ความคิดเห็นที่ 1 “ผมป่วยอยู่นะ” “คะ?” “ผมกำลังความจำเสื่อมไปแล้วเพราะความรัก ตอนนี้จำไม่ได้แล้วเคยเจ็บปวดกับอะไรมาบ้าง” เฌอลอยหน้าลอยตาอมยิ้ม บุ๊คมองเขาแล้วหัวเราะออกมา เธอยกมือปัดปอยผมที่หล่นลงมาปรกหน้าของเฌอ พอมองหน้าเธอแล้วเฌอรู้สึกเสียดายเข็มกลัดสวยอันนั้นที่มันถูกคนอื่นชิงซื้อไป...ไม่ใช่เขาไม่พยายามแย่งชิง หากแต่เขายินยอมให้มันเป็นแบบนั้นต่างหาก ในขณะจิตเล็กๆที่เขาคิดถึงความสัมพันธ์ของเขาและเธอ เข็มกลัดอันนั้นมันก็ไม่ได้สำหลักสำคัญอะไรอีกแล้ว แหวนวงที่วางอยู่ข้างๆต่างหากล่ะ  พอเห็นมันเขาก็เหมือนถูกสะกดจิตให้รีบสั่งพนักงานในร้านสลักชื่อของเธอไว้ด้านหลัง   “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” บุ๊ควางมือลงบนหน้าขาตัวเอง เธอมองหน้าของเฌอด้วยอาการลึกซึ้งจริงจังเสียจนเฌอรู้สึกวูบวาบเสียจนต้องมองไปทางอื่น ครู่เดียวเขากับหันกลับมาหาหญิงสาวตรงหน้าแล้วจริงจังกับทุกคำพูดที่ตั้งใจบอกเธอ “บางทีพรุ่งนี้มีข่าวดีรอเราสองคนอยู่” ***** ถ้าความรักที่อยู่ตัวทำให้ใครคิดว่าชีวิตปราศจากคลื่นลมกรรโชกแล้ว ความคิดนั่นน่ะคงเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เพราะความเปลี่ยนแปลงมักลอบโจมตีชีวิตโดยไม่ทันตั้งตัวเสมอ เฌอชนกับใครบางคนที่ประตูหน้าร้านในวันที่เขาไปรับแหวน กล่องแหวนกระเด็นไปไกลพร้อมๆกันกับการได้เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน เพียงแค่กลิ่นน้ำหอมจางก็ทำเอาเฌอรู้สึกเหมือนถูกดูดหายไปจากโลกความเป็นจริงตรงหน้า เฌอได้แต่ภาวนาให้ตัวเองแค่เผชิญกับความฝันเท่านั้น... “แพรวา” เสียงของเขาแหบสนิท เมื่อเธอหันมามองเขาเต็มตา อดีตของทั้งสองจ่อทิ่มตำใจของเฌออีกครั้งดั่งเข็มต้องคำสาปของแม่มด “คุณคะ” พนักงานเข้ามาแตะแขนของเขาพร้อมกับยื่นกล่องแหวนให้ เฌอใจเต้นรัวเมื่อได้สบตากับแพรวาอีกครั้ง “เฌอคะ” พอเห็นเขากำลังจะเดินออกจากร้านไปเธอก็เรียกไว้  เฌออยากเอามืออุดหูไว้เพื่อไม่ได้ยินเสียงเบาจางราวกับสายลมอ่อนโยนนั้น  เขาอยากก้าวหนีไปให้ไกลแสนไกล  แต่สิ่งที่เป็นอยู่คือสองขาของเขากลับนิ่งสนิทราวกับถูกตรึงไว้ตรงนั้น  ......ด้วยพิษร้ายจากเข็ม....