ความคิดเห็นที่ 1 “พายนี่ใครน่ะพี่!?” คำถามที่เจือด้วยน้ำเสียงไม่พอใจดังจากปากทันทีที่เจ้าตัวเดินเข้ามา ผมเงยหน้าจากหนังสือ ยิ้มนิดๆ กับท่าทีของน้องสาว “ทำไมหละ? ก็พี่บอกแล้วนี่ว่ารุ่นน้องที่โรงเรียน” “แค่รุ่นน้องเหรอ? แน่ใจนะพี่?” เสียงคาดคั้นยังไม่ลดละ ผมจึงต้องเอาที่คั่นหนังสือมาทำหน้าที่ ก่อนเปลี่ยนท่านั่งให้เหมาะแก่การคุยเป็นเรื่องเป็นราว “ทำไม? มีนให้มาถามเหรอ?” เสียงกึ่งๆ รำคาญของผมทำให้น้ำรีบส่ายหน้าทันที “เปล่านะพี่ดิน น้ำอยากรู้เอง” เจ้าตัวทำเสียงเข้ม “เห็นท่าทางแปลกๆ น่ะ” “แปลกตรงไหน? แปลกยังไง?” “ก็ไม่รู้สิ พี่เข้าใจคำว่า ‘เซ้นส์’ มั้ย?” นิ้วชี้เคาะที่ขมับเบาๆ “น้ำว่ามันไม่ธรรมดาน่ะ” “ถ้า ‘ไม่ธรรมดา’ แล้วไง? ถ้า ‘ธรรมดา’ แล้วไง?” ผมย้อนถาม “ก็..ก็..” คราวนี้เจ้าตัวถึงกับอึกอัก “ก็..พี่ไม่ได้ชอบมีนหรอกเหรอ?” “มีนบอกว่าพี่ชอบเค้าหรือไงล่ะ?” “พี่อย่าย้อนคำน้ำนักเลยน่า” เจ้าตัวดูหงุดหงิดพอๆ กับว้าวุ่น “มีนเค้าไม่ได้บอกอะไรน้ำทั้งนั้นแหละ แต่ใครๆ ก็เข้าใจอย่างนั้นทั้งนั้น” “ใครๆ นี่ใครบ้าง?” ผมย้อนถามต่อ น้ำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งลงข้างผม “ก็น้ำ เพื่อนๆน้ำ หรือกระทั่งมีนเอง” น้ำชูนิ้วทีละนิ้วขณะพูด แล้วหันมา “ก็พี่เทคแคร์มีนซะขนาดนั้น มันหมายความว่าไงอ้ะพี่?” “หมายความว่าไง..” ผมทวนประโยคของน้องสาว ก่อนระบายลมหายใจยาว “ก็หมายความว่าพี่ก็แค่อยากทำอะไรที่เป็นการชดเชยที่พี่ทำให้มีนบาดเจ็บ..ก็แค่นั้นน่ะน้ำ มีนเค้าต้องเป็นแผลเพราะพี่ แล้วจะให้พี่นิ่งดูดาย ทำเป็นไม่เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” “แล้ว..แล้วพี่ไม่ชอบมีนเค้าเลยเหรอ?” คราวนี้เจ้าตัวตาเริ่มแดงจนผมต้องเอื้อมมือไปลูบผมปลอบโยน “พี่ชอบมีน แต่ชอบแบบไม่ใช่อย่างที่น้ำอยากให้เป็นน่ะ เข้าใจมั้ย?” “มีนเค้าน่ารักออกนะพี่ แล้วเค้าก็มีอะไรหลายอย่างเหมือนพี่ดินด้วย” “พี่รู้ แต่คุณสมบัติที่เหมาะสมก็ไม่ได้หมายความว่ามันต้อง ‘ใช่’ นี่นาน้ำ เอาเถอะ..วันหนึ่งน้ำจะเข้าใจ” จบประโยคนั้นเราทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบครู่ใหญ่ ก่อนน้องสาวของผมจะถามขึ้นมา “แล้วพี่ชอบคนชื่อพายนั่นเหรอ?” ผมเงียบและไม่ตอบอะไร จนน้ำต้องหันมาจ้องตาผมเนิ่นนาน “พี่ไม่อยากบอกน้ำ หรือเพราะเหตุผลอื่น?” “ไม่รู้สิน้ำ...