ก่อนอื่นต้องขอสวัสดีทุกท่านก่อนนะคะ ขอแนะนำตัวว่าเป็นคนใหม่ในถนนนักเขียนแห่งนี้ (ในอดีตเคยเข้ามาและโพสต์เรื่องบ้างเมื่อ 3-4 ปีที่ผ่านมา) แล้วก็มีเหตุที่ไม่ได้เข้ามาอีกเลย แต่ในช่วงนี้คงได้เข้ามาบ่อย ๆ แล้วค่ะ ฝากนิยายเรื่องใหม่ "คืนรัตติกาล" ให้ลองอ่าน ช่วยติชมเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ...


**********
คืนรัตติกาล

**********

“ดรีม ไปเถอะนะ เราจะได้มีเพื่อนด้วย” เสียงดังมาจากเบญจพร สาวน้อยในชุดนักเรียนหญิงชั้นมัธยมปลาย   หล่อนเป็นผู้มีผมบ็อบสั้นเคลียแก้ม ใส่แว่นตากลมน่ารัก รูปร่างของหล่อนแม้ว่าจะค่อนข้างท้วมกลมหากเพราะความมีผิวขาวและพวงแก้มสีชมพูอ่อน รวมทั้งดวงตาโตสดใสซึ่งซ่อนอยู่หลังแว่นตาใส ๆ นั้นทำให้มีความน่ารักน่าเอ็นดูอยู่ไม่เบา

ขณะนี้ เจ้าหล่อนกำลังนั่งส่งสายตาวิงวอนให้แก่เพื่อนสาววัยเดียวกัน ที่นั่งอยู่โต๊ะนักเรียนติดกันข้าง ๆ  เพื่อนสาวของหล่อนมีรูปร่างที่สูงเพรียวและใบหน้าเรียวงาม ผู้กำลังสาละวนเก็บหนังสือพร้อมทั้งอุปกรณ์เครื่องเขียนเข้ากระเป๋านักเรียน เนื่องจากได้เวลาหมดเรียนประจำวันแล้ว ท่ามกลางเสียงจอแจ ของเพื่อนนักเรียนร่วมห้องที่ต่างกันเก็บของและทยอยออกไป  

“นะ ดรีม นะ” เบญจพร ยังคงออดอ้อนต่อไป

ดรีม หรือ บุษบากร หันมาขยิบตาให้อย่างล้อ ๆ หล่อนเป็นผู้ที่มีผิวเนียนผ่องนวลลออ ผมยาวตรงดำขลับเป็นมันหากเวลานี้ถูกถักเป็นเปียเดี่ยวเรียบอยู่ด้านหลัง หล่อนมีเรือนร่างสูงระหงสมส่วน ดวงตาโตดำขลับคมกริบที่ถูกล้อมรอบด้วยขนตาดกยาว ภายใต้คิ้วเข้มได้รูป จมูกของหล่อนเป็นสันตรงขนาดพอเหมาะพอดีกับรูปหน้าเรียว ๆ  ริมผีปากค่อนข้างบางสีสดที่เมื่อยามแย้มยิ้มจะเห็นฟันสวยขาวเรียบ
หล่อนพูดเสียงเบา ๆ มีกังวานใสไพเราะเมื่อตอบเพื่อนสนิทว่า

“แน่ใจหรือจ๊ะว่า ถ้าดรีมไม่ไป เบญจะไม่มีเพื่อน”

“ดรีม  ก็” เบญจพรแก้มแดงขึ้นมาทันที เท่านั้นเอง ดรีม หรือ บุษบากร ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้อย่างขำขัน จนทำให้เพื่อนสาวหยิกให้เบา ๆ ที่เอวเล็กบาง

“เจ็บจ้า” บุษบากรร้อง เขยิบหนี

“แหม !! นี่ขนาดยังไม่ได้เอ่ยชื่อพี่แจ็ค เลยนะ...” หล่อนบ่น “โอเค ๆ อย่าเพิ่งค้อนซี  ทำไมล่ะ เบญ อยากไปจริง ๆ เหรอ ไอ้งานนำเที่ยว ...”พักสมองบนยอดภู” อะไรเนี่ย”

