ชื่อเรื่อง นิ้วก้อยคืนดีกัน
เขียนโดย jellynim

บทนำ เรื่องนี้ไม่ได้แต่งโดยนักเขียน แต่เขียนจากผู้เขียนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งที่ ทำให้สังคมดีขึ้น ให้แง่คิดใหม่ๆ ง่ายๆ จากสิ่งใกล้ๆ ตัวน่ารักๆ สื่อความบริสุทธิ์ทางความคิดของเด็ก สอดแทรกธรรมะและเรื่องสอนใจ แบบไม่ให้รู้ตัว เมื่อมารู้ตัวอีกที่ ความคิดที่ดีๆจะซึมซับเข้าไปเองแล้ว ทำให้ผู้อ่านมีความสุขจากธรรมะเล็กๆ น้อยๆ

เรื่องนิ้วก้อยคืนดีกัน เป็นเรื่องสั้นอีกมุมมองหนึ่ง ซึ่งนำเรื่องในเหตุการณ์อันเดียวกัน แต่ต่างมุมมอง ต่างความคิด เพราะต่างคนต่างคิด นำความคิดของพี่คนโตกับน้องคนเล็กมาถ่ายทอดความนึกคิดของเด็กๆ แนวคิดเรื่องที่ 2 นี้ต่อจากเรื่องแรก คือ นิ้วโป้งจะไม่โกรธ คิดได้จากข้อความสะกิดใจ ว่า “ปกติจะใช้นิ้วก้อยมากกว่านิ้วโป้ง” คำสั้นๆ นี้ทำให้แต่งเรื่องสั้นนี้ขึ้นมา ขอบคุณค่ะ

มีนิ้วก้อยอีกนิ้วเพื่อถ่วงดุลนิ้วโป้ง ให้เกิดความสมดุล

ส่วนนำเรื่อง “การให้อภัย” มาเขียน เพราะมีบ่อยครั้งที่คนเราทำผิดพลั้งไป แต่เมื่อสำนึกได้แล้วก็น่าจะให้อภัยกัน บางสิ่ง บางคน บางเรื่อง บางอย่างนั้นก็ยากที่จะให้อภัย แต่น่าจะหยวนๆ กันหน่อย "หยวนๆ" ไม่ใช่ค่าเงินของจีนนะ .... หยวนๆ หน่อย ทำให้ยอมกันง่ายขึ้น ไม่โกรธเรื่องเล็กน้อย (ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ น่าจะมองให้เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆให้หมด)

การให้อภัยมีข้อดีหลายอย่าง นับได้มากกว่า 10 อย่างเสียอีก อย่างน้อยเราจะหายโกรธเร็วขึ้น ไม่รู้สึกจองเวร อาฆาต พยาบาทจนพยายามแก้แค้น หนังจีนบอกว่า 10 ปีแก้แค้นยังไม่สาย ส่วนเรื่องสั้นเรื่องนี้บอกว่า 10 ปีแล้วยังคิดจะแก้แค้นอีก ถือว่าไม่เคยใช้นิ้วก้อยคืนดีกัน !

มาใช้นิ้วก้อยง้อและให้อภัยผู้อื่นกันดีกว่า
อย่ามัวแต่เอานิ้วก้อยแหย่จมูกแคะขี้มูก อยู่อย่างเดียวเลย


.................................


ชื่อเรื่อง นิ้วก้อยคืนดีกัน
เขียนโดย jellynim


เด็กชายตู้โต๊ะจัง อายุ 7 ขวบ ตอนอายุ 5 ขวบผมเคยฟังพี่สาวบอกกับแม่ว่า "ถ้าก้าวไปข้างหน้าแล้วก้าวไปข้างหลังแสดงว่า อยู่กับที่” เธอพูดล้อผมที่ชอบแกล้งเดินไปข้างๆเหมือนกับปูดำ

ปี พ.ศ.นี้พี่สาวผมมีอายุครบ 9 พี่ชายอายุ 8 ขวบ ส่วนผมมีอายุ 7 มีอายุที่ไล่เลี่ยกันเรียงตามลำดับการเกิดจากมากไปน้อย 9 ... 8 … 7 ขวบ

ใครๆ ก็บอกว่าผมเป็นเด็กเกเร ใจร้อน ไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ เจ้าตี๋กิมจุ้ยก็โดนผมต่อยมาแล้ว เขามารังแกพี่ชายของผมและมาด่าผมว่า "เป็นเด็กที่ไม่มีพ่อแม่สั่งสอน" เขาจึงโดนผมต่อยหน้า จนร้องไห้ไปฟ้องแม่
โถ่ ! เด็กขี้แง