เจ้าชายกำลังจะม่อยหลับไปกับนิทรารมย์อันยาวนานอีกครั้ง “ซื้อแหวนหรือคะ?” เธอไม่รู้หรอกว่าน้ำเสียงอันแสนจะปกติของเธอนั้นรบกวนความมั่นใจของเขาเพียงใด “ก็เห็นๆอยู่” เฌอไม่รู้สึกผิดใดๆที่น้ำเสียงของเขาห้วนไปบ้าง “แต่งงานหรือหมั้นคะ?” สิ้นคำถามของเธอ เฌอหันมามองเธอตรงๆ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไม่มีความรู้สึกใดๆ เฌอทำให้แพรวาแปลกใจเล็กๆ เขาดูมั่นคงเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่ใช่หนุ่มน้อยที่เอาแต่หวั่นไหวไปกับคลื่นรบกวนความรักอีกแล้ว “จะแสดงความยินดีหรือ?” เฌอหลุบตามองเธออย่างเย็นชา “ค่ะ” เธอยื่นมือออกไป เฌอมองอยู่ครู่ใหญ่แล้วยิ้ม “แล้วผมจะส่งการ์ดให้นะ” เขาหย่อนกล่องแหวนลงกระเป๋าแจ็คเก็ท “ดีนะ คุณกำลังจะแต่งงาน แต่ฉันเพิ่งหย่า”แพรวาพยักหน้ายิ้ม  เหมือนคลื่นที่กวนให้ผิวน้ำอันเรียบนิ่งกระเพื่อม คำพูดของเธอทำกล้ามเนื้อหัวใจของเฌอปวดตึงขึ้นมา “เสียใจด้วยนะ” เฌอไม่ได้หันมามองตอนที่บอกเธอ “นี่เบอร์มือถือฉันนะคะ โทรคุยกันบ้างตามประสาเพื่อนเก่า” แพรวายัดกระดาษชิ้นเล็กๆใส่มือเขา เฌออยากจะขว้างทิ้งไปอย่างใจคิด แต่.....ความจริงที่น่าปวดหัวใจก็คือ...มือของเขากำสิ่งนั้นไว้แน่น หากแต่จะเฉลียวใจสักนิดก็เฌอก็คงรู้ว่า..กระดาษชิ้นเล็กๆแผ่นนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาไปสู่ความคาดไม่ถึงได้ ฝันร้ายเก่าๆทำให้เฌอต้องรักษาระดับความสัมพันธ์ต่อจากวันนั้น แต่เขาก็พบว่าระหว่างเขากับแพรวานั้นช่างเต็มไปด้วยความอึกอักเมื่อพยายามทำตัวเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน เฌอกลายเป็นคนหลับยากอีกครั้งเมื่อจู่ๆก็มีเรื่องให้คิดมากมายขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ และ....แน่นอนว่าบุ๊คไม่รู้เรื่องนี้..... ความสับสนทำให้เขาหันหน้ามาหาคิม  แต่คิมก็เอาแต่ส่ายหน้าแล้วหัวเราะลั่น “ลิ้มรสอะไรเจ็บๆดูบ้างก็ดีเหมือนกันนะเพื่อน” คิมเชิดหน้ามองด้วยสายตาเยือกเย็น ในบ่ายวันที่ร้อนที่สุดในสัปดาห์จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์ทางไกลมาจากอเมริกาถึงเฌอ เขาตกใจกับเสียงเกรี้ยวกราดของทิมโมธีที่เอาแต่ด่าว่าและสาปแช่งเฌอที่เป็นตัวการให้ชีวิตสมรสของเขากับแพรวาต้องล่มสลาย เสียงของทิมเกือบเป็นเสียงคำรามของสัตว์ร้าย เมื่อพูดถึงการหย่าของเขาและแพรวาเพราะเธอลืมเฌอไม่ได้ โลกของเฌอกลับหัวไปเลยทีเดียวที่ได้รู้ ตัวเขาชาดิกไปครู่ใหญ่ เขาไม่รู้ตัวเลยตอนที่รับสายของบุ๊คที่โทรมาหลังจากนั้น เฌอจำไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรกับเธอไปบ้าง เลยกลายเป็นเขาปฎิเสธนัดกินข้าวเย็นไปเมื่อเอาแต่พูดว่าไม่..ไม่...