เบญจพรก้มศีรษะรับ “เราสอบเสร็จแล้วก็ไป เบญว่า มันเข้าทีดีนะ ปิดเทอมกลางทั้งที จะได้เที่ยวบ้าง นี่ดีว่าเราอยู่ชั้น ม.5 ถ้าอยู่ ม.6 คงไม่ค่อยมีกะจิตกะใจเที่ยวหรอก เพราะห่วงเอนท์”

“ดรีมไม่เห็นพวกพี่แจ็ค พี่โจ ที่เขาจัดงานจะห่วงเอนท์เลย” บุษบากรเย้า ทำให้เพื่อนสาวตีแขนเผียะให้

“...อย่าไปว่าเขาซิ ว่าแต่ดรีมเถอะ เห็นพี่แจ็คบอกว่า พี่โจ พูด ๆ อยู่ อยากให้ดรีมไปด้วย”

หล่อนอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“พี่โจ เขาก็อยากให้ใคร ๆ ไปทั้งนั้นแหละ ก็เขาเป็นคนจัดเองไม่ใช่หรือ ??”

“เบญว่า พี่โจน่ะ แอบสนใจดรีมมากกว่า พี่แจ็คบอกวา ถ้าดรีมไป พี่โจจะให้บัตรฟรีด้วย ขอให้ไปเถอะ”

“เดี๋ยวเถอะ มีคนได้ยิน จะเอาไปฟ้องยายดาวหรอก เขาควงกันอยู่ รู้ไม่ใช่เหรอ” บุษบากรจุ๊ปาก

เพื่อนสาวของหล่อนลดเสียงลง
“เห็นว่า พี่โจเริ่มเบื่อยายดาวแล้วล่ะ คนอะไร๊ เอาแต่ใจตัว แถมยังคอยตามติดหนึบ”

“ถ้าอย่างนั้น เรายิ่งเห็นว่า พี่โจ ทำไม่ถูก ตอนรักกัน ก็จี๋จ๋า พอได้เป็นแฟนแล้ว ก็เบื่อเขา”

“แต่ยายดาว เป็นฝ่ายตามไปจีบพี่เขาเองนะ ก็พี่โจหล่อจะตาย เล่นฟุตบอลก็เก่งเป็นกัปตันทีมโรงเรียน และก็ยังเป็นประธานชมรม เป็นประธานสี ด้วย” เบญจพรแย้ง

“ดาวเขาก็สวยจะตายเหมือนกันนะ เป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียนเหมือนกัน” บุษบากรเลียนคำพูดของเพื่อนสาว

“แต่เราว่า ดรีมสวยกว่ายายดาว...เพราะดรีมต่างหากที่ไม่อยากเป็นดรัม ฯ อาจารย์ก็เลยให้ยายดาวเป็น”

“เอ...นี่กลายเป็นเรากำลังโต้วาที เรื่องใครสวยกว่ากันหรือเปล่า นะ ไร้สาระดีจัง ดรีมว่าตอนนี้ เบญรีบเก็บของเถอะ ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว นอกจากเราสองคน ”

เบญจพรพลันรู้สึกตัว หันไปมองรอบ ๆ ห้องเรียนทั้งห้องไม่มีผู้คนเหมือนดังเพื่อนสาวว่า หล่อนรีบเก็บของใส่กระเป๋านักเรียน หากยังอดไม่ได้ที่จะย้ำถามเพื่อนสาวของหล่อนเป็นคำสุดท้าย
“ตกลง ดรีมไปกับเบญนะ”

คราวนี้เพื่อนสาวของหล่อนยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“โอเค ไปก็ไป  แต่ฝากบอกพี่โจด้วยนะ ว่าดรีมซื้อบัตรเองได้ ไม่ต้องการสปอนเซอร์หรอก แล้วที่ไปนี่ เพราะเห็นแก่เบญเท่านั้น เข้าใจไว้ด้วยจ้ะ...”

