ความคิดเห็นที่ 1 “เจ้าเม่น” คุณลุงคนขายกระแอมเบา ๆ บอกให้รู้ว่ายังมีเขายืนอยู่อีกคน “กินอะไรล่ะเอ็ง? อย่ามัวแต่มอง” เม่นยิ้มอาย ๆ แล้วบอกคุณลุงไปว่า “เหมือนเดิมครับ” คุณลุงยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินออกไป เธอมองตามคุณลุงคนขาย แล้วหันมาคุยกับเขาเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “คุณลุงแกยังแข็งแรงเนาะ นี่คุณมาทานที่นี่เหมือนเดิมทุกวันเลยเหรอ?” “อือ! ปกติแล้วจะมาทานตอนสองทุ่มน่ะ แต่วันนี้พิเศษหน่อยก็เลยมาป่านนี้” “เสาร์อาทิตย์ก็มาเหรอ” “ใช่แล้ว ลุงแกบอกว่า เดี๋ยวจะยกลูกสาวของแกที่ต่างจังหวัดให้น่ะ แต่มีข้อแม้ว่าต้องมากินทุกวัน” “ขี้โม้!!” เธอทำตาดุ ทำให้เขาหัวเราะร่า “ไม่เบื่อเหรอ” เธอเอียงคอถาม “ไม่รู้สิ... คงเหมือนเมื่อก่อนที่แวอ่านการ์ตูนทุกวันนั่นละมั้ง ไม่เบื่อบ้างเหรอ?” “เลิกอ่านไปนานแล้ว” เธอหยิบตะเกียบและช้อนในตะแกรงมาถือไว้ “เลิกอ่านแล้วเหรอ!! โห! นั่นคือสิ่งสุดท้ายในโลก ที่เม่นคิดว่าแวจะเลิกนะน่ะ นี่แวเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ” “คนเรามันก็ต้องรู้จักโต” เธอพูดออกมาเฉย ๆ แล้วมานึกได้ว่าเธอมักจะว่าเขาด้วยประโยคแบบนี้บ่อย ๆ มันอาจจะไปกระทบกระทั่งจิตใจของเขา จึงชวนคุยเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง “แล้วคุณล่ะ ยังทำงานที่เดิมหรือเปล่า?” เธอถาม “อือ! ... ที่เดิม เหมือนเดิมน่ะแหละ” “ก้าวหน้าดีไหม?” “ไม่รู้จะถูกไล่ออกเมื่อไหร่” “ทำไมล่ะ!?” “มัน เรื่อย ๆ มันเอื่อย ๆ น่ะ เจ้านายก็เรื่องมาก ทำงานมาตั้งนานแล้ว เงินเดือนก็แทบไม่ขึ้นเลย ก็อย่างว่า เม่นไม่ได้จบปริญญาตรีนี่นา” “อ้าว! แล้วที่เรียนเสาร์ อาทิตย์ล่ะคะ ตอนนี้เลิกซะแล้วเหรอ ฉันคิดว่าคุณเรียนจบแล้วนะเนี่ย” “ก็... ไม่รู้จะเรียนไปทำไม” “ทำไมไม่รู้จักโตเสียที” เธอถอนหายใจ และพูดประโยคนี้ออกมาอีกจนได้ “อายุมากขึ้นทุกวันแล้วนะ ทำไมยังทำตัวไร้สาระอยู่อีก” เธอมักจะว่าเขา เรื่องการที่ไม่รู้จักมองอนาคตของตัวเอง จึงเป็นเหตุผลหลัก ที่เธอมักจะเอามาปลอบตัวเองเสมอ ในระยะแรก ๆ ที่เธอเลิกกับเขา “เม่นก็ทำได้แค่นี้แหละ มีอะไรมาทำให้ชีวิตหักเห มันก็เลยตามเลย ไม่คิดจะเบนหัวให้เดินไปในทางที่ดีเหมือนเดิมหรอก” เขาทำเสียงน้อยใจ เหมือนตอกย้ำให้เธอรู้สึกผิดกับความหมายของประโยคที่ว่า “มีอะไรมาทำให้ชีวิตหักเห” ที่เขากล่าว เธอเข้าใจว่า เป็นเพราะเธอใช่ไหม “คุณทำไมไร้เหตุผลอย่างนี้” เธอตัดพ้อ และก็นิ่งเงียบอยู่นาน “เฮ้! นาน ๆ เจอกันที เราอย่ามาทะเลาะกันเลยนะ ๆ” เขาฝืนยิ้ม คุณลุงถือชามบะหมี่เกี๊ยวน้ำแดงชามโตมาวางบนโต๊ะ มองเขาและเธอพลางอมยิ้มก่อนจะเดินออกไป เม่นหยิบตะเกียบ ช้อน และตักพริก น้ำส้มใส่ลงในชามบะหมี่ “สั่งสะชามใหญ่เลย ทานหมดเหรอ” เธอถาม เขาได้แต่ยิ้ม “แว ยังไม่ได้ปรุงเลยนี่นา ยังชอบทานหวาน เค็มอยู่หรือเปล่า?” เขาว่าแล้วหันพวงเครื่องปรุงด้านที่ใส่น้ำตาลให้เธอ “อ้วนแย่ กินก๋วยเตี๋ยว ฉันไม่ปรุงรสหรอกค่ะ” “เฮ้อ! นี่ใช่แวคนที่เคยรู้จักหรือเปล่าเนี่ย” เขาส่ายหัว “ฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเลยเหรอคะเม่น” “ใช่ อย่างน้อย ๆ เมื่อก่อนแวก็ไม่เคยเรียกแทนตัวเองว่า “ฉัน” และไม่เคยเรียกเม่นว่า “คุณ” เรามักจะเรียกแทนกันด้วยชื่อมากกว่า มันดูแปลก ๆ นะ ไม่รู้สิ คุณเปลี่ยนไปผิดหูผิดตา เหมือนไม่ใช่คนก่อน” จริงอย่างที่เขาว่า แม้แต่คำพูดแทนตัวเอง เธอยังลืมไปเสียสนิท อาจเป็นเพราะความว่างเปล่าของเวลาที่หายไปช่วงสามปี ทำให้ความเคยชินอื่น ๆ เข้ามาแทรก และเธอไม่รู้สึกสนิทใจที่จะเรียกชื่อเขาและแทนชื่อตัวเองแบบเก่าได้ แต่เขาสิ กลับจำทุก ๆ รายละเอียดได้เสมอ เช่นรสชาติอาหารที่เธอชอบ “แฟนของแวเป็นยังไงบ้าง?” ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ ถามคำถามนี้ออกมา “เรื่อย ๆ” เธอไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร คงเพราะไม่อยากตอบมากกว่า จึงใช้คำตอบสามัญ และย้อนถามเขาเพื่อตัดบท “แล้วคุณล่ะ คบใครอยู่หรือเปล่า?” “อืม! มีแล้ว” เขาพยักหน้าแล้วก้มหน้า ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกแปลบ ๆ ในอก “ก็... ลูกสาวคุณลุงนี่ไง เม่นบอกน้องเขาว่าให้รอพี่หน่อยนะ อีกสิบปีก็คงโต แล้วจะให้แม่ไปขอ” “ประสาท!!” ว่าแล้วเธอกับเขาก็หัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอแฝงความโล่งใจ ที่เขายังไม่มีใครเข้ามา แต่เธอก็สับสนว่าทำไมต้องรู้สึกอย่างนั้น มันไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหรือ “สามปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน เม่นหวังว่าแวคงมีความสุขดีใช่ไหมครับ?” “รู้ได้อย่างไร?” “อย่างน้อย ๆ คุณก็มีรถนี่นา” “หือ!?” เธอสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไร ขณะที่เขากำลังคีบบะหมี่ใส่ปาก มืออีกข้างก็ชี้มาที่พวงกุญแจรถของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะ “มีรถ ใช่ว่าจะมีความสุขนะ ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มขึ้นมากโข ไหนจะค่าน้ำมัน ค่างวดผ่อนรถ ยิ่งถ้าไปเฉียว ไปชนกับใครเข้าก็แย่ไปใหญ่” เธอถอนหายใจแล้วเก็บกุญแจใส่กระเป๋า “อย่างน้อย ความฝันของแวก็เป็นจริงนี่นา เม่นจำได้ แวเคยบอกว่าอยากมีรถ ขับรถไปทะเล เอาหนังสือการ์ตูน อัดใส่กระโปรงรถให้เต็ม แล้วไปนั่งไปนอนอ่านที่ชายหาด” เขาใช้ช้อนคนน้ำในชามไปมา แล้วพูดต่อ “เม่นคิดเสมอว่า สักวันหนึ่ง แวจะได้ทำอย่างนั้น ทุกวันนี้ก็ยังคิดอยู่” คำพูดของเขา ทำให้มือไม้ของเธอเหมือนไม่มีแรง ตั้งแต่ที่เธอมีรถเป็นภาระ เธอก็มัวทำแต่งาน เพื่อหาเงินมาหมุนให้พ้นไปเดือน ๆ หนึ่ง หวังเพียงสักวันหนี้สินที่หนักอึ้งนี้จะหมดไปเสียที จนทำให้เธอลืมถึงจุดประสงค์แต่เดิมไว้เสียสิ้น “คนเราก็มีความฝัน หาวัตถุมาเติมฝัน แล้วก็เป็นทุกข์กับวัตถุ จนลืมฝัน” เขาทำตาลอย มองไปที่อื่น “ไม่ต้องมาสอนฉันหรอกน่า มันก็ยังดีกว่าไม่เคยได้ฝันนะ” เธอพูดแล้วก็มานึกได้อีกครั้ง ว่าความนัยของคำพูดนี้คือว่ากระทบเขา “ไม่ได้มีเจตนาอะไรหรอก ก็แค่อยากรู้ว่าแวมีความสุขดีรึเปล่า” เขานิ่งเงียบอีกครั้ง เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะทะเลาะกับเขาเลย ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อน หรือตอนนี้ สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน ก็คือความไม่เข้าใจกัน ยิ่งมาระยะหลัง ๆ เธอกับเขาทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ จนลามเป็นเรื่องใหญ่ และในที่สุด ก็เป็นเธอที่ทนไม่ได้ แรกเริ่มของความรักมักคิดว่าหากมีปัญหาใหญ่ขนาดไหนเข้ามา ก็ต้องช่วยกันแก้ไข และฟันฝ่าไปให้ได้ แต่เมื่อนานไป พอรู้ว่าคนที่อยู่ด้วยนี้ไม่ใช่คนของหัวใจ แม้ปัญหาจะน้อยนิดแค่ไหน มันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้เสมอ จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 4 มี.