ความคิดเห็นที่ 1 ความทุกข์                     ลูกแมวสีส้มที่ผมเลี้ยงไว้หลังจากแม่ของมันทิ้งไปเมื่อสัปดาห์ก่อนคลอเคลียที่เท้าทันทีที่ผมกลับถึงบ้าน มันร้องเหมียวๆ ผมจึงเดินไปหลังบ้านเทอาหารเม็ดไว้ในถาด มันถึงหยุดร้องและสนใจกับอาหารแทน                     ผมลูบหัวมันด้วยความเอ็นดูขณะกำลังเคี้ยวอาการกรอบๆ มันหันมาเอาจมูกดุนแขนของผมแทนคำขอบคุณแล้วกินอาหารต่อ ผมเองไม่ได้ตั้งชื่อให้มันหรอก ได้แต่เรียกมันว่าไอ้เหมียวตามเสียงร้องและคิดว่าน่าจะเป็นชื่อที่มันน่าจะจดจำได้ง่ายสุด แต่ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกหิวเช่นกันหลังจากไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า ผมเปิดตู้เย็นหยิบขนมปังที่เหลือจากเมื่อเช้ากินประทังความอยาก ขนมปังทั้งแข็งและกรอบกว่าเดิมมาก เมื่อผมกัดมันก็แตกทำให้เศษขนมปังร่วงกราวบนพื้นเต็มไปหมด...แต่ผมขี้เกียจทำความสะอาดในตอนนี้เลยทิ้งมันไว้แบบนั้น เช่นเดียวกันจานชามที่ยังไม่ได้ล้าง จากนั้นผมก็ดื่มนมต่อ...ผมดื่มด้วยความเสียดายเพราะนมใกล้หมดอายุ แต่กินได้ครึ่งขวดผมก็เอียนซะแล้ว ผมจึงเทนมบนจานข้าววางไว้ให้แมวกินจะได้หมดๆไปเสียที ซึ่งเจ้าเหมียวก็หันมาดมนมที่เททิ้งไว้ฟื้ดฟัด มันก้มหน้าแล้วใช้ลิ้นตวัดสักพักก่อนที่จะกลับไปสนใจอาหารเม็ดตามเดิม                     ผมเดินขึ้นห้องนอนชั้นบน วางสมุด วางปากกาลงบนโต๊ะ แล้วล้มตัวเหยียดลงนอนบนเตียงพลันระบายหายใจยาว...ภาพกระต่ายบ้านั้นยังติดอยู่ในหัวของผม รวมทั้งเลือดบนมือผมด้วย นึกได้ดังนั้นผมจึงวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อขจัดคราบเลือด น้ำจากก๊อกส่งเสียงฟู่ๆกระทบมือเกิดเป็นฟองเล็กๆคล้ายกับไข่แมลงวันเมื่อตอนบ่าย ผมจึงบอกตัวเองว่า...ช่างแมง อย่าไปคิดมากเลย มันตายไปแล้ว                     ภาพสะท้อนบนกระจกเป็นภาพชายหนุ่มอายุยี่สิบแปดปีแต่ดูเหมือนคนอายุสี่สิบกว่า มีริ้วรอยเหี่ยวย่นบนหน้าผากและรอยตีนกาเพราะความเครียด ผมไม่ค่อยดูแลตัวเองตั้งแต่เสียน้องสาวไป เธอชอบเอาครีมทาหน้าและโลชั่นยี่ห้อต่างๆ มาให้ผมแล้วบอกให้ผมดูแลตัวเอง ซึ่งก็รู้ๆกันอยู่ว่าผู้ชายไม่ค่อยใส่ใจตัวเองเหมือนผู้หญิงหรอก จนเมื่อมีคนมาทักนั้นแหละถึงจะทำ แต่ทำไม่ได้นานก็กลับมาใช้ชีวิตเช่นเดิม ไม่ต่างอะไรกับคนที่คิดจะลดความอ้วน แต่น้ำหนักกลับเพิ่มทุกวันๆ                     ผมเคยคิดด้วยซ้ำว่าบางทีน้องสาวอาจจะโชคดีกว่าผมเสียด้วยซ้ำที่ไม่ถูกปล่อยให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว เพราะยิ่งโตผมก็ยิ่งคิดว่าการมีชีวิตอยู่เป็นความทุกข์ที่ยาวนาน บางครั้งมนุษย์ก็ต้องหลอกตัวเองว่ามีความสุขเพื่อขจัดความทุกข์ไปได้ชั่วครู่...แต่ไม่มีวันที่พวกเขาจะทำลายความทุกข์ออกจากชีวิตได้หรอกหากพวกเขายังมีลมหายใจ                     จะว่าไปชีวิตผมมีแต่น้องสาวเท่านั้นหลังจากพ่อและแม่ตายตอนที่ผมอายุยี่สิบ ‘สิ่งที่มองไม่เห็น’ ได้พรากทุกอย่างไปจากผม มันทำให้ผมอดทนต่อสิ่งเลวร้ายได้ดีแต่ก็ได้การมองโลกในแง่ร้ายมาแทนที่...ขณะนั้นเองผมก็เห็นภาพกระต่ายลอยเข้ามาในความคิด ผมถอนหายใจแล้วล้างหน้าด้วยน้ำเปล่า...แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา เพราะใบหน้าผมก็ยังดูโทรมยังกับศพตายค้างปียังไงยังไง จะว่าไป นี่เป็นวันที่ผมโทรมที่สุดด้วยซ้ำ                     ผมล้างหน้าอีกครั้งแล้วออกจากห้องน้ำ หยิบรีโมตขึ้นมาเปิดดูทีวีได้ห้านาทีก็ปิดลง เพราะไม่รู้จะดูอะไรดี หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ที่อยู่หัวนอนก็ดังขึ้น ผมมองนาฬิกาแขวนผนัง ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบสี่โมงเย็น                     “หวัดดีครับ” ผมพูด                     “นี่เราเองนะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้น “งานไปถึงไหนแล้ว ให้เราไปช่วยไหม”                     “ใกล้จะเสร็จแล้ว”                     “จริงหรือ” เธอถาม                     “จริง จะโกหกไปทำไม”                     “งั้นพรุ่งนี้ก็ไปดูหนังกับเราได้น่ะสิ มีหนังเบรด พิทท์เข้าใหม่ ไปดูไหม”                     “ผมไม่ได้ชอบเบรด พิทท์สักหน่อย”                     “หนังดราม่า ดีทีเดียว”                     “ดูมาแล้วเหรอ” ผมถาม                     “เปล่า”                     ผมนึกสักพักก่อนตอบไปว่า “ไปไม่ได้หรอก”                     “ทำไมล่ะ เราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วนะ”                     “ ” ผมไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงดี                     “งั้นพรุ่งนี้ชั้นไปรับที่บ้านแล้วกัน” เธอรู้จักบ้านผม ผมเคยพาเธอมาที่บ้านตอนที่เราคบกันใหม่ๆ                     “ตามใจ” ผมตอบ                     เราคุยกันอีกสองนาทีเธอถึงยอมเป็นฝ่ายวางสายไปก่อน ไม่ต้องอธิบายคุณก็คงจะรู้ว่าความรักที่ผมเคยมีให้เธอกำลังถึงจุดสิ้นสุด ดังคำพูดที่ว่า ‘ทุกสิ่งทุกอย่างมีวันจืดจางไม่เว้นแม้กระทั่งความรัก’...