**********

เด็กสาวรูปร่างสูงระหงก้าวลงมาจากรถตู้ ผมยาวถึงกลางหลังของหล่อนถูกรวบไว้ง่าย ๆ ด้วยโบว์เส้นเล็ก ๆ สีฟ้าหวาน ในชุดกางเกงยีนส์แบบผ้าบางหลวมสบายและเสื้อยืดสีส้มสดใส หล่อนใส่รองเท้าแตะแบบมีสายรัด ทำให้ดูทะมัดทะแมงและเหมาะสำหรับการเดินเท้าขึ้นยอดภู ที่ต้องใช้เวลานานกว่า 6 ชั่วโมง ถึงจะขึ้นสู่จุดบนยอด ตามมาด้วยเพื่อนสาวผมบ็อบสั้นรูปร่างท้วมกลม ในชุดกางเกงวอ์มเสื้อยืดสีชมพูสดใสสีเดียวกันลงมายืนเคียงข้าง พร้อมกันนั้นทุกคนในรถก็ทยอยตามลงมาจนครบ

ขณะนั้น เด็กหนุ่มสาวคนอื่นประมาณ 9-10 คน มองดูก็พอรู้ว่า เป็นระดับ ม.ต้น  แบ่งเป็นผู้ชายและผู้หญิงอย่างละครึ่ง ๆ ในชุดหลากสี ก็ทยอยลงมาจากรถตู้อีกคันที่จอดเคียงกัน ทุกคนเมื่อลงจากรถเรียบร้อย ต่างก็เข้ามายืนรวมต่อหน้าเด็กหนุ่มผิวขาว ร่างสูงใหญ่ล่ำสันแบบนักกีฬา เขามีหน้าตาคมสัน ในชุดกางเกงวอร์มสีฟ้าและเสื้อยืดสีดำ
เขาคือ โจ หรือ กำพล ผู้เป็นเจ้าของคณะทัวร์กลุ่มนี้นี่เอง เขาประกาศขึ้นเสียงฟังชัดว่า

“ครับ พวกเราก็มาถึงภูแล้ว ตอนนี้ ผมขอให้พวกเราทุกคนนำสัมภาระที่ต้องการให้ลูกหาบ หาบขึ้นข้างบน ออกมาวางรวมกันที่ศาลาวางของที่ตรงนั้น” เขาชี้มือไปยังศาลาที่จัดไว้เป็นที่ลงทะเบียนสำหรับการหาบ ของ ที่อยู่ไม่ไกลนัก

“ซึ่งผมจะนำมาหักบัญชีเงินที่เก็บไว้ล่วงหน้า แต่ถ้าหากไม่ต้องการ อยากจะแบกขึ้นเอง ก็ไม่ผิดกติกาแต่อย่างใดครับ” เขากล่าวพลางกราดยิ้มไปทั่วโดยเฉพาะให้แก่เด็กสาวผิวลออในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ ที่ยืนฟังอยู่ด้านหน้า พูดต่อไปว่า

“อ้อ แต่ผมขอแนะนำว่า การขึ้นภูนั้นมีระยะทาง ไกลมาก เพราะฉะนั้น ควรจะจ้างลูกหาบ ๆ ของขึ้นไปดีกว่า โดยเฉพาะน้อง ๆ ผู้หญิง... และในการเดินขึ้นไปนั้น  บางคนเหนื่อยต้องการพัก บางคนแข็งแรงอาจอยากเดินให้ถึงเร็ว ๆ  อันนี้ เราไม่จำกัด เพราะฉะนั้น จะปล่อยทุกท่านตามสบาย ตามความสะดวก แล้วขึ้นไปเจอกันที่ยอดภู โดยพวกเราที่ขึ้นไปถึงแล้วจะยืนรอและจะเช็คชื่อที่นั่น ส่วนตอนนี้ ขอเชิญทุก ๆ ท่าน จัดการกับธุระส่วนตัวได้ ห้องน้ำอยู่ทางขวามือครับ...” คณะเดินทางหันไปทางด้านห้องน้ำราวกับนัดกันไว้  

“ตอนนี้ เป็นเวลา 8 โมง 25 นาที  ขอให้นำสัมภาระที่ต้องการหาบมารวมกันไว้ภายในเวลา 8 โมง 45 นาที เราจะออกเดินขึ้นภูพร้อม ๆ กัน เวลา 9 โมงตรงครับ ขอเชิญทุกท่านแยกย้ายกันตามอัธยาศัย แล้วเจอกันครับ”