ค. 50 16:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บะหมี่ในชามของเขาหมดลงแล้ว คงเหลือแต่เธอที่ใช้ช้อนกวนเส้นเล่น ไม่มีทีท่าว่าเธอจะทานสักที “ไม่อร่อยเหรอ ลุง ป้าแกน้อยใจแย่” เขาถาม “อร่อยสิ แต่รู้สึกอิ่มยังไงไม่รู้ นี่ยังไม่ตอบเลย ว่าทำไมวันนี้ต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วย ? แล้วไปวิ่งการกุศลอะไรหรือไงถึงได้วิ่งตากฝนมาน่ะ?” “เม่นวิ่งมาจากบริษัทเลยนะครับ เก่งรึเปล่า?” “หา! วิ่งตากฝนเนี่ยนะ ทำไมถึงทำอย่างนั้นล่ะ?” “เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษ” “เห็นพูดมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว สรุปแล้วไอ้วันพิเศษที่ว่านี่คืออะไรคะ?” “คือ... ทุก ๆ คืนวันศุกร์แรกของเดือนอย่างวันนี้ เม่นตั้งจุดมุ่งหมายไว้ว่าจะตั้งให้เป็นวัน... ที่จะต้องทำอะไรบางอย่างให้กับตัวเองน่ะ อะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ ที่ไม่เคยทำ” “ยังไง!?” “ก็อย่างวันนี้ของเดือนที่แล้ว พอเลิกงาน เม่นก็ไปเที่ยวผับคนเดียว” “เที่ยวผับ? แปลกตรงไหน” “แปลกสิ ถ้าวิ่งไปน่ะ วิ่งจากที่ทำงานไปรัชดาซอยสี่ แล้วก็เข้าไปนั่ง ไปเต้นกับเขา แต่มีข้อแม้ว่า ห้ามเสียเงินสักบาทนะ เหล้าไม่ซื้อ ไม่ซื้อแม้กระทั่งโค้ก และต้องไม่เสียค่ารถด้วย พอตีหนึ่งก็วิ่งกลับบ้าน” “ประสาท ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย นี่ทำทุกเดือนเลยเหรอ?” “อือ! อย่างวันศุกร์ต้นเดือนก่อนนู้น เม่นก้าวเท้าเดินออกจากบ้าน โดยสัญญากับตัวเองว่า ทั้งวันจะไม่คุยกับผู้หญิงเลย” “แล้วทำได้หรือเปล่า?” “แฮ่ะ ๆ” เขาหยิบช้อนคนไปมาในชามบะหมี่ที่เหลือแต่น้ำเลียนแบบเธอ “ทำไม่ได้หรอก ไม่ถึงสิบเอ็ดโมง แม่ก็โทรมา ลืมตัว...รับซะเฉยเลย” เขาพูดปนเสียงหัวเราะ เธอก็หัวเราะตาม “แล้วถ้าไม่สำเร็จอย่างนี้ คุณทำยังไงต่อล่ะ?” “ก็... อาจจะหาอย่างอื่นทำ ตั้งข้อผูกมัดกับตัวเองใหม่” “ทำไปทำไมเนี่ย?” “อืมม์!... ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะชีวิตของเม่นมันธรรมดาเกินไปมั้ง เลยหาอะไร ๆ สะใจ ๆ ทำอะไรบางอย่างที่คิดว่าพิเศษแต่ก็ไม่ใช่ทุกเดือนหรอกนะ บางทีก็เบื่อ ไม่ทำซะดื้อ ๆ” เธอพยักหน้าทำทีว่าเข้าใจ แต่ที่จริงแล้วเธอก็สงสัยไม่น้อย ทำไมเธอถึงไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้เลย ทั้ง ๆ ที่เธอกับเขาก็เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน “แล้วรู้สึกดีไหมล่ะ คนดี ๆ น่ะ เขาไม่ทำกันหรอก รู้ไหม” เธอกล่าว “คนดี ๆ เหรอ” เขาถาม “คนดี ๆ แบบนี้หรือเปล่า?” เขาแสยะยิ้มพลางถอนหายใจ แล้วชี้ให้เธอดูช้อนในมือเขา ที่คนไปมาในชามบะหมี่ “หือ?” “ก็ช้อนนี่ไง เม่นกำลังคนช้อนอยู่” “อะไรล่ะ” “เกี่ยวสิ จิตใจของคนเรามันก็เหมือนช้อนนี่แหละ แล้วก็เปรียบโลกของแต่ละคนเป็นชามบะหมี่ การที่เราถือช้อนไว้เฉย ๆ มันจะเรียกว่า คน ได้อย่างไร” เขามองตาเธอที่กำลังฉายแววสงสัย “คนดี ๆ ที่แวว่า มันก็แค่การเอาช้อนไปกวนน้ำในชาม แล้วไม่ให้สิ่งเหลว ๆ อย่างน้ำบะหมี่นี่กระฉอกออกมา... ก็เท่านั้น” เขายิ้มแล้วกล่าวย้ำ “คนดี ๆ” “หึ ๆ เจ้าคารมเหลือเกินนะ แต่ก็เปรียบได้ดีนี่ หมายถึงว่า คนเรามันก็มีของเหลว ๆ อยู่ข้างในใช่ไหม เพียงแค่ไม่แสดงมันออกมา” “ใช่แล้ว” “แล้วถ้าคนแล้วน้ำก๋วยเตี๋ยวกระเด็นออกล่ะ” “ก็...