮียบ (ผู้กล้าหญิงอสุภะหิมะโปรย) เลื่อมใส เลื่อมใส”เมื่อเง็กมิ่นกิมท้งกล่าวจบก็เบือนหน้าไปทางชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มแต่ชายผู้นั้นกลับไม่สนใจที่จะแนะนำตัวตามมารยาทอันควร มันร้องเรียกเซียวยี่มาสั่งอาหารจำนวนมากซึ่งแต่ละอย่างล้วนมีราคาสูงยิ่ง เซียวเงียวแม้มีความในใจมากหลายเกี่ยวกับชายผู้นี้ก็ต้องสะกดข่มตนเองไว้ อีกทั้งอาหารเหล่านั้นมีนามเรียกหาอันไพเราะจนกระเพาะลั่นโครก ............................................................................................. ขณะที่กำลังจิบสุรารออาหารอยู่นั้น ไม่มีผู้ใดเอ่ยปากพูดจากันทำให้เซียวเงียวรู้สึกขัดเขินจึงแสร้งเป็นมองการตกแต่งของเหลาไปพลาง สายตามันหยุดที่ชายกลางคนผู้หนึ่งแต่งกายหรูหรา บนดวงตาข้างซ้ายมีของคล้ายแก้วใสรูปร่างกลมสวมอยู่ บนโต๊ะของมันมีจานอาหารวางอยู่จำนวนหนึ่ง แต่จานอาหารเหล่านั้นถูกจัดวางอยู่ริมขอบโต๊ะ เนื่องจากบนโต๊ะนั้นมีกระดาษหรืออาจเป็นแผ่นหนังใบใหญ่แผ่นหนึ่งวางอยู่เกือบเต็มโต๊ะ ด้านข้างมีพู่กัน และบรรทัดวางอยู่ ชายวัยกลางคนไม่ทราบว่าง่วนอยู่กับการเขียนสิ่งใดบนกระดาษนั่น คาดว่าชายผู้นี่คงเป็นนายช่างใหญ่แขนงใดแขนงหนึ่งของเมืองนี้ เซียวเงียวที่เหม่อมองจนเพลิดเพลินต้องหันกลับมาที่โต๊ะ อาหารหน้าตาพิศดารกลิ่นหอมยวนใจมากมายถูกยกมาวางอยู่ที่โต๊ะ ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มผายมือและกล่าว “เฮียตี๋ทั้งสอง เชิญ เชิญ” เง็กมิ่นกิมท้งคล้ายหิวโหยพอพอกับเซียวเงียวจึงคว้าตะเกียบคีบกับพุ้ยข้าวอย่างรวดเร็ว เซียวเงียวและงึ่นม้อเงียวก็ไม่รอช้าเช่นกัน ............................................................................................. เมื่อเซียวยี่เข้ามาเก็บถ้วยจานเสร็จสิ้น บนโต๊ะเหลือเพียงสุรากลิ่นหอมสดชื่นหนึ่งป้าน จอกสุราอีกสามจอก และถ้วยสุราอีกหนึ่งถ้วย งึ่นม้อเงียวที่อิ่มหนำกระโดดขึ้นบ่าเซียวเงียวแล้วหลับตาลง ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มผู้นั้นกลับไม่ยิ้ม มันลุกขึ้นรินสุราให้กับคนทั้งสอง แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “เฮียตี๋ทั้งสองทราบปฏิบัติการของเราดีแล้วหรือไม่” ทั้งสองพยักหน้า มันกล่าวต่อเสียงแผ่วเบา “หมู่ตึกเราเกิดความสงสัยในเรื่องปรำปราที่เล่าขานกันถึงเมืองภูติหลงแห่งนี้ แม้ไม่มีเบาะแสใดจะสืบเสาะ แต่หากอาศัยอานุภาพศาสตราของพวกเราแต่ละคนคาดว่าต้องได้เบาะแสของค้อน และบันทึกนั่นไม่มากก็น้อย” เซียวเงียวแม้คาดการณ์มาก่อนแล้วก็อดตื่นตระหนกไม่ได้ พลางรำพึงในใจ “ที่แท้พวกท่านล้วนเป็น ผู้ถือศาสตรา !” “ไม่ทราบตั่วเฮียมีแผนการใดเป็นมั่นเหมาะหรือไม่”กิมท้งเอ่ยถาม “บอกต่อน้องเราตามตรง มิเพียงเมืองนี้เมืองเดียว แต่หลายปีมานี้เมืองต่างต่างล้วนมีเรื่องเล่าพิศดารอันเกินขอบเขตมนุษย์จะกระทำได้ อีกทั้งที่ข้าพเจ้าเฝ้าสืบเสาะมา เกือบทั้งหมดเกิดขึ้นแถบทางเหนือ และเมืองนี้เป็นเมืองขอบนอกสุดที่พวกเราจะเข้าถึงได้ ข้าพเจ้าจึงส่งข่าวต่อประมุขให้ประทานผู้ช่วยเหลือมาสืบเสาะที่เมืองนี้ก่อน ซึ่งนั่นก็คือเฮียตี๋ทั้งสองท่านนั่นเอง” “ตั่วเฮียโปรดประทานอภัย ข้าพเจ้าทราบมาว่าหมู่ตึกเราสามารถปรากฏในสถานที่ใดใดได้ตามประสงค์ เหตุใดพวกเรามิไปปรากฏในสถานที่ใกล้กับจุดที่น่าสงสัยที่สุดแล้วเริ่มค้นหาจะไม่เป็นการสะดวกกว่าหรอกหรือ”เซียวเงียวเอ่ยถามด้วยลอบขุ่นเคืองใจที่ต้องเดินเท้าระยะไกลมาพบกับคนของหมู่ตึก “น้องเราท่านนี้ ท่านประมุขมิเคยได้บอกท่านหรืออย่างไร เมื่อครั้งที่ ซิ้งเทียนปัง (พรรคฟ้าศักดิ์สิทธิ์) ลอบเข้าสู่หมู่ตึกเรา พวกมันได้ถอด สลักขับเคลื่อน หมู่ตึกแล้วนำไปด้วย ทำให้อานุภาพในการเคลื่อนย้ายผ่านสถานที่ และผ่านมิติเวลาของหมู่ตึกเราถูกผนึกโดยสิ้นเชิง” ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มกล่าวเชิงตำหนิ “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้...”