ทุก ๆ คนต่างเฮโลกัน ไปที่ท้ายรถตู้ เพื่อเอากระเป๋าเดินทาง แล้วพากันแยกย้ายกันไป เบญจพรเอียงตัวเข้าคุยกับบุษบากรเพื่อนสาวคนสนิท
“ดูยาวดาวซิดรีม เกาะติดหนึบกับพี่โจน่าดู”

บุษบากรหันไปมองตาม เห็นเด็กสาวผิวขาวจนอมชมพู หากปล่อยผมยาวดำเป็นมันขลับ สยายเต็มกลางหลังในชุดกางเกงขาสั้นและเสื้อเชิ้ตขนาดพอดีตัวสีชมพู พร้อมรองเท้าผ้าใบดูน่ารักสะดุดตาไม่เบา ที่กำลังควงแขนกับกำพล โดยไม่แยแสกับสายตาของผู้ใด

“ช่างเขาซิ เบญ” หล่อนส่ายศีรษะ แล้วดึงแขนเพื่อนสาวให้ไปยังกระเป๋าเดินทาง ที่วางอยู่เรียงกันข้างรถตู้

“น่าเกลียดเนาะ จับมือถือแขน” เบญจพร พูดเบา ๆ

“ก็อย่าไปมองเขาซิจ๊ะ เอ้า นี่กระเป๋าเธอ ” บุษบากรส่งกระเป๋าให้ ก่อนจะหิ้วของตัวเองบ้าง พากันเดินไปยังศาลาที่ลงทะเบียนหาบของ

“ดรีมว่า เราจ้างเขาหาบดีกว่านะ”

“ก็ดีจ้ะ พี่แจ็คบอกว่า พยายามทำให้ตัวว่าง เบาที่สุด”

“งั้นเหรอ” หล่อนพูดปนหัวเราะ จนถูกเพื่อนสาวทุบแขนเบา ๆ

“อูย เจ็บนะเบญ เอ้า โน่นแน่ะ พี่แจ็ค ของเธอ เดินมาแล้วนั่น” บุษบากรบุ้ยใบ้ไปยังเด็กหนุ่มร่างผอมบางที่เดินยิ้มเข้ามาหาจนแทบเห็นฟันทั้ง 32 ซี่

“พี่โจของเธอเหมือนกันล่ะน่า”

เด็กหนุ่มร่างสูงล่ำสันเดินตรงเข้ามาเช่นกัน  ข้าง ๆ กาย มี “ดาว” เด็กสาวสวย ที่เป็นที่พูดถึงของสองสาวเมื่อครู่ เกาะแขนหน้างอง้ำมาด้วย

“ว่าไง เหนื่อยกันไหมครับ” เด็กหนุ่มร่างผอมบางเอ่ยทักสองสาว เขาคือ แจ็คหรือจตุพร ขณะนี้ นัยน์ตาของเขาจับไปที่เด็กสาวค่อนข้างท้วม ผมบ็อบด้วยความเอ็นดู

“นิดหน่อยค่ะ” เบญจพรตอบเบา ๆ แก้มเป็นสีชมพู

“แล้วดรีมล่ะ” กำพลส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้

“ก็มีบ้างค่ะ” หล่อนตอบสั้น ๆ

“เดี๋ยวเราเดินพร้อม ๆ กันนะครับ ดรีม เบญ นายแจ็คด้วย”
“โอ๊ย ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ไหนพี่โจว่า  ขึ้นกันตามสบายไงคะ ไม่ต้องรอกัน ไป ดาวว่า ไปเจอกันอีกทีข้างบนดีกว่า”
เด็กสาวหน้าสวยนามว่าดาวหรือดาราวดี ขัดขึ้นมาทันที

กำพลนิ่วหน้าเล็ก ๆ อย่างไม่พอใจ
“ก็เดินขึ้นไป 4 – 5 คน  จะเป็นอะไรไป มีอะไรจะได้ช่วยกันได้  ดรีมกับเบญก็ผู้หญิงทั้งนั้น”

