ความคิดเห็นที่ 1 สายน้ำมรณะ ผิวน้ำสีคล้ำไหวไปมาตามแรงคลื่นจากเรือยนต์ที่แล่นผ่านเป็นระยะ  แสงอาทิตย์ซึ่งส่องตรงมายังผิวน้ำจึงส่งประกายทุกครั้งเมื่อคลื่นยกตัวขึ้นสูง  ท่ามกลางอากาศซึ่งร้อนอบอ้าวเหมือนช่วงก่อนฝนจะตกลงมา  มันเป็นภาพอันคุ้นตาของชาวบ้านริมคลองจึงไม่เรื่องให้น่าพิศมัยจนต้องมานั่งชมสายน้ำซึ่งเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก  ยามเที่ยงวันจึงเป็นเวลาที่ค่อนข้างเงียบเหงา  เพราะคนมักจะหลบร้อนอยู่ในบ้านเสียเป็นส่วนใหญ่ ทว่าวันนี้ตรงริมฝั่งสองด้านของลำคลองยามนี้กลับมีคนจำนวนมากมาออกัน  หลายคนแต่งกายด้วยชุดสีกากีแบบข้าราชการตำรวจยืนสั่งการให้ชายในชุดครึ่งท่อนที่ดำผุดดำว่ายหาบางสิ่งอย่างขะมักเขม้น  ในฝูงชนจำนวนมากที่มายืนดูการปฏิบัติการของเจ้าหน้าที่  มีสมณะท่านหนึ่งรวมอยู่ด้วย ชาวบ้านทั้งหลายรู้สึกแปลกตากับพระรูปนี้   ครั้นเห็นรอยโกนผมและคิ้วเป็นรอยเขียวจางเหมือนพึ่งผ่านคมมีดมาหมาด ๆ ประกอบกับผ้าเหลืองที่ห่มยังเอี่ยมอ่องก็ทำให้ทราบเป็นนัย ๆ ว่าพึ่งบวชใหม่ เมื่อพิจารณาโครงหน้าไปนาน ๆ  ความคุ้นเคยก็เริ่มปรากฏขึ้น  โดยเฉพาะแววตาซึ่งซ่อนความเกเรคู่นั้น  ครั้งหนึ่งมันเคยส่งความยียวนท้าทายชาวบ้านไปทั่ว  หลายคนเริ่มจำได้ว่าท่านคือ‘ไอ้ต้น’ ลูกนางตวงคนขายผักตามตลาดนัด   ใครต่อใครจึงยิ่งแปลกใจมากขึ้นเพราะในอดีตท่านเคยเป็นเด็กเกเรไม่ค่อยเชื่อฟังแม่และมักจะก่อเรื่องให้ปวดหัวอยู่เสมอ  ผู้คนต่างมองว่าท่านเป็นเด็กเหลือขอ  เป็นพวกเดนสังคมรุ่นใหม่ที่ลงท้ายแล้วคงไม่พ้นการเป็นนักเลงหัวไม้ต่อไปในอนาคต  แต่ท่านก็ได้หาใส่ใจคำตำหนิเหล่านั้น  ชีวิตที่ผ่านมาจึงหมดไปกับการเที่ยวตะลอนพร้อมพ้องเพื่อน  หรือไม่ก็ลงขวดเหล้าซึ่งสามารถวางเรียงเป็นกำแพงสูงอยู่หลังบ้าน ใครเลยจะคาดคิดว่า...ชะตาชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน  และค่าชดใช้ในการดำเนินชีวิตอย่างประมาทนั้นมีราคาแพงยิ่งนัก... หลายคนพากันอนุโมทนาเมื่อ ‘พระต้น’ สามารถกลับเนื้อกลับตัว  แม้ว่าบางคนที่ทราบเบื้องลึกจะอดสมน้ำหน้าไม่ได้  แต่ถึงคนอื่นจะวิจารณ์เช่นไรพระท่านก็ยังวางตัวได้สมกับที่ปวารณาตัวเป็นสาวกของพุทธศาสนาแล้ว   ดั่งคำของพระอุปัชฌาย์ที่สั่งสอนเมื่อตอนบวชเสร็จใหม่ ๆ ว่า  ‘อดีตเป็นมาอย่างไรให้ปล่อยวางเสีย  ปัจจุบันเท่านั้นเป็นสิ่งสำคัญสุด’ พระต้นก็พยายามปฏิบัติตาม  แต่ความทรงจำในอดีตยังคอยเหนี่ยวรั้งใจของท่านไม่ให้เข้าสู่ทางธรรมได้อย่างสมบูรณ์  เมื่อบางสิ่งยังคงซ่อนตัวอยู่ใต้ผิวน้ำเบื้องหน้า  มันยังคงย้ำเตือนให้ท่านระลึกถึงเหตุการณ์ซึ่งนำความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่มาให้  เหตุการณ์ที่แม้แต่ความสงบใต้ร่มกาสาวพัตรก็ไม่อาจจะปกป้องท่านจากความทรงจำอันขมขื่นได้ ในโสตประสาทของพระบวชใหม่ยังคงได้ยินเสียงแห่งความตายดังก้องประดุจวันที่เปล่งออกเป็นครั้งแรก   ช่วยด้วย !?!... ...กริ๊ดดดดด... แม้ในโลกนี้จะมีหลากหลายสำเนียงเสียงภาษาแผกไปตามเชื้อชาติ  แต่ในช่วงเวลาที่ความเป็นและความตายอยู่ใกล้ชิดกันจนแทบบรรจบเป็นเนื้อเดียว  เสียงซึ่งเปล่งออกมาในช่วงสุดท้ายของชีวิตกลับไม่มีความแตกต่างราวกับสำเนียงสากลของคนทั้งโลก เสียงนั้นดังก้องออกมาจากปอดขยายกว้าง  ผ่านเซลล์ที่กำลังหดตัวด้วยความหวาดหวั่นอย่างรุนแรง  มันจึงบีบรัดเสียงให้โหยหวนจนคนฟังแทบจะขาดใจตายตามไป ...หากใครเคยได้ยินคงเข้าใจว่ามันน่าสยดสยองเพียงใด... และเสียงนั้นกำลังหยั่งรากลึกจนถึงก้นบึ้งจิตใจ  พระต้นไม่เคยลืมเลย...เหมือนไม่เคยลืมว่าเบื้องหน้าแห่งนี้มีโศกนาฏกรรมอันน่าเศร้าเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัว  และใครบางคนกำลังรอการปลดปล่อยจากห้วงแห่งความอาฆาตที่เหนี่ยวรั้งวิญญาณให้วนเวียนอยู่ใต้ผิวน้ำเบื้องหน้า... “โยมณุ  อาตมาขอบิณฑบาตเถอะนะ”                                                           คืนนั้น...เป็นคืนไร้จันทร์  หรือจะเรียกตามภาษาชาวบ้านว่าคืนเดือนดับ  ท้องฟ้ามืดมิดเต็มไปด้วยเมฆสีเทาแลเห็นเป็นกลุ่มก้อนกระจายไปทั่วคล้ายฝนจะตก  ต้นมองจากหน้าต่างห้องนอนด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย  เพราะวันนี้เขาและเพื่อนทั้งสี่มีนัดจะไปเที่ยวงานวัดซึ่งอยู่อีกชุมชนหนึ่งเพื่อดูคอนเสิร์ตนักร้องดังแห่งยุค   “:-)เอ้ย ! วันก่อนหน้านี้ก็ดันไม่ตก  พอมีงานเข้าหน่อยตั้งเค้ามาเชียว” เขาก่นด่าไปตามประสา เมื่อเวลานัดกระชั้นเข้ามา  ชายหนุ่มจึงรีบหยิบหวีขึ้นมาแต่งผมให้เข้าทรง  จากนั้นก็ตรวจความหล่อโดยขยับนั่นนิดดึงตรงนั้นหน่อย  เขาก็พร้อมที่จะออกไปหาความสำราญกับเพื่อน ทันทีที่ประตูห้องนอนเปิดออก  ‘นางตวง’ ผู้เป็นมารดาซึ่งนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โถงกลางบ้านก็ลุกขึ้นชะเง้อมองพร้อมกับบ่นเสียงเขียวว่า “นี่ ! ไอ้ต้นแกจะออกไปไหนอีก  วัน ๆ ไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยนะ  หนังสือน่ะไม่คิดจะอ่านจะท่องบ้างต่อไปจะเอาอะไรกิน” “ไม่มีอะไรกิน...ไปขอข้าววัดก็ได้  ไม่เห็นยากเลย” เขาตอบแม่แบบยียวน “ย้อนแม่บังเกิดเกล้าแบบนี้  สักวันนรกจะกินกบาล แล้วนั่นจะไปไหน” นางตวงแสดงท่าทีสงสัย  เมื่อเห็นการแต่งตัวของลูกชายตัวดี “ไปดูคอนเสิร์ตกับเพื่อนน่ะ” พอพูดจบเขาก็เดินไปที่ลิ้นชักเพื่อหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์ออกมาโดยไม่เอ่ยปากขอ  มารดาจึงรีบลุกจากที่นั่งขึ้นมาแล้วกระชากกระเป๋าสตางค์กลับมาพร้อมกับตรวจดูว่าลูกชายหยิบออกไปเท่าไร  เมื่อเห็นว่าเงินพร่องไปกว่าห้าร้อยบาท  นางตวงจึงดุลูกว่า “จะเอาไปทำไมเยอะแยะ  ค่าตั๋วมันแค่ร้อยกว่าบาทเองไม่ใช่เหรอ” “โห ! จะไม่ให้กิน  ให้ใช้เลยเหรอ” “นี่ ! แม่แกไม่ใช่เครื่องผลิตแบงค์นะ  จะมาใช้เงินอู้ฟู้เป็นลูกคนรวยเหมือนเพื่อนของแกได้อย่างไร” “อะไรกันอีกล่ะแม่  เวลาไปเที่ยวไอ้พวกนั้นก็เลี้ยงต้นออกจะบ่อย  แต่จะให้ต้นไปเกาะมันกินตลอด  ก็น่าเกลียดนะแม่” “งั้นก็ไม่ต้องไป” นางตวงยื่นคำขาดเสียงแข็ง ต้นเบ้ปากนิด  ก่อนจะชักธนบัตรใบละร้อยคืนมาให้มารดาสองใบแล้วบ่น “แค่นี้ทำไมต้องงกนักก็ไม่รู้” “เป็นเด็กเป็นเล็กไม่เคยทำงาน  ก็หัดรู้ค่าของเงินบ้าง” แม่ของเขาถือโอกาสสั่งสอนไปในที  แต่ต้นก็ทำหูทวนลมไม่สนใจจะรับฟังแต่อย่างใด สำหรับต้น...