ความคิดเห็นที่ 1 พรายริษยา                                        เสียงเพลงดังกระหึ่มจากรถยนต์ที่วิ่งมาตามถนนหลวง เส้นทางมุ่งลงใต้อันเงียบสงัดกลางดึกแทบจะไม่พบรถวิ่งสวนไปมาในยามนี้ มีเพียงพระจันทร์ดวงกลมโตส่องแสงนวลกระจ่างเป็นแสงส่องทางเพียงอย่างเดียว ทำให้ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ไม่ดูอ้างว้างจนเกินไป  เสียงเครื่องยนต์เร่งความเร็วเพิ่มขึ้น เข็มไมล์ชี้ไปที่ความเร็วกว่า 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ความเร็วระดับนี้ดูเหมือนยังจะน้อยนิดนักในสายตาของจิรัฐเมื่อเทียบกับสมรรถนะของเครื่องยนต์ที่เพิ่งวางเครื่องใหม่เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา ชายหนุ่มโยกศีรษะ เคาะพวงมาลัยไปตามจังหวะเพลงซึ่งเปิดเป็นเพื่อนบนเส้นทางอันแสนเงียบเหงาในยามนี้                    หญิงสาวที่อยู่ข้างกาย ยังคงจมดิ่งอยู่ในห้วงนิทรา ดวงตาหลับพริ้ม เอนศีรษะอิงไหล่ของเขาน้อยๆ ราวกับไม่อนาทรกับเสียงเพลงนั่นแต่อย่างใด จิรัฐหันไปยิ้มให้กับเธอ 'นภิศ' คู่หมั้นสาว ที่เขาและเธอจะมาซักซ้อมการฮันนีมูนกันก่อน ณ รีสอร์ตเลียบฝั่งทะเลอันดามันอันงดงาม ก่อนพิธีแต่งงานของทั้งคู่จะมีขึ้นในอีกสามดือนข้างหน้า                                        ชายหนุ่มละมือข้างหนึ่งจากกระปุกเกียร์ หยิบแจ็คเก็ตที่เลื่อนหล่นอยู่บนตักหญิงสาวขึ้นไปห่มให้เธออีกครั้งหนึ่ง ยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความขี้เซาของเธอ หลังจากนภิศส่งเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วบอกว่าจะนั่งคุยเป็นเพื่อนเขาจนถึงที่หมาย แต่พอรถเริ่มวิ่งเข้าเขตจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เธอก็เริ่มง่วงงุนเต็มที่ แล้วก็หลับไปเมื่อชั่วโมงกว่าที่ผ่านมานี่เอง อีกเกือบร้อยกิโลเมตร กว่าจะเข้าเขตชุมชนอีกครั้งหนึ่ง มีปั้มน้ำมันขนาดใหญ่ให้จอดพักรถ และเขาจะได้ออกไปยืดเส้นยืดสาย หลังจากนั่งอยู่ในท่าเดิมมากว่าสี่ชั่วโมงแล้ว จิรัฐเอียงศีรษะเอี้ยวตัวไปมาเพื่อผ่อนคลายอิริยาบถบรรเทาอาการเมื่อยขบ ก่อนกลับไปมุ่งสมาธิยังเส้นทางเบื้องหน้าอีกครั้งหนึ่ง                                        พลันเหมือนมีกระแสลมอ่อนๆ พัดผ่านผิววูบ จิรัฐรู้สึกถึงความเย็นวาบไปทั้งต้นคอ เสียงสะอื้นแผ่วยะเยือกดังแว่วอยู่ข้างๆ หู สายตาหันขวับไปหาต้นเสียงตามสัญชาตญาณในทันที แต่ก็มองไม่เห็นสิ่งใด อาจเป็นเพราะความอ่อนเพลียทำให้หูอาจจะแว่วไปเองก็ได้ คิดดังนั้นแล้วเขาจึงไม่ใส่ใจกับเสียงนั่นอีกต่อไป                    กลุ่มเมฆก้อนใหญ่เคลื่อนตัวมาบดบังแสงจากดวงจันทร์จนมืดมิด กระแสลมนิ่งสนิท ไม่มีแม้กระทั่งการพัดไหวของใบไม้ใบหญ้า สองข้างทางดูเงียบสงัด ราวกับไร้ซึ่งสรรพสำเนียงสิ่งมีชีวิตใดๆ แลดูเย็นเยียบวังเวงจนหนาววาบลึกเข้าไปถึงข้างใน จิรัฐสัมผัสได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นในทันที สัญชาติญาณการระแวดระวังภัย ทำให้ชายหนุ่มพยายามตั้งสมาธิในการขับรถยิ่งกว่าเดิม พลางสอดส่ายสายตาไปตามข้างทางเป็นระยะๆ เตรียมพร้อมรับสถานการณ์ที่อาจมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นในทุกเวลา                    "ระวัง....กรี๊ดดดด..."                                        เสียงกรีดร้องของคู่หมั้นสาวที่เบิกตากว้างสะดุ้งตื่นดังขึ้นพร้อมๆ กับ เงาสีดำขนาดใหญ่พุ่งผ่านหน้ารถในระยะกระชั้นชิด จิรัฐหักพวงมาลัยหลบทันที กองเศษวัสดุก่อสร้างข้างทางวางเรียงรายล้ำขึ้นมาบนผิวถนนปรากฏขึ้นในสายตา ชายหนุ่มเหยียบเบรคอย่างกระทันหันพร้อมทั้งหักพวงมาลัยหลบอีกครั้ง แรงกระชากจากเข็มขัดนิรภัยทำเอาเขาจุกไปพักหนึ่ง รถหมุนคว้างไปข้างหน้าอย่างไม่อาจควบคุมได้ เสียงห้ามล้อดังเสียดก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณ จิรัฐค่อยๆ ตั้งสติใช้ทักษะและความชำนาญพยายามพยุงรถไม่ให้พลิกคว่ำ ความเร็วของเครื่องยนต์ค่อยๆ ลดลง ก่อนที่รถจะหยุดนิ่งในที่สุด                    ชายหนุ่มหอบหายใจ หลับตานิ่งพยายามเรียกสติที่ใกล้จะกระเจิดกระเจิงให้กลับคืนมา เสียงหัวใจยังเต้นระรัวดังสะท้อนอยู่ในอกไม่หยุด รถหยุดนิ่งตรงไหล่ทาง อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น เสาปูนขนาดใหญ่ตั้งทมึนอยู่เบื้องหน้า ห่างจากตัวรถแค่ไม่ถึงเมตร หากรถหยุดช้าไปอีกสักนิดเดียว เขาไม่กล้าคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นเลย                    หลังจากรวบรวมสติอยู่พักใหญ่ จิรัฐจึงหันกลับไปดูหญิงสาวข้างๆ กาย คู่หมั้นของเขานั่งนิ่ง ดวงตาหลับสนิท ไม่มีร่องรอยความตื่นตระหนกปรากฏในวงหน้า หรือเธอจะช๊อคจนสลบไป จิรัฐพยายามปลุกเธอหลายต่อหลายครั้ง แต่นภิศยังคงไม่รู้สึกตัว จนเขาเริ่มใจเสีย ในที่สุดร่างบางก็เริ่มขยับตัว ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองหน้าเขาอย่างงุนงง ก่อนที่หญิงสาวจะโดนจิรัฐรวบร่างเข้าไปโอบกอดทั้งตัว                    "แนทตกใจมากมั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกรู้มั้ย ผมกลัวแทบแย่ว่าแนทจะเป็นอะไรไป" จิรัฐละล่ำละลักเอ่ยถามหญิงสาว พลางดันตัวของเธอออกมามองสำรวจไปทั่วร่าง ลูบหลังลูบไหล่เพื่อปลอบโยน ก่อนจะดึงตัวเข้าไปโอบกอดอีกครั้ง แล้วซบหน้านิ่งบนไหล่บางเนิ่นนาน จนนภิศเริ่มตั้งสติได้ ก็เอ่ยปากถามเขาขึ้นมาทันที                                        "จีเป็นอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น แล้วจอดรถทำไม" หญิงสาวเอ่ยถามจิรัฐด้วยความงุนงง                    "แนทไม่รู้เรื่องเลยเหรอ ว่าเมื่อกี้รถเกือบคว่ำ เป็นไปได้ยังไง ก็แนทยังตะโกนบอกให้ผมระวังอยู่เลย" จิรัฐตอบคำถามของคู่หมั้นสาวด้วยความแปลกใจ เขามั่นใจว่าได้ยินเสียงเธอตะโกนกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกอย่างแน่นอน ไม่มีทางที่เขาจะหูแว่วไปเองได้ แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าตอบด้วยความมั่นใจ                      "แนทเพิ่งจะตื่นตอนที่จีมาเขย่าปลุกแนทเมื่อกี้นี้แหละ แล้วแนทจะไปตะโกนได้ยังไง" ก่อนจะเอ่ยปากบอกชายหนุ่มอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ "แนทคงจะละเมอมั้งคะจี"                    "เหรอ เป็นไปได้ยังไง ผมไม่เคยเห็นแนทนอนละเมอเลยนะ" จิรัฐยังขมวดคิ้วด้วยความงุนงงไม่หาย                    "แล้วเกิดอะไรขึ้น รถคว่ำอะไร แนทไม่รู้เรื่องเลย แล้วนี่จีเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ดูสิ มือเย็นเฉียบเลย" นภิศเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง กวาดสายตาสำรวจตรวจตราคู่หมั้นหนุ่มว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ พลางบีบนวดฝ่ามือทั้งสองข้างของจิรัฐเพื่อช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปด้วย                    จิรัฐบีบมือตอบกลับหญิงสาว สีหน้าของเขายังคงมีร่องรอยของความตื่นตระหนกและฉงนสนเท่ห์ไม่หาย มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันที่เธอจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ดูจากท่าทางของนภิศแล้ว เธอคงไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ ทั้งสิ้นจริงๆ ก่อนจะปัดความสงสัยออกไปเมื่อเห็นว่าสมควรจะเคลื่อนรถออกจากบริเวณนี้ได้แล้ว เพราะมันทั้งมืด ทั้งเปลี่ยว หากเคราะห์หามยามร้ายแม้จะรอดพ้นจากอุบัติเหตุได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็อาจตกเป็นเหยื่อโจรผู้ร้ายที่อาจจะซุ่มอยู่ในบริเวณนี้ก็ได้                    "ช่างเถอะ เดี๋ยวคืนนี้เราไปหาที่พักกันก่อนแล้วกัน ผมคงขับรถยาวๆ ไม่ไหวแล้ว มือยังสั่นอยู่เลยเนี่ย พรุ่งนี้เช้าค่อยตั้งหลักกันใหม่" ชายหนุ่มพูดตัดบท ก่อนจะค่อยๆ ถอยรถเข้าสู่เส้นถนนอีกครั้ง "แต่คืนนี้แนทคงต้องปลอบผมเยอะๆ หน่อยนะ"                    พอหายจากอาการหวาดผวา จิรัฐก็ส่งสายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มไปยังคู่หมั้นสาวในทันที จนเธอต้องส่งค้อนกลับไปให้ พร้อมกับบ่นอุบอิบในลำคอ "คนบ้า"                      หลังจากรถวิ่งมาได้อีกเกือบครึ่งชั่วโมง ก็เข้าสู่เขตชุมชนอีกครั้งหนึ่ง แม้จะไม่มีรถขวักไขว่ในยามดึกสงัดเช่นนี้ แต่แสงไฟถนนสองข้างทางซึ่งเริ่มมีให้เห็นเป็นระยะๆ ก็ยังพอจะช่วยสร้างความอุ่นใจให้กับผู้ใช้เส้นทางนี้บ้าง จุดหมายข้างหน้าที่อยู่อีกไม่ไกลเป็นปั้มน้ำมันขนาดใหญ่เปิดไฟสว่างไสว มีพร้อมทั้งมินิมาร์ท และห้องน้ำรับประกันความสะอาด สำหรับเป็นจุดจอดพักรถหลังจากทั้งคู่ต้องนั่งอยู่ในท่าเดิมๆ เป็นเวลานาน                    จิรัฐแวะหยุดพักรถที่ปั้มน้ำมันแห่งนี้เพื่อยืดเส้นยืดสายลดความเมื่อยล้า มีรถเข้ามาแวะจอดพักรถเช่นเดียวกับเขาอยู่ก่อนหน้าอีกสองสามคัน ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วออกมาเดินสำรวจความเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้นจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ ปล่อยให้หญิงสาวเดินเข้าไปซื้อน้ำและขนมขบเคี้ยวในมินิมาร์ทเพียงคนเดียว                    รอยยุบขนาดเกือบเท่าฝ่ามือบริเวณกันชนหน้า พร้อมกับรอยขีดข่วนเป็นแนวยาวบนฝากระโปรง สร้างความแปลกใจให้กับชายหนุ่มไม่น้อย เพราะจากอุบัติเหตุเมื่อสักครู่ เขามั่นใจว่าไม่ได้ชนกับอะไรแน่นอน หากเป็นเศษดินเศษหินที่กระเด็นมาโดน ก็ไม่น่าจะมีรอยกว้างขนาดนี้ และแม้ว่ารถคันนี้จะซื้อมาจากเต้นท์รถมือสอง แต่ก็ยังอยู่ในสภาพใหม่มาก อีกทั้งราคายังคุ้มค่าอย่างไม่น่าเชื่อ จนทำให้เขาตัดสินใจซื้อได้อย่างไม่ยากเย็น หากจะสันนิษฐานว่าอาจเป็นร่องรอยที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้าจะถึงมือเขา ชายหนุ่มก็ตรวจสภาพดูแลรถเป็นอย่างดีมาตลอด ไม่มีทางที่ร่องรอยขนาดนี้จะหลุดรอดจากสายตาของเขาไปได้แน่ๆ  แต่สิ่งที่ทำให้จิรัฐต้องงุนงงเข้าไปยิ่งกว่า คือ คราบคล้ายรอยหยดเลือดบริเวณหน้ากระจกด้านผู้โดยสาร แม้จะมีไม่มากนักแต่ก็กระจายเป็นหยดเล็กๆ ไปทั่ว ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความกังขา ก่อนจะปัดความสงสัยทิ้งไปอย่างไม่ติดใจ คราบพวกนั้นคงเป็นรอยแมลงที่บินมาชนกระจกรถ ส่วนรอยยุบนั่น กลับกรุงเทพฯ ค่อยไปโวยวายกับเต้นท์รถอีกทีก็ยังไม่สาย                    จิรัฐเดินไปนั่งจิบกาแฟรอคู่หมั้นสาวที่กำลังเดินเลือกซื้อขนมอยู่ด้านในมินิมาร์ท พลางเอ่ยปากสอบถามพนักงานขายถึงเกสต์เฮ้าซึ่งเขาตั้งใจจะหาเข้าพักในคืนนี้ เมื่อได้รับคำตอบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ชวนคุยเรื่องราวสัพเพเหระทั่วไป จนพนักงานที่คุยกับเขาอยู่พักใหญ่รู้สึกคุ้นเคย จึงกล้าเอ่ยปากถามเขาขึ้นมา                                        "อย่าหาว่าผมเสือกเลยนะพี่ แฟนพี่ก็ออกจะน่ารักขนาดนั้น งอนนิดงอนหน่อยก็น่าจะไปคุยไปปลอบกันให้รู้เรื่องไม่ดีกว่าเหรอ ไหงพี่ปล่อยให้เค้านั่งร้องไห้อยู่ในรถคนเดียวอย่างนั้นล่ะ"                    "เฮ้ย ผิดคันแล้วน้อง แฟนพี่เค้ายังซื้อของอยู่ในมาร์ทอยู่เลย นั่นน่ะ ยืนรอจ่ายตังอยู่ ไม่มีคนอื่นแล้ว อย่าไปพูดให้เค้าได้ยินเชียวนะ เดี๋ยวพี่จะตายเอา" จิรัฐเอ่ยปากแก้ไขความเข้าใจผิดของพนักงานขายกาแฟอย่างอารมณ์ดี พลางหัวเราะร่วน "แต่เรื่องน่ารักน่ะไม่เถียง"                    เด็กพนักงานขายได้ยินอย่างนั้นก็ปิดปากเงียบในทันที พร้อมกับส่งยิ้มจืดเจื่อนไปให้ จะให้บอกไปว่า ไม่มีทางผิดคันแน่นอน ก็ไอ้รถคันที่เขาเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบนั่นแหละ ก็พูดไม่ออก ได้แต่อึกอักอยู่อย่างนั้น จนเมื่อจิรัฐหันไปมองเห็นนภิศเดินออกมาจากมินิมาร์ทพอดีก็เอ่ยปากลา พร้อมกับบอกว่าคราวหน้าจะแวะมาอุดหนุนใหม่ แล้วจึงเดินไปช่วยหญิงสาวหิ้วของไปใส่ไว้ในรถ ก่อนจะแยกย้ายกันนั่งประจำที่ แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป                    เด็กหนุ่มคนนั้นแทบจะเข่าอ่อนในทันที เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่ลูกค้าหนุ่มเดินไปหานั้น เปิดประตูเข้าไปนั่งในตำแหน่งที่หญิงสาวคนที่เขาพูดถึงก่อนหน้ากำลังจับจองอยู่ ราวกับไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอคนนั้น เมื่อมองไปอีกทีเธอกลับย้ายไปยังเบาะหลังเพียงชั่วพริบตา แถมยังหันมาส่งรอยยิ้มเศร้าๆ ให้กับเขาอีกด้วย . จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 11 มี.ค. 50 00:23:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...                    ผู้คนยังคงคึกคักหนาตาในตลาดยามสาย ทั้งที่มาจับจ่ายซื้อข้าวของ จับกลุ่มดื่มกาแฟและสนทนากันตามร้านกาแฟริมถนน มีทั้งร้านโจ๊ก ร้านข้าวต้ม น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ และอีกมากมายให้ได้เลือกรับประทานกัน จิรัฐและนภิศเลือกเข้าไปนั่งในร้านโจ๊กร้านหนึ่ง เพียงครู่เดียวโจ๊กใส่ไข่ร้อนๆ ควันฉุยสองชามที่ส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยของทั้งคู่ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ                    ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจัดการอาหารเช้าของตนกันอย่างเอร็ดอร่อย สักพักเก้าอี้ข้างๆ นภิศซึ่งว่างอยู่ก็ถูกจับจองด้วยหญิงชราท่าทางสติไม่สมประกอบคนหนึ่ง พอแกได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้วก็บ่นอะไรงึมงำจับใจความไม่ได้ตลอดเวลา เจ้าของร้านเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบบอกหญิงสาวทันทีด้วยเกรงว่าเธอจะตกใจเสียก่อน                    "ไม่ต้องกลัวหรอกคุณ ยายแกไม่ทำอะไรใครหรอก แกก็แค่ชอบพูดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียวอย่างงี้แหละ ฟังรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง" แล้วก็ทำท่ากระซิบกระซาบยกไม้ยกมือป้องปากราวกับกลัวว่าใครจะมาได้ยิน "แต่แกให้หวยแม่นนะ ฉันถูกหวยเพราะแกไปหลายงวดแล้ว เวลาแกมาขอโจ๊กกินเลยไม่อยากไล่ แต่ถ้าคุณกลัว เดี๋ยวฉัน..."                                        