“คนขี้ขลาด! ไม่มีความศรัทธาในความรักสินะ ถึงได้ไม่กล้ารัก”
“นี่คุณบังคับตัวเองไว้ ไม่ให้รักได้ด้วยหรือ?”

เธอต่อว่าผม จะว่าแรงก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่รู้จักเธอกำลังสอนผมให้หันมองและทบทวนเรื่องความรักอีกแง่มุมหนึ่ง

    ผมแทบไม่รู้จักว่าเธอเป็นใคร ชื่ออะไร มาจากที่ไหน ผมพบเธอเข้าหลังจากนั้นถึงได้ต้องยอมรับการเข้ามาของเธอ

    ผมอ้างว่ากำลังมีปัญหา แต่นั่นเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมที่ผมยินยอมอดทนกับมันอยู่เพื่ออนาคตที่สักวันผมก็น่าจะต้องรู้ว่า มันจะไม่จบลงสวยงามอย่างที่หวัง ผมรู้สึกแย่กับมัน ผมบ่นกับเธอ เธอก็รับฟังและให้คำปรึกษาตามสมควร เหมือนผมจะรู้ว่าเธอมีอะไรจะแนะนำมากกว่านั้นแต่เธอก็ไม่ได้พูดออกมาหมดตรงๆด้วยเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัวที่ผมเท่านั้นจะคุมการตัดสินใจ

ที่เธอไม่จู้จี้และเปิดใจรับฟังทุกเรื่องที่ผมบ่นเล่า ทำให้สบายใจ หลายเรื่องที่ผมไม่ควรเล่าแต่ก็เล่าให้เธอรู้ไปแล้ว ผิดกับเธอที่ไม่เล่าเรื่องตัวเองบ้างเลย  ผมรู้สึกว่าผมกำลังใช้เธอ ซื้อเวลากับเธออยู่ เป็นหน้าที่ๆคนอย่างเธอต้องนั่งฟังแบบนั้น เธอทำได้ดี เธอมีความรู้สึกและผมจับความอบอุ่น ห่วงใยจากเธอได้

ผมใช้ชีวิตตามแบบของตัวเองไป เธอก็อยู่ของเธอไป ปัญหาที่เกาะกุมผมมันยังคงออกฤทธิ์เรื่อยๆ ก็แปลกดีที่ก่อนขับรถเข้าบ้านด้วยความเมาหลังไปดื่มกับพรรคพวก ผมคิดถึงเธอขึ้นมาจับใจ ผมใช้เธออีกครั้ง เธอคงไม่รู้ว่าในรอบหลายปีเธอเป็นหญิงสาวที่ผมสามารถนอนคุยด้วยได้อยู่จนเช้า จะเรียกว่าผมวางใจในเธอไปแล้ว ความสบายใจอย่างที่ได้รับจากเธอมันวิเศษ ด้วยจริตที่เรียบง่ายของผู้หญิงที่ไม่มากเรื่อง เธอมีอะไรจะให้คนอื่นเสมอ ผมรู้สึกแบบนั้น  มันทำให้ตัวเองรู้สึกดีไปด้วยเมื่อผมเป็นคนหนึ่งที่ได้ในสิ่งที่เธอมีให้

มันเหมือนอาหารเช้าอุ่นๆมื้อแรกของวัน กลิ่นหอมจนต้องก้มลงสูดดมค่อยตักเข้าปากกินให้อุ่นอิ่มท้อง ไม่แค่นั้น ผมรู้ด้วยว่าเช้าวันต่อๆไปมันก็จะยังมีมาวางตรงหน้าไม่มีวันหมด

เธอทำให้ผมคิดถึงคนใกล้ตัว ผู้หญิงคนอื่นๆคนแล้วคนเล่า ที่สุดผมก็ต้องสารภาพว่าความรู้สึกสบายอย่างแรงเมื่ออยู่ใกล้เธอนี่เองที่ทำให้ผมกลัวตัวเอง ผมกลัวว่าผมจะรักเธอเข้า

             ทำไมนะเธอทำให้ผมเปลี่ยน (บางอย่างผมบอกตรงๆเลยว่าผมจะไม่เปลี่ยนแต่เธอคงไม่รู้อะไรหรอก ผมไม่ได้บอกว่าผมเปลี่ยนเอากับเธอ) เพียงแค่คำพูดง่ายๆมันก็เหมือนคนอื่นพูด พวกเขาอยากให้ผมเปลี่ยน ผมรู้ว่าผมเชื่อมั่นตัวเองแต่ก็มาเปลี่ยนเอาแค่ต่อหน้าคนอย่างเธอ

