ความคิดเห็นที่ 1 ม้าสีหมอกพาชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคิ้วเข้มขมวดจนเป็นเส้นตรง ปากบางหยักเช่นอิสตรีเม้มเข้าหากัน ชุดเจ้าบ่าวที่เขาสวมใส่ก็คือชุดนายทหารเต็มยศจึงไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนให้เสียเวลา แม้จะดูหรูหราเกินไปสำหรับการเข้าเฝ้าแบบเร่งด่วนในยามวิกาล ผ้าคลุมไหล่สีดำหนานุ่มเล่นลมพลิ้วไสวขณะที่ม้าเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบดุจติดปีกบิน เวสารัชเป็นผู้เชี่ยวชาญและครอบครองม้าฝีเท้าจัด จึงทำท่าอ้อยอิ่งอยู่กับเจ้าสาวในเรือนหอหลังเล็กโดยกะเวลาแล้วว่าเมื่อออกมาจะบังคับให้ม้าใช้เวลาในการเดินทางจากบ้านพักไปเข้าเฝ้าที่พระตำหนักกี่นาที ส่วนขุนทหารที่เป็นคนมาเคาะประตูทำลายบรรยากาศน่าอภิรมย์ในห้องหอควบม้าตามมาห่างชนิดไม่เห็นฝุ่นเสียทีเดียว ชายหนุ่มเลิกคิ้วแปลกใจระบายลมหายใจออกมาเพียงบางเบา ใจจริงเขาอยากถอนหายใจพรืดยาวและตามด้วยเสียงฮึดฮัด แสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆ ต่อเบื้องพระพักตร์ แต่จะทำเช่นไรได้อัศวินของพระราชา นักรบบนหลังม้าผู้เกรียงไกรอย่างเขา ถูกเรียกตัวมาในคืนวันวิวาห์เพื่อทำหน้าที่นำเสด็จพระน้องนางเธอเจ้าหญิงสตันยารักษ์ไปรอชมแสงแรกแห่งสุริยะบนภูเขาน้ำแข็งยามฤดูหนาวก้าวผ่านฤดูฝนที่เปียกชื้นแฉะแสนน่าเบื่อหน่าย “เราวางใจท่านคนเดียว เวสารัช ช่วยนำทางและอารักขาน้องหญิงไปที ดูเธอกระตือรือร้นอยากจะดูพระอาทิตย์ขึ้นเสียจริงๆ” ทรงตรัส พระพักตร์เปี่ยมไปด้วยพระเมตตาและทรงยิ้มแย้มสม่ำเสมอเมื่อเอ่ยถึงพระขนิษฐาองค์เดียวที่ทรงรักใคร่ดุจพระธิดาก็ไม่ปาน แม้อายุจะห่างกันเพียงห้าหกปีเท่านั้น แต่นิสัยใจคอและความรับผิดชอบต่างกันลิบลับ พระเจ้าธฤตราษฎร์ราชา ทรงเป็นราชาหนุ่มโสดวัยเบญจเพสที่พระนามขจรขจายในเรื่องพระเมตตา ส่วนพระน้องนางสตันยารักษ์มีแต่ความงามเท่านั้นที่ขจรขจายไปทั่วแคว้นเล็กแคว้นใหญ่ ส่วนนิสัยกลับเอาแต่ใจอย่างสุดๆ คงเพราะได้รับการตามใจตั้งแต่เล็กแต่น้อยจากคนรอบข้างและผู้เป็นพี่ที่รักน้องมากเกินไป ไร้สาระสิ้นดี เวสารัชต้องกล่าวคำนี้ถวายพระเกียรติให้พระองค์ ประตูห้องที่ปิดสนิทถูกเปิดเข้ามาอย่างง่ายดายจากเงาดำด้านนอก เทียนไขที่ส่องสว่างเมื่อครู่ดับลงแล้วตั้งแต่เวสารัชออกไปและเมธาวีชำระล้างร่างกายเพื่อเตรียมเข้านิทรา “กลับมาแล้วหรือคะ” เธอกล่าวทักทายขณะที่ยังนอนยาวเหยียดบนเตียงหนา เงาดำตะคุ่มรูปร่างสูงใหญ่เท่ากับสามีในนามที่เพิ่งออกไป เมธาวีตั้งใจจะลุกขึ้นต้อนรับและปรนนิบัติทำหน้าที่ภริยาที่ดี