แต่ช่างมันเถอะ คิดมากไปก็เสียเวลาเปล่า                     ผมนอนแล้วคว้านิยายที่กองเป็นภูเขาบนหัวเตียง แล้วก็รู้สึกว่ามือของผมคว้าบางสิ่งนุ่มๆ อ้อ แมวของผมนี่เอง มันขึ้นมาอยู่ข้างบนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมจับมันมานอนข้างตัวแล้วมันก็ฟุบนอนลงไปอย่างว่าง่าย ตาทั้งสองข้างของมันยังจ้องผมอยู่ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคิดอะไร เพราะสีหน้าของแมวไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจมีอยู่แค่หน้าเดียว                     ผมใช้หลังมือข้างขวาลูบหัวไอ้เหมียว หูของมันทั้งสองข้างแบนราบไปกับศีรษะ หางกวาดผ้าปูที่นอนตวัดไปมาแปลว่ามันกำลังสบาย ส่วนมือซ้ายของผมก็เปิดนิยายของวิมล ไทรนิ่มนวล เรื่อง ‘อมตะ’ ซึ่งเป็นนิยายแนววิทยาศาสตร์ที่ผมคิดว่าสนุกดีแต่ไม่มีเวลาอ่าน มันอยู่บนหัวเตียงมาตั้งแต่ตอนปีใหม่ ผ่านมาตอนนี้ก็เกือบแปดเดือนแล้วผมยังอ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งเล่ม พอผมละสายตาจากหนังสือเห็นแมวของผมหลับปุ๋ย มันกรนครอกๆเสียงดังออกมาจากลำคอ ไม่นานนักผมก็เผลอตัวหลับตามไปอีกคน                     กระทั่งผมได้ยินเสียงแมวร้องลั่นบ้านนั้นแหละถึงสะดุ้งตัวตื่น มันเป็นเสียงแห่งความทรมานและชวนขนลุก (หากคุณได้ยินคุณก็ต้องคิดแบบเดียวกับผมแน่) เสียงนั้นขาดหายไปเป็นช่วงๆเหมือนเจ้าของเสียงไม่มีแรงแต่ก็พยายามที่จะเบ่งเสียงให้ใครสักคนได้ยิน ซึ่งผมเองก็ได้ยินชัดเจนว่าต้นเสียงนั้นต้องมาจากชั้นล่าง ผมจึงรีบวิ่งลงบันไดเร็วที่สุดเพื่อให้เห็นกับตาว่ามันเกิดอะไรขึ้น                     บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความมืดมิด มีแค่แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างช่วยให้เกิดแสงให้สายตาส่องผ่านความมืดได้บ้างได้บ้าง ผมค่อยๆเดินไปทีละก้าว มือปาดกำแพงหาสวิตช์ไฟ ใจก็เต้นระส่ำระส่ายเพราะผมยังได้ยินมันร้องไม่หยุดแถมยังดังขึ้นเรื่อยๆ และทันทีที่ห้องครัวสว่างจากหลอดฟูลออเรสเซล ผมก็เห็นแมวของผมกำลังขย้ำหางตัวเอง ขาหน้าทั้งสองข้างถูกกัดขาดจนดูแทบไม่ออกว่ามันเคยเป็นชิ้นส่วนใดของมันมาก่อน...มันฝังเขี้ยวจมมิดจนเลือดสีแดงเถือกไหลออกมาเป็นแนวยาวแล้วเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมเข้าไปห้ามแต่ก็โดดมันแว้งกัดเข้าที่มือข้างขวาจนเป็นแผลลึกเห็นเนื้อชั้นในสีขาว ผมกดบาดแผลไว้เพราะเลือดไหลซิบๆยังกับโดนมีดโกนบาด ผมไม่รู้จะทำอย่างไรจึงวิ่งกลับไปห้องนอน เอาผ้านวมแล้ววิ่งกลับลงมาอย่างรวดเร็ว เสียงหัวใจผมเต้นดังกว่าเสียงฝีเท้ากระทบบันไดแต่ละขั้นเสียอีก...แต่ก็ช้าเกินไปเพราะมันกัดหางของตัวเองซะขาดกระจุยโดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้ เมื่อผมเรียกสติคืนมาก็รีบใช้ผ้านวมตะครุบตัวมันไว้ มันพยายามกัดและดิ้นไปมาไม่ยอมแพ้ แต่มันก็ฝังเขี้ยวไม่ลงเพราะผ้านวมมีความหนาและแข็งแรงกว่าฟันของมันมาก มันดิ้นทุรนทุรายไม่ถึงสองนาทีร่างมันก็กระตุกสองสามทีแล้วก็ขาดใจตาย                     ผมทิ้งผ้านวมและศพของมันไว้ตรงนั้น เลือดแผ่วงกว้างออกไปซึมทะลุผ้านวมสีขาวย้อมเป็นสีแดงฉาน ผมคงรอให้เลือดบนพื้นแห้งแล้วค่อยขูดออกในตอนเช้า เพราะจะให้ผมซับเลือดในตอนนี้คงต้องเสียผ้าผืนสองผืนแน่นอน เลือดไหลเจิ่งนองพื้นเต็มไปหมดราวกับผมปูบ้านด้วยพื้นปาเก้สีแดง ตอนนี้เองที่ผมสงสัยว่าระหว่างเลือดแมวกับเลือดคนอย่างใดจะข้นกว่ากัน เพราะเท่าที่ผมเห็นผมคิดว่าเลือดแมวมีความข้นกว่ามาก และแม้แมวจะตัวเล็ก แต่เลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่องคงจะเทียบได้กับปริมาณเป็นน้ำลิตรๆเลยทีเดียว                     บ้านทั้งหลังถูกความเงียบปกคลุม มีแต่เสียงลมหายใจฟื้ดฟาดของผมเท่านั้นที่ส่งเสียง ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา รู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว มองไปที่มืดข้างขวาเห็นจุดสีแดงเล็กๆ คล้ายสิวห้าจุดและมีอาการคัน ไม่แน่อาจจะเป็นเพราะแผลที่โดดกัดตะกี้นี้ก็ได้ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะผมโดนมันข่วนประจำอยู่แล้ว                     ผมล้างแผล ฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์ แล้วใช้ผ้าก๊อตพันและใช้เทปปิดกันบาดแผลไม่ให้โดนอากาศ และกลับมานั่งบนโซฟา ตามองเลื่อนลอยที่กำแพง แล้วอยู่ๆผมก็ร้องไห้ออกมาเมื่อคิดถึงตอนที่แมวยังมีชีวิตอยู่ พาลนึกว่าไม่น่าเอามันมาเลี้ยงเลย เพราะสุดท้ายความผูกพันก็ทำผมเสียใจอีกรอบ ทั้งๆ ที่คราวนี้ผมเลี้ยงมันได้แค่สัปดาห์เดียวเอง แล้วผมก็หลับไปทั้งๆที่คราบน้ำตายังติดใบหน้าเต็มไปหมด แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:24:57 แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 50 17:48:11 จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 4 มี.ค. 50 17:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เชื้อโรค                    จุดสีแดงขยายวงกว้าง จากห้าเม็ดกลายเป็นเกือบยี่สิบเม็ด ทำเอาผมสะดุ้งโหยงตอนลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ผมลุกจากโซฟาเดินขึ้นบันไดไปข้างบน แต่ก็ต้องชะงักเพราะเห็นว่าผ้าห่มมันยุบตัวลงผิดปรกติ ผมเลิกผ้าห่มก็พบว่าศพแมวหายไปแล้ว                    เหมือนกระต่ายตัวนั้นไม่มีผิด...ไม่มีร่องรอยของศพให้เห็น ราวกับหายไปจากโลกนี้ดื้อๆ คล้ายไม่เคยมีตัวตนมาก่อน ในโลกนี้คงจะเหลือผมเพียงคนเดียวสินะที่ยังจำมันได้ว่ามันน่ารักขนาดไหน ผมรู้สึกคันจึงเปิดผ้าก๊อตดู แต่ก็แทบช็อคเพราะเห็นแผลตัวเองเละจนหนองสีเหลืองไหลเยิ้มติดผ้าก๊อตเหมือนชีสเบอร์เกอร์ ผมเดินเข้าไปในครัวแล้วเทแอลกอฮอล์ที่บาดแผล ให้ตายสิ ผมรู้สึกแสบวาบไปทั่วทั้งตัวจนผมร้องลั่นออกมาเพราะความเจ็บปวด มองไปที่บาดแผลก็เห็นเนื้อบริเวณนั้นหลุดลอกจนเห็นเนื้อชั้นใน                    เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย...ผมลืมตัวใช้มือข้างซ้ายเตะแผล ผิวหนังชั้นนอกก็หลุดออกอย่างง่ายดายราวกับใช้มีดร้อนๆหั่นเนย                    ผมสูดหายใจลึก หลับตาคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี พนันได้เลยว่าถ้าใครมาเห็นสภาพแขนข้างขวาของผมในตอนนี้คงอยากให้ผมทำใจแล้วใช้มีดคมๆตัดแขนอย่างแน่นอน แต่ความคิดนั้นคงเป็นความคิดสุดท้ายในสมอง เพราะผมเองก็อยากรักษาแขนข้างขวาติดตัวไปจนตายเหมือนกัน                    แล้วเชื้อโรคจะลามหรือเปล่า มันเกิดอะไรขึ้น ผมตั้งคำถามให้ตนเองตอบมากมายขณะใช้ผ้าก๊อทพันแผล แล้วเอาปากกาทำเครื่องหมายเหนือบาดแผล                    ผมสูดลมหายใจฟื้ดฟาด ระบบการหายใจระส่ำไม่เป็นจังหวะ คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างเสียแล้ว                    “แต่เมื่อสองชั่วโมงก่อนมันยังอยู่ตรงนี้เลยนะครับ” ผมพูดไปพลางทำมือทำไม้แสดงท่าทาง “นี่มันลามขึ้นมาอีกสองนิ้วแล้วนะครับหมอ แล้วตอนนี้ก็มีเลือดซึมออกมาจากแผลด้วย”                    “คันแผลหรือเปล่า”                    “บางครั้งครับ”                    “แล้วคุณแกะหรือเกาแผลหรือเปล่า”                    “เปล่าครับ” ผมตอบ                    “ไหนยื่นมือออกมาให้หมอดูใกล้ๆสิ”                    “โอ๊ย” หมอใช้มือมากดบาดแผลทำเอาผมสะดุ้งโหยงเพราะความเจ็บ                    “เจ็บเหรอ”                    “เจ็บครับ” ผมกัดฟันตอบ “เจ็บมากด้วย”                    “แล้วไปทำอะไรให้มันกัดล่ะ”                    ผมนึกหาคำตอบอยู่พักหนึ่ง “มันกำลังกินข้าวอยู่”                    “ดูจากแผลแล้วผมคิดว่าแมวคุณคงดุน่าดู”                    ผมพยักหน้า                    “แมวตัวนั้นของคุณใช่ไหม”                    “ครับ”                    “คุณพาแมวตัวนั้นไปตรวจโรคที่คลินิกรักษาสัตว์ได้ไหม เผื่อแมวคุณเป็นโรคอะไรมันอาจจะนำโรคแทรกซ้อนมาติดคุณได้นะ”                    “คงพาไปไม่ได้แล้วครับ”                    “ทำไมล่ะ” เขาสงสัย                    “มันตายแล้วครับ”                    “โอ ผมเสียใจด้วย แต่คุณก็เอาศพมันไปวินิจฉัยได้นิ ว่าแต่มันตายเพราะอะไรเหรอ”                    ผมนึกคำตอบอีกครั้ง “โดนหมาแถวบ้านกัดครับ”                    “ศพมันล่ะ” เขาถามขึ้น                    “ทิ้งไปแล้ว” ผมปด                    “ตกลงว่าแมวกัดคุณ แล้วแมวคุณก็โดนหมากัดตายใช่ไหม”                    “ใช่ครับ”                    “โอเค” เขามองบาดแผลที่แขนผมแล้วถามต่อว่า “แล้วคุณได้ทายามาหรือเปล่า”                    “ก่อนมาผมทาเบตาดีน ตอนเกิดแผลผมก็ล้างด้วยแอลกอฮอล์”                    “หมอเคยเห็นโรคนี้มาก่อน ยาพวกนั้นใช้รักษาไม่ได้หรอก นี่เป็นเชื้อรา แต่เอ๊ะ มันก็ไม่น่าแพร่เชื้อเร็วขนาดนี้นะ นี่ดูเหมือนเส้นเลือดฝอยด้านล่างแตกแล้วจะติดเชื้อด้วยซ้ำ ถ้าเป็นแบบนั้นคงเรื่องใหญ่ทีเดียว”                    “ใหญ่ขนาดไหนครับ”                    “ผมพนันได้ว่าคุณไม่อยากจะรู้หรอก” เขาตอบคำ “คุณเป็นโรคภูมิแพ้หรือเปล่า”                    “เปล่าครับ”                    “แพ้ยาอะไรหรือเปล่า”                    “ผมไม่เคยมีประวัติการแพ้ยาครับ”                    “นี่เหมือนแผลที่ถูกไฟไหม้เลย”                    “ใช่ครับ”                    “น่าแปลก” เขาพูดต่อ “ก่อนออกไปผมจะฉีดยาแก้บาดทะยัก และให้ยาผิวหนังสองหลอด ทาสามเวลา และระวังอย่าให้แขนข้างนี้โดดแดดนะ เพราะอาจจะไปกระตุ้นผิวหนังชั้นล่างให้ทำงานมากขึ้นได้ แล้วก็มียากินอีกสามชุด กินหลังอาหารสามมื้อ”                    ผมพยักหงึกแสดงความเข้าใจ                    “แสบมากไหม จะรับยาแก้อักเสบอีกหรือเปล่า”                    “เอามาก็ดีครับ” ผมตอบ                    “ผมจะจัดยาให้ไปหนึ่งสัปดาห์ แต่อีกสามวันคุณต้องกลับมาที่นี่เพื่อดูอาการ แต่ถ้ามันลามขึ้นมาอีกพรุ่งนี้คุณก็กลับมาได้เลย”                    “พรุ่งนี้มันคงลามถึงคอผมแน่”                    หมอหัวเราะกลั้ว คงคิดว่าผมพูดโดยไม่คิดอะไร ทั้งทีผมพูดไปด้วยความจริงจัง ไม่มีใครรู้ถึงความเจ็บของคนอื่นหรอกถ้าไม่เกิดขึ้นกับตนเอง เหมือนกับไฟไหม้บ้านนั้นแหละ – จริงอยู่ว่าคนที่มุงดูอยู่ได้รับความร้อนจากเปลวเพลิง แต่คงเทียบอะไรไม่ได้เลยกับความทุกข์ของผู้เสียหาย                                        ผมใช้ผ้าก๊อตสีน้ำตาลผืนใหญ่พันมือด้านขวาดูแล้วไม่ต่างอะไรกับสภาพของคนแขนหักใส่เฝือกเดินออกจากคลินิก ผมแวะเซเว่นซื้อขนมปัง ช็อคโกแลตบาร์ และไดเอทโค้กหนึ่งกระป๋อง แม้ว่ามันจะไม่อิ่มแต่เป็นเพราะผมไม่อยากกินอะไรหนักๆในช่วงเช้า                    ผมเดินผ่านแม่น้ำ มองลงไปตรงที่ผมนั่งเมื่อวานมีผู้ชายกับผู้หญิงปูเสื่อนอนคลอเคลียริมน้ำ ข้างๆก็มีเด็กผู้ชายสามคนปีนต้นไม้เล่นกันอย่างสนุกสนาน ความจริงผมก็อยากลงไปนั่งเล่นเหมือนกันแต่เสียดายที่วันนี้คนเยอะไปหน่อยและแขนผมก็เป็นแผลเหวอะแบบนี้เสียด้วย ทำเอาผมหมดอารมณ์ไปเยอะเหมือนกัน -- มะรืนนี้ผมคงต้องลางาน จะไปสภาพนี้มีหวังเจ้านายคงจะไล่ผมออกจากบริษัทแน่ ส่วนไฟล์เอกสารผมคงฝากแฟนไปส่งแทนแล้วเขียนใบลาป่วยหนึ่งอาทิตย์เผื่อรอให้แผลยุบลง อีกอย่างผมคงขาดความมั่นใจไปเยอะจนไม่กล้าออกไปไหนนอกบ้านอีกเลยนับจากวันนี้จนกระทั่งแผลหายเป็นปรกติ แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:25:36 จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 4 มี.ค. 50 17:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สิ้นหวัง                   ผมกลับถึงบ้านเกือบสิบโมง แมวที่ผมเลี้ยงไว้ไม่มาทักทายเหมือนเมื่อวาน ผมคิดถึงมันเหมือนกันแม้ว่าเมื่อวานมันจะเคยทำร้ายผม แต่ผมก็รู้ว่ามันคงทำไปเป็นการป้องกันตัวเองและมันคงทำไปด้วยความไม่ตั้งใจ                   ผมเก็บจานข้าวและถุงอาหารเม็ดทิ้งขยะ ผมคงไม่ต้องใช้ของพวกนี้อีกแล้ว ยกเว้นแต่ว่าผมจะได้เลี้ยงแมวตัวใหม่...ซึ่งผมคงไม่เลี้ยงแล้วเพราะขนาดตัวเองยังรับผิดชอบไม่ได้เลย และผมเองก็ไม่อยากให้ใครต้องมาตาย เพราะบ้านนี้รองรับความตายมาเยอะแล้ว                   ตอนนั้นเองที่ผมเห็นแผลโผล่ขึ้นมาข้างบนผ้าก๊อท ผมก็คิดว่าผ้าก๊อทคงจะล่นลงไปด้านล่าง แต่เมื่อผมแกะผ้าก๊อทเพื่อจะทำความสะอาดแผลผมก็รู้ว่าจริงๆแล้วผ้าก๊อทไม่ได้ล่นลงไปหรอก แต่เป็นเพราะแผลของผมมันลามขึ้นมาจนเกือบจะถึงบ่าแล้วต่างหาก                   ผมควบคุมสติไม่อยู่เลยปากระป๋องโค้กอัดเข้ากับกำแพงจนบุบ จากนั้นก็เดินเข้าครัวด้วยความฉุนเฉียว พลันวางแขนลงบนเขียงแล้วหยิบมีดอีโต้อย่างลืมตัว ผมกัดฟันกรามดังกรอด ก่อนที่จะตัดสินใจวางมีดลงดังเคร้งแล้วลากหายใจยาว                   “บ้าฉิบ เกิดอะไรขึ้นวะ” ผมอยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับคนอื่น แต่ไม่ใช่ผม                   ผมรู้สึกแสบแผลเหมือนมันเยาะเย้ยให้ผมยอมแพ้ แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าผมสู้มันไม่ไหวจริงๆ พลันเข้าใจความรู้สึกของเจ้ากระต่ายและแมวที่ผมเลี้ยงไว้ว่าทำไมพวกมันจึงฉีกแขนขาของตัวเอง – มันคงกำลังจัดการตัดอวัยวะส่วนที่เน่าทิ้งเพื่อรักษาส่วนดี และทำให้ตัวเองรอดพ้นจากความตาย แต่พวกมันคงไม่คิดหรอกว่าถ้าร่างกายเสียเลือดมากแล้วมันจะเสียชีวิต                   บาดแผลแสบจิ๊ดขึ้นสมองเรื่อยๆ เลือดไหลใต้ผิวหนังไหลซึมออกมาด้านนอก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนผมยังไม่ได้เตรียมตัวเลยด้วยซ้ำ                   “ระย*” ผมสบถ บางครั้งผมก็คิดว่าบางทีการพูดจากหยาบคายเช่นนี้มันช่วยลดความตึงเครียดได้ดีทีเดียว แต่คงไม่ใช่ในสถานการณ์นี้แน่นอน                   แขนของผมเริ่มเน่า ได้กลิ่นหนองเหม็นโชยออกมาจากบาดแผล และมีเลือดไหลซิบๆจากผิวหนังเต็มไปหมด เมื่อมองนานๆผมก็เห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวใต้ชั้นผิวหนัง ผมวิ่งไปที่ตู้ยาและหยิบขี้ผึ้งทาปากแผลที่อ้า แล้วรอสักครู่ พักหนึ่งเจ้าตัวนั้นก็ไชออกมาจากผิวหนัง นั่นคือหนอนสีขาวตัวยาวประมาณสองนิ้ว ให้ตายสิ เกิดมาผมไม่เคยเห็นอะไรน่าเกลียดอย่างนี้มาก่อน และที่ร้ายกว่านั้นคือเมื่อสังเกตดีๆมันไม่ได้มีอยู่แค่ตัวเดียว                   เอาวะ ผมต้องตัดสินใจว่าจะเสียมือข้างหนึ่งไป หรือจะเสียอวัยวะไปหมดทั้งร่างกาย ซึ่งผมเชื่อว่าคงไม่มีใครอยากจะเลือกทั้งสองทางเลือกหากอยู่ในสถานการณ์นั้นจริงๆ ผมจึงคิดอยู่นานมาก...นานจนได้คำตอบแม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:26:03 จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 4 มี.ค. 50 17:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตัดสินใจ                  ผมหยิบยาแก้ปวดเคี้ยวจนหมดสิบเม็ด แล้วถอดเสื้อรัดไหล่จนแน่น แน่นเสียผมรู้สึกเจ็บและชา ... นั่นก็ดีแล้ว เพราะยิ่งชามากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้สึกเจ็บน้อยลง แต่ถึงตอนนี้มีคำถามขึ้นมาใหม่ว่าผมจะตัดแขนยังไงดี เพราะถ้าวางไว้บนเขียงแล้วใช้มีดสับแขนลำพังผมคนเดียวคงไม่ถนัดแน่ แปลว่าผมต้องยืนถือมีดแล้วค่อยๆหั่นแขนจนขาดหรือ...ไม่ต่างอะไรกับการทรมานตัวเอง นึกภาพผมก็ใจฝ่อเหลือแต่เบ้าตาสีขาว แต่ยังไงมันคงต้องมีวิธีสิน่า                  ระหว่างที่ผมกำลังคิดผมได้ยินเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น คงเป็นแฟนผมไม่ผิดแน่ ผมจึงตะโกนว่า “เข้ามา ประตูไม่ได้ล็อค” สักพักผมก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู ผมจึงตะโกนบอกไปอีกว่า “ผมอยู่ในครัว เข้ามาหาผมหน่อย”                  ผมเห็นเธอเดินเข้ามาพร้อมข้าวของพะรุงพะรัง มีผัก ผลไม้และเนื้อสัตว์อยู่ในถุง คงจะทำอาหารให้ผมกิน--ผมมองเธอ แต่เธอก็ทิ้งทุกอย่างแล้วเข้ามาถามผมด้วยความตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น                  “มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่”                  “เช้าวันนี้” ผมตอบ                  “ทั้งหมดเกิดขึ้นเช้าวันนี้เหรอ” เธอต่อ “ไปโดนอะไรมา”                  “แมวผมกัด”                  “แล้วทำไมคุณ ...”                  “หยุดเถอะ ไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว” ผมตัดบทสนทนา “ผมเจ็บมาก คุณช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม”                  “อะไร” เธอถามสั้นๆ ซึ่งผมคิดว่าเธอน่าจะเดาออก                  “ช่วยตัดแขนข้างนี้หน่อย” ผมพูดแล้วเบี่ยงหน้าไปที่แขนข้างขวา ซึ่งผมเจ็บขึ้นเรื่อยๆ จนแทบอยากแหกปากตะโกนออกมา แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่ทำ                  “ฉันทำไม่ได้หรอก”                  “คุณเคยเป็นผู้ช่วยหมอไม่ใช่เหรอ”                  “ใช่ แต่ตอนนั้นชั้นยังเด็กมาก และฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เรื่องนี้มันยากกว่ากันเยอะ”                  “ผมขอร้องคุณ ผมตัดสินใจแล้ว ผมทำคนเดียวไม่ได้แน่” ผมอ้อนวอน “คุณเข้ามาในตอนที่ผมตัดสินใจไปแล้ว ถึงคุณไม่ทำให้ผม ผมก็ต้องทำเอง และแน่นอนว่ามันต้องทรมานมาก แต่ถ้าคุณช่วยทำ ทุกสิ่งทุกอย่างจะผ่านไปชั่วพริบตา ผมจะทรมานน้อยลง