จะกลายเป็น... คนไม่ดีน่ะสิ” เขาพูดพลางยิ้ม “ไอ้แค่คนดี ๆ เหมือนปกติน่ะ เม่นไม่ต้องการจะเป็นหรอกนะ เม่นต้องการมากกว่านั้น แวรู้รึเปล่าว่าอะไร?” เธอส่ายหัวรอคำตอบ แต่เขาไม่ตอบ กลับชี้มือมาที่ชามของตัวเอง “เม่นกำลังเอาช้อนคนในชามใหญ่น่ะสิ” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ยิ่งทำให้เธองงไปใหญ่ “เม่นสั่งชามพิเศษ ก็... คนพิเศษ” เขายิ้มทะเล้น “แหวะ! มุกดึกดำบรรพ์” “จริง ๆ นะ ชีวิตของเม่นมันราบเรียบ มันผ่านไปวัน ๆ ก็เลยอยากจะทำอะไรขึ้นมาบ้างเพื่อให้รู้สึกดี มัน... ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง” “อย่างนี้แล้วรู้สึกดีเหรอ” เธอถาม เขาพยักหน้า “งั้น เม่นอย่าหยุดคนนะ... เดี๋ยวแวจะคนด้วย” ในที่สุด เธอก็แทนตัวเองว่า “แว” อย่างไม่รู้ตัว คุณลุงและคุณป้าเจ้าของร้านมองมายังเขาและเธอด้วยความฉงน เพราะทั้งสองกำลังนั่งใช้ช้อนคนไปมาในชาม แล้วหัวเราะร่า ทำให้คุณป้ายิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ภาพเหล่านี้ได้หายไปจากร้านแห่งนี้นานแล้ว นับตั้งแต่ที่เขามาทานบะหมี่ที่ร้านนี้เพียงลำพัง ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มแลมีความสุขของเขาเหมือนเมื่อก่อนก็หายไป “แวก็กำลังคน เม่นก็กำลังคน เนี่ย มันสื่อถึง... เราทั้งสอง...คน” เขาพูดเสียงนุ่มอย่างลืมตัว “นี่ ๆ” เธอกล่าวเสียงเข้ม เพื่อไม่ให้ลืมสถานะที่เป็นอยู่ แต่ก็ไม่วายกลั้นหัวเราะในความเจ้าความคิดของเขา “เราทั้งสองคนเหรอ” เธอคิดในใจ “มันไม่มีอีกแล้ว” ขณะกำลังสนทนา เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น และเงียบลง เธอหยุดคนช้อน ล้วงในกระเป๋าพลิกโทรศัพท์ดู แต่ไม่ได้ควักออกมา เธอพลิกนาฬิกาข้อมือดู สักพักแววตาที่สดใสนั้นก็เปลี่ยนไป “ฉัน... คงต้องไปแล้วละ” “อ้าว! ยังทานไม่หมดเลย” “ทานไม่ลงแล้วค่ะ” “แล้ว... เราจะได้พบกันอีกหรือเปล่า” เขาถาม เธอได้แต่ยิ้มเศร้า ๆ ไม่พยักหน้า หรือส่ายหน้า เขาและเธอนิ่งงันอยู่นาน แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็หยิบช้อนอีกสองคันในตะแกรงมารวบกับช้อนในชาม แล้วคนไปมาอีกครั้ง “อย่างที่เม่นบอกว่าจิตใจคนเราก็เหมือนช้อนคันหนึ่งที่อยู่ในชาม แต่ถ้าดึงช้อนอีกคันหนึ่งเข้ามา มันก็เป็นของคู่กัน ถ้ามันเป็นช้อนกับส้อม” เขาพูดพึมพำอยู่คนเดียว “แต่ถ้า... เราดึงช้อนอีกคันนึงเข้ามารวมอีกเป็นสามคัน แล้วคนไปมา รู้ไหมว่าหมายความว่ายังไง” เธออึ้งกับคำถามของเขา “จะด่าฉัน ก็พูดมาตรง ๆ ก็ได้ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอก” เธอตวาดใส่ เพราะคิดว่าเขากำลังหมายถึง เขาคนนั้นของเธอ ที่เพิ่งโทรเข้ามาเมื่อครู่ แต่เขากลับนั่งงง วางช้อนลง แล้วพูดเสียงอ่อย “เม่นหมายถึง คนสามคัน มันพ้องเสียงกับคำว่า คนสำคัญ แว...