ความคิดเห็นที่ 1 - 3 - สวรรค์ในเวลาที่ดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเมฆก้อนสุดท้าย ความสว่างของสีสันแห่งค่ำคืน สาดแสงท้าทายกับความมืดที่เริ่มโรยตัวปกคลุม ผู้คนคึกคักพลุกพล่านกว่าที่สมชายคิดไว้ เพียงไม่กี่ปีที่การเดินทางติดต่อสะดวกขึ้น สวรรค์ก็เปลี่ยนแปลงไปมาก โรงแรมระดับ หกดาวผุดขึ้นหลายแห่ง เกสต์เฮาส์และรีสอร์ตมีให้เห็นอยู่ทั่วไป นักลงทุนต่างถิ่นเพิ่ม ปริมาณอย่างรวดเร็ว ทั้งรายเล็กและรายใหญ่ เจ้าของถิ่นอย่างเหล่าเทวดาถูกบีบให้ถอยร่นไปอยู่หลังก้อนเมฆ หรือไม่ก็เปลี่ยนสภาพ เป็นลูกจ้าง มีบ้างที่รักอาชีพอิสระ หารายได้เล็กๆน้อยๆจากการถ่ายรูปกับนักท่องเที่ยว สมชายได้แต่ถอนหายใจกับเส้นทางข้างหน้าของสวรรค์ เขาทำได้เพียงเท่านั้น สมชายต้องรีบหันมาให้ความสนใจกับหนทางข้างหน้าของตัวเอง ที่อาจถึงขั้นหยุดหาย ใจได้ทีเดียว ถ้าเขาหาสมสมรไม่พบ เขามีเงินทุนที่จะใช้เพื่อภารกิจครั้งนี้ไม่มากนัก สมชายไม่มีคนมาถือป้ายรอรับ ไม่มีคนรู้จักเขา และเขาก็ไม่รู้จักใคร แม้กระทั่งเทวดา เขาจำไม่ได้แล้วว่าทำบุญตักบาตรครั้งสุดท้ายเมื่อไร จึงยากมากที่จะเป็นที่คุ้นเคยของ เทวดา เบาะแสเดียวที่มีคือกระดาษที่ได้รับจากเพื่อนสนิทของสมสมร ที่เห็นด้วยว่า การตัดใจของสมชายไม่มีเค้ารางความคืบหน้า จึงสนับสนุนการไปตายเอาดาบหน้า ของเขาด้วยกระดาษแผ่นเล็กๆ บรรจุลายมือขยุกขยิกพออ่านออก สมชายพกมันติดตัวตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง มันคือหนทางเดียวที่จะพาเขาไปพบสมสมร เขาต้องมอบมันให้กับผู้นำทางที่เชี่ยวชาญ “ที่นี่ละครับ ตามที่อยู่ที่พี่ได้มา” ทองพูน โชเฟอร์ชาวไทยแจ้งเขาเมื่อนำรถแท็กซี่ สีทองมาจอดที่หน้าร้านฟาสฟู้ดแห่งหนึ่ง สมชายก้าวลงจากรถ เขาไม่ลืมอวยพรให้ทองพูนปลดหนี้สินที่ยืมมาเป็นค่านายหน้า และค่าใช้จ่ายในการขุดทองที่สวรรค์แห่งนี้ไวๆ จะได้กลับไปพบหน้าลูกเมีย เขารู้ดีว่า การคิดถึงคนที่เรารักแต่ไม่ได้พบหน้าแบบเป็นๆ มันเจ็บปวดกล้ามเนื้อหัวใจเพียงใด (อย่างน้อยวันนี้ทองพูนก็คงได้ค่าตัวประกอบไปบ้าง...สมชายหวังอย่างนั้น) เบื้องหน้าสมชายคือร้านข้าวเหนียวหมูปิ้ง ฟาสฟู้ดสัญชาติไทยสาขาสวรรค์ชั้นสิบเจ็ด เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องเป็นที่นี่ หรือสวรรค์ต้องการให้เขากินข้าวเหนียวหมูปิ้งเป็น มื้อที่สามของวัน “ขอหมูปิ้งปลอดสารเร่งเนื้อแดงสองไม้ ข้าวเหนียวหนึ่งห่อ น้ำส้มหนึ่งแก้วไม่บูด ไม่ตาล” สมชายทำตามความต้องการของสวรรค์ สั่งรายการอาหารด้วยความเคยชิน “สม ชะ...