และอาจจะรอดตาย”                  “ทำไมถึงพูดแบบนั้น” เธอหน้าเสีย                  “นี่เป็นเชื้อโรค มันกำลังลามขึ้นมาเรื่อยๆ ดูสิ ตอนแรกมันอยู่ตรงนี้” ผมใช้มือซ้ายชี้ไปยังข้อมือด้านขวา “แต่ตอนนี้ผ่านไปไม่ถึงห้าชั่วโมง มันลามขึ้นมาจะถึงตรงนี้” ผมใช้มือซ้ายชี้ไปที่ไหล่ด้านขวา “ต่อไปมันคงจะลามขึ้นคอ และสุดท้ายมันจะลามถึงนี่” ผมชี้ไปที่หัวใจ “ถ้าคุณไม่ช่วยผมต้องตายแน่ๆ”                  “คุณไปหาหมอหรือยัง”                  “ไปหามาแล้ว แต่มันไม่มีอะไรดีขึ้น หมอให้ยาแก้อักเสบกับยาทาโรคผิวหนัง”                  “งั้นควรจะไปใหม่นะ”                  “หมอไม่ใช่เทวดานะ หมอรักษาทุกโรคไม่ได้หรอก”                  “แล้วยาแก้อักเสบอยู่ไหน คุณควรกินยาแก้อักเสบก่อนนะ”                  “ผมกินไปแล้ว และตอนนี้ผมเวียนหัวมาก ผมอยากจะนอน ฤทธิ์ยาคงจะออกแล้ว...คุณช่วยตัดแขนให้ผมเถอะ ผมกำลังขอให้คุณช่วยอยู่นะ”                  “แต่...”                  “ผมรับรอง ผมรับรองว่าคุณจะไม่มีความผิด ผมจะต้องรอดและแก้ต่างให้ว่าทั้งหมดคือสิ่งที่ผมต้องการ”                  “ชั้นเรียกรถพยาบาลมาให้ไหม”                  “ไม่ต้อง กว่าจะมาถึงนี่ก็ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ”                  “ถ้าคุณตายล่ะ”                  “ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ผมก็ตาย ผมไม่รู้ว่าผมเป็นบ้าอะไรขึ้นมา ดูสิ” ผมยกแขนให้เธอดู “มันน่ารังเกียจ มันกำลังจะเน่าเหมือนโยเกิรต์ตากแดดดีๆนี่เอง และผมต้องการจะกำจัดมันโดยต้องตัดแขนผมตอนนี้ ผมรู้ว่านี่คือสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่คุณควรจะโยนความกลัวแบบผู้หญิงทิ้งซะ แล้วหัดมีความกล้าแบบผู้ชายซะบ้าง จำไว้ ถ้าคุณไม่ทำ ยังไงผมก็ต้องทำเอง และมันจะทรมานกว่าคุณทำให้ผมหลายเท่า... ได้โปรด...ได้โปรด...ช่วยผมที” ผมต้องพูดแบบนี้ ถ้าผมหลับเพราะฤทธิ์ยา ตื่นมาผมคงต้องกลายเป็นศพแน่นอน                  เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอไม่มีหนทางใดที่เธอจะหาทางปฏิเสธคำพูดของผมลงได้เลย เพราะทุกครั้งที่เธอพูดอะไรออกมา ผมก็จะหาทางอธิบายให้เธอไม่สามารถค้นหาเหตุผลใดๆตอบได้                  เธอแช่มีดไว้ที่ชามกินข้าว ในนั้นมีน้ำเปล่าผสมเดทตอลเข้มข้นพอๆ ที่จะราดหัวแล้วทำให้ผมร่วงลงมาเลยทีเดียว ต้องยอมรับว่าเธอคุมสติได้ดีมาก เสร็จสรรพเธอก็จัดแจงล็อคมือผมไว้กับโต๊ะด้วยเชือก                  บรรยากาศนอกบ้านเย็นสบาย แต่ภายในห้องครัวแห่งนี้ตกอยู่ในความอึดอัดดั่งกับว่ามีอะไรสักอย่างบีบห้องนี้ให้แคบลงทุกทีๆทำให้ผมหายใจแทบไม่ออก รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงเหมือนกลองชุด ผมไม่เคยขี้ขลาดตาขาวเช่นวันนี้มาก่อน                  เธอคว้ามีดออกมาจากชามด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ เธอถอนหายใจแล้วมองมาที่ผมเรียกความมั่นใจ ผมเลยพยักหน้าส่งสัญญาณว่า ‘ลงมือได้’ แทนคำพูด เพราะผมกัดแกนหลอดกระดาษชำระซะแน่นจนกลัวว่าฟันในปากจะหลุดเป็นเสี่ยงๆ                  ใช่...มันคงต้องเจ็บแน่                  ผมเคยผ่าตัดไส้ติ่งมาก่อนตอนอายุสิบหกปี แต่ประสบการณ์ครั้งนี้เทียบกับครั้งนี้ได้แค่ปลายเล็บ ส่วนเธอเองก็เคยศึกษาทางด้านพยาบาลมาก่อน ผมเคยไปบ้านเธอแล้วเห็นหนังสืออานาโตมีเล่มเบ้อเริ่อ เพราะเธอเคยฝึกเป็นพยาบาลตอนอยู่ชั้นม.6 ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แต่สุดท้ายก็เรียนไม่ไหวเธอจึงไปเรียนด้านอื่นแทน                  เธอยืนนิ่ง ผมจึงกระตุ้นด้วยคำถามว่า “เป็นอะไร”                  “ขอฉันทำใจก่อน” เธอพูด “บอกตามตรงนะ คุณทำให้ฉันไม่มีทางเลือก”                  “ถ้าคุณไม่มาบ้านผมวันนี้ คงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น”                  “ใช่”                  “ผมจะย้ำให้คุณฟังเป็นครั้งสุดท้ายนะ...สิ่งที่คุณกำลังจะทำคือการช่วยผม ไม่ใช่การทำร้าย ผม....” ผมหยุดประโยคเอาดื้อๆ                  “ฉันก็พยายามจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน”                  ปัง!                  