ชีวิตยามราตรีของคืนนั้นจึงเริ่มขึ้นอย่างไม่ค่อยดีเท่าไร  แต่ไม่นานนักความขุ่นเคืองก็หายไปเมื่อเพื่อนสนิทขับเรือเข้ามารับถึงท่าหน้าบ้าน  บ้านของต้นอยู่ริมคลองซึ่งเป็นย่านที่ถนนหนทางยังเข้าไปไม่ถึง  การคมนาคมส่วนใหญ่จึงอาศัยเรือเป็นหลัก การเดินทางทางน้ำไม่ได้มีกฎจราจรอันเคร่งครัดเหมือนกับทางบก  คนส่วนมากมักจะขับเรือกันตามใจชอบ  บางทีก็ขับเลี้ยวลัดไปทางตามช่องว่างดูแล้วน่าหวาดเสียว  โดยเฉพาะพวกกลุ่มวันรุ่นซึ่งคึกคะนองก็มักจะปรับแต่งเรือของตัวให้มีความเร็วสูงกว่าปกติ   เรือท้องแบนลำเล็กเพรียวมีชื่อเรียกแบบไม่เป็นทางการว่า ‘เรือสองตอน’ นั้น  เป็นยานพาหนะที่นิยมในหมู่วัยรุ่นแถบนี้มาก  ลักษณะเด่นของมันคือมีส่วนหัวเรือเป็นรูปสามเหลี่ยมแหลม  เชิดขึ้นจากส่วนท้ายช่วยให้แล่นอยู่เหนือคลื่นได้ดีจึงมีความเร็วกว่าเรือแบบหัวตัดทั่วไป  เมื่อวางเครื่องยนต์ที่มีกำลังขับสูงก็จะแล่นปรู๊ดปร๊าดเหมือนจรวดบนผืนน้ำดี ๆ สะใจคนวัยมันส์ทั้งหลายยิ่งนัก ‘หมัด’ ผู้เป็นเจ้าของเรือลำสวยที่จอดอยู่หน้าท่าน้ำนั้นเป็นลูกชายเจ้าของอู่ต่อเรือ  เขาจึงมีฐานะดีกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ  ส่วนผู้ชายคนที่นั่งอยู่ส่วนหน้าเป็นลูกชายตำรวจนามว่า ‘ณุ’ ข้าง ๆ กันคือแฟนสาวซึ่งมีชื่อเล่นว่า ‘ทราย’  และคนนั่งใกล้เก้าอี้คนขับเรือก็คือ ‘ศักดิ์’ ลูกชายของร้านขายของในตลาดริมน้ำ เมื่อเห็นต้นเดินออกมาจากบ้าน  ศักดิ์ก็รีบร้องทักทันที “ทำไมมันช้านักว่ะ” “พอดีแม่ถามไรนิดหน่อย” ต้นตอบไม่เต็มเสียงนัก “ทำเป็นลูกแหง่ไปได้  ไปไหนมาไหนก็ต้องรายงานแม่ตลอด” ณุหันไปพยักพเยิดกับแฟนสาวทำให้ต้นไม่พอใจอยู่ลึก ๆ เมื่อถูกเพื่อนพูดจาหักหน้า  ศักดิ์จึงรีบชักชวนให้ต้นมานั่งข้างตนเพื่อสลายบรรยากาศขุ่นมัวที่กำลังก่อตัวขึ้น “เฮ้ย ! มานั่งนี่สิ” ศักดิ์ตบเบาะข้างตัวเบา ๆ คนถูกเรียกยอบตัวลงนั่งชันเข่า  จากนั้นก็เบือนสายตาไปทางอื่นเพื่อเลี่ยงภาพบาดใจที่อยู่ตรงหน้า  ความจริงณุกับต้นเคยแข่งกันจีบทรายมาก่อน  แต่ว่าด้วยฐานะของลูกชายนายตำรวจคุมพื้นที่อย่างณุย่อมมีภาษีดีกว่าลูกชายคนขายผักแถมยังกำพร้าพ่อแบบเขา  ถึงต้นจะยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดี  ทว่าลึก ๆ ก็ยังอดแสลงใจทุกครั้งที่เห็นคนทั้งสองอยู่ข้างกัน เรื่องนี้ทำให้คนทั้งสองไม่กินเส้นกันอยู่ลึก ๆ แต่ต้องมาปั้นหน้าสนิทสนมเพราะเที่ยวเล่นอยู่ในกลุ่มเดียวกัน ครั้นพอสมาชิกครบทีมแล้วเรือก็แล่นทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว  เสียงจากเครื่องยนต์แผดลั่นคุ้งน้ำไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น  คลื่นที่เกิดจากการแล่นผ่านของเรือกระทบเข้ากับขอบเขื่อนของชาวบ้านบังเกิดเป็นรอยไหวของผิวน้ำ  สะท้อนกับแสงโคมไฟที่ติดตั้งอยู่บนเสาซึ่งเรียงรายไปตามลำคลอง  เกิดเป็นแสงสีขาวระบายเป็นทางยาวอยู่บนผืนน้ำสีดำมืดคล้ายการเต้นรำของเหล่าผีพรายที่ร้องร่ำหาพวกพ้องอยู่ ไม่นานนักเรือของหมัดก็ชะลอเข้าเทียบท่าปั๊มน้ำมันริมฝั่ง   “สองร้อย” หมัดตะโกนพลางควักเงินออกจากกระเป๋าขึ้นมาเตรียมพร้อมไว้   เด็กบริการหยิบกรวยสแตนเลสและถังน้ำมันเติมให้ตามที่หมัดสั่ง  ครั้นพอชำระเงินเสร็จเรียบร้อย หมัดก็เร่งเครื่องจนควันโขมงก่อนแล่นฉิ่วออกไป  โดยไม่ใส่ใจว่าควันดำจากปล่องไอเสียจะไปพ่นใส่ใครบ้าง  เรือที่จอดรออยู่ด้านหลังจึงตะโกนด่าลั่นด้วยความโมโหว่า “จะรีบไปตายที่ไหนว่ะ  ไอ้เด็กบ้า !?!” ทว่าเสียงเครื่องยนต์ที่ผ่านการตัดแต่งท่อไอเสียก็ดังจนกลบเสียงต่าง ๆ เอาไว้มิด  ต้นและพ้องเพื่อนจึงไม่ได้ยินคำสาปแช่งใด ๆ ทั้งสิ้น                                                           แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 50 10:24:48 แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 50 11:36:53 จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 15 มี.ค. 50 11:32:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คอนเสิร์ตนักร้องวงดังที่มาเปิดการแสดงมีคนมาชมกันแน่นขนัด  กว่าจะเลิกลาเวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน  หมัดกลัวว่าเรือซึ่งจอดเป็นแพในอู่เรือของวัดจะปิดทางทำให้เข้าออกยาก  เขาจึงรีบชวนเพื่อนออกมาจากงานก่อนที่เพลงสุดท้ายจะแสดง “โคตรมันเลยว่ะ  เสียดายนี่ถ้าไม่ติดว่าเรือจะออกกันเยอะ ข้าคงไม่รีบกลับแบบนี้หรอก” หมัดออกตัวพลางแก้เชือกที่ผูกเรือเอาไว้ไปด้วย “นั่นสิ ! ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว  เดี๋ยวเราไปแวะกินข้าวต้มโต้รุ่งปากคลองโรงสีกันเอาไหม” ณุถามทุกคน “เออ ! ก็ดีนะ  ตอนนี้ชักหิวแล้วสิ” เมื่อได้ยินคำสนับสนุนที่สองจากศักดิ์เช่นนั้น  คนที่เหลือจึงไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เพราะถ้าณุเสนอทรายก็คงเห็นดีด้วยโดยอัตโนมัติ  กลายเป็นสามในห้าคนซึ่งถือว่าเสียงเป็นเอกฉันท์แล้ว ต้นรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ  เขาจึงเสไปหยิบไม้พายสั้นซึ่งวางอยู่ข้างกราบเรือขึ้นมาพายอย่างเงียบ ๆ เป็นการดับอารมณ์ด้วยการใช้แรงงานไปพลาง ๆ เรือลำเล็กค่อย ๆ แล่นไปตามจังหวะกระเพื่อมของน้ำ  จนกระทั่งสามารถออกไปสู่คลองสายหลัก  เมื่อตั้งลำได้ที่...หมัดก็บิดกุญแจสตาร์ทเรือ  แล้วแล่นจากไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความมืดมิดของสายน้ำ  อีกทั้งยังเป็นคืนไร้แสงจันทร์จึงไม่สามารถเห็นเบื้องหน้าได้ถนัดถนี่  ทว่าหมัดยังทรนงตนว่าเป็นเจ้าถิ่น  คลองสายหลัก  สายรองเป็นเส้นทางที่เขาคุ้นเคยจึงไม่หยิบไฟฉายสปอร์ตไลท์ขึ้นมาส่องทาง  ซ้ำยังขับเรือด้วยความเร็วตามวิสัย เมื่อแล่นมาใกล้ปากคลองแห่งหนึ่ง  หูของต้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงเครื่องยนต์ที่แผดลั่นอยู่ด้านหลัง  ก่อนจะเห็นเงาดำของบางสิ่งทะลึ่งพรวดออกมาจากด้านข้างในระยะกระชั้นชิด  เรือที่แล่นมาด้วยความเร็วไม่มีทางหลบหลีกไปได้ ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด  ในวินาทีถัดมาต้นก็ลุกขึ้นแล้วกระโจนลงน้ำแบบไม่คิดชีวิต  แรงดีดส่งตัวของเขากลับทำให้เรื่องยิ่งเลวร้าย  หัวเรือเสเข้าหาอีกฝ่ายทันที “กริ๊ดดดดดดดดดดด !?!” “ช่วยด้วยยยยยยยยย !?!” เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังลั่นสะท้อนถึงความหวาดกลัวของคนที่อยู่ในเรือได้เป็นอย่างดี  ต้นลอยตัวขึ้นเหนือน้ำแล้วพบกับภาพสยองคาตา  เมื่อเรือลำน้อยพุ่งเข้าชนกลางลำของอีกฝ่ายอย่างจัง ‘โครม’ “อ๊ากกกกก !?!” เศษไม้อันแหลกยับทะลุเข้าไปใต้ลำเรือลำใหญ่ที่โผล่ออกมาจากคลองซอยด้านข้าง  ควันสีเทาจากเครื่องยนต์ลอยฟุ้งขึ้น  เสียงของเครื่องเรือกระตุกอยู่ครั้งสองครั้งแล้วก็เงียบไป   “ช่วยด้วย ! เรือชนกัน” คู่กรณีร้องขอความช่วยเหลือ  ก่อนจะรีบกระโจนลงคลองเพราะน้ำเริ่มทะลักเข้ามาตามรอยแตกซึ่งเกิดจากการชน   ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าที่อีกด้านของคลองมีชายคนหนึ่งกำลังลอยคอเหนือน้ำ  และมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตื่นตระหนก ท่ามกลางความเย็นของน้ำที่ล้อมร่างของต้น  เขารู้สึกได้ถึงความชาซึ่งลามเลียขึ้นมาจากส่วนล่างจนมาถึงศีรษะ  ผิวหนังตรงขมับของเขากระตุกตอดเป็นระยะ  จนเหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นดึงรั้งผมของเขาขึ้นไปจนตั้งชัน  เมื่อตั้งสติได้ต้นรีบว่ายน้ำไปยังริมตลิ่งด้วยความหวาดกลัว เคราะห์ดีที่ความมืดมิดช่วยกำบังสภาพของคนซึ่งกำลังหายใจรวยรินก่อนจะสิ้นใจตามกันไป แต่กระนั้นต้นก็ยังได้กลิ่นคาวของเลือกเหม็นคลุ้งไปทั่ว ต้นไม่อยากจะคิดว่าหากยังนั่งอยู่ในเรือของหมัดตอนนี้เขาจะเป็นเช่นไร  และไม่อยากคิดว่าเพื่อนของเขาจะสังเวยชีวิตให้กับอุบัติเหตุครั้งนี้ไปกี่คนแต่เขาห้ามตัวเองไม่ได้  และเมื่อคิดว่าในน้ำที่เขากำลังแหวกว่ายอยู่นั้น...มันกำลังผสมไปด้วยเลือดจากร่างกายของใครบางคน ใครที่เคยเป็นคนคุ้นชิน  หรือเคยเป็นที่หมายปองของเขา   เท่านั้นเองที่ความกลัวก็ขึ้นถึงขีดสุด  เขารีบทะลึ่งตัวขึ้นไปบนผิวน้ำ  แล้วว่ายไปหาท่าน้ำซึ่งอยู่ใกล้กับที่เกิดเหตุ  จากนั้นก็หนีไปนั่งตรงหน้าบ้านคนอื่นเพื่อจะได้อยู่ห่างคลองสายมรณะให้ไกลที่สุด “ช่วยด้วย  ใครก็ได้ช่วยที” เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือดังขึ้นไม่ขาดระยะ ชาวบ้านริมคลองจึงพากันเปิดไฟสว่างไปทั่วบริเวณ  จากนั้นก็ออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แสงจากนีออนริมฝั่งส่องให้เห็นว่ามีเรือสองลำลอยปริ่มน้ำอยู่กลางคลอง  มือของใครคนหนึ่งกระเพื่อมไปมาคล้ายกำลังกวักมือเรียกขอความช่วยเหลือ  ต้นเบือนหน้าหนีด้วยความสะเทือนใจ  ปล่อยให้คนอื่นกระโดดลงน้ำเพื่อไปช่วยเหลือเพื่อนของเขากันจ้าละหวั่น                                                           แสงทองส่องเหนือขอบฟ้านำความอบอุ่นมาให้ผืนพิภพ  ขจัดความมืดดำของรติกาลให้กลายเป็นอดีตที่ผ่านพ้นไป  เรือนแถวที่ปลูกเป็นทิวขนานไปกับคลองนั้นมักจะได้ยินเสียงเรือแล่นผ่านไปมาไม่เว้นว่าง  มันเคยเป็นสิ่งคุ้นชินมาตลอดชีวิตของเด็กหนุ่ม  หากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ต้นรู้สึกผวาทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเครื่องเรือดังขึ้น เขาพึ่งสังเกตว่ามันคล้ายกับเสียงของสัตว์ประหลาดกำลังคำรามข่มขู่เหยื่อ...น่ากลัวจนเขาต้องหนีไปนอนขดตรงซอกเตียง  เพื่อหลบให้พ้นจากการตามล่าของบางสิ่ง... ใต้เปลือกตาอันปิดสนิทของเขายังคงเห็นภาพอุบัติเหตุลอยวนเวียนไปมา  เหมือนภาพช้าที่นำมาฉายซ้ำเพื่อตอกย้ำให้จดจำได้ทุกอณูของเหตุการณ์  ทั้งภาพชวนสยองและเสียงกรีดร้องก้องผืนน้ำ  โดยเฉพาะสภาพศพของแต่ละคน ศพที่ถูกงมขึ้นมานั้นมีสภาพดูไม่จืด  ร่างของหมัดถูกนำขึ้นมาเป็นศพแรก  เขาตายอยู่บนที่นั่งคนขับคอหักหมุนได้รอบ  ต่อมาก็เป็นศักดิ์ซึ่งนั่งอยู่ถัดไป...เขามีแผลตรงศีรษะจึงทำให้ลิ่มเลือดไหลปะปนกับไขสีเหลือง  คนจึงพูดกันไปทั่วว่ากระโหลกเปิด  หลังจากนั้นก็ต้องใช้เวลานานนับชั่วโมงกว่าจะกู้ร่างทรายผู้เป็นผู้หญิงคนเดียวขึ้นมา  สภาพนั้นก็แทบไม่ต่างไปจากคนอื่น ๆ เธอมีแผลฉกรรจ์ตรงศีรษะด้านข้างเหวอะหวะคงขาดใจตายทันทีที่ประสบอุบัติเหตุ ส่วนณุนั้นหนักกว่าเพื่อนเพราะเขานั่งหน้าสุดตอนเรือถูกชน  สภาพศพที่งมขึ้นมาได้สร้างความสยดสยอง  จนผู้คนพากันกรีดร้องลั่นเพราะว่าณุคอขาดกระเด็นจนเหลือแต่ร่าง  และน่าแปลกใจยิ่งนัก...ไม่ว่าจะพยายามงมหาเท่าไรก็ไม่มีใครพบศีรษะที่หายไป ในวูบหนึ่ง...ต้นอดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะอาถรรพ์ความเฮี้ยนของคนตายโหงหรือเปล่า   “ไม่...ไม่ใช่ความผิดของเรา  ไอ้หมัดมันขับเร็วเอง...ไม่ใช่ความผิดของฉัน...ไม่ใช่” เขาพร่ำเพ้อไปมาเหมือนคนจับไข้  ไม่อยากจะยอมรับว่าแรงถีบตอนกระโดดน้ำมีผลส่งให้ทั้งสี่คนไปพบจุดจบ  แต่จิตสำนึกก็ตามไล่ล่าตัวเขาอย่างไม่ลดละ... ...แกนั่นแหละทำ...แกนั่นแหละฆ่าเพื่อน... เขาไม่ลืมคำพูดของคนขับเรือคู่กรณีที่เอ่ยว่า ‘ตอนแรกผมก็ว่าจะหักหลบไปอีกด้าน  แต่จู่ ๆ หัวเรือก็พุ่งเข้ามาหาเลยหลบไม่พ้น  ชนเข้าโครมใหญ่เลย...คงไม่รอดเลยสักคนมั้ง’ ‘เห็นไอ้พวกที่ไปดูคอนเสิร์ตมันบอกว่า  เรือลำนี้มีกันอยู่ 5 คน’ ครั้นพูดจบเขาก็สังเกตเห็นต้นนั่งหน้าซีดอยู่จึงหันไปถามคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้น  ชาวบ้านแถวนั้นจึงรีบบอกว่าต้นเป็นเพื่อนกับคนที่ตาย  คนขับคู่กรณีเลยรีบนำส่งโรงพยาบาลเพื่อตรวจเช็กร่างกายว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง  ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนที่มามุงดูเหตุการณ์ทั้งหลาย ถึงแม้ร่างกายเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่เพียงปลายก้อย  หากสภาพจิตใจของเขากำลังย่ำแย่อย่างหนักจากความสูญเสียที่เกิดขึ้น  ตอนนี้เขาจึงไม่ต่างไปจากผีดิบซึ่งมีเพียงร่างแต่ไร้ชีวิตจิตใจ  กระนั้นเขาก็ขอหมอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน  ไม่สนใจเสียงทักท้วงของใครต่อใครที่อยากให้นอนรอดูอาการที่โรงพยาบาลสักระยะ ทันทีที่กลับถึงบ้านต้นก็ขังตัวไว้ในห้อง  ปากซีดสั่นน้อย ๆ ในขณะที่ดวงตาเลื่อนลอยหลบหนีความจริงอยู่หลังเปลือกตา   เขาอยู่อย่างเดียวดายกับความรู้สึกผิดอย่างยิ่งยวดเหมือนคนหลุดพ้นไปจากโลกของความจริง  ในโสตประสาทจึงได้ยินเสียงของเพื่อนโหยหวนร้องขอความช่วยเหลืออยู่เสมอ   ...ช่วยด้วย...