ตระเตรียมน้ำอุ่นให้สามีอาบในคืนที่หนาวเหน็บและดึกสงัดเช่นนี้ แต่ร่างนั้นกลับก้าวมาถึงเตียงพร้อมกดไหล่เธอไว้ โน้มหน้าเข้าใกล้ เมธาวีคิดว่าเป็นเวสารัชผู้สามีจึงไม่คิดจะขัดขืนอันใด แต่ทันทีที่ริมฝีปากต้องกัน ลมหายใจที่ผิดเพี้ยนการสัมผัสที่หนักหน่วงหยาบคาย เธอถึงกับตาเหลือกลาน เขาไม่ใช่เวสารัช เจ้าบ่าวในคืนนี้ของเธอ เล็บยาวสวยที่ประดับบนนิ้วเรียวยาวแต่งแต้มสีสันสดสวยเพื่อสมกับเป็นเจ้าสาวแสนหวานในวันวิวาห์ กางออกและเอื้อมมาทางด้านหลังร่างที่กำลังทาบทับชอนไชหาความหอมหวานจากเรียวปากอิ่มก่อนข่วนลงเต็มแรง แม้แรงจะน้อยนิดแต่ศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงยิ่งใหญ่นัก เล็บทั้งสิบแทรกซึมผ่านเสื้อหนาและผิวหนังบาง แควก!!! ร่างที่กำลังดอมดมความหอมหวานจากปากอิ่มสะดุ้งเฮือก ถ้ามีตาข้างหลังคงเห็นคลองโลหิตแดงซิบขึ้นมาตามรอยขาดของเสื้อ มันถอนใบหน้าออกทันที แต่มือใหญ่เลื่อนไปอุดปากเธอไว้กลัวหญิงสาวจะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ พร้อมแสดงความเป็นเดรัจฉานด้วยกำปั้นใหญ่หนาเสือกเข้าเต็มหน้าท้องเมธาวีแบบไม่ยั้งและไม่นับจำนวน ดวงตากลมใสสั่นระริกหยาดน้ำแห่งความเจ็บปวดเอ่อท้น อยากจะส่งเสียงแสดงความเจ็บแปลบแทบขาดใจ แต่ทำได้ยากยิ่งเพราะมือใหญ่แต่หนานุ่มเสมือนคนมิเคยต้องงานหนักมาก่อนปิดปากเธอไว้แน่น มีเพียงร่างกายส่วนกลางเท่านั้นที่พอขยับบิดไปมาเพียงเล็กน้อย เพื่อให้รู้ว่าเธอเจ็บจุกเจียนตาย ก่อนที่ร่างใหญ่จะกระทำการบนเรือนร่างที่ทำท่าขยับหนีก็ยากยิ่งของเธอ สองมือใหญ่จับสองมือเรียวเล็กไว้แน่นดุจคีมเหล็กกล้ากดไว้ข้างลำตัวดุจจะตรึงและเป็นการเก็บอาวุธที่เธอมีเพียงอย่างเดียวเสีย ก่อนกระทำการตามใจปรารถนาของมัน ความเจ็บปวดที่แทรกซึมผ่านส่วนกลางของร่างกาย ไม่เท่ากับแผลกรีดขาดบาดลึกในจิตใจ เมธาวีถูกกระทำย่ำยีในคืนส่งตัวเข้าหอจากชายแปลกหน้าที่ไม่ใช่สามี และเธอจะเอาหน้าที่ไหนไปพบเวสารัชสามีที่ผ่านการทำพิธีแต่มิได้ร่วมหอกันอย่างไร ท่านเวสารัช ลาก่อน ภายในห้องมือสลัวกลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง มีเพียงลมหายใจหอบเหนื่อยเยี่ยงสัตว์ป่าของผู้กระทำ ก่อนจะพลิกร่างลงมานอนข้างกายขาวโพลนที่นิ่งขึงของเมธาวี มันยกมือขึ้นก่ายหน้าผากที่มีเหงื่อเม็ดเล็กซึมซ่าน ผ่อนหายใจยาวอย่างปลดปล่อยและสบายอารมณ์ “วิเศษจริงๆ” ประโยคแรกของค่ำคืนที่แสนเจ็บปวดและเศร้าใจของเมธาวี แต่ประโยคนี้หรือประโยคไหนๆ ก็ไม่สามารถสร้างความปวดร้าวแสนสาหัสให้เธอได้อีกแล้ว “ไปอยู่กับข้าไหม ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าให้สุขสบายบนกองเงินกองทอง