มาจะกล่าวบทมา
คุณพระนาย โกรธา เสียยกใหญ่
ชี้หน้าถาม น้องจ๋า ว่าเปนใคร
แล้วเธอจัก อยู่ที่นี่ได้ อย่างไรกัน
เพราะวันแรก หากแปลกพบ ประสบหน้า
แลขวัญตา คิดว่าแน่ แลมิพรั่น
เชิญเปนดาว คณะไป ไม่ว่ากัน
ส่วนพวกฉัน คงมิได้ สนใจเธอ
แม่สาวน้อย สายใจ ร้องไห้พราก
แล้ววิ่งจาก ประตูไป ให้คลายเก้อ
พระนายกล่าว ร้องก้อง ไม่ต้องเจอ
อย่าสะเหร่อ มาเข้าประชุม ให้กลุ้มใจ
แสนสงสาร สาวสายใจ ใครจักปลอบ
ในใจตอบ ไม่มีวัน จักหวั่นไหว
แต่กลับได้ ยินเสียงทั่ว ขั้วหัวใจ
เขาเปนใคร จึงมาตรร้าย ใจเย็นชา
แล้วมานั่ง น้ำตาปริ่ม ที่ริมตึก
พลันรู้สึก บนศีรษะ ใครนะกล้า
ลูบแผ่วแผ่ว...แนวที่ใกล้...นัยนา
รู้เพียงว่า แสนอบอุ่น ละมุนครัน
พอตั้งตน ตั้งสติ ดำริได้
หันหลังกลับ ก็วับวาย กลายราวฝัน
แสนสับสน สิ่งเผชิญ เกินจำนรรจ์
จึงร้องไห้...จนสั่น...ทั้งสรรพางค์...
แล้วนี่ฉัน เปนใคร ใครเปนฉัน
ให้ไหวหวั่น แสนสะทก อกอางขนาง
ลืมอะไร ลืมได้ ในทุกทาง
แต่...แววตา...ราง...ราง... นั้นจดจำ.
ประมาณนี้ ขอรับ .
แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 50 04:10:40
แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 50 06:22:05
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
21 มี.ค. 50 02:26:47
]
มิติแห่งรัก # ๕