เซียวเงียวลอบร้องคำละอายในใจ ประมุขหมู่ตึกแม้เป็นซือแป๋มัน แต่กับเรื่องราวของหมู่ตึกแล้วกลับไม่ค่อยบอกกล่าวมันมากนัก “อีกประการผู้น้องคาดว่าต้องมีอาถรรพ์อื่นใดที่ทำให้พวกเราทราบข่าวจากเมืองอื่นอื่นได้น้อยมากกระมัง นับว่าตั่วเฮียท่านนี้มีความสามารถมากหลายจึงสืบทราบเรื่องราวในเมืองนี้ได้”กิมท้งกล่าว มิคาดทารกหน้าตาสัตย์ซื่อเยี่ยงมันกลับรู้จักกล่าวคำประจบประแจง “ที่น้องท่านนี้กล่าวก็มิเกินความจริงไป มิทราบว่าเฮียตี๋ทั้งสองท่านก่อนเข้าเมืองได้ยินเรื่องราวใดมาบ้าง”ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มเริ่มยิ้มอีกครั้งแล้วรินสุราเพิ่มให้กิมท้ง “ข้าพเจ้าทราบที่มาของชื่อเมืองภูติหลง”เซียวเงียวชิงกล่าวก่อนกิมท้ง “ข้าพเจ้าก็เช่นกัน”กิมท้งกล่าวตาม “แล้วพวกท่านแปลกใจหรือไม่ว่าเหตุใดเมื่อเข้ามาในเมืองนี้แล้วล้วนหาได้เป็นดังคำกล่าวขานนั้นไม่” ทั้งสองพยักหน้า ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มยื่นหน้าเข้าใกล้โต๊ะกระซิบแผ่วเบา ทั้งสองต้องยื่นหน้าตาม “ข้าพเจ้าเข้ามาในเมืองนี้ได้ราวสองสามเดือนแล้วจึงเคยประสบเรื่องราวกับตัวเองมากกว่าหนึ่งครั้ง” “ประสบเรื่องราวอันใด”กิมท้งกล่าวแผ่วเบา “เรื่องที่เล่าขานกันนั้นเป็นความจริง!”ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มเน้นเสียง เซียวเงียวและกิมท้งหน้าซีดเผือดลง เซียวเงียวกล่าวว่า “แล้ว...เช่นนั้นแล้วรอบรอบกายพวกเรานับเป็นภูติผีอันใด” ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มยืดตัวตรงกล่าวอย่างใจเย็น “นี่ยังไม่นับเป็นเวลาอันตราย เฮียตี๋ทั้งสองโปรดวางใจ รายละเอียดของเรื่องราวเมื่อข้าพเจ้าแน่ใจสักแปดส่วนแล้วจะบอกกล่าวพวกท่านโดยไม่ปิดบัง” เซียวเงียวและกิมท้งยืดกายถอนหายใจ ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มกล่าวต่อ “พวกท่านทั้งสองพักอาศัยที่โรงเตี๊ยมด้านหลังของเหลานี้ไปก่อน อีกสักสามสี่วันข้าพเจ้าจะติดต่อมาเอง”ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มกล่าวจบก็ร้องเรียกเซียวยี่ขึ้นมาคิดบัญชี แล้วลุกขึ้นยืนหันหลังกล่าว “ข้าพเจ้าต้องขอตัว” เซียวเงียวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยิน กิมท้งก็มีท่าทีตระหนกเช่นกันเมื่อมันนึกถึงสุราอาหารราคาแพงเมื่อครู่ กล่าวตะกุกตะกักว่า “ตั่วเฮียพวกเราล้วนเดินทางมาไกล ใช้จ่ายเงินทองระหว่างทางจนหมดสิ้นแล้ว” “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้ น้องเราไม่ต้องเป็นกังวลใจไป”กล่าวจบมันล้วงเข้าไปในอกเสื้อ เซียวเงียวและกิมท้งถอนหายใจอีกครั้ง “อ้อ พวกเรายังไม่ทราบนามสูงส่งของตั่วเฮีย”เซียวเงียวกล่าว ที่ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มล้วงออกมาจากอกเสื้อมิใช่ถุงใส่เงินแต่กลับเป็นถุงมือคู่หนึ่ง มันสวมถุงมือเสร็จแล้วยื่นมือผลักอากาศว่างเปล่าตรงริมระเบียง เซียวเงียวและกิมท้งล้วนอ้าปากค้าง เนื่องเพราะมีหน้าต่างคู่หนึ่งปรากฏอยู่กลางอากาศ ชายหน้าตามากด้วยรอยยิ้มก้าวขาข้างหนึ่งปีนเข้าไปในหน้าต่างแล้วหันหลังกลับมายิ้มกว้างกล่าวว่า “ข้าพเจ้า บ้อจี๊ (ไม่มีเงิน)” “ไฮ้!...ท่านว่ากระไร!”เซียวเงียวและกิมท้งกรีดเสียงพร้อมกัน “ข้าพเจ้ามีนามว่า บ้อจี๊!”บ้อจี๊เผ่นผลุบเข้าไปในหน้าต่าง บานหน้าต่างปิดเข้าหากันแล้วสูญหายไร้ร่องรอยดังเช่นตอนมันปรากฏขึ้นมา เซียวเงียวและกิมท้งต่างมีสีหน้าตกใจ “ท่าน...