ความคิดเห็นที่ 1 ร่างสูงคุ้นตาที่กำลังเดินเลือกหนังสืออยู่ปลายสายตานั้นทำให้ฉันอดเหลียวหันไปมองไม่ได้... ร่างโปร่งบางราวกับผู้หญิง แว่นตากรอบสีอ่อนที่ปกปิดดวงตาคมเข้มและผมเส้นเล็กนุ่มสลวยที่ยาวประบ่าซึ่งดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็นทำให้ต้องนึกอยู่นานกว่าจะนึกชื่อของเจ้าตัวออก พี่  ดิ  น พร้อมๆ กับชื่อนั้น ฉันต้องรีบหันมาเอาหนังสือบังหน้าทันที ใจเต้นรัวอย่างระงับไว้ไม่อยู่ ก่อนจะลอบหันไปมองอีกครั้ง ..พี่ดินจริงๆ.. ความแน่ใจในชื่อของตัวคนที่ยืนอยู่นั้นมาพร้อมกับความเจ็บในหัวใจที่เคยจางหายไปแล้วเริ่มกลับมาอีกครั้ง ขณะที่ความทรงจำในครั้งวัยเยาว์หวนคืน นับแต่วันแรกที่เธอได้เห็นเขาจากรูปในกระเป๋าสตางค์ของเพื่อนใหม่เมื่อเธอย้ายไปเรียนตอนมัธยมปีที่สองก็ทำให้เธอรู้สึกสนใจในตัวชายหนุ่มคนนั้นทันที เธอจะไม่โกหกล่ะว่า สาเหตุหนึ่งก็ด้วยความที่หน้าตาของเขาค่อนข้างดีและยิ่งรู้ว่าเขาคนนั้นยังไม่มีแฟนก็ทำให้เธอต้องค่อยๆ เริ่มถามเรื่องราวของเขาจากน้ำ - น้องสาวผู้เป็นเพื่อนของเธอ แล้วเสาร์วันหนึ่งเธอก็ตัดสินใจไปที่ร้านหนังสือที่น้ำบอกว่าพี่ดินไปเป็นประจำ เลือกแต่งชุดในสไตล์ที่คิดว่าเขาจะชอบ และลงทุนซื้อหนังสือเล่มโปรดของเขาไปนั่งอ่านเพื่อให้เขาสนใจ เหมือนโชคจะช่วยเมื่อวันนั้นเขามาที่ร้านหนังสือร้านนั้นจริงๆ ตัวจริงของเขา ‘ดูดี’ ยิ่งกว่าในรูปถ่ายเสียอีก เพียงแต่เขากลับไม่ได้สนใจเธอมากอย่างที่เธอคาดหวังไว้ แต่เธอก็ยังไม่ละความพยายามและวนเวียนไปที่นั่นเพื่อจะได้เจอพี่ดินอีก แต่เมื่อเขามาอีกครั้งในสองสัปดาห์ต่อมา เขายังคงไม่แสดงความสนใจในตัวเธอเช่นเคย เอาแต่ก้มหน้าอยู่กับหนังสือเล่มหนึ่ง จนเธอหมดความอดทนจึงตัดสินใจเดินเฉียดให้เขาสนใจสักนิด และถ้าตาเธอไม่ฝาดขณะที่เธอเดินผ่านนั้นเหมือนเขาจะเหลือบมองเธอชั่วขณะหนึ่ง และนั่นก็ทำให้เธออดยิ้มไม่ได้..เอาเถอะ - - ถือเป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลวนักหรอกน่ะ และแล้ว...โอกาสครั้งสำคัญมาถึง เมื่อใกล้จะถึงวันเกิดเขา เธอจึงเริ่มไต่ถามถึงเรื่องงานวันเกิดกับน้ำบ่อยครั้งขึ้น นั่นทำให้น้ำเริ่มสงสัย ผนวกกับอาการเก้อเขินของเธอเมื่อมีการหยอกล้อเรื่องเขา ท้ายที่สุดน้ำก็วางแผนจะเปิดตัวให้เธอได้รู้จักกับพี่ดินในงานวันเกิดนั่นเอง ด้วยข้อมูลที่เธอสืบถามมาจากน้ำ เธอจึงเลือกที่จะทำช่อดอกลิลลี่และยิปโซ - - ดอกไม้สองชนิดที่เขาชอบให้เป็นของขวัญวันเกิด และใส่ชุดแส็คสีขาวแบบที่คิดว่าน่าจะถูกใจเขาเพราะน้องสาวของเขาบอกว่า พี่ดินเป็นคนเงียบๆ และน่าจะชอบผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อย ทว่าเขากลับสนใจเธอแค่ตอนเริ่มงานเท่านั้น จากนั้นเธอก็เหมือนคนอื่นๆ ที่มาร่วมงาน ซึ่งนั่นทำให้เธอผิดหวังไม่น้อย แต่การที่เขาไม่ถูกใจเธอง่ายๆ เหมือนผู้ชายคนอื่นนี่เอง กลับยิ่งกระตุ้นให้เธอพยายามมากขึ้น เธอเริ่มคลุกคลีกับน้องสาวเขามากกว่าเดิมและพยายามหาข้อมูลเรื่องของเขาให้มากขึ้น หาโอกาสไปบ้านของเขาบ่อยขึ้น พูดคุยในเรื่องราวที่เขาชอบ สิ่งที่เขาชอบ หนังสือที่เขาชอบ เรียกได้ว่า..แม้กระทั่งเวลานี้เธอก็ยังจำรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเขาได้ เธอพยายามแสดงให้เห็นว่า เธอกับเขาคล้ายกันเพียงใด น่าจะเข้ากันได้ดีเพียงใด... แต่แล้ว...สิ่งที่เธอไม่ได้คาดคิดไว้เลยก็เกิดขึ้น อุบัติเหตุระหว่างที่เขาพาเธอมาส่งที่บ้านทำให้เธอต้องแทบช็อกเมื่อพบว่าเสี้ยวหน้าผากได้กลายเป็นแผล เธอโกรธเขาที่ทำให้ใบหน้าของเธอต้องมีตำหนิ แม้ต่อมาการที่เธอรักษามันอย่างดีจะส่งผลให้ไม่เป็นแผลเป็นเลยก็ตามที แต่การเป็นแผลน่าเกลียดอย่างนั้นทำให้เธอไม่กล้าส่องกระจกอยู่นาน... ทว่า..สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น...ทำให้เธอรู้สึกว่า เหมือนมันจะคุ้มค่าเหลือเกิน เพราะพี่ดินเริ่มมาดูแลเอาใจใส่เธอมากยิ่งขึ้น ดูแล เทคแคร์ จนทำให้เธอเข้าใจว่าเขาคงยอมรับเธอเป็นคนพิเศษคนหนึ่งแล้ว และอุบัติเหตุนั้นช่วยทำให้เขาได้ก้าวข้ามผ่านความเก้อเขินที่เคยมี ทำให้เขายอมแสดงออกถึงความรู้สึกที่เขามีให้เธอ แต่เธอก็เข้าใจผิด ผู้หญิงอีกคนต่างหากที่เขารู้สึก ‘พิเศษ’ ด้วย ผู้หญิงที่อยู่โรงเรียนเดียวกับเขาที่ชื่อ ‘พาย’ แต่กับเธอเขาเพียงแค่สงสาร แค่อยากชดเชย - - อย่างที่น้ำพยายามจะอธิบายให้เธอฟังและเข้าใจ เธอเจ็บปวดมากมายและที่สำคัญคืออับอายอย่างบอกไม่ถูก และนั่นทำให้เธอตัดสินใจหาทางออกจากโรงเรียนนั้นโดยเร็วที่สุด โดยอ้างกับพ่อและแม่ว่าเธอไม่มีความสุขกับโรงเรียนใหม่และการวิ่งเต้นของพ่อเธอก็ทำให้เธอสามารถกลับไปเรียนที่โรงเรียนเดิมจนได้ ถึงแม้ว่าเธอต้องไปอยู่หอพักเธอก็ยอม นับแต่นั้นเธอก็พยายามห่างเหินจากน้ำ แม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามทำดีด้วยถึงกับจะจัดงานเลี้ยงอำลาให้ แต่เธอไม่ต้องการอีกแล้ว ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธและจากมาโดยไม่แม้แต่จะติดต่อใครที่อยู่ที่นั่นอีกเลย รวมทั้งของทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำในครั้งนั้นเธอก็ทำลายมันไปทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นไดอารี่ที่พี่ดินเคยให้ หรือหนังสือที่เธอได้จากเขาซึ่งเธอไม่เคยแม้แต่จะเปิดอ่านซักหน้า เธอก็เผามันทิ้งไปทั้งหมด... แ ต่ นั่ น มั น กี่ ปี ม า แ ล้ ว น ะ จากคุณ : มีนเมษ - [ 5 มี.