พี่ก็บอกไม่ถูกว่าพี่รู้สึกกับพายแบบไหน ยังไง” ผมพูดช้าๆ พลางทบทวนความรู้สึกตัวเองไปด้วย “เพียงแต่..พี่ก็รู้สึกกับเค้าต่างไปจากที่รู้สึกกับมีน แต่พี่ยังไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ไม่รู้ว่ามันคือการ ‘ชอบ’ ในความหมายเดียวกับน้ำหรือเปล่า” น้ำนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “น้ำคงต้องบอกมีน” ประโยคนั้นเจือด้วยความผิดหวัง ผมถอนหายใจยาวก่อนพยักหน้า “เอาเถอะ..พี่ก็ว่าน้ำควรจะบอกแหละ ถ้ามีนเองก็คิดว่าพี่รู้สึกกับเค้าอย่างที่น้ำคิดนะ” จบประโยคนั้นน้ำพยักหน้าช้าๆ ก่อนเดินออกไป ผมรอจนประตูห้องปิดเรียบร้อยแล้ว จึงเอื้อมไปหยิบหนังสือเพื่ออ่านต่อ ทว่าผมกลับไม่สามารถทำได้ ประโยคที่น้ำถามยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ‘แล้วพี่ชอบคนชื่อพายนั่นเหรอ?’ ...นั่นสิ... นับจากวันนั้นมีนก็เริ่มห่างหายจากบ้านผม ส่วนน้ำก็ไม่ค่อยเข้ามาคุยกับผมเหมือนเดิมซึ่งย่อมไม่ใช่สิ่งเกินความคาดหมาย กระนั้นการอยู่ที่บ้านก็ทำให้ผมอึดอัดไม่น้อย ผมจึงเลือกที่จะไปขลุกอยู่ที่ร้านของพี่อ้ายแทนและนั่นทำให้หลังจากที่คุยกับน้ำเรื่องมีนไม่ถึงสัปดาห์ผมก็ได้เจอพายอีกครั้ง “พี่ดิน” เสียงทักสดใสทำให้ผมต้องหันไป เจ้าตัวมาในชุดนักเรียนเช่นเดียวกับผม ใบหน้ายิ้มร่าเริงนั้นทำเอาหัวใจผมเต้นแรง “ว่าไงพาย?” ผมทักอย่างไม่รู้จะพูดอะไร พายย่นจมูกก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกัน “ไม่ว่าไงหรอกพี่ พายมาเก็บหนังสือทำมือคืนน่ะ” เจ้าตัวหันไปยิ้มให้พี่อ้ายก่อนบอก “เหมือนเดิมค่ะพี่” พี่อ้ายพยักหน้ารับก่อนจะเริ่มลงมือจัดแจงให้ “อ้าว..ไม่วางขายต่อแล้วเหรอ?” ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ พายยิ้มกว้างก่อนส่ายศีรษะ “ไม่แล้วล่ะพี่ ไม่เวิร์คน่ะ ขายไปได้สามสี่เล่มเองมั้ง สงสัยหนังสือพายยังไม่เจ๋งพอ” เจ้าตัวกลั้วหัวเราะในประโยคท้าย ไม่มีวี่แววของการประชดประชันแต่อย่างใด “แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพายทำเล่มใหม่เสร็จค่อยมาขอพี่อ้ายวางอีกทีหนึ่ง ก็..คนเขียนหนังสืออะนะพี่ แค่ให้มีคนอ่านงานของเราไม่ต้องซื้อก็ดีใจแล้ว อย่างน้อยก็ได้ถ่ายทอดความคิดให้ใครต่อใครเขาได้รู้บ้าง” “อืมม์..เดี๋ยวเล่มหน้าพี่ช่วยอุดหนุน” ประโยคนั้นทำเอาคนตรงหน้าหัวเราะร่วน “โหย..