ช่วยพวกเราด้วย... “ไอ้หมัด ! ไอ้ศักดิ์ ! ” เขาผวาเรียก  เมื่อเขาเห็นเพื่อนทั้งสี่มายืนรอตรงท่าน้ำหน้าบ้านพร้อมกับกล่าวด้วยเสียงเย็นเนิบ ๆ ‘ต้นไปเที่ยวด้วยกันไหม’ ‘ไม่เอา !’ เขาส่ายหน้าเป็นพัลวัน  กลัวจับจิตจับใจ ‘พวกแกตายไปแล้วไม่เหรอ’ ‘แกจะทิ้งพวกเราไปอย่างนั้นหรือ...เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ...’ ‘พวกแกกับฉันอยู่คนละโลกกันแล้ว’ ต้นตะโกนตอบไปพร้อมถอยหลังไปจนติดฝา ‘ก็เพราะแกนั่นแหละทำให้พวกเราตาย  กุไม่มีวันปล่อยมึงแน่  ไอ้เพื่อนสารเลว !’ เสียงของณุตะคอกใส่หน้า  จากนั้นร่างของเขาก็เดินออกมาจากความมืด  ต้นจึงเห็นว่าบัดนี้ร่างนั้นเหลือเพียงแต่คอสีขาวซีด ปัง ! ปัง ! ภาพในหัวสลายไปทันที  ต้นลืมตาขึ้นมองต้นเสียงจึงเห็นว่าประตูห้องกำลังสั่นไปตามแรงทุบ  พร้อมกันนั้นแม่ของเขาก็ตะโกนเรียกเสียงลั่นไปหมด “ต้น ! ต้น !” ชายหนุ่มยันกายขึ้นด้วยมึนงง  ต้องใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าเขาจะแยกความจริงกับสิ่งที่เห็นในมโนภาพออก  แล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นห้อง  ไม่ได้เผชิญหน้ากับผีเพื่อนแต่อย่างใด “ต้นเป็นอะไรไปหรือเปล่า เปิดประตูหน่อยสิ” เขาถอนหายใจก่อนจะยันกายลุกขึ้นไปเปิดประตูตามคำสั่ง “แม่มีอะไรเหรอ” นางตวงมองสำรวจไปรอบ ๆ ด้วยความแปลกใจ  แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “เมื่อกี้ทำอะไรอยู่  ทำไมไม่มาเปิดประตูให้  แม่เรียกตั้งนานเลยรู้ไหม” “นอนหลับอยู่น่ะ” ผู้เป็นแม่มองใบหน้าซีดขาวของลูก  ก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาจึงรีบถามว่า “เป็นอะไร  เจ็บป่วยตรงไหนหรือเปล่าเนี่ย  บอกให้นอนพักที่โรงพยาบาลสักวันสองวันก็ไม่เชื่อแม่” “ต้นไม่เป็นอะไรหรอก  แม่ก็คิดมากไปเอง” ต้นรีบตัดบท ทั้ง ๆที่ตอนนั้นเขาเข่าอ่อนจนแทบจะยืนคุยต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว นางตวงมองถอนหายใจยาว  จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากตามเซ้าซี้ลูกชายตัวดีมากนัก เพราะรู้ดีว่าต้นเป็นคนปากแข็ง  หากไม่เล่าออกมาเองต่อให้เอาคีมมาง้างปากก็ไม่มีทางพูด “แล้วนี่วันนี้จะไปงานศพไหวเหรอ  ถ้าอย่างไงก็นอนพักเอาแรงก่อนแม่จะไปช่วยงานแทนแกเอง” “จะดีเหรอแม่” “ไม่มีใครเขาว่าแกหรอกต้น  เขารู้ดีว่ามันเป็นอุบัติเหตุ  เดี๋ยวแม่จะไปช่วยตอนงานรดน้ำศพพิษณุหน่อย  พ่อเขาเป็นคนใหญ่คนโตไม่อยากให้ผิดใจกัน” “พ่อณุเขาจัดงานศพแล้วเหรอ” ต้นอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะถามเสียงแผ่ว “ตกลงเขาเจอหัวของณุแล้วใช่ไหมแม่” “ยัง... ไม่รู้ลอยไปถึงไหน  ตำรวจเกณฑ์คนมาหาเท่าไรก็ไม่เจอ  แต่พ่อของณุเขาก็ตัดสินใจจัดงานศพแบบนั้นไปก่อนเจอแล้วค่อยมีบรรจุโลงตามไปทีหลัง  ต้นอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม” ต้นพยักหน้ารับช้าๆ อย่างไม่ใคร่จะเต็มใจนัก “ได้ แม่” “อยู่บ้านดี ๆ ล่ะ  อย่าออกไปไหน  เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว” นางตวงกำชับอีกครั้ง   ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อผลัดผ้าเป็นชุดไว้ทุกข์สีดำ  พอพลบค่ำนางก็ออกมารอเรืองานศพมารับหน้าบ้านตามประสาคนที่อยู่ริมคลองซึ่งเจ้าภาพมักจะเช่าเรือโดยสารมาอำนวยความสะดวกให้แขกเรื่อทั้งหลาย จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 15 มี.ค. 50 11:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่นางตวงออกจากบ้านไปแล้ว  ต้นก็นั่งรอแม่กลับมาด้วยจิตใจไม่เป็นสุข  ตามปกติต้นจะเป็นคนที่จิตแข็งไม่เคยกลัวความมืดเพราะเขาออกตะเวณราตรีทุกค่ำคืนจนคุ้นเคยเป็นอย่างดี  ทว่าตอนนี้เขากลับมองว่าความมืดของคืนนี้มันดูลึกลับชวนให้ขนหัวลุกยิ่งนัก  เขากลายเป็นคนขี้ขลาดอ่อนแอขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ด้วยความกลัว...ต้นจึงรีบเปิดไฟในห้องนอนและไฟตามทางเดินเพื่อไม่ให้บ้านมืดจนเกินไป  อย่างน้อยถ้ามองเห็นก็ยังอุ่นใจว่าไม่มีอะไรแอบซ่อน แต่ไม่นานนัก...จู่ ๆ ไฟทั้งบ้านก็ดับพรึบ ! เขาจึงยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิดตามลำพังในบ้าน  ทันใดนั้นเองเสียงเรือลำหนึ่งก็แผดเสียงครางลั่นวิ่งผ่านหน้าบ้านไปพอดี   ...บรื๊น... มันฟังดูคล้ายเรือของหมัดจนน่าแปลกใจ   ต้นตัวเย็นวาบยืนแข็งทื่อเหมือนถูกสาป  ครั้นจะหนีกลับเข้าไปในห้องนอนก็ก้าวขาไม่ออก  เขาจึงได้ยืนมองไปทางหน้าบ้าน  ในเสี้ยวนาทีที่เขายืนตะลึงอยู่นั้นก็แว่วเสียงคนหัวเราะขึ้น  เป็นเสียงเบา ๆ ที่ลอยมาตามสายลมจับทิศทางไม่ได้ “เฮ้ย ! ใครวะ” ต้นพยายามใช้เสียงของเขาข่มความกลัว “กุถามว่าใคร !?!” ไม่มีเสียงตอบ  มีแต่เพียงเสียงลมที่พัดโหมเข้ามาจนหน้าต่างรอบด้านปิดกระแทกฝาดังปึงปัง !?! ต้นตกใจแทบจะสติแตก  เมื่อสิ่งต่าง ๆ รอบข้างนั้นดูลึกลับชวนสยอง  ท่ามกลางแสงสลัวรางที่เกือบจะทำให้มองอะไรไม่เห็น  ซ่อนศัตรูที่แฝงอยู่เงามืดเอาไว้มิด  แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความมุ่งร้ายที่พุ่งเข้าหาเขาโดยตรง ต้นทรุดตัวลงนั่งพร้อมเอามือปิดหู  หลับตาแน่น ไม่อยากจะรับรู้สิ่งต่าง ๆ รอบตัว  ใจก็ภาวนาขอให้แม่กลับมาโดยไว  โดยไม่ทันรู้ว่าที่ข้างนอกมีความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง  ตราบจนเสียงฟ้าร้องคำรามลั่นสลับกับแสงสายฟ้าฟาดสว่างวูบวาบเป็นระยะ  ไม่นานนักฝนก็โปรยลงมากระทบหลังคาดังซ่า ๆ ละอองของน้ำพัดมากระทบใบหน้าปลุกสติของต้นให้กลับคืนมา   ครั้นพอลืมตาขึ้นมองเขาพบว่าสายฝนบางส่วนกำลังสาดเข้ามาในตัวบ้าน  ผ่านทางช่องหน้าต่างที่ยังเปิดค้างอยู่  ต้นจึงลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างด้วยความจำใจเพราะไม่อยากให้ข้าวของในบ้านต้องเปียกน้ำฝนเสียหายจนเป็นเหตุให้ถูกแม่ด่า เมื่อมายืนตรงกรอบหน้าต่าง  เขาก็เห็นน้ำกำลังไหลอย่างเชี่ยวกรากพัดเอาผักตบลอยละลิ่วไปอย่างรวดเร็ว  ไม่นานเขาก็เห็นบางสิ่งที่ผิดปกติเมื่อกอสวะเล็กลอยวนเข้ามาที่ท่าน้ำหน้าบ้าน  ก่อนจะค่อย ๆ ผุดขึ้นมาทีละน้อย  ต้นมองมันอย่างตะลึงงันคล้ายกับมีบางสิ่งตรึงเขาเอาไว้ไม่ให้หลบหลีกไปจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า สิ่งนั้นหยุดนิ่งฝืนกระแสน้ำเอาไว้  ก่อนจะค่อย ๆ ลอยขึ้นมาแลเห็นเป็นก้อนขนสีดำขนาดเท่าลูกฟุตบอล  ทว่าท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ในความมืดนั้นทำให้เห็นได้ไม่ถนัดถนี่  ต้นจึงชะโงกหน้าออกไปดู   ทันใดนั้นเองสายฟ้าก็แลบลงมา  เสี้ยววินาทีที่แสงสว่างวาบ...