นภิศรีบเอ่ยปากห้ามทันที ยิ้มพลางส่ายหน้าส่งสายตาเป็นคำตอบว่าไม่เป็นไร แล้วก็ทานอาหารของตนเองต่อไป                    เมื่อทั้งคู่จัดการรับประทานอาหารตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว จิรัฐและนภิศจึงลุกขึ้นเพื่อไปจ่ายเงิน ยายแก่สติไม่ดีคนนั้นกลับหันไปคว้าแขนของนภิศไว้ มือเหี่ยวย่นแต่ทว่ามีเรี่ยวแรงมากมายกำข้อมือของหญิงสาวเอาไว้แน่นราวคีมเหล็ก ด้วยความตกใจนภิศพยายามจะสะบัดมือออกก็ทำไม่ได้ หญิงชรายังยื้อยุดเธอเอาไว้พลางจ้องหน้าเธอด้วยแววตาดุกร้าว จนนภิศตกใจกลัวจนแทบสิ้นสติ เสียงที่เปล่งออกมาจากหญิงแก่แม้จะแหบแห้งทุ้มต่ำแต่กลับชัดถ้อยชัดคำผิดจากเมื่อสักครู่นี้ราวพลิกฝ่ามือ                    "ระวัง มันไม่ได้มาดี เอ็ง... ผัวเอ็ง... ระวังตัวเอาไว้ให้ดี หึหึ..."                    สิ้นเสียงหัวเราะ นิ้วผอมเกร็งที่กำข้อมือของนภิศเอาไว้แน่นก็คลายออก แล้วแกก็หันกลับไปกินโจ๊กของแกต่อไปราวกับเมื่อครู่นี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น                    จิรัฐไม่เห็นคู่หมั้นสาวลุกตามออกมา จึงหันกลับไปถามเธอว่ามีอะไรหรือเปล่า ได้ทันเห็นว่า หญิงแก่ที่นั่งข้างๆ นภิศกำลังจับมือของหญิงสาวเอาไว้ แล้วพูดอะไรกับเธออยู่  เมื่อเขาเดินไปถึงหญิงชราคนนั้นก็หันกลับไปจัดการกับชามโจ๊กของแกต่อแล้ว                    "แนท...แนท..." ชายหนุ่มสะกิดเรียกหญิงสาวที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ จนเธอสะดุ้งเฮือกแล้วหันมาส่งเสียงในลำคอเรียกชื่อเขาเบาๆ "เป็นอะไรหรือเปล่าแนท เมื่อกี้ยายแกทำอะไรแนทหรือเปล่า" จิรัฐเอ่ยปากถามคู่หมั้นสาวด้วยความเป็นห่วงทันทีเมื่อเห็นหน้าตาตื่นๆ ของเธอในตอนที่เขาเดินไปถึง                    "เปล่าไม่มีอะไร แนทแค่ตกใจแกนิดหน่อยน่ะ ช่างเถอะค่ะ" นภิศเอ่ยปากปฏิเสธ รีบปัดความกังวลใจจากคำพูดของหญิงแก่คนนั้นออกไป แกคงบ่นเพ้อไปตามประสาของแก คิดได้ดังนั้นจึงหันมาส่งยิ้มแล้วเอ่ยถามชายหนุ่ม "จีจ่ายเงินแล้วใช่มั้ยคะ แล้วจะกินอะไรอีกหรือเปล่า" เมื่อชายหนุ่มตอบปฏิเสธ ทั้งคู่ก็จูงมือพากันเดินกลับไปที่รถ เพื่อเดินทางต่อทันที .                                        ถนนหลวงในยามบ่าย มีรถราสัญจรผ่านไปมาเป็นระยะ นภิศยังคงพูดคุยหยอกล้อจิรัฐซึ่งกำลังทำหน้าที่สารถีขับรถคู่ใจพาทั้งคู่เดินทางไปยังรีสอร์ตริมชายหาดอันสวยงามในจังหวัดกระบี่ ตามปกติแล้วทั้งนภิศและจิรัฐจะพากันไปเที่ยวพักผ่อนต่างจังหวัดกันบ่อยๆ  ทั้งคู่พบกันครั้งแรกก็จากการไปเที่ยวภูกระดึงเมื่อสองปีก่อน หญิงสาวไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนของตนเอง และได้เจอกับจิรัฐที่ไปเที่ยวกับเพื่อนของตนเช่นเดียวกัน กลุ่มของชายหนุ่มช่วยเหลือเธอและเพื่อนๆ หลายต่อหลายอย่างตั้งแต่เดินขึ้นภูไปจนกระทั่งขากลับ ซึ่งกลายเป็นความประทับใจในที่สุด หลังจบจากทริปนั้นทั้งสองก็ยังคงติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ และตกลงใจคบหากันในเวลาต่อมา หลังจากนั้นในการท่องเที่ยวของทั้งคู่ในแต่ละครั้งแม้จะเป็นการเดินทางไกลๆ จิรัฐมักจะชอบขับรถไปไหนมาไหนเองมากกว่า เขาบอกกับเธอว่ามันสะดวกสบายในการเดินทาง และเขาก็ชอบความท้าทายในการบังคับรถให้วิ่งไปในแต่ละเส้นทางที่แตกต่างกัน ในคราวนี้คู่หมั้นหมาดๆ เพิ่งจะเคยเดินทางมาเที่ยวจังหวัดทางภาคใต้ด้วยกันเป็นครั้งแรก เพื่อนของจิรัฐแนะนำรีสอร์ตแห่งนี้มา บอกว่าบรรยากาศสวยงามโรแมนติค เหมาะแก่การพาคู่รักมาสวีทกันมากที่สุด และจากจุดนี้อีกแค่ประมาณไม่ถึงร้อยกิโลเมตรก็จะถึงจุดหมายของทั้งสองคน                    จิรัฐแวะจอดพักรถที่ปั้มน้ำมันเพื่อยืดเส้นยืดสาย พร้อมกับตรวจเช็คน้ำในหม้อน้ำ และลมยางอีกครั้งเพื่อความไม่ประมาท แม้ว่าก่อนการเดินทางเขาจะนำรถเข้าศูนย์เพื่อทำการตรวจสภาพเครื่องยนต์ให้พร้อมสำหรับการเดินทางในระยะทางไกลๆ มาหนหนึ่งก่อนแล้ว แต่การได้ตรวจเช็คเป็นระยะๆ ก็สร้างความอุ่นใจกับเขาได้มากกว่า                    ชายหนุ่มแทบจะร้องสบถเสียงลั่นออกมาในทันที เมื่อพบว่าร่องรอยการบุบที่เขาสังเกตุเห็นเมื่อคืนนั้นมันหายไป เป็นไปได้อย่างไรกัน จิรัฐแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขามั่นใจว่าเมื่อคืนนี้มีรอยยุบตรงกันชนหน้าแน่นอน ชายหนุ่มลองเอามือลูบไปทั่วชิ้นกันชนหน้า เผื่อว่าเขาอาจจะจำตำแหน่งผิด แต่ไม่มีเลย ไม่มีแม้กระทั่งรอยขีดข่วนหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย รวมไปถึงฝากระโปรงหน้าด้วย รอยขีดข่วนเป็นทางยาวที่เคยมีก็หายไป จิรัฐลองเอามือลูบฝุ่นที่เกาะอยู่อย่างเบาบางเพื่อหารอยนั้นก็ไม่พบ เป็นไปไม่ได้ที่เมื่อคืนเขาจะตาฝาด แต่รอยเหล่านั้นมันมาปรากฎได้อย่างไร แล้วทำไมจู่ๆ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างนี้ จิรัฐเริ่มตั้งคำถามกับตนเอง แต่ชายหนุ่มต้องรีบปัดความวิตกกังวลใจออกไปทันที เมื่อเห็นนภิศกำลังเดินกลับมายังรถ                                        "จีเป็นอะไรหรือเปล่าคะ แนทเห็นทำหน้าแปลกๆ" นภิสเอ่ยปากถามจิรัฐเมื่อเดินกลับมาที่รถแล้ว "แล้วไม่ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยเหรอคะจะได้สดชื่น จีจะดื่มกาแฟหน่อยมั้ย เดี๋ยวแนทเข้าไปซื้อให้" หญิงสาวเอ่ยปากถามแฟนหนุ่มด้วยความเอาใจใส่                    ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้า แล้วบอกว่า "ไม่ดีกว่า เดี๋ยวผมขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงก่อนแล้วกัน"                    เมื่อจิรัฐเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง ก็มีท่าทีสดชื่นขึ้นมาก นภิศขึ้นไปนั่งรอเขาอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว เมื่อรถออกจากปั้มน้ำมันไปได้สักพักหนึ่ง ชายหนุ่มก็เอ่ยปากถามหญิงสาว "พรุ่งนี้เช้าเราไปหาวัดทำบุญใส่บาตรกันมั้ยแนท"                    "ตามใจจีสิคะ แล้วนึกยังไงคะ คราวนี้ถึงชวนแนทไปใส่บาตร" หญิงสาวถามยิ้มๆ อย่างไม่ใส่ใจ                                        "อืม...