ไม่ต้องหรอกพี่ พี่ดินน่ะ พายให้ฟรีเลยหนึ่งเล่ม วิจารณ์งานพายให้พายฟังแล้วกัน” เจ้าตัวเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มและดวงตาพราวอ่อนโยน “แค่พี่ดินอ่าน พายก็ดีใจแล้ว” จบประโยคเจ้าตัวก็เสมองไปยังพี่อ้าย ขณะที่ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาพอดี “พี่อ้าย วันนี้พายมาเก็บหนังสือคืนนะคะ” “อ้าว..พอแล้วเหรอ ไม่ขายต่อหละ?” พี่อ้ายวางน้ำสีแปลกตาลงตรงหน้าพายพร้อมด้วยเค้กช็อกโกแลตหน้านิ่มที่ขึ้นชื่อของร้าน “เดี๋ยวพายจะเอาเล่มใหม่มาให้ค่ะพี่ ประมาณอาทิตย์หน้าแหละค่ะ แต่ถ้าเผอิญมีใครถามหาเล่มนี้ก็บอกเค้าละกันว่าเดี๋ยวพายเอามาให้ได้ค่ะ” เจ้าตัวพูดจ้อ ก่อนปิดประโยคท้ายด้วยเสียงหัวเราะแจ่มใส “แต่คงไม่มีหรอกพี่” พี่อ้ายยิ้มเอ็นดูก่อนจะกลับไปที่เคาน์เตอร์ พายใช้ช้อนคนเครื่องดื่มตรงหน้า กลิ่นหอมหวานโชยเอื่อยมาต้องจมูก เชิญชวนให้เอ่ยปากถาม “พายดื่มอะไรหนะ?” “น้ำมะตูมร้อนค่ะ” เจ้าตัวยิ้มก่อนยกแก้วขึ้นมาสูดกลิ่นหอมอ่อนหวานนั้น รอยยิ้มถูกใจระบายบนริมฝีปากได้รูป “ดื่มแล้วชื่นใจ หอมหวนมากๆ เลยแหละพี่” ผมมองพายค่อยๆ ละเลียดดื่มน้ำมะตูมอย่างแปลกใจ เจ้าตัวดูเหมือนรับรู้สายตาของผมได้จึงเงยหน้าแล้วยื่นแก้วให้ “ลองชิมมั้ยพี่ดิน อร่อยน้า...”ประโยคท้ายพายทำเสียงล้อ ผมลังเลครู่หนึ่งก่อนรับมาชิม รสหวานอ่อนๆ และกลิ่นหอมละมุนนั่นทำให้ผมประทับใจไม่น้อย “อืมม์..ดีจัง” “อร่อยใช่ม้า?” เจ้าตัวยืดอกอย่างภูมิใจ ก่อนลดเสียงในประโยคท้าย “พายแพ้กาเฟอีนน่ะพี่ ทั้งกาแฟแล้วก็ชาก็เลยเป็นสิ่งต้องห้ามของพายไปเลย” “แพ้? ยังไง? ดื่มแล้วจะเป็นไงเหรอ?” “อืมม์....ดื่มแล้วจะสารภาพรักกับคนที่แอบหลงรักอยู่” เจ้าตัวเปรยออกมา ก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าตกใจของผม “บ้าเหรอพี่..ใครจะแพ้อย่างนั้นเล่า พายกินกาแฟหรือชาแล้วจะง่วงหนะพี่ ง่วงมาก ง่วงยังกะกินยานอนหลับเข้าไปเลยแหละ” “เออ..แปลกจัง” “อืมม์..พายก็เลยต้องหาเครื่องดื่มอย่างอื่นแทนน่ะ เสียดายเนาะ เสียยี่ห้อนักอยากเขียนหมด จะมีนักเขียนคนไหนหมดเท่ กินกาแฟก็ไมได้ ชาก็ไมได้อย่างพายบ้างมั้ยเนี่ย?” ประโยคท้ายเจ้าตัวทำตาปรอย ผมหัวเราะเบาๆ ให้กับท่าทีแสร้งทำนั้น “แล้ว...