ต้นเห็นลูกตาสีแดงก่ำกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยความอาฆาตมาดร้าย  ต้นรู้ได้ในวินาทีนั้นเองว่านั่นเป็นศีรษะของใครบางคน... “ไอ้ณุ” เขาครางแผ่ว  แบบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ดวงตาสีเลือดค่อยสว่างขึ้นคล้ายกับมีพรายน้ำฉาบเอาไว้  จนในที่สุดก็เห็นเป็นแสงสีแดงเรืองรองอยู่ในความมืด  เหมือนแววตาของสัตว์ป่าซึ่งกำลังซุ่มมองเหยื่ออย่างหิวกระหาย   ต้นตาเหลือกพร้อมกับละล่ำละลักบอก “ไอ้ณุ...มึงไปดีเถอะนะ  อย่ามาหลอกมาหลอนกุเลย  กุกลัวแล้ว” ทว่าสิ่งนั้นก็ยังเลื่อนขึ้นจากน้ำทีละน้อย...   ต้นกลืนน้ำลายลงคอมือกำขอบหน้าต่างแน่น  ในขณะที่เสียงฟ้ายังคำรามไม่หยุด  สองสายตาจับจ้องกันเหมือนจะส่งผ่านคำต้องการผ่านทางนั้น ...กุจะเอามึงไปอยู่ด้วย... ขนแขนลุกขึ้นเกรียวลามไปยังต้นคอจนถึงผิวหน้าเหมือนถูกเป่าด้วยไอเย็น  และทุกส่วนของร่างกายก็ถูกกระตุ้นให้สัมผัสได้ถึงความกลัวที่แผ่ออกมาจากศูนย์กลางของร่างกาย  มันเป็นคลื่นริ้ว ๆ วิ่งพล่านไปมา  ทำให้รู้สึกผะอืดผะอมอย่างบอกไม่ถูก   ยิ่งตอนเห็นว่าสิ่งนั้นกำลังโผล่พ้นน้ำขึ้นมา  หัวใจของชายหนุ่มก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความหวาดหวั่นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น  ยามนั้นสภาพจิตใจของเขาแทบไม่ต่างไปจากลูกโป่งฟองสบู่  อ่อนเบา  บอบบาง กระทบเพียงนิดก็แตกได้โดยง่าย  เมื่อสายฟ้าผ่าฟาดลงมา เปรี้ยง !?! สติของเขาก็ขาดกระเด็นพร้อมกับร่างที่ทรุดลงไปนอนกองพื้น                                                             ประตูใหญ่ของบ้านดังกึกกัก  ก่อนจะเปิดกว้างพร้อมกับร่างของนางตวงเดินเข้ามา  หญิงวัยกลางคนมองภาพบ้านที่สว่างโร่ด้วยความไม่พอใจ “ดู๊  ดูไอ้ต้นมันเปิดไฟ  ทำอย่างกับบ้านมันเป็นโรงไฟฟ้าอย่างนั้นแหละ” นางตวงส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับหันหน้าจะไปปิดสวิตช์ไฟซึ่งซ่อนอยู่ตรงหัวเสา  นางก็เห็นร่างของลูกชายนอนยาวเหยียดอยู่บนพื้น  อารามตกใจนางจึงรีบเข้าไปหาพร้อมประคองร่างใหญ่ขึ้นมาหนุนที่ตัก “ต้น !?! ต้น...” เสียงร้องเรียกดังลั่นพร้อมกับแรงตบตรงแก้มช่วยปลุกสติของต้นให้กลับคืนมา  สิ่งแรกที่เห็นคือภาพเลือนลางของหน้าใครบางคน  ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เห็นหน้าชัด ๆ แต่ความกลัวซึ่งติดค้างอยู่ในประสาทก็ทำให้ต้นกระเถิบตัวหนีในทันที “ไม่เอา ! ออกไปให้พ้น  ไป๊ !” “ต้นนี่แม่เอง  ต้นตั้งสติไว้” ผู้เป็นมารดารีบขยับเข้าไปหาลูกชายด้วยความเป็นห่วง  เมื่อเห็นว่าหน้าของเขาขาวซีด  ปากสั่นกึก ๆ ดวงตาเหลือกโปนแลเห็นเส้นเลือดเล็ก ๆ แตกฝอยเต็มตาขาว  ในขณะที่ตาดำหดเล็กลงอย่างน่าประหลาด  ทั้งสีหน้าและการแสดงออกมีแต่ความไม่ไว้ใจเหมือนกำลังหวาดกลัวจนสติแตก...หลงลืมแม้กระทั้งแม่ของตัวเอง !?! “ไม่ใช่...กุไม่เชื่อ...” “ต้น ! ต้นเป็นอะไรไป” นางตวงพยายามเรียกสติของลูกชาย  แต่ว่าเขาก็ดิ้นรนพยายามคลานหนีอย่างน่าสมเพช   “อย่าเข้ามา ! ไปให้พ้นเลยไอ้ผีนรก” ถึงแม้ชีวิตของนางตวงจะไม่ได้ศรัทธาในความเชื่อทางศาสนาอย่างจริงจัง  แต่ในนาทีวิกฤตแบบนี้นางกลับคิดถึงพระสงฆ์องคเจ้าขึ้นมา...นึกเสียใจที่ไม่ได้มีสิ่งศักดิ์ใดติดบ้านไว้เลย  เวลานั้นนางจึงหวังพึ่งแรงศรัทธาอย่างปัจจุบันทันด่วน  นางยกขึ้นบรรจบเหนือศีรษะก่อนจะสวดมนต์ง่าย ๆ เท่าที่นึกออกแล้วเป่าไปที่หัวลูกชายเหมือนที่เคยเห็นเวลาพระปลุกเสกเรียกขวัญ  จากนั้นก็เรียกชื่อของอีกฝ่ายด้วยความอ่อนโยน “ต้น...ต้นได้ยินแม่ไหมลูก...” ราวกับความรักของแม่บันดาลให้เกิดปาฎิหาริย์  อาการสติแตกของต้นค่อยสงบลงเหลือเพียงแต่การไหวสะอื้นเล็กน้อย  เขานั่งพิงกับฝาบ้านพร้อมกับร้องไห้เบา ๆ นางตวงรู้สึกตกใจมาก  เพราะตั้งแต่เติบโตขึ้นมานางไม่เคยเห็นลูกชายร้องไห้มานานแสนนาน  สิ่งที่เขาประสบระหว่างตอนนางไปช่วยงานศพคงจะต้องร้ายแรงพอสมควร “ไหวไหม...” ต้นส่ายหน้าไปมาแล้วก็หลับตานิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลย้อยเปียกสองแก้มอย่างน่าสงสาร “แม่ ต้นกลัว...ไอ้ณุมันจะมาเอาชีวิตต้น  แม่ช่วยต้นด้วย” “ต้นเอาอะไรมาพูด  ณุเขาก็ตายไปแล้ว  วันนี้แม่พึ่งไปงานศพเขามาเองนะ” เสียงของนางตวงสั่นเล็กน้อย  หากแต่เลือกที่จะเอ่ยสิ่งที่ตรงข้ามกับใจคิดเพื่อปลุกปลอบขวัญลูกชาย “ตัวมันลงโลงไปแล้ว  แต่หัวมันยังอยู่...อยู่ในน้ำนั่น  วิญญาณมันยังวนเวียนเป็นผีตายโหงอยู่ในคลองน่ะแม่” “หัวอย่างนั้นเหรอ” นางตวงขนลุกเกรียวไปทั้งตัว...นึกถึงสิ่งที่คนในงานศพของณุโจษจันกัน  เรื่องเกี่ยวกับหัวของศพที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย  ถึงแม้ว่าผู้เป็นพ่อจะระดมกำลังตำรวจในสังกัดออกงมหากันทั้งวันทั้งคืนก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบ  คนจึงร่ำลือไปต่าง ๆ นานาถึงความเฮี้ยนของเหล่าคนตายทั้งสี่ โดยเฉพาะเรื่องของณุซึ่งร่ำลือว่าการที่ศพศีรษะหายไปจะทำให้วิญญาณของผู้ตายไม่ไปสู่สุขคติ ครั้นพอพระสวดเสร็จ  ฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ทำให้ไฟฟ้าดับ  คนในศาลาร้องกันลั่นหาว่าผีคนตายบันดาลให้เกิดขึ้นจนแย่งกันลงจากศาลาแทบไม่ทัน  นางตวงเองก็ใจไม่ดีอยากจะรีบกลับบ้าน  แต่ติดว่าคนเยอะกว่าจะได้ลงเรือ  ไฟฟ้าก็มาพอดี เมื่อกลับถึงบ้านเห็นไฟเปิดนางก็ใจชื้นคิดว่าชาวบ้านเล่าลือเรื่องผีกันไปเอง  แต่ร่างที่นอนเหยียดพร้อมกับอาการสติแตกของลูกชายก็ยืนยันเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี “ต้นไม่ต้องกลัวนะ  แม่อยู่นี้แล้ว” นางดึงตัวลูกชายเข้ามากอด “คืนนี้ไปนอนกับแม่แล้วกันนะ...” นางรั้งร่างใหญ่ให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล  ก่อนจะประคองลูกชายคนโตให้เข้าไปในห้องนอนที่อยู่เยื้องไปทางหลังบ้าน  ต้นมีอาการเหม่อลอยคล้ายคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  จับให้ทำอะไรก็ไม่ขัดขืน  ในที่สุดหลังจากเช็ดเนื้อตัวแล้วจัดท่าให้นอนสบาย  ต้นก็หลับอย่างรวดเร็ว   นางตวงจึงได้แต่ถอนหายใจนึกเป็นห่วงลูกชายขึ้นมาทันที  มือของแม่ค่อยบรรจงลูบหัวเบา ๆ  ด้วยความรัก  ถึงต้นจะไม่ใช่ลูกที่ดีแถมยังชอบทำให้นางหนักใจเสมอแต่อย่างไรลูกก็คือลูก  ด้วยความรักของแม่...