ก็ทำบุญร่วมกัน เกิดชาติหน้าจะได้มาคู่กันอีกไง" ได้ยินดังนั้น นภิศก็ได้แต่หัวเราะกับคำตอบอันแสนจะเชยของแฟนหนุ่ม                                        จิรัฐไม่อยากให้แฟนสาวต้องวุ่นวายใจกับลางสังหรณ์แปลกๆ ของเขา  ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วที่เหตุการณ์ประหลาดๆ เกิดขึ้น การที่จู่ๆ นภิศก็ตะโกนกรีดร้องออกมาโดยเจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยสักนิด เงาดำที่พุ่งเข้าใส่รถเขาและถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ร่องรอยบนรถที่จู่ๆ ก็มีมาแล้วก็หายไป รวมถึงเสียงสะอื้นแผ่วๆ ที่เขาได้ยินมาเป็นระยะเกือบตลอดการเดินทาง ยังไม่นับที่เด็กที่ปั้มน้ำมันเข้ามาทักว่ามีผู้หญิงอยู่ในรถของเขาอีกคน แค่เท่านี้ก็นับว่ามากแล้วหากเขายังไม่คิดจะทำอะไรเสียแต่เนิ่นๆ ใครจะคิดว่าเขางมงายยังไงเขาก็ไม่ใส่ใจ จิรัฐเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับเหตุการณ์ลี้ลับเหนือธรรมชาติต่างๆ ในระหว่างการเดินทางของคนที่เขารู้จักหลายต่อหลายคน แม้จะรู้ว่าอาจจะมีการแต่งเติมเสริมเรื่องเข้าไปบ้าง แต่ก็น่าจะมีส่วนจริงอยู่ไม่น้อย อย่างไรเสีย จะจริงไม่จริงอย่างไร เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วเขาก็คงต้องขอป้องกันเอาไว้สักหน่อยคงจะดีกว่า                    ส่วนนภิศก็เป็นหญิงสาวหัวสมัยใหม่ เจ้าตัวไม่ค่อยเชื่อในเรื่องภูติผีวิญญาณนัก เธอมักจะเอาข้อโต้แย้งทางวิทยาศาสตร์เข้ามาแก้ไขข้อข้องใจในเหตุการณ์ต่างๆ ได้จนหมด ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ประกอบเข้าด้วยกันทั้งนั้น หากเขาจะเล่าสิ่งที่เขากังวลใจไปให้เธอฟัง นภิศก็จะหาเหตุผลมาหักล้างความเชื่อของเขาออกไปจนได้ จิรัฐไม่อยากให้การมาเที่ยวครั้งนี้กร่อยลงไปเสียก่อน จากการต้องมาโต้แย้งกับเธอด้วยเรื่องเหล่านี้ เพราะในที่สุดแล้วหากเธอไม่สามารถยกหลักการ หาเหตุผลมาอธิบายเรื่องราวอะไรต่อมิอะไรได้อีก ก็ต้องจบลงด้วยการงอนของคู่หมั้นสาวพร้อมกับประโยคติดปากที่ใช้ตัดบทของเธอว่า 'จีอย่าไปงมงายนักเลย'                    อันที่จริง ตั้งแต่ซื้อรถคันนี้มาเกือบสองเดือน จิรัฐก็ไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แปลกๆ เช่นนี้มาก่อน และจะว่าไปแล้ว เขาไม่เคยเจอเรื่องพวกนี้กับตัวเลยสักครั้งไม่ว่ากับรถคันไหนที่ใช้ มันเพิ่งจะเริ่มเกิดเรื่องราวประหลาดก็ตอนที่เขาเดินทางมาคราวนี้นี่แหละ . จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 11 มี.ค. 50 00:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...                              บังกะโลริมชายหาดที่ทั้งคู่เข้าพักมองเห็นวิวธรรมชาติอันสวยงาม หาดทรายสีขาวเนื้อละเอียดราวผงแป้งทอดตัวยาวตัดกับสีครามของผืนน้ำกว้างสุดลูกหูลูกตาจนไปจรดกับโค้งแผ่นฟ้า แลดูงดงามราวกับภาพวาดของจิตรกรชั้นเอก การตกแต่งภายในสวยงามและสะดวกสบาย อ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่ที่จิรัฐหมายตาเอาไว้แล้วว่า จะต้องใช้ประโยชน์จากมันให้เต็มที่ เตียงนอนกว้างที่เพียงแค่เปิดม่านริมหน้าต่างก็มองเห็นท้องทะเลสีครามได้จากทุกมุม เมื่อทั้งคู่เข้ามายังห้องพักแล้ว นภิศก็จัดการลำเลียงเสื้อผ้าและข้าวของที่ต้องใช้ของทั้งคู่ออกไปวางไว้ประจำตำแหน่ง  แล้วทั้งสองคนก็ออกไปเดินเล่นรับลมยามบ่ายแก่ๆ ที่ชายหาดในทันที                      "อากาศดีจังเลยนะจี บ้านพักก็แต่งซะสวยเชียว เป็นส่วนตัวดีด้วย น่าเสียดายจังมาอยู่แค่คืนเดียวเอง" หญิงสาวเอ่ยปากบอกชายหนุ่มอย่างร่าเริง "จีคะ บ้านของเราแต่งสวนอย่างนี้บ้างนะคะ แนทชอบ" นภิศซึ่งดูจะมีความสุขกับทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในสายตาในยามนี้เอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี พลอยทำให้จิรัฐยิ้มสดชื่นไปกับเธอด้วย                    "แนทมีความสุข ผมก็ดีใจแล้ว"                    หลังมื้อค่ำใต้แสงเทียนอันแสนโรแมนติคของทั้งสองคนจบลง ระหว่างทางกลับจากร้านอาหาร ฤทธิ์ของไวน์แดงก็ส่งผลให้แอลกอฮอล์แล่นพล่านจนซาบซ่านไปทั่วทั้งเรือนกาย ร่างกายของทั้งคู่เรียกร้องต้องการในตัวตนของอีกฝ่ายแม้กระทั่งเวลาและสถานที่ก็ไม่อาจเป็นอุปสรรค ทั้งสองใช้เวลาในค่ำคืนนี้ที่เหลืออยู่ร่วมกันโดยไม่ให้เสียเวลาตั้งแต่ในรถ กว่าจะมาถึงบ้านพัก จิรัฐก็ปลุกเร้าจนจิตใจของหญิงสาวกระเจิดกระเจิงไปไกล ร่างบางยังเรียกร้องจุมพิตที่ได้รับการปรนเปรอจากชายหนุ่มไม่มีขาด รถจอดสนิท เสียงเครื่องยนต์ยังดังกระหึ่มอยู่ในความมืด ไฟหน้ารถถูกปิดลง เหลือเพียงแสงจากดวงดาวระยิบระยับ พร่างพราวอยู่บนผืนฟ้า และที่ส่องแสงวิบวับอยู่ในดวงตาของชายหนุ่ม ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เคล้นคลึงไปทั่วทั้งเรือนร่างอรชร นภิศส่งเสียงครางประท้วงเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก พยายามดึงร่างของชายหนุ่มให้มาแนบชิดอีกครั้ง 'ใจเย็นๆ คนดี' จิรัฐเอ่ยปลอบหญิงสาวด้วยเสียงสั่นพร่าตามแรงอารมณ์ พลางลงมือปลดเปลื้องสิ่งกีดขวางของทั้งคู่ออกจนหมดจด มือหนาเอื้อมปรับเบาะนั่งของหญิงสาวจนเอนราบ แล้วร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มก็เคลื่อนย้ายมาทาบทับร่างบางของหญิงสาวในทันที                    ภาพของสองร่างที่กอดก่ายเคลื่อนกายขยับไหวในจังหวะเดียวกัน เสียงหอบหายใจที่สอดประสาน เสียงครวญครางจากแรงปรารถนาของคนทั้งคู่ มิอาจหลุดรอดไปจากสายตาของบุคคลที่สามที่ยังคงนั่งจับจ้องเฝ้ามองมาตลอดเวลาด้วยแววตาแฝงไปด้วยความชิงชัง หากกลับส่งเสียงหัวเราะเย็นเยียบดังแผ่วจนหนาวสะท้านลึกเข้าไปถึงในหัวใจ                    เมื่อบทรักอันเร่าร้อนบทแรกของทั้งคู่จบลง ชายหนุ่มก็อุ้มร่างบางเข้ามาภายในบ้านพักทั้งสภาพไม่เรียบร้อย จิรัฐไม่พลาดที่จะใช้อ่างจากุชชี่ที่หมายมาดเอาไว้ แล้วค่อยย้ายไปยังโซฟาตัวยาว  ก่อนจะจบลงบนเตียงนอนกว้าง กระทั่งผ่านไปเกือบค่อนคืนนภิศก็นอนหลับตาพริ้มซุกแผงอกหนั่นแน่นของจิรัฐที่หลับสนิทจากความเหนื่อยอ่อน หลังจากกิจกรรมยามค่ำคืนอันหวานฉ่ำแต่ทว่าร้อนแรงของทั้งสองคนเสร็จสิ้น                    เสียงกุกกักบริเวณระเบียงหน้าบ้านพัก ปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา นภิศค่อยๆ ลืมตาแล้วมองผ่านเข้าไปในความมืด ชายผ้าม่านด้านหนึ่งไม่ได้ถูกรวบเก็บไว้ที่ริมหน้าต่างปลิวไสวตามกระแสลมที่พัดโชยมาเอื่อยๆ  เสียงสะอื้นไห้ดังผะแผ่วมาแต่ไกล แล้วค่อยๆ ดังขึ้น...