ผมกลับบ้านแล้ววิ่งขึ้นไปหลบอยู่บนชั้น 2 แล้วแอบมองลงมาดูจากหน้าต่างข้างบน หลังจากนั้นไม่นาน แม่ของตี๋กิมจุ้ยก็มาถึงที่หน้าบ้าน ยืนด่าแม่ของผม ทั้งๆ ที่แม่ของเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แม่เขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับแม่ของผม มิน่าล่ะ ! แม่เคยสอนว่า “อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า” เผลอแป๊ปเดียว เขาทำให้แม่ผมร้องไห้ไปแล้ว

เมื่อแม่ตี๋กิมจุ้ยเดินไปได้ไม่นาน แม่ตะโกนเรียกให้ผมลงมาข้างล่าง แล้วให้ไปหยิบไม้แขวนเสื้อเก่าๆ มา 1 อัน ผมเลือกอยู่นาน เลือกอันที่จะเจ็บตัวน้อยที่สุด
แม่ “อย่าเลือกนาน เจ็บตัวเหมือนกันหมดทุกอันแหละ”
ผม “ผมหาไม้แขวนเสื้ออันเก่าๆ ไม่เจอะ”
แม่ “ไปเอาอันใหม่มา”
ผมเดินมาหาแม่แล้วแม่ก็ตีผมให้ร้องไห้เหมือนแม่บ้างแม่
“นี่แหนะ สอนกี่ครั้งแล้วไม่จำ ว่าอย่าไปมีเรื่องกับใคร .... เด็กเกเร”

ผมเห็นด้วยกับแม่คำว่า เด็กเกเร (ตี๋กิมจุ้ยเป็นเด็กเกเร) แต่ทำไมต้องมาตีผมด้วย ทำไมตี๋กิมจุ้ยไม่ถูกแม่ตี ทั้งๆที่เขาเป็นเด็กเกเรและขี้แงด้วย ไม่ว่าผมจะทะเลาะกับใคร ไม่ว่าจะถูกหรือจะผิด ถ้าผมใช้กำลังไปต่อยกับคนอื่น จะต้องถูกแม่ตีทุกครั้ง ผมคิดว่าผมไม่ผิด เจ้าตี๋กิมจุ้ยและแม่ของเขาคงจะคิดอย่างเดียวกันแน่ ส่วนแม่ของผมทำไมชอบคิดไม่เหมือนผมอย่างนี้ที่ผู้ใหญ่เรียกว่า ความคิดเห็นไม่ตรงกันใช่ไหมครับ

แม่บอกว่า ที่ผมถูกตีเพราะผมชอบใช้กำลัง ถ้าไม่ใช้กำลังแล้วจะโต้ตอบคนอื่นได้อย่างไร จะให้เดินหนีเหมือนกับพี่ชาย หรือให้เถียงข้างๆ คูๆ เหมือนกับพี่สาว ผมจึงต้องใช้กำลังมือ กำหมัดต่อยหน้าคนอื่นไว้ก่อน

แม่สอนให้อดทน นับ 1 ถึง 100 (ให้แอบนับไว้ในใจ ไม่ต้องชูนิ้วขึ้นมานับ) แม่ไม่รู้หรือไงว่า ผมนับเลขได้แค่ 1 - 10 เองแล้วก็นับได้อย่างรวดเร็วด้วย
บางครั้งนับข้ามไปก็มี .................. 1 2 ...4 ...6 ....7 8 9 10
แม่บอกให้นับเลขช้าๆและนานๆ ห้ามนับข้ามไป
ให้นับอย่างนี้ .................. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

ถ้านับ 1 -100 ไม่เป็น แม่ให้นับ 1 – 10 ซ้ำ 10 รอบ (ห้ามนับแบบขี้โกง) แม่ขู่ว่าจะได้ยินตอนผมนับเลขอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าแม่รู้ได้อย่างไร แม่ผมเก่งเสมอที่อ่านใจผมออกด้วย

พี่สาวเคยบอกว่า “ตี๋กิมจุ้ยเป็น เด็กที่ไม่มีพ่อแม่สั่งสอน อย่าไปยุ่งกับเขา” ถ้าเด็กคนไหนโดนด่าคำแรงๆ อย่างนี้ จะโมโหและโกรธมาก บางคนถึงกับร้องไห้ แงๆ อย่างกับผมกับตี๋กิมจุ้ยที่ด่าคำนี้กันก่อนที่จะทะเลาะกัน คำนี้พี่สาวบอกไว้เอง เธอยังบอกอีกว่า ถ้าวันหนึ่งมีคนมาด่าผม ให้ตอบกลับไปว่า “มีสอน แต่ไม่จำเอง” (เพื่อปกป้องแม่ไว้ก่อน) ผมจะท่องให้ขึ้นใจเลย วันนี้ผมถูกตีเพราะผมเป็นเด็กที่มีแม่สั่งสอนแต่ไม่จำใช่หรือเปล่า ?

