อาจเป็นเพราะอาการเจ็บปวดทางกาย
ทำให้ละเมอฝันไปต่างๆนานา

ฉันฝันถึงหมาตัวโปรดที่ตายจากไปเมื่อสี่ที่แล้ว
เขาเป็นอัลเซเชียนตัวใหญ่
เราได้มาจาก...เมื่อครั้งที่กลับบ้านที่ต่างจังหวัด
ราวๆสิบแปดปีที่แล้ว
เขาเป็นอัลเซเชียนอายุ6เดือน ที่ตัวใหญ่มากในสายตาฉัน

ฉันกับพ่อใช้ลูกชิ้นปิ้งหลอกล่อให้ เขาขึ้นรถกระบะของเรา
เรียกว่า ลักพาตัว หนี ว่างั้นเถอะ

เขามีชื่อเดิมว่า “ติ๊ก”  แต่เรามักเรียกว่า “ติ๊ก-ติ๊ก”

ความรู้สึกผิดที่ “ขโมย” หมาของคนอื่นมา
ทำให้เราโทรศัพท์กลับไปถามคนที่อยู่ต่างจังหวัด

ได้ความว่า

เจ้าของไม่สนใจการจากไปของ ติ๊ก แม้แต่น้อย
พ่อบอกว่า...เจ้าของเดิมเป็นฟาร์มเลี้ยงสุนัขขาย
เจ้าติ๊ก เป็นอัลเซเชี่ยนที่ไม่ได้รูปร่างสวยงามตามตำรา
เพราะ หูเขาตก ไม่สวยสง่าสมชาติพันธุ์
หมาพันธุ์ใหญ่อายุ6เดือนกว่า จึงไร้การดูแลจากเจ้าของ

ฉันไม่รู้ฟาร์มสุนัขที่อื่นเป็นอย่างไร
แต่ฉันหดหู่-เศร้าใจ กับสิ่งที่รับรู้
แต่สิ่งนั้นทำให้ฉันรักเขามากกว่าปกติ

ไม่ใช่เพราะเขามีสายพันธุ์  
แต่เพราะฉันรู้สึกว่า “เรา” มีชะตาที่คล้ายกัน

ในวัยเด็ก
ฉันชอบปั่นจักรยานไปตามคันนา  

และมีเขาวิ่งขนาบข้างไปด้วย

เขาเคยช่วยให้ฉันพ้นจากงูเห่าตัวยาวใหญ่

และฉันเคยนั่งกอดเขา...เมื่อครั้งที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน

ฉันและเขา...เราอยู่บ้านเดียวกันมากว่าสิบสี่ปี

ก่อนหน้านี้ฉันเคยมีหมาที่รักมากตัวหนึ่ง ...เราอยู่ด้วยกันสิบสองปี

ฉันรับรู้ด้วยประสบการณ์ ว่า...เขาจะอยู่กับเราได้ไม่นาน

ฉันจึงรับหมาตัวใหม่มาอยู่

เพื่อว่า...วันหนึ่งวันใด...ที่เขาจากไป
ฉันจะไม่เหงา...ไม่เศร้า  เหมือนที่ผ่านมา

ฉันรับรู้ถึงอาการป่วยของเขา ที่มาจากอายุที่แก่ชรา

ฉันจำได้ในเย็นวันนั้นที่  
พ่อ,แม่ ฉันและพี่ชาย ช่วยกันดูแลเขา  

ฉันยกหัวเขาขึ้นหนุนตักป้อนยาให้เป็นครั้งสุดท้าย

จำได้ถึงน้ำตาเขาที่ไหลออกมา
ปนกับน้ำเหลืองที่ไหลออกจากจมูก
แม้จะเหม็นคลุ้ง  แต่เราก็พยายามจะดูแลเขา

ตอนเช้าฉันมีสอบ
ฉันลูบหัวเขาเบาๆ  สายตาที่มองกันเหมือนจะล่ำลาไม่รู้ตัว

กลับมาตอนเย็น
เห็นแม่ทำความสะอาดบ้าน ไม่มีคราบน้ำเหลือง  
ไม่มีแม้กระทั้งร่างของเขา