ดีกว่าเป็นเมียอัศวินที่ชีวิตมีแต่สงครามและความตาย” เงียบไม่มีเสียงตอบจากร่างขาวโพลน ไม่มีแม้เสียงสะอื้นไห้เสียใจอย่าสุดซึ้งหรือเสียงลมหายใจ มันพลิกตัวกลับมามอง เปลือกตาที่หลับสนิทดุจเมธาวีไม่ต้องการเห็นสิ่งชั่วร้าย อยากจดจำไว้แต่ใบหน้าเทพบุตรผู้เป็นที่รัก มันลุกพรวดขึ้นนั่ง ใช้มือใหญ่แตะชีพจรตรงต้นคอและเลื่อนมาอังที่รูจมูกเพื่อพิสูจน์ลมหายใจก่อนสบถรอดไรฟัน “บัดซบ” จากนั้นมันจะลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าและเดินออกมานอกห้องที่ซึ่งชายสองคนยืนรีๆ รอๆ อยู่ พูดจากันพอได้ยินและพากันเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ในยามที่ลมหายใจและวิญญาณของเมธาวีปลิดปลิวละสังขาร ม้าสีหมอกของเวสารัชที่ควบนำขบวนพระน้องนางเธอสู่ภูเขาน้ำแข็งที่เย็นยะเยือกเพื่อทำเรื่องไร้สาระกลับหยุดกึกจนผู้บังคับแทบคะมำหน้าทิ่ม “หมอกเมฆา หยุดทำไม เราต้องรีบนำเสด็จหรือว่าเจ้าหนาวเหน็บจนเกินไป ที่จะขึ้นไปบนภูเขาน้ำแข็งนั่น” เวสารัชใช้มือลูบแผงขนคอที่หนาแวววาวดุจไหมชั้นดีของม้าตัวโปรดอย่างใจดี ในค่ำคืนที่หนาวยะเยือกเช่นนี้เขาหวังดีใช้ผืนหนังหนานุ่มคลุมหลังของมันก่อนวางอานม้าทับและรัดรึงให้เข้าที่คงพอคลายความหนาวเหน็บให้ม้าหนังหนาได้บ้าง ไม่ว่าคนหรือสัตว์ต่างต้องการไออุ่นในฤดูหนาวที่ก้าวเข้ามาเยือน “ไปเถิด” เวสารัชกระตุกเชือกเบาๆ ม้าสีหมอกเป็นเพียงเดียรัจฉานไม่อาจเปล่งคำพูดบอกความในแก่เจ้านาย ได้แต่หันไปมองร่างขาวบางเบาที่ยืนมองด้วยแววตาทอดอาลัยและเศร้าสร้อยใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างทาง ก่อนควบไปข้างหน้าตามคำสั่งผู้เป็นนาย ยอดเขาสูงลมเย็นยะเยือกพัดผ่านบาดผิวหนังที่โผล่พ้นอาภรณ์ปกคลุม เวสารัชนึกขอบใจเมธาวีที่เตือนให้เขานำผ้าคลุมติดตัวมาด้วยและคงมีน้อยคนนักที่จะลุกขึ้นมาทำเรื่องแบบเจ้าหญิงสตันยารักษ์ ขนาดทรงม้ามาจากพระราชวังที่แสนจะอบอุ่นหน้าเตาผิง มายืนกอดอกปากสั่นบนยอดเขาสูงมองดูทหารก่อกองไฟ “ได้ยินว่าพระอาทิตย์ตอนเช้าในช่วงฤดูหนาวสวยงามแสงนวลตา ไม่แสบและแยงตาเหมือนพระอาทิตย์ในฤดูอื่นๆ ใช่ไหม ท่านเวสารัช” โอษฐ์บางดังกลีบปทุมมาเริ่มเจื้อยแจ้ว “ไม่ทราบเกล้า พะย่ะค่ะ ชีวิตหม่อมฉันจับดาบถือโล่ห์อยู่แต่บนหลังม้า ไม่มีเวลามาวิเคราะห์แสงอาทิตย์ไม่ว่าฤดูไหน” เวสารัชตอบพร้อมนั่งลงบนหินก้อนใหญ่ เรียวโอษฐ์เม้มจนเป็นเส้นตรง สายพระเนตรกริ้วโกรธแข็งกระด้างเมื่อเขากล้ากระทบว่า องค์ท่านเป็นคนว่างงานไร้สาระ ทรงกระแทกองค์ลงนั่งอย่างแรง ทันทีที่พระที่นั่งสัมผัสพื้นแข็งเย็นยะเยียบของบัลลังก์หินก็สะดุ้งโหยงลุกขึ้นประทับยืน