ชา...ชาย” เสียงของพนักงานทวนรายการอาหาร “ไม่เอาสมชาย เอาหมูปิ้งกับข้าวเหนียว...” สมชายย้ำรายการอาหาร “สมชาย สมชายจริงๆหรือเพื่อน เป็นไปได้ยังไง” เสียงพนักงานตกใจมาก ใบหน้า ซีดเผือด สมชายก็ตกใจพอกัน ไม่เข้าใจว่าชื่อเขากลายเป็นเมนูอาหารตั้งแต่เมื่อไร “สมชาย เรา...เอก...ไง จำไม่ได้หรือ” เอกตั้งสติได้แล้ว ใบหน้าหายซีดกลับมา เป็นปกติ “เอก นายจริงๆด้วย ขอโทษที่เมื่อกี้จำไม่ได้ นายหน้าซีดเผือดเกินไป” “ขอโทษทีเพื่อน มันตกใจมาก ไม่คิดว่านายจะ...” เสียงของเอกขาดหายไปชั่วครู่ “ไม่คิดว่า ฉันจะมาถึงที่นี่ใช่มั๊ย” สมชายเติมคำในช่องว่างที่เอกค้างไว้ ด้วยน้ำเสียง เข้มกว่าครูฝึกทหารเกณฑ์ เมื่อมั่นใจว่า คนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาคือ...เอก ชีวิตช่างเหมือนนิยาย ทำไมสวรรค์เล่นตลกกับเขาอย่างนี้ สมชายไม่รู้สึกขำเลย สักนิดกับมุกฝืดๆนี้ เขาอยากพบสมสมร ไม่ใช่เอก “จะคุยกันอีกนานไหมครับ” เสียงว่าที่ลูกค้าที่ยืนรอคิวอยู่หลังสมชาย ร่วมคุยด้วย เอกรีบจัดอาหารตามที่สมชายสั่ง ยกป้าย “ติดต่อช่องถัดไป” วางหน้าเคาท์เตอร์ แล้วออกไปนั่งร่วมโต๊ะกับสมชาย “นายมาขายหมูปิ้งได้ไง ไหนว่าทำนำเข้าส่งออก” สมชายเปิดฉากสืบสวน “สมชาย ฉัน...ฉันคงมีเวลาคุยกับนายไม่มากนัก” เอกเริ่มอย่างตะกุกตะกัก ใช้ระดับเสียงกระซิบกระซาบ “นายจะหลบหน้าฉันไปไหน จากสวรรค์แล้วยังมีที่ไหนให้นายไปอีก” “สมชาย นายไม่รู้หรอกว่าเรานะตกนรก ตั้งแต่มาถึงสวรรค์แล้ว” เอกใช้น้ำเสียง เศร้ามาก และพูดเสียงดังระดับปกติ ลูกค้าพลุกพล่านเกินกว่าจะคุยด้วยเสียง กระซิบกระซาบ “นายซื้อตั๋วผิดรึไง” “ตั๋วเราไม่ผิดหรอกเพื่อน แต่เรามันคิดผิดไปเอง เราคิดว่าเราจะเปลี่ยนใจสมสมรได้” “หา!!! สมสมรไม่สบายเหรอ ถึงกับต้องเปลี่ยนหัวใจเลยหรือนี่ เส้นเลือดหัวใจ อุดตันหรือลิ้นหัวใจไม่แข็งแรง มิน่าละ สมสมรถึงไม่เคยติดต่อกลับไปหาฉันเลย ฉันไม่น่าชวนเธอกินหมูปิ้งจนติดเลยแล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง สมสมรอยู่ที่ไหน เอก บอกฉันมาเดี๋ยวนี้” สมชายทั้งตกใจและเศร้าใจปะปนกันอย่างไม่ได้สัดส่วนนัก ทำให้การถามเป็นไปอย่างละร่ำละรัก “ใจเย็นๆไว้ก่อนสมชาย นายก็เหลือเวลาไม่มาก ฟังเราให้ดีๆนะเพื่อน” “ฉันไม่เข้าใจ” สมชายยอมรับ “เราคิดว่า เราจะเปลี่ยนใจสมสมรให้ตัดใจจากนาย แล้วเลือกเรา แต่หนึ่งปีที่ผ่าน