รำพึงถึงเพื่อนตาย (๓)

เมื่อก่อนหน้าที่ผมจะมาเป็นทหารสื่อสาร ผมทำงานอยู่ที่กรมพาหนะทหารบก ซึ่งต่อมาเปลี่ยนเป็นกรมการขนส่งทหารบก

ผมมีเพื่ออยู่สองคนที่สนิทสนมกันมาก คนแรก เกิดปีเดียวกัน ทำงานหน่วยเดียวกัน และหัดกินเหล้าพร้อมกัน

เมื่อเขาเป็นพลทหารเกณฑ์  ได้อาสาสมัครไปรบในสงครามเกาหลี  โดยมีทหารผลัดเดียวกันนามสกุลเดียวกันถึงสามคน

คือพ่อเป็นจ่าสิบเอก พี่ชายเป็นสิบเอก และตัวเขาเป็นพลทหาร ระหว่างไปราชการเขาเขียนจดหมายเล่าเรื่องการสงครามและความหนาวเย็นของประเทศเกาหลีเหนือเส้นขนานที่ แบ่งเขตเกาหลีเหนือกับใต้ มาให้อ่านเป็นระยะ
เขาไปได้ไม่นานก็มีการสงบศึก

พอหมดวาระเขาก็ได้กลับมาโดยได้ปรับอัตราเป็นนายสิบ อยู่หน่วยเดิม แต่ผมเป็นพลทหารหลังเขาหนึ่งปี และสมัครเป็นนักเรียนนายสิบทหารสื่อสาร การติดต่อจึงห่างกันไปบ้าง

เขากลับมาไม่นานก็ถึงแก่กรรมด้วยความสาเหตุนิดเดียว คือทะเลาะกับเมียแล้วก็ไปกินยาฆ่าแมลงประชดเมีย

เขาตายเพราะเข้าใจผิด คิดว่าเมียจะพาไปส่งโรงพยาบาลได้ทัน เท่านั้นเอง

อีกคนหนึ่งอายุแก่กว่าผมหลายปี เขาเป็นสิบเอกสามบั้งแล้ว ผมยังเป็นลูกจ้างใช้แรงงานอยู่ เขากินเหล้าอย่างหนัก  และชวนผมไปกินด้วยเสมอ เพราะผมอาวุโสและเงินเดือนน้อยกว่าเขา  

ต่อมาเขาย้ายไปรับราชการทางปากน้ำโพ หรือจังหวัดนครสวรรค์ แล้วลาออกโดยไม่ทราบสาเหตุ  ผมเจอเขาอีกทีก็งอมเต็มทนแล้ว แต่เขาไม่ได้ตายโดยโรคที่เกิดจากเหล้า

ดูเหมือนจะตกน้ำตายหรืออย่างไรไม่ทราบแน่ชัด  เพราะไม่มีใครยืนยัน

คนต่อมาเป็นนายทหารเหล่าทหารสื่อสาร  มาพบกับผมตอนเข้าเรียนหลักสูตรนายทหารชั้นนายร้อยและนายพัน  เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๓  และ  พ.ศ.๒๕๑๖  จึงได้สนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดียิ่ง    

จนกลายเป็นคู่หูกันไปอย่างชนิดที่แยกกันแทบไม่ออก  ทั้ง ๆ ที่ผมมีนิสัยผิดแผกแตกต่างกับเขาอย่างขาวกับดำ  มีสิ่งที่ตรงกันอยู่อย่างเดียวก็คือ  เป็นคนชอบกินเหล้าไม่แพ้กัน  

เรากินเหล้าด้วยกันเสมอทุกโอกาสเวลาและสถานที่  เว้นแต่เวลาเรียนเท่านั้น  เขาเป็นคนที่มีรูปร่างเตี้ยกลมตะล่อมป้อม  บุคลิกลักษณะอันเด่นชัดของเขาก็คือ  เป็นคนเปิดเผย  ซื่อตรง  และมีความเชื่อมั่นในตนเองมาก  พูดจาเสียงดังฟังชัด  โผงผางผ่าซาก  และค่อนข้างจะใช้สำนวนลูกทุ่งของ “ไม้เมืองเดิม” อยู่เสมอ  

ซึ่งแม้จะมีเพื่อนบางคนไม่ค่อยจะชอบ  แต่ก็ไม่มีใครเกลียดเขาได้ลง  เพราะเขาเป็นคนร่าเริง  ใจคอหนักแน่นไม่เคยโกรธใคร  ไม่ว่าจะโต้เถียงกันด้วยโวหารที่ดุเดือดเผ็ดร้อนเพียงใดก็ตาม  

โดยเฉพาะเป็นคนไม่หวงวิชาความรู้   เขาจะช่วยเหลือเพื่อนฝูงในวิชาที่เขาถนัดอยู่เสมอ  เพราะเขาเรียนสำเร็จปริญญาตรีสาขาอิเล็กทรอนิคส์  และเป็นครูอาจารย์มาก่อนจะเป็นนายทหาร  

ความเป็นคนคงแก่เรียนของเขา เป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคน  ด้วยการสอบได้เป็นที่ ๑ ในชั้นนายร้อย  และเป็นที่  ๔  ในชั้นนายพัน

แต่เหล้าไม่เคยให้คุณแก่ใคร  เมื่อจบหลักสูตรชั้นนายพันแล้ว  ผมก็ต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคตับ เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๗  แต่รักษาให้ทุเลาได้ภายในเวลา ๑ ปี  

ส่วนเพื่อนของผมคนนี้ ต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคเดียวกัน เมื่อ พ.ศ.๒๕๒๐  ขณะที่มียศเป็นพันตรี  อายุได้  ๔๕  ปี  

และเมื่อเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว  ก็ไม่ได้กลับออกมาอีกเลย

ผมได้เล่าเรื่องของเพื่อนที่จากไปนานแล้ว มาเพื่อเป็นแง่คิด สำหรับท่านผู้อ่านที่ยังเยาว์อยู่

และยังมีอีกหลายคน ที่ผมได้บันทึกไว้ ซึ่งล้วนแต่เป็นคนที่ผมรักทั้งนั้น

แต่เห็นควรที่จะพักไว้แค่นี้ก่อนครับ

โอกาสหน้าจึงค่อยมาเล่าต่อครับ.