เธอกลั้นลมหายใจฟันมีดฉับลงมาโดยที่ไม่ให้ผมตั้งตัว ผมบิดตัวม้วนแต่แขนยังอยู่ที่เดิมเพราะผมล็อคผ้าไว้กับโต๊ะไว้แน่น ความเจ็บแล่นเข้าสมองจนแทบระเบิด ผมร้องออกมาเสียงดังมาก มากกว่าเสียงแมวของผมเมื่อคืนนี้ซะอีก พอมาถึงตอนนี้ผมไม่รู้จะบรรยายความเจ็บยังไงเพราะผมไม่สามารถสรรหาถ้อยคำทั้งหมดในโลกเพื่อที่จะสามารถบรรยายความเจ็บปวดในขณะนั้นได้                  “คุณต้องทนเจ็บอีกหน่อยนะ” เธอพูดเสียงสั่น                  “ทำไมเหรอ” ผมถาม                  “ฉันคิดว่าหนังมันขาดแล้วล่ะ เหลือแต่กระดูก เท่าที่ฉันเคยเรียนมา ชั้นคิดว่ามันคงจะเจ็บน้อยลงเพราะเส้นเอ็นคงขาดไปหมดแล้ว” ใบหน้าเธอเปื้อนน้ำตา คิดดูดีๆ แล้วความจริงผมน่าจะทำเอง เพราะเธอคงอึดอัดใจน่าดูที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้                  “ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น...ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว”                  “ฉันก็ไม่ได้อยากทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน” เธอพูด                  “คุณทำดีแล้ว”                  ปัง!                  เธอฟันลงมาอีกครั้ง เลือดกระจายเข้าใบหน้าผมเต็มไปหมดเหมือนฆาตกรโรคจิตยังไงยังงั้น แถมความเจ็บก็ไม่ได้น้อยลงกว่าครั้งแรกเลย ตอนนี้ที่ความกลัวแล่นจับจิตจับใจ นึกกลัวตายขึ้นมาทันที                  “ผม ... ผมทนไม่ไหวแล้ว...ผมเจ็บมาก” ผมพูดสะอื้น “มันกำลังจะฆ่าผม” ผมร้องลั่นไม่ต่างอะไรกับคนเสียสติ                  “อย่าพูดแบบนั้น...อย่าพูดแบบนั้น...เป็นอันขาด ฉันไม่ยอมให้คุณตายตรงนี้แน่” เธอพูดเสียงดังหนักแน่น แต่มันไม่ได้ช่วยให้ภาวะจิตใจของผมให้ดีขึ้นเลย                  “ไหนดูสิ เป็นยังไง” เธอก้มลงมองแขนของผมที่ตอนนี้ผมคิดว่ามันคงขาดไปแล้ว                  “อีกนิดเดียวๆ” เธอพูด แต่คำๆ นั้นมันมากมายเกินกว่าผมจะทนต่อความเจ็บปวดได้อีก แล้วเธอก็ราดแอลกอฮอล์ลงบนบาดแผลเพื่อฆ่าเชื้อ                  ปัง!                  เสียงมีดกระทบเขียงดังลั่น ผมเดาว่าคงเธอฟันแขนผมหลุดซะแล้ว                  “อยู่นิ่งๆ” เธอเทแอลกอฮอล์ราดไปตรงแผล ความเย็นพุ่งขึ้นโสตประสาทอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างกายของผมกระตุกครั้งหนึ่งก่อนหมดสติไป แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:26:55 จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 4 มี.ค. 50 17:41:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พ้นทุกข์                 ผมตื่นขึ้นมา เธอยังอยู่เคียงข้างผม -- เธอร้องไห้ ผมจึงถามว่าเป็นอะไร                 “ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก”                 “ทำไมล่ะ ผมถาม”                 “ฉันมองคุณตอนหลับ เผลอคิดไปเสียทุกทีว่าคุณตายไปแล้ว ร่ายกายคุณเย็นเฉียบ ฉันเอาหูแนบกับหน้าอกคุณก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเบาๆ แต่ฉันคิดว่า ...”                 “จัดการให้ผมตายไปเสียยังดีกว่าใช่ไหม” ผมต่อคำ                 เธอส่ายหน้า แต่รอยยิ้มแหยะๆปิดบังสิ่งที่เธอคิดอยู่ไม่ได้เลย “ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงดี”                 “เราไม่ได้เจอกันกี่วันแล้วนะ”                 “สองสัปดาห์”                 “ไม่ถึงสองสัปดาห์หรอก ผมว่าเร็วกว่านั้นนะ”                 “สองสัปดาห์ฉันมั่นใจ” เธอย้ำ                 “ตกลง สองสัปดาห์ก็สองสัปดาห์ แต่การพบกันวันนี้ก็ไม่สายจริงไหม” แต่กว่าจะรู้ว่าเธอห่วงใยผมแค่ไหนก็สายไปเสียแล้ว                 “อาการผมเป็นยังไงบ้าง” ผมถาม                 เธอส่ายหน้า ซึ่งผมพอจะคาดเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจึงเงยศีรษะขึ้นมองดูร่างกายตัวเอง แล้วก็พบว่าร่างกายของผมเน่าเฟะไปเรียบร้อยแล้วเหมือนเจ้ากระต่ายตัวนั้น ผมบอกเธอว่าให้ไปฝังผมหลังบ้าน แล้วผมจะเขียนจดหมายเพื่อยืนยันว่าเป็นความต้องการของผมทั้งสิ้น                 เธอรับคำอย่างว่าง่าย ผมคิดว่ายังไงเธอก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว และอีกอย่างความรักของเราทั้งสองคนกำลังมาถึงทางตัน เราพยายามที่จะพูดดีๆ และปรับความเข้าใจกันมาโดยตลอด แต่บางครั้งการดึงดันที่จะคบกันต่อก็ทำให้เราทั้งคู่เจ็บกว่าเก่า นี่คือเวลาที่เธอจะทิ้งเรื่องเลวร้ายเสียที...