ถึงได้ ........... อุ้ย ! ! เจ็บน่องขนาดนี้ (เป็นแนวยาวๆ แดงๆ ที่น่อง จากรอยไม้แขวนเสื้อที่ผมเป็นคนหยิบมาให้เอง) พรุ่งนี้จะเอาไม้แขวนเสื้ออันนั้นไปซ่อนอีกดีกว่า จะได้ไม่ถูกตีเจ็บๆ

มีตุ๊กตาบาร์บี้ตัวใหม่ของพี่สาว ได้ยินมาว่าเธอเอากระปุกหมูอ้วนตัวใหญ่สีชมพูไปแลกกับน้าขวัญมา เธอหวงของเล่นชิ้นใหม่มาก เอามันไป อาบน้ำ แปรงฟัน สระผม หวีผม หาเหา ถักเปียอยู่บ่อยๆ และชอบทำท่าเหมืองงูจงอางหวงไข่ เวลาที่ผมเข้าไปใกล้ๆ แล้วหยิบตุ๊กตาตัวนั้นมาเล่นบ้าง ผมแค่อยากรู้ว่ามันสนุกตรงไหน ดูแล้วการเล่นตุ๊กตาไม่เห็นจะน่าสนุกเลย ยิ่งหวง ผมยิ่งอยากจะเล่น ขอแตะนิดแตะหน่อยทำเป็นไม่ยอมให้จับ จำไว้เลย


"ไม่ให้เล่นหรอก ตัวเองชอบเล่นแรงๆ” “ เดี๋ยวน้องบาร์บี้พังหมด เอามานี่เลย” ......... เสียงพี่สาวห้ามไม่ให้ผมเล่น
ผมไม่ง้อก็ได้ ไม่เห็นอยากเล่นแบบผู้หญิงเลย ไปเล่นเป่าหนังยางกับโยนตุ๊กตุ่นกับตี๋จุ่นดีกว่า คอยดูนะคืนนี้จะเอาไปซ่อนให้หาไม่เจอะเลย

พอตอนกลางคืนเมื่อแม่และพี่ๆหลับกันหมดแล้ว ผมหายใจเบาๆ ค่อยๆ ย่องเข้าไปหยิบตุ๊กตา (ตัวที่หวง) และกรรไกร (อันที่คม) แล้วเอาไปซ่อนไว้ใต้ตู้เสื้อผ้า “พรุ่งนี้ต้องมีเรื่องสนุกๆ แน่ ”

เช้าแล้ว ๆ เอก อี้ เอ๊ก เอ๊ก ๆ “ ตื่นแต่เช้า อากาศสดใส ชีวิตราบรื่น”
(พี่สาวตื่นแล้วชอบพูดคำนี้)

วันนี้เธอตื่นเช้าก่อนใคร ในวันหยุดจะมีการ์ตูนตอนเช้า เด็กผู้หญิงชอบดูการ์ตูนเจ้าหญิงเรื่อง “ริน หนูน้อยมหัศจรรย์” ส่วนน้องชาย 2 คนชอบดูการ์ตูนต่อสู้ เรื่อง "ครอบบร้าเห่าไฟสายฟ้า" ทั้ง 2 รายการนี้ มาตรงเวลากันแต่อยู่คนละช่อง เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว เธอก็อดดูเพราะแพ้เสียงข้างมาก คราวนี้เธอจึงออกกฎใหม่ ว่าใครตื่นก่อนจะได้ดูรายการที่ชอบ ถึงแม้ว่าจะออกกฎใหม่แต่สุดท้ายเธอก็แพ้เสียงข้างมากอีกตามเคย ด้วยคะแนน 2 ต่อ 1
(เด็กชาย 2 - เด็กหญิง 1)

“แล้วอย่างนี้เค้าก็อดดูการ์ตูน หนูน้อยริน ทุกอาทิตย์เลยซิ”
เธอร้องไห้แล้ววิ่งออกไปจากหน้าจอโทรทัศน์ ไปนั่งอยู่ใต้บันไดแล้วจะไปหยิบตุ๊กตามาเล่นแทน
“ใครเอาตุ๊กตาบาร์บี้ของเค้าไป” พี่ชายนั่งเงียบอยู่หน้าโทรทัศน์ไม่สนใจใคร ส่วนผมก็ตะโกนออกมาว่า
“ มันหนีไปอยู่ทวีปอเมริกาแล้ว” และทำหน้าไขสือนั่งดูการ์ตูนต่อไป

เธอวิ่งไปฟ้องแม่ แม่จึงบอกให้ผมเอาของเล่นมาคืนพี่สาว ไม่รู้ว่าแม่รู้ได้ยังไง เมื่อคืนเห็นนอนหลับกันหมดแล้ว ผมไม่กล้าเอามาคืน เพราะผมเอากรรไกรตัดผมของตุ๊กตาบาร์บี้ให้สั้นไปแล้ว ผมสั้นๆ น่าจะเหมาะกับตุ๊กตาตัวเล็กๆ ไม่ต้องเสียเวลาถักเปีย เห็นนั่งถักเปียอยู่ตั้งนาน ไม่ยอมมาเล่นต่อสู้กับผม ตัดผมให้สั้นก็สิ้นเรื่อง

เมื่อวานแม่จับผมไปโกนหัว ไว้ทรงผมใหม่ทรงนักเรียน (อาจะเป็นเพราะว่าแม่ไม่คอยสนใจผม แม่คงจะขี้เกียจถักเปียให้ผม แต่ทีกับพี่สาวไม่เห็นแม่จะขี้เกียจถักเปียบ้างเลย) ผมรู้สึกน้อยใจแม่แล้วเจ้าตี๋จุ่นยังมาล้ออีกว่า “หัวล้านโกนใหม่ๆ ควักขี้ไก่มาใส่หัวล้าน”

ตอนนี้เขาไม่กล้ามาล้ออีกแล้วตั้งแต่โดนต่อยไป 1 ที อิอิ ! ! ดีที่ไม่ถูกแม่ตีเพราะผมก็เอาไม้แขวนเสื้อไปซ่อนแล้ว หรือไม่ก็เพราะว่าไม่มีใครมาฟ้องแม่ ต่างจากคราวนี้ ถึงแม้ว่าจะเอาไม้แขวนเสื้อและตัวผมไปซ่อนแล้ว ยังจะถูกเรียกออกมาจากหลังตู้ให้ถูกตีอีก อยู่บ้านก็เซ็ง ! คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี เดินออกไปเล่นนอกบ้านดีกว่า

ผมเดินออกไปเล่นที่ศาลเจ้าแม่ เจอะตี๋จุ่น (เด็กที่เคยมาล้อผมหัวล้าน) เขาเอาขนมกิมจ้อมาง้อ “เอานี้ มาคืนดีกันนะ อ่ะขอโทษนะ” เขายื่นขนมให้พร้อมกับเอานิ้วก้อยมาจิ้มที่แขนผม แปลกที่พอได้ยินคำว่า ขอโทษ และเห็นขนมกิมจ้อเป็นเรื่อง มหัศจรรย์มากที่ผมใจอ่อนไปหยิบขนมกิมจ้อมากิน แล้วเล่นเป่าหนังยางกับตี๋จุ่นหน้าตาเฉยเลย เหมือนกับไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน

แม่เคยสอนให้พูดคำว่า ขอโทษ คำๆ นี้ทำให้คนใจอ่อนได้จริงๆ ด้วย ไว้คราวหน้าผมจะเอาขนมกิมจ้อ ไปง้อพี่สาวแล้วพูดคำว่า ขอโทษอ่ะ น่าจะดีเหมือนกัน

พอกลับมาบ้าน ผมวิ่งมาชวนพี่สาวเล่นซ่อนหา เพราะรู้ว่าเธอกำลังโกรธเรื่องที่มีคน (ผมเอง) เอาของเล่นไปซ่อน คราวนี้ผมจึงคิดจะเอาตัวเองไปซ่อนแทนของเล่นบ้าง เพื่อชดเชยความผิด แล้วผมกับพี่ชายก็รีบวิ่งไปหลบ ที่หลังตู้เสื้อผ้า ฟังเสียงนับ 1 ถึง 50 แล้วค่อยเริ่มหาหรือนับจนกว่าจะซ่อนเสร็จ พี่สาวเริ่มหาผมที่หลังตู้เสื้อผ้าก่อนเป็นที่แรกแล้วก็เจอะ