ท่าน...”กิมท้งกล่าวติดขัด “ข้าพเจ้าก็ไม่มีเงินติดตัวเช่นกัน”เซียวเงียวกล่าวบ้าง “มิใช่...มิใช่เรื่องนั้น”กิมท้งหมุนไปแลรอบกาย เซียวเงียวก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปรกติเช่นเดียวกัน สภาพที่เห็นสร้างความตระหนกแก่มันและกิมท้งยิ่งกว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ บนชั้นที่สามของเหลาสุราที่เคยมีโต๊ะเก้าอี้จัดวางและมีผู้คนนั่งอยู่ กลับหลงเหลือเพียงเซียวเงียว และกิมท้งส่วนรอบข้างนั้นกลับกลายเป็นทุ่งน้ำแข็งกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา! เซียวเงียวจึงหวนนึกถึงคำบอกเล่าของเซียวยี่ที่ร้านสุราเล็กเล็กนั่น ฉับพลันกระดูกสันหลังของมันก็รู้สึกเย็นวาบ... (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : อุกเงียว   - [ 1 มี.ค. 50 14:39:38 ]   ---------------------------------------------------------- บริการรวมกระทู้ค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 1 มี.ค. 50 14:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ศาสตราอาถรรพ์ บทที่ 1 เมืองภูติหลง ตอน 3 โดย...อุกเงียว(ต่อจากตอนที่แล้ว) ...ยังมิทันที่ทั้งสองจะกล่าววาจาใดออกมา กลางอากาศว่างเปล่าเบื้องหน้าได้ปรากฏหน้าต่างคู่หนึ่งอีกครั้ง บ้อจี๊ปีนออกมาจากหน้าต่างมีสีหน้างงงวย “ไฉนท่านทั้งสองจึงอยู่ที่นี่...อา...”บ้อจี๊คล้ายทราบเรื่องราวทันทีเมื่อเท้าสัมผัสพื้นน้ำแข็ง “บ้อจี๊เฮีย นี่มันเรื่องราวอันใด”กิมท้งเอ่ยถามขณะที่พายุน้ำแข็งกระหน่ำใบหน้าชายทั้งสาม “ข้าพเจ้าเพียงต้องการกลั่นแกล้งทารกหน้าใหม่ของหมู่ตึกเช่นพวกท่าน” “มิใช่เรื่องนั้น ข้าพเจ้าหมายถึงที่นี่นับเป็นสถานที่ใด”กิมท้งเริ่มกระชับคอเสื้อ “พวกเรามาปรากฏตัว ณ ที่นี้ได้อย่างไร หรือว่านี่เป็น อานุภาพแห่งศาสตรา ของท่าน”เซียวเงียวถาม “มิใช่ ท่านเองก็ได้เห็นอานุภาพแห่งศาสตราของข้าพเจ้าไปแล้วส่วนหนึ่ง ข้าพเจ้ากำลังเคลื่อนย้ายไปชั้นล่างของเหลา ไฉนมาปรากฏกายที่นี่ข้าพเจ้าก็มิทราบเช่นกัน...นี่ต้องเป็นศาสตราของศัตรู น้องเราทั้งสองล้วงศาสตราของท่านออกมาเตรียมตัวให้พร้อม ไม่นานศัตรูต้องปรากฏกายออกมาอย่างแน่นอน” “ท่านแน่ใจได้อย่างไร”เซียวเงียวเอ่ยถามบ้อจี๊ เมื่อมันโคจรลมปราณผ่านปลอกแขนสีเงินที่มันสวมอยู่ เล็บคมกล้าสีเงินยวงทั้งห้าก็ปรากฏขึ้นห่อหุ้มนิ้ว งึ่นม้อเงียวลืมตามาเบียดตัวขดกายข้างใบหน้าเซียวเงียว ...ในมือของเซียวเงียวย่อมเป็นตุยฮุ้นเยี้ยวกง (กรงเล็บล่าวิญญาณ) อันโด่งดัง! บ้อจี๊พยักหน้าแล้วกล่าวต่อ “จากข้อมูลที่มี ข้าพเจ้าคาดว่าอานุภาพศาสตราปริศนานี้ทำได้เพียงโยกย้ายผู้คนไปยังแห่งหนต่างต่างในแผ่นดิน จึงมิสามารถทำร้ายผู้คนได้ ดูท่าหากมันต้องการกำจัดเราทั้งสามไม่นานมันต้องปรากฏกายขึ้นมากำจัดพวกเราด้วยตัวมันเอง เง็กมิ่นกิมท้งศาสตราของท่านเล่า!”บ้อจี๊ถามเสียงแข็ง เนื่องด้วยเห็นกิมท้งเป็นทารกน้อยอ่อนด้อยประสบการณ์ “ศาสตราของข้าพเจ้าได้แสดงต่อหน้าพวกท่านแต่แรกแล้ว”กิมท้งกล่าวแก้ตัว บ้อจี๊และเซียวเงียวแม้สงสัยแต่ก็มิได้เอ่ยถามอีก ทันใดนั้นเองเกิดเสียงปรบมือ และหัวเราะขึ้น ทั้งหมดล้วนหันขวับไปยังที่มาของเสียง มันคือชายวัยกลางคนที่เซียวเงียวเห็นง่วนอยู่กับกระดาษแผ่นใหญ่บนเหลาหัวเราะกล่าว “ฮา คนของหมู่ตึกมิเสียทีที่เป็นคนของหมู่ตึก ช่างคาดการณ์ได้แม่นยำราวเทพยดา” มิทันที่บ้อจี๊จะเอ่ยปากห้ามปราม เซียวเงียวกระโดดโถมกายเข้าใส่ชายวัยกลางคนผู้นั้น แต่เพียงปลายเท้าลอยสูงจากพื้นได้ครึ่งเชี๊ยะ ทุ่งน้ำแข็งหนาวเหน็บพลันกลายเป็นทุ่งหญ้าใบเล็กยาวสูงท่วมศีรษะคน เซียวเงียวเมื่อลอยตัวลงสู่พื้น บ้อจี๊และกิมท้งก็ปราดเข้ามาระแวดระวังหลังให้ “บ้อจี๊เฮียนี่มัน...”