“ติ๊กไปแล้วลูก”

ฉันไม่ได้เข้าใจคำว่า “ไป” มากนัก  จำไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร

ยังกินข้าวเย็นปกติ

แต่ ...ทุก2 ทุ่ม

ฉันจะนั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้าน

รอคอยให้เขากลับเข้ามาในบ้าน เหมือนทุกครั้ง

ฉันรู้สึกเพียงแค่ว่า  
เขาคงออกไปเดินเล่นนอกบ้านเหมือนทุกครั้ง
 และนาฬิกาในตัวเขาจะพาเขากลับบ้านทุก2ทุ่ม
ฉันแต่รอปิดประตูบ้าน ...เท่านั้น

1 วัน....

2  วัน...

3 วัน...

น้ำตาฉันไหลในวันที่ 7

ฉันพึ่งรู้สึกตัวว่า เขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว

อาจเป็นเพราะอาการเจ็บปวดทางกาย
ทำให้ละเมอฝันไปต่างๆนานา

ฉันฝันเห็นเขามาหา  
แต่เขาดูตัวใหญ่  ขนเงาสวยงาม  
ฉันไม่มั่นใจว่าจะเป็นเขา
จนเรียกชื่อ “ติ๊ก-ติ๊ก”ออกไป
เขาเดินเข้ามาคลอเคลีย
ฉันกอดเขาเต็มวงแขน
ไม่มีเหลือกลิ่นน้ำเหลืองที่เคยเหม็นคลุ้ง
เขาตัวหอม  ขนนุ่ม  และอบอุ่น
เป็นความอบอุ่นที่ทำให้ฉันแปลกใจเมื่อยามตื่น

ฉันประหลาดใจที่ฝันถึงเขา
แต่ก็ไม่แปลกใจที่ฝันถึงอ้อมกอดที่อบอุ่น
ฉันรู้สึกถึงรอยน้ำตาที่ยังชื้นอยู่
มันเป็นน้ำตาแห่งความยินดี
ไม่ใช่โศกเศร้าเหมือนเมื่อสี่ปีที่แล้ว

ฉันมองฝ่ามือตัวเองแล้วยิ้มขืนๆ
บ่อยครั้งที่เฝ้าถามตัวเองว่าจะกำ “ความรัก”ไว้ในมือได้นานเพียงใด

ยิ่งพยายาม...ยิ่งเจ็บปวด

ในจังหวะที่ปล่อยให้ชะตากรรมพัดผ่านสิ่งที่อยู่ในมือเป็นอิสระ

แม้จะปวดใจที่ไม่ได้เป็น “เจ้าของ”

แต่ก็ไม่เจ็บปวดเท่าขณะที่กำมันไว้ในมือ

ฉันถามตัวเองว่าฉันต่างอะไรจาก เขา

เพียงเพราะเขาหูตกและไม่สวยงามตามสายพันธุ์
จึงไม่มีใครปรารถนาจะเป็นเจ้าของ
ทำให้ขาดความรักจากเจ้าของเดิม
แต่ความซื่อสัตย์และรักอย่างจริงใจ  
มันไม่ได้ทำให้คุณค่าของเขาลดลงแม้แต่น้อย

ฉันถามตัวเองว่าฉันต่างอะไรจาก เขา

ฉันอาจไม่ใช่มนุษย์สายพันธุ์ชั้นเลิศ
ไม่ได้มีนามสกุลบอกดีกรีตัวเอง
ไม่ได้มีหน้ามีตาชื่อเสียงในสังคม
หรือแวดวงการงานใดๆ
แต่ความเป็นตัวฉันเล่า...
จะมีใครสักคน...รักฉันบ้างไหม
รักทั้งหมดทั้งมวลที่เป็นตัวฉัน

ใครนะใคร...

ใครสักคน...ช่วยรักฉันหน่อยได้ไหม

รักฉันที่เป็นฉัน

ได้ไหม

แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 50 00:20:44