มาเธอลืมนายไม่ได้เลย” เอกเศร้ามาก “แม้แต่จดหมาย นายคงรู้ว่าเราต้องติดต่อกันทางจดหมาย...” เอกเว้นช่องว่าง อีกแล้ว “ฉันรู้ ฉันก็ส่งมาหาสมสมรหลายฉบับ แต่เธอไม่เคยตอบเลย” สมชายรู้ว่าการติดต่อระหว่างที่ที่เขาจากมากับสวรรค์ ต้องใช้ทางจดหมายแล้วฝาก ส่งด้วยบริการอีเอ็มเอสของระบบขนส่งชิงช้าสวรรค์ แม้แต่นาซ่าก็ใช้จดหมาย การ สื่อสารทางคลื่นต่างๆยังไม่สามารถมาถึงสวรรค์ “ใช่ เรารู้ว่านายเขียนถึงเธอทุกเดือน จดหมายของนายทุกฉบับ...อยู่ที่เรา” เอกสารภาพ “แล้วทำไมนายไม่ตอบฉัน” “เรา...เราไม่ใช่สมสมร” เอกบอกความจริง “อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกัน เคย...เคยเป็นเพื่อนกัน นายน่าจะแจ้งข่าวไปบ้าง” สมชายตัดพ้อด้วยอารมณ์น้อยใจปนแค้นเคืองอย่างละครึ่ง จึงกัดหมูปิ้งไปสองคำเพื่อ ระบายอารมณ์ “สมสมรก็เขียนถึงนายทุกเดือน” เอกเล่าต่อ “แต่ ฉันไม่เห็นจะได้รับสักฉบับ” สมชายเริ่มแปลกใจ “เรา...เรารับแทนนาย จดหมายทุกฉบับที่สมสมรเขียนถึงนายก็...อยู่ที่เรา” เอกก้มหน้า สารภาพ มองไปที่จานหมูปิ้ง เขาพูดเบามากจนเสียงแทบจะหายไปในลำคอ “ฉันไม่เข้าใจ” สมชายสารภาพบ้าง “นายตั้งใจฟังฉันนะเพื่อน ถ้านายตามหาสมสมรอยู่ละก้อ นายเหลือเวลาไม่มากแล้ว ละ เราไม่อยากทำผิดพลาดอีก ที่ผ่านมาเราทำไม่ดีกับนายและสมสมรไว้มาก” เอกเงย หน้าขึ้นสบตาสมชาย “เราชอบสมสมรตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเข้ามาในออฟฟิตที่นายกับเราเคยทำงานด้วยกัน เราชอบเธอก่อนนายนะสมชาย เพราะนายมาบอกเราว่าชอบเธอก็เมื่อเธอทำงาน วันที่สอง” เอกตั้งใจเล่าเพื่อกระชับเวลา “แต่ที่สำคัญกว่าคือ สมสมรเลือกนาย ไม่ใช่เรา เราพยายามตัดใจมาตลอด... แต่ทำไม่ได้” สมชายพยักหน้า เขารู้ว่ามันยาก...ที่จะตัดใจจากใครสักคน “แล้วโอกาสก็มาถึงตอนที่เธออยากมาสวรรค์เพราะญาติเธอต้องการให้มาช่วยดูแล ร้านฟาสฟู้ดที่เรานั่งอยู่กันนี่ละ แต่นายไม่พร้อม เราจึงฉวยโอกาส คิดว่าอยู่ห่าง นายแล้วเธออาจจะเปลี่ยนไป และฉันก็ใช้ทุกวิถีทางที่จะตัดการติดต่อของพวกนาย โดยอาศัยหน้าที่การงานของฉันอย่างที่บอกไปแล้ว แต่ไม่สำเร็จ ฉันดูถูกความรักของผู้หญิงมากเกินไป” เอกก้มดู นาฬิกาข้อมือ “แต่...ฉันว่านายต้องรีบแล้วละ” เอกเงยหน้าขึ้นบอกสมชาย “หมายความว่ายังไง” “สมสมรอยากรู้ความจริงบางอย่างจากนาย ทำไมนายหายไป ไม่ตอบแม้กระทั่งจด หมายสักฉบับ เธออยากได้คำตอบว่านายยังเลือกเธออยู่หรือเปล่า” “จดหมายฉันอยู่ที่นาย ทำไมนายไม่แบ่งให้เธอ...