๐ พ่อใคร ๐
๐ เรื่อยเรื่อยลมรวยริน
นกกาบินหวนกลับรัง
พลัน..!.เสียงคำรนดัง
ก้องกังวานอยู่อึงอล
๐ เป็นปืนที่แตกเสียง
กลางสำเนียงแห่งผู้คน
เป็นไทยที่อับจน
และทุกข์ทนในหนทาง
๐ หนึ่งปากกระบอกปืน
เท่าแสนหมื่นความระคาง
ไฟพลุ่งเหมือนรุ่งสาง
ส่องอ้างว้างและสับสน
๐ ร้อยพันกระบอกปืน
คือแสนคลื่นหัวใจคน
หัวใจที่ทุกข์ทน
กลางวังวนความเกลียดชัง
๐ โหยเสียงสำเนียงสวด
เพื่อเจ็บปวดทอนกำลัง
ปืนแว่วไม่แผ่วหวัง
หาก
บางครั้งกลับพังครืน
๐ เจื้อยปี่ชวาแจ้ว
กรีดเสียงแผ่วให้กล้ำกลืน
ศาปดินและกลิ่นหืน
ศพเมื่อคืนน่ะพ่อใคร..?
จากคุณ :
สดายุ...
- [
21 มี.ค. 50 12:10:12
]