ได้ยินเสียงเก้าอี้จัง (พี่สาวผม) พูดซะดัง ........... "โป้ง"
ทำให้ผมอุ๊ยตกกะใจ ! โหมกเลย ! ตกใจ .... คิดว่าพี่ยังโกรธอยู่ เพราะเธอมาโป้งผมคนแรก แล้วทำไมหาเจอะได้เร็วจัง วิ่งมาซ้อนชั้น 2 แล้วยังจะเจอะอีก
พี่สาวพูด “เจอะอีกแล้ว ! ถ้าถึงตาเค้าจะไปซ่อนที่ทวีปอเมริกา”

พอถึงคราวที่พี่สาวผมไปซ่อน ให้ผมนับเลขอยู่ตั้งนาน แล้วก็เงียบหายไปเลย ไม่ยอมตอบว่า ซ่อนเสร็จแล้วเหมือนกับที่ผมเคยตอบ

เธอไปซ่อนอยู่ที่ไหนกันนะ หาตั้งนานยังหาไม่เจอะ เมื่อกี้มีคนหา 1 คน (พี่สาว) มีคนซ่อน 2 คน (ผมกับพี่ชาย) แต่ตอนนี้มีคนหา 2 คน (ผมและพี่ชาย ) แต่มีคนซ่อน 1 คน (พี่สาว) พี่ชายหาไม่ไหวจึงไปเรียกแม่และน้าขวัญมาช่วยกันหาด้วยกัน จึงเพิ่มคนหามาอีก 2 คนกลายเป็น 4 ตน ผู้ใหญ่คงอยากจะเล่นซ่อนหากับพวกเด็กๆ บ้าง
ผมไปหาที่หลังตู้เสื้อผ้าแล้วไม่เห็นเจอะใครเลย เจอะแต่ไม้แขวนเสื้อ 3 อัน .... อุ้ย!! อย่าไปบอกแม่นะ

ไม้แขวนเสื้ออันที่ 1 ซ่อนตอนต่อยกับ ตี๋ฮุย (มาด่าผมว่า ไม่มีพ่อแม่สั่งสอน)
ไม้แขวนเสื้ออันที่ 2 ซ่อนตอนต่อยกับ ตี๋จุ่น (มาล้อผมหัวล้านโกนใหม่ๆ ฯ )
ไม้แขวนเสื้ออันที่ 3 ซ่อนตอนต่อยกับ ตี๋กิมจุ้ย
(ซ่อนแล้วยังถูกตีอีก เพราะแม่ให้ไปหาอันใหม่)
และตุ๊กตาบาร์บี้ผมสั้น 1 ตัว

ผมแย่งพี่สาวดูการ์ตูนและเอาของเล่นไปซ่อนแล้วยังตัดผมตุ๊กตาบาร์บี้ตัวนั้นก่อนเอาไปซ่อนอีก เมื่อมองเห็นตุ๊กตาบาร์บี้ตัวนั้นอีกครั้ง จึงคิดว่าจะเอาไปคืนพี่สาวดีกว่า เธอจะได้กลับมาจากทวีปอเมริกาซะที

แล้วถ้าผมเอาตุ๊กตาไปคืนเธอ เธอจะโกรธหรือเปล่า หรือไม่แน่เธออาจจะยุแม่ให้มาบังคับผมตัดทรงนักเรียนอีก ...... ใช่ จำได้แล้วว่าพี่สาวเคยสอนผมว่า โกรธแล้วโง่เหมือนควาย (เธอก็ทำมือให้ดูเป็น รูปคาราบาว งอนิ้วเข้าหากัน คล้ายๆ กับ รูปหัวของ ควาย) “อย่าไปโกรธเจ้าตี๋จุ่นนานเลย เขาแค่ล้อเล่น โกรธแล้วโง่เหมือนควายนะ” (เธอพูด)
ถ้าพรุ่งนี้เอาตุ๊กตาบาร์บี้ไปคืนเธอคงจะไม่โกรธผมแน่ๆ

ในวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอออกจากที่ซ่อนแล้วกลับบ้านมากินข้าวเที่ยง ทุกคนในบ้านดีใจกันใหญ่ ผมก็ดีใจรีบวิ่งไปหยิบตุ๊กตาแล้วยื่นนิ้วก้อยที่เพิ่งแคะขี้มูกมาสะกิดที่แขนของเธอ

เมื่อพี่สาวเห็นตุ๊กตาถึงกับดีใจและตกใจ ร้องไห้ โหๆ ผมบอกกับเธอว่า

“อย่าโกรธเลยเพราะพี่เคยสอนมาว่า โกรธแล้วโง่เหมือนควาย”

____________________________________

By : jellynim