ค. 50 15:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันคิดมาถึงตรงนี้ก็ลอบหันไปมองพี่ดินอีกครั้ง เขายังคงมีโลกส่วนตัวกับหนังสือในมือโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ฉันอยากเข้าไปทักทายเขา - - แน่ล่ะ..อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่ฉันเคยรู้สึกชอบมากมายคนหนึ่งนี่นะ แต่อีกใจ..ก็ไม่อยากเข้าไปทัก ด้วยกลัวว่าเขาจะจำฉันไม่ได้ กลัวว่ามันจะไม่มีความหมายอะไร ฉันคงจะลังเลอย่างนั้นอยู่นาน ถ้าไม่มีมือมาแตะที่ไหล่เบาๆ “มองอะไรอยู่เหรอมีน” เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยนทำให้ฉันต้องหันไปยิ้มโดยอัตโนมัติ “มองหนังสือที่ชั้นฝั่งโน้นน่ะค่ะ” ตัดสินใจโกหกเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนหวานแบบที่คนตรงหน้าชอบ “พี่ธารซื้อหนังสือเสร็จแล้วเหรอคะ?” “ครับ” คนตรงหน้ายิ้มอ่อนๆ นิ้วยาวเรียวของเขาเกลี่ยที่แก้มฉันอย่างนุ่มนวล “หิวหรือยัง ไปทานอะไรกันดีครับ” “แล้วแต่พี่ธารเถอะค่ะ” ฉันอดเขินไม่ได้ “พี่ธารอยากทานอะไรหละคะ?” “อืมม์..พี่อ่านคู่มือเค้าแนะนำร้านตรงใกล้ๆ ที่เราจะไปเที่ยวน่ะ ลองไปทานดูแล้วกันนะครับ” เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงอาทร ขณะเอื้อมมาโอบไหล่ฉันให้เดินไปทางประตูด้วยกัน “จังหวัดนี้ที่เที่ยวสวยดีนะครับ ไว้วันหลังเรามาใหม่มั้ย? ยังเหลืออีกตั้งหลายที่ที่ยังไม่ได้ไป มาเช้ากลับเย็นอย่างนี้เที่ยวไม่ได้มากเลย” “ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับคำ แอบเหลือบมองไปที่ทิศทางเดิมชั่วขณะหนึ่ง เขาคนนั้นยังอยู่ที่เดิม และไม่สนใจอะไรเช่นเคย จนฉันต้องลอบหายใจแผ่วเบาและตัดสินใจก้าวเดินไปพร้อมคนข้างๆ อย่างน้อย..คนที่อยู่เคียงข้างฉันในวันนี้ก็รักฉันมากเหลือเกิน แล้วไยฉันต้องไปหวนหาอดีตที่เคยทำตัวเองเจ็บปวดมาแล้ว? ไยต้องทำให้คนที่ไม่เคยทำร้ายฉันต้องเจ็บปวดด้วยเล่า? บางอย่าง...ก็ไม่ได้ควรค่าที่จะย้อนกลับไปรื้อฟื้นหรือไขว่คว้าอีก - - ไม่ใช่หรือ? ฉันจึงได้แต่กล่าวอำลาในใจ ‘ลาก่อนค่ะ พี่ดิน’ ผมเงยหน้าจากหนังสือด้วยราวกับได้ยินเสียงเรียก แต่เมื่อไม่พบใครที่รู้จักอยู่ตรงหน้า จึงกลับมาพิจารณาหนังสือในมือต่อ มันเป็นเรื่องแปลของนักเขียนชาวญี่ปุ่นซึ่งผมไม่เคยอ่านงานของเขามาก่อน แต่เพียงไม่กี่หน้านั้นก็ทำให้ผมรู้สึกสนใจพอสมควร