ความคิดเห็นที่ 1 . . . บทที่ 11                รถหลายคันกำลังแล่นออกไปจากลานหน้าบ้าน อเล็กซ์จึงนึกเดาได้ว่า คงประชุมกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลืออีกคันเดียวที่ยังจอดอยู่ ซึ่งจำได้ว่าเป็นรถของเมลานี นักเขียนสาวบังคับตัวเองไม่ให้ถอนใจ เพราะเมลานีคงอยากรู้ว่า ทำไมเธอกับเคนถึงกลับบ้านเร็วนัก แล้วมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ด๊อตตี้เองก็คงสงสัยอยากรู้พอๆ กัน บางที อาจจะมากกว่าเมลานีเสียอีก                นี่ก็คือข้อเสียอีกข้อหนึ่งที่เอาตัวไปยุ่งกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ไม่ว่าจะจบอย่างสมหวังหรือผิดหวัง กับผู้ชายที่อยู่ในความสนใจของคนทั่วไปอย่างเคน เพราะจะไม่มีความเป็นส่วนตัวกันได้เลย                "จะเข้ามามั้ยคะ" อเล็กซ์หันไปถาม หลังจากที่นั่งเงียบตั้งแต่ออกรถมาจากริมแอ่งน้ำ                เคนมีท่าทางลังเล ก่อนที่จะสั่นหน้า "ไม่ล่ะ ช่วยบอกแม่ด้วยว่า เจอกันพรุ่งนี้"                นี่ก็น่าจะเป็นปัญหาเพิ่มขึ้นอีกข้อหนึ่งสำหรับเขา นักเขียนสาวนึก พร้อมกับดึงเสื้อแจ็กเก็ตให้กระชับขึ้น เคนรักแม่มาก และถือเป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งของชีวิตตลอดมา และก็คงจะตลอดไปด้วย โดยเฉพาะเมื่อมีบ้านอยู่ติดๆ กันอย่างนี้ และคงเป็นเช่นนี้จนตายจากกันไป สาวบางคนอาจมีปัญหาเมื่อแม่สามีกลายเป็นส่วนสำคัญในชีวิตครอบครัว                แต่ถ้าจะต้องมีแม่สามีมาข้องแวะกับชีวิตคู่ของเธอ อเล็กซ์ก็นึกไม่ออกว่า จะมีใครคนไหนที่ดีไปกว่าป้าด๊อตตี้ โลเวลล์คนนี้อีกแล้ว นักเขียนสาวคิดอย่างเสียดาย "แล้วจะบอกให้ค่ะ"                หมอหนุ่มกำพวงมาลัยแน่นขึ้น "คุณจะกลับเมื่อไร"                หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างพรั่นใจ "ไปพรุ่งนี้เลยมั้งคะ ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปอีกทำไม"                เคนหน้าเสีย "ตอบคำถามผมตรงๆ หน่อยได้มั้ย"                อเล็กซ์มองเขาอย่างระวังตัว "ถ้าตอบได้ค่ะ"                "คุณรักเขาหรือเปล่า"                ถ้ามีใครสักคนมาถามคำถามนี้เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว อเล็กซ์คงลำบากใจที่จะตอบ แต่ตอนนี้ เธอไม่ลังเลใจสักนิดเดียว "เปล่าค่ะ"                "แล้วทำไมคุณถึงจะกลับไปหาเขา"                "ฉันไม่ได้จะกลับไปหาบิล" นักเขียนสาวตอบเสียงเรียบ "ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็คงเลิกกับเขา เพราะมันไม่ยุติธรรมกับบิลเท่าไรนัก"                "ถ้างั้น ก็อยู่ที่นี่ต่อไปสิ" เคนว่า หันมายกมือใหญ่แข็งแรงข้างหนึ่งประคองใบหน้าหญิงสาวไว้ "ผมไม่เร่งคุณหรอก ให้เวลาทั้งหมดที่คุณต้องการ ผมจะอยู่ห่างคุณด้วย ขอเพียงแค่อย่ากลับไปชิคาโก้เลยนะ อเล็กซ์ ไม่ใช่ตอนนี้นะ"                เคนกลัวว่าเธอจะลืมเขา ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างกัน ถ้าเธอกลับไปชิคาโก้หรือเปล่า? เขาไม่รู้หรอกหรือว่า เธอต้องค้นหาจนพบให้ได้ว่า เขาคือคนๆ นั้น คนที่ใช่เลย สำหรับเธอหรือเปล่า? เธอต้องรู้ให้ได้ว่า ลึกๆ แล้ว มันมีอะไรมากกว่าแค่ติดเนื้อต้องใจ ลุ่มหลงกันเพียงรูปลักษณ์ภายนอก หรือเพียงเพราะบรรยากาศเป็นใจหรือไม่? เคนน่าจะรู้ว่าการตัดสินใจโดยใช้ความรู้สึกอารมณ์ที่เร่าร้อนระอุและความรักความหลงใหลที่ไม่มั่นคงจีรังเป็นที่ตั้งนั้น เป็นการเสี่ยงที่อันตรายอย่างยิ่ง                "ฉันต้องการเวลาค่ะ เคน" เธอกระซิบตอบ เอียงแก้มแนบชิดฝ่ามือนั้น ขอเพียงแค่เสี้ยววินาทีเพื่อปลอบประโลมใจตัวเอง "อยากกลับบ้านด้วย อยากให้แน่ใจค่ะ"                "ผมเฝ้าบอกตัวเองว่า จะไม่ยอมยืนอยู่เฉยๆ มองดูคุณเดินออกไปจากชีวิตของผม" เขาพูดเสียงเกรี้ยวกราด "ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณอยู่กับผม ถ้าจะต้องสู้ก็ยอม แต่ผมไม่สามารถจะยึดคุณไว้ได้ ถ้าใจคุณไม่อยากจะอยู่"                เสียงเคนแข็งกระด้างขึ้น "เอาเลย วิ่งกลับไปชิคาโก้ซะ อเล็กซ์ ถ้าทำได้ ก็ลืมผมเสีย บอกตัวเองว่า มันเป็นแค่เรื่องสนุกระหว่างพักร้อน เป็นแค่ความหลงใหลกันชั่วประเดี๋ยวประด๋าว แต่ยามที่คุณคิดถึงผม คิดด้วยว่าคุณรู้สึกยังไงเมื่อเราอยู่ด้วยกัน เมื่อผมกอดคุณ ก่ายกอดกันบนเตียงของผม ถามตัวคุณเองสิว่า เคยมีใครคนไหนที่ทำให้คุณรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ย - และจะใช้ชีวิตนับจากนี้ไป โดยปราศจากความรู้สึกรู้สมแบบนี้อีกได้หรือไม่"                เขาประทับริมฝีปากลงมาบดเรียวปากเธอก่อนที่จะพูดจบประโยค ไม่ยอมให้โอกาสเธอที่จะตอบ ถึงเธอจะคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรก็ตาม เคนสอดลิ้นเข้าไปแตะพันวนในปากเธอ ให้ดูดดื่มหนักหน่วงมากขึ้น พร้อมกับกอดรัดรึงให้แน่นเข้า จนเหลือแค่คอนโซลที่อยู่ต่ำลงไปเป็นสิ่งขวางกั้นระหว่างทั้งสอง                จูบนั้นเนิ่นนานเสียจนเมื่อเคนถอนริมฝีปากคลายอ้อมกอด อเล็กซ์พร้อมที่จะให้สัญญาในทุกสิ่งที่เขาต้องการ ความร้อนรุ่มแผดซ่านไปทั่วร่าง ความวาบหวามรัญจวนเอ่อจนเปี่ยมล้น เธออยากจะโผเข้ากอด ร้องขอให้พาเธอไปที่บ้านเขา และร่วมรักกันตลอดชั่วชีวิตนี้ แต่คราบเงาแห่งความหวาดระแวง ความกลัวยังคงอยู่ และส่งพลังกำลังใจให้เธอขยับตัวออกจากอ้อมแขนเคน พร้อมกับเปิดประตูรถด้านคนนั่ง                อเล็กซ์ลุกออกจากรถ แล้ววิ่งไปตามทาง ตรงไปยังประตูบ้าน ขณะที่เคนไม่แสดงที่ท่าว่าจะหยุดเธอแต่อย่างไร                หญิงสาวแทบจะสวดอ้อนวอนพระเจ้าขอให้เธอหลบเข้าบ้านได้อย่างเงียบๆ ไม่มีใครเห็น ไม่ต้องเจอหน้าแม่เคน หรือเพื่อนๆ ของหล่อน แต่เธอก็รู้ว่า มันไม่ง่ายอย่างที่ใจอยาก หญิงสาวเรียกสติกลับคืนมา ดึงไหล่ให้ตรงเหมือนที่เคยฝึกฝนมานานปี ปรับสีหน้าให้ปกติ เก็บความทุกข์ร้าวรานใจไว้ภายใน แล้วคลี่ยิ้มเมื่อก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น ที่เมลานีและคุณย่าเพิรล์กำลังกล่าวอำลาเจ้าของบ้าน                "อ้าว อเล็กซ์ กลับมาเร็วนี่จ๊ะ" ด๊อตตี้เอ่ยทัก สีหน้าผิดหวังนิดๆ "เคนถูกตามไปเคสฉุกเฉินอีกแล้วหรือ"                "เปล่าค่ะ แต่ดิฉันมีธุระต้องทำคืนนี้ และเคนก็อยากพักผ่อนด้วย เขาฝากบอกคุณป้าว่า จะมาคุยด้วยพรุ่งนี้เช้าค่ะ" อเล็กซ์อธิบาย สอดมือทั้งคู่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ต สูดหายใจลึกเพื่อเตรียมตัวที่จะแจ้งข่าวให้คนอื่นทราบ                นักเขียนสาวนึกไม่ออกว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี นอกจากจะบอกออกไปตรงๆ "ดิฉันจะกลับชิคาโก้พรุ่งนี้นะคะ คิดว่าจะออกเดินทางก่อนเที่ยงค่ะ"                ด๊อตตี้ส่งเสียงแสดงความไม่เห็นด้วย เบิ่งตาโต "กลับชิคาโก้เหรอจ๊ะ โธ่ อเล็กซ์ คุณต้องกลับด้วยหรือ"                "ต้องไปเร็วอย่างนั้นเลยเหรอ" จอห์นนี่ เมย์ถาม บิดมือหนาและหยาบไปมาตามความเคยชิน "โธ่เอ๋ย เราอยากให้คุณอยู่กับเราที่นี่นานๆ "                "ดิฉันก็ชอบที่นี่ สนุกด้วยค่ะ" อเล็กซ์ตอบอย่างอ่อนโยน "แต่เผอิญทำวิจัยเสร็จเรียบร้อย เลยต้องกลับไปเริ่มลงมือทำงานจริงๆ แล้ว"                "ฉันคงคิดถึงคุณแย่เลย อเล็กซ์จ๋า" เมลานีเอ่ยเสียงนุ่มนวล ยิ้มอย่างเศร้าๆ "ฉันดีใจมาก ที่ได้รู้จักกับคุณ"                อเล็กซ์ฝืนยิ้มคืนให้ "ก็ไม่ใช่ว่าเราจะจากหายกันไปเลยเสียเมื่อไรล่ะ ยังไงเราก็ต้องติดต่อกันให้ได้นะ ตกลงมั้ย"                "แน่นอนจ้ะ" เมลานีตอบตกลง ถึงจะไม่แน่ใจก็เถอะ เพราะหล่อนก็รู้พอๆ กับที่อเล็กซ์รู้ว่า เพื่อนที่จากกันไปไกล ยากที่จะเก็บรักษาความสัมพันธ์นั้นไว้ได้ โดยเฉพาะที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานอย่างสองสาว                เมลานีกับย่าของเธออยู่ต่ออีกไม่นาน ก่อนจะกล่าวอำลากับอเล็กซ์เป็นครั้งสุดท้าย แล้วจากไป                "ดิฉันก็ขอตัว ราตรีสวัสดิ์ตรงนี้เลยนะคะ" อเล็กซ์เอ่ยขึ้น เมื่อรู้สึกลำบากที่จะรักษาสีหน้าให้เป็นปกติได้อีกต่อไป "มีเรื่องต้องโทรศัพท์ แล้วก็เก็บของ จัดกระเป๋าค่ะ"                "พรุ่งนี้ เราทานอาหารเช้าอร่อยๆ ด้วยกันก่อนที่คุณจะออกเดินทางนะ" จอห์นนี่ เมย์ เสนอ                หญิงสาวผงกศีรษะรับ "ดีค่ะ ราตรีสวัสดิ์ทุกคนค่ะ"                และรู้ตัวตลอดเวลาว่า ด๊อตตี้กำลังมองตามอย่างเศร้าๆ ขณะที่เธอเดินออกจากห้องไป                ในที่สุด เมื่อได้อยู่ตามลำพังในห้อง อเล็กซ์นั่งลงที่ขอบเตียง ยกมือปิดหน้า ไหล่งองุ้ม หยาดน้ำตาบดบังเต็มตาจนพร่ามัว การพาตัวออกจากอ้อมแขนของเคนเป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่เคยทำ เธอได้แต่บอกตัวเองว่า นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เพราะตอนนี้ ยังเจ็บปวดรวดร้าวได้ขนาดนี้ ถ้าเธอและเคนอยู่ด้วยกันนานไปกว่านี้ มันจะเป็นฉันใด? . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 13 มี.ค. 50 23:02:28 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . . .                "คุณต้องไปตอนนี้จริงๆ น่ะหรือ อเล็กซ์" ด๊อตตี้ถามย้ำอีกครั้งในเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่นักเขียนสาวพร้อมที่จะยกสัมภาระชิ้นสุดท้ายขึ้นรถเช่าที่จะขับกลับชิคาโก้ "จะอยู่ต่อให้นานอีกหน่อยไม่ได้หรือจ๊ะ"                อเล็กซ์สั่นศีรษะไปมา "คงไม่ได้ค่ะ ป้าด๊อตตี้ ถึงอยากจะอยู่ต่อ แต่มีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการให้เสร็จที่ชิคาโก้ คุณป้าคงเข้าใจนะคะ"                เจ้าของบ้านหญิงพยักหน้ารับอย่างไม่สู้จะเต็มใจนัก "ป้าคงคิดถึงคุณล่ะจ้ะ"                หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าจะยิ้มไม่ออก "ดิฉันคงคิดถึงคุณป้าเช่นเดียวกันค่ะ คุณป้าดีกับดิฉันมาก ถ้าไม่เจอคุณป้าตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะทำยังไงดี"                "คราวนี้ คุณขับอย่างระมัดระวังให้ดีเชียว ตกลงมั้ย" จอห์นนี่ เมย์ ที่ยังอยู่ใกล้ๆ พูดเตือนเสียงจริงจัง                "ค่ะ" อเล็กซ์ให้สัญญา "จะคอยหลบวัวให้ดีที่สุด" เธอเสริม พยายามให้ฟังขำเพื่อจะสลายความเครียดในยามที่จะลาจากกัน                "คุณเก็บของหมดแล้วหรือยัง ไม่ได้ลืมอะไรไว้นะ" มิลเดรดที่ทำอะไรเป็นการเป็นงานเสียทุกครั้ง เอ่ยถาม                "ไม่มีค่ะ เก็บหมดแล้ว" อเล็กซ์ตอบ - ไม่ได้ลืม ไม่ได้ทิ้งอะไรไว้เลย ยกเว้นแต่หัวใจของตัวเองเท่านั้น                "ทำไมเคนต้องรีบไปโรงพยาบาลแต่เช้าก็ไม่รู้ วันอื่นไม่เห็นต้องไปเร็วอย่างนี้เลย" ด๊อตตี้บ่น "ป้าแน่ใจว่า เขาต้องอยากบอกลาคุณแน่"                นักเขียนสาวได้แต่ยิ้มตอบ รู้ดีว่าที่เคนหายหน้าไปแต่เช้านี้ ไม่ใช่ด้วยเหตุบังเอิญ เขาคงอยากที่จะหลีกเลี่ยงการอำลาจากกันที่ยืดยาดเกินความจำเป็น เหมือนกับที่เธอรู้สึกอยู่ตอนนี้                "ดิฉันต้องไปแล้วล่ะค่ะ" อเล็กซ์เอ่ย พร้อมกับเหลียวมองบ้านที่เคยพำนักเป็นครั้งสุดท้าย บ้านที่ให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น เปี่ยมไปด้วยน้ำใจ "แล้วจะโทรหาตอนที่ถึงบ้านแล้วนะคะ" เธอเสริมยืนยันคำสัญญาก่อนหน้านี้ เพื่อให้ด๊อตตี้ไม่ต้องห่วงที่เธอจะขับรถกลับตามลำพัง                "จ้ะ จะรอรับโทรศัพท์นะ" ด๊อตตี้พูด จับแขนเธอไว้ "ขับระวังหน่อยล่ะ อเล็กซ์"                หญิงสาวสวมกอดหญิงเจ้าของบ้านอย่างรักใคร่ กะพริบตาถี่ๆ กลั้นน้ำตาไว้ "ไปล่ะนะคะ ป้าด๊อตตี้"                แล้วก็หันไปสวมกอดจอห์นนี่ เมย์ ที่กอดกลับรัดแน่นจนหญิงสาวเกือบหายใจไม่ออก หลังจากนั้น จึงค่อยหันไปทางมิลเดรดอย่างระมัดระวัง ไม่แน่ใจว่าจะอำลาน้องสาวของป้าด๊อตตี้ ที่เคร่งขรึมคนนี้อย่างไรดี แต่อเล็กซ์ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นนัยน์ตาสีเทาคู่นั้น มีน้ำตาคลอเบ้า                "พวกเราดีใจที่คุณมาพักอยู่กับเราที่นี่ อเล็กซ์" มิลเดรดว่า ยืนตรงหลังตรงเช่นเคย "ดูแลตัวเองให้ดีนะ"                "น้าก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ" อเล็กซ์กระซิบตอบ ก้มไปหอมแก้มที่มีรอยเหี่ยวย่นของหญิงสูงวัย "ลาล่ะค่ะ น้ามิลเดรด"                นักเขียนสาวพยายามอย่างที่สุดที่จะกลั้นน้ำตาไว้จนเข้าไปนั่งในรถ และขับออกมาจากบ้านหลังเก่าทรงวิกตอเรียนที่เคยดูน่าสะพรึงกลัวท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำนั้น แต่บัดนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วในความรู้สึกของเธอ อเล็กซ์ยกหลังมือป้ายแก้มที่แฉะชื้นไปด้วยน้ำตา เฝ้าบอกตัวเองว่า นี่ไม่ใช่การลาจากอย่างถาวร เธอจะกลับมาเยี่ยมป้าด๊อตตี้และคนอื่นๆ อีก เธอจะเจอเคนอีก แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ยังคงไหลไม่หยุด ร่วงรินเป็นทางลงมาจนถึงปลายคาง                 อเล็กซ์คิดว่าเห็นอะไรสักอย่างสีดำๆ ขาวๆ จากหางตา ระหว่างทางก่อนที่ออกจากเขตเมืองแอนเดอร์สันวิลล์ เธอหันขวับไปดู และหวังจะเห็นเจ้าวัวตัวนั้นยืนอยู่ แต่แล้วก็ต้องตัดสินใจว่า คงเป็นเพียงสิ่งที่คิดไปเอง เพราะเมื่อหันไปมอง กลับไม่เห็นอะไรเลยนอกจากป่าละเมาะและทุ่งหญ้า                บางที ทุกสิ่งทุกอย่างอาจเป็นแค่จินตนาการของเธอเอง - จินตนาการชั่วแล่น ที่จบลงด้วยการกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง                แต่ มันช่างเจ็บปวดร้าวรานเสียเหลือเกิน เมื่อจินตนาการนั้นจบลง                ~~~~~~~~~~~~~~~                "ฉันคิดว่า พี่คงได้คำตอบแล้วนะ" มิลเดรดเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ขณะที่ทั้งสามยืนมองรถของอเล็กซ์ลับหายไปจากถนน "อเล็กซ์ไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมสำหรับเคน"                ด๊อตตี้ยกปลายผ้ากันเปื้อนที่ใส่อยู่เพื่อทำอาหารเช้านั้น ซับหางตาอย่างอ่อนไหวในอารมณ์ "พี่แน่ใจเหลือเกินว่า อเล็กซ์เหมาะที่สุดแล้ว ท่าทางเคนดูชอบเธอมาก"                "และอเล็กซ์ก็ผ่านการทดสอบที่เธอสองคนคิดกันขึ้นมาด้วย" จอห์นนี่ เมย์พูดเสริมอย่างเสียดาย "ถึงจะไม่เป็นอย่างที่คิด แต่เขาก็คิดหาทางออกได้อย่างฉลาดล่ะนะ"                มิลเดรดส่ายศีรษะไปมา สีหน้าทั้งเสียดายและเสียใจเหมือนพี่และเพื่อน "ดูเหมือนว่าหล่อนจะสอบตกการทดสอบที่สำคัญที่สุด"                "สอบตกยังไง"                "หล่อนอยู่ที่นี่ไม่ได้"                หญิงสูงวัยสามคนยืนนิ่งต่ออีกหลายนาที สีหน้าครุ่นคิด ทอดสายตามองไปยังจุดที่เห็นอเล็กซ์เป็นครั้งสุดท้าย เคนจะรู้สึกยังไงเมื่อกลับมาถึงบ้าน แล้วพบว่าเธอจากไปแล้ว                ~~~~~~~~~~~~~~~                ขณะที่ขับรถมาตามทางเข้าบ้าน และมองข้ามสนามหญ้าไปยังบ้านอีกหลังของแม่ สัมผัสที่หกบอกกับเคนว่า อเล็กซ์ไปแล้ว ห้องที่เธอเคยนอนนั้น บัดนี้ปิดไฟมืด แม้กระทั่งหน้าต่างยังดูว่างเปล่า ทั้งๆ ที่ผ้าม่านลายลูกไม้สีขาวที่แม่เพิ่งแขวนเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ ยังสะบัดไหวอยู่                เธอไปแล้ว และเขาก็รู้สึกอ้างว้างว่างเปล่าอยู่ลึกๆ ว่างเปล่าเหมือนห้องที่อเล็กซ์เคยพักแค่ชั่วระยะสั้นๆ                ~~~~~~~~~~~~~~~                 อเล็กซ์ไม่เคยรังเกียจที่จะอยู่ตามลำพัง เธออยู่คนเดียวได้อย่างสบายๆ มาเกือบตลอดชีวิต เพราะได้เรียนรู้จากการเป็นลูกโทน ที่จะหาเรื่องทำให้ตัวเองคลายเหงา อ่านเขียนหนังสือ เปิดวิทยุให้มีเสียงเป็นเพื่อน ไม่เคยรู้สึกว่าโดดเดี่ยวเดียวดายมาก่อน                แต่ตอนนี้ ความรู้สึกว้าเหว่โดดเดี่ยวเดียวดายจู่โจมกระทบเธออย่างแรง                ~~~~~~~~~~~~~~~                ในวันอาทิตย์ หลังจากที่กลับมาจากเมืองแอนเดอร์สันได้เดือนกว่า นักเขียนสาวก็ยังไม่ลืมสองสัปดาห์แห่งความสุขนั้น ไม่ว่าจะพยายามทำตัวไม่ว่าง เริ่มกลับไปทำกิจกรรมต่างๆ ที่เคยทำอย่างขะมักเขม้น หรือใช้เวลาไปกับเพื่อนฝูง เขียนหนังสือเล่มใหม่ - ที่บรรณาธิการอนุมัติโครงเรื่องย่อเรียบร้อยแล้ว - ทำวิจัยในเชิงลึกขึ้นอีก แถมยังทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน อเล็กซ์ทำความสะอาดห้องชุดจนดูเอี่อมอ่องเหมือนในโฆษณายาทำความสะอาดในทีวี แต่เธอก็ยังสลัดภาพต่างๆ หรือความทรงจำในสองสัปดาห์นั้นทิ้งไปไม่ได้                หลายต่อหลายครั้งที่คิดจะยกหูโทรศัพท์ โทรหาป้าด๊อตตี้ หรือเมลานี                โทรหาเคน                ถึงขนาดหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาสองสามครั้งแล้ว แต่ความกลัวก็ทำให้เธอต้องวางกลับคืนที่ ในตอนต้นๆ อเล็กซ์กังวลว่า ตัวเองจะยอมขยับไปพบกันครึ่งทางกับเคน โลเวลล์เพื่อสานสัมพันธ์ต่อได้หรือไม่                แต่เมื่อหลายสัปดาห์ผ่านไปโดยไม่ได้ข่าวจากเขาเลย ความสงสัยไม่แน่ใจก็แปรเปลี่ยนไป เป็นไปได้หรือไม่ที่เคนได้ตระหนักแล้วว่า การที่เธอจากมานี้ เป็นสิ่งที่ดีที่สุด? หรือเห็นแล้วว่า อเล็กซ์ไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสำหรับเขา และตอนที่ขอร้องเธอให้อยู่ต่อ พร้อมกับให้สัญญาต่างๆ นานานั้น เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง?                และเมื่อหันไปมองรอบข้าง ก็ตัดสินใจว่า อเล็กซ์เข้ากับโลกของเขาไม่ได้ น่าจะมีหญิงสาวคนอื่นที่เข้ากับวิถีชีวิตของตัวเองได้อย่างราบรื่น อย่างเป็นธรรมชาติมากกว่า อย่างเมลานีไงล่ะ                อเล็กซ์กลับมาบ้านนานห้าสัปดาห์แล้ว เคนหันไปคบหาเมลานีระหว่างห้าสัปดาห์นั้นหรือเปล่าหนอ? เขาคลายเหงาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น มุกขำๆ ที่น่ารัก อาหารรสเลิศและเรื่องที่พูดคุยกันได้เรื่อยๆ แต่ไม่เคยทำให้ใครเบื่อของเมลานีหรือเปล่า?                เคนลืมอเล็กซ์แล้วหรือ ขณะที่เธอยังไม่สามารถลบเขาออกไปจากความคิด หรือลบเขาออกไปจากหัวใจของตัวเองได้อย่างนั้นหรือเปล่า?                หญิงสาวได้แต่นอนผ่านคืนที่ยาวนานคืนที่อ้างว้าง เฝ้านึกถึงแค่หนึ่งคืนในอ้อมกอดของเขา แล้วได้แต่เสียใจที่น่าจะอยู่ในอ้อมแขนของเขามากกว่าเพียงหนึ่งคืน นึกสงสัยอยู่ตลอดว่า ความรู้สึกเช่นนั้นจะเกิดกับเธอได้อีกหรือไม่ รู้ทั้งรู้ว่า คงเป็นไปไม่ได้กับใครคนอื่น เว้นแต่กับเคนเพียงคนเดียวเท่านั้น                สภาพจิตใจเธอทรุดโทรมอย่างหนัก และสวรรค์ช่วยด้วยเถอะ เธอไม่รู้ว่า จะทำยังไงให้หลุดไปจากสภาพนี้ได้ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 13 มี.ค. 50 23:17:22 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . . .                เคนกระสับกระส่าย เดินกลับไปกลับมาในห้องนั่งเล่นในยามค่ำคืนที่เงียบเหงายาวนาน นอนไม่หลับ ไม่สนใจรายการทีวี ตั้งแต่อเล็กซ์จากไป เขาหาหนังสือทุกเล่มของเธอมาอ่าน - สองรอบ - แต่นั่นยิ่งทำให้นึกถึงเธอมากขึ้น หญิงสาวที่สดใส เต็มไปด้วยอารมณ์ขัน เข้าอกเข้าใจผู้อื่น และเปี่ยมไปด้วยจินตนาการ หญิงคนที่เขียนหนังสือเหล่านั้น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่อยากจะได้ยินเสียงเพจเจอร์เรียกตามตัว ไม่ใช่เพราะอยากจะดูแลคนไข้เคสฉุกเฉิน แต่แค่อยากได้อะไรสักอย่างมาเบนความสนใจไปจากสิ่งที่รบกวนจิตใจ รบกวนสมองอยู่ในเวลานี้                เคนคิดถึงเธอ อเล็กซ์มาอยู่ด้วยเพียงสองสัปดาห์ แต่เขากลับคิดถึงเธอมากกว่าเคยคิดถึงใครคนอื่น อยากอยู่ใกล้เธอมากจนปวดร้าวระบมหัวใจไปหมดแล้ว                ไม่ใช่แค่ฉาบฉวย ไม่เหมือนความรู้สึกความหลงใหลที่เกิดขึ้นกับเคธี่เมื่อครั้งยังเป็นหนุ่มวัยรุ่น คราวนี้ ความรู้สึกนั้น ติดตรึง แนบแน่น มั่นคง และใช่เลย                ชายหนุ่มส่งสายตามองข้ามห้องไปสุดทางเดิน ที่เป็นห้องนอนของตัวเอง ห้องนอนที่ว่างเปล่ากำลังรอเขาอยู่ ถึงอยากจะล้มตัวลงนอนพัก แต่ไม่สามารถบังคับขาให้เดินไปได้ เพราะในห้องนั้น มีแต่ความทรงจำเกี่ยวกับอเล็กซ์อยู่เต็มทุกซอกทุกมุมของห้อง คอยที่จะหลอกหลอนเขา                ในบ้าน มีแต่ความเงียบ เงียบเสียจนราวกับจะเย้ยเจ้าของหนุ่ม เคนกดเปิดวิทยุที่อยู่รวมกับชุดเครื่องเสียงที่ติดตั้งในตู้บิวท์อินทางผนังด้านหนึ่งของห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่นั้น แต่แล้วสีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นปวดร้าวทันทีที่เสียงนุ่มๆ ของ ฮัล เคตชัม ร้องเพลงครวญถึงความรักที่จากไป พร้อมกับสงสัยว่า ตัวเองได้ผ่านจุดที่เกินเยียวยารักษาอาการบาดเจ็บทางใจไปแล้วหรือไม่ แล้วนักร้องยังคร่ำครวญต่อว่า ทั้งๆ ที่เคยสาบานว่าจะไม่รักใครอีก แต่แล้วก็ยังต้องมาพ่ายแพ้ต่อความรัก เสียมันไปอีกครั้งจนได้                เคนคราง รีบปิดวิทยุ                เขายังไม่ยอมแพ้ ยังไม่สูญเสียความรัก แต่เกือบแล้วล่ะ จวนเจียนเต็มที ..                บางที มันถึงเวลาที่เขาน่าจะทำอะไรสักอย่างได้แล้ว                ~~~~~~~~~~~~~~~                ในยามบ่ายวันอาทิตย์ถัดมา อเล็กซ์พลันพบตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเครื่องโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ เธอไม่รู้สึกตัวเลยว่าเดินมาได้ยังไง จำไม่ได้ด้วยว่าลุกขึ้นจากโซฟายาวที่นั่งอยู่และพยายามจะอ่านหนังสือพิมพ์นั้นตั้งแต่เมื่อไร                "บ้าเอ๊ย ยัยเบนเน็ต สติแตกแล้วหรือไงนี่" เธอว่าตัวเองเสียงดัง เพื่อจะกลบความเงียบที่กระจายอยู่ทั่วห้อง "ตั้งสติหน่อยสิ เลิกบ้าเสียที!"                แต่สายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่เครื่องโทรศัพท์ ที่ดูดดึงให้เดินเข้าไปใกล้ราวกับแม่เหล็ก รู้สึกร้อนวูบๆ วาบๆ ที่มือทำให้ต้องเอื้อมไปแตะหูโทรศัพท์ หญิงสาวกำมือรวบที่จับอย่างไม่แน่ใจ                เอาล่ะ - อเล็กซ์ตัดสินใจ - ครั้งนี้ทำแน่ เธอจะโทรหาป้าด๊อตตี้ ถามไถ่ถึงทุกคน ถามเรื่องงานออกร้านที่โบสถ์ว่าประสบความสำเร็จแค่ไหน หลังจากที่ได้วางแผนกันมานาน งานที่เธอเสียดายมากที่ไม่มีโอกาสได้ไป และบางที ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ถามถึงเคนด้วยก็ได้                หรือไม่ ก็โทรหาเมลานี หล่อนคงเล่าเรื่องซุบซิบต่างๆ ของสังคมชาวเมืองให้เธอฟัง และอาจจะเล่าต่อก็ได้ว่า เคนมาหาหล่อนบ้างหรือเปล่า                หรือ . โทรหาเคน ถามไถ่ว่าทุกคนสบายดีมั้ย หรือไม่ก็แค่พูดทักทายสวัสดีกับเขา หรือร้องไห้ใส่กระบอกโทรศัพท์ไปเลย แล้วบอกเขาว่า เธอคิดถึงเขามาก มากเสียจนจะทนไม่ไหว และขอให้เขาขึ้นมาพาเธอหนีไปเสียจากสภาพแวดล้อมนี้                แล้วถ้าโทรไปหาเขา เกิดกลายเป็นว่าเคนเลิกสนใจเธอแล้ว จะทำยังไงต่อล่ะ? ถ้าอยากให้เธออยู่ด้วยจริงๆ เขาคงไม่ปล่อยให้เธอจากมาได้ง่ายๆ อย่างนี้ใช่มั้ย? นี่มันก็ตั้งสองเดือนแล้วนะ ที่จากมิสซิสซิปปี้กลับมาบ้าน ถ้าเขาแคร์เธอจริงๆ อย่างที่พูด ก็น่าจะโทรมาหาแล้ว ครั้งเดียวก็ยังดี ใช่หรือเปล่า?                "บ้าที่สุด" นักเขียนสาวกระซิบกับตัวเอง ปล่อยให้มือร่วงลงข้างตัว "โอ๊ย บ้าที่สุด ยัยอเล็กซ์ นี่หล่อนทำอะไรลงไปเนียะ"                เสียงกดออดจากหน้าอาคารดังขึ้นยาวในห้องชุด ทำให้อเล็กซ์ต้องหันเหความสนใจไปจากเครื่องโทรศัพท์                หญิงสาวหน้านิ่วคิ้วขมวด นึกสงสัยว่าใครมาหา ไม่ได้นัดใครไว้สักหน่อย และเพื่อนๆ ของเธอที่มีไม่กี่คน ก็จะโทรมานัดกันไว้ก่อนที่จะมา แล้วเธอก็ไม่ชอบนัดร้านค้าให้ส่งของในวันอาทิตย์อีกด้วย ดังนั้น ต้องไม่ใช่คนส่งของแน่                อเล็กซ์คิดที่จะไม่สนใจ ไม่เปิดรับ เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยกับใครได้หรือเปล่า เดี๋ยวก็จะกลายเป็นร้องห่มร้องไห้ให้เพื่อนช่วยปลอบใจ ทั้งๆ ที่เพื่อนมาเยี่ยมเยียน หรือแค่หาเรื่องพูดคุยเฮฮาให้เพลิดเพลินกัน                แต่ก็อีกล่ะ บางที ถ้ามีใครสักคนมาเยี่ยม นั่งทานกาแฟด้วย หรือพูดคุยเฮฮาให้เพลิดเพลินกันนั้น อาจเป็นสิ่งที่อเล็กซ์ต้องการมากที่สุดในบ่ายวันนี้ หญิงสาวถอนใจ แล้วกดปุ่มเครื่องอินเตอร์คอม กรอกเสียง "คะ"                  "คุณอยากให้ผมเข้าไปมั้ย"                เธอชักมือกลับจากปุ่มกดทันควัน ราวกับว่าเป็นเหล็กร้อน แล้วยืนนิ่ง จ้องดูเครื่อง อ้าปากค้าง อีกไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงออดก็ดังขึ้นอีกจากกล่องที่ติดอยู่บนผนัง ดังติดต่ออย่างที่คนกดทนใจเย็นต่อไม่ไหว ครั้งนี้ มือหญิงสาวสั่นระริกเมื่อเอื้อมไปกดปุ่มอีกครั้ง "เคนเหรอคะ"                "ใช่แล้ว"                "คุณมาทำอะไรที่นี่"                "นี่คุณ ผมไม่ได้มาไกลอย่างนี้เพียงเพื่อจะยืนอยู่ข้างล่าง พูดกับเจ้ากล่องอินเตอร์คอมนะครับ กดเปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อย อเล็กซ์" เสียงชายหนุ่มค่อนข้างหงุดหงิด นักเขียนสาวเกือบเชื่อได้เต็มร้อยว่า เขาก็ตื่นเต้นพอๆ กับเธอที่รู้สึกขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วนเหมือนกัน                อเล็กซ์สูดหายใจเข้าลึก แล้วกดปุ่มเปิดประตูด้านล่าง มือยังสั่นอยู่เมื่อชักกลับ ก่อนจะยกขึ้นเสยผมให้เข้าที่ พร้อมกับพึมพำว่าตัวเองที่ทำตัวยังกับสาววัยรุ่นขณะที่ตรวจดูเสื้อผ้าที่สวมอยู่ และนึกอยากที่จะให้เป็นเสื้อที่ดูสวยงามเตะตามากกว่าชุดวอร์มสีฟ้าสลับดำที่ใส่ตอนนี้                เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเป็นจังหวะ ทำให้อวัยวะภายในเธอทำงานระส่ำระส่ายไปหมด เคนมาทำอะไรที่นี่?                แล้วอเล็กซ์ก็เปิดประตู                               <>-<>-<>-<>-<> ( : จบบทที่ 11 : ) <>-<>-<>-<>-<> . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 13 มี.ค. 50 23:31:28 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . . . ขออภัยค่ะ เขียนหัวกระทู้ผิดบท --- ต้องเป็น บทที่ 11 - 12 :)               ~~~~~~~~~~~~~~~ คุณใบไม้ทะเล <> อิ อิ อิ ก็มันเป็นบล็อกของนิยายรักกระหนุงกระหนิงอะค่ะ                          ว่าแต่คุณยังตัดสินใจไม่ได้หรือว่า จะเป็นนางเอกของใคร                          แพทริก บาร์ต หรือ เคน -- เห็นอยากให้เขาเลิกรักกันทุกเรื่องเลยอ่า                          แต่ --- อย่าเพิ่งตัดสินใจ !                          รอดูพระเอกเรื่องใหม่กันก่อนดีกว่าค่ะ :)                               คุณเสือผู้ชาย <> เห็นหรือเปล่า - ได้ยาหอมดี เลยรีบลงตอนที่ 11 อิ อิ อิ คุณ sugarhut <> ขอบคุณค่ะที่ชอบชื่อคนแปล :)                          'ณวรา' แปลว่า ประเสริฐทางความรู้ ค่ะ                          ชอบชื่อ แล้วชอบอ่านเรื่องนี้มั้ยคะ                          ถ้าชอบ --- อย่าลืมตามอ่านเรื่องต่อไปนะ                          (ขอโฆษณาก่อน อิ อิ อิ กลัวคนอ่านหายหมด ) คุณ มีปัญหานิดหน่อยจ๊ะ <> ง่า .. ชื่อล็อกอินนี้ ประมาณว่า อ่านแล้วหนาวนิดๆ อะค่ะ                                       หวังว่า คงไม่ใช่มีปัญหากะ จขกท น้าาาาา อิ อิ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 13 มี.ค. 50 23:44:23 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นางเอกเป็นนักเขียนน่าสนใจ แต่เปิด link ตอนเก่าๆไม่ได้ค่ะ รบกวนด้วยค่ะ วิทยายุทธ์ด้านคอมพ์ฯของดิฉันยังไม่แก่กล้ามากนัก ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 13 มี.ค. 50 23:46:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อุ้ยๆมาแย้วๆๆๆ แล้วไมมันค้างอยู่ตรงนี้อ๊า... *เห็นหัวกระทู้ตอนแรกงงหน่อยๆแต่ก็ตามมา แหะๆ จากคุณ : เสือผู้ชาย - [ 13 มี.ค. 50 23:52:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 1 - 2 - 3 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/10/W4782759/W4782759.html บทที่ 4 - 5 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/11/W4883400/W4883400.html บทที่ 6 - 7 - 8 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/12/W4987412/W4987412.html บทที่ 9 - 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5127333/W5127333.html มาทำ link ให้ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 50 23:57:14 จากคุณ : เสือผู้ชาย - [ 13 มี.