ความคิดเห็นที่ 1 เช้าแล้วเริ่มมีแสง ทำให้พอมองเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ต้นไม้  เขารู้ว่ายังไม่ควรรีบลงไปในตอนนี้ เพราะความอาจเกิดอันตรายได้จากสัตว์ร้ายที่หากิน และกำลังกลับรัง  มองไปจากบนกิ่งไม้ พอมองเห็นทางลงเขาไปอีก เพราะแสงเริ่มมากขึ้น ทำให้เห็นได้ไกลขึ้นกว่าเดิม อากาศบริสุทธิ์ สูดลมเข้าเต็มปอด                “แปลกจริงๆ”                “นี่เราหลงทางอยู่ในป่า กลับมานึกสูดอากาศบริสุทธิ์ได้ยังไง”                 บ่นให้กับตัวเองที่ไม่เข้าใจในธรรมชาติของตัวเอง เริ่มออกเดินลงจากเขาไปอีก  พร้อมหยิบใบไม้อ่อน หรือยอดไม้มาเคี้ยว อย่างน้อยก็มีอะไรลงท้องบ้าง ถ้าจะตายก็คงต้องตาย อดคิดไม่ได้ ถึงแม้เคี้ยวใบไม้จะฝาดแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้กินอะไรเลย  เดินเบียดใบไม้ลงมาถึงบริเวณหนึ่ง ได้ยินเสียงคล้ายเสียงน้ำไหลแต่ไกล                 เขาเริ่มวิ่งไปทางเสียงนั้น เขาได้เสียงนั้นใกล้เข้ามา เขาแน่ใจว่าเป็นเสียงจากน้ำลำธารแน่นอน รีบวิ่งลงไปที่พุ่มไม้เพราะคิดว่าถึงลำธารแล้ว พอพ้นพุ่มไม้ออกมา ด้วยความรีบร้อนร่างเขาตกลงจากที่สูงทันที มือของเขาคว้ากิ่งไม้บริเวณนั้นได้ทัน แต่ตัวห้อยอยู่ที่หน้าผาของลำธารนั้นเอง พยายามช่วยตัวเองให้ปีนกลับขึ้นไปบนหน้าผาได้จนสำเร็จ เขาแล้วหันลงมามองข้างล่าง เห็นลำธารเบื้องล่างอยู่ห่างจากพื้นที่ยืนอยู่มาก พุ่มไม้นี้บังสายตาทำให้เขาอาจตกหน้าผาตายได้                   หลังจากเหตุการณ์เกือบเอาชีวิตไม่รอด เขามองหนทางที่จะลงไปที่ลำธาร ต้องไปอีกด้านหนึ่งซึ่งอ้อมลงไปข้างล่างได้ เดินลงไปจนถึงลำธาร ดื่มน้ำ ล้างตัว รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เพราะก่อนหน้านี้เขาฝ่าความยากลำบากในการเดินป่า เหนื่อยร้อน และอดทนมากเพียงใด  ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจตัวเอง เขารู้ว่านี่คือทางออกจากป่าได้ เพราะลำธารย่อมไหลลงสู่ที่ราบต่ำ อย่างน้อยเดินตามลำธารไป ยังดีกว่าไม่มีแนวทางที่จะไปสู่ทางออกได้                 อาศัยน้ำจากลำธารประทังชีวิต เดินไปตามลำธารไปเรื่อยๆ เหนื่อยแล้วนั่งพักที่โขดหินบริเวณลำธาร  ในขณะที่นั่งอยู่เขามองไปที่ในน้ำ เห็นปลาตัวเล็กตัวหนึ่งในลำธาร มันกำลังว่ายทวนน้ำ มันติดอยู่ที่หินก้อนหนึ่งจึงว่ายขึ้นไปไม่ได้  เพียงแค่มันพลิกตัวนิดเดียวมันจะพ้นก้อนหินนั้นได้แน่นอน แต่มันก็ไม่พลิกตัวกลับจะเอาหัวดันก้อนหินนั้นโดยไม่มองว่ามีทางอื่นอีกที่จะไปได้ มันจึงไม่พ้นก้อนหินก้อนนั้นสักที  คิดจะช่วยมันโดยหากิ่งไม้เล็กๆบริเวณนั้นมาเขี่ยให้มันพ้น  