บทที่ 3
คนข้างบ้าน
อย่าบอกใครนะว่าป้าเล่นไพ่
ซิ้ม คนนี้หน้าเสื่อทั้งหลายเรียกเจ๊แกลับหลังว่า บ้าๆบอๆ คือแกจะไม่ค่อยเต็มแต่ใจดีแล้วเวลาเกเดินออกมาจากบ่อน แล้วถ้าแกเจอคนที่รู้จักกับผัวแก แกก็จะพูดเสมอว่า
อย่าบอกใครนะว่าป้าเล่นไพ่ เขาก็รู้กันหมดแล้วแหละ
บ่อนที่ข้าพเจ้าเปิดอยู่ในบ้านลักษะที่เป็นตึกแถว คือจะมี 4-5 หลังเรียงติดกัน
มีทั้งหมด 5 ชั้น ชั้นสุดท้ายก็คือดาดฟ้า ดาดฟ้าของแต่ละบ้านจะปีนหากันได้เพราะมีกำแพงที่สูงประมาณ 1.50 เมตรเท่านั้น ปกติผัวของซิ้มเขาจะออกจากบ้านตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า กลับ สี่โมงเย็น
พอซิ้มทำงานบ้านเสร็จแล้ว ประมาณ 10 โมงกว่าๆแกก็จะรีบมาที่บ่อนของข้าพเจ้าทันที
มีอยู่วันหนึ่งผัวแกเกิดกลับเร็วกว่าปกติ ลูกโทรมาบอกว่าป๊ากลับบ้านแล้วนะ แกก็ไม่รู้จะทำยังไง
จะบอกว่ามาบ้านนี้ทำไมกัน หาเหตุผลไม่ได้ แกก็เริ่มเครียด หน้าเริ่มซีด มือแกที่ยื่นมาจับข้าพเจ้านี้เย็นเฉียบเชียว สุดท้ายแกก็ร้องไห้ แม่ของข้าพเจ้าเลยบอกว่า
แม่ ซิ้มปีนดาดฟ้าสิ
ซิ้ม ฉันแก่ป่านนี้แล้วปีนไม่ไหวหรอก
หน้าเสื่อ ซิ้มมา เดี๋ยวหนูช่วยดัดก้นเอง
ซิ้ม เออ เออ ดี เร็วๆนะ ผัวอั๊วกลับมาแล้ว
สุดท้ายแกก็วิ่งขึ้นจากชั้นสองไปชั้นห้า คือดาดฟ้า แกกับหน้าเสื่อพยายามปีนกันแต่ปีนไม่ได้ สุดท้ายเลยไปยกเก้าอี้ขึ้นมา ทีนี้เวลาจะลงไปบ้านแกก็ลงไม่ได้อีก ต้องเอากี้ย้ายข้ามไปด้วย
หลังจากที่เหนื่อยจนแทบหมดแรงแล้วแกก็ข้ามได้สำเร็จ ทำเอาหน้าเสื่อเกือบตายเพราะต้องอุ้มแก
วันรุ่งขึ้นแกมาเล่าให้แม่ฟังว่าเนี่ยกลับไปแทบไม่ทัน ทำอะไรไม่ถูกเลย ความจริงแกกะว่าจะกวาดบ้านแต่ตื่นเต้นจนหาไม้กวาดไม่เจอ ( เวรกรรม ) พอได้ยินเสียงฝีเท้าผัวเดินขึ้นมาใกล้เรื่อยๆ ก็เลยรีบไปนอน ทำทีเป็นว่านอนรอ
สามี อะแฮ่มวันนี้นอนรอแต่วันเลยนะ
ซิ้ม คิดถึงลือนี่
สามี ทำไมเท้าดำจัง
ซิ้ม อย่าถามมาก เร็วๆเข้า อั๊วรออยู่
หลังจากนั้นแกเล่าให้แม่กับพวกป้าๆฟังต่อ แต่ข้าพเจ้าเป็นเด็กอยู่ตอนนั้นเลยถูกไล่ให้ไปที่อื่น
น่าเสียดาย! ถ้าไม่ถูกไล่วันนี้คงมีเรื่องมาเล่าให้ฟัง
จากคุณ :
อยากเล่าให้ฟัง
- [
1 มี.ค. 50 17:43:48
A:203.155.226.65 X:
]