หันไปแหวใส่นางกำนัลทันที “มาลา ทำไมไม่เอาเบาะมารองให้เรานั่งตรงนี้” เจ้าของชื่อมาลาอยากจะร้องค้านกลับไปบ้าง ก็ทรงรับสั่งให้เธอปูเบาะหนานุ่มไว้ที่แท่นหินก้อนนี้นี่นา ทรงประทับนั่งผิดที่เอง นางได้แต่คิดไม่กล้าเอ่ยออกไปจริงๆ พร้อมจัดแจงย้ายเบาะจากหินก้อนนี้ไปยังก้อนที่สัมผัสพระที่นั่งของเจ้าหญิงอย่างแรง เวสารัชนั่งอมยิ้มเฉย “ไม่ต้องปูแล้ว เราจะไปนอน” นางกำนัลยังปูไม่ทันเสร็จก็บอกเลิก ก่อนหันมาทางเวสารัชอย่างเอาเรื่อง “ถ้าแสงแห่งวันผ่านตาเราไปแม้เพียงคืบ ท่านหัวหลุดจากบ่าแน่” กระแทกรับสั่งก่อนดำเนินเข้าไปในกระโจมที่ทหารสร้างถวายเพื่อกำบังพระวรกายบอบบางจากลมหนาว เวสารัชเป่าลมหายใจออกจากปากพรวดยาว เป็นอันว่าค่ำคืนที่เขาน่าจะแลกความอบอุ่นกับเมธาวีในห้องหอกลับต้องมานั่งถ่างตาเฝ้าพระอาทิตย์เพื่อ เมื่อใดที่เห็นแสงรำไรก็ต้องไปปลุกพระน้องนางมายลแสงแรกแห่งทิวากร จากคุณ : ขุนกระบี่เจ้าน้ำตา (ขุนกระบี่เจ้าน้ำตา) - [ 1 มี.ค. 50 23:05:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กองไฟที่ลุกโชนเผาไหม้เนื้อไม้ดังเปี๊ยะ สะเก็ดไฟปลิวว่อนดุจเป็นคำพ้อของไม้ไร้วิญญาณที่กำลังจะถูกเผาให้มอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน ไออุ่นจากกองเพลิงที่สุมเข้าไม่ทานทนกับลมหนาวที่พัดหอบความยะเยียบและไอหมอกบนยอดเขาสูงที่ชาวบ้านชาวเมืองเรียกกันติดปากว่า ภูเขาน้ำแข็ง ด้วยว่าฤดูนี้หรือฤดูไหนๆ ยอดเขาจะมีหิมะปกคลุมตลอดเวลา แต่นี่คือต้นฤดูหนาวความเหน็บเย็นจึงเพิ่มเต็มกำลัง เวสารัชนั่งมองเปลวไฟสลับกับการส่งแววเคืองขุ่นเข้าไปในกระโจม เขาและทหารต้องมานั่งทนหาวหนาวสั่น ส่วนต้นคิดทำเรื่องไร้สาระกลับนอนหลับไม่รู้นอนคู้ไม่เห็นอยู่ในกระโจมแสนอบอุ่น อัศวินหนุ่มลุกขึ้นอย่างขัดใจ ก่อนเดินไปที่ทหารยามในชุดคลุมกันหนาวแต่ใครจะรู้เนื้อกายภายในอาจเหน็บจนชาชินก็เป็นได้ ในขณะที่เวสารัชหันหลังเดินไปที่ทหารยาม คนที่เขานึกตำหนิว่านอนหลับไม่รู้นั้น กลับทอดเนตรมองตามร่างเขาสายพระเนตรเต็มเปี่ยมไปด้วยความศรัทธา? “พวกเจ้าไปนอนเถิด” เวสารัชกล่าวกับทหารที่ยืนยาม “ไม่เป็นไร ขอรับ ท่านต่างหากควรเข้านอน วันนี้ทั้งวันก็เหนื่อยมามากแล้ว ยังต้องตามเสด็จมาถึงนี่อีก” ทหารที่ยืนเอามือที่ซุกซ่อนไว้ในถุงมือหนาถูกันไปมาหันมากล่าวกับผู้บังคับบัญชาอย่างเห็นอกเห็นใจ เวสารัชยิ้มให้ในความหวังดีของผู้ใต้บังคับ “ข้าหลับได้เสียที่ไหน ขืนเผลอไผลพระอาทิตย์แยงแสงออกมานอกเส้นขอบฟ้าเพียงแค่คืบ หัวก็ไม่มีที่จะให้อยู่แล้ว” เขาพูดเล่นในสิ่งที่อาจขึ้นจริงถ้าเป็นเช่นเขาว่า ทหารยามสองคนถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ เวสารัชเป็นนายที่อารมณ์และใจดีกับลูกน้องและคนในบัญชาเสมอ “ไปเถิด ข้าอยู่เวรคนเดียวก็พอ สูงเสียดฟ้าขนาดนี้คงไม่มีศัตรูหรือใครหน้าไหนฝ่าขึ้นมาให้หนาวตายหรอก” ตามด้วยเสียงหัวเราะหึ หึ นึกสมเพชเจ้าของความคิดเลื่อนเปื้อน เขายังยืนในตำแหน่งที่ทหารยามเพิ่งออกไป ทอดมองไปยังเมืองเบื้องล่างท่ามกลางเงาจางในความมืดมิดมีเพียงแสงสลัวเด่นชัด ทุกบ้านต่างดับตะเกียงและเทียนไขเข้าห้วงนิทรารมณ์กันหมด จะมีก็แสงจากเสาไฟตะเกียงที่เห็นเพียงจุดแดงส้มเล็กๆ ริมถนนที่มุ่งตรงและรายล้อมปราสาทราชวังหลังงาม ก่อนหันไปตรงจุดที่เป็นที่ตั้งบ้านหลังเล็กของเมธาวีที่ซึ่งเขาและเธอจะร่วมกันสร้างครอบครัวใหม่ด้วยกัน หนึ่งร่างที่มองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้ห่วงหาชายตรงหน้า ได้แต่ฝากสายลมเฉยฉิวที่พัดพาดผ่านวงหน้าครึ้มเข้มสมชายชาตรี ประหนึ่งมือน้อยสัมผัสแผ่วพร้อมคำห่วงใย ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ท่านเวสารัช ลมอุ่นที่ผสมมากับความเย็นยะเยือกทำให้เวสารัชตื่นจากภวังค์นึก ยกมือภายใต้ถุงมือหนานุ่มขาวสะอาดลูบแนวเคราเบาๆ อย่างแปลกใจ ก่อนละสายตาจากภาพเมืองสลัวหันหลังกลับมานั่งร่วมวงกับทหารยามที่เขาให้ไปนอนแต่กลับมานั่งต้มกาแฟดื่มแก้หนาวเหน็บและง่วงงุน ทหารส่งกาแฟในถ้วยโลหะให้ “กาแฟแก้หนาวหน่อยนะขอรับท่าน” เวสารัชเอียงคอมองก่อนนั่งลงและรับมาแต่โดยดี แก้วโลหะและกาแฟร้อนๆ ถูกคลึงไปมาในอุ้งมือเพื่อไล่ความเหน็บ ไอระอุซึมซ่านเข้าร่างกายเหมือนจะฉุดให้เลือดในกายที่กำลังจะแข็งจนตกตะกอนอุ่นขึ้นพร้อมสูบฉีดดีและแรงดังเดิม “เตรียมมาพร้อมเลยนะ ขอบใจมาก” “นางกำนัลเตรียมมาเผื่อ ขอรับ” ทหารบุ้ยใบ้ไปที่นางกำนัลที่นอนคุดคู้หน้ากระโจม “อ้อ ” เวสารัชรับรู้ได้ในทันที ไม่แคล้วเป็นรับสั่งของเจ้าเหนือหัว ทรงห่วงใยราษฎรโดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าทแกล้วทหารกล้าที่ออกรบจะส่งของพวกนี้ไปบรรณาการอยู่เป็นนิจ เขายกถ้วยในมือขึ้นจรดริมฝีปาก “กินอะไรกัน” เสียงเล็กกังวานส่งมาจากด้านหลัง อัศวินหนุ่มเดาได้ในทันที ถ้าเขาหันไปคงไม่แคล้วเห็น ปรางป่องโอษฐ์ยื่น พักตร์บึ้งตึง สายพระเนตรเขียวพอกับสุรเสียงที่เงียบหายไปเมื่อครู่ “กาแฟ พะย่ะค่ะ” เขาตอบพร้อมทหารทั้งหมดลุกขึ้นยืนพรึ่บพรั่บ เท้าชิดในท่าสำรวม วรองค์แบบบางก้าวมายืนเยื้องร่างสูงใหญ่ล่ำสันชะโงกพักตร์เข้าใกล้สูดกลิ่นหอมของกาแฟในมือเวสารัช “หอมจังขอกินบ้างสิ” โดยไม่รอคำตอบทรงฉวยถ้วยกาแฟจากมือใหญ่ยกขึ้นจิบทันที