ยิ่งลึกด้าวหาวห้วงมหรรณพ
กลับยิ่งพบงามวิไลในสายสี
ยิ่งลึกล่วงห้วงใจในธาตรี
กลับมืดมิดผิดสีไร้วี่แวว
เวลาผ่านรานไปใจก็เปลี่ยน
เหมือนวนเวียนเพี้ยนไปไร้เทือกแถว
ในดวงตาหาประกายที่พรายแพรว
ไม่มีแล้วแก้วใจฤาไยดี
ความชิดใกล้ยิ่งใสผลักให้รักห่าง
ความสนิทแรมร้างทางวิถี
ความคุ้นเคยเลยสิ้นไร้ความไยดี
เพราะความที่เราต่างต้องหมางเมิน
เมื่อแรกล้วนเสียสละจะถนอม
ตามแต่ค้อมยอมใจในขวยเขิน
เมื่อร้าวแล้วแผ่วห่างแห่งทางเดิน
ต่างเพลิดเพลินดำเนินแน่เอาแต่ใจ
ก็เท่านี้ที่มนุษย์นั้นสุดรัก
เพียงหยุดพักระหว่างท่าชลาศัย
ใดจะมั่นนิรันดร์กว่าพิราลัย
อย่ามาอ้างความยิ่งใหญ่ใช้ลวงลม
เพียงเท่านี้ที่รักก็ผลักจาก
ฉุดกระชากพรากเสพเพียงสุขสม
เพียงลึกใจเท่าใดเล่าเฝ้าระทม
จึงจ่อมจมงมคว้างกลางใจเธอ
จากคุณ :
nineinn 
- [
11 มี.ค. 50 10:24:18
]
ใจเธอ
