เหนื่อยนักพักหน่อย

รู้สึกล้าๆ  ใจเพลียๆ  เปิดเน็ตดูจะไปที่ไหนดีนะที่ไม่ไกลมาก  แล้วก็มีแม่น้ำ  กาญจนบุรีไม่เคยขับรถไปเองเสี่ยงเกินไป  ปราจีนฯเป็นไง  ที่พักท่าทางคนเยอะ  นครนายกก็ไม่เลว  มีน้ำตกด้วย  ลองอยุธยาดีกว่า  ไม่ไกลจากบ้านมาก  เอ....ชื่อแปลกดี  ดูไทยๆอยู่ริมแม่น้ำ  ลองโทรไปถามดูดีกว่านะ  ราคาไม่แพงเลย  จะไปเมื่อไหร่ดีนะ  ไปพรุ่งนี้เลยดีกว่า  ยกเลิกนวดตัวไปอาทิตย์หน้าก็ได้  ปวดตัวไม่เท่าปวดใจหรอกตอนนี้

บางทีคนเจ้าวางแผนอย่างฉันคนนี้ก็ทำอะไรปุบปับกับเขาได้เหมือนกัน  กลับบ้านมาจัดของด้วยความชำนาญ  แต่ก่อนอื่นต้องล้างโหลปลาก่อน  มีเหลืออยู่แค่สองตัวต้องดูแลอย่างดี  ล้างสะอาดใส่น้ำใหม่  บรรจงช้อนเจ้าสองตัวจากโหลชั่วคราวเตรียมลงโหลใหญ่  อ๊ะๆ...เจ้าส้มกระโดดลงน้ำเองซะนี่  ด้วยความตกใจเลยปล่อยยัยฟ้า (ที่ไม่ใช่นาตาลีนะคะ) ลงน้ำไป  ปากบ่นพึมพำ  ดีนะแกที่ลงน้ำ  แล้วก็หันหลังไปเก็บของให้เรียบร้อย  เดินกลับมาดูว่าหิวรึเปล่า  อ้าว..เฮ้ย..ทำไมยัยฟ้าควงสว่านยังงั้นล่ะ  เป็นไรรึเปล่าเนี่ย  เวรล่ะสิตู  รีบโทรหาคนขายทันที (ซื้อปลาตัวละสามสิบแต่ต้องให้บริการยัยป้านี่จนตาย  น่าสงสารจริงๆ)  สงสัยมันกระแทกโดนอะไรมั้งพี่  เลยอาจจะงงๆ  ทำอะไรไม่ได้หรอกครับต้องรอดูไปว่ามันจะแข็งแรงพอที่จะดีขึ้นเองรึเปล่า  เฮ้อ...วางโทรศัพท์ด้วยใจห่อเหี่ยว  แล้วนี่แม่จะไปพักผ่อนได้สบายใจยังไงล่ะลูก

โทรหาเพื่อนกะจะได้คำปลอบโยนซะหน่อย  ดันบอกกลับมาอีกว่ามันจะหมดเวรหมดกรรมแล้วมั้ง  ใจร้ายจริงๆ  ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย  วางหูดีกว่า (ไม่ได้ดังใจก็ชิ่ง  แย่จริง)  มาเกาะโหลปลามองยัยฟ้าที่ยังคงว่ายไปหมุนตัวไป  ส่งกำลังใจให้ได้เท่านั้น  หนูต้องสู้นะลูก

ก่อนนอนไปเยี่ยมๆมองๆอีกรอบ  เออมันไม่หมุนแล้ว  ถอนใจเฮือกใหญ่  โล่งอก  หวังว่าพรุ่งนี้มันจะสดชื่นขึ้น  ฉันจะได้ไปเรียกพลังกลับได้สบายใจขึ้น  หลับไปเกือบเที่ยงคืน  เอานะเหนื่อยนักก็ไปพักซะบ้างเหอะหัวใจ

ตื่นสายๆ  แดดไม่แรงมากเช่นทุกวัน  ฟ้าครึ้ม...แหมเป็นใจจริงเชียว  ถ้าให้ดีขอฝนนะ...ขอฝน  ทั้งที่เป็นห่วงยัยฟ้าอยากจะดูแต่มันก็ยังเป็นไปตามขั้นตอน  เดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ก่อน  แล้วมายื่นหน้าดูยัยฟ้าใกล้ๆ (ก็ยังไม่ได้ใส่แว่นนี่นา)  เย้...ว่ายปกติแล้ว  กระโดดใหญ่เลย  ดีใจจัง  เอาอาหารไปกินฉลองนะจ๊ะเด็กๆ

ออกจากบ้านพร้อมกับฟ้าครึ้มๆ  ขับรถไปฟังเพลงปะกิดไป  เอาล่ะพยายามบิ้วอารมณ์หน่อย  อย่าซึมนัก  แต่ขอโทรศัพท์ไปถามทางเพื่อนรักที่มีบ้านเกิดอยู่อยุธยาก่อน (เพื่อความมั่นใจ  ไม่เคยขับเข้าอยุธยาเอง)  เอาว่ะ..ท่าทางไม่ยาก  คงไม่เหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่ลองขับไปศูนย์ศิลปาชีพบางไทรแต่ดันไปโผล่บางบัวทอง  ขับไปขับมามาถึงแล้วหง่ะ  เฮ้ยไม่ถึงสี่สิบนาที  มันใกล้หรือว่าตูขับเร็วฟ่ะ