ทันทีที่น้ำสีเข้มอุ่นแตะพระชิวหา ทรงทำพักตร์มุ่ย เลื่อนถ้วยออกจากริมพระโอษฐ์ “ขมจะตาย” เวสารัชคลี่ยิ้มเพียงน้อย โดยมิหวังให้ทอดพระเนตรเห็น เพราะนั่นหมายถึงเขาอาจต้องพระอาญาในข้อใดข้อหนึ่งแล้วแต่จะทรงคิดได้ในบัดเดี๋ยวนั้น “ท่านไม่เติมน้ำตาล เติมครีมในรสมันนุ่มลงบ้างหรือ” มิได้กริ้วโกรธดั่งที่ชายหนุ่มคิดไว้ กลับถามด้วยแววฉงนและใคร่รู้ เวสารัชยิ้มอย่างเปิดเผย “ถ้าเติมสิ่งอื่นใดลงไปก็ไม่ได้ลิ้มรสกาแฟแท้ สิ พะย่ะค่ะ” น้ำเสียงเขายังราบเรียบ สตันยารักษ์ช้อนเนตรขึ้นสบสายตาอัศวินของพี่ชาย ก่อนตรัสเสียงเรียบ “รสกาแฟแท้ ที่ขมและเฝื่อนคอนี้นะหรือที่ท่านอยากลิ้มลอง” ทรงส่ายพักตร์ไปมา “ไม่นะ ฝ่าบาท ตอนที่เราแตะปลายลิ้นครั้งแรกอาจคิดว่าขมแต่พอมันผ่านลำคอเราไปแล้วความหวานที่ซ่อนอยู่จะตามมาและติดโคนลิ้นเราไปนานทีเดียว” “จริงหรือ” เลิกพระขนงเรียวเล็ก ที่ขมวดมุ่น เวสารัชพยักหน้าน้อยๆ พร้อมยิ้มยืนยันคำพูดของเขา “ลองดูอีกครั้งสิ พะย่ะค่ะ” สตันยารักษ์ยกถ้วยกาแฟอุ่นหอม ขึ้นแตะริมโอษฐ์บางอีกครั้งก่อนตั้งใจจิบเพื่อพิสูจน์คำที่เวสารัชกล่าว แต่ต้องเบ้โอษฐ์อีกคำรบ “สงสัยความหวานมันจะซ่อนอยู่ลึกไปนิด ยังไงมันก็ขมสำหรับเราอยู่ดี” ทรงแย้มสรวลก่อนยื่นถ้วยกาแฟส่งคืนเขา “เราไปนอนดีกว่า” คนนั่งมองท้องนภารอเวลาแสงแรกจะมาเยือน แม้ร่างกายอบอุ่นจากอาภรณ์หนาและอ้อมกอดอันอบอุ่นจากกองเพลิงที่ทหารเฝ้าสุมให้ลุกโชนตลอดเวลาเพื่อป้องกันความหนาวเหน็บให้เจ้าหญิงที่กลับไปบรรทมในพลับพลาชั่วคราวแล้ว แต่จิตใจเวสารัชกลับหนาวเหน็บอยู่ลึกๆ แม้เจ้าตัวยังหาสาเหตุไม่ได้ทำไมมันถึงหนาวจับจิตจับขั้วหัวใจและห่วงหาอาลัยเมธาวียิ่งนัก อาจว่าเพราะจากเจ้าสาวมาโดยมิได้เข้าหอก็คงไม่ใช่ ชีวิตชายชาติทหารอย่างเขาเตรียมพร้อมสำหรับการพลัดพรากจากถิ่นที่อยู่อาศัยและลาไกลบุคคลอันเป็นที่รักอยู่ทุกเมื่อ และก่อนรุ่งสาง สิ่งที่เวสารัชค้างคาใจก็เริ่มกระจ่าง ม้าเร็วตามขึ้นมาบนภูสูง ทหารที่นำข่าวมาส่งกระโดดลงจากหลังม้าวิ่งตรงมาหาชายหนุ่มหน้ากองไฟพร้อมยืนทำหน้าปั้นยาก ลำบากใจที่จะแจ้งข่าวเสียเหลือเกิน “มีอะไร” เวสารัชลุกขึ้นถามทันที น้ำเสียงกระตือรือร้นเป็นที่สุด ขุนทหารทำหน้าที่ส่งข่าวก้าวเข้ามาชิดและรายงานด้วยเสียงแผ่วเบา ใบหน้าของเวสารัชเผือดลงเล็กน้อย ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผมนิ่งสงบมีแววสั่นไหวเพียงเล็กน้อยและเพียงช่วงเวลาอันสั้น น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก ก่อนพยักหน้ารับทราบและกล่าวขอบใจทหารม้าเร็วเบาๆ ก่อนนั่งลงดังเดิม