ตกลงพี่กับน้องมีนนี่ยังไงอะ?” พายถามหลังจากน้ำมะตูมหมดถ้วย ผมนิ่งงัน สีหน้าและตากลมโตซึ่งจ้องมองมาอย่างจริงจังนั้นไม่มีวี่แววล้อเล่นแม้แต่น้อย “ยังไง? หมายถึง...?” ผมลังเล ใจเต้น “หมายความว่า ตกลงตอนนี้พี่กับน้องมีนยังไงกันแน่ คบกันเป็นแฟนอยู่หรือเปล่า?” พายถามด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “จริงๆ พายไม่อยากละลาบละล้วงหรอกนะ แต่พายอยากได้ความชัดเจนในเรื่องนี้น่ะพี่...” จบประโยคเจ้าตัวเหมือนอยากพูดอะไรต่อทว่าก็ไม่ได้บอกออกมา ผมเม้มริมฝีปากก่อนจะตัดสินใจตอบไปในที่สุด “เปล่าครับ พี่ไม่ได้คบกับมีนอย่างแฟน ไม่เคยคบอย่างแฟน” พายเลิกคิ้วกับคำตอบนั้น นิ่งเงียบ ก่อนเอ่ยออกมาช้าๆ “แล้วพี่รู้มั้ยว่า การกระทำช่วงที่ผ่านมา มันมีความหมายยังไงกับน้องมีนเค้าบ้าง?” เจ้าตัวเว้นจังหวะ สายตาเสมองไปที่อื่นก่อนถอนหายใจยาว “พายเข้าใจนะพี่ บางทีพี่อาจจะอยากไถ่โทษกับอุบัติเหตุที่มันเกิดขึ้น แต่จริงๆ ผลของมันกินความกว้างไกลกว่าที่พี่คิดไปเยอะมากเลย พายเองก็แค่อยากได้คำตอบจากปากพี่ และพายเองก็เชื่อมั่นว่า คำพูดของพี่เชื่อถือได้ พี่คงไม่พูดพล่อยเพียงเพื่อจะคบใครหลายๆ คน หรือกันตัวเองออกมาเพื่อให้มีโอกาสที่จะเผื่อเลือก” ผมขยับปากท้วงเมื่อถึงประโยคท้าย ทว่ากลับปล่อยให้คนข้างหน้ากล่าวต่อไป “จริงๆ สิ่งที่พี่ทำโดยคิดว่าเป็นสิ่งดี มันกลับทำร้ายน้องเค้ายิ่งกว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุเสียอีกนะพี่ แผลทางร่างกายวันหนึ่งจะจางหายไปได้ แต่กับบางบาดแผล..น้องเค้าคงหายยากเอาการ จะมีวันหายหรือเปล่าก็ไม่รู้” เจ้าตัวหยุดครู่หนึ่ง เสียงแผ่วเบา “แต่อย่างว่าแหละพี่...ดีกว่าปล่อยให้เข้าใจผิด ดีกว่าจะต้องปล่อยให้มันถลำลึกไปกว่านี้ พายเข้าใจในสิ่งที่พี่ทำ และหวังว่า..น้องเค้าเองก็จะเข้าใจในสิ่งที่พี่ทำ- -ในวันใดวันหนึ่งข้างหน้า พายได้แต่หวังว่า..มันคงไม่นานเกินไปนัก” ผมยังคงนิ่งเงียบแม้เมื่อประโยคนั้นจบลง พายกลับมาสบตากับผมอีกครั้ง “พายเองก็มีเรื่องต้องบอกพี่ และไถ่ถามพี่เหมือนกัน” เจ้าตัวสูดลมหายใจลึกเหมือนเรียกความมั่นใจก่อนเอ่ย “พี่คิดยังไงกับพายบ้าง?” ผมใจเต้นแรง แต่แววตาจริงจังตรงหน้าเรียกร้องให้ผมจำต้องตอบ “พายก็..ก็เป็นคนน่ารัก ร่าเริง...” “ไม่อาวววว” เจ้าตัวส่ายหน้า “ไม่เอาคำตอบแบบรูปแบบอย่างนั้นสิ เอาคำตอบจริงๆ พี่คิดยังไงกับพายนี่หมายถึง- - ว้า..นี่พายต้องสาธยายขนาดนี้จริงๆเหรอเนี่ย..คือ..พี่ชอบพายมั้ย ชอบแบบ..ชอบแบบ..ที่จะคบเป็นแฟนหรือเป็นคนพิเศษได้น่ะ” ประโยคท้ายเจ้าตัวพูดรัวเร็ว หน้าแดงระเรื่อให้ได้เห็นเป็นครั้งแรกนับแต่รู้จักกับคนตรงหน้ามา “เอ่อ...” ผมคาดว่าสีหน้าตัวเองคงไม่ต่างจากคนข้างหน้านัก “อืมม์..