หลังจากชั่งใจครู่หนึ่งก็นำหนังสือเล่มนั้นไปที่เคาน์เตอร์ หญิงสาวในชุดฟอร์มของร้านหันข้างให้กับผมขณะง่วนอยู่กับการห่อปกหนังสือให้ลูกค้าอีกราย เธอดูไม่คุ้นตาผมนัก ทั้งที่ร้านนี้คือร้านหนังสือที่ผมมาเป็นประจำหลังจากห่างหายจากการกลับไปที่ร้านหนังสือที่บ้านเกิด ผมรอจนกระทั่งเจ้าตัวห่อปกหนังสือเสร็จ จึงวางหนังสือลงบนเคาน์เตอร์พร้อมกับบัตรสมาชิก เธอหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาพร้อมกับเงยหน้ามองผม “เอ่อ..ขอโทษค่ะ เคยอ่านของนักเขียนคนนี้มาก่อนหรือเปล่าคะ?” “เอ่อ..เปล่าครับ” ผมตะกุกตะกักตอบด้วยไม่คาดว่าจะเจอคำถามลักษณะนี้ เจ้าตัวยิ้มกว้างแบบที่ทำให้ใจของผมกระตุกก่อนจะพูดต่อ “ถ้าไม่ว่าอะไร ข้าวว่าคุณเอาอีกเล่มของเขาไปอ่านก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวนะคะ” เจ้าตัวหันไปที่พนักงานอีกคนซึ่งยืนอยู่ที่ชั้นหนังสือถัดไปอีกล็อก-คนนี้ผมรู้จักและเคยเห็นหน้ามาก่อนรู้สึกว่าจะชื่อ... “พี่ลายสือ รบกวนไปหยิบ....มาให้ข้าวหน่อยสิคะ” “ค้าบ แหม..เวิร์คจริงนะน้อง พอจบแล้วมาสมัครเป็นพนักงานประจำเหอะ” คำหยอกยั่วตอนท้ายนั้นส่งผลให้หญิงสาวค้อนใส่ ผมรอครู่หนึ่งหนังสืออีกเล่มของนักเขียนคนเดียวกันก็มาวางอยู่ที่เคาน์เตอร์ “เล่มนี้เป็นเล่มแรกของหนังสือในชุดนี้ค่ะ ส่วนเล่มที่คุณเลือกนั่นเป็นเล่มสอง ถ้าคุณอ่านเลย จะไม่ทราบความเป็นมาเป็นไปของตัวละครแต่ละตัว เพราะงั้นข้าวว่าคุณควรอ่านเล่มแรกนี่ให้จบก่อนจะดีกว่านะคะ” เจ้าตัวบรรยายเจื้อยแจ้ว “หนังสือของนักเขียนคนนี้เค้าจะเซอร์เรียลหน่อยนะคะ แต่ไตรภาคชุดนี้ถือเป็นผลงานที่ดีชุดหนึ่งของนักเขียนคนนี้เลยแหละค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเล่มสุดท้ายนี่สนุกมาก แต่เล่มแรกนี่อาจน่าเบื่อนิดหนึ่ง ถ้าอ่านแล้วคิดว่าพอรับไหวก็ค่อยมาซื้อเล่มอื่นแล้วกันนะคะ โอเคมั้ยคะ?” “อ่า..ฮะ” ผมตอบรับไปอย่างงุนงง สาวน้อยตรงหน้าจึงจัดแจงยิงบาร์โค้ด ก่อนจะสวมปกเรียบร้อยแล้วใส่ถุงยื่นให้ผมพร้อมกับรอยยิ้มสดใสเปิดเผย ผมเดินตัวลอยๆ มาจากร้านนั้น อืมม์..ไม่รู้สิ คุณว่า..ผมควรรู้สึกอะไรกับเธอหรือเปล่าหละ? ถ้าถามผม..ผมแค่รู้สึกว่า พายุฤดูร้อนลูกใหม่กำลังก่อตัวขึ้นอีกแล้ว - - และมันก็มีทีท่าจะทำลายกำแพงบางอย่างที่ผมมีอยู่ได้เสียด้วย... ผมหวังแค่ว่า..มันคงไม่เป็นเพียงลมที่เปลี่ยนทิศซึ่งพัดผ่านมาชั่วคราวเท่านั้น แต่จะหยั่งรากอยู่ประจำถิ่นกับหัวใจผมตลอดไป... ~~~~~~ จบแล้วนะ หุๆ ~~~~~~ อยากให้คอมเม้นท์กันนะ คิดว่าหลายๆ คนอาจจะช็อกเล็กน้อย (หรือเปล่า?) แต่..