มาจะกล่าวบทไป
ถึงนัก รบไทย หัวใจหมอง
ทางบ้านเมือง ไม่เอื้อหนุน อุ่นประคอง
ดีแต่หวีด ร้องก้อง ยามปืนยิง
จึง...เจ้าคุณ วชิรปราการ
ผู้อาจหาญ ตัดสินใจ ในบางสิ่ง
นำทหาร ห้าร้อยฅน ประจญชิง
ยอมจักทิ้ง เมืองหลวงไว้ ในชั่วคราว
จุ่งดั้นด้น ตีฝ่า ข้าศึกถอย
ด้วยกองทัพ น้อย น้อย สี่ร้อยเก้าสิบเก้า
จำนวนนั้น มีผู้กล้า สง่าพราว
เปนหญิงสาว สวยสะพรั่ง ตั้งหลายฅน
โอ้อนาถ วาสนา นิจจาเอ๋ย
กระไรเลย ต้องฆ่าฟัน กันเกลื่อนกล่น
ศพโถมทัพ ทั้งหญิงชาย หลายตัวตน
น่าเสียดาย ดอกไม้หล่น แต่เริ่มบาน
คุณพระนาย กอดสายใจ ไว้แนบข้าง
มือที่ว่าง กุมดาบป้อง น้องฅนหวาน
มุ่งทิศตาม ปลายดาบพระยา วชิรปราการ
จนล่วงผ่าน บูรพา อุศาคเณย์
ถึงหน้าเมือง จันทบุรี ที่สิ้นสุด
กองทัพหยุด ปฤกษา หากระเท่ห์
พรุ่งนี้เช้า ที่เรานั้น มั่นคะเน
มิห่างเห มุ่งตรงไป ไซร้ ทุกฅน
ค่ำวันนี้ กินอาหาร กันพร้อมพรัก
แล้วก็จัก ทุบหม้อข้าว เราปี้ป่น
หากพรุ่งนี้ ตีเมืองจันท์ พลันอดทน
ตีมิได้ ทุก ทุก ฅน อดข้าวตาย
จมื่นศรี ฯ กอดสายใจ ไว้แนบอก
จักสวรรค์ ฤๅนรก มิรู้ได้
พรุ่งนี้ ชีวิตอาจถม จมดินทราย
จักขอตาย ด้วยศักดิ์ นักรบไทย ฯ
................................................
(ยังมีต่อ ขอรับ.)
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
19 มี.ค. 50 09:19:44
]
มิติแห่งรัก # ๒
