“แพรครับ วันนี้ว่างหรือเปล่า” สื่ออิเลกโทนิกส์ชนิดหนึ่งที่ชายร่างสูงกำลังกรอดเสียงลงไป
“ว่าง มีไรหรอ” หญิงสาวตอบกลับ
“เจอกันที่ร้านอาหารร้านเดิมนะครับ”และชายคนนั้นก็จบการสนทนาทางโทรศัพท์

ฉันรีบมาร้านอาหารร้านแรกที่ฉันและเขาได้รู้จักกัน เราได้พบกันในร้านอาหารไทยประยุกต์ที่รสชาติอร่อยและถูก บรรยากาศในร้านอาหารนั้นแสนจะสบายมีดนตรีคลาสิกคลอตามเพลง ฉันนั่งนึกอะไรเพลินๆเขาก็มานั่งตรงหน้าฉันเมื่อไหร่ไม่รู้
“มานานแล้วหรอค่ะ แพรไม่เห็นรู้เรื่องเลย”ฉันตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
“แพร ผมมีอะไรจะบอก”
“ค่ะ!” ฉันตอบกลับทันควัน
“คือ... เรา... เราเลิกกันเถอะ” เขาพูดเสียงเรียบ แต่ฉันต้องตะลึง”ผมไม่เหมาะสมสำหรับคุณ แพร ผมขอโทษ” และสุดท้ายเขาเดินออกจากร้านไปเสียเฉยๆ จากเพลงคลาสิกที่เคยฟังแล้วชุ่มชื่นหัวใจ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพลงที่ฟังแล้วน่าเบื่อ จากฟ้าที่เคยสดใสมีแสงแดดอ่อนๆแต่ตอนี้กับมีเมฆฝนตกกระหน่ำดังทั่วฟ้า

ผมคนที่ยืนอยู่ข้างเธอมาโดยตลอด เจ็ดปีไม่ว่าในวันที่เธอ สุข เศร้า เหงา หรือแม้แต่เลิกกับคู่รัก
“ทำไมอะปาล์ม  ทำไมเขาต้องทิ้งเราไปอะ เราดีไม่พอหรอปาล์มเจ็ดปีที่เราคบกับเขามันไม่มีความหมายเลยหรอปาล์ม ทำไมอะ ทำไม”เธอมาที่อพาทเมนต์ของผมเธอกำลังร้องไห้กับสิ่งที่เธอเสียไป เขาคนนั้นเคยสัญญากับผมว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุดแต่มาวันนี้เธอกับมานั่งร้องไห้ให้ผมฟัง การที่ต้องทนเห็นเธอทุกข์ใจมันไม่สนุกเลย
“พักผ่อนก่อนเถอะ แพร ดูสิตาบวมหมดแล้ว”ผมลูบหน้าเธอช้าๆ
“จะให้หลับลงได้ไง ปาล์มไม่เป็นเราปาล์มไม่รู้หรอกมันเจ็บแค่ไหน”รู้สิทำไมผมจะไม่รู้ ผมก็เจ็บไม่แพ้ไปกว่าเธอ
“จะทานอะไรไหม เดี๋ยวเราออกไปซื้อให้”เธอส่ายหน้าเป็นการตอบรับ”พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเรามา”

ผมขับรถเต่าสีฟ้าคู่ใจของผมไป ยังที่อยู่อาศัยของเขาคนนั้น ผมเห็นรถสปอตคันดำเงางามจอดอยู่หน้าบ้านของชายผู้นั้น ผมหยีบคันเร่งเกิน90ตามกฏของทางหลวงแน่นอน ชนรถคันสปอตเงางามยับ กระโปรงหลังเรอะไม่เหลือ เจ้าของบ้านและเจ้าของรถสปอตคันงามวิ่งออกมาดูสภาพรถตัวเอง ส่วนสภาพของเจ้าของบ้านก็เสื้อกล้ามกับกางเกงบล์อคเซ่ย์และมีหญิงสาวคนสวยวิ่งตามออกมา ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปตั้นหน้า ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนั้น ใส่หมัดหนักๆของผมไม่หยั้ง
“แกสัญญากับฉันไว้ว่ายังไง”หมัดหนักของผมใส่ไม่หยั้ง”แกจะดูแลเธอให้ดีที่สุด แกจะไม่ทำให้เธอร้องไห้ แล้วนี้มันหมายถึงอะไร แกทำร้ายจิตใจเธอโดยการนอนกับผู้หญิงอีกคนเนี่ยนะ ทุเรศบัดซบ”ผู้หญิงที่เดินออกมาจากบ้านกรี๊ดก๊าดแสบแก้วหู”กรี๊ดทำไม...คุณนะโง่รู้ไหม ชอบคนเลวๆแบบนี้ได้ไง ผู้ชายมีเป็นร้อยเป็นพันเลือกไม่ได้แล้วหรือไง”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบผมก็รู้สึกว่าหน้าชาๆ