“อ้าว แล้ว ใครจะดูแลดาวล่ะคะ ถ้าพี่โจจะต้องแบ่งไปช่วยคนอื่นด้วย ดาวไม่ค่อยสบาย พี่โจก็รู้”

“ก็พี่บอกแล้วไงว่า ถ้าไม่สบาย ก็ไม่ต้องมา ไม่รู้ว่าจะตามมาทำไม” กำพลว่าไปอย่างเหลืออด ทำให้เด็กสาวปล่อยมือจากเด็กหนุ่มทันทีกระทืบเท้า เต้นเร่า ๆ
“พี่โจ”

“ขอโทษนะคะ เรื่องขึ้นภู ดรีมกับเบญ ขึ้นเองได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” แล้วหล่อนก็คว้ามือเพื่อนสาว เดินออกไป

แจ็คสบตาเพื่อนหนุ่มอย่างเห็นใจ
“ไม่เป็นไรหรอกว่ะ โจ เดี๋ยวเราดูแลสองคนนั้นเอง” แล้วเขาก็วิ่งตามไปอีกคน

กำพลหันไปยังผู้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดเสียงเย็นชาว่า
“อย่ามาทำนิสัยอย่างนี้กับพี่อีกนะ ดาว” แล้วเขาก็เดินโดยไม่รอไปยังศาลาลงทะเบียนหาบของ ดาราวดีตะลึงมองเด็กหนุ่มที่เดินจากไป นัยน์ตามีหยาดน้ำตาคลอ !!

**********

“น่าเกลียดที่สุด ผู้หญิงคนนี้” เบญจพรพูดขึ้นอย่างโมโห ๆ ทั้งสองคน คือหล่อนกับบุษบากรจัดการกับกระเป๋าและเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว จึงพากันเดินไปยังจุดนัดพบสำหรับการขึ้นภู

“แต่ดรีมสงสารเขานะ” อีกฝ่ายพูดเรื่อย ๆ

“สงสารทำไม ออกจะสวยจะรวย เสียดายที่นิสัยไม่ดี”

บุษบากรหันมายิ้มให้น้อย ๆ
“ไม่ดียังไง เพราะเขารักพี่โจ จนหวงไปหมด นี่หรือ ??”

เบญจพรอึ้งทันที  

“แต่ก่อน พี่โจ ก็คบกับดาวอย่างเปิดเผย ใคร ๆ ก็รู้นี่ ว่าเขาเป็นแฟนกัน...เบญไม่คิดเหรอ ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น พี่โจถึงทำท่าเบื่อดาว”

“จริงด้วยนะ...” หล่อนทำหน้าแหย “เฮ้อ เราเริ่มกลัวแล้วล่ะ ดรีม ”

“กลัวอะไร” เสียงถามปนหัวเราะ

“ก็...กลัวว่า พี่แจ็คจะเป็นอย่างพี่โจน่ะซี”

“เหลวไหลน่า” บุษบากรดุเบา ๆ “คนละคนกัน”

“แต่เขาเป็นเพื่อนกันนะ”

“ก็ต้องดู ๆ กันไป โน่นแน่ะ พี่แจ็คของเธอยืนรออยู่ตรงโน้นแล้วล่ะ” บุษบากรบุ้ยใบ้ให้ดู เด็กหนุ่มร่างผอมสูงที่ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่ไกลกับกลุ่มเด็กหนุ่มสาวอีกกลุ่มใหญ่ที่ยืนจับกลุ่มคุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว และถัดไปคือกำพลผู้เป็นหัวหน้าคณะที่กำลังยืนคุยกับเจ้าหน้าที่อุทยาน โดยมีเด็กสาวผมยาวใส่กางเกงขาสั้น ยืนคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง

แจ็ค ส่งยิ้มมาให้สองสาวที่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมพูดว่า
“อีกประเดี๋ยวเขาก็จะขึ้นกันแล้วครับ ทั้งสองสาวเตรียมตัวเตรียมใจ เรียบร้อยหรือยัง”

เบญจพรกับบุษบากรพยักหน้ารับ แล้วก็พลันได้ยินเสียงดังมาจากกำพลว่า

“ถึงเวลาแล้ว พวกเราเดินทางขึ้นภูกันได้เลยครับ !!”

**********