             เธอคอยเตือนให้ผมรักตัวเองมากขึ้น และถามตัวเองให้ลึกซึ้งว่าความสุขที่ยั่งยืนคืออะไร อนาคตที่ผมจะไม่มีวันมานั่งคร่ำครวญเสียใจกับอดีตอยู่ตรงไหน เธอไม่ชอบใจทุกครั้งที่ผมบ่นถึงความหลังอันทุกข์ระทมที่ดูท่าว่าผมจะสลัดไม่หลุด และที่ผมต่อว่าตัวเองว่าเป็นคนเลวคนหนึ่ง เธอบอกผมว่าเธอเองก็ไม่ได้ดีมาจากไหน แต่ก็ไม่ควรตีหัวใจตัวเองให้ทุกข์โศกด้วยการบอกตัวเองซ้ำๆว่าฉันเป็นคนไม่ดี  ไม่ดีอย่างนี้แล้วยังไง? ยังมีข้อดีอีกถมไปที่เราทำทุกเมื่อเชื่อวัน มิใช่หรือ? อย่าให้คำนี้นิยามตัวเราเลย เธอว่างั้น

    เธอฉลาด ผมนึกย้อนถึงการพูดคุยกับเธอเมื่อเธอไปแล้วทุกครั้ง ผมพบว่าเธอฉลาด ในความง่ายและแปลกมีบางอย่างลึกๆแต่ผมคุ้นเคยกับมันเหลือเกิน เธอเคยว่าผมแย่งเธอพูดในสิ่งที่เธอคิด นั่นคือเราคิดอะไรตรงกันใช่ไหม?

   คนเรามีคนให้นึกถึงตอนมีปัญหาไม่กี่คน เราอาจนึกถึงเพื่อหาข้อเตือนใจหรือแง่คิดการแก้ปัญหาจากเขา ผมคิดถึงเธอ ผมรู้เธอไม่สามารถช่วยแก้ไขเรื่องทั้งหมด แต่...
             
             ....ผมละลายในอ้อมกอดเธอ แขนเรียวเล็กโอบกอดผมไม่มิดตัวอย่างที่ผมกอดเธอได้ แต่ผมก็โหยหามันที่สุด ร่างกายของผมนอนข้างแนบชิดกับเธอ ผมไม่รู้ว่าส่วนไหน หัวใจด้วยหรือเปล่า มันเบาโล่ง เมื่อเราหลับตามือผมมีมือเล็กๆของเธอสอดนิ้วประสานเอาไว้ไม่ให้ล่องลอยหลุดไปจนไกลเกิน หมอนที่หนุนอุ่นจนเหมือนนอนหนุนตักเธอ ผมไม่อยากลืมตามองไปที่อื่นให้ปัญหามันมากวนจิตใจในเวลาของเรา ทำไมผมพูดมากเมื่ออยู่กับเธอหรือเพราะเธอพูดน้อย ปลายนิ้วนิ่มๆปิดหูของผมหนีจากเสียงของความวุ่นวาย ผมได้ยินแค่เสียงเล็กๆเบาๆนุ่มหูจากปากของเธอ จะเป็นอย่างนี้ทุกคนไหมนะ คำพูดที่เกิดขึ้นไม่กี่คำทำให้ฝังอยู่ในความทรงจำเด่นชัดกว่ากับคนที่พูดกันมากๆทุกวัน ไม่ใช่แค่จำคำพูดของเธอได้ น้ำเสียงที่ห่วงใย ภาพดวงตาซื่อๆที่จ้องมองผมอย่างคนที่ไม่หวังอะไรก็ปรากฎในความทรงจำพร้อมกัน ผมคิดถึงเธอ

           หลังๆมาเธอก็แปลกๆไปอยู่บ้างหลังจากที่ผมบอกตรงๆว่าผมรู้สึกดีกับการอยู่กับเธอแค่ไหน เธอหยุดพูดเรื่องของเธอ เธอหยุดบอกเล่าความห่วงใย เธอหลบเลี่ยงสายตาเวลาที่คุยกัน เธอกำลังปิดซ่อนตัวเอง เธอกำลังหนีผม

            ผมรู้ว่ามันยากสำหรับเราแต่ที่สุดผมก็อดเก็บความรู้สึกที่มีไว้ไม่ไหว ผมพูดมากอีกครั้ง แล้วเธอก็ทำให้ผมรู้ว่าเราคิดตรงกันมาตลอด

          เธอต่อว่าผมว่าขี้ขลาดที่จะรัก

                                   “รักไปเลยสิ มันก็แค่ความรู้สึก”

          เธอพูดถูก    แต่ความรู้สึกรักของผม ผมอยากให้มันมีอนาคตไปด้วย

          เธอล่ะ คิดถึงความเป็นไปได้ของอนาคตอย่างผมไหม

...หรือว่า

         ผมตีกรอบให้ สำหรับความรู้สึกนี้จนเกินไป

                เธออาจจะถูก ผมขี้ขลาด ทำไม?  
                มันแค่ความรู้สึก เธอบอกว่า รักดีกว่าเกลียดเสมอ


              แต่การรักใครหลายคนพร้อมกันได้ คงไม่ได้ทำให้ผมเลวขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา ถ้ารักครั้งนี้ เป็นแค่ อิสระของความรู้สึก.

แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 16:33:48

แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 16:09:29

แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 50 21:03:14