ถ้าบอกตามตรงจากใจ
ดีใจที่คุณ “เหงา”
คุณจะโกรธฉันไหม?

ฉันไม่ใช่นัก “จัดการ”ปัญหาที่ดีนัก
น่าจะเรียกว่า ชอบ “ตัด” ปัญหาเสียมากกว่า

ถ้ามัน “แก้” ยากนัก
ก็แกล้งลืมไปบ้างก็ได้
ทำอย่างอื่นบ้างก็ดี
บางที   การที่เราไม่หมกมุ่นกับปัญหานั่นมากเกินไป
นั้นอาจกลายเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็ได้
ใครจะรู้

เพราะฉันไม่ใช่นักจัดการปัญหาที่ดี
เวลามีใครส่งเสียงผ่าน i-mobile
หรือทางตัวอักษร ผ่าน MSN
ถามหาวิธีจัดการเจ้าตัวที่เรียกว่า “ความเหงา”

ถ้าเช่นนั้น...
ขอย้อนถามกลับได้ไหม?
ความเหงามันเลวร้ายตรงไหน
ถึงขั้นต้องทำการ ฆาตกรรมความเหงา
เอ่อ...
ฉันต้องยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้เจ้าความเหงาสักหนึ่งนาทีไหม?
ถ้ากำจัดสิ่งนั้นได้แล้ว

คุณค่ะ
เคยคิดบ้างไหมว่า...
หลายสิ่งรอบข้างตัวเรา มันเป็นผลพวงมาจาก
ความพยายามจะกำจัดความเหงา

....โรงหนังรอบดึก สำหรับคนเหงาที่ข่มตาหลับไม่หลง
.... ฟังเพลงต้องมีดีเจพูดคุยแทรกในบทเพลงที่กำลังฟัง  อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวใช่ไหม?
.... หนังสือสักเล่ม ที่เสมือนเข้าถึงความรู้สึกของคุณ ณ ขณะนั้นได้
....โลกไซเบอร์ ที่เชื่อมโยงคนแปลกหน้าจากทุกมุมโลกมารู้จักกัน
...โปสการ์ดสักแผ่น-จดหมายสักฉบับ การสื่อสารไร้สายยุคแรกของโลก
...เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอร์  ที่อาจจะเป็น “ตัวทำการละลาย” หรือเพิ่ม “ ดีกรี” ความเหงาได้

ร้อยแปดพันเก้าที่ถูกหยิบขึ้นมาทำในขณะที่เริ่มรู้สึกว่าถูกความเหงาคุกคาม ใช่ไหม?
ถ้าคิดตาม ทฤษฏี นี้แล้ว  
เราต่างหากที่หาผลประโยชน์จาก(คน)เหงา

ความเหงามันเลวร้ายตรงไหน
ถึงขั้นต้องทำการ ฆาตกรรมความเหงา

ถ้า...
เหงา = เหา+ เงา
เหงา ไม่ต่างจากเงาที่เคยเดินตามหลังเราต้อยๆ  
เราแทบไม่เคยใส่ใจมองเงาที่ตกกระทบพื้นหรือวัตถุด้วยซ้ำ  

เหงาก็เหมือนกับเหา บนหัว
(ถ้าคุณผู้ชายไม่รู้จัก- ให้คิดเสียว่ามันเป็นรังแคก็ย่อมได้)
เพราะถ้าคุณไม่เกิด อาการ “คัน” คุณก็จะไม่รู้เลยว่ามีอะไรมาทำให้รำคาญใจ

ฉะนั้น
เมื่อเหากับเงามาพบรักกัน จึงมีพยานรัก ชื่อ เหงา
เหงาจึงเป็น บางสิ่ง บางอย่าง ที่อยู่ติดตัวเราเสมอ
แต่เมื่อบางสิ่งมากระตุ้นให้เกิดอาการคันยิบๆ คุณก็จะเริ่มรู้สึกตัวว่าเหงา

ถ้าบอกตามตรงจากใจ
ดีใจที่คุณ “เหงา”
คุณจะโกรธฉันไหม?

เพราะอย่างน้อย
ความเหงาทำให้คุณคิดถึงฉันไง