มันกลับหลบเข้าไปข้างในมากขึ้น  แทนที่มันจะพลิกตัวออกจากก้อนหิน  อดไม่ได้ที่จะโมโหปลาตัวนี้ และพยายามช่วยอยู่หลายครั้งมันก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่อีก  เขาไม่ยุ่งกับปลาน้อยตัวนี้อีกแล้ว                แต่เริ่มคิดถึงตัวเองมากกว่าปลา  คิดว่าเราก็เหมือนปลาตัวนี้เช่นกัน ที่ผ่านมาเวลาเรามีอุปสรรค์ เรามักจะมองไม่เห็นทางอื่น อาศัยกำลังและความคิดด้านเดียวมาโดยตลอด  หากเราคิดอีกด้านอาจเป็นเหมือนปลาน้อยตัวนี้ที่อาจจะหลุดก้อนหินนี้ไปได้  เพียงแค่พลิกตัวเท่านั้น  “อืมม นั่นสิ” เขาพลึบพลำ ไม่เสียเวลาไปกับการนั่งพักมากเกินไป ระยะทางไม่รู้จะอีกไกลแค่ไหนกว่าจะออกจากป่านี้ได้ ขอเพียงออกไปจากป่าย่อมมีหนทางอื่นที่จะไปได้แน่นอน                  นานเท่าไรไม่รู้ที่เดินมาตามลำธาร เริ่มรู้สึกว่าป่านี้เริ่มโปร่งขึ้นทีละน้อยตั้งแต่เดินมาตามลำธารสายนี้  เริ่มรู้ว่านี่น่าจะเป็นทางออก  และจริงดังคาด ออกมาจากป่าสู่ที่โล่งได้สำเร็จ  แต่ที่โล่งกลับเป็นทะเล มองออกไป มันกว้างไกลจนสุดสายตา                    เดินมาจนถึงด้านนอกของป่าแล้ว  มองหันหลังกลับไป ที่แท้ป่านี้เป็นภูเขาลูกหนึ่ง มีลำธารทอดลงสู่ทะเล ชายหาดยาวและกว้างไกล เดินมาที่ใต้ต้นไม้ริมชายหาด ค่อยๆนั่งลง และมองไปที่ทะเล                     คิดว่าในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จไปขั้นหนึ่ง ในการหาทางออกจากป่ามาจนได้ แต่เขาก็ไม่อาจพ้นอุปสรรค์ที่อยู่ข้างนอกต่อจากป่าได้ก็คือทะเล ซึ่งเขาเข้าใจว่า อย่างน้อยเขาก็รู้ว่า ป่าที่เขาเดินมาเมื่อกี้นั้น เป็นป่าลักษณะอย่างไร  พอมองจากภายนอกย่อมเห็นชัดเจน หากอยู่ข้างใน  จะไม่มีวันรู้เลยว่าป่าเป็นแบบใด มีลักษณะเป็นเช่นไรกันแน่                  เขาล้มตัวนอนทอดกายไปบนชายหาด ใต้ต้นไม้นั้น หลับตานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วพอสรุปเรื่องราวทั้งหมดว่าที่แท้ เรื่องของตนที่ผ่านมา ไม่มีสติ ใจร้อน เป็นเพราะความเงียบทำให้ได้คิด หากลองหยุดพักแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “อากาศบริสุทธิ์” อย่างที่เคยสะกิดใจเมื่ออยู่ในป่า ความสดชื่นจะทำให้จิตใจแจ่มใสขึ้นและความคิดจะผุดขึ้นเอง                  หากรีบเกินไปก็เหมือนกับที่พารนอยากหาทางออกโดยเร็ววิ่งผ่านพุ่มไม้ที่บังสายตา ทำให้อาจตกหน้าผาตายได้  นับว่าโชคดีที่เขายังคว้ากิ่งไม้ไว้ได้                 จิตใจที่แจ่มใสย่อมทำให้คิดหาหนทางที่ดีกว่าได้ด้วย หากทางที่ไปมันตัน ยังมีทางอื่นที่ให้ไปได้ อย่างเช่นปลาตัวเล็กที่ติดอยู่ที่ซอกหินมันติด มันพยายามดิ้นรนไปทางตรงเพียงแค่มันพลิกตัวนิดเดียว มันจะพ้นก้อนหินนั้นได้แน่นอน แต่มันก็ไม่พลิกตัวกลับจะเอาหัวดันก้อนหินนั้นโดยไม่มองว่ามีทางอื่นอีกที่จะไปได้                 หากยังคิดแนวทางใดไม่ออก ลองถอยหลังออกมาจากเหตุการณ์ เหมือนเราอยู่ข้างนอก แค่เป็นคนดู เราพอจะมองออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น มีช่องว่างทางออกอย่างไรมากกว่าอยู่ภายในที่หาทางออกไม่พบ พอมองจากภายนอกย่อมเห็นชัดเจนกว่า เหมือนอย่างที่พารนออกมายืนอยู่ด้านนอกของป่าแล้ว มองกลับไปเห็นภูเขาที่พารนเดินลงมา เห็นเส้นทางของลำธารที่กลับเข้าไปในป่าทึบนั้น และย่อมเห็นว่าป่าที่แท้เป็นลักษณะอย่างไร                   พารนย่อมรู้สึกว่าการหลงป่าครั้งนี้ เป็นบทเรียนที่ดีให้กับเขาในการใช้ชีวิต ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่สองวันที่ผ่านมา แต่มันก็คุ้มค่ากับประสบการณ์ที่ผ่านไปจริงๆ ตอนนี้เริ่มมีกำลังใจที่จะก้าวต่อไปแล้ว รู้ว่าต่อไปจะต้องใช้ชีวิตอย่างไร และหาทางออกยังไงกับอนาคตที่รออยู่ข้างหน้า                   ถึงแม้ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองยังนอนอยู่ที่ชายหาดแห่งหนึ่งทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน แต่ย่อมต้องหาทางออกนี้ได้แน่ ไม่ว่าในอนาคตต่อไปที่เขาจะต้องเจออุปสรรค์อื่นใดอีกก็ตาม พารนมั่นใจ                  เขากำลังหลับตานอนทอดกายใต้ต้นไม้ บนหาดทราย มีเสียงคลื่นผ่านเข้ามาเป็นละลอก ลมทะเลต้องผิวของเขาทำให้รู้สึกเย็นสบาย ลมกำลังพัดพาจิตใจของเขาเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง จากคุณ : อนันต์สิทธิ์ - [ 9 มี.ค. 50 23:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 4 ผู้นำพาครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5187060/W5187060.html จากคุณ : อนันต์สิทธิ์ - [ 9 มี.ค. 50 23:35:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เดี๋ยวตื่นขึ้นมาคราวหน้า จะไปโผล่ที่ไหนน้อ... ถึงตอนจะสั้น แต่ว่ากระทู้นึงก็ควรจะลงให้ยาวนิดนึงครับ อาจจะรวมกัน 2 ตอนแล้วค่อยลงทีนึงก็ได้ ไม่งั้นคนอ่านจะไม่ต่อเนื่องครับ  เห็นที่นิยมลงกันเฉลี่ยจะอยู่ที่ประมาณกระทู้ละ 7 หน้าต้นฉบับ (เอสี่) แต่อย่างน้อยๆ ถ้าได้ซัก 5 หน้าก็พอไหวครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 10 มี.ค. 50 09:27:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม .. จากคุณ : scottie - [ 10 มี.ค. 50 16:42:31 ]