กิมท้งถาม แต่บ้อจี๊ยังมิทันตอบ เสียงชายกลางคนกล่าว “พวกท่านได้ทราบดีแล้วว่าอานุภาพแห่งศาสตราของเราสามารถส่งผู้คนไปยังสถานที่ต่างต่างได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะทำร้ายคนไม่ได้” ลมพัดใบหญ้าหวีดหวิวจนยากจะจับต้นเสียงได้ คนของหมู่ตึกทั้งสามเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อมองหาคนแต่ก็มิพบอันใด ชายกลางคนกล่าวต่อ “ท่านลองคิดดูว่าหากเราปล่อยพวกท่านไว้ในทุ่งน้ำแข็งนั่นสักสองวันไหนเลยพวกท่านจะมีชีวิตรอดได้” ทั้งสามลอบเห็นด้วยพลางคิดหาหนทางตอบโต้ “แต่นั่นจะเป็นวิธีสุดท้ายที่เราจะกระทำ เพราะคำสั่งที่เรา นายช่างหกกร ได้รับมา คือ เมื่อพบ คนของหมู่ตึกสนธยา ให้ลงมือประหารโดยทันที!” สิ้นคำของนายช่างหกกร ชายทั้งสามรู้สึกเปียกโชกไปทั่วตัวและรู้สึกเค็มไปทั่วปาก ทุ่งหญ้าเมื่อสักครู่กลับกลายเป็นทะเลกว้างมีคลื่นลมบ้าคลั่ง งึ่นม้อยี้ป่ายปีนขึ้นศีรษะของเซียวเงียว ทั้งหมดร่วงหล่นสู่ท้องทะเลได้อย่างไรไม่มีผู้ใดทราบและไม่มีเวลาจะสงสัย “บ้อจี๊เฮียท่านดูนั่น!”เซียวเงียวที่กำลังแหวกว่ายทะเลชี้ไปเบื้องหน้า บ้อจี๊หน้าซีดเผือด ฝูงปลาฉลามนับสิบนับร้อยมิทราบมาจากที่ใดฝ่าคลื่นทะเลตรงเข้าสู่ชายที่ลอยคอทั้งสาม ขณะที่บ้อจี๊และเซียวเงียวกำลังตั้งท่าต่อสู้ก็รู้สึกคอเสื้อตึงวูบตัวลอยขึ้นจากทะเล ปากปลาฉลามตัวหนึ่งถึงกับเฉียดปลายจมูกของบ้อจี๊ไป เมื่อหายตกใจบ้อจี๊และเซียวเงียวพบว่าตนนั่งอยู่บนเรือโลหะขนาดกลางลำหนึ่ง กิมท้งนั่นเองเป็นผู้ดึงตนขึ้นมาจากน้ำทะเล “กิมท้งตี่ตี๋ นี่เป็นศาสตราของท่านรึ”บ้อจี๊ถาม “อาจกล่าวได้เช่นนั้น พี่ท่านทั้งสองอย่าพึ่งกล่าวอันใดเลย แม้ตอนนี้พวกเรามิมีอันตรายจากฝูงฉลามแล้วแต่วิธีที่จะกลับสู่ฝั่งไปตามหา ผู้ถือศาสตรา ผู้นั้นข้าพเจ้าก็ยังนึกไม่ออก” เสียงคนกล่าวแทรกขึ้น “ไม่ต้องนึกอันใดหรอก เฮอะ คาดไม่ถึงว่าในกลุ่มของพวกท่านจะมีศาสตราที่มีอานุภาพเช่นนี้ ช่างรู้จักทำเรื่องราวให้ยุ่งยากนัก แต่มิทราบว่าเรือลำนั้นจะสามารถใช้ประโยชน์ได้เพียงใดใต้ทะเลลึกสักหนึ่งลี้เป็นไร หากภายในชั่วหนึ่งก้านธูปพวกท่านมิสามารถว่ายกลับขึ้นมาได้ก็ต้องจบชีวิตลง” นายช่างหกกรที่นั่งอยู่บนโต๊ะปรากฏตัวขึ้นบนผิวน้ำ มันมิทราบลงมือขีดเขียนสิ่งใดบนกระดาษแผ่นใหญ่ บ้อจี๊ลอยตัวออกจากเรือต่อยหมัดไปยังนายช่างหกกร มิทราบต่อยโดนหรือไม่ กิมท้งร่ำร้องอย่าร้อนใจ “บ้อจี๊เฮียอย่าได้ออกห่างข้าพเจ้าเกินไปนัก!” สิ้นคำ ทั้งสามรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก น้ำทะเลรอบกายบีบอัดเข้ามาจนโลหิตไหลออกจากดวงตาและจมูก เบื้องหน้ามีเพียงแสงแดดรำไรที่ส่องฝ่ามายังก้นทะเลอันมืดมิด บ้อจี๊ดิ้นรนอย่างอึดอัดภายใต้ท้องทะเลลึก พลันเหลือบตาไปเห็นเรือประหลาดรูปร่างคล้ายสัตว์ทะเลขนาดใหญ่ลอยอยู่ก้นทะเล บริเวณด้านข้างของสัตว์ทะเลนั้นคล้ายเป็นกระจกใส ภายในยืนอยู่ด้วยเซียวเงียว งึ่นม้อเงียวและกิมท้งซึ่งมีสีหน้าวิตกกังวล บ้อจี๊ลอบโล่งใจว่าตนนี้รอดตายแน่แล้วจึงได้ยื่นมือทั้งคู่ผลักออก หน้าต่างคู่หนึ่งปรากฏกลางก้นทะเล มันแหวกว่ายป่ายปีนเข้าสู่หน้าต่างอย่างลำบาก ภายในเรือรูปร่างประหลาด บ้อจี๊ตัวเปียกโชกปีนออกมาจากหน้าต่าง หัวเราะชมเชยกิมท้ง “มิคาด มิคาด น้องเรามีศาสตราอันประเสริฐยิ่ง” “บ้อจี๊เฮียกล่าวชมเกินไป เสื้อสัตตโลหะ ของข้าพเจ้าเพียงสามารถรวบรวมแร่ธาตุนานารอบตัวมาสร้างเป็นพาหนะในรูปร่างต่างต่างได้เท่านั้น หาได้มีประโยชน์ใดใดไม่ เมื่อครู่ที่ท่านกระโดดห่างออกไป ข้าพเจ้าจึงอดที่จะตกใจมิได้ ยิ่งตอนเห็นท่านลอยอยู่ข้างนอกข้าพเจ้ายิ่งไม่ทราบจะทำประการใด