ดังขึ้น... ก่อนจะกลายเป็นเสียงร่ำไห้โหยหวนเจียนขาดใจ                    นภิศเขย่าตัวชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ ให้ตื่นขึ้นมา เพื่อไปดูว่าต้นเสียงอยู่ที่ไหน อาจจะมีใครต้องการความช่วยเหลือจากพวกเธอ แต่แม้ว่าเธอจะพยายามปลุกเท่าไหร่จิรัฐกลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด หญิงสาวจึงค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วไปหยิบเอาเสื้อคลุมที่ตกอยู่ข้างเตียงมาสวมใส่ ก่อนจะก้าวออกไปริมหน้าต่างเพื่อมองหาว่ามีใครมาร้องไห้อยู่บริเวณนี้หรือไม่                                        หน้าต่างบานเลื่อนเปิดแง้มอยู่น้อยๆ เสียงลมพัดหวีดหวิวผ่านเข้ามา ชายผ้าม่านค่อยๆ พริ้วพัดแรงขึ้นตามกระแสลม หญิงสาวค่อยๆ เขม้นมองผ่านความมืดในไปยังด้านนอก ท้องฟ้ามืดมิดไร้ซึ่งแสงดาว ผืนน้ำกว้างมืดทะมึนไม่มีแม้กระทั่งดวงไฟวิบวับของเรือประมงกลางทะเล เสียงคลื่นซัดสาดกระทบชายฝั่งไม่ขาดสาย ต้นสนริมหาดโน้มเอียงไปตามกระแสลมที่รุนแรงราวกับลมพายุ เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังไม่หยุด และค่อยๆ ใกล้เข้า จนมาดังก้องอยู่ข้างๆ หู นภิศหันขวับไปยังต้นเสียงในทันที แต่หางตาของหญิงสาวกลับเห็นเพียงชายผ้าพริ้วไหวไปยังปลายเตียง                    นภิศหันหลังกลับไปมองยังเตียงนอนในทันที ร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนจดจ้องไปยังคู่หมั้นของเธอที่ยังคงหลับสนิทราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ นภิศตะโกนส่งเสียงดังลั่นไปยังหญิงสาวผู้นั้นในทันที "เธอเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง"                    แต่เธอคนนั้นกลับไม่ใส่ใจกับคำถามของนภิศเลยแม้แต่น้อย ใบหน้างดงามแต่แลดูลึกลับยังคงมองไปยังชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น จนหญิงสาวทนไม่ไหวแทบจะปราดเข้าไปลากตัวหญิงแปลกหน้าออกไปจากคู่หมั้นของเธอในทันที พร้อมกับพูดขู่สำทับ "ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ"                    แขกผู้มาเยือนในยามวิกาลค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังอยู่ ดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำตาจับจ้องมายังใบหน้าของนภิศ                    "ฉันรอคอยคนที่จะเข้ามาเติมเต็มให้กับชีวิตฉันมานาน แล้วฉันก็ได้เจอเขา ฉันเฝ้ามองดูเขามาตลอด แต่ฉันไม่อาจสัมผัสแตะต้องเขาได้ ทั้งๆ ที่เขาก็อยู่ใกล้ฉันเพียงแค่นี้"                    แต่แล้วจากเสียงสะอื้นไห้ก็กลับกลายเป็นเสียงหัวเราะเย็นยะเยือก "หึ...หึ...หึ...แต่สุดท้ายเขาก็เป็นคนช่วยปลดปล่อยพันธนาการที่คอยกีดกั้นตัวฉันเอาไว้จากเขา"                    แววตาของเธอคนนั้นก็ค่อยๆ กร้าวขึ้น จนแทบจะตรึงเท้าของนภิศเอาไว้กับที่จนขยับขาไม่ออกราวกับถูกสะกด  นภิศถูกบังคับให้จ้องประสานสายตากับหญิงสาวแปลกหน้าที่ส่งแววตาโกรธแค้นชิงชังมายังเธอ                    "แต่เป็นเพราะแก เขาถึงไม่เหลือสายตาไว้เหลือบแลใครแม้แต่ฉัน หากไม่มีแกเสียคน เขาก็จะหันมามองเห็นฉัน เขาจะต้องปรารถนาในตัวฉัน แล้วฉันจะเป็นคนให้ความอิ่มเอมกับเขายิ่งกว่าแกเป็นร้อยเท่าพันเท่า เขาจะต้องเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว"                    คำพูดมากมายพรั่งพรูเข้ามาในประสาทการรับรู้ของนภิศ แม้ปากของหญิงสาวตรงหน้าจะไม่ได้ขยับแม้เพียงน้อยนิด แต่นภิศกลับได้ยินเสียงราวกับประกาศิตย้ำชัดเจนดังก้องอยู่ในหัว                    "เขาต้องเป็นของฉันเท่านั้น ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีทางได้เขาไปนอกจากฉัน จำเอาไว้ เขาต้องเป็นของฉัน"                    ใบหน้างดงามของเธอค่อยๆ เปลี่ยนไป น้ำตาหลั่งรินออกมาจากดวงตาที่เปลี่ยนเป็นเหลือกลานคู่นั้นกลายเป็นสีแดงฉานราวกับสายเลือด แล้วค่อยๆ อาบไล้ใบหน้าบิดเบี้ยวจนชุ่มโชกไปด้วยสีของโลหิต กลางหน้าผากปริแตกเป็นแผลฉกรรจ์ราวกับถูกทุบด้วยของแข็งที่มองไม่เห็น ชุดแสคสีหวานค่อยๆ ถูกย้อมไปด้วยเลือดจนเปียกชุ่มไปทั่วทั้งร่าง นภิศอยากจะกรีดร้องแต่ก็ร้องไม่ออก อยากจะเบือนหน้าหนีไปจากภาพสยองขวัญเบื้องหน้าก็ไม่อาจทำได้  เหมือนถูกปิศาจสาวตนนั้นบังคับให้จับจ้องการแสดงตรงหน้าไปจนจบ ดวงตาของนภิศชุ่มโชกไปด้วยน้ำตาด้วยความกลัวจับใจ ในที่สุดร่างของหญิงคนนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป พร้อมกับทิ้งคำพูดกู่ก้องย้ำเตือนราวกับต้องการให้นภิศจดจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ                    "เขาต้องเป็นของฉัน...."                      แรงสัมผัสที่หัวไหล่ทำให้นภิศรู้สึกตัว หญิงสาวหลับตาแน่นกรีดร้องออกมาทันที จิรัฐรีบเขย่าตัวเรียกชื่อของคู่หมั้นสาวเพื่อเรียกสติของเธอให้กลับคืนมา "แนทใจเย็น แนท ตื่นสิ ผมเอง ลืมตาสิแนท"                    นภิศค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างหวาดระแวง ณ เวลานี้ หญิงสาวยังคงนอนอยู่บนเตียง และข้างๆ กายก็เป็นชายหนุ่มที่นอนกกกอดเธออยู่ทั้งคืนกำลังโอบกอดเธอด้วยความเป็นห่วง ร่างกายของทั้งคู่ยังคงเปลือยเปล่า เสื้อคลุมของเธอยังวางกองอยู่ที่พื้นข้างเตียง ผ้าม่านที่บานหน้าต่างปิดสนิททั้งสองด้าน ไม่มีกระแสลมกรรโชก ไม่มีบานหน้าต่างเปิดอ้า                    เมื่อครู่นี้เธอแค่ฝันไปหรอกหรือ แต่ทำไมมันช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน มันเหมือนจริงเสียจนน่ากลัว ใบหน้าของนภิศยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ภาพอันน่าสยดสยองยังคงติดอยู่ในความทรงจำของหญิงสาว นภิศโผเข้าไปโอบกอดจิรัฐเอาไว้ พลางสะอื้นไห้ เธอต้องการอ้อมกอดและความอบอุ่นจากเขาเพื่อปลอบโยนให้ความหนาวเหน็บภายในหัวใจที่เกิดขึ้นจากความฝันเมื่อครู่นี้หมดไป                    "จีคะ แนทกลัวจังเลย ฝันเมื่อกี้มันเหมือนจริงมาก เหมือนจนน่ากลัว" เสียงของนภิศยังคงสั่นพร่า เอ่ยปากบอกกับชายหนุ่มที่กำลังโอบกอดเธอเอาไว้ "มีผู้หญิงมาบอกว่าจีเป็นของเขา แล้วมันก็...มันเป็นปิศาจชัดๆ"                    ร่างบางในอ้อมกอดของเขายังคงสะอื้นไห้ ละล่ำละลัก "จีแนทกลัว ช่วยแนทด้วย จีอย่าทิ้งแนทไปนะ" ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งร้องไห้ไม่หยุด จนจิรัฐต้องเอ่ยปลอบ                    "แค่ฝันร้ายน่ะแนท ทำใจให้สบาย มันก็แค่ฝันเท่านั้น" พูดพลางโอบกอดโยกตัวหญิงสาวไปมาเพื่อเห่กล่อมให้เธอคลายความตื่นตระหนก                    "ไม่มีอะไรแล้วนะ คนดี ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะอยู่กับแนทตรงนี้ไม่ไปไหน ไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรแนทเด็ดขาด"                    จิรัฐค่อยๆ จูบเพื่อซับน้ำตาของนภิศไปทั่วใบหน้า ก่อนมาหยุดนิ่งที่ริมฝีปากบางเพื่อปิดกลั้นเสียงสะอื้นของคู่หมั้นสาว ชายหนุ่มค่อยๆ เอนร่างของเธอลงจนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของหญิงสาวสัมผัสกับเตียงนอน แล้วเริ่มต้นการปลอบประโลมเธอด้วยรสพิศวาสอีกครั้งหนึ่ง                    เสียงสะอื้นไห้แผ่วยะเยือกยังคงดังก้องไปพร้อมๆ กับเสียงคลื่นซัดสาดชายฝั่ง ราวกับต้องการตอกย้ำให้คนที่ได้ยินรับรู้ว่า 'เขาต้องเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว' .                    "ไหนใครบอกว่าจะตื่นแต่เช้าไปใส่บาตรเนี่ย" เสียงของนภิศที่กล่าวสัพยอกจิรัฐระหว่างการเดินทางออกมาจากวัดซึ่งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับรีสอร์ต เพราะกว่าทั้งคู่จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เกือบเก้าโมงเช้าแล้ว และคราวนี้กลับเป็นนภิศที่เป็นคนเร่งให้ชายหนุ่มพาไปทำบุญที่วัดแทน แม้ใจของหญิงสาวจะยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับเหตุการณ์ที่เธอได้พบหรือว่าฝันเห็นเมื่อคืน แต่อย่างน้อยการได้ทำบุญถวายสังฆทาน และได้เข้ามาสัมผัสบรรยากาศสงบร่มเย็นอย่างแท้จริงในวัดแห่งนี้ ก็ช่วยให้จิตใจของเธอปลอดโปร่งและสงบขึ้นมาก ซึ่งวัดที่ชายหนุ่มเดินทางมาก็อาศัยถามจากเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ต และก็โชคดีที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักเท่าไหร่นัก                    "ก็ใครล่ะที่เมื่อคืนทำให้ผมต้องตื่นมาปลอบอีกตั้งหลายรอบ นี่ลุกขึ้นมาขับรถพาแนทมาทำบุญไหว ก็เก่งแล้วนะ" จิรัฐเอ่ยปากเถียงออกไป แล้วยิ้มส่งสายตากรุ้มกริ่มมายังหญิงสาว "แล้วนี่แนทยังกลัวอยู่อีกหรือเปล่า"                    "ไม่แล้วแหละ แล้วจีถามทำไมเหรอ" นภิศเอ่ยปากถามชายหนุ่มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะพาดเผียะไปตรงต้นแขนของจิรัฐทันทีเมื่อได้ฟังคำตอบ                    "ก็เผื่อว่าจะมีการปลอบใจรอบเช้าอีกสักทีสองทีไง" . จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 11 มี.ค. 50 00:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...                    หลังจากเช็คเอาท์ออกจากที่พัก ขากลับจิรัฐขับรถมาเรื่อยๆ แวะตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ซึ่งผ่านมาตามรายทางอย่างไม่รีบเร่ง เพราะตามแผนการแล้ว เขาจะแวะพักที่จังหวัดชุมพรอีกคืนหนึ่งก่อนจะตีรถกลับกรุงเทพฯ ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น แต่ทว่าตอนนี้เกือบสี่ทุ่มแล้ว รถยังขับวนเวียนอยู่ในถนนเส้นทางไม่คุ้นตา จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มเกิดอาการกระสับกระส่าย                      "จีหลงหรือเปล่าคะ เหมือนขับวนไปวนมายังไงก็ไม่รู้ ทางก็ดูเปลี่ยวๆ ชอบกล"                    "ผมก็ขับมาตามทางปกตินะ ขามาก็มาทางนี้แหละ แต่ทำไมถนนมันดูไม่คุ้นตายังไงก็ไม่รู้" จิรัฐเอ่ยปากบอกแฟนสาวอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก "ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราคอยถามตามร้านค้าข้างทางก็ได้"                    แต่ทว่าสองข้างทางในตอนนี้มีแต่สวนยาง สลับกับทุ่งหญ้าเวิ้งว้าง ไม่มีวี่แววว่าจะมีผู้คนอาศัยอยู่ในบริเวณนี้แต่อย่างใด ทั้งเส้นทางยังเงียบสนิทไม่มีแม้กระทั่งรถราสัญจรผ่านไปมา ความรู้สึกแปลกๆ ของจิรัฐเริ่มปรากฏขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง                    จู่ๆ หมอกควันสีขาวหนาทึบก็ปกคลุมถนนจนแทบมองไม่เห็นทางเบื้องหน้า แปลกจริงใครมาจุดไฟเผาหญ้ากันตอนนี้ ใจของชายหนุ่มคิดไปอย่างนั้น แต่จิรัฐก็ยังคงขับรถไปเรื่อยๆ ด้วยความระมัดระวังยิ่งกว่าเดิม ไฟสูงถูกปรับใช้ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้การมองเห็นชัดเจนขึ้นเท่าไหร่ หญิงสาวข้างกายยิ่งออกอาการกระสับกระส่ายมากยิ่งขึ้น                    "ทำไมควันมันหนาอย่างงี้ละจี แนทมองไม่เห็นทางข้างหน้าเลย" นภิศเอ่ยปากถามไปพร้อมๆ กับเหลียวหน้าเหลียวหลังมองออกไปภายนอกรอบๆ ด้วยความหวาดระแวง "แนทรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้"                    จิรัฐไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาว ได้แต่เพียงเอื้อมมือมากุมกระชับมือของหญิงสาวเอาไว้ เหมือนดั่งเป็นคำมั่นสัญญา ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเขาจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป                    กลุ่มหมอกควันจางหายไปในทันทีราวกับมีใครมาปิดสวิทช์ แต่สิ่งที่แทนที่เข้ามาคือแสงจ้าจากไฟดวงใหญ่สองดวงพุ่งตรงมายังพวกเขาทั้งสอง เสียงแตรดังยาวกรีดลึกเข้าไปถึงโสตประสาทจนร่างกายสะท้านเยือก หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจอย่างถึงที่สุดกับภาพตรงหน้า จิรัฐหักพวงมาลัยหลบในทันที แม้จะหลุดพ้นจากห้วงมฤตยูข้างหน้าไปได้อย่างหวุดหวิด แต่ทว่าสิ่งที่มองเห็นเบื้องหน้าคือตอม่อซึ่งอยู่ระหว่างการก่อสร้างตั้งตระหง่านอยู่ในทิศทางที่รถพุ่งเข้าไปหา สวรรค์ไม่ให้โอกาสครั้งที่สองให้กับเขาอีกแล้ว พวงมาลัยล็อค ไม่ว่าจะใช้ความพยายามเท่าใดก็ไม่สามารถขืนให้มันหมุนไปยังทิศทางที่เขาต้องการได้ ชายหนุ่มหลับตานิ่ง กุมมือหญิงสาวอันเป็นที่รักของเขาเอาไว้มั่น เพื่อรอรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกเสี้ยววินาทีข้างหน้าอย่างเตรียมตัวเตรียมใจ                    ตึง....โครมมมม.... เสียงของแข็งสองสิ่งปะทะกัน แล้วโลกก็มืดมิดลงในบัดดล                    รถจอดนิ่งสนิท บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด จิรัฐลืมตาขึ้น แล้วค่อยๆ สะบัดศีรษะไล่ความมึนงงพร้อมทั้งเรียกสติทั้งมวลให้กลับคืนมา เข็มขัดนิรภัยยังทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี แต่แปลกร่างกายไม่เจ็บ ไม่ปวด ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แอร์แบ็คไม่ทำงาน แรงปะทะคงไม่รุนแรงนัก ห้องโดยสารยังคงอยู่ในสภาพปกติ มีเพียงกระจกบานหน้าที่ปริร้าวไปทั่วทั้งบาน คงจะโดนอะไรกระแทกเข้าไปช่วงที่รถชน                    เลือดในกายของชายหนุ่มเย็นเยียบจนแทบจะกลายเป็นน้ำแข็งในทันทีที่มองเห็นภาพซึ่งอยู่เบื้องหน้า ไม้ไผ่มัดใหญ่สงบนิ่งอยู่ทางฝั่งเบาะนั่งผู้โดยสาร ปลายแหลมของมันอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของนภิศเท่าไหร่นัก หญิงสาวนั่งนิ่งสนิท คอพับพิงไปที่ขอบประตู ไร้การเคลื่อนไหว เงียบงันราวกับไม่มีแม้กระทั่งเสียงของลมหายใจ                    จิรัฐแทบจะถลาลงจากรถในทันที รีบวิ่งไปยังอีกฝั่งของรถด้วยความลนลาน หัวใจเต้นกระหน่ำรุนแรง มือไม้เย็นเฉียบ สั่นจนแทบจะไม่มีแรงเปิดประตูออกมาได้                    เมื่อปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยออก ร่างของหญิงสาวก็ตกห้อยลงไปตามแรงโน้มถ่วงในทันที เรี่ยวแรงที่มีของจิรัฐก็หมดลงในทันใด