เรียน ท่านสหาย ขอรับ
มาจะกล่าวบทไป
ถึงกรุงไกร ใกล้วายป่วง ไม่ห่วงหนี
แม้ข้าศึก ตะวันตก ยกราวี
พระนายศรี ฯ อยู่เชิงเทิน เผชิญหน้า
คิดจักสู้ จนตัวตาย ไม่มีถอย
คิดฝากรอย ว่าเมืองไทย ใช่ ขี้ข้า
แม้ฅนรัก แม่สายใจ เฉียดกรายมา
ไม่เหลียวหน้า ไม่หันมอง ทั้งสองนัยน์
จนศึกใกล้ ทารุณ วุ่นประชิด
ปัจจามิตร ปีนกำแพง แทงขึ้นได้
ดาบเปลือยฝัก ด้วยศักดิ์ นักรบไทย
แม่สายใจ จึงพลัดพราก จากจมื่นศรี ฯ
ข้างฝ่าย แม่สายใจ
เธอกุมสติ มั่นไว้ ไม่ถอยหนี
แม้กัดฟัน น้ำตาไหล ดังสายนที
ก็หยดที่ ด้ามดาบ ที่คาบมือ
อยุทธยา ศรีราม เทพนคร เอย
กระไรเลย ให้ศัตรู จู่มาถือ
ราวกับนัก รบไทย ไร้ฝีมือ
สยบซื้อ ศักดิ์อุบาทว์ ด้วยชาติเรา
คุณพระนาย แทบตายคา กำแพงเมือง
แม่สายใจ เมื่อทราบเรื่อง ยิ่งโศกเศร้า
ชาติก็เสีย เมียแทบม่าย กระไรเรา
คงต้องเข้า หมู่พลรบ เปนศพ...ก็ยอม.
ดังนี้ ขอรับ.
แหะ...แหะ...
ขอแก้ไขเล็น้อย
ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย
แหม...โผล่มาตอนแรก
ถ้าพระเอกเด๊ดซะแล้ว
กระผมจะหากินก๊ะใครเล่า ขอรับ.
แฮ่.....
แฮ่.....
แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 50 23:10:07
แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 50 00:33:38
แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 50 03:59:11
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
18 มี.ค. 50 03:27:46
]
มิติ แห่ง รัก # ๑
