หน้าเมืองจันท์ พระยาตาก ฝากกถา
ชี้แจงว่า จักสู้ใคร ให้แจ้งจะ
เข้าเมืองจันท์ ครั้งนี้ มีแต่ชนะ
เพราะเราละ ข้าวเช้าไว้ กินในเมือง
ใครไม่สู้ เราอย่ารั้ง ไปรังแก
เอาให้แค่ ป้องกันตน พ้นสิ้นเรื่อง
เราพี่น้อง ผองไทย ไม่โกรธเคือง
เลือดไทยไม่ ควรนองเนือง แผ่นดินไทย
เพราะเมืองจันท์ คือไทยแท้ แน่ลูกเอ๋ย
อย่าหลงเลย ว่าศัตรู จู่จากไหน
ชนะตรงนี้ จักต้องพบ รบกับใคร
อังวะไซร้ ใช่ไหมที่ ขยี้ อโยธยา
คุณพระนาย น้อมรับ กับเจ้าคุณ ฯ
กำลังใจ เนื่องหนุน กันพร้อมหน้า
คิดว่าชวน เมืองจันท์สู้ กู้ อโยธยา
จักดีกว่า ฆ่ากันตาย ไทยกันเอง
เพียงเช้านั้น ท่านเจ้าคุณ ฯ ก็อุ่นจิต
เพราะพิชิต เมืองจันท์ได้ ไม่ข่มเหง
เพียงบอกกล่าว ให้แก่กัน อย่าหวั่นเกรง
ไม่ย่ำเยง เราทั้งผอง พี่น้องไทย
คุณพระนาย ชะเง้อทั่ว เมื่อครัวเข้า
ไม่ได้รบ กับเขา เจ้าอยู่ไหน
แต่เพียงเห็น ผ่านประตู ก็รู้ใคร
แม่สายใจ พี่มาแล้ว แก้วพี่ยา
วิ่งไปกอด ประทับ แลรับขวัญ
สายใจฉัน พี่ยังไม่ ตายดอกหนา
แม่สายใจ ร้องไห้ซบ กลบน้ำตา
พระนายว่า...ขอจูบที...สิสาวน้อย.
โอย
กระผม ขออนุญาต จบ # นี้
อีกแล้ว ขอรับ ทั่น...
ม่ายหวาย.....
อิจฉา...คุณพระนาย...
แฮ่...
ดังนี้ ขอรับ.
*มาอ่านที่หลังแล้วเลยแก้ไข
Proof ผิด เล็กน้อย ขอรับ.
แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 50 10:19:35
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
22 มี.ค. 50 05:13:40
]
มิติแห่งรัก # ๗