เท่านั้น   “แต่วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นะคะ” “ไม่ ไม่ ขอโทษนะผมไปไม่ได้” “ก็ได้ค่ะ แล้วค่อยคุยกันฉันมีงานค้างอยู่” “ขอโทษนะครับ” เฌอถอนใจปาปากกาลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ เขาทำอะไรลงไป  วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ และบุ๊คก็ตั้งใจที่จะทำอาหารเพื่อฉลองกับเขาแล้วบอกเธอได้อย่างไรว่าไม่ไป....ช่างเถอะ เขาทำไปแล้ว เฌอถอนใจแล้วกดมือถือ “คุณทำอะไรลงไป?” เฌอแทบไม่หายใจเมื่อปลายทางรับสาย “อะไรกันคะ?” แพรวาตอบกลับมางง “ทิมโมธีว่าผมทำให้ชีวิตสมรสของคุณพัง นี่มันอะไรกัน?” เฌอเกือบร้องไห้ออกมาเพราะไม่อาจห้ามความอ่อนแอของใจได้ “ทิมโมธีโทรหาคุณหรือคะ?” “เขาสาปแช่งผมให้เป็นไปที่ทำให้เขากับคุณพัง” มือที่ถือโทรศัพท์ของเฌอสั่น “อย่าไปฟังเขาเลยค่ะ แล้วฉันก็คุยกับเขาเองอย่าใส่เรื่องของเราเลย” แพรวาหัวเราะมาตามสาย “ไม่ เราต่างหากที่ต้องคุยกัน อยู่ที่ไหน?ผมจะไปหา”เฌอพูดได้แค่นั้น แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป “อย่าเลยเรื่องของฉันๆจัดการได้” เสียงฝีเท้าหนักทำให้บุ๊คเลื่อนตัวออกมาจากใต้ท้องรส คิมยืนเท้าเอวมองเธอยิ้มๆ “ขยันจัง นี่คืนวาเลนไทน์นะนายช่าง” คิมค้อมตัวลงมาหาเธอ “งานด่วน เจ้าของรถจะรีบใช้รถพรุ่งนี้” บุ๊คลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า “ข้ออ้างของคนที่มีแฟนชอบมดเท็จนี่ฟังไม่ค่อยเข้าท่าแฮะ” คิมยืดตัวขึ้น “ไม่มีอะไรทำเหรอคิม หรือสาวๆหนีหายไปหมดแล้ว” บุ๊คส่ายหน้าเดินไปหยิบเครื่องมือ คิมกอดอกมองเธออย่างเสียดาย “รักคนที่ไว้ใจไม่ได้นี่มันทรมานหัวใจนะบุ๊ค เชื่อผมสิอย่าพยายามเลย” คำพูดของคิมทำให้บุ๊คสังหรณ์อย่างประหลาด เธอหันไปมองคิม เขาพยักหน้าช้าๆ..... “คุณมันก็แบบนี้ ทำให้ผู้ชายรักคุณทุกคนเป็นบ้า” เฌอตะโกนใส่มือถืออย่างเหลืออด “คุณจะเอาอะไรกับฉัน ฉันผิดที่ทำพลาดไป อนาคตที่แท้แล้วมันไม่ได้มีค่าไปกว่าความรักเลย ฉันทำอะไรได้อีกทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว” แพรวาแรงไม่แพ้เขา “พูดออกมาเดี๋ยวนี้ว่าคุณเป็นที่ทิมพูดหรือเปล่า” เฌอได้ยินเสียงตัวเองสะอื้นอยู่ข้างใน แพรวาสูดหายใจเต็มที่ก่อนจะตอบออกมา “ถ้ามันจะทำให้อะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิมฉันจะพูด” ªªªª อดีตที่ยังมีชีวิตของเฌอและแพรวาทำให้คำว่ารักของคนสนิทอย่างบุ๊คเป็นเพียงเสียงแว่วมาจากที่ไกลๆเท่านั้น  ทั้งที่เขาและเธออยู่ใกล้กับเขาจนแทบจะสัมผัสลมหายใจซึ่งกันและกันได้  แต่มัน...