นางจะไม่ยอมให้อะไรมาพรากไปได้ง่าย ๆ                                                           จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 15 มี.ค. 50 11:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สองแม่ลูกผ่านค่ำคืนที่น่าสยดสยองไปอย่างใจหายใจคว่ำ  นางตวงนั่งเฝ้าลูกชายไม่ให้พลาดสายตาเนื่องจากกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นอีก  แต่ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการอดนอนทำให้ตอนรุ่งสางนางก็เผลอหลับไป  ทว่าก็เป็นเพียงเวลาชั่วครู่  เพราะจู่ ๆต้นก็สะดุ้งขึ้นร้องโวยวายลั่นบ้าน “กุไม่ไป ! กุยังไม่อยากตาย !” นางตวงรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจ  นางเห็นลูกชายทำท่าทุรนทุรายคล้ายคนหายใจไม่ออก  อารามตกใจนางจึงโอบร่างลูกชายเอาไว้พร้อมกับร้องบอกว่า “ต้น ! ต้นตั้งสติไว้” “ไอ้ณุ ! มึงอย่าเข้ามานะ...อย่าเข้ามา” ร่างกายของต้นร้อนผ่าว  เขาจับไข้หนักเพ้อถึงเรื่องผีเพื่อนจะมาเอาชีวิตไม่ขาดปาก  นางตวงกลุ้มใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี  หลังจากวันที่สามีตายนางก็ต้องประคับประคองให้อยู่รอด  เหมือนเรือน้อยที่แล่นไปกลางมหาสมุทร  บางทีคลื่นลมก็สงบ  แต่บางทีพายุก็พัดให้เรือแทบอับปางไป ความเดียวดายนี้ทำให้นางรู้สึกเหนื่อยและหวาดกลัวที่จะต้องเผชิญกับสิ่งเหนือธรรมชาติยิ่งนัก “ณุ...อย่าเอาต้นไปจากน้าเลย  น้าขอร้องล่ะ” นางพนมมือก้มลงกราบพื้นหวังว่าวิญญาณของอีกฝ่ายจะเห็นใจบ้างแต่ดูเหมือนอาการของต้นจะไม่ดีขึ้นเลย “เจ้าที่  เจ้าทาง  สิ่งศักดิ์ทั้งหลาย...ช่วยลูกช้างด้วย” นางพร่ำขอทั้งน้ำตา ต้นเริ่มเกร็งจนตัวแข็งชักกระตุกเป็นระยะ  เพราะกลัวว่าลูกชายจะกัดลิ้นตัวเองขาดและหันหาไปทางใดก็ไม่เจอของแข็งพอมาขวางฟันได้  นางจึงยื่นนิ้วสอดเข้าไปในปากลูกชาย  เลือดสดทะลักออกมาจากปากของต้นทันทีพร้อมกับใบหน้าอันเยเกด้วยความเจ็บปวดของผู้เป็นแม่ “ต้น...เข้มแข็งไว้นะลูก”   เหมือนต้นจะไม่รับรู้สิ่งใด  เขายังคงชักตาเหลือกโปนอยู่บนที่นอน  ท่ามกลางน้ำตาแห่งความสิ้นหวังของแม่อย่างนางตวง   สถานการณ์กำลังตึงเครียดคล้ายเชือกที่ถูกดึงจนสุดแรงใกล้จะขาดออกจากกันเต็มทน  แต่แล้วจู่ ๆ ก็เหมือนอีกฝ่ายปล่อยมือออกจากปลายเชือกอีกด้าน  แรงกัดที่นิ้วค่อยคลายลงพร้อมกับอาการทุเลาอย่างเห็นได้ชัดของต้น   ราบกับอะไรบางอย่างดลบันดาลให้เกิดเรื่องนี้ได้จากไปแล้ว  นางตวงค่อย ๆ เอามือออกจากปากลูกชายพลางมองไปรอบ ๆ ตัวด้วยความมึนงง  หูของนางแว่วเสียงสวดมนต์จากพระสงฆ์รูปหนึ่ง  นางจึงรีบวิ่งถลาไปยังหน้าบ้านและสิ่งที่เห็นก็คือหลวงตาแก่ ๆ รูปหนึ่งกับลูกศิษย์กำลังพายเรือบิณฑบาตผ่านหน้าบ้านไป เรือบดลำเล็กค่อย ๆ พายฝ่าคลื่นเลียบไปตามริมคลองผ่านหน้าบ้านของพุทธศานิกชนที่มารอตักบาตรทุกเช้าด้วยความสำรวม  ส่วนมากบ้านไหนทำบุญตักบาตรก็มักจะทำอยู่เป็นประจำเสมอ  บ้านของนางตวงไม่เคยใส่บาตรเลย  เพราะบิดาของนางเคยพูดให้ฟังว่า ‘ใส่ทำไม  ไม่ได้อะไรกลับคืน  สิ้นเปลืองเปล่า ๆ’ แต่ยามนี้พระท่านกลับเป็นที่พึงเดียวในชีวิต  นางตวงรีบลงมาที่ท่าน้ำยกมือไหว้เรียกพระท่านให้จอดเรือเสียงหลง “นิมนต์ก่อนเถอะเจ้าค่ะ” หลวงตารูปนั้นมองหญิงสูงวัยด้วยความงุนงง  ครั้นพอเลื่อนสายตาลงมาเห็นว่านิ้วของนางมีเลือดไหลไม่หยุดก็ยิ่งตกใจมากขึ้น “มือของสีกาไปโดยอะไรมาหรือ” “ถูกลูกชายกัดเจ้าค่ะ” ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น  หลวงตาท่านก็ชะงักไปครู่หนึ่ง  นางตวงจึงรีบอธิบายว่า “ลูกชายดิฉันชัก  และเพ้อว่าเพื่อนเขาที่ตายไปจะมาเอาตัวไปอยู่ด้วย  อิฉันกลัวมากไม่รู้จะทำอย่างไร  จึงมานิมนต์หลวงตาให้ขึ้นไปดูเขาหน่อยจะได้ไหมเจ้าคะ” “งานโปรดสัตว์เป็นหน้าที่ของสงฆ์อยู่แล้ว  อะไรที่อาตมาช่วยได้อาตมาก็ยินดี” สมณะชราผูกหัวเรือกับเสาหน้าบ้าน  แล้วรีบขึ้นไปบนท่าน้ำพร้อมกับลูกศิษย์ต่างวัย เมื่อเข้าไปถึงห้องนอนซึ่งอยู่หลังบ้าน  ท่านก็เห็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งนอนสิ้นสติอยู่บนที่นอน  สิ่งแรกที่สะดุดตาของสมณะสูงอายุก็คือ  รอยดำคล้ำซึ่งปรากฏอยู่ระหว่างคิ้วมันเป็นลางร้ายของคนดวงตก  ท่านจึงหันมาถามผู้เป็นมารดาว่า “เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของสีกา  เขาไปทำอะไรไม่ดีมาหรือเปล่า” นางตวงพนมมือขึ้นแล้วตอบว่า “คือวันก่อน  เขากับเพื่อนอีกสี่คนขับเรือไปชนมา  เพื่อนของเขาเสียชีวิตหมด” “ใช่พวกเดียวกับที่ตั้งศพอยู่ในศาลาหรือเปล่า  คนที่คอขาดน่ะ” “ใช่เจ้าค่ะ” “คนตายคงอาฆาตอะไรบางอย่างเลยมารบกวนลูกชายสีกา” สีหน้าของหลวงตาหม่นลงนิด  จากนั้นท่านก็นั่งลงบนเตียงพลางเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผาก “ดูท่าจะป่วยหนักไม่เบา  ขืนปล่อยไว้แบบนี้อาจจะไม่ดี” “ก็ว่าจะพาเขาไปหาหมอ  พอดีเขาชักเสียก่อน” นางก้มมองแผลตรงนิ้วทั้งน้ำตา “ลูกของอิฉันจะเป็นอะไรมากไหมคะ  หลวงตา” “โรคแบบนี้รักษาทางโลกแบบทั่วไปอาจจะไม่หายนะเพราะมันไม่ใช่สาเหตุแท้จริง” “ถ้างั้นหลวงตาช่วยด้วยนะเจ้าคะ  อิฉันไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว” “บ้านโยมมีสร้อยพระหรือเปล่า” นางตวงส่ายหน้าไปมา  ท่านจึงหันไปหาลูกศิษย์พร้อมกับพยักหน้าให้  ลูกศิษย์รีบถอดเอาพระที่กลัดอยู่บนปกเสื้อส่งให้หลวงตา “ขอบใจนะ  จุก” หลวงตานำพระองค์นี้มอบแด่นางตวงพร้อมกำชับ “อาตมาให้ไว้ไม่ใช่เพื่อกันผีสาง  แต่เพื่อเตือนสติสีกาให้ระลึกถึงพระพุทธองค์เสมอจะได้มีจิตใจที่เข้มแข็ง  และพาลูกชายฝ่าฟันอุปสรรคนี้ไปได้” “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” ความกังวลยังไม่คลายไปจากสีหน้า  นางตวงจึงถามสมณะชราอีกว่า “ถ้ามีพระนี้แล้วเขาจะหยุดรบกวนลูกชายของอิฉันไหมเจ้าคะ” “เขายังตัดใจไปไม่ได้เพราะยังติดอยู่ในบ่วงกิเลศ  เขาจึงอยากได้ตัวลูกชายของสีกาไปอยู่ด้วย” “แล้วมีทางแก้ไขไหมเจ้าคะ” “คืนนี้ โยมจุดธูปหนึ่งดอกไปปักหน้าบ้านเชิญเขามาพูดคุย” “จะดีหรือคะ  หลวงตา !” นางตวงร้องลั่นบ้าน “ตอนยังมีชีวิตเขาก็คือคนเหมือนกับเรา ๆ ท่าน ๆ นี่แหละ  ถึงจะตายกลายเป็นผีอยู่คนละโลกกัน  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่เข้าใจเหตุผลของคนหรอกนะโยม...