ที่พักเขาว่าเป็นบ้านคุณพระเก่า  ดูโอเคทีเดียว  ห้องที่เลือกไว้ขอติดแอร์  ไม่งั้นสุกกินได้แน่ฤดูนี้  เคลียร์ของแล้วก็นอนแผ่กอดลูกชาย  ดีจัง...ออกห่างจากคนรู้จักเรามาบ้าง  เอ...แล้วน้ำตามันไหลทำไมวะ  ไม่เอาไม่เอา  ดูอย่างยัยฟ้าสิ  มันเป็นปลาตัวเล็กๆยังอดทนจนหายดีได้  แล้วเราเป็นคนตัวก็ใหญ่ปานนี้  ทำไมใจมันไม่สู้เอาซะเลย  นั่นสิ...ทำไมใจมันไม่ค่อยจะสู้อย่างปากที่เถียงใครๆได้ตลอด  ตัวใหญ่หัวใจเล็กนี่หว่า  ลุกๆ  ออกไปดูฟ้าดูสายน้ำ  ไปเอาพลังกลับมาซะ
แต่เออ...ออกมานั่งข้างแม่น้ำตอนเที่ยงนี่มันโคตรร้อนเลยนะ  ยอมแพ้...ขอขับรถไปดูอะไรรอบๆเมืองดีกว่า (จะหลงมั้ยเนี่ยตู)  เอานะยึดวัดไชยวัฒนารามเป็นหลัก  ขับตามป้ายที่บอก  เห็นป้ายนึงลิบๆ...น่าสนใจมาก  ขนมจีนซาวน้ำนั่นเอง  แวะทานก่อนดีกว่า  เด็กๆรุ่นใหม่รู้จักขนมจีนซาวน้ำไหมลูก  ขนมจีนราดด้วยน้ำที่เป็นกะทิใส่ลูกชิ้นปลา  มีเครื่องประกอบไปด้วยขิง กุ้งแห้ง กระเทียม สับปะรด น้ำตาล และน้ำปลา  รสชาติอร่อยและได้ประโยชน์จากสมุนไพรไทย  แต่เดี๋ยวนี้หาเจ้าทำอร่อยๆยากพอควร (โดยเฉพาะในกอทอมอ)  แต่ร้านนี้ทำอร่อยได้เรื่องเลย  ชื่อม่วยเล็กถ้าจำไม่ผิด โฆษณาให้ซะหน่อย  เดี๋ยวนี้ชักจะเริ่มแนะนำร้านอาหารบ่อยๆ  ทำคอลัมน์เพิ่มดีมั้ยน่า

ท้องอิ่มก็ขับต่อ  ทางจะไปวัดไชยฯนี่ทางเดียวกับไปสุพรรณเลยแฮะ  อ้าว...ถึงแล้ว  โห....สวยมากๆ แต่แดดร้อนชะมัดเลย  ลืมกล้องอีก  ไว้มาใหม่ตอนเย็นดีกว่าเรา  วนรถออกมาถนนใหญ่อีกครั้ง  เริ่มสังเกตุว่าป้ายสัญญาณจราจรที่นี่จะตั้งหรือแขวนไว้เฉยๆ  ไม่มีกระแสไฟผ่านนะ  รถก็มองไปมองมาออกดีไม่ออกดี  ไม่แปลกใจที่เห็นรอยพ่นสเปรย์บนพื้น  ก็มันน่ากลัวจะตาย  

กลับมานั่งริมแม่น้ำ (แต่เปลี่ยนโต๊ะเข้าที่ร่มเพื่อผิวพรรณ) จะอ่านนิยายสมาธิก็เกิดจะสั้นขึ้นมาซะงั้น  ฟังเพลงมันก็ซึมๆ  น้ำตาจะพาลไหลมาเล่นมิวสิคอยู่เรื่อย   จะนั่งให้เศร้าอยู่ไยย่ะ  มาพิมพ์อะไรรอลงตอนใหม่ดีกว่า  ไม่รู้ป่านนี้ blog จะดีรึยัง  ความรู้สึกดีดีที่ได้เขียน  อย่างตอนนี้ฉันก็ยิ้มออกไปกับสิ่งที่เขียนออกมา  มันทำให้ฉันลืมอะไรๆที่หนักทับใจอยู่  แม้ว่าจะฟังเพลงเศร้าอยู่ก็เหอะ  

ถ้าคนเรามีชีวิตอยู่กันเพราะเวรกรรมเก่า  ตัวฉันก็ยังคงมีเวรกรรมอยู่มากมายที่ต้องชดใช้  และฉันก็เชื่อว่าฉันอยู่ทุกวันนี้เพื่อสร้างกรรมดีดีด้วยเช่นกัน  ไม่ว่าเวรกรรมเก่าจะมากมายขนาดไหน  จะทำให้ฉันต้องเจออะไรซ้ำแล้วซ้ำเล่า  แต่ฉันสัญญาที่จะมั่นสร้างกรรมดีขึ้นมาเรื่อยๆ  ไม่ใช่เพื่อลบล้าง  แต่เพื่อความรู้สึกดีดีที่ฉันมีต่อตัวเองต่างหาก  ฉันจะได้รักตัวเองมากกว่าวันนี้ที่บางทีก็รู้สึกแย่กับตัวเองง่ายเกินไป  เอานะ...ตอนนี้เวลานี้  พักอะไรๆที่หนักไว้ก่อน  ปล่อยตัวเองนิ่งๆสักวัน  พรุ่งนี้จะเป็นไงก็เป็นกัน  ฉันไม่ยอมแพ้หรอก  สามสิบห้าก็สู้โว้ย (เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย)

*************************

ชาราบูน