คุณอารมณ์เสียเรื่องอะไร?” เขาทำหน้าซื่อ และเหมือนจะคิดได้ในความหมายที่ทำให้เธอตวาดใส่ “เม่นขอโทษ” เขาไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นแบบนี้ แต่ไหน ๆ แล้ว เขาจึงตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา “ตอนที่เลิกกัน... เม่นขอให้เรายังเป็นเพื่อนกัน แต่แวก็ไม่ยอม บอกว่ามันไม่สนิทใจ เม่นไม่เคยว่าแวเลย แต่แวเล่นหายไปไม่เคยติดต่อมาเลยแบบนี้ มันช่าง... ไม่รู้สิ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร” เขากลืนน้ำลายลงคอ แล้วพูดต่อ “ทำไมแวใจร้ายนัก” “อย่าตอกย้ำได้ไหม” เธอน้ำตาคลอมองเขา “คุณคิดว่าสามปีที่ผ่านมาฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอ เพราะฉันมันไม่ดี เลยไม่มีหน้ามาพบคุณ คุณเคยรู้ไหม ในที่สุดฉันก็ทนไม่ได้ คุณคิดว่า วันนี้ฉันมาธุระจริง ๆ หรือไงละ” เธอพูดเสร็จก็กลืนน้ำตาที่ไหลอยู่ข้างในลงคอ “หา!!??!!” “วันนี้ฉันตั้งใจมาหาคุณ อยากรู้ว่าคุณยังสบายดี รอตรงข้างล่างอพาร์ทเม้นท์อยู่นาน แต่คุณก็ยังไม่มา จนฉันคิดว่าคุณย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว ไม่นึกว่าจะได้เจอที่นี่” เธอเบือนหน้าไม่ให้เขาเห็นน้ำตา ขณะที่เขาทำหน้าตกใจกับความจริงที่เธอเฉลย “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยนะ ที่ฉันมาหาคุณ แต่ฉันไม่กล้าขึ้นไปหา ไม่กล้าพบหน้า คิดไปต่าง ๆ นานา ว่าคุณคงจะเกลียดฉัน” เธอกล่าวเสียงสั่น “ฉัน... ต้องไปจริง ๆ แล้ว” เธอยกมือปาดน้ำตา โบกมือให้คุณป้ามาคิดเงิน แล้วค่อย ๆ ลุกเดินออกไปที่รถ เขาสาวเท้าเข้ามาเดินข้าง ๆ เธอ “นี่ หยุดร้องไห้ได้แล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้ววางฝ่ามือบนหัวของเธอ “แน่ะ! ยังไม่หยุดอีก ยัยหมูแว่น” เขาเรียกฉายาที่เขาตั้งให้เธอเมื่อครั้งก่อน ซึ่งเธอต้องไล่ตีเขาทุกครั้งที่ได้ยิน เธอปัดมือเขาออก แล้วถลึงตาใส่ “เรียกใคร นายหัวหลิมเม็ดกวยจี๊” นี่ก็เป็นฉายาที่เธอตั้งให้เขาเหมือนกัน “หลิมตรงไหนมิทราบ ออกจะหล่อ” เขาเสยผม เผยให้เห็นหน้าผาก เธอมองท่าของเขาแล้วก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ ทำให้บรรยากาศที่หดหู่เมื่อครู่ได้คลายลงบ้าง เมื่อมาถึงรถที่จอดอยู่ใต้แมนชั่น เธอเอนหลังพิงรถ ผายมือทั้งสองให้เขาดูรถเก๋งคันเก่งของเธอ “สุดยอดเลย!!” ตาเขาเป็นประกาย อ้าปากพ่นไอจากปากใส่กระจกและใช้ฝ่ามือเช็ด เธอหัวเราะในท่าทีของเขาแล้วไขกุญแจ เปิดประตูรถเข้าไปนั่งด้านใน แล้วถามเขา “ไปส่งไหม?” เธอพูดพลางเช็ดคราบน้ำตาที่แห้ง “ไม่เป็นไรหรอก ใกล้จะถึงห้องแล้ว ต้องวิ่งไปให้ถึง เดี๋ยววันพิเศษนี่จะไม่สัมฤทธิ์ผล” เขายิ้ม แต่เธอกลับถอนหายใจ “บอกไว้อย่างหนึ่งนะคะ ขณะที่ผู้คนมากมายพยายามค้นหาสิ่งดี ๆ สิ่งพิเศษให้กับตัวเอง บางคนก็ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ก็กลับลืมไปว่า สิ่งที่ได้มามันคุ้มไหม? มันทำให้ตัวเองมีความสุขหรือเปล่า? หากสิ่งดี ๆ ที่ว่าทำให้คนเราไม่มีความสุข เราก็ไม่อาจเรียกสิ่งนั้นว่าสิ่งพิเศษหรอกนะคะ... เหมือนแวในตอนนี้” เธอหยุดพูดแล้วถอนหายใจอีกครั้ง “เม่นรู้ไหม ขณะที่คนอื่นกำลังค้นหาแต่สิ่งพิเศษเข้าตัว แต่การที่คุณเป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ใช้ชีวิตแบบปกติน่ะ มันเป็นสิ่งพิเศษแล้ว พิเศษ...ตรงที่ไม่พิเศษ คุณต่างจากคนอื่นนะ เป็นตัวของตัวเองเถอะ และรักษามันไว้ ไม่ต้องไปทำอะไรให้โลดโผนอย่างนี้หรอกค่ะ” “เม่นทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทำมาก่อนที่เราจะพบกันอีก แวไม่รู้หรอก” เขากล่าว “ทำไมล่ะ...