ลงไปพูดคุยกับเขาให้รู้เรื่อง  เขาจะได้ไม่อาฆาตต่อลูกชายของสีกาอีก” “แต่ว่า...” “โยมก็อย่าไปคิดว่านั่นคือผีคือปีศาจ  ให้นึกว่าเป็นลูกเป็นหลานจะได้ไม่ต้องกลัว  หรือสีกาไม่อยากช่วยลูกชาย” สายตาหลวงตาเลื่อนไปมองที่นิ้วของนางตวงแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ถึงขนาดกล้านำนิ้วไปให้ลูกชายกัดแทนช้อน  เรื่องแค่นี้คงจะไม่ยากใช่ไหม”     นางตวงมองไปที่แผลถูกกัด  เลือดยังซึมออกมาแต่นางกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด   อาจจะเป็นเพราะกังวลเรื่องความเป็นความตายของต้นมากกว่า  เท่านั้นเองนางก็เข้าใจถึงคำว่า ‘รักมากกว่าตัวเอง’ นั้นเป็นความรู้สึกเช่นไร “อิฉันจะพยายามเจ้าค่ะ” หลวงตายิ้มน้อย ๆ ด้วยความเมตตาก่อนจะสวดมนต์ให้พรสั้น ๆ  แล้วท่านกับลูกศิษย์ก็เดินลงจากบ้านไป  นางตวงมองพระผงอัดกรอบพลาสติกที่หลวงตามอบให้  ก่อนจะละสายตาไปยังลูกชายที่หลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก...                                                             ควันสีเทาลอยฟุ้งอยู่ในความมืด  นางตวงพนมมือจรดเหนือหัวก่อนจะปักไว้ที่เสาตรงมุมท่าน้ำ  จากนั้นก็ถอยกลับมานั่งรอตรงหัวบันได ท่ามกลางอากาศซึ่งร้อนอบอ้าวคล้ายฝนจะตกและสายน้ำที่ไหลเอื่อยไปเรื่อย ๆ   นางตวงเฝ้ามองสีแดงตรงปลายธูปค่อย ๆ ลามเลียจนเกือบหมดก้านด้วยความอดทน  แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของวิญญาณที่เชิญมาหา  นางตวงเกือบจะถอดใจกลับเข้าบ้านด้วยความผิดหวัง ทว่าระหว่างที่นางกำลังลุกขึ้น  ปลายสายตาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งกำลังลอยตรงมายังหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว  จนทิ้งคลื่นเล็ก ๆ ตามหลังเป็นทางยาว  ตอนแรกนางคิดว่าเป็นปลาขนาดใหญ่  แต่แล้วสิ่งที่พลุบโผล่ ๆ กลับเป็นกลุ่มขนสีดำแลน่าขยะแขยง  มันทำให้นางถึงกับชะงักเมื่อคิดถึงคำพูดลูกชายที่ว่า ‘ตัวมันลงโลงไปแล้ว  แต่หัวมันยังอยู่...อยู่ในน้ำนั่น ’ หัวใจในอกด้านซ้ายเต้นแรงขึ้น  นางชะงักมองสิ่งนั้นด้วยความหวาดกลัว  แต่ก็ฝืนทำใจกล้าเผชิญหน้ากับร่างหลังความตายของเพื่อนลูกชายแบบที่ผู้ใหญ่ชอบทำกับเด็ก “ณุ ใช่ไหมลูก” สิ่งนั้นไม่ตอบสิ่งใด  ยังคงว่ายวนเวียนรอบท่าน้ำบ้านของนาง “ณุ...นี่น้าตวงเองจำได้ไหม  วันนี้น้ามาหาณุแทนต้นนะ” ครั้นพออีกฝ่ายได้ยินเช่นนั้นมันก็หยุดชะงักตรงท่าน้ำ  แล้วลอยนิ่งคล้ายจะดูว่านางตวงกำลังจะทำอะไรกันแน่  เป็นการส่งสัญญาณที่ดีนางตวงจึงรีบเดินเข้าไปหาพร้อมกับพูดว่า “ต้นเขาก็เสียใจกับการตายของณุกับเพื่อน ๆนะ” สายลมพัดมาวูบหนึ่ง  ท่ามกลางเสียงอู้ ๆ นั่น  คล้ายกับมีเสียงใครบางคนกำลังหัวเราะเย้ยหยันแว่วมา  มันขาดเป็นช่วง ๆ บางทีก็ชัด  บางทีก็ค่อยเหมือนเสียงคลื่นแทรกตอนที่หมุนหาสัญญาณวิทยุ  นางตวงขนลุกชันเดาใจอีกฝ่ายไม่ออก ศีรษะที่ลอยปริ่มน้ำ  ค่อย ๆ เลื่อนขึ้นมาจนในที่สุดก็เห็นเป็นรูปศีรษะชัดเจน สิ่งที่เห็นทำให้นางตวงถึงกับผงะไปทางด้านหลังโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เนื้อที่ซีดขาว  บวมอืดใกล้แตกอันเป็นลักษณะกึ่งเน่าของร่างกายคน  หากแต่เป็นสีหน้าของณุต่างหากที่ทำให้หญิงสูงอายุหวาดกลัว   คนที่ตายอย่างกะทันหันนั้น  มักจะทิ้งเรื่องราวของนาทีสุดท้ายไว้บนใบหน้า เมื่อเซลล์ประสาทถูกปลุกด้วยความกลัวจับจิตจับใจ  ภาพที่สะท้อนเข้าสู่ดวงตาสีขาวอันเบิกถลนยิ่งเพิ่มความน่ากลัว  คนที่กำลังใกล้ตายย่อมพาจิตให้วิปลาสไปได้ต่าง ๆ นานา  มันจึงสะท้อนออกมาทางใบหน้าของคนในวาระสุดท้าย  ซึ่งรวมเอาทั้งหวาดกลัว  ความหวั่นวิตก  ความเจ็บปวด  ความทรมานทั้งหลายทั้งปวงเอาไว้ในคราเดียวกัน ในดวงตาที่จ้องมองมาจึงมีแต่ความอาฆาตมาดร้าย  นี่เองที่เป็นสาเหตุทำให้ลูกชายนางถึงกับสติแตกด้วยความหวาดกลัวจนแทบไม่เป็นผู้  เป็นคน อย่างนี้ “ณุ...อย่าเอาต้นไปเลยนะ  น้าขอร้อง” นางตวงสะอื้นไห้อย่างคนจนตรอก “น้าแก่แล้ว  ต่อไปก็หวังจะพึ่งลูกชายดูแล  ถ้าต้นตายไปตอนนี้แล้วใครจะคอยดูแลน้าล่ะ” ทว่าณุก็มองดูอีกฝ่ายเหมือนกำลังดูละครแค่ฉากหนึ่ง  ไม่มีความรู้สึกเห็นใจปรากฏบนใบหน้าที่เริ่มบวมอืดนั้นเลยแม้แต่น้อย  ยิ่งนานไปก็เหมือนว่าใบหน้าของเขาจะทวีความน่ากลัวมากยิ่งขึ้น  นางตวงตัดสินใจก้มลงกราบกับพื้นเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจมากขึ้น ครั้นพอเงยหน้าขึ้นมา  นางก็ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อใบหน้าของผีณุเคลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน  หญิงวัยดึกได้กลิ่นเหม็นเน่าของศพโชยมาจากศีรษะที่ไร้ร่าง  ในดวงตาซึ่งลอยห่างไปเพียงคืบมีแต่ความกราดเกรี้ยวไม่ยอมลดละ นางตวงจึงพนมมือแล้วนึกถึงพุทธคุณทั้งหลาย  จากนั้นก็ตั้งสติบอกออกไปทั้ง ๆ ที่เสียงยังสั่นว่า “ถ้าณุไม่เห็นแก่น้าก็ขอให้คิดถึงพ่อของณุบ้าง  ท่านจะเสียใจแค่ไหนที่เห็นล่องลอยเป็นสัมภเวสีแบบนี้”   ศีรษะมารยังคงลอยนิ่งเหมือนจะหยุดและคิดตาม  นางตวงจึงรีบพูดต่ออีกว่า “ส่วนตัวณุเองสร้างบาป  สร้างกรรมทำร้ายต้นไป  ก็รั้งแต่จะไม่ได้อยู่ในภพภูมิที่ดี  มันคุ้มค่ากันแล้วหรือ” สายลมกรรโชกแรงพัดมาวูบหนึ่ง  ในฉับพลันนั้นนางตวงก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญดังมาจากที่ไกลแสนไกล  เหมือนคนที่อาลัยในความรักหนักหนา  มันฟังแล้วจะชวนให้ขนลุกไปทั้งร่างแต่ก็แฝงไปด้วยความน่าสงสารจับหัวใจ  ในฐานะบุพการีนางเข้าใจความรู้สึกนี้ดี   นางตวงมองณุด้วยความปราณีก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเน่าอย่างไม่รังเกียจรังงอน “น้ารู้ว่าณุรักพ่อ  ณุจึงไม่อยากจากโลกนี้ไป  แต่เมื่อณุตายไปแล้วก็อย่าทำให้คนเป็นห่วงใยเลย  เดี๋ยวพ่อของณุจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ  ทุกข์ร้อนจนพาลป่วยเอานะลูก”     นั่นเองที่ทำให้ปากสีเขียวคล้ำ ยอมพูดขึ้นว่า “ต้นต้องบวชอุทิศส่วนกุศลให้  ไม่งั้นณุจะเอามันไปอยู่ด้วย” น้ำตาแห่งความปลื้มปิติจึงไหลพรากออกมาจากสองตา  ตอนที่นางตวงบอกกับณุว่า “ได้จ๊ะ  แล้วน้าจะรีบให้ต้นบวชโดยเร็วที่สุด”   พอได้รับคำมั่น ศีรษะของณุก็เคลื่อนห่างออกไป  จนในที่สุดก็ลอยหายไปในความมืด  ทิ้งนางตวงให้ยืนร้องไห้ตามลำพังที่ท่าน้ำหน้าบ้านของตัวเอง จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 15 มี.