โชคดีที่...” “กิมท้งตี่ตี๋ถ่อมตัวไปแล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้นับว่าช่วยชีวิตพวกเราไว้สองครั้งสองคราแล้ว”บ้อจี๊ให้ความเกรงใจต่อกิมท้งมากขึ้น “เฮียตี๋อันประเสริฐทั้งสอง เรื่องนั้นไว้ว่ากล่าวกันภายหลัง ข้าพเจ้ามีข้อความคิดใคร่กล่าว”เซียวเงียวเอ่ยขึ้นขัดจังหวะ “เซียวเงียวตี่ตี๋มิทราบมีเรื่องราวใด”บ้อจี๊ถามอย่างสงสัย “เท่าที่ได้ประมวลเหตุการณ์คร่าวคร่าว ข้าพเจ้าคาดว่าศาสตราของมันหากมิใช่พู่กันในมือก็ต้องเป็นกระดาษแผ่นใหญ่บนโต๊ะ” “เซียวเงียวเฮียหมายถึง...”กิมท้งเอ่ย “ตอนที่นั่งอยู่บนเหลาข้าพเจ้าสังเกตเห็นมันผู้นี้ขีดเขียนสิ่งหนึ่งบนกระดาษ ดังนั้นแล้วข้าพเจ้าขออนุมานในเบื้องต้นก่อนว่ากระดาษแผ่นนั้นต้องเป็นแผนที่” “แผนที่?”ทั้งสองอุทาน “ถูกแล้ว มันใช้พู่กันขีดเขียนตำแหน่งบนแผนที่เพื่อโยกย้ายผู้คนซึ่งในที่นี้คือพวกเราไปยังสถานที่ต่างต่าง” “น้องเรากล่าวมีเหตุผล เท่าที่ข้าพเจ้าอาศัยอยู่ในเมืองภูติหลงก็พอจะทราบว่ามันผู้นี้ใช้ศาสตราของมันสร้างเรื่องราวผีสางเพื่อมิให้ผู้คนเข้าใกล้แหล่งทองคำ อีกทั้งยังใช้เมืองเป็นที่เก็บสมบัติที่มันลักขโมยผู้อื่นมา เมื่อข้าพเจ้าพบเห็นจึงได้บังเกิดความโลภคิดหยิบฉวยของของมันมาบ้าง”บ้อจี๊กล่าวอย่างละอาย เซียวเงียวแกล้งทำเป็นไม่ทราบเพราะต้องการรักษาหน้าของบ้อจี๊ นั่นทำให้บ้อจี๊รู้สึกรักใคร่ทารกหน้าใหม่ของหมู่ตึกทั้งคู่นี้อีกหลายส่วน “แล้วผู้คนในเมืองเล่า”กิมท้งถาม “ข้าพเจ้าคาดว่าผู้คนเหล่านั้นมิทราบว่าตนเองอยู่ในสถานที่ใด มีชีวิตอยู่ระหว่างสถานที่จริงและเท็จโดยไม่รู้ตัวกล่าวไปแล้วก็ดูน่ากลัวมิน้อย”บ้อจี๊กล่าว ทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วย เซียวเงียวกล่าวต่อ “ข้าพเจ้าขอสรุปภาพรวมคร่าวคร่าวของศาสตรามันดังนี้ ประการแรก เมื่อใช้พู่กันขีดเขียนลงบนแผนที่จะสามารถส่งผู้คนไปยังสถานที่ต่างต่างบนแผนที่ไม่เพียงในแนวราบคือกว้างและยาว ยังรวมถึงการกำหนดความสูงและความลึกได้อีกด้วย ประการที่สอง ศาสตรานี้ไม่สามารถทำร้ายผู้คนได้โดยตรงจึงจำเป็นต้องส่งผู้คนไปยังสถานที่มากอันตราย ประการที่สามอานุภาพแห่งศาสตรามันมีขอบเขตจำกัด แม้มันส่งพวกเรามาสู่ก้นทะเลแต่ตัวมันเองต้องอยู่ไม่ไกล และแต่ละครั้งที่มันจะส่งเราไปยังสถานที่ใดใดมันต้องปรากฏตัวก่อนเสมอ” “มีวิธีตอบโต้มันหรือไม่”กิมท้งถาม “ต้องเข้าถึงตัวมันให้ได้!”เซียวเงียวกล่าว “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา น้องเราท่านสามารถพาพวกเราขึ้นสู่ผิวน้ำได้หรือไม่”บ้อจี๊ถาม “ย่อมได้แน่นอน ท่านมีวิธีแล้ว?” “พวกท่านล้วนลืมเลือนไป เรื่องการเคลื่อนย้ายผู้คนไปอีกสถานที่หนึ่ง ข้าพเจ้าก็ได้แสดงให้พวกท่านชมแล้วถึงสองครั้ง”บ้อจี๊แย้มยิ้ม กิมท้งและเซียวเงียวร้องอุทานเพราะเลอะเลือนไป กิมท้งรีบเดินนำทั้งสามไปยังอีกห้องอันสว่างไสวห้องหนึ่งในตัวเรือ ในห้องนั้นมีเก้าอี้อยู่สามตัว ด้านหน้าเก้าอี้ตัวกลางเป็นแผงที่เต็มไปด้วยตัวอักษรโบราณ กิมท้งลงนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้นใช้มือกดไปยังตัวอักษรหลายตัว เซียวเงียวและบ้อจี๊รีบนั่งลงบนเก้าอี้ที่เหลือ กิมท้งหันมากล่าวว่า “ท่านพี่ทั้งสอง เกาะ...ให้...แน่น!” ฟองอากาศมากมายหลั่งไหลออกทางท้ายเรือเสียงดังครืนครั่น ครีบด้านข้างตัวเรือมีไฟส่องสว่าง หัวเรือชี้ขึ้นบนผิวน้ำ เรือถีบตัวพุ่งออกจากก้นทะเลอย่างรวดเร็ว เซียวเงียวและบ้อจี๊โห่ร้องชมเชยระคนตื่นเต้นตกใจ (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : อุกเงียว   - [ 1 มี.ค. 50 14:42:42 ]   ---------------------------------------------------------- บริการรวมกระทู้ค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 1 มี.