ค. 50 23:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 . . . ดีใจ ดีใจ - มีคนตามมาอ่านแล้ว ... อิ อิ อิ คุณ ธาราฝัน <> เนื่องจากไม่ได้เป็นสมาชิกมีอมยิ้ม                       จึงไม่สามารถทำลิ้งค์ได้ค่ะ                       ต้องรบกวนคุณกดเลือกห้องย่อย "เรื่องแปล" แล้วเข้าอ่านตอนที่แล้ว                       จะมีสมาชิกท่านอื่นใจดีทำลิ้งค์ไว้ให้ค่ะ                       อ่านแล้ว สนุกหรือไม่สนุกยังไง ช่วยบอกด้วยนะคะ :) คุณ เสือผู้ชาย <> คือว่า เอ่อ -- ไปก้อปหัวกระทู้มาจากตอนก่อน                          แล้วลืมเปลี่ยนง่ะ -- แหะ แหะ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 14 มี.ค. 50 00:07:32 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ช้าไปหน่อย -- กดส่งเสร็จ คุณเสือผู้ชาย ทำลิ้งค์ให้เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณค่ะ :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 14 มี.ค. 50 00:11:45 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ได้อ่านดีใจจังคะ หวังว่าอเล็กซ์คงรู้ใจตัวเองซะทีนะคะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 14 มี.ค. 50 10:42:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดิฉันเป็นคนเลือกมากค่ะ ยังไงก็ขอเลือกต่อไป อิอิ จนกว่าคุณ ณวรา บอกว่าหมดสต๊อกแล้วนั่นแระค่ะ ทำไมพระเอกต้องมาง้อด้วย เฮ้ยยย ก็เห็นๆๆอยู่ว่านางเอกเราเล่นตัวจะตาย ไม่อยากให้จบเลยค่ะ เพราะเรื่องกำลังหนุก อิอิ ลุ้นๆให้เลิกกันต่อไป จากคุณ : ใบไม้ทะเล (ใบไม้ทะเล) - [ 14 มี.ค. 50 16:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอ้ย!!! ทำไมต้องจบ เอาตอนสำคัญ รีบมาต่อเร็วๆนะจ๊ะ...เดียวลงแดงซะก่อน จากคุณ : ผ า ย ล มใต้เงาจันทร์ - [ 14 มี.ค. 50 18:45:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ช่วงที่ผ่านมา หายๆๆ ไป ก็เลยไม่ได้ตามต่อเนื่อง แถมยังไม่ได้เข้ามาที่ถนนเท่าไหร่ พักนี้พอมีเวลาว่างแล้ว (เพราะงานมีแววเสร็จทันเวลา แหะๆ) ก็เลยมาติดตามใหม่ครับ ตัดจบช่วงตื่นเต้น รออ่านตอนต่อไปคร้าบ จากคุณ : ninaM - [ 16 มี.ค. 50 16:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รออ่านตอนต่อไปคร้าบบบบบ จากคุณ : Am Just a FriEnd - [ 16 มี.ค. 50 22:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แล้วตอนที่12หายไปไหนอ่ะ จากคุณ : mimny (mimny) - [ 17 มี.ค. 50 23:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 12 รออ่านต่อในกระทู้นี้หล่ะค่ะ น่าจะอีกสัก 15 วัน จากคุณ : Am Just a FriEnd - [ 18 มี.ค. 50 20:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ๋อย ๆ ๆ ๆ!!!! ลุ้นระทึก หยุดไม่ได้แล้ว~~~~~~ รีบ ๆ กลับมาโพสต่อนะคะ หัวใจจะวายแล้ว ไม่ได้อ่านเรื่องอื่นใน พันทิปเลยช่วงนี้!!!! คุณณวรา รีบ ๆ กลับมาเร็ว ๆ น๊าอ๋อย ๆ ๆ ๆ ๆ!!!! จากคุณ : No More No Mood!!! - [ 19 มี.ค. 50 18:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แง้ หลงไปรอที่บทที่ 9-10 อันเดิมตั้งนาน ไม่รู้ว่าแอบมาตั้งกะทู้ใหม่ไปแล้ว  ยังไงก็รอตอนที่ 12 นะคะ คิดถึงค่ะ จากคุณ : ฮากันตรึม - [ 26 มี.ค. 50 23:05:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เพิ่งตามมาอ่านมาค่าาา ลงชื่อด้วยคน^^; จากคุณ : Moszard - [ 31 มี.ค. 50 09:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เพิ่งตามอ่านค่ะ สนุกดีค่ะ แต่ว่าลองเปิดบทที่แปดดูแล้วมันขึ้นให้โหลดโปรแกรมอะไรก้อไม่รู้อ่ะค่ะ แบบว่าแอบกลัวว่าจะเป็นไวรัสยังไงชอบกล คือไม่เก่งเรื่องเกี่ยวกับคอม เจ๊อะอะไรอัติโนมัติให้โหลดขึ้นมาก็เลยกลัวไปซะหมด จากคุณ : Dazzling girl - [ 3 เม.ย. 50 02:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 21 . . เรื่องที่มีนักอ่านหลายคนแจ้งเรื่อง "ป๊อบอัพ" ให้โหลดโปรแกรมนั้น เป็นโฆษณาของฟรีเว็บ - ไม่มีไวรัสค่ะ  พอมันโผล่มา ก็คลิกปิดเท่านั้น อาจจะทำให้หงุดหงิดหน่อย (ขออภัยด้วย)  แต่ถ้ามีป๊อบอัพฟิวเตอร์ ก็จะใช้งานได้ดีเลยค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ คุณแอมโบเซียร์ <> อเล็กซ์รู้ใจตัวเองแล้วล่ะค่ะว่า จะทำยังไงดีกับเคน คุณใบไม้ทะเล <> เสียใจนะคะ ลุ้นไม่ขึ้นค่ะ - คู่นี้ เขาคู่แล้วไม่แคล้วกัน                             รอเรื่องใหม่ดีกว่า ยังมีอยู่ในสต๊อกอีกตั้งใหญ่ อิ อิ อิ                             พระเอก หล่อๆ ทั้งน้านนนน.... คุณ ฯใต้เงาจันทร์ <> อย่าเพิ่งลงแดงค่ะ ถึงจะช้า แต่ก็มาแล้ว อิ อิ อิ คุณ ninaM <> ขอบคุณอย่างแรงคร้าบบ ที่ตามอ่านด้วย ทั้งๆ ที่งานหนักทับตัวจนแบน                         ขอให้หนังสือของคุณ จงขายดีทุกเล่มน้า... คุณ Am Just a FriEnd <> มาให้อ่านแล้วค่ะ อ่านจบ ช่วยเมนต์ด้วยนะคะ                                             ขอกำลังใจแปลเรื่องต่อไปง่ะ ... อิ อิ อิ คุณ mimny <> อ่านต่อได้แล้วค่ะ คุณ No More No Mood <> ขออภัย ช้าไปหน่อยค่ะ แต่ไปอ่านรวบตั้งแต่ต้นใหม่ก็ได้ค่ะ                                              แล้วอ่า... ฝากอ่านดังๆ ให้ไข่ต้มฟังด้วยนะ :)                                              เผื่อไข่ต้มชอบ เคนกับอเล็กซ์ เหมือนกัน   คุณ ฮากันตรึม <> ตอนที่สิบสองนี้ อย่าหลงทางไปอ่านที่ไหนนะคะ เดี๋ยวจะตามเรื่องไม่ทัน                             ถ้าคิดถึงจริง - ต้องตามอ่านเรื่องใหม่นะ ไม่งั้นไม่ยอมง่า .. คุณ Moszard <> ขอบคุณ ที่คลิกเข้ามาอ่าน                             ตามอ่านตอนต่อไปได้แล้วค่ะ คุณ Dazzling girl <> ขอบคุณ ที่คลิกเข้ามาอ่าน                                   ไม่ต้องห่วงเรื่องป๊อบอัพโฆษณาที่เว็บค่ะ                                    เวลามันโผล่มา ก็คลิกปิดทิ้งไปเลย ไม่ต้องไปสนใจ                                    ถ้ามันทำให้หงุดหงิด ก็ขออภัยด้วยค่ะ   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ และแล้ว ก็ถึงบทสุดท้ายของคู่ "อเล็กซ์ & เคน" หวังทุกคนคงสนุกไปกับสาวนักเขียนเมืองกรุงที่ขาดความอบอุ่นคนนี้ ที่ฟ้าลิขิตให้หลงทางมาเจอกับ "คู่" ของเธอท่ามกลางทุ่งหญ้าฟ้ากว้างในเมืองชนบทเล็กๆ อีกครั้ง ที่ต้องขอโทษเพื่อนนักอ่านทั้งหลาย ที่การนำเสนอเรื่องนี้ ไม่สู้จะต่อเนื่องสักเท่าไร หวังอย่างยิ่งว่า คงไม่ทำให้เสียบรรยายกาศและอารมณ์นะคะ  ขอบคุณค่ะ ที่ติดตามอ่านกันเสมอมา   บทที่สิบสอง  - http://naawara.20m.com . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 7 เม.ย. 50 01:10:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กรี๊ด ๆ ๆ ๆ คุณณวรารู้จักไข่ต้มด้วยหรอคะ ปลื้มใจจังเลย นักเขียนในดวงใจรู้จักลูกชายเราด้วย.........ตามไปอ่านตอนที่ 12 แล้วนะคะ..........นอนตาหลับซะทีตาม search ตั้งแต่วันที่ 19 มี.ค. เป็นต้นมาเลยนะคิดดูซิ น่าสงสารแค่ไหนฮือ ๆ!!! จากคุณ : No More No Mood!!! - [ 9 เม.ย. 50 20:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 23 . . อิ อิ อิ ก็ชอบไข่ต้มง่ะ อยากกัดหูไข่ต้ม - กางตั้งเป็นใบเรือดีเหลือเกิน ขอบคุณค่ะ ที่ให้เกียรติเป็นนักเขียนในดวงใจ .. แหะ แหะ เขินจัง ----- เขียนอย่างนี้ เดี๋ยวรีบแปลรีบแปะเรื่องยาวใหม่ซะเลยยย ! จากคุณ : 'ณวรา' - [ 10 เม.ย. 50 23:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านจบแล้วจ้า เรื่องนี้น่ารักมากเลย ขอบคุณนะค่ะที่แบ่งปันรื่องสนุกๆอย่างนี้ .... มีเรื่องรบกวนนิดหนึ่ง คืออาทิตย์หน้า ที่นี่จะเทศกาลหนังสือมือสองประจำปี ซึ่งจะมีพวกนิยายโรมานซ์ เยอะและถูกมาก เล่มละประมาณ 10-20 เซ็นเอง แต่ปัญหาก็คือ เราไม่รู้จักชื่อนักเขียนดังๆ เลยไม่รู้จะเลือกยังไง เลยอยากรบกวนคุณ ณวรา ช่วยแน่ะนำคนเขียนเก่งๆ(ที่ตัวเองชอบ) ให้ด้วยค่ะ จากคุณ : ผ า ย ล มใต้เงาจันทร์ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 07:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาอ่านแล้วค่า พลาดตาไปเพราะมีนาเป็นเดือนที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน แหม ถ้ามีหนุ่มมาบอกว่ารักทั้งๆ มีข้อเสีย เฮ้อ ได้แต่ฝัน :) จากคุณ : scottie - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 22:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านจบแล้วค่า เรื่องใหม่จะเป็นเรื่องอะไรคะเนี่ย ตื่นเต้นจัง จากคุณ : ฮากันตรึม - [ 16 เม.ย. 50 10:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 . . คุณ ฯใต้เงาจันทร์ <> ขอบคุณค่ะ และไปตอบให้ที่เว็บแล้วนะคะ คุณ scottie <> คุณสก็อตตี้อย่าทำเป็นเล่นไป --                          ถ้าเป็นคู่ของเราแล้ว ต่อให้เรามีข้อเสียเป็นร้อย                          เขาก็รับได้นะ จาบอกให้... อิ อิ                          ใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวมาเองแหละ คุณ ฮากันตรึม <>  ตอนนี้ ยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่า จะเอาเรื่องไหนต่อดีค่ะ                              มีให้เลือกอยู่สามรสสามเรื่องง่า จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 เม.ย. 50 15:40:51 ]