ก็แค่นั้น  ไม่มีอะไรความลึกซึ้งใดๆเกิดขึ้นอีก ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะเลวทรามแต่เฌอก็บอกให้ตัวเองห่างออกมาจากแพรวาไม่ได้ เขารู้คนรักกันไม่ควรปิดบังเรื่องราวต่างๆต่อกัน บางทีอาจเป็นเพราะเขายังรักไม่มากพอ ความลับระหว่างเขากับแพรวาถึงไม่เคยจบสิ้น ความเอื้ออาทรของเขาก็แผ่วจางไปเมื่อถูกความต้องการของตัวเองกับแพรวารบกวน ใจของเขาอิ่มเอิบล่องลอยไปกับภวังค์อันยาวนานของอดีตที่ไม่มีความหมาย ผู้หญิงที่กอดเขาไว้ด้วยกายและหัวใจเลยกลายเป็นคนห่างไกลไปอย่างไม่น่าเชื่อ... บ่อยครั้งที่เฌอถอนใจมองไปทางอื่นเมื่อสำนึกได้เขาอยากขอโทษและเล่าเรื่องราวต่างๆให้เธอฟัง แต่ก็...ไม่รู้ว่าก้อนแข็งที่ขวางอยู่เต็มคอนั้นคืออะไร? หลายครั้ง...เฌอนึกเกลียดตัวเองที่ทำให้บุ๊คเดียวดายไปกับคำถามที่ว่าในวันสำคัญของทั้งสองเฌอไปอยู่ซะที่ไหน   “ความหมายของคำว่าความลับก็คือ ห้ามรู้ เข้าใจไหมจ๊ะ” คิมออกความเห็นเมื่อมีโอกาส บุ๊คไม่อยากเชื่อเร็วไปนัก ทว่าเพื่อนของเฌอต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าแพรวากลับมาแล้ว ไม่มีใครกล้ายืนยันว่าเฌอจะไปพัวพันกับคนเก่าของเขาอีกหรือไม่  ทั้งที่อยากรู้ ทั้งที่อยากถามแต่พอเห็นหน้าของเฌอ  คำถามและความอยากรู้ของเธอก็หายไปอวกาศ  บุ๊คเคยคิดเหมือนกันมันจะเป็นอย่างไรถ้าเธอรักเขาให้น้อยลง  ศีรษะของบุ๊คค้อมต่ำอย่างยอมแพ้ทุกทีที่คิดถึงเรื่องนี้ เฌอผิดพลาดที่มองข้ามความจริงข้อหนึ่งไป ความจริงที่ว่า...โลกนี้ไม่มีความลับ เป็นเคราะห์กรรมหรือเหตุบังเอิญไม่มีใครหยั่งรู้ได้ที่บุ๊คเธอสั่งเค้กวันเกิดไว้กับร้านที่เฌอกับแพรวามาอ้อยอิ่งกัน “หวัดดีค่ะ” บุ๊คแสดงตัวเผชิญหน้ากับพวกเขา แพรวานิ่งสนิท ส่วนเฌอหายใจไม่ออก เขาอยากให้แผ่นดินสูบร่างของเขาไปเสียเดี๋ยวนั้น “เจอหน้าก็ดีแล้ว อยากรู้ค่ะ ...ว่าคืนนี้คุณจะมาฉลองวันเกิดกับฉันไหม?” บุ๊คสูดหายใจลึกแล้วหันมายิ้มกับเฌอ “คงเป็นไม่ได้หรอกค่ะ เรามีนัดกันคุณก็เห็น” แพรวายิ้มเย็น “ขอโทษฉันไม่รู้จักคุณ กรุณาอย่าพูดกับฉัน” บุ๊คยกมือขึ้นห้าม เธอรู้สึกว่าได้กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลไปเสียแล้ว “บุ๊ค อย่าทำแบบนี้ คุณไม่ใช่คนแบบนี้นี่” เฌอลุกขึ้น “ที่รักคะ คุณโกหก คุณปิดบังฉัน แล้วนี่คุณจะเอาอย่างไง จะไปกับฉันหรืออยู่กับผู้หญิงคนนี้” บุ๊คเอียงคอถามเสียงกระด้าง เฌอรู้สึกไม่ชอบใจที่ได้ยิน ไม่รู้ว่าที่จริงเขาไม่ชอบใจอะไรกันแน่ระหว่างความกระด้างของบุ๊ค หรือความลับถูกเปิดเผย จากคุณ : vannessia - [ 15 มี.