เมื่อผมลืมตาตื่นก็รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวแถมใบหน้าผมก็รู้สึกบวมๆ
“อ่าวปาล์มตื่นแล้วหรอมาทานข้าวต้มก่อนสิ”แม่ของแพร ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงเนี่ย
“ผมมาอยู่ที่นี้ได้ไงครับ”ผมถามงงๆ
“ก็เมื่อวานไปมีเรื่องกับใครไว้ละ ดีนะที่พ่อของแพรเขาไปเห็นก่อนไม่งั้นปาล์มได้ไปนอนในห้องขังแน่นอน”แม่ของแพรนำข้าวต้มมาวางไว้บนโต๊ะ”อ่อ... เกือบลืม ส่วนค่าเสียหายไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ พ่อเขาจัดการให้เรียบร้อย”  ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ทำไปเพื่อความโมโหแต่ผลสุดท้ายกับไม่มีอะไรดีขึ้นแม้แต่น้อย ผมก็รีบทานข้าวต้มแล้วรีบออกจาบ้านของแพรไปให้เร็วที่สุดก่อนที่ใครจะลำบากไปมากกว่านี้
“ผมกลับก่อนนะครับ ข้าวต้มอร่อยมากเลยครับ”
“อ่าวหายดีแล้วหรอปาล์ม”
“ครับ...ฝากจาดหมายนี้ให้แพรทีนะครับ ตอนนี้แพรนอนพักอยู่ที่อพาตเมนต์ของผมอย่าลืมไปรับตัวเธอกลับด้วยละครับ”
“จ๊ะ เดี๋ยวแม่จะบอกพ่อเขาให้ไปรีบตัวยัยแพรกลับบ้าน”
“ผมลาครับ” ผมยกมือไหว้ก่อนจะขอตัวลา

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวและรู้สึกว่าตาจะบวมเวยเดินไปล้างหน้าล้างตาให้ดูสดชื่น
“ปาล์ม... ปาล์มอยู่ไหน ไปกินข้าวกันเราหิวแล้ว”เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันรีบเปิดประตูนึกว่าปาล์มจะหลับมาแต่กลับกลายเป็น
“คุณพ่อ คุณพ่อรู้ด้วยหรอค่ะ ว่าแพรอยู่นี้”ฉันตกตะลึง
“เดี๋ยวพ่อเล่าให้ฟัง หิวหรือยังละเรา”
“ค่ะ หิวแล้ว”
พ่อเล่าความจริงให้ฉันฟังจนหมดเปลือก ทำไมเขาถึงทำอะไรโง่ๆแบบนี้นะ แต่เขาไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง  เขาทำเพื่อฉัน อีตาบ้าเอ่ย...แม่ฉันยื่นจดหมายซองหนึ่งมาให้ฉัน ในจดหมายมีใจความว่า
 ‘ขอโทษนะ แพร ที่ทำให้ลำบากใจที่เราทำอะไรโง่ๆลงไป ขอโทษจริงๆที่เราทำตัวเหมือนเด็กๆแบบนี้ ก็เราเป็นห่วงแพร เจ็ดปีที่เราได้รู้จักกันมาก็แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น และแพรคงจะคิดกับเราแค่เพื่อนเราเข้าใจดี และเข้าใจมาโดยตลอดเวลาเจ็ดปี เราผิดไหมที่จะเป็นคนดูแลให้แพรหายดี ผิดไหมที่เราจะดูแลคนที่เรารักโดยที่เราไม่หวังสิ่งตอบแทนถึงแม้เขาจะไม่เห็นเราอยู่ในสานตาก็ตาม
คนที่เธอไม่เคยมองเห็น
ปาล์ม ‘
แค่จดหมายฉบับเดียวทำไมฉันถึงร้องไห้ด้วยนะ ไร้เหตุผลสิ้นดีเลยยัยแพร เธอนี้มันโง่จริงๆ “พ่อค่ะ ปาล์มอยู่ไหน”

ผมเดินทางไกลมาถึงภูเก็ตเพื่อจะมาสูดอากาศสดชื่น และปล่อยใจไปกับทะเลกลางคืนทะเลซึ่งลึกลับและสวยงามจากพระจันทร์ที่ลอยเหนื่อน้ำทะเลสีครามผมนอนแผ่ราบไปกับผืนทรายอันละเอียด
”ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ”
“ก็สบายดีอะ” ผมสะดุ้งหันหลังไปมองคือเธอคนที่ผมคิดถึงทุกลมหายใจ
“มานี้ได้ไง” ผมถาม  “เดินมา”เธอตอบ
“เมื่อยไหมเดี๋ยวนวดให้”ผมแกล้งถามเธอ
“ไม่เป็นไร เจ็บไหม”
“อะไร”ผมตอบทันควัน แล้วเธอก็จิ้มมาที่แก้มของผม”โอ๊ย.... เจ็บ”เธอหัวเราะชอบใจแต่ผมว่ามันไม่ตลกเลย
“ขอโทษนะที่ทำให้นายเจ็บตัว ขอโทษนะที่ฉันรู้ตัวช้า”ผมมองหน้าเธอ
“มองหน้าไม”เธอถามกวนๆ   “ป่าว” เธอยื่นกุหลาบหนูช่อเล็กๆให้ผม ”Happy Valentine Day”
“เราไม่ได้ชอบกุหลาบซะหน่อย”ผมกวน
“แต่เราชอบ” เธอยิ้ม
“แต่ผมไม่มีอะไรให้นะ”ผมทำเสียงอ่อน
“ไม่เป็นไร แค่จริงใจกันก็พอ”เธอยิ้มแล้วจับมือผม มันคือการเริ่มต้นใช่ไหมเริ่มต้นสิ่งดีๆระหว่างผมและเธอ

ฉันคิดว่ามันคือการเริ่มต้นที่บากบั่นไม่ใช่น้อย ฉันตังหากที่โง่ที่ไม่รู้ใจตัวเอง มีสิ่งดีๆอยู่ข้างกายแต่กับมองข้ามไป แต่ต่อไปนี้คงจะไม่มีอีกแล้วละ เมื่อใจฉันและของเขา เราจูนเข้าหากัน