สักฉบับก็ยังดี อย่างน้อยเราก็ เคย...เคยเป็นเพื่อนกัน” สมชายวนมาที่เดิม “เรามันคิดผิดไปเอง เพื่อน เราขอโทษ” เอก วนกลับมาที่เดิมบ้าง “สมสมรขอให้เรามาช่วยดูแลร้านแทนเธอสักสามสี่วัน เธอจะไปหานาย ป่านนี้...” เอกก้มดูเวลาอีกครั้ง “ถ้านายรีบไป อาจจะทันเธอที่สถานีชิงช้าสวรรค์ นายรีบไปเถอะนะ ขอให้เราตก นรกคนเดียวก็พอ” เอกก้มหน้า พยายามไม่สบตาสมชาย เขาไม่กล้าดูฉากต่อไป สมชายเดินออกมาจากร้าน เขาสับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก เหมือนโดนหมัดจาก นักมวยรุ่นเฮฟวี่เวท สัมผัสเข้าที่ปลายคาง เขาน่าจะตัดแขนตัดขาและตัดใจ...เอก ตามที่คิดเอาไว้ เมื่อประเมินจากเรื่องราวที่เอกลงมือตัดต่อชีวิตของเขาและสมสมร เอกทำให้มันเป็นเรื่องเศร้ามากไปแล้ว แต่เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว เรื่องสมสมรคงต้องมาก่อน เขาต้องตัดต่อเรื่องราวนี้ ให้ถูกต้องอย่างที่มันควรจะเป็น “พี่ครับ ดีใจจริงๆที่พี่ยังอยู่แถวนี้” สมชายมองหาที่มาของเสียง เขายังมีคนรู้จักอยู่ ที่นี่อีกหรือ “พี่ลืมกระเป๋าสีดำไว้ท้ายรถผมนะครับ เลยเอามาคืน” ทองพูนยิ้มเห็นฟันทั้งสามสิบ สองซี่ เขาคงดีใจมากที่พบเจ้าของกระเป๋า สมชายยิ้มตอบ กว้างพอกัน “ไปสถานีชิงช้าสวรรค์ด่วนเลย ไปทางไหนก็ได้ให้เร็วที่สุด ผมลืมหัวใจไว้ที่นั่น” สมชายไม่สนใจกระเป๋าแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาสนใจอยู่ห่างออกไปไม่เกินหนึ่งชั่วโมง ถ้าใช้เส้นทางเดียวกันกับที่ทองพูนพาเขามาส่งที่นี่ หลังจากอ้วกไปสองรอบ ทองพูนก็ติดเครื่องรถ พุ่งไปข้างหน้า “สวรรค์คงจะเริ่มเข้าข้างเขาบ้างแล้ว” สมชายคิด ขณะที่ร้านหมูปิ้ง ผู้คนและ ทิวทัศน์ข้างทางวิ่งถอยหลังจากเขาไปอย่างรวดเร็ว จากคุณ : ใบไม้ฯ (ใบไม้ในทางช้างเผือก) - [ 14 มี.ค. 50 15:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 - 4 - สถานีชิงช้าสวรรค์ยิ่งดึก   ผู้คนยิ่งพลุกพล่านมากยิ่งกว่าช่วงหัวค่ำที่สมชายมาถึง “ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังอ่าวไทย   เที่ยวยีสิบเอ็ดนาฬิกาสามสิบนาที   โปรดขึ้นชิงช้าได้แล้ว”   เสียงประกาศเตือน   น่าจะเป็นเที่ยวที่สมสมรจะเดินทาง   เพราะจากตารางเวลาที่สมชายเห็น   นี่เป็นเที่ยวสุดท้ายของคืนนี้ ทุกอย่างเคลื่อนไหวตามจังหวะการเดินของเวลา   มีเพียงหัวใจของสมชายที่เต้นไม่ เป็นจังหวะ   เขาเพ่งมองไปทุกหนทุกแห่งในสถานีแห่งนี้   สมสมรอยู่ใกล้แค่เอื้อม   เพียงแต่สมชายยังเอื้อมไม่ถึง   สมชายเลือกใช้หนทางสุดท้ายในเวลาที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิด   เขาหยุดเดิน หยุดการค้นหา   หยุดทุกอย่าง   เพ่งจิตใจไปที่...