ม้าเร็วกลับไปแล้วโดยทหารยามไม่รู้ว่าข่าวดีหรือข่าวร้ายที่มาแจ้งให้นายทหารหนุ่มรับทราบ รู้แต่บัดนี้เวสารัชสลายสีหน้าเมื่อครู่กลับมาวางเฉยเช่นเดิม มีเพียงรอยกรามที่ขบจนเป็นสันนูนขึ้นมามองเห็นได้ชัด มือสองข้างดูเหมือนจะกำแน่น อยากจะเอ่ยถามแต่ไม่กล้าตามประสาทหารชั้นผู้น้อย “เมื่อกี้ม้าเร็วมาส่งข่าวอะไรหรือ ท่านเวสารัช” ร่างบางที่ดำเนินมาเงียบโดยที่ทั้งสามไม่ได้ยินและมาสะดุ้งตกใจเมื่ออื้อนโอษฐ์เอ่ยคำออกมา ต่างลุกขึ้นยืนพรึ่บพรั่บ หันไปค้อมศีรษะถวาย “ว่าไง” พระพักตร์ใคร่รู้พอๆ กับเนตรสีนิลสะท้อนแสงไฟไหวระริกที่จับจ้องมองเวสารัช ในเวลานี้ทรงเหมือนตุ๊กตาหิมะไม่มีผิด ฉลองพระองค์คลุมขนฟูสีขาวผ้าพันพระศอรวมถึงทรงสะพักขนยาวรุงรังทุกชิ้นล้วนสีขาวสะอาดทำให้พระวรกายแบบบางดูหนาเทอะทะขาวโพลน โอษฐ์บางสั่นเล็กน้อยยามรับสั่งถาม เวสารัชกราบทูลโดยมิได้สบพระเนตรคู่งาม “ข่าวส่วนตัวของหม่อมฉัน” เขาหยุดเหมือนกำลังกลืนสิ่งที่ขวางคำพูดลงคอด้วยความยากลำบาก “ไว้เสร็จธุระของฝ่าบาทก่อน หม่อมฉันค่อยกลับไปสะสาง” พระขนงเรียวโก่งดังคันศรเลิกสูงขึ้น ไม่รู้จะกริ้วดีหรือไม่ ก็ประโยคที่เขาเอ่ยทำให้รู้สึกองค์ว่าก้าวล่วงเรื่องของเขาจนเกินไป แต่ไม่สิ เราเป็นห่วงต่างหาก ก็ใครจะไปรู้ว่าม้าเร็วมาส่งข่าวของใคร? ให้ใคร? ทรงแหงนพักตร์ขึ้นมองปีกสีดำขนาดใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะสลายเป็นสีเทาหรือจางขนาดมีสีส้มอมชมพูแซมได้เลย อีกตั้งนานกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น ทรงทอดถอนพระหฤทัยเหมือนเป็นการตัดใจและข่มความอยากได้ใคร่เห็นแสงแรกแห่งทิวากร ก่อนเอื้อนโอษฐ์บางเฉียบเอ่ยในสิ่งที่เวสารัชคิดว่าเป็นกระแสรับสั่งที่เข้าท่าและถูกกาลเทศะมากที่สุด “เรากลับกันเถิด” เวสารัชและทหารทั้งสองนายหันไปมอง พักตร์งามยามต้องแสงไฟกลับงามเด่นยิ่งขึ้นแม้จะวางบนกองผ้าสีขาวโพลนก็ตามที ทรงพยักพระพักตร์เป็นการยืนยันถ้อยรับสั่ง ก่อนเดินไปปลุกนางกำนัลด้วยตนเอง ทหารยามเป่าเขาเป็นสัญญาณให้ทหารที่เฝ้าระวังในจุดที่เดินทางผ่านทราบและเตรียมตัว “เวสารัช ท่านกลับไปจัดการธุระเถิด ไม่ต้องไปส่งเราถึงตำหนักหรอก” กระแสรับสั่งที่แฝงไปด้วยความอาทรเมื่อขบวนเสด็จมาถึงเขตชุมชนเมือง “ไม่เป็นไร พะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะส่งเสด็จฝ่าบาทถึงพระตำหนักก่อน” เขากราบทูลใบหน้ายังเฉยเป็นปกติ แสงไฟจากคบไฟนำทางผนวกกับแสงจากเสาไฟตะเกียงที่ส่องสว่างอยู่สองข้างถนนสายใหญ่ที่มุ่งหน้าไปยังพระราชวัง ทำให้ทอดพระเนตรเห็นใบหน้านิ่งๆนั้นถนัดตา ยิ่งทำให้อดสงสัยใคร่รู้ในข่าวที่ม้าเร็วนำมาบอกเขาเสียจริง