ทำไมตอนที่อยู่ด้วยกัน แวไม่เคยรู้เลย ว่าคุณมีไอ้วันแบบนี้ด้วย” เธอย้อนถาม เขากลับนิ่งเงียบแล้วเฉไฉตอบเธอว่า “ในที่สุดก็เรียกแทนตัวเองว่าแวจนได้” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม เธอเม้มปากมองใบหน้าของเขา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ตอบ “แวไปแล้วนะคะ” เธอหันไปที่กระจกหน้า และจะปิดประตูรถ แต่เขาเอาแขนขวางไว้ “แว... ถามจริง ๆ นะ เราคงไม่ได้พบกันอีกแล้วใช่ไหม?” เขาถามอย่างมีความหวัง “ค่ะ” เธอค่อย ๆ พยักหน้าเพราะกลัวน้ำตาที่เอ่อออกมาจะหล่นลง เขายืนตัวแข็งแล้วบอกกับเธอด้วยเสียงเศร้า “งั้น... ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” เขาปล่อยมือจากประตูรถ ด้วยความรู้สึกคล้ายปล่อยหัวใจให้หลุดลอย “เม่นก็เหมือนกันนะคะ” เธอดึงประตูรถปิด มองหน้าเขาผ่านกระจกข้างเป็นครั้งสุดท้าย แล้วสตาร์ทรถขับจากไป ฝน หยุดตกไปนานแล้ว แต่กระจกกลับเต็มไปด้วยน้ำ... น้ำฝนที่ไม่อาจใช้ที่ปัดน้ำฝนหน้ารถปัดให้กระจกหายพร่ามัวได้ เพราะกระจกที่ว่า นั่นคือเจ้าเลนส์เว้า คอนแท็กเลนส์ที่ติดแนบกับดวงตาทั้งสองของเธอ ชายหนุ่มมองรถเก๋งสีเปลือกมังคุดจนลับตา เพื่อจดจำภาพแห่งความทรงจำนี้เป็นครั้งสุดท้าย เขาคงไม่ได้เจอเธออีกแล้วหรือ ชายหนุ่มสะพายเป้ไว้ที่หลัง ก้มหน้าเดินออกมาที่ถนนแล้วเหลียวมองหารถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง “คงไม่ต้องวิ่งไปให้ถึงห้องแล้วละ พอกันที วันพิเศษของเดือนนี้ เดือนหน้าก็คงต้องยกเลิกวันแบบนี้ซะแล้ว เพราะแค่วันนี้วันเดียวก็คุ้มไปหลายเดือนเลยเชียว” เขาคิดในใจ “ทำไมล่ะ...ทำไมตอนที่อยู่ด้วยกัน แวไม่เคยรู้เลย ว่าคุณมีไอ้วันแบบนี้ด้วย” เขาจดจำประโยคที่เธอถามแล้วเขาไม่ได้ตอบ “เป็นเพราะ ตอนอยู่ด้วยกัน เม่นไม่เคยทำไอ้วันพิเศษอะไรแบบนี้น่ะสิ” เขาตอบในใจ จะเพราะอะไรน่ะหรือ “เพราะ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน... ทุก ๆ วัน คือวันพิเศษน่ะสิ” เขาตอบในใจอีกครั้ง แล้วยิ้มอยู่คนเดียว จบ จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 4 มี.ค. 50 16:19:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กล่าวสวัสดีเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนครับ นาน ๆ ผมจะมาแปะเรื่องสั้นสักครั้ง เป็นเพราะผมเริ่มจับได้แล้วว่า เรื่องสั้น เรื่องยาว ไม่ค่อยเหมาะกับผมสักเท่าไหร่ เขียนทีไรก็มึน ๆ ทุกที อีกอย่างผมต้องใช้ความบ้าพลังจำนวนมหาศาล กว่าจะกลั่นออกมาได้สักเรื่อง แต่พอเขียนจบแล้วก็ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยเข้าตาตัวเองครับ ก็ฝากไว้ประดับถนนนักเขียนให้รกกระทู้เล่นสัก 1 เรื่องนะครับ แฮ่ะ ๆ --- มีเรื่องอยากขอเพื่อน ๆ พี่ ๆ ครับ ตอนนี้ผมอยากจะเปลี่ยนนามปากกามาก เพราะดูจากฤกษ์และตำแหน่งของดวงดาวแล้ว(ไปนู้น -*-) ชื่อ "สมจ๊อด" แลจะไม่เหมาะใช้เป็นนามปากกาเท่าไหร่ ที่ใช้เพราะว่าผมอยากตั้งนามปากกาตัวเองให้มันดูเสล่อ ๆ เข้าไว้ เพราะมันแลตลกดี แต่ในฐานะนักเขียน(เต็มปากเต็มคำซะ -*-) ก็อยากจะมีนามปากกาเท่ ๆ ไว้ใช้บ้าง และก็เลือกไว้หลายชื่อครับ พอตั้งขึ้นมาเยอะ ทีนี้ก็ตัดสินใจไม่ได้ละสิ ว่าจะเอาชื่อไหนดี ด้วยความไม่เป็นตัวของตัวเองของผม อยากให้พี่ ๆ เพื่อน ๆ ช่วยโหวตให้หน่อยครับ ว่าผมควรจะใช้นามปากกาอะไรดี 1. "ตุลยล" (เอาชื่อราศีตัวเองกับ ยล มารวมกัน) 2. "ตุลายล" (เหมือนอันแรก) 3. "ยรรยงโย" (เอายรรยง กับ โย ที่เป็นชื่อเล่นจริง ๆ ของผมมารวมกัน อ่านแล้วเหมือนชื่อเกาหลีพิลึก อิอิ) 4. "ตุลาวา" 5. "The Octoberries" (มาจาก October เดือนเกิด กับ Berry มารวมกัน ผลไม้ชนิดนี้มี 31 ผลครับ เท่ากับจำนวนวันของเดือนนั้น) 6. "19 Octo+" เป็นวันเกิด คือวันที่ 19 ตุลา แต่ใช้ Octo+ มาจาก Octopus ที่แปลว่าปลาหมึกยักษ์ (เล่นคำซะงั้น) ช่วยโหวตชื่อ (ไม่ใช่โหวตกระทู้นา) และใส่เหตุผลให้ด้วยนะครับ  จริง ๆ แล้วอยากได้ทั้งหมดเลย แต่ก็นะ... ช่วยคนโลภมากอย่างผมเอาบุญด้วยนะครับ -_-" ขอรบกวนแค่นี้แหละครับผม  แฮ่ะ ๆ ธุครับ จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 4 มี.ค. 50 16:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วาว...โรแมนติคจังค่ะ...อ่านแล้วน้ำตาซึม..แฮ่ะๆ ตอนแรกคิดว่า..จะเป็นฆาตกรรมซ่อนเงื่อนในชามเกี๊ยวซะอีก อิอิ.. ชื่อ ตุลายล เก๋ดีนะคะ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 4 มี.ค. 50 21:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แบบว่าชอบสมจ๊อด เลยไม่โหวต เรื่องนี้ยังเล่นกับคำเหมือนเดิม แต่ช่วงกลางๆ อ่านแล้วมึน จากคุณ : scottie - [ 4 มี.ค. 50 23:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบมาก มุขไม่ดึกดำบรรพ์เท่าไหร่หรอกค่ะ น่ารักเชียว จากคุณ : zphyr (เจสซี่ ลุคยัง) - [ 5 มี.ค. 50 00:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Octoberries ค่ะ แปลกและเก๋ดี จากคุณ : tik - [ 5 มี.ค. 50 03:57:24 A:80.1.72.245 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อา โดนประโยคสุดท้ายฮุคเข้าที่ปลายคางเลยค่ะ ....เพราะ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน... ทุก ๆ วัน คือวันพิเศษน่ะสิ.... โหวตให้ชื่อ 19 Octo+ ค่ะ แต่ชอบชื่อสมจ๊อดเหมือนกันนะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 5 มี.ค. 50 05:19:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ คิมมี่ (*CriMy*) ดีใจจังครับ แฟนเรื่องสั้นคนเก่า ๆ (เหมาเอาซะงั้น) อย่างคุณคิมมี่มาอ่านแล้ว  คุณคิมมี่นี่ผมเห็นชื่อมาตั้งแต่สมัยที่ผมแปะเรื่องที่นี่เป็นเรื่องแรก ๆ เลย ขอบคุณมากนะครับ ที่เข้ามาทักทายและยังอ่านเรื่องของผมอยู่ ขำตรงที่คุณคิมมี่คิดว่าเป็นแนวฆาตกรรม นี่เองสาเหตุที่ทำให้ผมอยากเปลี่ยนนามปากกา เพราะจะได้สื่อให้คนอ่านรู้นะครับ ว่าถ้าใช้ชื่อนี้ หมายความว่าเป็นแนวรัก ๆ ถ้าใช้ชื่อนี้หมายความว่าเป็นแนวโหด ๆ ถ้าใช้อีกชื่อนึงจะเป็นแนวบ้า ๆ บอ ๆ (ส่วนใหญ่จะเป็นแนวนี้ -*-) ขอบคุณสำหรับการโหวตชื่อตุลายล นะครับ พี่  scottie ขอบคุณพี่ scottie ครับ  สำหรับชื่อสมจ๊อด ผมก็ยังใช้อยู่นา แต่คาดว่าจะเอาไว้แต่งแนวฮา ๆ  ก็ ผมมีตั้ง 3 หน้านี่นา อิอิ พอพี่บอกว่า เรื่องนี้เป็นแนวเล่นคำเหมือนเดิม ก็ "จึก" ที่กลางอกเลย แฮ่ะ ๆ เดี๋ยวนี้ผมถนัดอย่างนี้ไปซะแล้วละครับพี่  ส่วนที่พี่บอกว่าอ่านกลางเรื่องแล้วมึน ๆ ไม่แปลกเลยครับ เพราะคนเขียนเองก็ยังมึนเลยอ่ะครับ 5555 คุณ zphyr (เจสซี่ ลุคยัง) ขอบคุณที่ชอบนะครับ มีกำลังใจแต่งเรื่องขึ้นอีกเยอะเลยละ คุณ  tik ผมก็ชอบชื่อนั้นเหมือนกัน ชอบมากเลยละ ติดนิดเดียว ชื่อมันแหวว ๆ แลเป็นผู้หญิงไปหน่อยนึง  แต่ก็จะเอาละ คุณ TSURUGI อ่า ประโยคท้ายนี่ หมัดเด็ดและคำตอบทั้งหมดของเรื่องเลยละครับ เพราะเป็นการสรุปเรื่องราวทั้งหมดเลย ว่าทำไมพระเอกต้องทำอะไรอย่างนั้นด้วย ขอบคุณสำหรับการโหวตครับผม คุณ TSURUGI นี่ก็เห็นชื่อมานานเหมือนกันครับ ขอบคุณที่ยังแวะเวียนมาอ่านเรื่องของผมน้า... ดีใจมาก ๆ ครับ จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 5 มี.ค. 50 09:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบชื่อ 4 "ตุลาวา" ดูลงตัวที่สุดแล้วจากบรรดาชื่อที่ตั้งมา ว่าแต่ ทำไมไม่ใช้ชื่อ "หน้าสาม" อ่ะ เท่ดีออก จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 5 มี.ค. 50 14:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นการอ่านของคุณครั้งแรก ชอบจัง ถ้ามีผู้ชายแบบนี้ในชีวิต คงรู้สึกดีที่ได้รู้จัก ^^ ชอบตุลายล แต่..ก็ไม่ได้ชอบถึงที่สุดนะ งง..มั้ยนี่? จากคุณ : มีนเมษ - [ 5 มี.ค. 50 16:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบชื่อสมจ๊อดค่ะ ไม่โหวต..แค่ลงชื่ออ่าน ขอบคุณค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 มี.ค. 50 00:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบชื่อนี้อ่า 19 Octo+ แต่ขอบอกว่า ชอบเนื้อเรื่องมากเลย อ่านแล้วเจ็บปวด รู้สึก คันๆพิกล แต่ สมจ๊อด แนวมากเลยเพ่ (เจงๆนะเนี่ย) จากคุณ : BinChon (BinChon) - [ 6 มี.ค. 50 00:15:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เศร้าแฮะ ตุลายล จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 6 มี.ค. 50 13:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอไม่โหวตชื่อนะคะ แต่อยากมาบอกว่า เขียนดีจัง อ่านแล้วน้ำตาซึมเชียว จากคุณ : พจมารร้าย - [ 6 มี.ค. 50 15:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เพราะ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน... ทุก ๆ วัน คือวันพิเศษน่ะสิ............................... ขอ กรี๊ดดดดดดดดดด ดังๆให้กับประโยคนี้ได้มั้ยคะ? มันจะมีมั้ยเนี่ยผู้ชายอย่างนี้ในโลกน่ะ จากคุณ : slamp_dr - [ 7 มี.ค. 50 02:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผู้ชายอย่างที่คุณสมจ๊อดเขียนถึง หาดี ๆ อาจจะเจอนะครับ แล้วทำไมชื่อของเราเองต้องให้ผู้อื่นช่วยตัดสินด้วยล่ะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 7 มี.ค. 50 06:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ซึ้งจังเลย  แต่ถ้าบอกให้เค้ารู้จะดีกว่านี้มั๊ยเนี่ย “เพราะ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน... ทุก ๆ วัน คือวันพิเศษ” โหวต "ตุลายล" นะ  แต่ชอบชื่อสมจ๊อด อ่ะดูเหมือนตัวตนจริง ๆ มากกว่าอ่ะ จากคุณ : an_an_ant - [ 7 มี.ค. 50 18:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ลงชื่ออ่านค่ะ สมจ๊อด ฟังดูตลกเท่ห์ๆอ่ะ ประมาณหล่อ ใช้ได้ นายทหารหรือเปล่า ชื่ออื่นยังไม่ปิ๊ง จากคุณ : ลูกชิ้นปลาเด้ง - [ 8 มี.ค. 50 04:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบ ตุลาวา ค่ะ ฟังเพราะดี เรื่องซึ้งมากค่ะ จากคุณ : super_nerd (NAKORN66) - [ 14 มี.ค. 50 21:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านค่ะ โหวต   19 Octo+ แต่เรารัก สมจ๊อดมากกว่านะ ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องสั้น จากคุณ : โครโมโซม X - [ 19 มี.ค. 50 18:58:17 ]