พี่ไม่รู้นะพาย แต่ถ้าถามพี่..พี่ก็รู้สึกดีมากๆ กับพาย รู้สึกประทับใจในอะไรหลายๆ อย่าง พายอาจไม่เหมือนคนที่พี่เคยวาดหวังไว้ แต่บอกไม่ถูก..พี่ว่าเราสองคนมีอะไรที่คลิกตรงกันได้” “คลิกแบบเป็นเพื่อนหรือมากกว่านั้นหละพี่?” ให้ตาย..ดูเหมือนเจ้าตัวช่างเป็นคนที่ต้องการความชัดเจนแบบไม่รีรอเวลาเอาเสียเลย ราวกับไม่สามารถปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ได้แม้แต่นาทีเดียว “อืมม์..มันก็..พี่ว่า..มันก็พิเศษกว่าเพื่อนหรือคนรู้จักทั่วไปนะ เพียงแต่..เพียงแต่..” ผมอ้ำอึ้ง พายจ้องตาผมก่อนจะต่อคำพูดให้ “พี่ไม่แน่ใจว่าจะใช่อย่างที่คนรักเค้ารู้สึกกันหรือเปล่า..ใช่มั้ยพี่?” ประโยคนั้นแทนใจของผมที่อยากจะพูดออกมาแทบทั้งหมด ผมพยักหน้ารับ ขณะที่พายกลับระบายยิ้มนุ่มนวลอย่างที่ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มเช่นนี้จากเธอมาก่อน “ไม่แปลกหรอกพี่ดิน เพราะพี่เองยังไม่เคยมีใคร พี่เองก็อาจจะไม่แน่ใจในความรู้สึกตอนนี้นัก แต่สำหรับพาย พายคิดว่าพายเองแสดงออกมามากพอควรแล้วว่าพายรู้สึกอย่างไรกันแน่กับพี่ อาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ” เธอยิ้มให้กับประโยคนั้น “แต่พายก็หวังว่า ความรู้สึกพิเศษที่พี่ว่านั้นมันคงมากพอที่พี่จะยอมคบกับพายในฐานะคนพิเศษน่ะ” ความเงียบปกคลุมเราทั้งคู่อยู่เนิ่นนาน ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเอื้อมมือไปกุมมือเล็กๆ นุ่มเนียนนั้น พายสบตาพราวกับผมด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน ผมไม่ได้พูดอะไรอีกแต่นั่นก็คงเป็นคำตอบที่เพียงพอสำหรับคำถามของเธอแล้ว... จากคุณ : มีนเมษ - [ 1 มี.ค. 50 14:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตลอดปิดเทอมฤดูร้อนของปีนั้นเป็นความทรงจำที่งดงามของผมสำหรับการมีคนรักเป็นครั้งแรกของชีวิต คนรักที่เหมือนลมฤดูร้อนที่พัดพาเอาไออุ่นและกลิ่นหอมสดใสราวแดดจ้ามารายล้อมผมเสมอ เราไปไหนมาไหนด้วยกันราวกับเงาตามตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการไปขลุกที่ร้านพี่อ้ายอยู่เป็นวันๆ (แม้ว่าจะเป็นการที่ต่างฝ่ายต่างอ่านหนังสือที่ตัวเองชอบโดยไม่ได้คุยอะไรกันเลยอยู่ครึ่งค่อนวัน) หรือซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยวทะเลซึ่งห่างจากตัวเมืองไปราวยี่สิบกิโลเมตร แต่แน่นอน..