บางคนอาจจะงงๆ ก็ได้ (งงตรงไหนบอกนะ จะแก้ไขข้อข้องใจให้) แล้วจะมาคุยด้วยอีกครั้งนะฮับ จากคุณ : มีนเมษ - [ 5 มี.ค. 50 15:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 งงช่วงปิดตอนท้าย ตกลงเวลาผ่านมากี่ปี แล้วทำไมข้าวถึงจะเปิดใจหนุ่มได้ แล้วอยู่ๆ ตัดมามีน ก็ไม่ค่อยปะติดปะต่อนะคะ จากคุณ : scottie - [ 5 มี.ค. 50 23:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่า..ความเห็นต่อไปนี้สปอยล์!!!!!! ตอบคุณ scottie นะ ^^ หลังจากดินเข้าเรียนมหาลัย ๑ ปี พายก็สอบติดมช. จากนั้นเวลาผ่านไปจนเทอมสองปีสองของดิน ทั้งสองคนก็ห่างกันแล้วก็เลิกกัน ส่วนที่มาเจอกับข้าวนี่คือ ผ่านมาจากที่เลิกกับพายแล้วปีกว่า นั่นคือดินกำลังเรียนอยู่ปีสี่ (เท่ากับพายเรียนอยู่ปีสามและมีนเรียนอยู่ชั้นมอหก) ส่วนที่ข้าวเปิดใจดินได้ คือจริงๆ แล้วเราวางตัวละครในเรื่องนี้ให้เป็นอย่างนี้น่ะ พายเป็นอย่างที่พายเป็น "จริงๆ" ดินสัมผัสได้และตกหลุมรักในสิ่งที่พายเป็น ส่วนมีน "พยายาม" ที่จะเป็น ดินจึงไม่รู้สึกอะไรด้วย (แต่เราไม่ได้เขียนให้ดิน "รู้" ว่ามีน "พยายาม" จะเป็นนะ แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึกของดินเองน่ะ) ข้าวนั้นมีส่วนที่เหมือนพาย คือ เค้าเป็นอย่างที่เค้าเป็น ร่าเริง สดใส เป็นนักอ่านจริงๆ คุยกับดินอย่างคนที่รักการอ่านด้วยกันคุย (เหมือนที่พายเป็น) ก็เลยทำให้ดินรู้สึกอย่างที่เคยรู้สึกกับพายน่ะ^^ อืมม์...เราเขียนออกกำกวมไปหรือเปล่าหนอ? อยากให้ช่วยคอมเม้นท์ต่อ เพราะถ้ากำกวมไปแล้วทำให้คนอ่านไม่เข้าใจจริงๆ อาจจะต้องปรับอีกรอบน่ะ - -" จากคุณ : มีนเมษ - [ 6 มี.ค. 50 15:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แฮะๆๆ ดีใจที่ต้นมะเขือที่บ้าน กับต้นผักแว่นของคุณมีนเมษ ไม่ต้องทำงานหนักแล้วอิอิอิ ตอนที่ข้าวปรากฏตัว แล้วดินเกิดอะไรปิ๊งๆๆ น่าจะมีอะไรมาแทรกเพิ่ม ให้รู้สึกว่าดินสะดุด ผู้หญิงคนนี้ แล้วก็น่าจะมีบทสรุปส่งท้ายเรื่อง จะได้ไม่งง กับสิ่งที่เกิด ระหว่างตัวละครแต่ตัว (สีน้ำน้อยก็เขียนเรื่องแล้วออกมางงๆ เหมือนกัน สู้ๆๆๆ เอาใจช่วย) จากคุณ : sugarhut - [ 8 มี.ค. 50 09:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ sugarhut จะลองไปหาจุดสร้างความน่าเชื่อถือเพิ่มให้ระหว่างการปิ๊งของดินแล้วกันเนาะ ขอบคุณนะ ส่วนบทสรุปของดินกะข้าว ตอนต่อของเรื่องน้ำ (น้องดิน) จะมีบอกไว้ให้ได้ทราบฮับ นี่เป็นเรื่องเปิดตัวในชุด "ธาตุ" ของเราน่ะ แหะๆ เพราะชื่อตัวละครหลักๆ มันเกี่ยวข้องกัน ยังไงก็ขอบคุณที่เอาใจช่วยนะ เราจะสู้ต่อไป จากคุณ : มีนเมษ - [ 9 มี.ค. 50 10:46:22 ]