ชายหนุ่มทรุดฮวบลงบนพื้นข้างๆ ตัวรถ หยดเลือดจากร่างของนภิศยังคงหลั่งรินไม่ขาดสาย ปลายแหลมของไม้ไผ่ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตจากบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าผากของร่างบาง ดวงตาของหญิงสาวยังคงเหลือกลานด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีด บานกระจกปริร้าวเต็มไปด้วยหยดเลือดกระจัดกระจายไปทั่ว ดวงตาแห้งผากของชายหนุ่มไม่มีแม้น้ำตาสักหยด แต่มันกลับหลั่งรดอยู่ข้างในหัวใจ เขาเป็นคนทำให้ดวงใจของเขาแตกสลายไปแล้วด้วยมือของเขาเอง                    ทำไมต้องเป็นเธอ เขาต่างหากควรจะเป็นฝ่ายไป ทำไมนรกไม่เอาเขาไปแทน นภิศไม่ควรต้องมาจากไปแบบนี้ เธอควรจะมีชีวิตสวยงามยืนยาวกว่านี้ มีความสุขกับชีวิตในบั้นปลาย มีลูกหลานแห่ห้อมล้อมรอบ แม้เขาจะไม่ใช่คนที่อยู่เคียงข้างเธอเมื่อ ณ เวลานั้นก็ไม่เป็นไร ขอแค่เธอยังอยู่บนโลกนี้ต่อไปก็เพียงพอแล้ว                      ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้ เป็นเพราะเขาเอง เขาเป็นคนที่ทำให้นภิศต้องมีจุดจบอย่างน่าเอน็จอนาถถึงเพียงนี้                    โธ่คนดี เธอจะเจ็บปวดมากเพียงไหนนะ กว่าจะหลุดพ้นจากห้วงแห่งความทรมานอันร้ายกาจตรงหน้าไปได้                    'ไอ้ผีนรกระยำเอ้ย เอาเมียของกุคืนมา'                    จิรัฐยังนั่งนิ่งโอบกอดร่างที่ไร้ลมหายใจของนภิศอยู่อย่างนั้น ปากยังพร่ำเพ้อเรียกชื่อเธอไม่มีหยุด น้ำตาไหลจนไม่มีให้ไหลอีกต่อไป ดวงตาแดงช้ำแห้งผากไร้แวว แล้วชีวิตที่เหลืออยู่ต่อจากนี้ของเขาจะอยู่ไปเพื่อใครกัน ในเมื่อหัวใจของเขาแหลกรานไปจนหมดแล้ว                    เสียงสะอื้นเย็นเยียบเข้าไปถึงขั้วหัวใจดังออกมาจากร่างในอ้อมกอดของชายหนุ่ม จิรัฐรีบคลายอ้อมกอดจากร่างบางทันทีด้วยความปรีดิ์เปรม ความหวังอันริบหรี่ค่อยๆ กระจ่างชัด หรือนภิศยังไม่ตาย แต่ความยินดีที่มีอยู่เพียงชั่วประเดี๋ยวก็วับหาย กลับกลายเป็นความหวาดผวา เมื่อร่างบอบบางในอ้อมกอดของจิรัฐนั้น ไม่ใช่ร่างของหญิงสาวที่เขารัก กลับเป็นใบหน้างดงามของหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักกำลังส่งยิ้มที่แลดูเยียบเย็นจนหนาวลึกมาให้เขา เสียงสะอื้นไห้ยังคงอยู่ แต่แววตาของหญิงคนนั้นกลับเต็มไปด้วยความยินดี 'คุณเป็นของฉัน' แม้เธอจะไม่ได้เอ่ยปากแต่ชายหนุ่มรับรู้ว่าเธอต้องการบอกคำนั้นกับเขา ดวงตาสองคู่จ้องประสานกัน                    'ฉันอยู่ตรงนี้อย่างอ้างว้างเดียวดายมานาน จนได้พบคุณ ฉันคอยเฝ้าดูคุณมาตลอด พึงใจในตัวคุณ ปรารถนาจะมอบความสุขให้กับคุณ มันช่างน่าเศร้าที่คุณไม่อาจสัมผัสถึงความปรารถนาของฉันได้ ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยมานานก็มาถึง  แต่ฉันกลับได้แต่นั่งมองด้วยความริษยาที่นังนั่นมันปรนเปรอให้กับคุณ จนคุณไม่เหลือบแลสายตามาที่ฉัน ควรจะเป็นฉันต่างหากที่ทำให้คุณอิ่มเอมในรสรักจนล้นปรี่ ฉันจะทำให้คุณตักตวงความพิศวาสจากฉันได้จนเต็มที่ เรือนร่างของฉันไม่มีวันเปลี่ยนแปลงสูญสลายไปตามกาลเวลา ความงดงามของฉันไม่มีวันหมดไป เวลานี้ทำให้ฉันพึงพอใจเท่านั้น แล้วฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณปรารถนา ขอเพียงมาเติมเต็มให้กับฉัน แค่เป็นของฉันเท่านั้น'                    ราวกับถูกสะกด ชายหนุ่มหลงเข้าไปในวังวนแห่งสายตาวาวหวามนั้น จิรัฐเคลิบเคลิ้มไปกับภาพตรงหน้า เรือนร่างอรชรเต็มตึงเชิญชวนให้โลมลูบ ริมฝีปากแดงอิ่มอ้าเผยอราวกับเรียกร้องรอยสัมผัสจากเขา เลือดในกายของชายหนุ่มเพิ่มอุณหภูมิจนเกือบถึงที่สุด แม้ว่าเธอผู้นั้นยังมิได้แตะต้องสัมผัสเล้าโลมเขาแม้เพียงน้อย แต่ความรู้สึกเรียกร้องต้องการฝากฝังตัวตนในกายเธอกลับพรั่งพรูเข้ามาในมโนสำนึกของจิรัฐ ลมหายใจเริ่มถี่ระรัว อ้อมแขนแกร่งค่อยๆ รัดรึงเรือนร่างอวบอิ่มเข้ามาเบียดชิด                    หญิงสาวแย้มยิ้มอย่างพึงใจ ทอดกายอ่อนระทวยในอ้อมอกกว้างของชายหนุ่ม ส่งสายตาเย้ายวนยั่วใจราวกับหิวกระหายในรสสวาท เรียกร้องให้เขาตักตวงดื่มกินรสรักจากเธอให้เต็มที่ มือเรียวบางค่อยๆ กรีดไล้ไปทั่วร่างหนั่นแน่น ส่งกระแสเร่าร้อนจนแล่นพล่านไปทั่วร่าง ปลุกเร้าไฟราคะของจิรัฐให้ลุกโชนโหมกระพือ ประหนึ่งเชื้อเชิญให้เขาแผดเผาเรือนกายของเธอด้วยเปลวเพลิงแห่งกามา                    'เข้ามาสิ เข้ามาในตัวฉัน เข้ามาหลอมรวมให้เราทั้งสองเป็นหนึ่งเดียวกัน ปลดปล่อยจิตวิญญาณของกันและกัน แล้วฉันจะเป็นผู้มอบความสุขที่มีให้แก่คุณทั้งหมด...'                    แต่แล้วภาพของนภิศกลับเข้ามาซ้อนทับเข้ามาใจจิตสำนึกของจิรัฐ ก่อนที่เขาจะถลำเข้าไปในวังวนพิศวาสลึกล้ำจนถอนตัวไม่ขึ้น นี่เขาเป็นอะไรไป ไม่ ไม่มีทาง ไม่มีวันที่ใครจะเข้ามาทดแทนนภิศยอดรักของเขาได้ ชายหนุ่มร้องเตือนตัวเองไปอย่างนั้น เขารีบผละออกมาจากร่างของหญิงแปลกหน้าในทันทีด้วยความรังเกียจ                    ราวกับเธอรับรู้ความคิดของเขา ร่างบอบบางจับยึดแขนของเขาเอาไว้แน่นหนาราวคีมเหล็กก็ไม่ปาน แม้จะใช้ความพยายามเท่าไหร่ชายหนุ่มก็ไม่สามารถสะบัดตัวให้หลุดออกมาจากพันธนาการของเธอได้ ดวงตาหวามหวานแปรเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยว ใบหน้าสวยเริ่มบิดเบี้ยวเหยเก ความงามตรงหน้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความสยดสยอง เลือดค่อยๆ อาบโชกทั่วทั้งดวงหน้า หน้าผากเป็นบาดแผลฉกรรจ์เช่นเดียวกับนภิศ ดวงตาค่อยๆ เหลือกลานปริปลิ้น ก่อนที่เสียงกรีดร้องโหยหวนจะแผดดังไปทั่ว จิรัฐร้องลั่นเสียงหลง แล้วสติทั้งมวลก็ดับลง                    แสงสว่างแทรกผ่านเข้ามา ดวงตาหรี่ปรือค่อยๆ ปรับสายตาจนชินกับแสงสว่าง เสียงยวดยานผ่านไปมาเป็นระยะๆ มือชื้นเหงื่อของชายหนุ่มยังกุมกระชับมั่นกับมือเล็กของหญิงสาว จิรัฐค่อยๆ สะบัดศีรษะไล่ความมึนงง ก่อนจะมองออกไปรอบๆ ตัว รถจอดนิ่งสนิทอยู่ในปั้มน้ำมันร้างริมถนนเส้นหลักขาเข้ากรุงเทพฯ ที่เขาคุ้นเคย ชายหนุ่มรีบมองไปยังร่างของหญิงสาวที่เขารักดั่งดวงใจ เธอยังนอนหลับตาพริ้มอิงซบไปทางประตู ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ  ไม่มีเลือด ไม่มีส่วนใดของร่างกายบุบสลาย รถยังอยู่ในสภาพปกติ ไม่มีร่องรอยการเกิดอุบัติเหตุใดๆ ชายหนุ่มถอนใจเฮือก มือค่อยๆ ละมาจับที่อกของตนเอง พระเครื่องที่ได้มาจากวัดที่เขาไปทำบุญกับหญิงสาวเมื่อวานนี้ยังวางนิ่งอยู่ในกระเป๋าเสื้อ . จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 11 มี.ค. 50 00:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ...                    ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์แล้ว นับตั้งแต่วันนั้น ทั้งจิรัฐและนภิศยังไม่เคยเอ่ยปากถามกันอีกเลยว่า ทั้งคู่ไปจอดรถหลับที่ปั้มน้ำมันร้างแห่งนั้นได้อย่างไร ไม่มีใครอยากจะรื้อฟื้นเรื่องราวนั้นขึ้นมาอีก และถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังแยกไม่ออกว่าอะไรคือความฝันและอะไรคือความจริง มีเพียงสิ่งเดียวที่เขามั่นใจก็คือ ความรักที่เขามีต่อหญิงสาวว่ามันช่างมากมายเพียงไร เวลานั้นเขาแทบจะดับดิ้นตามเธอไปเมื่อมองเห็นร่างไร้ลมหายใจของนภิศ ทำให้เขารับรู้ว่าชีวิตนี้เขาคงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเธอ  ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันจะเป็นความจริงหรือไม่อย่างไร แต่จนถึง ณ ตอนนี้แม้เพียงเสี้ยวความคิดว่าจะไม่มีเธออยู่ข้างกายอีกต่อไป หัวใจของเขาก็แทบจะสั่นสะท้านในทันที จิรัฐรู้เพียงว่าจะไม่มีวันยอมให้สิ่งใดมาพรากนภิศไปจากเขาได้อีก                    นภิศก็เช่นกัน แม้ว่าความทรงจำจากเหตุการณ์ในวันนั้นดูจะเลือนลางสำหรับเธอเหลือเกิน แต่หญิงสาวก็พอใจให้เป็นอย่างนั้น มันก็แค่ฝันร้ายที่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลาหนึ่ง แค่ในตอนนี้มีจิรัฐอยู่ข้างกาย คอยรักและปกป้องดูแลเธอตลอดไป ก็เพียงพอสำหรับหัวใจของเธอแล้ว                    นับจากวันนั้น ทั้งคู่พากันไปทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับดวงวิญญาณที่ยังคงยึดติดอยู่กับสิ่งซึ่งพันผูกเธอเอาไว้อย่างสม่ำเสมอ ทั้งจิรัฐและนภิศก็ได้แต่หวังว่ากุศลผลบุญที่พวกเขาทำไป จะช่วยปลดปล่อยให้เธอคนนั้นหลุดพ้นจากสิ่งที่เหนี่ยวรั้งจิตของเธอเอาไว้ เพื่อเธอจะได้ก้าวข้ามไปสู่ภพภูมิใหม่ที่ดีกว่าในสักวัน                    สัปดาห์ที่แล้ว จิรัฐเพิ่งจะนำรถไปฝากขายที่เต้นท์รถที่เขารู้จัก แม้จะเสียดายอยู่สักหน่อย แต่มันก็คงจะดีกว่าที่จะต้องมาทนนั่งประสาทหลอนว่ามีใครมานั่งสะอื้นอยู่ข้างๆ หรือเห็นอะไรวอบแวบจากกระจกมองหลัง ยิ่งช่วงนี้งานของเขาเอื้อให้ต้องกลับดึกบ่อยๆ แม้ว่ามันจะดูไม่หนักหนาสาหัสเหมือนอย่างที่ผ่านมาสักเท่าไหร่ แต่หากต้องเจอเรื่องแบบนี้ทุกวัน ไม่แคล้วว่าเขาคงต้องประสาทกินไม่วันใดก็วันหนึ่งเป็นแน่                    สองวันหลังจากกลับมาจากกระบี่ จิรัฐรีบบึ่งไปหาเพื่อนสนิทของตนในทันที พร้อมกับเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของเขาให้ช่วยสืบประวัติรถคันนี้ เพื่อนของเขาแม้จะสงสัย แต่ก็จัดการให้ตามที่เขาต้องการ เพียงไม่กี่วันเขาก็ได้รับคำตอบในทันที                    "ฮื่อ รถมันมีประวัติจริงๆ ว่ะ มีคนตายในรถ เป็นผู้หญิง ยังสาวๆ อยู่เลย ท่าทางจะหน้าตาดีด้วยนะ รถแม่vแหกโค้งไปชนนั่งร้านที่เค้าผูกไม้ไผ่เอาไว้ ผู้หญิงโดนเสียบตายคาที่ แต่ผู้ชายคนขับรอดหวุดหวิด รู้สึกว่าจะเกิดเรื่องแถวๆ ชุมพร เส้นขาขึ้นกรุงเทพฯ นี่แหละ                                        เค้าว่ากันว่า แม่vดันเล่นรักกันในรถ พอผู้ชายเคลิ้มเต็มที่ ก็เลยเผลอเหยียบคันเร่งเต็มตีน ไม่สนพวงมาลงพวงมาลัยอะไรแล้ว ดีที่แม่vไม่ไปเสยกะรถคันอื่นเข้า ที่คนเค้ารู้กันเพราะสภาพไอ้ผู้ชายที่วิ่งทะเล่อทะล่าออกมาตอนเห็นแฟนมันตายอ่ะ มันดันวิ่งออกมาทั้งที่กางเกงนอกกางกางในยังกองอยู่ในรถอยู่เลย อุจจาจตาชะมัด                    แต่สภาพรถไม่เป็นอะไรมาก กันชนยุบ กระโปรงหน้าสีถลอกนิดหน่อย แล้วก็กระจกบานหน้าแตก พอเคลมประกันได้ ซ่อมเสร็จ มันก็ขายรถทิ้งไปเลย สงสัยผีเมียมันมาหลอก เห็นว่าคันนี้ผ่านมาสามสี่มือแล้วมั้ง แต่ใช้กันไม่เท่าไหร่ก็ขายทิ้งกันหมด แล้วเอ็งก็มาเป็นคนซวยรายล่าสุด ถามจริงเหอะ ผีผู้หญิงมันเฮี้ยนนักเหรอ แหมเป็นข้าหน่อยไม่ได้จะจับปล้ำทำเมียเสียให้เข็ด"                    จิรัฐได้แต่หัวเราะอย่างฝืดเฝื่อนกับคำถามของเพื่อนของเขา ไม่อยากจะบอกว่า ลองให้มันมาเจออย่างที่เขาเจอบ้างแล้วจะขำไม่ออก                    "เออ ถามหน่อย เห็นเต้นท์รถมันบอกว่า นิมนต์พระมาเจิมมาพรมน้ำมนต์รถคันนี้แล้วนี่หว่า แถมยังหายันตร์อะไรมาแขวนไว้ที่กระจกหน้าด้วย เขากลัวจะขายไม่ออก เพราะตอนรถมันยังจอดอยู่ที่เต้นท์ พอตกดึกยามมันเดินผ่านไปผ่านมา เห็นผู้หญิงมานั่งอยู่ในรถบ่อยๆ ตอนเอ็งเอารถมามันยังมีอยู่หรือเปล่าวะ"                    มีสิทำไมจะไม่มี จิรัฐพยักหน้าตอบเพื่อนไปส่งๆ มันยังแขวนอยู่ทนโท่จนถึงบัดนี้ และถึงตอนนี้เขายังโดนผีสาวตนนั้นตามหลอกหลอนอยู่เลย                    "เอ หรือมันจะขลังไม่จริง" เพื่อนของจิรัฐบ่นกับตัวเอง ก่อนจะหันมาเอ่ยหยอกๆ กับชายหนุ่ม "จะจ้ำจี้กะยัยแนทยังไงก็เลือกๆ ที่หน่อยแล้วกันนะ ทำอะไรผิดที่ผิดทางไปของขลังแค่ไหนมันก็เสื่อมได้เหมือนกัน" [...จบ...] จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 11 มี.ค. 50 00:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจบแล้ว บรื๋อออออ อ่ะค่ะ (แต่ก็สนุกจนอ่านจบอ่ะนะ) จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 11 มี.ค. 50 10:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านจบแล้วอะ ไม่น่ากลัวมากแต่เล่นเอาขนลุกได้เหมือนกันนะ เหอๆ สำนวนภาษาที่เขียนโอค่ะ แต่ไม่รู้ว่ามีคำตกหล่นไปบ้างหรือเปล่า เลยทำให้รู้สึกงงนิดหน่อย อย่างประโยคสุดท้ายที่เพื่อนของจิรัฐถาม แล้วบรรยายว่า "มันยังแขวนอยู่ ทนโท่จนถึงบัดนี้ และถึงตอนนี้เขายังโดนผีสาวตนนั้นตามหลอกหลอนอยู่เลย" คือสงสัยว่าอะไรแขวนน แล้วตรงไหนที่ผียังตาม หรือว่าเราอ่านตกเองหว่า? จากคุณ : makokchor - [ 11 มี.ค. 50 12:48:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สำนวนผ่านค่ะ แต่ความน่ากลัวได้ไปแค่ 5 ค่ะ คือพอทำให้กลัวได้นิดๆ ไม่เยอะมาก การเรียงลำดับเหตุการณ์ยังไม่ดีนัก ขาดๆ เกินๆ การเขียนเรื่องผีถ้ามันทำให้หลอนหรือน่ากลัวขนาดนึกภาพตามไม่ได้ จะขาดเสน่ห์ไปค่ะ สู้เขานะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : lynet - [ 12 มี.ค. 50 17:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนเก่งดีแต่ผมขี้เกียจอ่านนะ แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 17:42:43 จากคุณ : •Unknown• (JacK&Au) - [ 12 มี.ค. 50 17:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะคับ สู้ๆ เพือผลงานที่ดีต่อไป *-* จากคุณ : •Unknown• (JacK&Au) - [ 12 มี.ค. 50 17:25:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .... แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 20:16:28 จากคุณ : makokchor - [ 12 มี.ค. 50 17:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องถัดไป  สายน้ำมรณะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5226886/W5226886.html จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 15 มี.ค. 50 11:44:33 ]