ความรู้สึก...ความรัก   ทั้งหมดที่เขา มีต่อสมสมร   เขาขอโอกาสสวรรค์พบเธออีกสักครั้ง “สมชาย   สมชายใช่ไหมค่ะ”   เสียงที่สมชายคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง   แม้จะไม่ได้ ยินมาเกือบปี   แต่ความคุ้นเคยไม่เคยจางหาย   หัวใจสมชายเต้นแรงขึ้นอย่างนอก เหนือการควบคุม เมื่อสมชายหันกลับไป   เขาก็พบหัวใจที่เขาตามหามาไกลแสนไกล ถ้ามองจากมุมสูงจะเห็นภาพที่ติดตาตรึงใจไปอีกนาน   ความคิดถึงถูกถ่ายทอดผ่าน สัมผัสอย่างอ่อนโยนระหว่างคนสองคน   ไม่มีเสียงใดใดแทรกขึ้น   สมสมรเป็นคนพูดน้อยมาก  เธอเป็นนางเอกที่พูดน้อยจริงๆ   - 5 - กว่าจะผ่านขั้นตอนการตรวจสอบเอกสารเดินทางและจัดการสัมภาระให้ไปนอนเรียบร้อย ใต้ตู้ชิงช้าสวรรค์   ก็เกือบสองยาม   ความมืดมิดโรยตัวปกคลุมทั่วท้องฟ้า   ขับให้แสงระ ยิบระยับจากดวงดาวน้อยใหญ่ทอประกายโดดเด่น   ราวกับเป็นฉากในละครโรงใหญ่   สายลมพลิ้วเบาพัดผ่านพอให้สบายตัวไม่อบอ้าว ฉากพร้อม   บรรยากาศพร้อม   สมชายก็พร้อม เขาโอบไหล่สมสมรเบียดเข้ามาใกล้   ผมยาวสลวยของเธอซบอยู่ที่ซอกคอเขา   ขณะที่เสียง ชัดเตอร์ลั่น   ไฟแฟลชสว่างวูบ “วันมอร์   วันมอร์พลีส  โนแฟลช  โนแฟลช  ทิ้งกิ้ว”   สมชายพยายามบอกกับชายหนุ่มท่า ทางเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ   ที่เขาวานให้ถ่ายรูปให้   เขากับสมสมรกำลังจะไปฮันนีมูน   เขาเลือกไปสวรรค์ชั้นยี่สิบ สมชายได้ยินมาว่า   ที่นั่นยังเงียบสงบไม่พลุกพล่าน   วัฒนธรรมแบบดั้งเดิมของสวรรค์ยังถูก รักษาไว้ด้วยความรัก   ทะนุถนอมและหวงแหน ชิงช้าสวรรค์เริ่มหมุน   เร็วขึ้น   เร็วขึ้น   สมชายโอบสมสมรไว้แน่น   ทั้งคู่ทอดสายตาออกไปยังแสงดาวระยิบระยับบนฟากฟ้า   โอบเอวเธอ   จากข้างหลัง   จูบผมเธอเบาเบา หลับตาซิ...สาวน้อย    ฉันจะไกว...ชิงช้า ไกวโยนเธอไปถึงดวงดาว... ไกวในยามเช้า   ถึงดวงดาวในยามค่ำ ให้เธอเก็บดาว   ใส่ตระกร้า... หลับตาซิ   สาวน้อย   ฉันจะไกว...ชิงช้า ไกวโยนเธอไปถึง...ฟ้า ให้เธอหว่านความรัก   ในปุยเมฆ.... หลับตาซิ   สาวน้อย   ฉันจะไกว...ชิงช้า . ขอขอบคุณ    เพลงประกอบ “ชิงช้าคนช่างฝัน”   โดย   ศุ   บุญเลี้ยง จากคุณ : ใบไม้ฯ (ใบไม้ในทางช้างเผือก) - [ 14 มี.ค. 50 15:18:23 ]