ค. 50 11:41:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เช้าวันต่อมาต้นลืมตาขึ้นมาจากฝันร้ายที่ยาวนาน  สิ่งแรกที่เขามองเห็นคือแผลบนนิ้วของแม่  ร่องรอยของฟันปรากฏชัดบนนิ้วหยาบกรานเพราะการทำงานหนัก  ไม่ว่าอย่างไรมือคู่นี้ก็ทำเพื่อเขามาโดยตลอด  ยิ่งร่างซึ่งนอนพิงอยู่กับขอบเตียงอย่างหมดรูปดูเหมือนจะเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยที่ต้องนอนเฝ้าไข้เขา  ทุกอย่างทำให้ต้นสำนึกได้ถึงความรักความเอื้ออาทรที่แม่มีให้ ดวงตาของต้นเริ่มพร่ามัวจนในที่สุดน้ำตาก็ไหลเป็นทางยาว  เขาก้มลงกราบแม่ด้วยความซาบซึ้งในความรัก  และหวังจะขอโทษกับทุกสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับแม่เอาไว้ นางตวงสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวจึงลืมตาขึ้นมอง  ก็เห็นว่าต้นกำลังกราบแม่ทั้งน้ำตา   “แม่ครับ  ต้นขอโทษ” “ต้นหายดีแล้วหรือลูก” นางรีบจับต้นแเขนและอังมือที่หน้าผาก  เพื่อตรวจดูว่าไข้สูงเมื่อคืนนั้นได้ลดลงไปบ้างหรือเปล่า  ครั้นพบว่าเย็นลงจนแทบจะกลายเป็นปกติ  นางก็ดึงร่างใหญ่นั้นเข้ามากอดทันที “ต้นเอ้ย ! แม่ล่ะใจหายนึกว่าต้นจะทิ้งแม่ไปเสียแล้ว” “แม่ครับ...ยกโทษให้ต้นด้วย  ต่อไปต้นจะเชื่อฟังแม่ทุกอย่างไม่เกเรแบบที่ผ่านมาอีก” “งั้นถ้าแม่จะขอให้ต้นบวช  ต้นก็ไม่ขัดใช่ไหม” นางตวงจึงเล่าข้อตกลงระหว่างนางกับผีณุเมื่อคืนให้ฟัง  เมื่อต้นทราบเรื่องทั้งหมดเขาก็พยักหน้ารับ  แล้วยืนยันเสียงหนักแน่นว่า “ผมจะบวชครับ  ไม่ใช่เพื่อเอาตัวรอด  หรือเพื่ออุทิศบุญกุศลให้เพื่อนทั้งสี่คน  แต่ผมอยากจะบวชให้แม่ด้วย  แม่จะได้เกาะผ้าเหลืองไปขึ้นสวรรค์อย่างไงละครับ” เท่านั้นเองน้ำตาแห่งความปลื้มปิติก็ไหลออกมา  นางตวงมองพระที่คอของลูกด้วยความตื้นตันในพุทธคุณที่แผ่ไพศาลคุ้มครองลูกชายให้รอดพ้นคืนวิกฤตนี้มาได้  อีกไม่นานนางก็จะเป็นฝ่ายไหว้ลูกชายบ้างแล้ว  เมื่อเขาเดินเข้าสู่ร่มพระธรรมเป็นพุทธสาวกทั้งกายและใจ                                                           พระต้นมองเวิ้งน้ำตรงหน้าด้วยความหดหู่  บัดนี้เขาได้ทำตามคำขอสุดท้ายของเพื่อนทุกประการแล้ว  เหตุใดจึงยังไม่มีใครพบศีรษะที่หายไปเสียที  เขาอยากให้วิญญาณของณุสงบลงเสียที  เพราะเหตุการณ์สยองที่เกินขึ้นนั้นไม่เพียงส่งผลกับพระต้น  แต่กับคนใกล้ตัวของณุเองก็หนักหนาไม่แพ้กัน ยิ่งได้เห็นพ่อของคนตายที่ยังคงเพียรหาชิ้นส่วนของลูกอย่างไม่ย่อท้อก็ยิ่งทำให้รู้สึกสงสารมากขึ้น สารวัตรพัฒนาพ่อของณุเพียรใช้ไม้รวกยาวไล่หาตามกอสวะ  กอผักตบชวาที่ลอยมาตามน้ำ  หวังว่าศีรษะของลูกจะลอยไปติดตรงนั้นตรงนี้  ครั้นพอค้นหาจนเหนื่อย เขาก็หลบมานั่งที่มานั่งริมน้ำอย่างหมดอาลัยตายยาก  ท่ามกลางการถอดใจของคณะค้นหา “เอาอย่างไรดีต่อไปครับสารวัตร” สารวัตรพัฒนาไม่ตอบสิ่งใด  นอกจากมองหน้าพระต้นด้วยความความหวังที่ริบหรี่  ในใจของท่านเต็มไปด้วยคำถาม  ในเมื่อณุไปรังควาญพระต้นจนท่านต้องออกบวช  แต่ทำไมจึงไม่เคยมาหาพ่อที่เฝ้ารอบ้างเลยสักครั้ง  เมื่อคิดเช่นนี้น้ำตาของผู้เป็นพ่อก็พาลจะไหลจนต้องเสหมุนไม้รวกในมือเพื่อกลบเกลื่อน “ผมก็แค่ไม่อยากให้ลูกทนหนาว...ทนเดียวดายกลายเป็นผีร่อนเร่อยู่ในคลอง  มาถึงตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรแล้วลาภ ยศ  สรรเสริญ  ขอเพียงได้เผาศพลูกชายด้วยร่างกายครบ 32 ก็พอ  ชีวิตคนแก่ใกล้เกษียณอย่างผมจะได้ไม่มีอะไรติดค้างในใจอีก” “อาตมาขออวยพรให้โยมพ่อสมความปรารถนา” สารวัตรพัฒนาจึงพนมมือขึ้นเหนือศีรษะเป็นเชิงขอให้พรนั้นสมหวังตามที่พระท่านอวยพรให้   จากนั้นเขาก็บอกผ่านสายน้ำไปว่า “ณุกลับบ้านเราเถอะนะอย่ามาอยู่ที่นี่เลย  มันทั้งหนาวทั้งชื้นนะลูก  เรื่องที่แล้วมาก็อย่าอาฆาตกันอีกเลย  เลิกแล้วต่อกันกับต้นเสีย  ไม่เห็นแก่พระที่สู้อุตสาห์บวชให้...ก็นึกว่าสงสารพ่อเถอะ” พอพูดจบสารวัตรก็เอาไม้รวกแทงไปในน้ำ  ปลายไม้ไปสะดุดบางอย่างกึก  ชายผู้ซึ่งกำลังจะหมดหวังจึงรีบสาวเอาไม้ขึ้นมาดู  ที่ปลายไม้นั้นพันเข้ากับเส้นผมของใครบางคนช่วยดึงศีรษะอันไร้ร่างขึ้นมาจากน้ำ...ถึงใบหน้าจะบวมอืดแต่ยังพอมีเค้าได้ว่าคือลูกชายซึ่งสิ้นใจตายไปเมื่อคืนก่อน “ณุ...” ทุกคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ มองภาพนี้อย่างตกตะลึง  ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก  ได้แต่ยืนดูคราบน้ำที่ไหลร่วงลงมาจากเรือนผมสู่ดวงตาและแก้ม  มันแลคล้ายน้ำตาซึ่งหลั่งออกมาจากความเศร้าและความอาลัยยิ่งนัก... ==============  จบ =============== ขอกำลังใจเยอะ ๆ นะคะ  สาธุ จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 15 มี.ค. 50 11:42:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่ะ...ให้หนึ่งกำลังใจค่ะ ว่าแต่ว่า อีก 5 เรื่องของอีก 5 คน จะเป็นเรื่องสยอง ๆ แบบนี้อีกหรือเปล่าคะ กัวอ่ะ โจทย์เดียวกันนี่แปลว่าแนวเดียวกันหรือเปล่า จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 15 มี.ค. 50 12:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุก  เศร้า และน่ากลัวครับ จากคุณ : Psycho man - [ 16 มี.ค. 50 12:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มด้วยคำผิด ปวารณาเป็นสาวกของพุทธศาสนาแล้ว  - ปวารณา "ตัว" ค่ะ ตกกรรม และเสียงนั้นกำลังจรดรากลึกจนถึงก้นบึ้งจิตใจ  - ใช้ หยั่งรากลึกน่าจะเห็นภาพชัดเจนกว่า การลำดับเรื่องใช้ได้เลยค่ะ น่ากลัวอยู่ แต่ที่ชอบที่สุดคือความรักของพ่อและแม่ที่แทรกมาในเรื่องนี้ แต่ช่วงที่เรือเกิดอุบัตเหตุ เห็นภาพไม่ชัดนะคะ เร็วไปนิด สู้ต่อไปนะ ทาเคชิ อิอิ จากคุณ : lynet - [ 16 มี.ค. 50 16:56:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องที่สาม: เกมซ่อนหา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5250123/W5250123.html#5 จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 22 มี.ค. 50 22:13:03 ]