ความสัมพันธ์ของผมกับพายนั้นเป็นไปอย่างบริสุทธิ์สะอาดจริงๆ อย่างที่เด็กวัยเดียวกันกับผมในเมืองใหญ่เมืองอื่นอาจไม่เข้าใจนักว่าเราทำได้อย่างไร แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เราสองคนทำและมีความสุขกับมัน ขณะเดียวกันผมเองก็ลืมเลือนน้องสาวและเพื่อนของเธอไปโดยปริยาย ซึ่งมันก็ไม่ได้ก่อความเดือดร้อนให้ผมแต่อย่างใด เพราะผมเองก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องราวอะไรที่ผมไม่ได้สนใจอยู่แล้ว... “พายได้ข่าวว่า..มีนจะย้ายโรงเรียนเหรอ?” คำถามตรงหน้าดึงความสนใจผมขึ้นจากหนังสือในมือ “อ้าวเหรอ? ไม่รู้เลย” ผมส่ายศีรษะ ก่อนที่จะถามกลับ “พายรู้มาจากไหนล่ะ?” “ก็น้องพายเรียนอยู่ที่เดียวกับมีนแล้วก็น้ำน่ะ เจ้าเพลิงน่ะ” เธออธิบาย “อ้าว..เพลิงเรียนอยู่ที่เดียวกับน้ำเหรอ?” ผมแปลกใจ นึกไปถึงหนุ่มน้อยร่างผอมสูงซึ่งผมเคยเจอแค่ครั้งเดียวตอนไปรับพายที่บ้าน เพลิงดูเป็นคนเงียบๆ ผิดกับพี่สาวลิบลับ “ใช่ค่ะ ก็มอเดียวกันแหละ แต่คนละห้อง เอ..พายไม่เคยบอกพี่เหรอ?” เจ้าตัวพูดประโยคท้ายเหมือนถามตัวเอง ก่อนจะบอกเล่าต่อ “เพลิงมันได้ยินตอนไปดูเกรดที่โรงเรียนน่ะ เห็นเพื่อนๆ ห้องมีนเค้าคุยกันว่ามีนมาเรียนแค่เทอมกว่าๆ ก็จะย้ายไปแล้ว พี่ก็รู้ว่าผู้หญิงน่ะช่างเม้าท์จะตาย แล้วไอ้เม้าท์ๆ นี่แหละ ตัวกระจายข่าวอย่างดีทีเดียวเชียว” ประโยคท้ายเสียงเจ้าตัวฟังก้ำกึ่งระหว่างขำกับเบื่อหน่าย ก่อนจะถามต่อ “น้ำไม่ได้เล่าให้พี่ดินฟังเลยเหรอ?” “อืมม์..พี่ไม่ค่อยได้คุยกะน้ำพักใหญ่แล้ว” ผมงึมงำตอบ ก่อนที่จะต้องรีบขยายความเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของพาย “ไม่ได้โกรธอะไรกันหรอก เพียงแต่ห่างๆ กันตั้งแต่พี่คุยกับเค้าเรื่องมีนน่ะ” “อ้าวเหรอ?” สีหน้าพายดูประหลาดใจระคนกังวล “น้ำจะเกลียดพายมั้ยนี่?” “เฮ้ย..น้ำจะเกลียดพายเรื่องอะไร?” ผมรีบค้าน “ไม่มีเหตุผลอะไรซักหน่อย กะอีแค่พี่ไม่ได้ชอบเพื่อนเค้าแต่มาชอบพายเนี่ยนะ?” พายทำตาโต ยิ้มขันก่อนส่ายศีรษะช้าๆ “พี่นี่ความเข้าใจในผู้หญิงน้อยมากๆ เลยจริงๆ นะคะ” ประโยคนั้นทำเอาผมหน้าแดง แต่ก็พอฟังออกว่าเจ้าตัวไม่ได้เยาะหยันผมแต่อย่างใด ออกจะติดเอ็นดูด้วยซ้ำ “บางเรื่องบางราว ผู้หญิงเค้าไม่ได้ใช้เหตุผลหรือต้องมีเหตุผลกับการกระทำของเค้าหรอกค่ะ แต่เอาเถอะ..พายเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ปฏิกิริยาดีๆ จากน้ำในเร็วๆ นี้หรอก ถ้าเป็นพายเองพายก็อาจเป็นอย่างน้ำก็ได้” เจ้าตัวยังคงยิ้มก่อนจะวกกลับมาที่เรื่องเดิม “เห็นเพลิงบอกว่าเปิดเทอมใหม่นี่มีนเค้าก็จะย้ายไปเรียนที่จังหวัดเดิมก่อนเค้าย้ายมานี่น่ะพี่ กลับไปเรียนโรงเรียนเดิมด้วย...อืมม์...พายว่าพี่น่าจะลองถามๆ น้ำเรื่องนี้หน่อยนะ...” พายเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ก็เงียบไป ดวงตากลมโตที่มองมาทำให้ผมอดพยักหน้ารับคำไปไม่ได้ “เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะลองคุยกับน้ำดูแล้วกัน” จบการลงครั้งที่ ๓ ^^ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่มาอ่าน และช่วยลงคอมเม้นท์นะคับ เราจะสู้ต่อไป...ทาเคชิ!!! จากคุณ : มีนเมษ - [ 1 มี.ค. 50 14:58:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น้องมีนแย่เลย มันก็ชวนให้เข้าใจผิดได้จริงๆ นะแหละ จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 50 00:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ scottie แหะๆ หลายๆ คนอาจรู้สึกคล้ายกันล่ะ แต่..อ่านจบแล้ว อาจจะเปลี่ยนความรู้สึกไปอีกก็ได้นะ^^ ขอบคุณที่มาอ่านอย่างสม่ำเสมอ -/\- จากคุณ : มีนเมษ - [ 2 มี.ค. 50 15:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดูพฤติกรรม แม่พยายสับปะรดนี่แล้ว ชักให้นึกถึงตัวเอง พิกล เหมือนถูกเสียดสีแฮะๆๆ แบบว่าข้าพิเจ้าแพ้คาเฟอีนเหมือนกัน กินแล้วง่วงได้ง่วงดี แต่ตอนหลังอาการดีขึ้นมานิดหนึ่ง กินได้บ้าง แต่ห้ามเกิน 2 แก้วไม่งั้นหลับสนิท ฮ่าๆๆ แล้วถ้าแม่พายนี่มีพฤติกรรมเหมือนที่กำลังคิด ผู้หญิงคนนี้ เลือดเย็น น่าดู ภายใต้ท่าทางใสๆ ร่าเริง คือมีดที่คมกริบสามารถเฉือนได้ไม่เว้นแม้คนที่รักหมดหัวใจ (อิอิอิ ฟังดูนิย๊ายนิยายไหมจ๊ะ) ต้นมะเขือแขวนคอแล้วจะแค่คอช้ำ ๆ ระวังเขาจิว่า (ผู้บ่าวทำช้ำเด้อ อันนี้เตือนเอาไว้) จากคุณ : sugarhut - [ 2 มี.ค. 50 17:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ sugarhut โห..อ่านคอมเม้นท์แล้วตกใจง่ะ หุๆ อะไรน้อที่ทำให้รู้สึกว่าพายเป็นคนอย่างนั้น แต่มีเซอร์ไพรซ์แน่นอน ติดตามตอนต่อไปนะ จากคุณ : มีนเมษ - [ 5 มี.ค. 50 13:49:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลงครั้งที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5194695/W5194695.html จากคุณ : มีนเมษ - [ 5 มี.ค. 50 15:26:45 ]