ค. 50 14:51:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ศาสตราอาถรรพ์ บทที่ 1 เมืองภูติหลง ตอนจบ โดย...อุกเงียว (ต่อจากตอนที่แล้ว) ...ขณะที่เรือรูปร่างประหลาดโผพุ่งจากใต้ทะเลได้เพียงครึ่งหนึ่งของความลึก นายช่างหกกรก็ปรากฏกายขึ้นกลางท้องสมุทรขวางหน้าเรือประหลาดนั้น ผู้คนทั้งสามในเรือล้วนแตกตื่น กิมท้งตะโกนสุดเสียง “บ้อจี๊เฮียทำอย่างไรดี!” “ปะทะ!”บ้อจี๊ตะโกนสุดเสียงเช่นกัน เซียวเงียวยึดที่เท้าแขนของเก้าอี้ไว้แน่น ชั่วพริบตาเรือรูปร่างประหลาดกลับปะทะกับอากาศธาตุ มิทราบร่างของนายช่างหกกรสาบสูญไปที่ใด มิผิด เป็นอากาศธาตุจริงจริง ทั้งสามร้องด้วยความตระหนกเมื่อเรือประหลาดร่วงลงจากท้องนภาด้วยความเร็วสูง เซียวเงียวร่ำร้องว่า “กิมท้งตี่ตี๋! เปลี่ยนพาหนะเป็นรูปร่างอื่นได้หรือไม่!” กิมท้งผละจากแผงควบคุมวิ่งไปดูริมกระจกใส เรือประหลาดอยู่ห่างจากพื้นแค่ราวครึ่งลี้ “เปลี่ยนได้! แต่ไม่สามารถขับเคลื่อนได้ในเวลากระชั้นชิดนี้ บ้อจี๊เฮียพวกเรา...พวกเรา” “เมื่อข้าพเจ้าให้สัญญาณก็เก็บศาสตราของท่านเสีย!”บ้อจี๊วิ่งไปดูที่ริมกระจกเช่นกัน “อืมม...ความสูงไม่มากแต่หากกระแทกลงต้องมีคนบาดเจ็บล้มตาย กิมท้ง เซียวเงียวเข้ามาใกล้ใกล้ข้าพเจ้า!” เซียวเงียวและกิมท้งลอบกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น เทือกเขาตรงหน้าคล้ายเคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว “น้องทั้งสองให้กระทำตามข้าพเจ้า กิมท้ง ลงมือ!”บ้อจี๊ร่ำร้อง เรือดำน้ำสัตตโลหะหายไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสามรู้สึกถึงแรงลมปะทะหน้า บ้อจี๊แนบแขนกับลำตัวพุ่งร่างดิ่งลงสู่พื้น งึ่นม้อยี้จิกเล็บลงบ่าของเซียวเงียวแน่น เซียวเงียวและกิมท้งลอกเลียนท่าทางของบ้อจี๊ ร่างกายจึงพุ่งดิ่งลงเช่นกัน แต่การทำเช่นนี้ทำให้ทั้งสองควบคุมทิศทางได้ง่ายขึ้น บ้อจี๊เหลียวดูเห็นทั้งสองตามติดมาจึงพยายามรักษาระยะห่างและทิศทาง เซียวเงียวและกิมท้งแม้รู้สึกว่าการตัดสินใจของตั่วเฮียท่านนี้ช่างบ้าบิ่น แต่เวลาปัจจุบันทันด่วนก็มิทันคาดคิดอันใดแล้ว ยิ่งเวลานี้เข้าใกล้ยอดเขาจนเซียวเงียวแทบจะนับจำนวนก้อนหินบนนั้นได้เลยทีเดียว ทั้งสองรวมถึงงึ่นม้อยี้ล้วนร่ำร้อง “บ้อจี๊เฮียยย...!” หน้าต่างบานที่ทั้งสองเริ่มชินตาปรากฏขึ้นอีกครั้งแต่ครานี้ปรากฏในแนวนอน บ้อจี๊นั่งคร่อมอยู่บนวงกบมือเปิดบานหน้าต่าง เซียวเงียวและกิมท้งค่อยมีรอยยิ้ม เบี่ยงกายเล็กน้อยก็ดิ่งหายเข้าในหน้าต่าง เมื่อเห็นทั้งสองปลอดภัยบ้อจี๊ก็กระโดดตามลงไป บานหน้าต่างเปิดขึ้นในแนวตั้ง คนทั้งสามปลิวออกมาจากหน้าต่างกระโดดหมุนตัวพลิกลงสู่พื้นอย่างมั่นคง “หวาดเสียวอย่างยิ่ง หวาดเสียวอย่างยิ่ง”กิมท้งหอบหายใจกล่าว “ทั้งสองระแวดระวังตัวไว้ ถ้าพวกเรายังมีลมหายใจ อีกสักครู่นายช่างหกกรต้องปรากฏกาย”บ้อจี๊บอกพลางสำรวจรอบตัว พบว่าพวกตนอยู่บนเทือกเขาสูงชันยากปีนป่าย จริงดังคาด! นายช่างหกกรได้มาอยู่เบื้องหน้าห่างคนทั้งสามราวห้าวา มันแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมโหด กิมท้งไหวตัวดึงแขนของบ้อจี๊และเซียวเงียวเข้าใกล้ตัวอย่างแรง ขณะที่บ้อจี๊และเซียวเงียวเสียหลักกำลังจะล้มก็รู้สึกว่าที่บั้นท้ายมีเก้าอี้รองรับร่างตนไว้ ถูกแล้ว! พาหนะคันใหม่ถูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว “เซียวเงียวเฮีย เข้าถึงตัวมันให้ได้ใช่หรือไม่”กิมท้งกล่าว เซียวเงียวและบ้อจี๊ตะโกนขึ้นพร้อมกัน “ไป...!”