ค. 50 17:08:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “กลับไปก่อนได้ไหม? งานของคุณอีกตั้งนานนี่มันเพิ่งบ่ายเองนะ เรานัดกันค่ำๆไม่ใช่เหรอ?” เฌอพยายามลดเสียงเบาลง บุ๊คพยักหน้าแล้วหันหลังเดินจากไป แต่ครู่เดียวเธอกลับมาอีกครั้ง “ไม่ถูกต้อง ฉันไม่เข้าใจ  กรุณา...ช่วยอธิบายที พวกคุณทำอะไรกัน” เธอพยายามกลืนบางอย่างลงคออย่างยากเย็น เฌอคงไม่มีวันเข้าใจว่านั่นคือ...ความเจ็บช้ำน้ำใจอย่างที่สุด.... “ที่คุณหายไป ที่คุณห่างไป ที่คุณโกหกเพราะแบบนี้ใช่ไหม? เพราะเธอคนนี้ใช่ไหม” ใบหน้าของบุ๊คซีดลงเรื่อยๆ เฌอยื่นมือออกมาเพื่อขว้าแขนของไว้ แต่บุ๊คกลับผลักอกเขาจนเซ มือของเฌอไปปัดแจ็คเก็ทที่วางบนโต๊ะตกลงพื้น “ฉันไม่ดีพอหรือคุณมันเลวเอง” ร่างกายของบุ๊คเกร็งจัดเมื่อถาม “อย่าทำแบบนี้”เฌอพยายามดึงเธอไว้ แต่บุ๊คกลับดิ้นสุดแรงจนหลุดจากมือเขา เธอหอบหายใจแรงแล้วหันไปทางแพรวา “คุณกลับมายุ่งกับพวกเราอีกทำไม” “ถามคนกลางไม่ดีกว่าเหรอ?” แพรวาพยักหน้ามาทางเฌอ “กลับไปก่อนได้ไหม? อยากรู้อะไรผมจะอธิบายให้ฟัง” เฌอยื่นมือออกไปจับแขนของเธอ “ไม่!  ทำไมคุณไม่ให้คนๆนี้กลับไปก่อน?” บุ๊คมองเขาอย่างสิ้นหวัง “ไม่เอาน่า ให้มีสติกว่านี้แล้วเราจะคุยกันได้ไหม?” เฌอพยายามดึงบุ๊คออกห่างแพรวา แต่เธอสะบัดหนี “ที่มันเป็นแบบนี้เป็นเพราะคุณมันเลวคนเดียว คุณหนีจากเขา เขาไม่มีใครฉันก็รักเขา พอคุณไม่เหลือใครก็จะเอาเขาคืน แล้วฉันกับเขาล่ะจะทำอย่างไง คุณมันเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ฝ่ายเดียว” เสียงของบุ๊คดังจนหลายคนในร้านเริ่มหันมามอง แพรวาพยักหน้ายอมรับที่เธอพูด “จะต่อว่าอะไรก็ได้ค่ะ เรารักกัน รักกันมาก่อนคุณ เขาลืมฉันไม่ได้ คุณควรจะยอมรับเรื่องนี้ได้แล้วนะ” แพรวามองหน้าเฌอ เขาอึ้งพูดอะไรไม่ออก “หมายความว่าอะไร” บุ๊คกรีดร้อง “พอเสียทีนะ จะบอกให้นะที่ผ่านมาผมมันบ้าเองที่เอาแต่เกรงใจความเอื้อเฟื้อของคุณจนคิดว่ารักคุณ ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย เข้าใจไหม? ความรักก็แบบนี้ล่ะบุ๊คมันไม่เคยลงตัวอย่างฝันหรอก” เฌอตวาดกลับ แต่พอบุ๊คหันกลับมาหา เขาชะงัก....   เพราะดวงตาที่เอ่อเต็มไปด้วยน้ำตานั้นมันมากกว่าคำว่าล่มสลาย “นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่” บุ๊คถอยห่างออกมาจากเขา “ผมขอโทษ”  เฌอยื่นมือออกไป “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน พอเถอะ ”  บุ๊คส่ายหน้า “อย่ามาให้ฉันเห็นอีก ฉันไม่รู้จักคุณอีกต่อไป เราไม่เคยรัก ไม่เคยผูกพันธ์ ไม่เคยแม้แต่สบตาบนถนน” เธอพูดขณะที่เดินห่างออกไป หัวใจของเฌอเจ็บเป็นริ้วบางๆเมื่อได้ยิน... “โง่จัง