ผมคิดแบบนั้น                 “คุณทำได้ดีแล้วล่ะ” ผมพูดกับเธอ “หลังจากผมตาย คุณจะไม่เห็นศพของผม เพราะมันจะโดนเชื้อโรคพวกนี้กัดกินจนหมด” ผมพูดไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจหรือเปล่า                 เธอยื่นกระดาษมาให้ผมเขียนจดหมายลาตาย มือผมสั่นผมจึงเขียนไปอย่างกระชับและได้ใจความสำคัญที่สุด -- การกระพริบตาแต่ละทีช่างลำบาก บาดแผลแสบจนเปลี่ยนเป็นอาการชา และนานเข้าก็ไม่รู้สึกว่ามีอวัยวะนั้นๆ อยู่ตรงที่ๆมันเคยอยู่ เธอเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับถุงดำ ผมกระพริบตาเป็นสัญญาณว่าพร้อมแล้ว จากนั้นเธอก็กางถุงดำลงบนพื้น และค่อยๆ พลิกร่างกายของผมอย่างช้าๆเพื่อเคลื่อนไปยังตรงกลางของถุง เมื่อเสร็จแล้วเธอใช้เชือกผูกจนผมรู้สึกเหมือนเป็นเพียงเนื้อหมูที่ขายตามตลาดและเธอก็ลากผมไปหลังบ้าน แต่โชคร้ายหน่อยที่เธอเอาลำตัวด้านหน้าลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าของผมจึงโดนกระแทกตลอดทาง แต่ผมก็ไม่ได้ตะโกนร้องเรียกให้เธอช่วยหรอก เพราะไหนๆผมก็ต้องตายอยู่วันยังค่ำ                 ผมได้ยินเธอขุดดินเป็นระยะ สิ่งเดียวที่ผมสามารถมองเห็นได้ในตอนนี้คือความมืดมิด....ผมได้ยินเสียงเหนื่อยหอบ เธอคงไม่ค่อยได้ใช้กำลังจึงเหนื่อยง่าย เวลาผ่านไปนานจนเหงื่อบนหน้าผากของผมไหลย้อยเข้าตาแต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้ และผมก็ได้ชิมรสเหงื่อเค็มปร่า ให้ตายสิ ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพอ่อนแอไร้การขัดขืนเช่นนี้ ช่วงนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงเบาๆแว่วมาว่า                 “ฉันจะไม่มีทางลืมวันนี้เลย ...” ประโยคต่อมาผมก็ฟังไม่ออกว่าเธอพูดอะไรอยู่คนเดียว                 ผมรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่โหดร้ายสำหรับเธอมาก เธอต้องอยู่โดยที่มีเรื่องแบบนี้ติดอยู่ในหัวไปตลอดโดยยากจะลืมเลือน                 หลายครั้งเราก็ขอให้คนอื่นช่วยโดยที่ไม่ได้สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร คิดแล้วผมมันก็คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้นเอง                 เธอพลิกผมลงคลุมที่เธอขุดไว้ หลังผมกระแทกดินจนระบม ผมคิดว่าเนื้อตัวคงฟกช้ำไปหมดแล้ว จากนั้นเธอก็กลบดินเพื่อฝังผม ตอนนั้นเองที่ร่างกายของผมเหนื่อยอ่อนจนอยากจะหลับตาเต็มแก่                 ผมรู้สึกอึดอัดเหมือนมีใครสักคนอุดจมูกผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมก็ได้แต่ดิ้นทุรนทุรายไปตามสัญชาติญาณการเอาชีวิตรอดของมนุษย์                 ผมไม่สนหรอกว่าเชื้อโรคบ้านั้นมาจากไหน ผมไม่สนหรอกว่าเธอจะติดเชื้อจากผมไปหรือไม่ หรือโลกนี้จะแตกกระจายอีกกี่ปี ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เพราะสิ่งเดียวที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิดตลอดเวลาคือ ความโดดเดี่ยวและความทรมานเชื้อโรคบ้านั่นกำลังจะหายไปในไม่กี่นาทีนี้                 เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ ... ********** ขอบคุณมากครับที่เข้ามาอ่าน ********** แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 16:27:37 แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 50 18:02:18 จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 4 มี.ค. 50 17:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม .. จากคุณ : scottie - [ 5 มี.ค. 50 00:02:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยได้แนวคิดมาจากโรคเนื้อเน่าที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรียที่เคยเป็นข่าว แต่เชื้อราส่วนใหญ่ไม่ลามเร็วนะครับ จากคุณ : ลูนาติก - [ 5 มี.ค. 50 12:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืมม์.. อ่านแล้วนึกถึงเรื่องสั้นของอดีตแฟนเลย แนวเซอร์เรียลหน่อยๆ การบรรยายค่อนข้างใช้ได้นะ แต่..ไม่รู้ทำไม อาจเป็นเพราะไม่มีการเคาะระหว่างย่อหน้า เลยทำให้เป็นพรืดอ่านยาก จนอยากจะอ่านข้ามๆ หลายตอน แต่การดำเนินเรื่องไม่ยืดเยื้อดี จากคุณ : มีนเมษ - [ 5 มี.ค. 50 15:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ scottie : ขอบคุณมากครับที่เข้ามาอ่าน คุณ ลูนาติก : ผมไม่เคยได้ยินข่าวนั้นเลยครับ ตอนแรกตั้งใจจะเขียนนิยายคนเบื่อชีวิต อยากฆ่าตัวตาย แต่ทำไมมันเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ :) คุณ มีนเมษ : ผมชอบแนวเซอร์เรียลครับ มันค่อนข้างเพ้อฝันดี ส่วนระยะบรรทัดแก้แล้วครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 5 มี.ค. 50 16:31:12 ]