ล้อทั้งสี่ของรถสัตตโลหะคันนั้นบดหินภูเขาจนกระจุยเห็นฝุ่นตลบ พลันพุ่งตัวใส่นายช่างหกกรเต็มแรง นายช่างหกกรมีสีหน้าตระหนกเล็กน้อย มันใช้พู่กันในมือรีบขีดเขียนลงบนแผนที่ มิทันกระพริบตา ความร้อนแรงมหาศาลพวยพุ่งปะทะหน้าคนทั้งสาม ภาพที่เห็นคือหินหลอมเหลวมากมายกำลังเดือดคุกรุ่นอยู่กลางปากปล่องภูเขา นายช่างหกกรนั่งแยกเขี้ยวอยู่บนโต๊ะกลางปากปล่องนั้น รถสัตตโลหะลอยคว้างกลางอากาศ ในวินาทีแห่งความเป็นตาย บ้อจี๊กล่าวอย่างสุขุมว่า “ถุงมือมิติ ของข้าพเจ้าเป็นศาสตราที่มีอานุภาพเคลื่อนย้ายผู้คนจำนวนน้อยไปยังสถานที่ใกล้ใกล้โดยไม่สามารถระบุสถานที่ที่แน่ชัดได้ แต่หากต้องการจำเพาะเจาะจงให้แน่ชัดต้องเคยใช้ถุงมือสัมผัสสิ่งของ สถานที่หรือบุคคลนั้นนั้นก่อน เช่นเดียวกับตอนที่อยู่ก้นทะเล หากข้าพเจ้าไม่เคยสัมผัสกิมท้งตี่ตี๋แล้ว แม้อยู่ใกล้เพียงใดก็เป็นการยากที่จะเคลื่อนย้ายตัวเองเข้าไปภายในเรือประหลาดใต้น้ำนั้นได้ ข้าพเจ้าจึงรู้สึกโล่งใจเมื่อลอยอยู่ก้นทะเลเพราะข้าพเจ้าได้สัมผัสตัวท่านแล้วเง็กมิ่นกิมท้ง แต่ที่โล่งใจกว่านั้น...เหนือผืนทะเลข้าพเจ้าได้สัมผัสตัวมัน! หากกำจัดมันได้อานุภาพของผู้ถือศาสตราจะถูกผนึกไว้ด้วย...ข้อสำคัญในสิบสองชั่วยามจะเปิดหน้าต่างได้ห้าครั้งเท่านั้น เพราะฉะนั้น เซียวเงียวท่านห้ามพลาดเด็ดขาด!” เซียวเงียวมิทันขบคิดการณ์ใด บานหน้าต่างปรากฏอีกครั้ง ...เป็นครั้งสุดท้ายของวันนี้! ตัวรถลุกเป็นไฟเพราะมิอาจทานทนความร้อนของหินหลอมเหลวได้ เมื่อรถสัตตโลหะเข้าใกล้นายช่างหกกร เซียวเงียวพุ่งกรงเล็บล่าวิญญาณเข้าสู่หน้าต่างด้วยความรวดเร็ว รุนแรงและหมดจด นายช่างหกกรหน้าซีดเผือดเมื่อตรงหน้ามันห่างแค่หกนิ้วมีหน้าต่างอีกบาน ประกายคมกล้าสีเงินห้าสายพุ่งออกจากหน้าต่างล้วนเกาะกุมจุดตายห้าจุดทั่วกระหม่อม นายช่างหกกรสะบัดพู่กันในมืออีกครั้ง ไฟโลกันตร์ลุกท่วมรถสัตตโลหะ ชั่วพริบตาสรรพสิ่งกลับสู่ความเงียบงัน ............................................................................................. บนชั้นที่สามของเหลาสุราอันโอ่อ่า บุรุษสามคนที่มีไฟลุกท่วมตัวร่วงหล่นกระแทกพื้นเหลาจนทะลุพื้นไปยังชั้นที่สองโต๊ะเก้าอี้แตกหักกระจัดกระจาย ทั้งสามรีบกลิ้งตัวไปกับพื้นเพื่อดับไฟบนเสื้อผ้า บ้อจี๊และเซียวเงียวร่างแทบเปลือยเปล่าเมื่อดับไฟเสร็จสิ้น งึ่นม้อยี้ส่งเสียงครางอย่างเสียขวัญ น่าแปลกที่มีเพียงขนสีเงินของงึ่นม้อเงียวและเสื้อสัตตโลหะที่เปลวไฟอันร้อนแรงมิสามารถทำอันตรายได้ กิมท้งถามอย่างตื่นเต้นว่า “เซียวเงียวเฮีย สำเร็จหรือไม่!” เซียวเงียวชูแขนขวาเปลือยเปล่าแล้วล้มลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง บ้อจี๊และกิมท้งถอนหายใจเฮือกใหญ่และล้มลงไปนอนแผ่ข้างกายเซียวเงียวเช่นกัน ทั้งสามนอนอยู่ชั่วน้ำเดือด บ้อจี๊พลันลุกขึ้นกล่าว “เฮียตี๋ทั้งสองช่างมีศาสตราอันยอดเยี่ยม วันนี้เรา ไคซิมบ้อจี๊ (ไม่มีเงิน ใจเบิกบาน) ขอคารวะน้องทั้งสองอย่างจริงใจ”พูดจบก็ประสานมือ กิมท้งและเซียวเงียวรีบลุกมาคารวะตอบ กิมท้งกล่าว “เช่นกัน เช่นกัน บ้อจี๊เฮียเกรงใจไปแล้ว วันนี้ได้ชมอานุภาพของถุงมือมิตินับเป็นการเปิดหูเปิดตาอย่างแท้จริง” บ้อจี๊ยิ้มแย้มโบกมือไปมา เซียวเงียวกลับอุทานขึ้น “ข้าพเจ้านี้ช่างเลอะเลือน ตุยฮุ้นเยี้ยวกง (กรงเล็บล่าวิญญาณ) ของดูต่างหน้าบิดาข้าพเจ้าปักอยู่บนศีรษะของนายช่างหกกร หากมิรีบตามหามาต้องถูกมารดาดุด่าสักครึ่งค่อนวัน” “เพ้ย ข้าพเจ้าพึ่งกล่าวชมเชยไปมิทันไรไฉนทำตัวเป็นทารกกลัวมารดาเสียแล้ว”บ้อจี๊กล่าวสัพยอก ทั้งหมดหัวเราะขึ้นพร้อมกัน ............................................................................................. เมื่อทั้งสามลงมายังเบื้องล่างของเหลาก็พบว่าเมืองภูติหลงที่เคยครึกครื้นคราคร่ำไปด้วยผู้คนกลับกลายเป็นเพียงเมืองร้างเมืองหนึ่งถูกต้องตามข้อสันนิษฐานของบ้อจี๊ บนหลังคาอาคารฝั่งตรงข้ามเหลามีขาโต๊ะโผล่พ้นมาจากกระเบื้องหลังคาที่แตกกระจาย ทั้งสามเร่งรุดไปสำรวจได้พบซากสังขารของนายช่างหกกรนอนตาเบิกถลน กรงเล็บสีเงินปักคาอยู่กลางกระหม่อมมีโลหิตและก้อนสมองทะลักไหลเป็นที่น่าอนาถยิ่ง เซียวเงียวใช้มือดึงกรงเล็บและปลอกแขนกลับมาสวมใส่ บ้อจี๊พลันร่ำร้อง “น้องเราทั้งสองมาชมทางนี้!” “บ้อจี๊เฮียมีอันใด”กิมท้งถาม บ้อจี๊กางแผ่นกระดาษใหญ่ซึ่งที่แท้เป็นแผ่นหนังสัตว์อันเหนียวทนทาน “เป็นแผนที่ดังที่เซียวเงียวตี่ตี๋คาดไว้ แล้วดูนี่!...อ้อ มีเขียนไว้ว่า แผนที่ภพภูมิ นี้ระบุตำแหน่งของเมืองต่างต่างเอาไว้ ช่างหาได้ยากยิ่ง เมื่อคราศาสตราอาถรรพ์ออกอาละวาดในยุทธภพก็ไม่มีผู้ใ ดสามารถทำการสำรวจเมืองต่างต่างได้หมดสิ้น แล้วดู! บริเวณที่เป็นเทือกเขาก็คล้ายมองเห็นความสูง บริเวณที่เป็นทะเลก็คล้ายมองเห็นความลึก วิเศษยิ่ง!ถ้าเราเสาะหาตามเบาะแสในแผนที่นี้แล้วไม่นานต้องนำค้อนดาราและบันทึกศาสตราอาถรรพ์กลับสู่หมู่ตึกสนธยาได้อย่างแน่นอน!”บ้อจี๊ลิงโลดใจยิ่ง “บ้อจี๊เฮียท่านคิดจะทำอย่างไรต่อไป”กิมท้งถาม บ้อจี๊ครุ่นคิดสักครู่จึงกล่าว “ข้าพเจ้าคิดใคร่ดื่มสุรา!” “อา...หากเป็นสุราเช่นตอนกลางวันข้าพเจ้าคงไม่น้อมสนองแล้ว”เซียวเงียวกล่าวสัพยอกบ้าง กิมท้งพยักหน้าเห็นด้วย “เกรงกลัวอันใด ในเมืองนี้ไม่มีผู้คน เหลาสุราก็ว่างเปล่า มีเงินหรือไม่ล้วนดื่มสุราได้! ข้าพเจ้าบ้อจี๊จะดื่มสุรา!”มันประกาศก้อง เซียวเงียวและกิมท้งโห่ร้องเห็นด้วย บ้อจี๊แย้มยิ้ม “หากตี่ตี๋ทั้งสองยังไม่วางใจโปรดดูนี่” บ้อจี๊เอื้อมมือไปยังอากาศว่างเปล่าเบื้องหน้า เมื่อดึงมือกลับหาตัวก็ปรากฏลิ้นชักขนาดกว้างสิบสองนิ้วลึกสี่นิ้วภายในบรรจุด้วยเพชรพลอยและเงินทองมากมายที่มันหยิบฉวยมาจากที่เก็บสมบัติของนายช่างหกกร เมื่อผลักมือกลับลิ้นชักก็เลือนหายไป มันเชิดหน้ากล่าว “นี่ย่อมเพียงพอต่อการเลี้ยงสุราน้องเราทั้งสองได้หลายสิบปี” งึ่นม้อเงียวที่เกาะบ่าเซียวเงียวอยู่เสมอส่งเสียงร้องเมี๊ยวคราหนึ่ง บ้อจี๊ยิ้มกล่าว “ข้าพเจ้ายังมิได้หลงลืมแมวตัวอ้วนใหญ่เช่นงึ่นม้อยี้ท่าน” เซียวเงียว กิมท้งหัวเราะยกมือคล้องแขนบ้อจี๊เดินร้องเพลงเข้าสู่เหลาอันโอ่อ่าอีกครั้ง... (จบตอน เมืองภูติหลง โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : อุกเงียว   - [ 1 มี.ค. 50 14:43:59 ]   ---------------------------------------------------------- บริการรวมกระทู้ค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 1 มี.ค. 50 14:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะ ปกติสามารถโพสกระทู้ได้ในช่องความคิดเห็นได้ค่ะ ไม่ต้องตั้งใหม่หลายๆ กระทู้ เพราะจะทำให้กระทู้อื้นตกเร็วด้วย อีกอย่างเพื่อความสะดวกของคนอ่านไม่ต้องคลิกหลายๆ ครั้งค่ะ ช่วยกันประหยัดเนื้อที่ เพื่อจะได้มีบอร์ดเสรีไว้โพสงานอีกนานๆ นะคะ ด้วยไมตรีจิต จากคุณ : เนตรนภัส - [ 1 มี.ค. 50 14:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นเขาว่าควรมาโพสต์สองที่ ถ้าเป็นการรบกวนต้องขออภัยทุกท่านครับ หากต้องการอ่านจนจบกรุณาไปที่ http://armsofevil.bloggang.com นะครับ ปิดเทอมนี้ขอให้สนุกสนานกับการอ่านนะครับ! จากคุณ : อุกเงียว (อุกเงียว) - [ 1 มี.ค. 50 15:11:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ...ขอบคุณหลายๆครับคุณเนตรนภัส เพราะผมไม่ทราบจึงได้กระทำลงไป คราหน้าไม่ทำแล้วครับ จากคุณ : อุกเงียว (อุกเงียว) - [ 1 มี.ค. 50 15:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่เว้นบรรทัดเลยหงะ จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 50 00:19:20 ]