คนเขาไม่รักยังเป็นบ้าอยู่ได้” แพรวาส่ายหน้า เฌอถอนใจหนักๆออกมา เขาก้มลงเก็บแจ็คเก็ทบนพื้นกล่องแหวนหล่นออกมาจากกระเป๋า เฌอมองนิ่งนานก่อนที่จะหยิบขึ้นมาเปิดออก แหวนเพชรในกล่องเจิดจรัสอวดประกายกับแสงไฟ เฌอมองชื่อของบุ๊คที่สลักไว้หลังแหวน  เขายังคงจำความรู้สึกในวันนั้นได้ดีว่ามันช่างสวยงามนัก  ความตั้งใจของเขามีไม่ใช่หรือ? ในวันเกิดของเธอเขาจะขอเธอแต่งงาน แล้วนี่....เขามาทำอะไรอยู่ตรงนี้ “ทำไมวันนั้นคุณถึงเลือกที่จะแต่งงานไปกับคนอื่นล่ะ” เฌอมองหน้าหญิงสาว “ถามทำไมคะ?” “ผมว่าผมต่างหากที่โง่ ผู้หญิงคนนั้นรักผมอย่างไม่สนอดีตหรือหวังในอนาคต ความรักของเธอทุ่มเทให้กับวันนี้เท่านั้น ขอแค่ทำให้ดีที่สุดในวันนี้เท่านั้นอย่างอื่นไม่สำคัญเลย คิมก็พูดถูกหนทางข้างหน้าสวยงามกว่าเบื้องหลัง” เฌอกำแหวนแน่น “คุณพูดอะไรของคุณคะ?” “ผมมันก็เป็นแบบนี้...โง่เหลือเกินที่ยังอาวรณ์หวงแหนไม่ยอมปล่อยมือจากอดีต  ไม่เคยมองไปข้างหน้าเอาแต่หันไปมองแต่เบื้องหลังจนสุดสายตาเสมอ” เฌอลุกขึ้นอย่างรีบร้อน  เขามองแพรวาอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกจากร้านไป เฌอก็รู้สึกเหมือนโลกกว้างกว่าที่เคยเมื่อเขาออกมายืนอยู่นอกร้าน  เขาอยากพบบุ๊คอีกสักครั้ง  ทั้งที่เธอเพิ่งออกมาไม่นานเฌอกลับรู้สึกว่ามันยาวนานเกินไป เขาว้าวุ่นด้วยว่าไม่รู้ว่าจะหาเธอพบหรือไม่ คำตัดรอนของเธอทำให้เขาใจหายหวาดกลัวจะไม่ได้พบกับเธออีก ขอเถิอ อย่าสายไป... เฌอร้อนรนตามหาบุ๊คอย่างไม่สนใจสายตา ประหลาดของคนที่ผ่านเขาไป  ก่อนความหวังจะเหือดแห้ง....เขาได้พบกับคนที่หมาย ณ อีกฝั่งถนน  เฌอถอนใจระบายยิ้มออกมาอย่างสุดหัวใจ ขอบคุณปาฏิหารย์ในสากลโลกที่เมตตาสำนึกของเขา  หากได้บุ๊คกลับมาสู่อ้อมใจของเขาอีกสักครั้ง  แม้ต้องเสียบางอย่างเขาก็พร้อมที่จะหยิบยื่นให้อย่างไม่ลังเล ชายหนุ่มตะโกนเรียกพร้อมก้าวเท้าลงไปที่ถนน  จวบเหมาะจังหวะนั้นรถคันหนึ่งได้แล่นมาด้วยความเร็ว ******** จากคุณ : vannessia - [ 15 มี.ค. 50 17:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ป็นไร ทำวันนี้ให้ดีที่ คนที่เห็นใจ จากคุณ : mgt_ram2@hotmail.com (tomsaeko) - [ 16 มี.ค. 50 12:10:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาทักทาย ขยันจังเลยนะครับ ผิดกับผมที่ห่างหายไปนาน เนื่องจากกิจธุระเยอะแยะไปหมด แต่ดีใจที่ได้เห็นเพื่อนเก่า ยังคงมีไฟแรงกล้าอย่างไม่มีวันอ่อนล้า...ก้าวต่อไปเพื่อน... จากคุณ : เมธาวี - [ 19 มี.ค. 50 13:57:36 A:203.188.6.232 X: ]