แต่มิทรงกล้าเอ่ยโอษฐ์ถาม ทันทีที่รถม้าพระประเทียบจอดสนิทหน้าตำหนักโสมส่องของพระน้องนางในองค์ราชา เวสารัชก็กราบบังคมทูลลากลับบ้านพักทันที แต่พระน้องนางมิได้เสด็จเข้าไปในพระตำหนัก กลับมุ่งหน้าไปพระที่นั่งทรงธรรมที่เห็นแสงไฟเปิดสว่างไสวอยู่ทันที “เสด็จพี่บรรทมหลับหรือตื่น”รับสั่งถามมหาดเล็กที่เฝ้าหน้าบานพระทวารห้องบรรทม แต่มหาดเล็กยังมิทันตอบสิ่งใด เสียงแทรกผ่านบานพระทวารก็ดังขึ้น “น้องหญิงหรือ เข้ามาสิ” สุรเสียงทุ้มนุ่มชินหู เจ้าหญิงมิรอช้าก้าวข้ามผ่านธรณีประตูเข้าไปในทันทีที่บานพระทวารสูงสองบานที่สลักลวดลายวิจิตรเปิดออก พระราชาในฉลองพระองค์ชุดลำลองมิได้ทรงชุดนอนแสดงว่าไม่คิดจะบรรทมต่อแม้ท้องฟ้ายังทาทาบด้วยสีเทาดำ “เสด็จพี่ เวสารัชมีเรื่องด่วนอะไรทรงทราบไหม เพคะ” ทรงก้าวมาหยุดยืนเบื้องพระพักตร์โอษฐ์บางเฉียบเริ่มทำงานในทันทีที่เผชิญหน้าพระเชษฐา “เจ้าสาวของเขาผูกคอตายในห้องหอ” สุรเสียงราบเรียบแต่นัยน์เนตรฉายแววเวทนาเล็กน้อย “หา!” เนตรกลมเบิกโตด้วยความตกใจ หัตถ์เรียวกำแน่นชื้นไปด้วยพระเสโท “ทำไม เพคะ” ทูลถามแผ่วเบาอีกครั้ง “คนพูดกันว่าคงน้อยใจที่ถูกทอดทิ้งให้เฝ้าหอในคืนส่งตัวคนเดียว” ทรงก้าวมาโอบอังสาน้องนางเมื่อเห็นกิริยาอาการตกใจ “น้องเป็นต้นเหตุหรือนี่” ดวงเนตรสีดำสั่นระริกไม่แพ้โอษฐ์บาง พระวรกายแบบบางแน่งน้อยสั่นเทาในอ้อมพระพาหาของพระเชษฐา ใช่แล้วทรงเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้จริงๆ ทรงแกล้งดึงเวสารัชอัศวินของพี่ชายไปจากห้องหอทั้งที่ทรงทราบว่าเขาเข้าพิธีวิวาห์ในวันนี้ล่วงหน้าเป็นแรมเดือน แต่กลับเจาะจงจะไปรอดูพระอาทิตย์ขึ้น ในคืนส่งตัวของเขา ทอดทิ้งเจ้าสาวที่เพิ่งผ่านงานพิธีไว้ตามลำพัง ทรงทำเช่นนี้ทำไม? ไม่จริงไม่ใช่ ไม่ได้อิจฉาหรือหวงแหนอัศวินผู้นี้ แค่อยากยืดเวลาไม่ให้เขาตกเป็นของหญิงอื่นไปชั่วข้ามคืนเดียวเท่านั้น แต่ ทำไม ผู้หญิงคนนั้นต้องตายด้วย จากคุณ : ขุนกระบี่เจ้าน้ำตา (ขุนกระบี่เจ้าน้ำตา) - [ 1 มี.ค. 50 23:06:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตกลงเรื่องนี้เป็นหนังสือหรือยังคะ เห็นมีหน้าปกด้วย หรือว่าเป็นโครงการอยู่ แล้วจะลงให้อ่านจนจบมั๊ยคะ จากคุณ : pumpam (pumpam) - [ 2 มี.ค. 50 16:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คงไม่ใช่เจ้าชายหรอกนะ จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 50 17:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่หรือเปล่าคะ จากคุณ : กระต่ายสีขาว (กระต่ายสีขาว) - [ 2 มี.ค. 50 21:45:54 ]